Hoi, Zijn hier ook moeders met een conversiestoornis? Voor de mensen die niet weten wat het is: Conversie betekent omzetting. Iemand met een conversiestoornis zet een psychisch probleem om in iets lichamelijks. Dat gebeurt onbewust. Mensen met een conversiestoornis zijn bijvoorbeeld verlamd aan benen of armen, blind, doof, hebben last van stuipen of kunnen niet meer praten. De lichamelijke klachten zijn écht, maar de arts vindt geen lichamelijke oorzaak. Wél een psychische: de klachten ontstaan meestal na een pijnlijke sociale of spannende gebeurtenis. Artsen gaan ervan uit dat de hersenen door de stress niet de juiste informatie aan het lichaam doorgeven. Ze schakelen als het ware bepaalde lichaamsfuncties uit. Als mensen met hun klachten in het ziekenhuis terechtkomen, verdwijnen de klachten meestal vanzelf binnen twee weken. Toch komt de conversie bij ongeveer een kwart van hen binnen een jaar weer terug. Soms worden conversies chronisch. Dit stukje heb ik even van internet afgehaald, omdat hier precies staat wat het is. Zelf had/heb ik last van uitvalverschijnselen in mijn benen, verder kan ik de symptomen van stuipen hebben. Deze lijken op een epileptische aanval. Stekende drukende pijnen op mijn borst. Ik ben benieuwd of er andere zijn dit hebben of hebben gehad. Ik heb dit sinds 2010. Inmiddels heb ik het onder controle. Maar ik ben er altijd mee bezig in mijn dagelijks leven.
Ik heb dit gehad, toen ik een zware depressie kreeg, 4 maanden na bevalling van de oudste. Ik heb weken lang met een half verdoofd gezicht gelopen, paniekaanvallen kwamen er ook bij. Verder ook steken bij mijn hart, vage hoofdpijn, die overeen kwamen met een hersentumor en noem maar op. Ik heb alles bij elkaar een jaar lang deze klachten gehad, maar ben uiteindelijk op eigen benen uit die circel gekomen en heb het al jaren onder controle.
Heb je ook therapien gekregen? En hoe snel zijn ze er achter gekomen dat het dat was? Wat doe je zo al om uit die cirkel te komen? En heb je nu helemaal geen klachten meer? Ik krijg er last van als ik stress ervaar, onverwachtse situaties dus ook weer stress. Ik moet nooit te veel doen op een dag en werken gaat gewoon niet. Werk jij ook of niet?
Nee ik ben toen wel ermee naar de HA gegaan, maar zij wilde mij liever geen anti depresiva geven, maar bood wel een maatschappelijk werkster aan. Ik wilde zelf ook geen medicijnen en maatschappelijk werkster heb ik ook niet gedaan. Ik kon goed mijn ei kwijt bij mijn vriendinnen en mijn moeder. Ik ben er op eigen houtje uitgekomen. Het is misschien makkelijk gezegd, maar je moet je gedachtes uitschakelen, en dit doe je het beste door afleiding te gaan zoeken, en dat heb ik toen gedaan. Ik ging veel wandelen, of zette muziek op en ging gewoon mijn huis lekker een sopje geven. Toendertijd veel met zoontje weg, om toch maar niet te gaan zitten malen. En dat heeft geholpen, op een dag merkte ik zelfs van, hey vandaag heb ik nog geen paniekaanval gehad. Wat ik dus eerst wel dagelijks had. En zo ben ik er langzaam uitgekomen, heeft nog wel een jaar geduurd voordat ik mezelf weer helemaal was, maar toch. Ik heb nu al 9 jaar nergens last van, af en toe heb ik wel eens stress momenten, dat heeft iedereen wel eens. En dan merk ik vaak dat er weer een hyperventilatie wil opkomen, maar dan is het ff gedachten ergens anders opzetten, en wat gaan doen, en dan verdwijnt het weer. Je moet er de controle op zien te krijgen.