Gedrag partner

Vraag een jongere/tiener om wat centen bij te verdienen met stofzuigen, vaatwasser, wasmachine en afstoffen. Even briefje bij de lokale supermarkt, of je fam,buren even vragen voor hulp, al is het maar alleen stofzuigen.

Gelukkig ben ik niet heel ziek ben nu 8 weken en 4 dagen, moet het nog een paar weken verborgen houden voor we het gaan vertellen.

 

Even uitgaande van niet willen, wel kunnen: hij kan kiezen, dokken of niet mokken! Hij houdt het zo zelf in stand terwijl hij er wel wat aan kan doen

 

Wat vervelend voor jullie allebei. Ik snap wel dat je man het even moet ventileren, het is ook pittig voor hem. Maakt het niet leuk voor jou dat hij zo klaagt. Kun je de kinderen kleine klusjes laten doen tegen een leuke kleine beloning? (Action is daar handig voorwerken met een sticker kaart?) En verder denk ik toch even uitzingen vrees ik en niet teveel van zijn gemopper aantrekken. Moet je zelf ook nog werken erbij? Anders deels ziek melden misschien om thuis iets te kunnen opvangen? Sterkte!

 

Hij wou ook dit kindje. Dan had ie zelf maar moeten baren zeg ik altijd. Mijn man werkt ook voltijd en helpt gewoon mee en als ik te misselijk ben, ben ik gewoon boven als hij kookt en eet ik ook boven. Hij redt zich prima.

En de kids kunnen ook meehelpen. Onze oudste helpt ook mee tafel dekken en afruimen bv

 

Wat ik mij afvraag: klaagt hij of verwijt hij jou iets? Dat zijn namelijk wel twee verschillende dingen. Ik vind namelijk dat hij best het recht heeft om te klagen, omdat het voor hem ook pittig is. Het is ook heftig om opeens in het huishouden vanalles te moeten runnen naast je baan. Het is wat anders wanneer hij jou iets verwijt. Zo klinkt het namelijk niet, maar vooral dat jij het vervelend vindt dat hij klaagt. Het klinkt alsof jij je schuldig voelt, want anders zeg je geen sorry en je maakt het jouw verantwoordelijkheid dat hij klaagt. Het lijkt dat wanneer hij klaagt jij daarmee hoort dat jij iets na laat en dat kan ook je beleving zijn ipv waarheid. Ik zou zeggen: trek het klagen je niet persoonlijk aan. Hij heeft ook het recht om even te klagen. Net als dat jij dat recht ook hebt in kader van misselijk, zwangerschapssymptomen etc.

 

Ja, typisch geval dit. En dat bedoel ik eigenlijk helemaal niet negatief. Want jullie willen elkaar volgens mij best tegemoet komen en volgens mij snappen jullie elkaar heel goed. Dat is hartstikke fijn al.

Jij ervaart jouw gevoelens en klachten. Vreselijk en je mag absoluut klagen en om hulp vragen. Voor je man vergt het nu ook veel. Fulltime baan, huishouden wat hem zwaar valt.. de kinderen. Laat hem ook maar even ventileren maar trek het je vooral niet aan.

Hier vraag ik van man nu ook veel. Hoogzwanger. Fysiek heb ik het heel zwaar waardoor man geregeld ‘s ochtends 3 kinderen (van 5, bijna 3 en 1) klaar maakt, te eten geeft, op tijd naar de opvang brengt, naar school, zelf ook naar kantoor gaat en dan ‘s avonds gerust nog stofzuigt, dweilt en boodschappen doet. Ik hoor hem niet klagen maar merk zeker wel dat ie bijv onredelijk is of chagrijnig doet af en toe (tegen mij). Kan ik het hem kwalijk nemen!? Ik vind van niet.

Vergeet elkaar vooral niet soms even een dikke knuffel te geven en spreek ook je waardering uit. Dat kan echt heel fijn zijn om te horen voor - in dit geval - je man.

 

Wat wordt er soms trouwens hard gereageerd op de mannen. Zegt toch niks over hoe graag hij wel of niet nog een kind wil. Maar wij maken het hen ook niet altijd gemakkelijk. het blijven mannen hè.

 

Mooie reactie dit! Herkenbaar vanuit de eerste zwangerschappen. En nu is het andersom. Hij is al langere tijd ziek en ik doe werkelijk alles. Hij klaagt over het ziek zijn. Ik mag dan ook best af en toe klagen over hoe zwaar ik het vind. Ik doe dat wel bij voorkeur bij een vriendin of mijn zus, want tegen een vrouw klagen is gewoon fijner. Krijg je veel erkenning haha! En die mannen hebben dat niet onder elkaar. Dus ts: geef hem de erkenning dat het zwaar is en dat je t tof vindt dat hij jou zo steunt in deze zware tijd. Het mooie is dat jullie een einddatum hebben om naartoe te leven.

 

Wat vervelend dat je zo misselijk en moe bent TS! Hopelijk gaat dat gelijk weg als je in het tweede trimester komt. En dat hij nooit zegt dat hij het vervelend voor je vindt, probeer daarover te praten!

Ik vind je topic wel echt heel confronterend én leerzaam om te lezen. Want ik herken mezelf enórm hierin. Ik trek me ook altijd alles persoonlijk aan als mijn man klaagt over iets. Dan voel ik me gelijk alsof het dan dus aan mij ligt en alsof ik iets niet goed doe.. maar inderdaad zoals ik hier nu ook vaker lees, waarschijnlijk gaat het helemaal niet om mij.. en mag zijn gevoel er ook zijn. Dus ook voor mij weer een goede les dat ik hierop moet letten =‘D. En jeetje wat zou het me een rust geven als ik dat zou kunnen loslaten.

 

Misschien heb je het inmiddels al opgelost hoor maar zo niet: dan betaal je de schoonmaakster toch zelf