Ik kan me (zo op dit moment) geen voorstelling van maken dat ik zelf uit het leven zou stappen, hoe heftig het verdriet ook zou zijn . Ja, het zou vreselijk zwaar zijn en een klap die je nooit helemaal te boven komt, maar het instinct om te willen leven is krachtig en er komen in toekomst ook wel weer dingen die het leven draaglijk of aangenaam kunnen maken. In die zin geloof ik in de veerkracht van de mens. Het leven gaat door.
Hoe moeilijk ook, ik zou wel verder willen leven. Mijn gezin betekend zielsveel voor mij, maar mijn zusje en ouders en vriendinnen ook. Ik zou erg veel moeite hebben met verder gaan. Ik zou wel meer "rust" hebben als mijn gezin om het leven kwam door een auto ongeluk of iets, dan dat mijn partner de rest van het gezin (buiten mij) vermoord.
Mijn eerste gedachte is: dan hoeft het voor mij ook niet meer. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog gelukkig zal worden, en een leven enkel vol verdriet en pijn is geen leven. Maar ik kan me nu niet voorstellen dat ik ooit zelfmoord zou durven plegen. Dat lijkt me zo ontzettend eng. Maar dat zeg ik nu, op het moment dat ik me gelukkig voel. Ik kan me voorstellen dat wanneer je je hele gezin verliest die kijk op zelfmoord compleet veranderd en dat dat het enige is wat je nog wil.
volgens mij zou ik gek worden de gedachte te moeten leven zonder mijn kinderen benauwd me enorm aan de andere kant je moet wel door maar gelukkig worden zit er dan niet meer in
Ja ik zou zeker verder willen leven. Ondanks die waarschijnlijk nooit meer verdwijnende gruwelijke pijn. Zelfmoord zie ik in geen geval als uitweg.
Sluit ik me bij aan. Natuurlijk zou ik kapot zijn, maar ik zou wel doorgaan denk ik. Paar jaar geleden overleed de beste vriendin van mijn man, 30 jaar aan eierstokkanker. Dat zet dingen behoorlijk in perspectief.. Nee ik zou er zeker geen einde aan maken..het leven is, ook zonder mijn gezin, te kostbaar.
Ik zou dan echt een einde aan mijn leven willen maken en echt niet meer verder willen . Alleen denk ik dat je leven zelf beëindigen niet mogelijk is . Je kan zelfmoord plegen maar daarmee zet je het alleen maar op pauze . Je zal dan de dingen die je nu moest doormaken weer opnieuw moeten door maken .
Ik denk dat het voor mij ook sterk afhangt of mijn ouders nog in leven zijn. Met hun hulp kan ik uiteindelijk alles aan.. Maar als zij er ook niet meer zijn? Pfoe..
Daar kan ik geen antwoord opgeven omdat ik dit niet (gelukkig!) heb gemaakt. Je kan je er denk ik totaal geen voorstelling van maken. Zoiets verschrikkelijks en ingrijpends
Uit ervaring weet ik dat als je alles ineens kwijt bent, je de wil om te leven niet meer hebt. Echter is het zo dat tenzij je er zelf een einde aan maakt, je wel gewoon zal blijven leven. De wereld draait door. En uiteindelijk zijn er dan toch mensen of dieren of situaties die ervoor zorgen dat je toch weer wat zin in het leven krijgt. Aangezien de situatie anders was dan in de beginpost beschreven, weet ik nu dat ik (hoe wrang dan ook) liever heb dat mijn kind er dan niet meer is dan dat zij als enige over blijft. Die pijn wil ik haar niet aan doen.