Hallo, Wie heeft er nog zo'n stress zwangerschap mee gemaakt als ik en kan het ook niet verwerken? Ik zal even in het kort vertellen: Bij 13 weken ging ik vloeien en moest bedrust gaan nemen, Bij 18 weken sprong onze Stafford Kay me in mijn buik, meteen naar het ziekenhuis aan de CTG en daar blijven een paar dagen. Toen ik net 28 weken zwanger was vond ik s'-morgens na het douche mijn vriend harstikke blauw op het bed (hart-ritmestoornis), ben meteen gaan reanimeren, daarna ambulance gebelt, naar buren gerent, vervolgens heeft hij 11 dagen in coma gelegen in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, paar uur laten na zijn opnamen werd ik daar opgenomen wegens vervroegde weeen (spanning), ik heb daar dus ook 2 weken in bed MOETEN blijven en kreeg weeen-remmers en mocht hem alleen bezoeken als ze me in het bed naar hem toe brachten. Toen ik 34 weken zwanger was belande ik weer in het ziekenhuis vanwegen de harde buiken, had net een week mijn vriend weer thuis waar ik een groot kind aan had, maar wou hem perse zelf in huis hebben en verzorgen, met 38 weken begon ik vruchtwater te verliezen maar had geen gebroken vliezen, dus iedere dag naar het ziekenhuis temperaturen en aan de CTG een half uur, toen ik 38 weken en 3 dagen zwanger was braken toch spontaan mijn vliezen op de PARKEERPLAATS VAN DE SUPERMARKT, terwijl ik net 10 min. weg was uit het ziekenhuis van de CTG en kon ik dus weer terug, na 9 uur weeen en 13 min. persen werd toen uiteindelijk onze mooie dochter Danique Christina Elizabeth geboren
Jeetje meid, dat is niet niks... Ik probeer stress zoveel mogelijk te vermijden, maar dat was in jouw geval gewoon niet mogelijk. Wat een pech... Gelukkig heb je wel een supermooi meisje gekregen Heb je wel eens gemerkt of zij iets heeft meegekregen van die stress?
Nou, inderdaad, wat een pech zeg... Ik hoop dat nu alles wat beter gaat? Het lijkt me trouwens wel raar om dan ineens moeder te worden, heb je je wel voor kunnen bereiden of was het nogal een shock om ineens met een kind thuis te zitten?
Mijn zwangerschap was nagenoeg geheel stressvrij, maar voor mij kwam de grote stress tijdens/nà de bevalling... Met bijna 34 weken werd ik 's ochtends nl opeens wakker met hele dikke benen, die niet dunner wilden worden. 's Middags gelijk naar de gyn., die me per ambulance - verplicht liggend! - direct naar het ziekenhuis liet brengen, op verdenking van trombose. In het ziekenhuis bleek dat 'slechts' zoonlief op m'n beenaders drukte, waardoor het bloed niet goed kon circuleren. Toch moest ik nog een paar dagen blijven, omdat ik veel te weinig bloedplaatjes bleek te hebben. Afijn, uiteindelijk mocht ik naar huis, maar moest wel nog een paar keer terugkomen voor bloedcontrole. Afijn, met 34w5d, stond ik dus in de ziekenhuislift, na nog eens bloed te hebben laten prikken en een top CTG èn echo te hebben gehad; braken dus m'n vliezen spontaan. Gelukkig is zoonlief die avond nog spontaan geboren (anders had ik een ks gekregen 8-[ ) en deed hij het verder goed (geen beademing o.i.d. nodig, alleen wel veel lichttherapie). Helaas bleek hij echter een open gehemelte te hebben, waardoor hij niet kon drinken en zijn we na 2 dagen overgeplaatst naar een ander, groter ziekenhuis. Uiteindelijk is alles goed gekomen (gehemelte met 10 maanden operatief gesloten en van z'n prematuriteit merk je eigenlijk niets), maar het hele gebeuren (onverwachte bevalling, 11 dagen ziekenhuis, 1e half jaar veel stress met voeden,...) heeft bij mij toch behoorlijk ingehakt en het heeft ook ca een jaar geduurd, voordat ik eigenlijk begonnen ben met alles te verwerken. Heel stom misschien en mijn nieuwe zwangerschap brengt natuurlijk wel wat extra zorgen/spanningen mee, maar het 'nieuwe frummeltje' in m'n buik, heeft zèker de verwerking versneld, hoewel het nog wel een tijd (en een hopelijke 'normale' geboorte deze keer) nodig zal hebbe, voordat ik ècht alles helemààl zal hebben verwerkt... Snap je dus helemaal, meid en kan je alleen maar aanraden er ècht de tijd voor te geven. *knuf* En anders professionele hulp te zoeken, als je er ècht heel erg mee blijft zitten. Is een hele grote stap - die liever niemand zet -, maar als het helpt en je levensqualiteit er daadoor op vooruit gaat... Je partner en jullie dochtertje hebben je hard nodig!
Nee ik heb me idd niet erg kunnen voorbereiden, alleen het baby kamertje tussen de bedrijven door, zeg maar. Was te veel met m'n vriend bezig, hij kon namelijk moeilijk praten, kon niks vasthouden, was z'n geheugen kwijt en kon z'n eigen medicijnen niet innemen. Moest ze echt weg leggen, anders nam hij alles tegelijk in. Toen vervolgens mijn dochtertje geboren was en we ontslagen werden uit het ziekenhuis, kwam ik thuis in een verbouwing terecht Waren ze plotseling vroeger aan de bouw vaan de serre begonnen Lag ik daar in het kraambed (4 dagen) naar die herrie te luisteren. na 4 dagen was het bier op omdat het zo heet was, werd ik naar de supermarkt gestuurd voor een bak bier.... Het was een hel die tijd.... Ik wil nu ook zo graag een 2e kindje en hoop dat ik dan wel van het begin tot het einde kan genieten van alles, zonder stress.
Ja ze heeft zeker wat van meegekregen helaas..... Heel raar, maar ze is nu zelf ook heel snel gestresst en ze merk nu ook heel goed als ik het zelf ben, ook al doe ik zo mijn best het niet te laten merken Ze was bij de geboorte ook heel klein door de stress en heel licht. 44 cm en 2653 gram.
Misschien ben ik erg nieuwsgierig, maar na het lezen vroeg ik me af hoe het nu met je vriend is... Gelukkig is je kleine meid gezond ter wereld gekomen na al deze pech. Hoop dat je daar je kracht uit kunt halen...
Herkenbaar.... Hier tijdens de zwangerschap wel een huis gekocht, met verbouwing en verhuizing met de stress die daarbij komt kijken en stress op t werk, maar dat is niet te vergelijken met verhaal van TS. Met 31weken en 5 dagen braken 's morgens om 4u00 spontaan mijn vliezen en werd Thomas die zelfde avond laat geboren. Dus ook bij mij de stress 'pas' vanaf de bevalling: je kindje met allerlei draden en plakkers in een couveuse, zuurstof slangetje en sonde in zijn neus (gelukkig geen beademing nodig), heel inieminie (40 cm en 1820 gr), heen en weer naar het ziekenhuis, de saturatiedalingen, geen leuke verloftijd vooraf, geen kraamtijd achteraf etc etc. Wat Iuno zegt, dit soort ervaringen verwerk je nooit helemaal, je draagt het altijd bij je, maar de scherpe kantjes gaan er wel van af in de loop der tijd.. En idd hulp zoeken als je er echt niet uitkomt... maar ik vrees dat het gewoon tijd kost. mensen om je heen zullen je niet snappen, want 'alles is toch goed gekomen met je kindje en met je man'? Maar daar gaat het niet om, het gaat om wat en hoe je het ervaren hebt en dat was voor jou traumatisch. Er zit niks anders op dan het tijd te geven en hopen dat het snel slijt... Sterkte!
Jeetje, wat een verhalen zeg... Dan is mijn me-ontzettend-beroerd-voelen weer even helemaal gerelativeerd... Maarrehm, kan me voorstellen dat je dit niet zo even verwerkt. Als ik je een tip mag geven: neem eens contact op met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis: die kan je helpen bij eens verder kijken wat je kan doen om jezelf er weer een beetje overeind te helpen. Misschien zijn er mensen met eendere ervaringen waarvoor ze bijvoorbeeld bijeenkomsten organiseren eens in de zoveel tijd... Die herkenning bij lotgenoten is namelijk vaak wel fijn om het eens allemaal op een rijtje te zetten... Blij toe dat alles wel goed is gekomen/ aan het komen is. Dat je kleintje gestresst wordt als jij het bent, is wel normaal trouwens: hebben alle baby's. Dat ze sneller gestresst is, is wel duidelijk een kenmerk van de stress die ze in je buik toch meegevoeld heeft. Ook daar zou de maatschappelijk werker je misschien nog tips in kunnen geven, hoe je dat een beetje kunt begeleiden en tot rust kunt brengen?
Dat is wel erg, dat zij er iets van heeft meegekregen... Ik ben daar zelf ook zo bang voor, dat mijn beebje het voelt als ik onrustig ben. En daar lijkt het wel op, want als ik me op mijn werk loop op te winden, gaat hij meteen bewegen. Laat staan als je zulke dingen meemaakt als wat jij hebt meegemaakt. Ik hoop dat je wat tips kunt krijgen hier, of inderdaad misschien van een maatschappelijk werker, om je dochter te leren 'ontstressen'.
Heel erg bedankt voor jullie commentaar en tips. Ik ben er erg mee geholpen en zal er zeker wat mee gaan doen Het heeft me ook al goed gedaan dat ik hier mijn verhaal kwijt kon.