Hallo allemaal, Mijn zoontje is nu 10 maanden oud. Hij is geboren met 32 weken en woog 1400gram. We hebben best een moeilijk jaar achter de rug. Ons zoontje is erg snel overprikkeld, heeft de eerste 5-6 maanden non stop gehuild waarvoor hij ook is opgenomen geweest in het ziekenhuis. Het huilen is nu gelukkig minder maar hij is nog steeds wel erg gebaat bij veel rust, structuur en regelmaat. Van af de geboorte gaan de voedingen moeizaam. Met 8 maanden wilde hij bijna geen melk meer drinken en ook het vaste voedsel weigerde hij regelmatig. Uiteindelijk begon hij af te vallen en zijn we doorverwezen naar een kinderdietiste. Hij krijgt nu Infatrini om de groei te bevorderen. Een oorzaak voor dit alles is nooit gevonden (waarschijnlijk een combi van te vroeg geboren zijn, onrijp zenuwstelsel, reflux en darmkrampjes). Hij laat wel zien dat er een behoorlijk karakter in zit, het is een pittig mannetje met een eigen willetje Het slapen ging gelukkig na de ziekenhuisopname en na de periode van overmatig huilen wel altijd goed 's nachts. Nu gaat het eten eindelijk best heel redelijk en nu begint hij ineens te spoken 's nachts! Al zo'n vier weken wordt hij om 1u 'snachts huilend wakker. Hij is wel te troosten maar zodra we weglopen begint hij weer te huilen. We hebben alle mogelijke oorzaken uitgesloten (vieze luier, koud/warm, tandjes, honger). Ik wil hem niet in bed nemen bij ons omdat ik bang ben dat het einde dan helemaal zoek is. Laten huilen is ook geen optie, heb ik vannacht geprobeerd maar hij blijft non stop door krijsen totdat hij bijna ligt te kokhalzen en helemaal schor is de volgende dag. Deze gebroken nachten gaan nu inmiddels behoorlijk opbreken. Herkent iemand zich in deze situatie? Is het een fase, kan dit zo lang duren? Het lijkt ook een gewoonte te worden omdat het steeds om 1u begint. Moet ik hem laten huilen of toch maar gewoon bij ons nemen?? Ik word er een beetje moedeloos van, we zitten nu weer met het zoveelste probleem
Wordt hij rustig als hij bij jou slaapt/ligt? Dan zou ik hem lekker bij je nemen. Die fases zijn pittig. Zeker denk ik met zoon heftig jaar als jullie hebben gehad. Is ook een beetje de eenkennigheid deze leeftijd. Rustig aan! En als hij bij jou wel slaapt... Lekker allebei slapenwantdan als je dat echt niet wilt.. Hier was laten huilen wel even een optie. Bleek dat ze gewoon ff kwartiertje nodig had. Na 4 avonden sliep ze weer als vanouds.
Hier hadden we rond die periode ook ineens weer gebroken nachten terwijl ze daarvoor echt goed sliep. Ik liet haar altijd even huilen, als het niet minder werd dan ging ik naar haar toe, troostte haar en vertelde dat het midden in de nacht is en dat iedereen slaapt. Daarna legde ik haar rustig terug, muziekje aan en weg. Meestal huilde ze dan nog wel even verder maar daar reageerde ik dan niet op. Tot na een minuut of 10 en dan deed ik hetzelfde riedeltje opnieuw. Dit gewoon consequent volhouden en het werkte bij ons. Mijn ervaring is dat dit soort fases nog vaak komen en ook zo weer gaan. Volgens mij is er dus geen sprake van een slaapprobleem maar hoort het er gewoon bij... Ik zou adviseren: kies voor één aanpak om ermee om te gaan waar jij je goed bij voelt en hou dat consequent vol. Dan weet hij het snelst waar hij aan toe is. Succes!
Hij heeft nu waarschijnlijk verlatingsangst. Dat hoort echt bij de leeftijd, en het vis echt belangrijk dat hij geborgenheid en veiligheid van jullie krijgt. Vooral als prematuur, na een hels eerste jaar, zoveel opnames, ander hechtingsproces dan aterme kinderen enz.. Wij hebben in die periode volledig toegegeven aan de kinderen en dat heeft zo enorm veel gedaan voor de hechting en de veiligheidsgevoel van kinderen. Verlatingsangst is voor ieder kind heel erg, maar voor kindjes met zo'n heftig periode achter de rug helemaal. Onze kinderen gingen na deze periode weer gewoon in hun bed slapen, we hebben het overstap heel rustig gedaan zonder huilen. Rond 1,5 jaar komt verlatingsangst overigens weer, en het gaat ook echt weer over: -)
Jemig wat een zwaar jaar heb je gehad. Ik sluit me aan bij Adi, zolang hij op die manier te troosten is , is dat blijkbaar precies waar hij behoefte aan heeft Hier ook problemen met eten gehad. Soepjes (vooral verse kippenbouillon) bleken hier een wondermiddel.
Bedankt voor de reacties! Oorontsteking is het denk ik niet want hij oogt niet ziek en is overdag gewoon heel vrolijk. Wel slaapt hij al heel lang erg weinig overdag. 'Sochtends driekwartier tot een uur en in de middag vaak maar een half uur. We hebben een vast slaapritme, herhalen elk slaapje weer het zelfde ritueel maar helaas lukt het gewoon echt niet om langer te slapen overdag. Ik heb gelezen dat dit ook een oorzaak kan zijn van minder goed slapen 'snachts. Ze moeten alles verwerken 's snachts. Ik ga proberen om hem te troosten zodra hij gaat huilen, weg gaan als hij gekalmeerd is en dan na 10minuten weer opnieuw. En dan dit samen met mijn vriend consequent volhouden. Hopelijk gaat het weer gauw beter.
Jee, wat pittig voor jullie! Hier een kleine (13 maanden) die al vanaf 9 maanden bij ons ligt. Inslapen wil wel maar wordt elke keer weer in paniek wakker. Wij moeten allebei werken en we nemen hem maar bij ons in bed. Iedereen om ons heen heeft er wel een mening over maar als ik onderweg naar mijn werk verongeluk omdat ik doodmoe ben vindt ik ook geen optie. Hopelijk hoeven jullie dit niet te doen maar let ook goed op jezelf. Niet echt tips dus,maar veel sterkte en succes!
Laten huilen zou ik niet doen, als hij zichzelf zo overstuur krijst dat hij gaat kokhalzen, heeft hij echt nood. En dat hoeft geen honger of kou te zijn, behoefte aan aandacht/geborgenheid is ook een nood. Als het je man was die 's nachts wakker werd, geen honger en geen dorst had, maar gewoon lekker tegen je aan wilde liggen, wat zou je dan doen? Hem op een andere kamer leggen en daar laten of zou je samen tegen elkaar aankruipen? Een kind 'groeit' niet alleen op voeding en slaap, ook op liefde. En ook al krijgen ze overdag alle liefde die ze willen, soms hebben ze er 's nachts ook behoefte aan. Ik zou hem dus gewoon bij je nemen, in bed/ cosleeper /ledikantje bij jullie op de kamer, wat maar werkt. En vroeger toen we nog niet zulke grote huizen met verschillende kamers hadden sliepen kinderen ook lang bij hun ouders, en ook die kinderen gingen ooit het huis uit
klinkt een beetje als verlatingsangst/aandacht vragen Je moet doen wat voor jou goed voelt mijn zoontje slaapt altijd met zijn muziekmobiel boven zijn hoofd en Nino (blauwe beer die muziek maakt) aan het voeteneind van zijn bed misschien wil jouw kind ook een muziekje en word hij dan rustiger omdat het dan niet zo stil is? of is hij misschien bang in het donker? slaapt hij overdag wel goed?
Hier sluit ik me bij aan. Onze beide dochters zijn gewoon a terme geboren, maar hebben beiden ook zo veel gehuild. Bleek hier bij beiden onder andere KMA te zijn, (heb je een aantal weken dieet geprobeerd? Zoniet, zou ik dat zeer zeker proberen!). Altijd bij ons genomen als ze overstuur waren en in goede doen gingen ze dan altijd gewoon weer in eigen bed slapen. Niet bang zijn dat je daar dan aan vastzit, dat is echt een verhaal dat door de laten-huilen-brigade bij het CB de wereld in is geholpen En is dus echt niet waar.
Oorklachten geven niet altijd hele duidelijke klachten. Ook dat zou ik dus zeker even uit laten sluiten. Liefst door een KNO-arts, want huisarts ziet onduidelijke oorklachten sowieso over het hoofd.