De geboorte van Mirthe op 24-02-2011 Of het al mocht en of het überhaupt al ging - wist ik niet, maar ik besloot het gewoon te proberen. Ik pakte mijn fiets en stapte voorzichtig op. Hmm, dat ging wel oké. Ik trapte de oprit van nummer 82 af en wilde juist links afslaan richting centrum, toen ik mijn buurman tegenkwam. Hey! Jij mag helemaal nog niet fietsen! riep hij vermanend. Oh, maar volgens mij kan dat best al hoor, het is maar een klein stukje! zei ik, de Maaslandlaan overstekend. Maar mijn buurman was het er niet mee eens. Je moet echt de volle zes weken wachten hoor! Wat me opviel was dat hij dezelfde kleren aanhad als tijdens mijn bevalling: spijkerbroek en een blauw geruite blouse. En toen werd ik wakker, nat van nachtelijke postnatale opvliegers. De bevalling begon zoals Oscar en ik hadden gehoopt: de vrouw die haar man midden in de nacht wakker maakt met een Schat, ik geloof dat het is begonnen, de man die liefdevol het bad laat vollopen voor zijn barende wederhelft, samen om zes uur s ochtends aan de koffie zitten en de omas bellen met de mededeling dat het kleinkind zich aandient. Bepakt en bezakt naar het ziekenhuis rijden (onderweg Dr Gyn op zijn fiets naar zijn werk zien rijden Nee! Niet toeteren! ) en daar aangekomen naar de verloskamers lopen, natuurlijk elke drie minuten al puffend stilstaan. Tot zover het makkelijke gedeelte. In het ziekenhuis bleek de bevalling wel al zes uur bezig te zijn, maar nog niet te vlotten. Geen probleem, ik settelde me met een kop thee op een mega skippybal en pufte onder het doorbladeren van fout truttenvoer wee na wee weg. Het fijne aan dit gedeelte was dat ik erachter kwam dat mijn drie favo ziekenhuispersoneelsleden tijdens de bevalling aanwezig zouden zijn: de vriendelijke verloskundige, die leuke co-assistent (Ja hoor, zij mag er gerust bij zijn, gezellig) en zelfs mijn vertrouwde Dr Gyn bleek die avond dienst te hebben. Ik heb dienst tot zes uur morgenochtend, en vóór die tijd is jullie baby er, verzekerde hij. Ik mocht het toch hopen! Om een lang, 18-urig bevallingsverhaal redelijk kort te houden: de vliezen braken en de weeën werden heftiger. Ik weet niet hoe thuis bevallende vrouwen dit doen, maar ik zei op een gegeven moment welgemeend: hulde aan de ruggenprik! Want pijn deden ze, die krengen. Opmerkingen die ik tijdens mijn zwangerschap kreeg, als het hele leger van Napoleon is zo geboren, konden me gestolen worden, we leven hier niet in de 19e eeuw! Dus ik gaf de anesthesist een erg ferme handdruk en nadat ik Oscar even fijnkneep (stilzitten tijdens weeën is not done), had ik gelukkig weer praatjes voor tien. De verloskundige kwam alvast babykleertjes klaarleggen en zette de warmtelamp aan, waarschijnlijk om ons wat op te peppen. Helaas vielen niet veel later de weeën weg, maar enkele uren nadat er wee-opwek-spul in mijn infuus werd gedruppeld vorderde de ontsluiting zowaar flink. Oscar, die al urenlang toekeek hoe ik pijn leed, ging op een bepaald ogenblik even een luchtje scheppen. Op miraculeuze wijze bleek ik net op dat moment volledige ontsluiting te hebben. Al puffend belde ik Oscar om te zeggen dat hij NU weer terug moest komen. De verloskundige riep over de gang: Mensen, TIEN! en niet veel later kwamen de co-assistent en Dr Gyn binnen. Het bleek al snel dat zij allemaal goed getraind zijn in het geruststellen van paniekerige, barende vrouwen, want mijn paniekaanval (je zet die ruggenprik NIET uit! Dat kan ik echt niet!) werd met coachende woorden naar de achtergrond verdreven. Om de een of andere onverklaarbare reden was ik helemaal vergeten dat ik niet moest puffen, maar moest dúwen bij persweeën, maar ook dat werd goed gecoacht. Na de eerste perswee grapte Dr Gyn dat dit nog best een uur kon gaan duren, maar na een Dat méén je niet! en een boze blik van mijn kant zei hij lachend dat dat echt niet ging gebeuren, en vertrok naar zijn werkplek, zijnde daar waar al een babykruintje te zien was. Ergens in de tussentijd had hij zijn blauwe ruitjesblouse verruild voor een wit dokterstenue, maar ik kan me niet herinneren dat hij uit de kamer is weggeweest. Iedereen pufte met me mee, ik kreeg aanwijzingen van het team en na een perswee of vier zei de verloskundige: Ik zet even een verdoving. Ik zag een spuit en een schaar voorbij komen (Het was een vreselijk geluid, zei Oscar later) en ik vond alles best want ik wist dat babylief nu snel zou worden geboren. Het is overigens heel opmerkelijk dat het je niet meer boeit hoe je er op dat moment bij ligt, terwijl je je daar tijdens de zwangerschap toch regelmatig onzeker over voelt. Enfin, toen de weg voor de baby wat kunstmatig was verruimd, zag zij om 21.06 uur het levenslicht: Mirthe! Mirthe zat helemaal onder het bloed en was heel klein, maar huilde flink. Iedereen feliciteerde ons en er werden fotos gemaakt. Maar niet lang na de geboorte voelde ik me ineens erg moe en dorstig. Mijn oren suisden en het werd me letterlijk zwart voor de ogen. Ik had het ook heel benauwd. Het zuurstofmasker dat me werd opgezet gaf maar kort verlichting. De benauwdheid nam toe, ik had mega dorst en was moe, zó moe . Ik wist dat dit niet goed was, maar ik wilde alleen maar slapen. Mijn benen werden omhoog gelegd en het bed iets gekanteld. De co-assistent jaste een infuus in mijn arm met adervulling (dat woord vergeet ik nooit meer). Omdat Oscar niet naast mijn bed stond (waar hij was weet ik niet, ik was even erg vaag in mijn hoofd), maar ik wel de behoefte had aan wat steun, vroeg ik aan de co-assistent of ik haar hand even mocht vasthouden. Als ik erop terugkijk vind ik het heel vreemd dat ik dat vroeg, want normaal ben ik niet zo aanrakerig met onbekenden. Maar wellicht mede daardoor had ik niet veel later wel weer praatjes voor tien en lag ik tegen een mij hechtende Dr Gyn te vertellen over mijn nieuwe auto. Waar moet je het anders over hebben in zon situatie, toch? (Zoals ik al schreef, vaag in mijn hoofd) Het bleek dat ik zon 2,5 liter bloed had verloren uit diverse rupturen en een mega-knip. Mirthe woog maar 2315 gram maar had met haar kleine koppie toch behoorlijk wat schade aangericht . De bloeddoorweekte sokken die de verloskundige me liet zien hoefde ik in ieder geval niet meer terug. En Dr Gyn? Die heeft zich die 24e februari weer eens goed kunnen bekwamen in het zetten van hechtingen, want volgens mij is hij wel drie kwartier met naald en draad in de weer geweest. Hoewel de geboorte van een kind voor het team dat bij mijn bevalling was waarschijnlijk dagelijkse kost is, namen zij na afloop uitgebreid de tijd om tegen me te zeggen dat ik het goed had gedaan. Ik kreeg schouderklopjes en hartelijke handdrukken. En dat was fijn! Ik voelde me licht euforisch en bevoorrecht dat ik na een keizersnede op een normale manier had kunnen bevallen. En dat zij dan ook nog trots op me waren! Ik was blij als een kind Vier nachtjes, een verpakking paracetamol, een ijzerinfuus en nog wat meer adervulling later, mochten Mirthe en ik naar huis. En het cliché is waar: wat is het bijzonder, de geboorte van een kind . De pijn die daarbij komt kijken ben je snel weer vergeten. In mijn geval verwerk ik het hele gebeuren in nachtelijke dromen die ik s ochtends nog kan navertellen. Dat heeft de natuur toch maar weer mooi geregeld
Bij de controle in het ziekenhuis wordt er besloten dat ik met 41 weken wordt ingeleid ivm laag geschat gewicht.. Niemand had kunnen denken dat we 6 dagen zijn bezig geweest met inleiden.. Hierbij kort mijn bevallingsverhaal: 10 sept: 08.00 inwendig onderzoek + inbrengen gel 14.00 inwendig onderzoek + inbrengen gel (dubbele dosis) 18.00 inwendig onderzoek, einde inleiden eerste dag 11 sept: 08.00 inwendig onderzoek + inbrengen gel 14.00 inwendig onderzoek + inbrengen gel 18.00 geen inwendig onderzoek, einde inleiden tweede dag 12 sept: 08.00 inwendig onderzoek + inbrengen gel 14.00 inwendig onderzoek + inbrengen gel (dubbele dosis) 18.00 inwendig onderzoek, nog steeds geen verweking van bm 13 sept: Rustdag, 4x ctg, tussendoor na huis mogen gaan en nachtje thuis mogen slapen.. 14 sept: 08.00 inbrengen ballon 20 cc, geen resultaat.. 12.00 ballon wordt opgepompt tot 50 cc, resultaat weeenstorm van een uur, hierna weer terug bij af.. Ik word aangesloten aan een infuus met weeen opwekkers, deze word elk uur opgehoogd tot uiteindelijk 80 mg, wel harde buiken zichtbaar op ctg maar merk er niets van.. 17.00 Infuus word stopgezet, ballon word eruit gehaald, nog steeds geen verweking van bm, tuitje ligt nog steeds ver na achter gekanteld.. We mogen een nachtje slapen en de dag erna kiezen uit 2 mogelijkheden, of een grotere ballon van 80 cc of een keizersnede.. De gyneacoloog geeft mij een grote kans om toch nog vaginaal te bevallen.. 15 sept: We kiezen ervoor om toch de grotere ballon te proberen, de gynaecoloog geeft ons een deadline , mocht er om 14.00 nog steeds niets gebeurd zijn, dan word alles stopgezet en word alsnog een keizersnede gedaan.. De ballon word ingebracht en opgepompt tot 80 cc.. Ik kom binnen een half uur in wederom een heftige weeenstorm.. Alsof het zo heeft moeten zijn, om 11 uur heb ik 4 cm ontsluiting.. Direct vraag ik om een ruggeprik, want mijn lichaam was gesloopt en ik had bijna geen energie meer om de weeen goed te kunnen opvangen.. Hierna voel ik me weer stukken beter en heb ik even bij kunnen tanken.. We worden overgebracht na de verlos suite, de hele dag door word inwendig onderzoek gedaan maar de onsluiting vlot niet.. Het infuus word elke half uur verhoogd.. Om 20.00 heb ik ineens 9 cm ontsluiting.. De ruggeprik word terug gezet zodat ik straks duidelijk de persweeen voel.. Elk uur word er gekeken, om 22.30 heb ik volledige ontsluiting, maar ik moet de persweeen wegpuffen, kleintje zit nog te hoog en moet eerst meer zakken.. Uiteindelijk om 23.30 komt de gyn binnen en trekt haar jasje uit en in een rap tempo word alles klaargemaakt, mijn benen gaan de beugels in en ik mag eindelijk persen.. Tot 23.50 heb ik als een gek liggen persen, maar kleintje bleef te hoog hangen.. Opeens veranderd de hartslag en loopt de hele kamer vol met allerlei mensen, het reanimatiebedje word na binnen gereden en de gyn verteld me dat ze de vacuumpomp gaat gebruiken.. Er word even snel verteld hoe en wat, maar dat gaat langs me heen.. De pomp word ingebracht en bij elke perswee trekt de gyn als een malloot aan dat ding, van links na rechts van onder na boven.. Ik zie het echt niet meer zitten op dat moment.. Bij de volgende perswee schiet de pomp los en de gyn knalt met een klap tegen de muur aan.. Ik hoor haar zeggen dat er een andere gyn bij gehaald moet worden, ik huil, ben overstuur, wat gebeurd er allemaal, ik verga van de pijn.. Er komt een boom van een kerel binnen die mijn partner even aan zij schuift, hij pakt met zijn linkerhand de achterkant van het bed vast, zijn rechter elleboog wordt boven in mijn buik gezet, een andere iemand duwt onder op mijn buik, bij de volgende perswee wordt ik werkelijk waar plat gedrukt en aan de onderkant word er weer als een malloot aan me getrokken.. Ik schreeuw het uit, het komt nu echt niet meer goed denk ik nog.. Bij de volgende perswee herhaalt het zich, en worden er 3 knippen gezet.. Ik voel dat hoofdje wordt geboren, ik schreeuw het uit, wat deed dat gvd pijn! Bij de volgende wee word ons kleine manneke Finn EINDELIJK geboren om 23.56.. Hij weegt 2940 gram en meet 50 cm lang.. Ik word gehecht (3 kwartier lang) en daarna opgeknapt, waarna mijn ogen dichtvallen en ik als een dood mens in bed heb gelegen.. Mijn ouders en schoonouders zijn nog komen kijken, ik heb het niet meegekregen.. De volgende 2 dagen kan ik mijn mannetje amper zien, ik houd helemaal niet van hem, ik voel niets, alleen pijn, pijn en nog eens pijn.. Waar is die moederliefde?? Zijn hoofdje heeft een enorme plek van vacuumpomp, ik kan er niet na kijken.. Ik heb de dagen erna echt nodig gehad om verliefd op ons mannetje te worden, het is gelukkig helemaal goed gekomen en het gaat elke dag beter.. Ik voel me nu echt mama en kan er nu echt van genieten.. Het is zon mooi manneke, hij doet het super, slaapt en drinkt goed.. Het ECHTE genieten is voor ons nu echt begonnen.. Resultaat van de pomp: Bekijk bijlage 142573
Tjonge Amigo, wat een ontzettend vreselijke bevalling. En dat ze eerst al veel te lang bezig zijn geweest met inleiden. Ik kan me voorstellen dat je behoorlijk moeite had in het begin om je te hechten aan je kindje. Gelukkig is het allemaal wel goed gekomen, maar leuk is het niet. Hoe is het met je eigen herstel? Want jij hebt ook een flinke optater gehad... Sula, klinkt als een 'prettige' bevalling, voor zover je een bevalling prettig kan noemen . Ik zit nog te wachten tot meneer zich aandient, dan kan ik ook mijn bevallingsverhaal hier kwijt. En tegen die tijd zet ik dan ook de eerste twee er wel bij.
Zo wat een heftige bevalling Amigo! Mijn dochter is ook met de vacuum geboren, en dat vond ik al heftig maar als ik jou verhaal lees en de plek op zijn koppie zie..Sjonge jonge! Hoe doet je zoontje het nu?
Dan ook maar mijn verhaal.. Maandag 21 maart uitgerekend, week ervoor slijmprop verloren en begonnen met wat voorweeen maar de kleine liet zich nog niet zien.. Dinsdag bij de vk gestript, wel wat meer buikpijn maar niets wat door zet. Woensdag voetreflexmassage gehad.. Donderdagavond hadden we met zijn 2-en maar besloten om het los te laten en wel te zien wanneer ze het tijd vond om eruit te komen.. 's Avonds rond 10 uur met een filmpje op de bank, breken mijn vliezen.. Uiteindelijk bleek dat ze in het vruchtwater had gepoept dus toch naar het ziekenhuis (wilde thuis bevallen). Half 1 waren we in het ziekenhuis mijn rugweeen waren ondertussen begonnen, hartfilmpje gemaakt.. Gelukkig was deze goed en mocht ik van het bed af, want met rugweeen liggen lukt niet! Had zelf het gevoel dat het erg hard ging, weeen kwamen ook om de 3 minuten al.. Vk kwam binnen (02.00 uu)en zei dat het nog niet zo hard kon gaan want het was mijn 1e en dan is het gem. 1 cm p/uur.. Ja dat wist ik ook wel, maar voelde alsof het heel hard ging! nou dan wilde ze wel ff voelen, 6 cm ontsluiting al! (ik zei nog net geen zie je nou wel! ) Om 07.00 uur volledige ontsluiting en kon ik gaan persen.. Had alleen geen persweeen (alleen die beroerde rugweeen) dus uur op eigen kracht geperst, infuus hielp niet daar kwamen de weeen alleen maar sneller op elkaar van ipv. krachtiger.. Ze kwam niet onder mijn schaambot door dus besloten om de vacuum te gebruiken! Wat is dat pijnlijk zeg! Gelukkig schoot ze bij de 2e wee met de vacuum onder mijn schaambot door en stond d'r koppie, toen nog ff flink persen en lag ze op mijn buik.. Vond het erg heftig, vooral die zeer pijnlijke bijna niet weg te zuchten rugweeen!! En die pomp is ook geen aanrader Maar als ik zie wat we er voor hebben gekregen!!!!!!
Op 24 november rond 05:00 flink gerommel en gevoel dat ik nu echt ongesteld moet worden. behoorlijk aan het draaien gegaan waardoor Willem wakker werd. Het nog tot 7;00 volgehouden maar toen maar uit bed gegaan. Rond 11;00 de eerste echte wee te pakken, was goed te doen. Om 12:30 uitgebreid gelunched (af en toe stoppen voor een wee) 15:00 weeen komen nu om de 5 min maar zijn goed te doen 15;30 vlk gebeld, tijdens het bellen net een enorme wee met het gevoel dat ik moet overgeven. 16:00 Vlk arriveerd, heb inmiddels om de 3 min weeen. vlk blijft 16;30 heb 7/8 cm ontsluiting 17;20 kraamzorg wordt gebeld weeen worden heftiger maar nog goed te doen komen nu echt achter elkaar. 17;40 vliezen breken spontaan (Casper had in het vruchtwater gepoept) gelijk na breken van de vliezen kreeg ik persdrang Heb me nog wel na het breken van de vliezen zorgen gemaakt om mijn matras 18;00 op de baarkruk gaan zitten omdat Casper zijn bloeddruk zakt. Het persen vond ik een verademing kon tussen het persen door nog even kletsen met de aanwezigen. 18:16 hoofdje staat maar het schiet niet op voor mijn gevoel. heb steeds serie van 2 weeen, dus ik dacht ik pers er nog eentje achteraan wat geen wee was. Om 18.20 is Casper geboren was 2x omstrengeld moest nog wel gehecht worden ivm met een klein ruptuurtje. 18;30 met 1x persen de placenta eruitgewerkt. 18:50 zat ik heerlijk onder de douche op mijn blauwe wolk!! moest van de vlk de volgende keer wel eerder bellen! duur gebroken vlieze = 40 min duur ontsluiting = 4 uur duur uitdrijving = 40 min duur nageboortetijdperk = 10 min (heb veel uit mijn bevallings verslag omdat ook veel langs me heen is gegaan) De ellende begon voor mij 3 weken daarna en loop nu nog steeds bij een dermatholoog en internist en ik slik al bijna 3,5 maand antibiotica. Gelukkig voel ik me nog steeds gelukkig als ik mijn kleine wondertje zie en zou ik het zo weer doen!
Heb zelf ong een maand nodig gehad eer dat ik de dag zonder pijn door kwam.. De eerste 2 weken waren ook enorm vermoeiend, door dat ik amper kon zitten of liggen, heb die weken hangend over de bank en stoelen doorgebracht.. Vanaf de bevalling op 3x 600 mg ibrufen geleefd.. Bij een evt tweede mag ik op voorhand voor een gepland keizersnede kiezen mocht ik dat willen..
Ja, echt de vacuum, wat een verschrikkelijk ding.. Hij doet het nu goed.. We hebben vanaf dat hij 7 weken oud was totdat hij 4 maanden oud was meer in het ziekenhuis geleefd dan thuis.. Meneer wilde niet drinken, afvallen, en de hele dag krijsen.. Sinds dat hij 5 maanden is gelukkig helemaal over.. Ikzelf heb de hele tijd geroepe; hij was er nog niet klaar voor, na 6 lange dagen is hij alsnog met alle geweld op de wereld gezet, en daarna heeft het duidelijk laten merken niet gelukkig op deze wereld te zijn.. Maar NU gaat het super, ben helemaal verliefd op hem.. Maar een evt tweede, daar moeten we ons nog eens goed over bedenken..
Hmmmm, heerlijk die verhalen...dit najaar hoop ik zelf ook weer mee te schrijven (Maar pfft, wel pittig hoor, die verhalen over de vacuüm! En dat dan beschadigde koppie...)
Hier ook mijn bevallingsverhaal Op 13 maart werd ik wakker, ging naar het toilet en verloor mijn slijmprop. Heel de dag door wat lichte kramp wat steeds iets gevoeliger werd. Maar lekker een filmpje gekeken op bed. Ik dacht dat de kramp gewoon hoorde bij het verliezen van de slijmprop. Rond een uur of 17.00 had ik een berichtje op zwangerschapspagina gezet met de vraag hoelang het bij andere duurde voordat de bevalling begon na het verliezen van de slijmprop De kramp werd wel iets erger maar nog niet regelmatig. Rond 18.30 heb ik de vk gebeld omdat ik helderrood bloedverlies had. Heb haar ook verteld dat ik kramp had maar dat het niet regelmatig was. Ze legde uit dat dit normaal is en hoort bij het verliezen van de slijmprop. Het kon nog dagen duren voordat de bevalling zou beginnen. Om 19.30 is mijn vriend de tijd bij gaan houden en kwam de kramp steeds regelmatiger. We zijn naar boven gegaan en heb bed en douche afgewisseld. Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer staan en zei ik nog tegen mijn vriend dat ik me echt een aansteller voelde als dit voorweeën waren. Om 20.45 heeft mijn vriend de vk gebeld en verteld dat ik wel erg veel pijn had. Ze kwamen zo wel even langs. 5 minuten later braken mijn vliezen en had ik het gevoel dat ik moest poepen. Dit heb ik trouwens ook vaak laten weten tijdens de bevalling . Ik wilde niet gaan liggen en ben langs het bed blijven staan. Ik vroeg mijn vriend weer de vk te bellen zodat ze snel zouden komen. Dacht nog dit word een lange nacht Ik wist niet meer hoe ik moest staan en ik maar tegen mijn vriend ik moet poepen! Dacht nog steeds dat dit het begin was en het nog uren ging duren en wilde naar het zkh voor pijnbestrijding. De vk was er om 21.20 en ik mocht gaan liggen zodat ze kon kijken hoever ik was. Volgens de vk ging ik helemaal nergens meer heen want ze kwam eraan. Toen ging het in een keer snel. De vk is snel naar haar auto gegaan om spullen te pakken en de kraamzorg werd gebeld. En om 21.50 was onze kleine meid geboren Was toch wel blij dat de vk niet 20 minuten later was gekomen want dan was ik waarschijnlijk staand langs het bed bevallen.
*shock* amigo, wat een verhaal. heb de tranen in mijn ogen staan... brrrrr nu maar lekker genieten en neem de tijd het te verwerken!