Wauw... Taliaa, wat een verhaal. Jammer dat je op het moment zelf niet wist wat er aan de hand was, dat had misschien wel geholpen...
Hoera ik kan ook weer een verhaal neerzetten. Niet zo spannend (gelukkig) als sommige anderen, maar wil het toch delen. De bevalling was net als de eerste keer erg snel. Pijnlijk, maar snel godzijdank. Ben begin januari opgenomen ivm pre-eclamsie, net als bij mijn vorige zwangerschap, dus ze zouden inleiden met 37 weken. 19 januari om 08.00 uur Prostin gel ingebracht om de boel op gang te brengen. Begon al snel lichtjes te rommelen en bij de controle om 11.30 uur is dan ook besloten geen tweede dosis in te brengen, maar het even af te wachten. Ondertussen hield ik via mijn laptop in de verloskamer de dames in het "december 2009 mama's" topic op de hoogte van alles. Ik was tenslotte de eerste van de december mama's die van een tweede ging bevallen. Om 14.30 genoeg ontsluiting om mijn vliezen door te prikken en zo geschiedde. Vond het wel jammer, hoopte dat het vanzelf zou gebeuren, maar helaas. Voel je trouwens niks van... Uurtje later maar even gaan douchen, al was het maar omdat het dit keer wel kon (hoefde niet eindeloos aan de ctg). Zoals verwacht werden de weeën tijdens het douchen al snel heviger, dus al snel weer richting verloskamer gekuierd (al puffend). Vanaf 16.30 echt geen pretje meer met weeën en om 17.03 gevraagd of de verloskundige even kon kijken hoe het ervoor stond en eventueel pijnbestrijding. Was echt aan het kermen van de pijn tijdens het hoogtepunt van een wee. Maar natuurlijk zat alles net in de overdracht van diensten dus het kon wel even duren eer de verloskundige er was. (Heb ik weer!) Gelukkig vijf minuten later de eerste perswee er. Mijn man is dat toch maar even snel gaan zeggen en toen stond er binnen een minuut ineens iemand aan mijn bed. Een leuk detail is dat dezelfde arts verscheen die 13 maanden daarvoor ook mijn oudste dochter ter wereld had geholpen. 12 minuten later had ik mijn prachtige dochter op mijn borst liggen. Zo wit als een spookje, maar dan wel het mooiste spookje op aarde. Slechts 3 hechtingen om alles weer in orde te brengen down under. Zelfs aambeien vielen mee. Heb wel weer alles onder gepoept tijdens de bevalling en hoewel op dat moment ik er niet mee bezig was vind ik het achteraf toch wel gênant. Arme artsen.... Al met al was het weer een prima bevalling. Ik kijk er heel positief op terug en wil bij een eventuele derde in ieder geval weer in het ziekenhuis bevallen.
hallo, 1e Op vrijdag steeds last van hoofdpijn en een naar bandgevoel(had al hoge bloeddruk) Op zaterdag zoveel zorgen dat we toch maar even met het ziekenhuis hebben gebeld. Daar poos aan de scan gelegen en ze wilde me houden. De verloskundige heeft me toen gestript en daarna toch de keus blijven of naar huis en de volgende morgen om kwart over 7 weer terug zijn voor het inleiden. Met het risico om 's nachts weer terug te gaan met weeen. Toch voor de eerste optie gekozen en lekker naar huis. Zondagmorgen om half acht aan de weeenopwekkers. Begon met 3 cm. Om 10.00 was dat 4cm dus schoot niet echt op. Ook nog weinig last. Vanaf 11.00 uur leek het echt wat te doen. Om half 12 kwam de verloskundige en zat toen op 10 cm. Om 12 uur is onze prachtige zoon geboren. 2e Week voor bevallen bandgevoel en hoofdpijn en hoge suikers (weer hoge bloeddruk en zwangerschapssuiker) Contact gehad met ziekenhuis en moest komen. Ze hebben me toen gelijk gehouden en mocht pas na de bevalling weer naar huis (zat toen op 37 wkn) Op donderdag echo gehad en bleek toen niet veel vruchtwater meer te hebben dus na onderzoek moest het de volgende morgen ingeleid worden. Na dat bericht was mijn suiker ineens weer goed,bloeddruk normaal en heb die nacht als een roos geslapen. Om 7 uur wakker gemaakt lekker even gedouched en nog even genoten van ons bewegend kindje in mijn buik. Om kwart voor 8 aan de opwekkers. Weer met 3 cm. Om half 11 kwam verloskundige en zat toen op 10 cm. Om kwart voor elf was onze prachtige 2e zoon er na 1 keer persen. Dus ik zeg altijd maar, beval liever als dat ik naar de tandarts moet.
ook ik zal hier mijn verhaal plaatsen!!... Aiden is vanwege vroeggeboorte en een open gehemelte voor 18 dagen opgenomen in het ziekenhuis maar mag vandaag eindelijk naar huis!!!! heb echt net groen licht gehad (ben nu in het ziekenhuis!) dit is een kopie van mijn verhaal geschreven op zijn geboorte dag!... 27 jan...veel plezier hier een kopie van mijn bevallingsavontuur... gepost op 27-01... kort het verhaal... Zoals jullie natuurlijk weten lig ik hier sinds dinsdag ochtend 25 januari half 5 s'ochtends ivm vochtverlies wat later vruchtwater bleek... op de 1e ctg was 1x een harde buik te zien dus er werdt niet echt gesproken van weeen activiteit... moet rust zou ik dus de 37 weken wel halen alleen mocht ik niet naar huis ivm infectie gevaar... woensdag ochtend weer een ctg gehad en wederom totaal geen weeen activiteit op te zien dus helemaal super! ik had wel wat last van rug etc maar goed die bedden hier zijn ook niet helemaal top.. keihard matrass en niet je eigen bed dus geen zorgen niets aan de hand... wo 26 jan.. lekker vroeg het licht uit! half 10 lag ik plat... ik werdt rond 23:30 wakker met een beetje een zere rug.... uit bed gegaan flink vloeken op het matras en maar even mijn benen gaan strekken.... op de hal een verpleegster gesproken die aanrade ff lekker een warme douch te nemen om die spieren te laten ontspannen dan zou zei een extra kussen op mijn bed neerleggen voor mijn rug... ik stond om 00:30 onder de douche tot 01:00 en toen had ik het idee dat de rugpijntjes ineens richting mijn buik trokken... hup uit die douche verpleegster verteld wat ik dacht en ik aan de ctg gelegd om uit te sluiten dat er weeen activiteit was... om de 5 min een harde buik.. en ineens gaat die rug zeer doen!! branden branden niet normaal!!! 01:30 toch maar even een gyn opgepiept die toch maar even ging toucheren... en ja hoor 3 cm ontsluiting!! weer terug aan de ctg gelegd tot 02:00 en weer voelen en jaaa hoor 4 cm! kreeg allee nog mee mevrouw bel u man en moeder maar we gaan richting de verloskamer!... ondertussen kon ik amper nog op mijn benen staan van de rugweeen.... 02:10 waren liefd en mijn moeder en broer hier en gilde ik om een ruggenprik... om 3 uur weer voelen 4½ a 5 cm jah denise als ik nu iemand moet laten komen voor een ruggenprik gaan we dat denk ik niet eens meer halen.... pffff okey dan maar girlpower! kwart over 6 s'ochtends krijg ik me persdrang! me moeder nog roepen neej lieverd dat kan helemaal niet je had pas 4 cm... nou ik heb die knop voor verpleging wel 100x ingedrukt want ik kreeg persdrang! gyn kwam aanhollen voelen en ja hoor volledige ontsluiting!.. ze ging even spullen pakken en dan mocht ik persen... half 7 precies mocht ik persen en 06:37 zag onze jongen het levenslicht! 3x persen en toen waren wij de trotse ouders van een prachtige jongen! AIDEN GIOVANNI... 2440 gram 46 cm lang.. Aiden doet het naar omstandigheden goed!.. agapa score was eerst een 9 en een min later een 10.. en toen kwam de dreun na Aiden heeft een open gehemelte... hij is opgenomen op de kinder afdeling ligt aan allerlei toeters en bellen en krijgt preventief antibiotica. eten krijgt tie via een sonde in zijn neusje want door zijn open gehemelte kan hij geen grip pakken op de speen van de fles... mocht het vanavond proberen maar hij zuigt alleen maar lucht naar binnen verslikt z'n eigen 100x keer per min en het koste hem gigantisch veel moeite om 5 cc voeding uit de speen te sabbelen... morgen ochtend komt de logopediste bepalen of het alleen het zachte achterste gedeelte is wat open is of dat er ook een deel kraakbeen open licht.. en naar aanleiding daarvan wordt er contact gemaakt met het sophia kinderziekenhuis voor een operatie... verder ligt tie niet in de couveuse en was zijn temp vanavond 37.0 hij ademt ook netjes op eigen kracht.. en tot nu toe mooi roze van kleur!! dus wij zijn zoooo trots op ons mooie mannetje,, Met mij zelf gaat het nu gewoon goed ik voel me redelijk zeker als je nagaat dat ik van niets binnen 5 uur en 3x persen mijn 1e kindje op de wereld heb gezet.. ben ook echt de helft kwijt... we zijn zo trots en hij is zoooooo mooi!!! Dikke kus een hele hele hele trotse moeder!!!
Zal ik mijn verhaal hier dan ook maar droppen? Onze dochter is op maandag 26 oktober 2009 geboren na een zwangerschap van 40+4. Op Maandagochtend om 05.30u ging naar de wc om te plassen, en terwijl ik m'n ding zat te doen braken m'n vliezen...een betere plek is er niet toch? Ik had het alleen niet echt door en ging dus terug naar bed.Na 30-45 minuten was ik het zat, ik kon niet meer slapen en had af en toe een vaag menstruatiekrampje. Toen ik weer opstond was het wel duidelijk, het was net of ik m'n broek stond te zeiken Ben nog lekker beneden achter de laptop gekropen en heb om 08.00u hubbie het bed maar uitgeschopt Om 08.30u de verloskundige gebeld om te zeggen dat m'n vliezen waren gebroken. Rond 09.00u was de verloskundige er om het ff te checken en om ook meteen een kweekje af te nemen. Vervolgens kreeg ik te horen dat een andere verloskundige die avond langs zou komen rond 19.00u om ff te kijken hoe het er voor stond en anders eventueel alvast een afspraak te maken in het ziekenhuis voor de volgende ochtend om te leiden. Aangezien ik nog geen weeën had dacht ze dat het nog wel even zou duren. Rond 12.00u kwamen af en toe kleine weeën om de hoek kijken en die werden rond 13.00u toch wat serieuzer maar nog goed te doen...tot ik ze ook in m'n rug kreeg. Om 15.00u hebt ik m'n hubbie gevraagt of ie de verloskunige wou bellen, want dit was echt niet grappig, en dus stond de verloskundige om 15.30u op de stoep. Ze ging me naar boven om even te kijken hoe het met de onsluiting stond, ze deelde me vrolijk mee dat ik al 9cm had ... mijn reactie--> SERIEUS??!! Om 16.48u mocht ik gaan persen...op eigen kracht want ik had geen persweeën en om 17.34u zag onze dochter het levenslicht. Onze dochter was geen kleintje(4190gr) en bleef een beetje met haar schoudertje hangen waardoor ik een subtotaalruptuur opliep die meer weg had van een ruige legpuzzel en het bloed bleef er maar uit gutsen.Kort samen gevat..het was even hectisch, kreeg eigenlijk nog niet eens de tijd om te beseffen dat ik zojuist mama was geworden Onze dochter is gauw droog gemaakt en aangekleed terwijl de verloskundige nog een spuit in m'n bovenbeen mikte en baarmoedermassage toepaste (au!) Onze dochter zat klaar in de Maxicosi toen de kraamhulp mij snel in de kleren hielp want de ambulance was er al.Maar nog voor ik bij de trap was ging het niet goed, zag sterretjes etc dus hup weer even plat en dan maar een infuus erin met een drukmanchet.Na 5 minuten wachten hup in een ruk de trap af en op de brancard...op naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis stonden ze me al op te wachten Toen de gyn die grand canyon bekeek heeft ie nog even staan twijfelen of niet toch beter was om voor O.K. te gaan Maar een bikkel als ik was...ik deed het onder plaatselijke verdoving . Uiteindelijk is de beste man een uurtje bezig geweest. Toen ff de standaard controles....een hartslag van 120 vondt die verpleegster niet zo tof en die 39 graden koorts ook niet. Waarschijnlijk kwamen die verpleegsters me daarom elk half uur vervelen met bloeddruk meten en pols tellen Na een een of ander vaatvullend(?) goedje was het hartslagprobleempje aardig verholpen En om het hele drama compleet maken....onze dochter werdt de volgende ochtend ook opgenomen wegens te lage bloedsuikers. Uiteindelijk hebben we beide een week in het ziekenhuis gelegen om daarna als een gezinnetje naar huis te gaan Woeps toch nog een hele lap tekst geworden
Ook mijn bevallings verhaal van me dochtertje dan. Ik liep de laatste weken al onder controle bij de gyn omdat ik het lichamelijk niet voor kon volhouden. Me buik was gigantisch en na een echo bleek dat te komen omdat ik extreem veel vruchtwater had en de kleine meid al 3 weken voor op de groei lag. Maandag 13 December had ik weer controle bij de gyn en was toen 38+3 weken zwanger. Er was afgesproken dat ze bij die controle zou voelen of er al verweking en/of ontsluiting was en dat aan de hand daarvan een datum voor het inleiden zou worden bepaald. Vriendlief in de week ervoor 4 keer verleid in de hoop wat te laten verweken want met de controle bij de VK met 37+6 weken was er nog totaal geen verweking of ontsluiting. Dus dan ben je wel bereid alles te proberen omdat ik ook nog eens ontzettend verkouden was en bij elk kuchje het gevoel had dat me banden en buikspieren gingen scheuren. Ik bleek dus bij de gyn 3 cm ontsluiting te hebben en totaal verweekte baarmoedermond Dus de sex heeft wel degelijk geholpen Ik kreeg toen dus te horen dat ik me 16 december om half 8 sochtends mocht melden om ingeleid te worden. Ze zouden gelijk me vliezen breken en dan hopen dat de weeen vanzelf op gang zouden komen omdat de baarmoeder een flinke prikkel zou krijgen als al het vruchtwater eruit zou gaan. Ik heb dus 3 nachten lang niet kunnen slapen van de spanning haha. Eindelijk was het donderdag ochtend half 7 en me ouders waren er om mij en me vriend weg te brengen naar het ziekenhuis en op ons zoontje te passen die dag. Half 8 precies melde ik me bij de balie en ik werd naar een kamertje gebracht waar ik eerst een half uurtje aan de ctg moest. Daar werd gevraagd hoe de bevalling van me zoontje was gegaan en toen ik vertelde dat toen de bevalling eindelijk echt wat begonnen na 2 dagen proberen in te leiden dat hij er in 1 uur en 12 minuten was en er werd gelijk overlecht of ik niet beter gelijk naar de verloskamer kon om daar me vliezen te breken omdat iedereen (VK, Gyn en verpleegkundige) dacht dat het nu wel eens nog sneller zou kunnen gaan. Dus om half 9 werd ik naar de verloskamer gebracht en om 9 uur kwam de Gyn en verloskundige van het ziekenhuis om mijn vliezen te breken. De Gyn moest er bij zijn omdat ze nog niet vast lag in de bekken door het vele vruchtwater en ze kon dus weer omhoog schieten zodra de vliezen waren gebroken en dan zou de gyn haar tegen moeten houden. Het duurde al een tijdje voordat ze eindelijk de vliezen konden doorprikken omdat ze de vliezen niet achter het haakje kreeg. Uiteindelijk door een sensor op haar hoofdje te plaatsen braken mijn vliezen. Ze moeten het vruchtwater langzaam laten weglopen omdat het anders een te grote schok voor Loys zou zijn. 1 uur later was eindelijk al het vruchtwater eruit. Maar liefst ruim 3 liter!! Toen was er een beetje paniek omdat Loys haar hartslag opeens heel erg daalde naar 60 slagen per minuut en niet meer uit zichzelf herstelde. Ik kreeg gelijk een mondkapje met zuurstof op en gelukkig ging toen langzaam haar hartslag omhoog. maar daardoor moest ik dus verplicht op bed blijven zitten en ik moest reechtop blijven zitten zodat ze verder in mijn bekken zou dalen omdat ze er volledig wat uitgeschoten toen het vruchtwater eruit liep en de gyn kreeg haar niet terug geduwd. Na het breken van de vliezen had ik 4 cm ontsluiting en ze gingen het een uurtje aankijken of ik uit mezelf weeen zou krijgen. helaas bleven het hele onregelmatige lichte weeen dus om 11 uur moest ik toch aan de weee opwekkers. 11 uur was standje 1 en om 12:30u stond die op standje 5. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken van de pijn want ik had alleen maar rugweeen en die zijn bijna onmogelijk op te vangen als je op bed ligt. Daarbij kwamen ze ook nog eens om de minuut en duurde ruim 1,5 minuut. Om 13u kwamen ze weer de ontsluiting controleren en ik zat nog steeds op 4 cm. Ze was ondertussen wel weer ingedaald maar nog niet diep genoeg en doordat er dus geen druk op de baarmoedermond stond vorderde de ontsluiting niet. Ondertussen was ik helemaal kappot omdat ik al 3 nachten niet had geslapen, de weeen niet kon opvangen en al helemaal niet kon ontspannen tussen de weeen door. Om 15u had ik 4,5 cm ontsluiting dus het schoot totaal niet op. Om 15:30u kwam de verloskundige terug die net had overlegt met de Gyn en ze hadden besloten mij een ruggeprik te gaan geven anders zou het nooit gaan opschieten. Om 16u werd de ruggeprik gezet en wat was dat een verademing zeg. Ik heb heerlijk liggen doezelen en om 18u kwamen ze de vordering weer controleren. Had toen nog maar 5 cm ontsluiting maar er stond eindelijk druk op de baarmoedermond. Het was dat ik al eerder natuurlijk ben bevallen en daardoor wisten ze dat ze door me bekken zou passen maar anders hadden ze een keizernee gedaan. Maar om half 7 voelde ik de weeen weer gedeeltelijk door de ruggenprik heen en dat zou betekenen dat ik aan het laatste stukje zou beginnen dat was wat de gyn mij had uitgelegt. Om 19:15 kwamen ze weer kijken en ik bleek al 7 cm te hebben dus het begon eindelijk op te schieten. Ondertussen moest ik alle weeen weer wegpuffen en haalde de ruggeprik alleen nog de echte scherpe randjes eraf. Om 20u kreeg ik persdrang en ik had 9 cm dus ik moest het proberen weg te puffen en als dat niet zou lukken mocht ik heel zachtjes mee persen. Om 20:13u had ik eindelijk 10cm ontsluiting en mocht ik volledig mee persen en 4 minuten later om 20:17 is onze prachtige dochter geboren. LOYS FELINE. ze woog 3925 gram en was 52 cm. Paar minuten later kwam de placenta al uit zichzelf en ik had maar 1 heel klein scheurtje wat best knap was omdat ze een hoofdomtrek had van 38 cm! We moesten wel een nachtje blijven omdat ze bij de bloedsuiker controle maar een suikerwaarde had van 1,6 en dat moet minimaal 2,5 zijn dus ze heeft gelijk bijvoeding gekregen nadat ze en uur aan de borst heeft liggen drinken en gelukkig was de controle een half uur later wel goed. Ze heeft die nacht geen bijvoeding mee hoeven te hebben omdat het constant goed was en nadat de kinderarts haar had gezien de volgende ochtend kregen we groen licht om naar huis te gaan.! ondertussen is ze 9 weken en een heerlijk meisje dat de nachten al door slaapt sinds ze 5 weken is en de hele dag met een grote glimlach naar ons lacht.
o jee, begin hem nu al te knijpen. Dit wordt mn derde maar ben nog steeds getraumatiseerd door de eerste twee bevallingen. Vind het ook heel moeilijk om ze op te schrijven. Wil aan de ene kant dolgraag een ruggenprik deze keer maar ben bang dat ik weer een pechvogel ben en een complicatie eraan overhoud. Kortom dilemma en nu al stressen.
Ik heb het 'geboorteverhaal' van onze zoon Dennis geschreven, vanaf dat ik 35 weken zwanger was, voor in zijn foto- / plakboek voor later. Maar het is nogal lang dus het past hier niet, zal even zien of ik het een beetje in kan korten of zo. Heb het al als blog geplaatst maar dat is niet voor iedereen te lezen dus kan geen linkje plaatsen. Lijkt me wel leuk om het hier te posten, dit is waar de ervaringen nu eenmaal gedeeld worden hè.
13 februari 15.10 uur: Smartieman en ik zijn thuis bezig met poetsen. In een keer voelde ik wat nat in mijn onderbroek. Ik ging naar de wc en vond het wel nat, maar wist niet wat het was. Aan de geur kon ik ook niks achterhalen. Ik deed een inlegkruisje in en wachtte even af of er meer zou gaan komen. Na een half uur, toch weer een nat inlegkruisje en vervolgens gebeld met het ziekenhuis. Omdat ze in stuit lag, moest ik namelijk bellen bij de eerste weeën of bij gebroken vliezen. Bij stuit willen ze dat je meteen belt en niet afwacht. Ik kon even langskomen. In het ziekenhuis kreeg ik een ctg. De vk die dienst had, heeft nog een inwendig onderzoek gedaan. Ze zei al dat het zeker geen urine was. Met een eendenbek en een wattenstaafje deed ze de varentest. Die was neg. Maar dat wilde nog niks zeggen. Het kon een vals negatief zijn. Het kon zijn dat de weeën spontaan op gang kwamen, maar kon ook zijn dat er niks gebeurde. Ik kon het even thuis afwachten. De volgende ochtend moest ik dan bellen tussen 08.00 en 09.00 uur. Ik moest ook bellen als ik in een keer een hele plens verloor. Zelf twijfelde ik ondertussen niet meer, ik wist ondertussen wel dat het echt begonnen was. Thuis ben ik op de bank gaan zitten op een molton, waar een zeiltje in is verwerkt. Ik zat nog geen 5 minuten of flops: ik verloor in een keer een hele plas. Alles was nat! Mijn maandverband doorweekt, onderbroek, broek en zeiltje nat. Dus maar weer gebeld naar het ziekenhuis en mochten we weer komen. Weer kreeg ik eerst een ctg. Daarna zouden we een inwendig doen. Zodra ik mijn broek uittrok, was er weer een enorme plens. Alles was nat: de stoel, de vloer, echt een hele plas. Nou, dat was wel duidelijk, zei de vk. Een inwendig was niet meer nodig. Nu afwachten op de weeën. Ik mocht kiezen: of thuis slapen, of opgenomen worden. Smartieman mocht dan niet blijven, dus ik wilde naar huis. We vonden het allebei heel spannend! Binnen nu en korte tijd zou het gaan beginnen! De verloskundige had gezegd, liefst binnen 24 uur, maar uiterlijk binnen 72 uur, anders gaan ze helpen. Die avond rommelde het wel wat in mijn buik. Af en toe harde buiken, maar weinig spectaculairs. We zijn maar lekker op tijd naar bed gegaan, de slaap zou misschien nog wel hard nodig zijn. Smartieman sliep eigenlijk meteen, maar zelf kon ik niet slapen. Om 23.00 uur had ik regelmatig harde buiken. Ze waren wel wat vervelend, maar echt pijnlijk kon ik het niet noemen. Wel heel regelmatig: precies iedere 3 min. Op een gegeven moment werd het wat erger en ben ik gaan douchen. Smartieman werd wakker en vroeg hoe het ging. Om 00.50 uur kreeg ik echte weeën, waarbij ik niet meer twijfelde of het begonnen was. Ik belde het ziekenhuis. Ik mocht meteen komen, maar mocht ook nog een uur afwachten. Om 01.15 uur had ik een klein beetje bloed in mijn maandverband, en zijn we dus richting ziekenhuis gereden. In het ziekenhuis werd ik aangesloten op de ctg. Er was duidelijk weeënactiviteit zichtbaar, alles zag er goed uit. Daar heb ik uren de weeën opgevangen. De vk kwam af en toe kijken hoe het ging. Kennelijk kan ik niet zo goed tegen pottenkijkers, want zodra zij binnenkwam werden de weeën minder heftig (en minder pijnlijk) of gingen ze weg. Dat was zo typisch! Ik had niet van mezelf verwacht dat ik er iets om zou geven als ze kwamen kijken. Naast het ctg willen ze namelijk zien hoe het gaat, om in te schatten hoe ver de bevalling vordert. Omdat ze in stuit ligt en de vliezen waren gebroken, willen ze pas toucheren als je al echt goed op weg bent, om infectiegevaar te voorkomen. Maar ze schatte in dat het nog niet echt bezig was, omdat ze bij mij geen weeën zag. Als ze in de kamer was, stopte het namelijk, dat zag je dan ook op het ctg. Was ze weg (of de verpleegster) dan kwamen de weeën weer terug. De pijn vond ik best heftig en moeilijk op te vangen. In het begin was het nog wel te doen, maar het werd wel steeds erger. De weeën bleven om de 3-4 min komen, maar dat was al sinds 01.00 uur zo. Smartieman was ook heel moe, dus kwam de verpleging met een ziekenhuisbed voor Smartieman wat naast de mijne werd neergezet. Smartieman viel meteen in slaap. Dit was rond 5.30 uur. Hij heeft tot 06.45 uur geslapen en werd wakker toen ik weer onder de douche stond. Rond 07.30 uur kwam Eva, ze kwam toch toucheren, want ze wilden toch graag weten hoe ver ik was. Rond 08.00 uur zou de wisseling zijn, en een andere verloskundige komen. Vooraf zei ze dat ze dacht dat ik niet zo ver zou zijn. Ik kwam uit op 3 cm. Het is dus toch allemaal niet voor niks geweest. Aan de andere kant is 3 cm natuurlijk niet zo veel als je als sinds 01.00 uur weeën hebt. Ik was er zelf niet ontevreden over, maar gaf wel aan dat ik het wel lastig vond de pijn op te vangen. Verder zei Eva dat de baby toch ongunstig lag, ze was niet ver genoeg in het bekken gedaald. Als ze toucheerde schoten de billetjes weer omhoog. Ze gaf aan dat ze nog 2 uurtjes zouden kijken of mijn ontsluiting goed zou vorderen en de baby verder zou indalen. Anders zouden ze over 2 uur toch weeënversterkers willen gaan toedienen en daarbij ook een ruggenprik geven. Dit gaat altijd in combinatie met elkaar, omdat weeënversterkers het toch wel heftiger maken. Ik kreeg alvast een infuus, waarbij ze vocht toedienen. Om half tien kwam de nieuwe vk ook nog eens toucheren. Ik had nu 4 cm ontsluiting en ze stelden voor om de ruggenprik te gaan doen. Pfff, ik vond dat wel erg eng, en wilde aan de ene kant nog even wachten. Aan de andere kant wilde ik het wel, omdat de pijn best heftig was en ik echt behoorlijk moe was. Ze gaf me tien minuten om te beslissen wat ik wilde. De keus was aan mij, het hoefde niet, maar ze zagen wel dat mijn energie erg ver te zoeken was. Ik was ook wel blij dat ze het voorstelde, zelf had ik er nooit om gevraagd (gewoon omdat ik het zo eng vond). Smartieman en ik besloten dat het toch wel verstandig was. Ik werd naar de o.k. gereden. In een klein kamertje zetten ze hier de ruggenprik. Smartieman mocht niet mee, en zelf vond ik het erg spannend. Ik moest er even van huilen, omdat de spanning me even te veel werd. Ik gaf ook aan, bij de anesthesist dat ik altijd een fobie voor naalden heb gehad. Ik moest op de tafel gaan zitten met mijn benen aan een zijde. De anesthesist zat achter me, en de assistente stond voor me. Zij zorgde er voor dat ik op de juiste manier zat en gaf dingen aan etc. Ik kreeg eerst een koude vloeistof over mijn rug voor de ontsmetting. Vervolgens kwam een prik voor de verdoving. Deze lukte al niet helemaal goed, en moest opnieuw. Daarna kwam de naald voor de ruggenprik. Dit deed erg zeer! Hij vond het heel lastig om goed te prikken en overlegde met de assistente. Ik vond het ondertussen erg moeilijk om me goed te ontspannen, waardoor het waarschijnlijk meer zeer deed. Ik had van anderen gehoord dat een ruggenprik minder zeer mocht doen dan een infuus aanbrengen, nou dat was dus niet. Ze wilden het slangetje in mijn rug doen, maar die botste steeds ergens tegen aan, ging niet goed de ruimte in. Uiteindelijk zat hij er in, maar ze twijfelde of ie in de goede ruimte zat. Hij kon misschien te diep zitten, dus de ruggenprik die ze gebruiken bij een keizersnede doen. Ze dachten dat het er gunstig uitzag, maar wisten het niet. Ik werd dus nog niet aangekoppeld aan de pomp, maar kreeg een kortwerkend middel, zodat ze het konden testen en niet lang zou werken als het fout was. Ik moest naar de uitslaapkamer, daar stonden veel bedden, sommigen kwamen uit narcose en anderen hadden een ruggenprik. De anesthesist overlegde met de verpleging, dat ze op bepaalde dingen moesten letten bij mij. Hij kwam nog verschillende keren kijken hoe het was, of ik mijn voeten kon bewegen, etc. Het bleek inderdaad niet goed geprikt te zijn, dus de ruggenprik was onbruikbaar. Ze zouden het middel laten uitwerken. Ik voelde overigens wel weeën en moest wel zuchten, maar echt zeer deden ze niet. Maar dat zou dus vrij snel over zijn. De anesthesist vertelde dat ze hem niet opnieuw konden prikken, omdat het gaatje al te diep was. Deze manier van pijnstilling hield dus op. Hij vertelde ook dat als ik alsnog een ks zou krijgen, ik wel opnieuw een ruggenprik kon, maar er wel het risico in zou zitten dat ik dan toch pijn zou voelen tijdens de operatie. (Wáááát? Mocht het een keizersnee worden, dan dus een narcose!) Op het moment dat hij het vertelde voelde ik me vreemd genoeg wel rustig, er was nu toch niks aan te doen. Ik zou nog even daar moeten blijven om te kijken of alles goed bleef, en dan zou ik terug mogen naar de verloskamers en zou ik een pethidineprik krijgen. Zo meteen deel 2
deel 2: Langzamerhand begonnen de weeën sterker te worden, en sneller op te volgen. Ook op de ctg, als de piek geweest was, ging hij naar beneden en meteen weer omhoog, dus een dubbele piek. Ik kreeg naast buikweeën ook rugweeën. Het werd steeds lastiger om ze op te vangen. De verpleging deed mijn gordijn dicht (gelukkig), want anderen waren me ondertussen ook in de gaten aan het houden. De zuster kwam me vertellen dat mijn man werd gehaald. Kort daarna werd het me zo heftig, ik gilde een enorme kreet uit. Zo raar, ik kon het gewoon echt niet inhouden, van de pijn, neemt je lijf het gewoon over. Bij die enorme gil werd Smartieman ineens door het gordijn naar binnen geduwd. De blik in zijn ogen, hij had het wel even moeilijk. Het bleef zo, ik bleef gillen van de pijn, ik kon me niet meer verzetten. De druk in mijn buik kon ik alleen nog maar naar beneden drukken, ik kon alleen nog maar meepersen. Daarom zei ik ook dat ik dacht persweeën te hebben. De verpleegster van de verloskamers werd gebeld, dat ik daar weg moest, omdat ik persweeën had. Zij kwam mij halen en bracht me terug naar verloskamer 1. Ze vertelde dat het heel druk was, alle 5 verloskamers waren bevallingen aan de gang en op de onderzoekskamer was ook al iemand aan het wachten. (Er was 1 gynaecoloog en 1 verloskundige aan het werk.) De gynaecoloog was nu een bevalling aan het doen, maar na de geboorte van de placenta zou hij bij mij komen toucheren en de pethidineprik komen zetten. Het duurde nog bijna 2 uur. Smartieman en ik hadden al overlegd dat ik óf veel ontsluiting moet hebben en dan zou doorzetten, óf alsnog een keizersnee wilde. Ik was helemaal uitgeput en kon niet meer. Toen de gyn kwam kijken, wierp hij een blik op me en zei meteen als het nu niet is opgeschoten, krijg je een ks. Hij toucheerde, en vond de 4 cm eigenlijk te optimistisch. Eerder 3 tot 3,5 cm. Mijn baarmoedermond voelde ook nog niet voldoende verweekt. Ze lag ook nog steeds niet ver genoeg in het bekken, en lag niet lekker. Dat was voor de baby ook niet fijn als ik weeën had. Hij zei dus eigenlijk vrij snel dat het een ks werd, en wel ook nog snel! Even later werd ik opgehaald en gingen we naar de o.k. Deze keer mocht Smartieman wel mee. Ik gaf aan dat ik narcose wilde. Dat werd me behoorlijk afgeraden. Ik wilde er toch bij zijn, en zou sneller mijn dochter kunnen zien, etc. Ik had nog vers in gedachten wat de anesthesist had gezegd. Ze gaven aan dat het voor de baby echt beter was, omdat narcose ook bij de baby komt. Uiteindelijk stemde ik in met een ruggenprik, maar vond het wel echt heel spannend. Deze keer werd hij in de operatiekamer zelf gezet. Het viel nu echt heel erg mee!! Hij was zo gezet en deed nauwelijks pijn. Ze testten goed of hij goed werkte, en het bed werd een beetje achterover gekanteld om sneller te laten inwerken. Mijn voeten werden heel warm en tintelig en ik kon ze niet meer optillen. Ik voelde wel aanrakingen. Het scherm werd opgezet en Smartieman werd binnen gelaten. Hij mocht naast mijn hoofd zitten. Ik voelde alles van de operatie, behalve pijn! Gelukkig. Ik voelde hoe ze me opensneden, van rechts naar links, ik voelde dat ze klemmen zetten, etc. Ik zei dat hardop, en de anesthesist vond dat ik te veel aan het opletten was, dus ze gingen de radio aanzetten. De zender was 3FM, het was precies 14 uur. Op een gegeven moment mocht Smartieman gaan staan, ze haalde ons kindje uit mijn buik, ik hoorde eerst een heel zacht kreetje, en toen een harde babygil. Ze huilde!!! Mijn dochter, ze doet het! Ze hielden haar boven het scherm uit, maar niet hoog genoeg. Vervolgens wat hoger en kon ik haar even een paar tellen zien. Ze werd meteen meegenomen naar het warme kamertje ernaast. Smartieman ging meteen mee. Ik vroeg of alles goed was, en ze dachten van wel, maar dat konden ze natuurlijk ook niet zien. Ze kwamen terug met mijn meisje in een molton en met een mutsje op. Hoe heette onze dochter? Lynn! Lynn werd bij mijn hoofd gehouden, ik kon haar bijna niet zien, zo dichtbij, alleen haar oogjes. Die keken me recht aan, alsof ze me herkende. Ik kon haar warmte voelen en haar ruiken, zo heerlijk. Met een arm mocht ik haar een beetje aaien. Het was maar heel kort, daarna ging Smartieman met Lynn terug naar de verloskamer. Hij zou haar daar gaan buidelen. Mijn operatie ging natuurlijk gewoon door. Op een gegeven moment zei de anesthesist dat ze wat extra pijnbestrijding bij gingen geven, omdat de verdoving een keer uit zou gaan werken. Het bed werd nog wat achterover gezet. Ik werd helemaal niet lekker en voelde me ziek worden, en ook slaperig (terwijl ik geen roesje heb gehad ofzo). Vanuit de o.k. werd ik naar de verkoeverkamer gereden. De verpleging zei al O, jou kennen we nog wel van eerder. Ze vertelde dat sommigen dachten dat ik al aan het bevallen geweest was toen ik eerder daar lag. Was het maar waar. Ik gaf aan dat ik me niet lekker voelde en ik mijn armen niet kon bewegen. Jawel, vond de verpleging, dat kon ik best. Terwijl ik echt mijn armen niet kon gebruiken, niet optillen, niks. Ik kreeg een morfinepompje, maar kon hem niet pakken. Ze legden hem in mijn handen. Ik kon nog niet eens er op drukken. Ik kon ook alleen fluisteren, zo moe was ik. Ze hebben nog wat testen gedaan om te zien of de ruggenprik te ver was gezakt, maar dat was volgens hen niet zo. Toch bleef het heel lang zo. Na anderhalf tot twee uur mocht ik weer terug naar de verloskamer waar Smartieman met Lynn aan het buidelen was. Ik voelde me nog steeds ziek en nog steeds kon ik niks met mijn armen. In mijn vingers kwam al heel licht wat beweging. Ik kon nu in ieder geval zelf op het morfinepompje duwen. Smartieman kwam met Lynn naar me toe, maar ik kon haar nog niet zelf vasthouden. Smartieman legde mijn arm op een kussen en Lynn in mijn armen. Hij hield mijn hand vast, zodat ze niet zou vallen. Heerlijk om haar zo dicht tegen me aan te houden, maar ik was ook heel verdrietig dat ik haar niet zelf kon vasthouden. Later werd ik gewassen, kreeg een nachthemd aan, en werd ik naar de kraamafdeling gebracht waar ik een kamer kreeg. Het gevoel in mijn armen kwam steeds meer terug.
Jeetje smartie, wat een verhaal. Heb de tranen in mn ogen! Ik zal mijn verhaal binnenkort typen, Mart roept!
Zo, wat een verhaal Smartie! In een aantal opzichten herkenbaar, in heel veel opzichten ook helemaal niet, ik heb de keizersnee zo anders ervaren en alles ging volgens het boekje bij mij, daar ben ik zo blij om, helemaal nu ik jouw verhaal lees. Sterkte met je herstel meid en ik hoop van harte dat je nu optimaal aan het genieten bent van Lynn! Ik zal mijn verhaal straks ook eens plaatsen,doe het inderdaad wel in een paar posts.
Vanaf week 37 had ik elke dag voorweeen. Vooral 's nachts. Ik zat dan rond 0300 beneden omdat ik zo'n pijn had. Na een paar uur zakte het dan steeds af. Op een gegeven moment dacht ik dat het echt begonnen was, dus de verloskundige gebeld, maar behalve een verstreken baarmoedermond was er niks aan de hand. Zp ging het dus weken lang, ik werd dood moe van het slechte slapen. Uiteindelijk na ruim 41 weken ben ik een nachtje opgenomen in het ziekenhuis. Hier kreeg ik een pethidine prik om te kunnen slapen. Maar de pijn kwam er gewoon door heen en ik sliep nog niet.. Die ochtend, het was een donderdag, hebben ze me gestript in het ziekenhuis. Het had helaas geen effect. De volgende dag weer gestript bij de verloskundige. Die vrijdag ben ik nog boodschappen gaan doen met manlief. Had wel flinke buikpijn, maar niks serieus. 'S avonds gewoon naar bed gegaan en redelijk geslapen. En ja hoor, weer voorweeen 's nachts. Dus zat ik weer beneden om 0400 uur. Nu werd het toch wel pijnlijker, maar echte regelmaat was er niet. Er zat zeker 10-15 minuten tussen de weeen. Gelukkig was het zaterdag en was mn man thuis. Dus toen hij uitgeslapen was en beneden kwam zei ik dat ik het gevoel had dat het misschien toch wel begonnen was nu. Uiteindelijk in de loop van de middag werden de weeen sterker. En er kwam regelmaat! Maar omdat ik al 41+2 was en 3 dagen later ingeleid zou worden durfde ik niet te geloven dat het echt begon! Maar na 2 uur weeen om de 4-5 minuten toch maar gebeld. De verloskundige kwam, en keek het even aan. Toen ging ze voelen of ik ontsluiting had. Helaas, 1 cm maar. Ik kon wel huilen, hoopte dat het meer was en ze de vliezen kon breken. Ze wilde nog wel een keer proberen te strippen. En toen ze stripte ging ik opeens naar 3 cm!! Blijf maar liggen, ik ga je vliezen breken zei ze! wat was ik blij! Ze brak de vliezen en ik voelde het vruchtwater lopen. En WOW toen kreeg ik heftige weeen. Ze zou 2 uur later terug komen. Ik ging naar beneden, en liep veel heen en weer. Dit hielp tegen de pijn. Manlief ging frietjes halen voor hem want het was etenstijd. Ik hoefde niks, at alleen een banaan. Toen M had gegeten ging ik ff douchen, maar werd al snel misselijk van de hitte en moest spugen. Gelukkig had ik geen frietjes op! Na ruim een uur trok ik het niet meer zo goed. De weeen waren heel sterk geworden en ze kwamen om de minuut. De verloskundige gebeld, die kwam niet veel later. Toen had ik ineens al 5 cm! Ik mocht naar het ziekenhuis. De rit in de auto vond ik verschrikkelijk. Kon slecht de weeen opvangen en was erg misselijk. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik bij de ingang van de afdeling in een prullenbak gespuugd, voelde me zo rot! Ik gaf aan dat ik graag een pethidineprik wilde, maar dan moest ik eerst aan het ctg. Ik dacht dat ik gek werd want ik moest liggen! Terwijl ik thuis mocht lopen en ik zo de weeen goed op kon vangen. Na wat een eeuwigheid leek aan het ctg mocht ik er eindelijk van af. De weeen kwamen nog steeds om de minuut. En toen kwam het verlossende woord, ik had al wel 7cm maar mocht gelukkig de prik nog! Wel zou Mart er een beetje last van kunnen hebben als hij geboren werd, maar dat hoefde niet.. Toen ik de prik kreeg voelde ik me al snel wat beter. De weeen deden evenveel pijn maar tussendoor kon ik wat ontspannen. Maar toen kreeg ik persweeen! 3 kwartier na de prik. Maar dat kon niet, ik had pas 7 cm! Ik schrok er erg van! Maar toen ze voelde zei de verloskundige: Je mag persen, je hebt 10 cm! Oh wat was ik blij. Het persen voelde zo goed, ik kon eindelijk wat doen. Heb een poosje op mn zij gelegen met persen en het laatste stukje op mn rug. En na 50 minuten persen voelde ik dat Mart er aan kwam. Ik moest even stoppen en zuchten en toen kwam hij er uit! En daar lagen we, ik met mn glibberige, prachtige mannetje op mijn buik. Hij keek gelijk helder om zich heen en gaf een harde gil. Hij had helemaal geen last van de prik en mocht gewoon bij me blijven. Hij was geboren precies om middernacht, 00.00. We kregen beschuit met muisjes, ik kreeg limonade en brood want ik had heel lang niet gegeten. En Mart lag heerlijk bij me. Aanleggen lukte niet maar dat maakte me toen niet zo uit, ik genoot van mn mannetje. Mijn man maakte foto's en keek toen ze Mart controleerden. Hij kreeg een 10 voor zn apgar. 4 uur na de bevalling had ik gedoucht en mochten we naar huis! We reden langs mijn moeder en die ging mee naar ons huis. Ik bleef met Mart in mijn armen beneden, ik kon toch niet slapen! Mama bleef ook nog even op en mijn man ging slapen, die was uitgeput! Om 0900 kwam de kraamzorg, en toen ging ik eventjes liggen. Al met al heb ik een heerlijke bevalling gehad, kijk er fijn op terug.