Hi dames, ik ben nu bijna 13 weken, en ik heb paar moeilijke weken achter de rug, ivm bloedingen. Hele erge, maar er is niks aan de hand, de baby ziet er goed uit. En heb regelmatig echos voor de controle. Het bloeden komt van een wond onder mijn baarmoeder. Dit is mijn eerste zwangerschap. en alles is zo gevoelig en het bloed heel snel. Toen ik dit allemaal meemaakte, was ik zo bang om het kindje te verliezen en bang voor een miskraam. elke keer wanneer ik bloedingen kreeg moest ik huilen en zat zo in de stress. Toen ik ongeveer 7 weken was kwam ik er achter dat ik zwanger ben.. en toen ik 8 weken was had ik mijn eerste echo bij het geboortecentrum via de verloskundige. Bij de 7 weken had ik een afspraak bij de abortuskliniek, en kreeg ik ook echo. Maar toen ik daar was, moest ik huilen en wou ik het niet en heb ik het die dag gelijk aan mijn moeder verteld dat ik zwanger was en zij stond 100 procent achter mij als ik het zou gaan houden. Ik kon het toch niet doodmaken. De vader van mijn kindje, we zijn nog steeds samen. Hij wilt ook voor het kindje zijn en doet er alles aan, en om bij mij te zijn. Maar nu......... loop ik al een paar dagen. met twijfels in me hoofd. ben ik er wel echt klaar voor, ik ben bang, me hele leven gaat veranderen. Misschien is het normaal en een fase. me omgeving is meer blij dan ik, ik was eerst blij, maar nu zakt het weer weg, omdat ik echt veel zit te twijfele. Ik heb vorige week het uitgemaakt met de vader van me kind, we hebben te vaak ruzie's. Maar nu is het weer goed, (ik woon gewoon nog thuis (bij mams) en hij komt gewoon bij mij thuis) dus vrijdag sliep hij bij me, we hebben goed gepraat, me ma ook met hem en dat we niet steeds ruzietjes moeten maken. We zijn allebei VUUR, en vuur en vuur gaat niet samen. Ik voel me geirriteerd en emotioneel. ik reageer alles op hem af. en hij zegt tegen mij je doet de laatste paar dagen dom en droog tegen mij. Ik ben nu 25 jaar. Het wordt wel keer tijd voor kinderen en het is heel iets moois. En het weghalen is gewoon MOORD, ik heb het al paar x zien bewegen op de echo, het is al een mini baby. en na zoveel moeite ik heb gedaan en zoveel stress heb meegemaakt afgelopen weken is het ook niet waard om het weg te halen, ik mag die gedachten niet eens in me hoofd hebben. Maar ik heb gewoon twijfels, me moeder zegt je voelt je nu gewoon onzeker en angstig. IK vind het gewoon allemaal eng. ik zie dat me buikje begint te groeien en dat vind ik ook niet leuk. terwijl ik dat paar weken geleden heel leuk zou vinden, kon ik niet wachten. we hebben al wat leuke spulletjes voor de baby. ik weet niet meer wat ik moet doen?? is het normaal dat dit een fase is? meeste vrouwen zijn zo blij met hun zwangerschap. en doen zoveel moeite om een kindje te krijgen. Bij mij gaat het zo makkelijk.. pff.. en ik zit te twijfelen aan alles..
Wij zijn voor de 1e , 1,5 jaar bezig geweest om zwanger te worden. Maar toen het eenmaal zover was, waren die angsten en twijfels er ook ineens. Kon ik het wel? Was het wel leuk? Daarbij veranderd je lichaam, gieren de hormonen door je lijf en díé doen ook gekke dingen met je... Ik kan me ook voorstellen dat je een heftige tijd hebt gehad zo met die bloedingen, dat in combinatie met de 'gewone' dingen, lijkt me je reactie niet zo raar. Geef jezelf wat tijd om aan alles te wennen. En haal voor je vriendje het boek: bol.com | Babymanagement voor mannen, Henk Hanssen | Nederlandse boeken grappig geschreven, maar inhoudelijk ook gewoon goed en leerzaam.. volgens mij stonden er ook stukjes in, dat de mama dus ook wat kon veranderen door alles, maar dat dat erbij hoort etc -beetje uitleg over wat er met jouw als moeder gebeurd. Maar dan in 'mannentaal' geschreven. Ik vond het zelf ook wel leuk overigens
Ik ben bang dat iedereen wel die twijfels op een bepaald punt krijgt. Je bent zowiezo al emotioneler als normaal, je hele hormoonhuishouding ligt op zijn kop. Natuurlijk zal het krijgen van een kindje je hele leven op de kop zetten en dat je je daar zorgen om maakt en bij stil staat is ook niet meer dan normaal. Zelf ben ik nu ruim 26 weken en ik vraag me soms ook nog wel eens af of we er goed aan hebben gedaan om nu voor een kindje te gaan, zal ik wel een goede moeder worden, zullen we het financieel wel redden, zal het goed blijven gaan met onze relatie (we zijn al elf jaar bij elkaar en houden gigaveel van elkaar), zullen we nog wel wat tijd voor elkaar en voor onszelf overhouden, etc. En soms is het best lastig om die gedachten van me af te zetten, maar als ik hem dan weer voel schoppen en bewegen dan zijn die gedachten heel snel weer weg en dan kan ik weer van mijn zwangerschap genieten. Ik kan moeilijk tegen je zeggen dat je je niet druk moet maken, want ik kan nu eenmaal niet in jouw situatie en in je hoofd kijken, maar ik denk dat die twijfels en onzekerheid er ook wel een beetje bijhoren, zeker als je relatie niet al te stabiel is en je geen eigen plekje hebt kan ik me voorstellen dat je het er erg moeilijk mee hebt. Maar als ik je verhaal zo een beetje lees dan krijg ik het gevoel dat je eigenlijk al heel veel van je kindje houd en er al heel erg voor gevochten hebt. Ik wens je in ieder geval heel veel succes en hoop dat je toch weer een beetje van je zwangerschap kunt genieten.
idd die twijfels heeft iedereen voglesn mij wel op een bepaald moment (en) ik heb t met nr 1 2 en zelfs met nr 3 gehad misschien wel meer dan de eerste 2 maar het is toch evengoed gewoon gepland maar toch twijfels dat is normaal. Die bloedingen komen me took bekend voor heb ik bij de eerste 2 gehad bij nr 2 zelfs grote bleoduitstorting in mn baarmoeder met ophoping van bloed maar dat eeft zichzelf in t lichaam opgelost. Deze keer voor het eerst niks. Maar je vertelde dus dat je nog thuis woont hebben julie om samen te beginnen aan een huisje?
Inderdaad. Die twijfels komen bij iedereen denk ik naar boven. Tenminste; bij mij wel.Terwijl ik getrouwd ben, leuk huisje heb en bewust ben gestopt met de pil. De vragen die naar boven komen bij mij zijn; Redden wij het op tijd om alles af te hebben, ons voor te bereiden voor zover dat kan, en stel je voor dat het niet zo soepel loopt als je denkt, wat dan? Daarbij lees je soms dat je relatie kan wankelen na zo'n bevalling en heel veeeeel andere dingen die gaan veranderen in je leven. Een abortus zal ik je niet aanpraten of adviseren; ik zou zeggen.. Probeer de consequenties van jullie daden te accepteren en ga ervoor. Succes
Ook hier twijfels, ondanks onze enorme wens om een kindje te mogen krijgen. En bij jou is het ook nog eens onverwacht. Logisch dat je dan gaat twijfelen. Heb ik wel de juiste keuze gemaakt?, kan ik het wel? etc. Dat je ruzie maakt met je vriend is niet leuk, maar je bent ook een enorme hormonenbom en daardoor extra emotioneel. De ruzies liggen dan op de loer. Ik denk zelf altijd dat het gemakkelijker is om ruzie te zoeken met iemand van wie je houdt. Tenslotte is ook hij deels verantwoordelijk voor het feit dat je zwanger bent en is hij dus het perfecte slachtoffer om je frustraties te uitten. Het geeft niet dat je nu even niet kunt genieten van het zwanger zijn. Om eerlijk te zijn heb ook ik -ondanks de enorme wens- momenten gehad dat ik dacht: aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa (lees ik wil niet meer) Waarschijnlijk lukt het straks wel om te genieten. Je bent echt op de goede weg, want je denkt na over wat je (niet) wilt en voelt. Er zijn er genoeg die dat niet doen! Liefs PCOmiep
Hi dames bedankt voor jullie begrip allemaal. Ik heb gisteren weer de echo gehad, het was zo leuk !! de baby is al echt gegroeid. en na dit te hebben gezien geeft het me de kracht om juist verder te gaan. Zoiets kleins en onschuldig en toch levend, kun je toch geen kwaad aan doen. Ik heb wel weer dikke ruzie met mijn vriend. hij zou gisteren mee gaan, hij kwam bij me deur en ik heb hem niet eens naar binnen gelaten, direct weggeschopt. Ik ben zo boos op hem!! de vorige x ruzie heeft ie iets stoms gedaan, al stelt het niet zo veel voor. Omdat wij ruzie hebben gemaakt, heeft meneer facebook aangemaakt. en bij de inbox waren 2 berichtjes. Loopt hij aandacht te zoeken bij meisjes. Ik ben er achter gekomen, via zijn hotmail eergisteren, ik heb zijn w8w. Als hij iets ergs doet tegen mij, ga ik ook niet gelijk opzoek naar jongens via internet. en toch nog het lef hebben om aan mijn deur te komen. Ook al was het alleen contact via face book, 1 malig. Maar nu ben ik gewoon super boos en ik vertrouwde hem altijd en nu heeft hij dat kapot gemaakt. en gisteren was ik zo boos dat ik helemaal twijfelde aan de zwangerschap, maar naar de echo, was ik er zo zeker van. Dat gaf mij weer de kracht. Betreft mijn vriend, ik heb er echt geen zin meer in. het lijkt alleen maar slechter te gaan terwijl hij altijd super goed voor mij was.. Ik krijg zon hekel aan hem, BAH!!! en dan nog dit er ook bij. Hij zegt dat hij dat heeft gedaan door die ruzie. pfff hij haalt bloed onder me nagels vandaan.. grrrrrrr...
Je hormonen kunnen je nu ook flink in de weg zitten. Wij zijn ruim 4 jaar samen, getrouwd, huis, werk, etc, hij bijna 29 ik 24, bewust gestopt met de pil voor een kindje, alles leuk en aardig... En toen zwanger; ruzie maken met mijn man, twijfelen of ik het wel kan, of we het wel redden samen, huilen om niets. Nu ik wat verder ben gaat het wel weer beter maar die twijfels horen er wel een beetje bij ben ik bang.. Succes!!
Ik weet precies hoe je je voelt maar dat heeft echt iedereen meid vooral ro bd dit termijn als je wilt kletsen mag je ook een pb sturen k uffie
Ja verschrikkelijk... vandaag zit ik hele dag alweer in een dipje.. hij maakt het me ook niet makkelijk, twijfels betreft de baby zijn voorbij, nu het is de gedoe met de vader van me kindje.. alles gaat door me hoofd. Ik vind het erg voor me babytje, met zon vader.... hoe hij zich gedraagt de laatste weekjes.. en dan ook nog zo jaloers en ziekelijk. BAH!! en mij niet vertrouwen en controleren, terwijl ik daar nie eens mee bezig hou. Ik heb een baby in me buik !! OH MY GOD wat voor denkwijze heeft hij..
Onzekerheid heb ik ook heel lang nog gehad.. zelfs tot week 35 toen ik nog een flinke bloeding had.. en zie me nu.. nog even en de kleine ligt in mn armen. Ik heb in mn zwangerschap zo'n 15 bloedingen gehad waarvan 5 flinke met slijmverlies. Ik vind het goed dat je vaak een controle echo krijgt en dat zal je onzekerheid ook weg halen. Tijdens de eerste maanden van mn zwangerschap wilde mn man amper wat met me te maken hebben... ik was of moe of chagerijnig of iets anders.. hij kon het toen nog niet begrijpen. Ik kreeg vrij laat pas een beetje een buikje, rond week 28 kwam het eindelijk en nu kan je er niet meer om heen.. Vanaf dat moment werd het steeds echter voor hem en werd hij heel beschermend over mij en de kleine. en nu, ik zou geen andere man willen voor mn kindje dan mn eigen man. Ik hoop dat het straks tussen jullie ook beter gaat en dat hij niet zo jaloers is.. Sterkte met je onzekerheid maar kijk uit met teveel.. dat bezorgd ook weer onnodige stress Liefs, Corina
Haaii Corina, dankje voor je berichtje, so zoveel bloedingen?? weetje ook wat de oorzaak er van is of komt het gewoon zomaar? Bij mij is het ook zo erg, ik loop al bijna 4 weken elke dag met maandverband.. Niet normaal. terwijl ik tijdens mijn ongesteldheid al na 3 a 4 dagen klaar ben en niet eens maandverband gebruik. Verschrikkelijk gewoon. Ja ik heb echt lieve verloskundigen.. ze helpen me echt.. ja hield me vriend ook maar meer rekening met mij en als we ruzie hebben dat hij beetje meer normaal doet en denken oowja ze is zwanger... ik neem het haar niet kwalijk.. xx Liiaatje