Mijn bevalling van Matthijs op 21-02-2011 Zaterdag 19-2 kwam de vk bij me thuis om mijn bloeddruk te meten. Deze bleek prima te zijn gelukkig. Ze stelde toen zelf voor om de volgende dag even langs te komen om me te strippen. Die avond zou namelijk de vk dienst krijgen die ook de bevalling van Nathan gedaan heeft en het leek ons leuk als zij nu ook weer de bevalling zou doen Zondag rond 12 uur dus gestript. 's middags nog nergens last van. Wel wat harde buiken maar nog echt geen weeen. Nog een stukje gewandeld buiten en 's avonds nog wat was opgevouwen.. Toen om kwart over 8 naar bed om boer zoekt vrouw te kijken Ondertussen had ik af en toe een harde buik die wel wat vervelender werd. Maar ze kwamen nog heel onregelmatig en er zat nog veel tijd tussen. Om 21.30 kwam mijn man ook naar bed en toen had ik nog steeds af en toe een wee. Maar het zette niet echt door dus manlief ging lekker slapen. Ondertussen bleven de weeen komen maar nog steeds om de 10/ 15 minuten. Had nog niet echt het idee dat het begonnen was. Rond 2 uur kreeg ik een wat heftigere wee en toen braken ook mijn vliezen. (Dit had ik later pas door want verloor niet heel veel vocht) Heb mijn man wakker gemaakt dat hij het bed moest neerzetten en dat ik onder de douche ging. Onder de douche bleven de weeen komen en werden ze ook wel heftiger. Om half 3 hebben we de vk gebeld die er om kwart voor 3 was. Toen de vk keek hoever ik was, bleek ik al 8 cm te hebben Wow vandaar dat de weeen behoorlijk heftig waren. Mijn man heeft snel de buren gebeld want ik wilde Nathan niet in huis hebben tijdens de bevallen. Nathan ging dus om kwart over 3 helemaal slaperig naar de buren waar hij lekker verder ging slapen Ik ben toen maar op het bed gaan liggen want kreeg al behoorlijk persdrang. Om 4 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik actief gaan persen. Hier zag ik behoorlijk tegenop omdat het bij Nathan allemaal erg lang duurde. Ook nu vond ik het persen het ergste van de hele bevalling. Maar uiteindelijk is na een uur persen Matthijs geboren. Had een kleine knip maar verder was alles goed gegaan! De placenta kwam 7 minuten later. Na een uurtje genieten met Matthijs op mijn buik ben ik gaan douchen. Voelde me behoorlijk slap want had flink bloed verloren. Om 8 uur kwam de buurvrouw Nathan brengen. Wat een mooi moment! Helaas kon ik niet goed plassen en moest de vk nog even terugkomen voor een catheter en een prik in mijn been omdat ik flink bloed bleef verliezen. Toen dit allemaal gedaan was ging het meteen al beter. Bloedverlies werd minder en ik kon gewoon plassen. Al met al een lekker vlotte bevalling, alleen het persen duurde best lang. Nu heerlijk genieten van mijn mannen
Mijn bevallingen zijn al wel even geleden, maar ik vind het altijd heel bijzonder dat ik al mijn drie zoons zo gemakkelijk heb gekregen. De eerste kwam vijftien dagen te laat. De vorige dag was ik nog naar het ziekenhuis geweest, en ze zeiden: u bent al iets aan het rommelen, ga maar lekker naar huis en dan bevalt u vast vannacht wel. Zo niet, komt u dan morgenochtend om tien uur terug. De volgende ochtend had ik wel steeds wat voorweeën, maar dat was haast niets, dus wij naar het ziekenhuis. Daar gekomen moest ik eerst twee uur wachten!.... Pfff, daarna bleek dat ik al zeven cm ontsluiting had, en toen mocht ik niet weer terug naar huis! Onze eerste is toen begin van de middag heel vlotjes geboren, zonder scheurtje of wat dan ook. Hij was 6,5 pond en 53 cm. Ik vond het een prachtige ervaring. De tweede is thuis geboren. Ik had 's nachts weeën gekregen en 's ochtends om acht uur belde ik de verloskundige (net op zondag dus balen: een vreemde vrouw) Ik belde haar vast wakker, want ze was zo pinnig en zei: als u om de drie minuten weeën heeft, kunt u zelf niet meer bellen! Alsof ik een klap in m'n gezicht kreeg. Van schrik heb ik een uur geen weeën meer gehad. Om negen uur kwamen ze weer opzetten, veel heftiger dan eerst. Maar ik dacht: het zal me niet weer gebeuren hoor, dat ik te vroeg bel. Om tien uur heeft m'n man toch maar gebeld, omdat ik persdrang kreeg. Tien minuten later was ze er, en nog eens tien minuten later was onze tweede er al, na twee persweeën. Ze heeft zich later wel verontschuldigd dat ze me om acht uur aan de telefoon niet had geloofd. Maar goed, onze tweede zoon was bijna 7,5 pond en 50 cm. Wederom geen scheurtje, dus gelukkig ook weer geen hechtingen. Onze derde is nu net drie jaar, hij is en was een wondertje. Op 42 jarige leeftijd en na 20 jaar wachten raakte ik zwanger, en we waren de koning te rijk! Helaas had ik inmiddels diabetes, en dat was de reden dat ik naar het ziekenhuis moest om te bevallen. Diabeten worden bijna standaard met 38 weken ingeleid. Met 38,2 weken moesten we op zaterdagochtend komen, ik kreeg pilletjes om m'n baarmoedermond te verweken, waarna ze de bevalling zouden inleiden. Die avond kreeg ik lichte voorweeën. Maar al snel bleek dat de hartslag van de baby heel erg daalde tijdens zo'n voorwee, en ik maakte me zorgen en dacht: hoe moet dat als ik straks échte felle weeën krijg? Ook de gyn. durfde het niet aan, hij besloot 's avonds tot spoedkeizersnede, om even voor acht uur. En om 20.19 uur wastie er al, onze derde kleine zoon. Een schat van een kereltje wat het eerst heel moeilijk had door veel te lage suikers. Hij was nog geen 5,5 pond en 48 cm. Ondanks zijn slechte start (hij vergat de eerste vijf dagen soms adem te halen) ging het steeds beter en mocht hij met de negende dag al naar huis. En het gaat geweldig met hem. Drie istie alweer. De keizersnede vond ik prachtig, helemaal niet eng! Met een ruggenprik verdoofd, moest drie keer over, maar ik voelde praktisch niks. Het herstel daarna viel me ook heel erg mee, eigenlijk niets zwaarder dan na een gewone bevalling. Dus ik kan terugkijken op drie 'appeltje-eitje' bevallingen. Jammer dat ik al te oud ben, ik zou er nog wel drie bij willen.
hier dan mijn bevalings verhaal wel een beetje laat bevallen met 38.4 maandag 25 oktober moest ik om 4 uur bij de gyn zijn voor een exstra echo, wegens een vermoedelijk kliener kindje dan gemiddel, met de kliene ging alles goed maar toen ze ging meten of er nog voeldoene vrucht water was, bleek het te weinig te zijn. ik werd naar de verloskundige afdeling gestuurt voor een ctg en een inwendig onder zoek om te kijken hoe ik er voor stond. de ctg was goed en de baarmoeder was al helmaal verweekt ook had ik al 2 cm ontsluiting. de verloskundige heeft mij toen gestript en is veder gaan overleggen met de gyn. komt ze een kwatier later trug met de vraag wat doen jullie morgen uuumm niks, nou dan mag je morgen ochtend om 7.30 terug komen als je niet eerde bent. want dan gaan we je inleiden. mijn man en ik naar huis met lichte weeen , in de avond hebben we bij goede vrienden wat gedronken om ook te tijd te breken. rond 12 uur maar probeeren te slapen ondangs de weeen nog wel wat kunnen slapen. 26 oktober 7 uur gaat de wekken, nog weven wat probeeren te eten en te drinken, ik hield het gelukkig binnen maar man lief niet toen hij de hond nog even ging uitlaten. 7.30 aangekomen in het ziekenhuis, werd er meteen actie onder nomen moets nog maar even plassen. om 7.45 werden mijn vliezen gebroken en voelde eigelijk vrij wel meteen de weeen sterken worden. na het breken van de vliezen hebben ze zon hartslag metertje op zijn hoofd gedaan. ook meteen gekeken hoe veel onsluiting ik had dat was in middels 3cm. rond 8.30 zijn ze infuus gaan aan leggen voor de weeen opwekkers. rond 9 uur lag ik aan het infuus. en van af dat moment ging het zo hard, ze kwamen zowat om het kwatier het infuus om hoog zetten. om 11 uur trok in het niet meer ik had een weeen storm en heb om pijnstilling gevraagt. heb toen een spuit in me been gehad, voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor het begong te werken maar in werkelijk was het maar een minut of toen. werd vlak daarna ook nog een heel erg misselijk heb ook over gegeven maar dat schijnt normaal te zijn als je 7 cm onsluiting hebt. van af het moment dat de medicijnen begonnen te werk kan ik me weinig herinneren dat kwam om 13.45 weer, de medicijnen begon uit werken en ik kreeg persdrang maar mocht nog niet persen, had namelijk 9 cm ontsluiting en het lukte niet om dat laaste randje weg te masseren. maar ik moest ook er nodig passen maar dat lukte van af 10.00 al niet meer, dus heb een tijdleijke kater gehad om te uriene er uit te laten lopen want het brande zo nodig moest ik. toen ze daar mee klaar waren mocht ik eidelijk gaan persen wat was ik blij. naar een kwatier persen bleek hij er niet goed door te kunnen, mijn bekenbodemspeier waren nog al strak. dus hebben ze de gyn maar op geroepen die heeft even geken wat er gebeurde als ik perste. ze heeft gelukkig niet langer toe gekeken. ze heeft een verdofing gezet in een weeen en de volgende week een knip. het was toen nog 1 keer persen en toen was daar eidelijk onze zoon om 14.24. danilo fernando hij werd meteen lekker op mijn buik gelegd en was goed van kleur. en huilde meteen en na 10 minuten poete hij over mij heen na een uur werd hij gewochen en gemeten hij was 52 cm en 3115 gr. ik had ook nog wat teveel bloed verloren en werd na een uur toen ze hem net weg gehaad hadden, heb toen nog een half uur aan het zuurstof gelegen want mijn hard slag was er laag en mijn bloeddruk ook gelukkig knapte ik op van de zuustof. we moeten nog we een nachtje blijven want danilo had wat vrucht water binnen gekregen en was er misselijk moest vaak spuggen en wou ook niet drinken. en ik on ook nog niet doucen want werd erg duizelig dus hebben ze me maar even gewassen en savonds om 23.00 ben ik rustig naar de wc gegaan en dat ging gelukkig goed. de volgende dag om 12.00 mochten we lekker naar huis. het gaat erg goed met danilo. het is een heerlijk en makkelijk manntje
Pfff, wat moeten velen hard werken voor de geboorte van hun kind!! Dan mag ik wel heel dankbaar zijn. Vooral laatste bevalling 1,5 week geleden. Wilde eerst niet schrijven maar ben eigenlijk nog zo dankbaar en zou zo een bevalling aan iedereen gunnen!! 's morgens krampen die voelden alsof ik last van darmen had. Netjes om de 4 á 5 minuten. Begon trouwens op het moment dat ik aan ontbijt zat rond 8 uur. Rond half 10 moest ik naar verloskundige. Daar verteld dat het rommmelde. Ze zou me eerst toucheren, maar toen ze belde bleek het al aardig druk met bevallingen te zijn. Service: 's avonds zou de dienstdoende verloskundige me komen strippen. Gevraagd of ze toch even wilde kijken of ik ontsluiting had, ik was namelijk erg onzeker, bij de vorige twijfelde ik ook over begin en had toen ineens 4 centimeter. Als ik nu niets wist en ik meer weeën zou krijgen zou ik bang zijn al veel ontsluiting te hebben. Ik bleek 1 centimeter te hebben. Wist dat het ook af kon zakken maar hoopte het niet. Gerustgesteld ben ik hierna nog even om boodschappen gegaan. Als ik een wee had, wat ik toen als kramp of voorwee zag, gewoon even blik op 1 punt en even stil staan. Thuis nog de afval geleegd, gestoft, en andere dingen gedaan. Wilde nog pizza maken. rond 3 uur in de middag werden ze zo erg dat ik even niets kon doen, toch duurden ze niet langer dan 30 sec. Op zo een moment dacht ik ai, ik kan niets meer. Rotpijn. Maar als het weg was, ach ja, waarom zou ik geen pizza kunnen bakken, kan ik werk 3 minuten, dan 30 sec. niet, kom je ook een eind. Maar toch niet gedaan, mijn man gebeld dat hij toch maar iets bij de frietboer moest halen, pizza bakken zat er niet meer in. Conclusie: Het is nu dus voor het echie? Ja, toch twijfelde ik nog. Kon ik nog steeds rondlopen en tussen door dingen doen. Maar nog lang niet het criterium om te bellen. Toch gebeld. 16:30u. De verloskundige was zelf al bij een bevalling en omdat ik de vorige keer ook snel bevallen was stuurde ze een collega. Die kwam denk ik rond een uur of 17:00u. Had toen 7 á 8 centimeter ontsluiting, en amper geleden.. Was dus helemaal in de wolken, mijn baby kwam eraan!! Wilde nog douchen, voelde bij een wee alsof ik moest poepen. Dit gezegd, verloskundige keek wat lachend/geheimzinnig. toen ik zei: Dit kunnen toch nog geen persweeën zijn? (Ik liep gewoon nog rond, moest af en toe wel even stil staan, maar was nog zo rustig en vrolijk als wat. Gelukkig had ik géén verloskundige die zei: Je ziet er nog zo rustig uit, het kan nog wel een poos duren.. zoals ik veel lees op dit forum) Ze zei dat het goed zou kunnen en ze wilde dat ik kwam liggen, als ik nog zo een wee had. Die wee kwam, ging weg, en ik nog steeds nog de laatste dingen doen, tot de volgende kwam, toen snel gaan liggen, want ik had al moeten liggen, en ze waren ook bang dat de vliezen zouden breken. Verloskundige zei dat als ik eenmaal lag ik er niet meer vanaf zou komen. Ze heeft vliezen gebroken, toen een enorme rotwee, het lachen verging me toen aardig. Toen een kwartier enorme pijn, alsof van onderen de boel in brand stond en scheurde. Wat een opluchting toen onze zoon eruit was. Nog een half uur 3 kwartier na liggen schudden, ontlading van mijn spieren. Toen rustig opstaan en douchen. Geen een hechting, alleen wat schaafwondjes. Echt raar, van rondlopen, 2 uur later in een schoon bed, baby in wieg... heerlijk... Hier staat wel een zware zwangerschap tegen over, en vroeg me af: Wat kun je beter hebben? Akelige zwangerschap, makkelijke geboorte of andersom. Kiezen zou ik niet kunnen... wel ná een akelige zwangerschap, dan ben je overal vanaf, wat een opluchting!!
na 2,5 dag van primen kregen we eindelijk het verlossende woord dat ik de volgende dag ingeleid zou worden voor onze 2 ling. Nadat mijn vliezen waren gebroken door de arts assitent kreeg ik weeen op wekkers.. deze deden goed hun werk.. met 2 uur had ik al 6 cm ontsluiting en een half uur later 8 met persdrang.. maar ik mocht er nog niet aan toe geven.. Dus aangezien de weeen niet meer te houden waren kregen ik een pijnpomp via infuus die ik zelf kon regelen.. (dat was echt een genot.. je werd er flink wappie van) inmiddels ware de weeenopwekkers gestopt.. ivm weeenstorm.. al met al een uur later mocht ik persen en met 9 min was onze 1e dochter er.. Tja toen de vliezen gebroken van onze 2e dochter.. ze konden 1 beentje pakken maar de weeen bleven weg.. na 15 min en geen weeen zei de gyn goed luisteren en je gaat persen wanneer k het zeg.. ik wil weten of we haar er zo uit kunnen krijgen.. Dus ik braaf luisteren maar helaas deze dame lag in spagaat dus ik ging met een rotgang naar de ok.. Ruggeprik en hup een ks.. maar ik lag op mijn eigen kussen op het verlosbed.. en ik heb wel 3 keer gezegd zorg dat me kussen weer op de afdeling komt ihih waar kan je mee bezig zijn.. we zijn nu 2,5 week verder en het gaat hier gelukkig super goed. met 5 dagen mochten we met zijn allen naar huis.. ondanks dat het bijzonder is gewoon en met de ks te bevallen.. ingescheurd te zijn en een wond op je buik.. kijk ik terug op een mooie bevalling van 2 mooie meiden..
Nou, mijn bevallingsverhaal post ik hier ook ^^ Met 40 weken en 2 dagen ben ik naar het ziekenhuis gegaan vanwege vochtverlies. Dit waren echter niet gebroken vliezen, MAAR er werd wel geconstateerd dat er veels te weinig vruchtwater was. Er moest dus ingegrepen worden en ik zou met 40 weken en 4 dagen ingeleid worden. Met 40 weken en 3 dagen zou ik voor een CTG filmpje moeten komen, en dan zou de afspraak gepland worden voor de inleiding. Echter ben ik op de avond van 1 maart (40 weken en 2 dagen) dus de slijmprop verloren. (Wist het niet zeker want ik had voorheen ander soort slijmverlies maar dit was zo kleverig en geel dat ik er nu op terug krijg van hij was het echt) De hele avond op 1 maart dus krampen gehad, ik dacht dat het gewone buikkrampen waren. Ik kon niet fijn liggen op bed en bleef draaien tot 4 uur s'ochtends en toen ben ik er maar uitgegaan. Om 6 uur vriendlief naar werk uitgezwaait. Om 6 uur s'ochtends begonnen de krampen steeds pijnlijker te worden - zo pijnlijk dat op de hoogtepunt ik niet kon zitten of staan. Ik ben begonnen te timen en toen kwam ik er achter dat het om de 5-6 minuten waren. Om 8 uur heb ik het ziekenhuis gebeld omdat de pijn onuitstaanbaar begon te worden. (Ik wist hier nogsteeds NIET dat het weeen waren, ik dacht gewoon.. oh, regelmatige krampen.. misschien). Om 9 uur s'ochtends ben ik aangekomen in het ziekenhuis, ik ben dus met weeen de bus in gestapt (geen pretje geloof me). In de bus had ik het getimed op zelfs om de 3-4 minuten. Ik ben in het ziekenhuis om kwart over 9 aangesloten op de CTG en daar anderhalf uur aan gehouden. kwart voor 11 ben ik van de CTG afgehaalt en toen hebben ze mij meegenomen naar de kamer in het observatorium om te kijken hoe het met me zat van onderen. (Er werd mij NOGSTEEDS niet gezegt dat ik weeen had, maar nu kwam het kwartje wel eindelijk vallen). Er werd mij dus rond 10 voor 11 verteld dat ik 4cm ontsluiting had. Toen schrok ik een beetje. Ik dacht dat ik een lafbek was die tegen geen pijn kon en dat ik me niet aan moest stellen - maar het waren dus toch echte weeen! En trots dat ik ineens was. Ik heb toen mijn vriend zijn baas gebeld omdat hij niet te pakken is op werk en gevraagd als hij hem zsm naar het ziekenhuis kon sturen. Ik mocht meteen naar de verloskamers. Bij de verloskamers heb ik tegen de verloskundige gezegt dat ik heel erg ban was voor de pijn, en vooral problemen heb met het ademhalen en niet in paniek raken, toen heb ik nog heerlijk een uur in bad gelegen met de verloskundige naast me. Ik ben toen uit bad gehaalt en een kwartiert later werd ik opnieuw gecontroleerd, ik had inmiddels al 8cm! Mijn vriend werd opnieuw gebeld maar hij nam niet op. De verloskundige wou eigenlijk mijn vliezen meteen na bad breken alleen dit heeft ze niet gedaan omdat ik alleen was. De verloskundige ademde de hele tijd mee. Neus inhalen en 3 x uitademen. Ook tot drie tellen tijdens het uitademen. Dit heeft mij zo gigantisch veel geholpen. Iets na half 1 zijn mijn vliezen uit zichzelf gebroken met nogsteeds 8cm. Er was te zien dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Na het breken van de vliezen had ik het gevoeld dat ik het niet meer aankon, ik was zo moe, ik had persdrang maar ik mocht niks persen. Ik kon de pijn niet meer wegpuffen, en ik was nogsteeds alleen. Gelukkig kwam mijn vriend en mijn oma met 9cm binnenlopen, al had het mij niks meer gescheelt - ik wou persen, ook al stond ik op live tv te ballen of naakt in het supermarkt, het moest eruit. Ook al was ik alleen. Het leek alsof ik een eeuwigheid bleef haken op die ene 9cm, vreselijk. Ik vond het geweldig toen ik per ongeluk van achteren alles er van los liet, want het was toch stiekem persen! De verloskundige heeft het laatste randje van de 9cm zelf met de vingers tijdens een wee weggehaald. 10cm! Eindelijk! Ik mocht persen. Alleen ik wist niet hoe! Ik moest op mijn rug liggen terwijl ik alle weeen op mijn zij had opgevangen. Hoe moest je nou een baby uitpersen? Ik wist het niet. Het voelde zo raar, meteen na de eerste perswee voelde ik de kleine al uitsteken met het hoofdje en het voelde alsof mijn vagina in brand stond. Na de 9de perswee was mijn kleine er nog niet, en toen hebben ze een knip gezet. De schouders waren gewoon te groot en ik te klein van onderen. De baby was er na de knip meteen uit en de rest volgde zonder wat moeite te doen. Papa mocht de navelstreng knippen en de baby werd op mama gelegd. Toen begon alle hel met de hechtingen. Uiteindelijk 2 dagen met mijn meisje in het ziekenhuis gelegen omdat mama na de bevalling niet naar de wc kon en gekatheriseerd moest worden. Ook nog een leuke blaasonsteking aan over gehouden. Het rare is, iedereen heeft het over een "oerkracht" en flinke dosis adrenaline als je bevalt - maar ik voelde daar niks van, pas na de bevalling had ik uit het niets energie, trots dat ik was. Tijdens de bevalling voelde ik me leeg, kapot en alsof ik de laatste restje energie uitputte en zelf bijna op sterven lag. 49cm en 3680gram was ze. Op zich qua grootte en gewicht viel het dus aardig mee ^^ Uiteindelijk 23 minuten hoeven te persen, 13.38 was ze geboren terwijl ik om 9 uur voor de ingang van het ziekenhuis stond ^^
@Sincerity; Ik ben ook heel bang voor het ademhalen en in paniek raken. Want zodra ik pijn heb of in paniek raak hou ik mijn adem in &ga ik hyperventileren. Hoop dat ik daar geen problemen mee ga krijgen bij de bevalling..
Bevallingsverhaal: 23 februari 2011: We moesten vandaag om 8 uur in het ziekenhuis zijn, want vandaag zou de grote dag zijn, om 7 uur nog gebeld of er plek was en dat was er J. Nou tegen half 10 maar toucheren om te kijken of ik al ontsluiting heb, helaas blijk ik nog helemaal dicht te zitten, dus ik krijg eerst een half pilletje oraal, in de hoop dat dat weeën veroorzaakt en alles verweekt, om kwart voor 10 begint het al mooi te rommelen, veel harde buiken en voorweeën, om 2 uur het andere halve pilletje en de voorweeën worden heftiger, ze komen ook regelmatig, zo regelmatig dat ze me om 6 uur geen pilletje meer wouden geven, wel weer getoucheerd en heb 1 cm ontsluiting, helaas zakt het daarna helemaal af en heb ik ook geen harde buiken meer, ook de nacht was rustig, wel lekker geslapen 24 februari: Ik word om 8uur weer getoucheerd, helaas nog steeds op die ene cm, nu krijg ik een kwart pilletje in gebracht, helaas doet dit helemaal niks, op af en toe een harde buik, om 2 uur willen ze me geen nieuw pilletje geven, omdat de harde buiken wel regelmatig komen, helaas zakt het daarna ook weer af, om 6 uur krijg ik weer een kwart pilletje ingebracht en krijg hier weer wat voorweeën van, dit zet weer niet echt door, s nachts alleen last van voorweeën als ik naar de wc ga. 25 februari: Om 8 uur weer getoucheerd, nog steeds 1 cm, maar wel wat meer verweekt, helaas niet genoeg om mn vliezen te kunnen breken, het enigste wat ze konden doen was strippen en voor de rest helaas een rustdag, van het strippen kreeg ik alleen wat harde buiken. Vandaag zit ik er dan ook helemaal doorheen, we mochten ook niet naar huis, omdat ik dus wel wat harde buiken had. Ook vandaag niet meer getoucheerd, alleen s middags aan het ctg, de afgelopen dagen vaker aan het ctg gehangen. Ook een rustige nacht gehad 26 februari: Krijg meteen s ochtends te horen dat de verloskamers vol liggen, maar om 8uur toch getoucheerd en onverwachts toch eigenlijk 2 cm, dus ben inleidbaar, nu is het wachten tot er een verloskamer vrij is J om 9 uur/ half 10 is er een verloskamer vrij, meteen worden mn vliezen gebroken, aan het ctg en de kleine krijgt een elektrode op het hoofdje eerst kijken of ik hier al weeën van krijg, maar dat gebeurd niet. Om 10 uur de 1e dosis weeën opwekkers, er komen wat weeën, maar niet heftig geniet, dus om 11 uur gaat de dosis omhoog en meteen komen ze om de paar minuten, wel korte maar hevige weeën, na een uurtje (denk ik) kan i de weeën niet meer opvangen, omdat ik ook rugweeën krijg, dus vraag een ruggenprik, dus eerst maar toucheren, en ik zit al op 5/6 cm dus ruggenprik gaat niet door, ik krijg wel morfine, zodat ik het zelf een beetje kan doseren, wat is dat fijn zeg J ik voel mn rug niet meer en ben zoooo relax tussen de weeën door, helaas komen de weeën steeds sneller en zit er misschien net een minuut tussen de weeën, zo duren nog steeds niet zo lang. Tegen 2 uur krijg ik weer pijnlijke weeën ondanks de morfine, dus ik vertel dat ik denk dat ik persweeën aan het wegpuffen ben, maar dat zou wel erg snel zijn, maar na 10 min toch maar weer gebeld en gezegd dat ik ook druk voelde onderin, toch maar toucheren en ja hoor ik zit al op 10 cm, dus mag persen J Persen gaat opzich goed, tot de kleine bij het schaambot komt en daar niet onder door komt, ondertussen een uur aan het persen raak te vermoeid, dus word ik geholpen, ik heb een knip gekregen en de vacuümpomp word erbij gehaald en eigenlijk hebben ze daarmee alleen maar de richting gewezen en hebben ze niet echt hoeven trekken, want persen deed ik wel goed. En toen was het snel gebeurd J 15:24 uur lag ons mannetje op mn buik, eindelijk Ik wou borstvoeding geven, dus vrijwel meteen nadat Gert de navelstreng had doorgeknipt heb ik hem geprobeerd aan te leggen, hij hapt wel, maar wil nog niet echt drinken. Daarna is hij gewogen en gecontroleerd, hij woog 3380 gram en voor de rest ook gezond. Daarna naar de kraamafdeling gegaan, John is een tevreden ventje, geen harde huiltjes, alleen de borst wil hij nog niet hebben, dus bijvoeding via een klein bekertje, helaas s nachts heel erg misselijk en spuugt alles weer uit, dit komt waarschijnlijk door de vacuümpomp.
Mijn Bevallingsverhaal: Dinsdag 27 April ben ik op controle bij de Gyn, ik ben op dat moment 37w3 dagen zwanger! Omdat ik de hele zwangerschap al last heb van galstenen wil hij het niet langer aankijken en besluit hij dat ik de volgende ochtend zou worden opgenomen! Helaas blijk ik dat nog helemaal dicht te zitten en is de baarmoedermond ook nog niet verstreken. Woensdag 28 April Wordt ik opgenomen. Ze proberen me in te leiden met een ballonkatheter maar dit wil niet omdat alles te dicht zit. Daarom krijg ik een veter om mijn Bmm te verweken. hierop heb ik de hele dag krampen maar niks heftigs. 's Avonds haal ik zelf de veter eruit en ga ik slapen. Donderdag 29 April Om 3.30 meen ik dat ik af en toe vocht verlies en ja hoor mijn vliezen zijn spontaan gescheurd maar geen weeen. Ik kan rustig weer verder slapen en dat doe ik! Om 10.00 is er plek op de verloskamers en wordt ik daar heen gebracht en krijg om kwart over 10 een infuus in met weeenopwekkers ook worden mijn vliezen direct goed doorgeprikt. Direct daarna komen de weeen goed op gang en om 11 uur heb ik 3 cm. De weeen worden steeds heftiger maar omdat mijn zoontje niet helemaal ingedaald is mag ik niet van bed. Eindelijk om 12 uur mag ik van bed en heb dan 5 cm ontsluiting, ik ga direct onder de douche staan om het nog een beetje uit te kunnen houden. Om 13.15 ga ik weer op bed liggen en hou het niet meer ik heb persdrang. om 13.30 controleert de verloskundige mijn ontsluiting en ja hoor ik zit al op 10 cm, het persen gaat heel gemakkelijk en om 13.50 wordt mijn zoontje geboren met 37w5d en blijkt al 4590 gram en 52 cm te zijn. Gelukkig blijk ik niet gescheurd te zijn en hoef niet gehecht te worden, ook de placenta volgt direct en blijkt een kilo te wegen! Ik kijk achteraf met een fijn gevoel op de bevalling terug ik hoop dat mijn komende bevalling weer net zo makkelijk gaat!
Ik lees hier altijd graag de bevallingsverhalen, dan moet ik zelf natuurlijk mijn verhaal ook wel plaatsen (niet alleen meelezen en niks schrijven natuurlijk)... Het begon allemaal op donderdag 20 januari. Ik was toen 38 weken en 1 dag zwanger. De verloskundige had me doorgestuurd naar de gynaecoloog, omdat vanaf week 37 mijn bloeddruk steeds hoger werd... De gynaecoloog maakte een echo en meette de bloeddruk en kwam tot de conclusie dat het beter was als ik snel ging bevallen. Haar ervaring was, hoe korter je met een (te)hoge bloeddruk rondloopt, hoe sneller je na de bevalling herstelt. Ik dacht dat ze met 'snel bevallen' volgende week ergens bedoelde, maar ze bedoelde MORGEN! De volgende ochtend naar het ziekenhuis, daar eerst aan de CTG en werd ingeleid met gel. Na de eerste keer gel gebeurde er niks, maar had te veel harde buiken voor nog een keer gel... dus kreeg geen tweede keer... dat was het dan voor die dag... Ik had al vanaf week 28 veel harde buiken en merkte door die gel geen verschil... maar toch hielden ze het hierbij, maar dat was voor mij erg frustrerend (ik had verwacht dat ze zouden doorpakken). De volgende ochtend weer gel, wederom gebeurde er weer niks :x, 's middags nog een keer gel en wéér niks... alleen was de baarmoedermond wat verder verstreken, that's it... Ik baalde enorm en al helemaal toen ze kwamen vertellen dat ik wéér geen derde keer gel kreeg die dag (i.v.m. harde buiken) en dat ik de volgende dag een rustdag zou hebben, omdat ze niet meer dan 2 dagen gel geven. Ik was erg gefrustreerd, de gel deed niks en dan de volgende dag nog een dag 'niks' ook... en dat in zo'n saai ziekenhuis. 's Avonds heb ik uit frustratie/ verveling heeeeel lang staan douchen (ruim een uur ) Daarna werkte er een hele toffe verloskundige. Eigenlijk de allerleukste die ik tot nu toe daar aan mijn bed had gehad. Ze wilde nog wel één keer checken of die gel van die middag écht niks gedaan had... en toen had ik 2-3 cm ontsluiting ineens! Ze heeft meteen de vliezen gebroken en ik moest gewoon janken van opluchting, aangezien me een dik uur daarvoor medegedeeld was dat ze een 'rustdag' zouden houden en daarna pas weer verder zouden gaan. Ik moest een half uur aan de CTG en daarna zou ik weeënopwekkers krijgen. Maar ze was de kamer nog niet af of ik had al mega mega mega weeën! Ik wist dat weeën pijn zouden doen, maar zoooo'n pijn De verpleegkundige kwam af en toe kijken en vroeg waar ik weeën voelde, dus ik zei: 'alleen in mijn onderbuik', toen zei ze heel bot: 'weeën alleen in je onderbuik, zorgen niet voor ontsluiting hoor, dus roep me maar weer als je overal weeën hebt'.... Na 2 uur kwam de verloskundige eindelijk terug, ze wilde me alsnog weeënopwekkers gaan geven, aangezien de weeën die de CTG aan gaf niet sterk genoeg waren om te 'bevallen'... dusss... en ik verging van de pijn, maar dat maakte niet uit Dus ik zei: 'als ik weeënopwekkers krijg, dán wil ik ook pijnstilling'... (tsja, voor wat hoort wat en dat terwijl ik de bevalling zo graag zonder pijnbestrijding wilde doen). Ze ging een infuus prikken en ik dacht: sh*t, ten eerste wilde ik helemaal geen pijnbestrijding en ten tweede al HELEMAAL GEEN WEEËNOPWEKKERS... deze weeën vond ik heftig genoeg! De verpleegkundige die er bij was vond het maar raar dat ik de weeën aan het wegpuffen was, die volgens de CTG helemaal geen weeën waren... *zucht* Maar de verloskundige was zo lief om toch even te toucheren... en toen zei ze ineens: 'OW.... je hebt 8cm ontsluiting'... Ineens moesten ze alles in sneltreinvaart klaar gaan zetten voor de bevalling... er werd niks meer gezegd over mijn weeën die niet voor ontsluiting zouden zorgen... ik pufte nog even wat weeën weg en toen had ik al persdrang. Ze toucheerde weer en ik had volledige ontsluiting en mocht mee persen. Helaas zakten toen de persweeën weg... (wat een verademing, ik kon eindelijk even bijkomen). Aangezien ik toch al een infuus had ondertussen, kreeg ik alsnog weeënopwekkers en al snel kwamen de persweeën terug. Na 30 minuten persen lag, na een knip, onze PRACHTIGE dochter op mijn buik. Maar liefst vijf uurtjes nadat me vertelt werd dat ik morgen een 'rustdag' zou hebben en ze de dag daarna pas weer verder zouden gaan met inleiden, lag ik daar met mijn dochter! Ons was het aller mooiste overkomen wat je je maar kunt wensen in je leven! PAPA en MAMA worden!!
Nou dan ook mijn bevallingsverhaal; Woendag 23 februari moet ik voor controle naar de verloskundige, ik ben dan 38 weken zwanger. Ik heb niet echt klachten, alleen moe en houd wel veel vocht vast. De gewone controles waren allemaal goed, totdat ze mijn bloeddruk ging meten. Dit heeft ze wel 4x opnieuw gedaan en hij was 151/94. Te hoog dus Ik moest over een staafje plassen om te kijken of er eiwitten in mijn urine zaten. Dit was wel het geval, maar niet heel erg duidelijk. Dus overleg met het ziekenhuis, ik moest komen voor onderzoek. Het ziekenhuis dat onze voorkeur had was vol, dus naar een ander ziekenhuis. Toen begon ik wel al een beetje bang te worden Dus snel naar huis, even de hond uitlaten en tas inpakken en gaan In het ziekenhuis ben ik aan CTG gelegd, bloeddruk meter, bloed geprikt, urine ingeleverd en wachten op de uitslagen. Aangezien mijn bloeddruk erg hoog was 156/96 moest ik zoiezo onder controle blijven in het ziekenhuis. Daar baalde ik al flink van. Ongeveer 5 minuten na dat nieuws kwam de verloskundige weer terug met het nieuws dat ik zoiezo moest blijven want er waren veel te veel eiwitten in mijn urine gevonden. Ze heeft me toen gelijk gestript in de hoop dat er iets op gang zou komen. Eenmaal op mijn kamer lichte weeën, maar na een douche namen ze af. Die nacht kan ik niet slapen en neem uiteindelijk om 02.00uur een slaappil in en 2 paracetamol. Helaas wordt ik om 04.00uur weer wakker, dus 2 uurtjes slaap gehad Donderdag 24 februari krijg ik s ochtends 2 tabletjes om de weeën op te wekken en ik wordt weer gestript. Ik krijg weer lichte weeën , maar deze zwakken tegen de middag ook weer af en ik verlies mijn slijmprop. Weer krijg ik twee tabletjes Ook hier krijg ik weer weeën van. Begin van de avond gaat de hartslag van Jenthe ineens flink naar beneden. Ik wordt naar de verloskamer gereden zodat ze mij en Jenthe goed in de gaten kunnen houden. Ook mijn bloeddruk gaat omhoog. Tegen de nacht gaat het weer beter met Jenthe en kan ik weer terug naar de kamer. De weeën zijn inmiddels ook weer wat minder geworden. Er wordt besloten om de 3e dosis tabletjes niet meer te geven om zo Jenthe wat rust te geven. Vrijdag 25 februari wordt ik s ochtends naar de verloskamer gebracht, daar krijg ik eerst een ctg, met Jenthe gaat het goed! Ik krijg vaginaal een tabletje toegediend. Hier krijg ik eind van de ochtend tegen 11 uur de eerste weeën van. Deze voelen gelijk al anders dan de weeën van de dagen ervoor. Ik moet ineens vaak naar de wc en de weeën nemen toe. Om 13.00uur breken mijn vliezen en de (rug)weeën worden zo heftig en komen snel achter elkaar dat ik niet meer weet hoe ik ze op moet vangen. Ik heb dan 4 cm ontsluiting In overleg met de verloskundige krijg ik een ruggenprik omdat het niet meer te doen is. Ohh wat ben ik blij als eindelijk de ruggenprik is gezet! Ik kan weer ademhalen. Dan voel ik me ineens niet lekker worden. Mijn bloeddruk gaat ineens heel snel naar beneden en ik krijg allemaal vocht in drukzakken ingespoten via het infuus. Met Jenthe gaat het ook ineens minder goed, ze krijgt veel dipjes en er wordt besloten het infuus met weeënopwekkers even te stoppen om Jenthe even bij te laten komen. Na een uur gaat het beter en starten ze weer met het infuus om weeën op te wekken. Rond een uur of 21.00uur gaan ze wat bloed van Jenthes hoofdje afnemen, dit doen ze met een krasje, om te kijken naar het zuurstofgehalte in haar bloed. Ook plaatsen ze een metertje in mijn baarmoeder om de weeën beter te kunnen meten, dit moet achter Jenthes hoofdje. Dit vindt ze ook niet leuk en krijgt weer veel dipjes. Na een half uurtje komt de uitslag; het bloed is gestold en het moet opnieuw! Ondertussen begin ik al persweeën te krijgen. Ik mag al licht wat meepersen terwijl ze opnieuw bloed proberen af te nemen. Deze keer is het goed en ook de uitslag is goed! Om 22.00uur mag ik beginnen met persen. Met Jenthe gaat het steeds minder goed dus ze moet er snel uit. Na een flinke knip en heel hard geduw op mijn buik is om 22.28uur dan eindelijk ons meisje geboren met 38+2 weken! Ze heeft de navelstreng strak om haar nekje heen dus de verloskundige knipt hem door. Daarna begint ze gelukkig heel hard te huilen en krijg ik haar op mijn buik. [FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]Ze weegt 3005 gram en is 48 cm. Ze heeft een apgarscore van 9,10,10.[/FONT]