lis-excisie voorstadium baarmoederhalskanker. Verdovingen erin die waren niet prettig maar oké, toen die lis erin. Bleek de Verdovingen niet te werken, heeft ze een stuk weefsel van m'n baarmoeder (lees 2 bij 1,5 cm) in stukken van m'n baarmoedermond af gesneden/gebrand. Ik kom wel huilen en ze zei dit kan geen zeer doen want je bent verdoofd en bijverdoven doe ik niet want het is zo klaar, daarna alles nog dicht branden en aanstippen nee... Mocht er ooit een volgende keer komen dan gaat dat onder narcose. Ik had al gezegd dat ik slecht op plaatselijke verdoving reageer, maar ja... Niets mee doen niet zo kleinzerig... Ben 2x bevallen dat was een eitje, geen verdoving en geen enkele pcm nodig gehad en heel veel ingrepen gehad maar lang niet zo pijnlijk als een stuk baarmoederhals/mond er onverdoofd afsnijden.
Ik net andersom heb het weleens gekscherend gezegd tegen mijn tandarts dat ik nog liever die verstandskiezen eruit liet trekken dan de bevalling over doen.
Na de bevalling bleef ik bloed verliezen. De verpleegkundige had al twee keer met haar vuist in mijn gekneusde buik mijn baarmoeder leeggedrukt (en daar kwam heel wat uit!) maar toch vond de verloskundige het nodig even met twee vingers inwendig te controleren of het niet van de hechtingen kwam. Ik had ook wel kunnen vertellen dat het daarvoor teveel bloed was en ben vervolgens op de ok gecuretteerd.
Ik had al maanden dagelijks hevige diarree voor mijn huisarts mij doorverwees voor een colonscopie. In de folder en volgens de arts een heel simpel en nog belangrijker, pijnloos onderzoek van 15 minuten. Bovendien zou ik een roesje, zoals ze dat heel lief noemen, krijgen. Omdat ik al maanden last had kreeg ik via mijn zorgverzekeraar binnen een week een afspraak bij een ziekenhuis 100 km verderop i.p.v 4 maanden wachten hier in de buurt. Nou moest ik een dag voor het onderzoek 4 liter laxeermiddel drinken, koud water gemengd met appelsap en een viezig, zout poeder. Smerig dat het was! In ieder geval, voor het onderzoek kreeg ik inderdaad een roesje maar slaperig werd ik niet. Ik gaf het nog aan maar kreeg geen reactie. Toen moesten ze dus met die slang naar binnen, via de achterdeur vervolgens werd er een aantal liter lucht in mijn darm geblazen. En ik ging door de grond van de pijn! Dat roesje werkte niet en ik gilde het uit. Omdat ze al bezig waren wilde de arts niet stoppen en dus heb ik daar 20 minuten liggen schreeuwen van de verschrikkelijke messteken in mijn buik. Voor mij voelde het alsof alles opengereten werd met een mes. Er kwamen zelfs nog verpleegkundigen kijken wat er aan de hand was. Hetzelfde onderzoek heb ik in België ook gehad maar daar werd ik onder een kortdurende narcose gebracht, helemaal top en nergens last van gehad.
Dat was inderdaad een heeeeeeel pijnlijk onderzoek. Ik heb hetzelfde gehad, maar zonder roesje en zonder narcose. Gewoon helemaal niks. Dat was in dit (Nederlandse) ziekenhuis niet gebruikelijk. Ze stonden wel met 3 mensen in de kamer, waarvan er een continu op me bleef inpraten: blijf ademen, nog even een bocht, rustig, het komt goed, etc... Later hoorde ik dat iemand in mijn omgeving bij een ziekenhuis 10 km verderop wel een roesje kreeg bij hetzelfde ziekenhuis. Dat was ook helemaal niet besproken als optie in mijn ziekenhuis, en vooraf was ook niet aangegeven dat het zo pijnlijk zou (kunnen) zijn. Heel akelig.
Bevallen vond ik de meest geweldige ervaring van m'n leven en zo goed als pijnloos. Masr fue weken erna.. m'n stuitje is ontzet tijdens t bevallen. Dit icm 20 hechtingen, aambeien groter dan knikkers maakte dat ik niet kon zitten. Bij t opstaan ging ik keer op keer van mn stokje. Maar tien bleek dat t niet vanzelf over zou gaan moest de fysio m rechtzetten. Hiervoor moet je recht op je stuitje zitten. Echt hel. Behandeling was pijnloos maar t zitten voelde ik tot in m'n achterhoofd.
Toen ik tien jaar was is m'n gebroken arm gezet, zonder verdoving aaaah. En de bevalling ja. Doordat m'n zoon verkeerd om lag had ik uren lang persweeen maar ik mocht niet persen. Uitstrijkje voel ik nooit iets van gelukkig.
- De behandeling aan mijn shinsplints. (dmv fricties) Steeds als ik dacht dat ik weg zou vallen door de pijn, stopten ze weer even om vervolgens weer na een paar seconden door te gaan. - Het zetten van de verdovingsspuiten in mijn gehemelte en tijdens een operatie.