Wat een hoop verschillende verhalen zo he. Hier de mijne van Levi Bevallingsverhaal: Om 15.30 ben ik gestript door Marianne, die me gelijk mee deelde dat iedereen die zij stript meestal dezelfde dag bevalt. Dat was dus een goed vooruitzicht. rond 18.00 uur onder het eten kreeg ik de eerste lichte weeën. Om ongeveer 19.00 uur kwamen ze om de 7 a 10 minuten en rond 20.00 uur al rond de 5 a 7 minuten. Rond 21.00 kon ik ze niet meer opvangen dus ben onder de douche gestapt terwijl mannetje de verloskundige belde. Die kwam hier rond een uur of 22.30 en toen had ik al ruim 5 cm ontsluiting. De verloskundige heeft toen mijn vliezen gebroken, en vanaf toen werd het er niet leuker op. De weeën bleven maar achter elkaar komen en waren steeds moeilijker op te vangen, rond 23.30 ging ze nog een keer voelen en toen had ik bijna 8 cm ontsluiting en al die tijd maar weeën die ik niet meer kon opvangen. En toen yes... persdrang ! op naar de baarkruk.. Wat is persen heerlijk zeg vergeleken met weeën weg puffen. Ik was inmiddels al behoorlijk licht in mijn hoofd van het puffen dus was blij dat ik eindelijk iets mocht doen. Zijn hoofdje zat natuurlijk al heel diep, en door de zwaartekracht van het zitten bleef hij ook diep zitten i.p.v. terug te schieten het geboortekanaal in. Op een gegeven moment bleef de hartslag van de kleine erg laag en werd niet sneller,dus toen heb ik al mijn kracht gegeven. In 2 persweeën was hij er toen uit. Heb in totaal 6 uur weeën gehad waarvan de laatste 2 1/2 een weeënstorm, 7 minuten persen en daar was hij dan. Zo onwerkelijk ! Kon het vannacht ook echt niet bevatten,dat kwam vanochtend met wakker worden pas. oh ja beetje informatie is ook wel handig Hij heet Levi, geboren op 09-09-08 om 00.47 uur. Weegt 4000 gram en is 51 cm lang
Mijn bevallingsverhaal: 30 april - 18.00; De harde buiken bleven maar komen en er begon een regelmaat in te zitten.. Ik heb het een tijdje aangekeken, maar de harde buiken (die overigens niet pijnlijk waren) kwamen om de 7 minuten. Ik heb even onder de douche gestaan en toen het niet overging heb ik rond 7/8uur de verloskundige gebeld. Ze ging even langs bij iemand die ook weeën had en zou daarna bij ons komen. Om 21.00 kwam de verloskundige en ging toucheren om te kijken of ik ontsluiting had! En ja hoor; 2cm ontsluiting.. Tot 01.00 heb ik het thuis aagekeken en in die 4 uur werden de weeën erger en erger. Op een gegeven moment hing ik overal de weeën weg te puffen, maar het was nog makkelijk te doen. Om 01.00 nog een keer gebeld dat het doorzette en de weeën erger werden en ze kwam gelijk. Helaas.. Net geen 3cm ontsluiting! Maar de weeën deden wel iets. We hebben de volgende ochtend afgewacht. Ik moest ruim 3cm hebben om mijn vliezen te laten breken. Toen ze kwam had ik 3cm ontsluiting en heeft ze om 10.55 mijn vliezen gebroken. Heel gek gevoel dat warme vruchtwater! Ze zei dat de weeën nu heftiger zouden worden en dat werden ze! We moesten tot 13.45 thuis blijven en mochten daarna naar het ziekenhuis komen. Toen we in het ziekenhuis kwamen had ik 5cm ontsluiting, maar daarna gebeurde er niets meer.. De weeën werden veel en veel erger maar het zorgde niet voor ontsluiting. Ik mocht een uur wachten en als er dan niets gebeurd was zouden ze de weeënopwekkers aanzetten.. Na een uur was er nog steeds niets gebeurd. Inmiddels werd het steeds moeilijker om de weeën op te vangen en ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld, ik kan het niet beschrijven.. Toen kreeg ik dus een infuus met weeënopwekkers en ze vroegen of ik pijnstilling wou.. Het enige wat ik heel graag wou was bevallen zonder pijnstilling. Dus ik heb gezegd dat ik het niet wou. Door de weeënopwekkers zat ik al snel op de 7cm. Alleen hield ik het niet van de pijn! Ik heb toen een paar keer geroepen dat ze NU met een ruggenprik moesten komen maar het was al te laat want toen mocht ik 'm niet meer (Ben achteraf blij dat ik 'm niet gekregen heb hoor!) Die 3cm tot ik mocht persen waren echt een hel, ik kon het persen niet wegpuffen &heb heel vaak gezegd dat ik naar huis wou en het zat was. Haha! Al mijn kracht haalde ik uit mijn man, zodra er een wee kwam heb ik zijn handen vastgehouden en zn handen zijn blauw van het knijpen. Arme man Om 21.00 mocht ik eindelijk persen.. Wat een opluchting! Ik heb 10minuten geperst alleen ging de hartslag van Mira omlaag.. Toen hebben ze een knip gezet. Ik was daar echt als de dood voor, maar ik heb er niets van gevoeld (misschien een geruststelling voor de meiden die er bang voor zijn) Toen is ze in 14 min om 21.14 op 1 mei geboren.. Het mooiste wat me ooit is overkomen. Het is echt waar dat je de pijn vergeet.. Ik heb een bevalling van 27uur gehad, maar ik zou het nu zo weer over doen als ik naar Mira kijk. Voor de rest ben ik best rustig geweest en was ik helemaal niet bang. Heb goed kunnen luisteren naar de Gynaecoloog en de verpleegster en het hielp echt als ik deed wat ze zeiden. Inmiddels gaat alles goed. De hechtingen van de knip zijn gevoelig en het duurt vast nog even voor dat voorbij is maar voor de rest gaat alles perfect. Succes voor iedereen die nog moet, Jullie kunnen het!
@Luca; Als ik nog een kamer over had in huis had ik niet lang gewacht om aan een tweede te beginnen. Dus niets om je druk over te maken
Nou ik zal mijn verhaal ook doen 9 maart 2010: Ik word om 3.30u wakker met weeën maar ik had nog niet door dat het weeën waren. Ik had een handdoekje gepakt nat gemaakt met warm water en op mijn buik gelegd in de hoop dat ik weer wat kon slapen. NOT! Ze kwamen onrgelmatig. Dan weer om de 5min dan weer om de 10min en hielden zo een 30sec aan. Ik bleef maar twijfelen of ik weeën had dus twijfelde ik ook of ik moest bellen of niet. Ze waren goed te doen maar die twijfel blijft. Om 12.00u was ik het zat (weeën kwamen nog steeds onregelmatig). Ik moest over ong. 2uurtjes op controle bij de vk maar ik had de vk gebeld met de medeling dat ik weeën heb sinds 3.30u en dat er geen regelmaat in zat dus ging ons afspraak niet door. Omdat er nog geen regelmaat inzat moest ik onder de douche van de vk en zou ze mij over 1 uurtje terug bellen om te kijken hoe het gaat. Nou best ik onder de douche en GOSHHH nooit meer!!! De weeën werden daar alleen maar erger van. Om 13.00u belt de vk nou ik heb gezegd dat weeën erger werden dus kwam ze eraan. Ze had nog tegen mij gezegd dat ik niet klonk alsof ik aan heb bevallen ben Naja goed. Binnen 10 minuten was ze er en zij voelen aan mij buik enzo en vroeg ook of mijn buik hard werd wanneer ik weeën had blablabla. Toen zei ze van: ''je ziet niet eruit alsof het begonnen is maar ik ga toch even checken''. Dan heb je zo een vinger in je doos en ze kijkt mij verbaasd aan. Ja je heb al 2/3cm ontsluiting. Lijkt erop alsof je vandaag nog gaat bevallen. Goh je meent het. We hadden afgesproken dat zij om 17.00u weer zou komen kijken hoe het gaat. Nou is goed ik wachten...... De weeën werden iets heftiger maar ze waren nog steeds te doen. Ik had zoiets van wat een saaie bevalling zeg. (word nog leuk) 17.00 uur komt ze kijken en ik heb 5cm ontsluiting. Ik wou in het ziekenhuis bevallen dus zij belt het ziekenhuis regel wat voor mij en ja hoor ik mag gaan. Mijn tante werd gebeld om mij op te komen halen en de vk zou om 18.00u in het ziekenhuis zijn. Uiteindelijk werd het later. Toen ze keek had ik 6 cm ontsluiting dus werden mijn vliezen gebroken. Ik voelde er werkelijk niks van. Ik voelde alleen iets stromen. Nou wat ik daarna meemaakte pff was absoluut niet leuk meer. Ik zat in een weeënstorm met buik- en rugweeën. Niks hielp. Duwen op mijn rug niet, onder de douche staan niet, een wamre kruik niet, op mijn zij liggen niet. Het was echt hels en had het echt niet meer. Ik boos doen tegen alles en iedereen die ik tegenkwam. Ik liep rondjes om de kamer heen (terwijl ik op mijn zij moest gaan liggen) Nou echt niet:x ik vloog telkens van het bed af deed echt pijn hoor. Na een tijdje kijkt ze weer er zit nog maar een randje (8cm) en dan moest ik echt ff op mijn zij proberen te liggen om dat randje weg te krijgen. Nou net als daarvoor bleef ik niet op bed liggen maar sprong ik weer vanaf omdat ik het echt niet meer hield. En dan moest ik oook nog pech hebben en persdrang krijgen. Nee mevrouw mag nog niet persen ik had nog geen volledige ontsluiting. Uiteindelijk hadden ze mij op bed gezet op mijn rug maar ik wilde weg het deed te veel pijn. De vk gaat doodleuk met haar vingers in mijn doos zitten terwijl ik zo een pijn had en zegt ze van ik ga proberen dat randje weg te krijgen maar dan moet je wel meepersen. Ik dacht echt dat ik kapot ging man het deed zo een pijn dat ik haar huilend had gesmeekt om aub haar vingers weg te halen. Na lang vechten en tegenstribbelen ben ik toch maar gaan persen en geloof me meiden ik had me nog nooit zo goed gevoeld. Het was een opluchting!!!! Weeënstorm weg en ik volede het hoofdje naar buiten. Mijn vk en mijn tante keken me lachend aan (trots) en toen zei mijn vk: ''nu mag je echt gaan persen''. Ik moest even wachten totdat ik een perswee kreeg maar nu zo een 2/3 keer persen werd om 23.27u mijn prachtige prinsesje Eloane geboren. Ze woog 3290gram en was 47cm lang. In totaal heb ik er zo een 20 uur over de bevalling gedaan en persen ging sneller dan ik dacht. Mijn vk zei 15 min maar ik had gisteren op mijn kaart gespiekt en het was 13 min. Ik was een beetje ingescheurd hechten was niet nodig. Maar dat branden tijdens het plassen. Mijn dochtertje had een apgarscore van 9/10/10 netjes. Ik riep daarna nog 2 dagen dat ik nooit meer kinderen wilde. Inmiddels ben ik 35+1weken zwanger van ons tweede meissie.
Wat leuk om al die verhalen te lezen hier! Hier is mijn verhaal; Op 22 januari 2010 was ik uitgerekend, s'avonds rond 22.00 had ik het idee dat ik wat vocht verloor, vk gebeld en die was er om 22.30. Bleek geen vruchwater te zijn, waarschijnlijk wat afscheiding, moest volgende ochtend terug bellen om te kijken hoe het met me ging en bellen als ik slijmprop verloor etc. vk was om 22.45 weg en nog geen 5 min later verloor ik de slijmprop, weer vk gebeld, die zou de volgende middag nog langs komen. Volgende ochtend om 06.00 al klaar wakker maar niets aan de hand! Na beneden gegaan, koffie gedronken en achter de laptop gaan zitten. Rond 7.00 begon het te rommelen, was met zn zus aan het chatten op dat moment. 7.30 werd de pijn erger, zus gevraafd of ik vriend moest inlichten, hoefde nog niet kon nog lang duren. 8.00 werd het steeds moeilijker, vriend gebeld, wat er om 8.45. Vriend wilde gelijk vk bellen, dus die was hier om 9.30. vk dacht dat ik met geluk 2 cm had en ik verging intussen van de pijn (had echt alleen maar rugweeën). Na toucheren bleek ik 7 cm te hebben, vk met mijn moeder alles klaargezet, stagaire probeerde tijd te meten tussen de weeën want dar had ik niet gedaan en vriendlief ook niet want die moest heeel hard op mijn onderrug duwen tijdens de weeën. Alles was klaar, 8 cm en toen moest ik gaan liggen en hebben ze mijn vliezen gebroken. Toen gelijk enorme persweeën, had nog opstaandrandje dus moest nog heel ff wegpuffen en god wat was dat moeilijk! Toen mocht ik eindelijk mee persen om 11.15, wat een opluchting! Toen hoofdje eenmaal stond had ik het wel erg moeilijk, dat is wel echt heel pijnlijk, had er dan ook gelijk geen zin meer in. Na elke persee wee vroeg ik of ze er nog niet uit was want ik wou niet meer!!! Om precies 11.45 was mijn meissie dan eindelijk geboren, haar naam is Charity Simone (Simone naar mijn zus) met een gewicht van 2980 en 48 cm en haar apgar score was gelijk al een 10! Had een heel klein scheurtje maar die was niet de moeite waard om te hechten. Al met al kijk er met mooie herrineringen aan terug en als ik nu naar mijn mooie meisje kijk weet ik ook zeker dat het alle pijn is waard geweest. Ik hoop over 30 weken weer te mogen bevallen van een mooi, gezond kindje! En als die bevalling weer zo zou lopen, dan teken ik er voor . Ik ben overigens thuis bevallen en dat wil ik nu ook graag weer doen bij de 2e
Alle verhalen gelezen en dan nu de tijd gevonden om mijn positieve bevallingsverhaal neer te zetten. Woensdag 30 maart: De hele dag krampjes in mijn rug.. Ik vroeg me af of dit wel eens rugweeën zouden kunnen zijn. Het is nog niet heel regelmatig, dan weer om de tien minuten, dan weer 8 of 5. Het is op zich goed te doen, en ik kan zelfs gewoon nog slapen in de nacht van 30 op 31 maart. 31 maart: 's middags zou ik een controle-afspraak hebben bij de VK. Ik ben vandaag 39+1 dag zwanger. 's Ochtends heb ik gebeld naar de VK dat ik het niet zag zitten om de auto in te gaan en in de wachtkamer te wachten met die rugweeën. Het was nog steeds niet erg regelmatig en had overdag ook nog een uurtje kunnen slapen. Ik verloor in de ochtend in delen de slijmprop. 's Middags belde de VK op hoe het was en of ze even langs moest komen om even te checken. Om 15.15 uur was ze er en bij het toucheren had ik 1 cm ontsluiting en voelde ze de vliezen naar buiten komen. Daarom wilde ze niet te veel rommelen, want ze wilde de vliezen nog niet breken. Ze zei dat het misschien wel eens vandaag geboren kon worden, want het voelde goed. Ze ging weg en ik ben weer op de bank gaan liggen. Eerst voelde ik nog niet zo veel verandering. Om 15.45 belde mijn vriend op dat hij onderweg was naar huis en ik zei hem nog rustig aan te doen en dat hij nog wel even kon gaan tanken. Toen ik wist dat hij onderweg was, is er waarschijnlijk onbewust een remming weggevallen en werden de weeën sterker en wat regelmatiger. Ik heb de hele tijd op de bank gelegen op mijn linkerzij en vanaf dat mijn vriend om 16.15 uur thuis was heb ik tussen mijn weeën door nog gewoon zitten kletsen. Ik zei hem wel even dat ik niet zou koken vandaag (ik geloof dat het een beetje overbodige info was haha). Om 17.50 vond mijn vriend dat we eens moesten timen hoe lang er tussen de weeën zat, en we schrokken allebei toen er eigenlijk al niet eens meer 3 minuten tussen zat! Hij belde de VK en die was om 18.15 bij ons. Ze ging toucheren en ik hoopte dat het 3 cm zou zijn, maar zij en ik waren erg verbaasd dat het al 6 cm was! Mijn vriend en de VK brachten alles in gereedheid en de VK wisselden nog van dienst, dus er kwam een andere VK mij verder helpen. Ik vond alles best als ze maar rustig deden en mij maar lekker op mijn linkerzij lieten liggen en alles weg lieten zuchten. Tussendoor weer gekeken en toen had ik 8 cm. De VK heeft de vliezen gebroken en toen werd het even erg moeilijk. De weeën werden sterker en ik vond het zwaarder worden. Uiteindelijk mocht ik om 20.30 uur gaan persen.Dat was prettiger, maar ik voelde ook dat er meer tijd tussen de weeën kwam en iets minder sterk. Het hoofdje heeft maar 1 keer gestaan en daarna moest ik goed luisteren naar de VK, die gaf aan wanneer ik wel of niet mocht meepersen. Dit kwam omdat ze met haar schoudertje bleef hangen als ze haar niet goed zou draaien tijdens het persen. Bij devolgende perswee is ze met flinke hulp van de VK geboren. Ze zei eerst dat ik haar op mijn buik zou krijgen, maar dat gebeurde niet en ik was even in paniek. Na een minuut begon ze goed te huilen en kleurde ze weer bij (was paarsig), en gelukkig mocht ze toen bij mij liggen. Zoë is om 21.07 uur thuis geboren. Zelf had ik 2 keer 6 hechtingen, maar van het hechten heb ik niets gevoeld en nu is het allemaal weer genezen. Mijn bevalling heeft eigenlijk maar zo'n 6 uur geduurd, en heerlijk ontspannen thuis. Ik was erg bang van tevoren, maar ik heb gemerkt dat naar je lichaam moet luisteren, want er komen allerlei oer-instincten en krachten los, en die moet je volgen. Niet te veel nadenken en op je gevoel en lichaam vertrouwen. Ik heb veel geluk gehad met zo'n soepele en vlotte bevalling, en wens het anderen ook toe!
Bevalling van onze tweede dochter. 8 Mei 2011, ’s avonds heb ik wat last van mijn buik. Harde buiken die ook wat onprettig aanvoelen. Het komt en gaat wel, maar het zijn nog echt geen weeën. Ik vertel het wel aan mijn man maar ben nog niet overtuigd dat het weleens door kon zetten. Rond 0.00 gaan we slapen. 9 Mei 2011, om 2.30 word ik wakker van weer zo’n harde buik en ik bedenk me dat het nu toch wel wat onprettiger aanvoelt. Zou er echt wat gaan beginnen? Ik voel dat ik moet plassen en ga naar de w.c, daarna kruip ik terug in bed. Maar slapen lukt niet meer. Telkens als ik net wegdoezel word mijn buik weer hard en lig ik toch niet lekker. Ik erger me suf aan het gesnurk van mijn man en zeg er wat van. Hij heeft verder nog niks in de gaten en dat wil ik graag zo houden anders denkt ‘ie straks nog dat het is begonnen. Zelf ga ik naar beneden om achter de laptop wat afleiding te vinden. Elke 10 minuten trekt mijn buik nu samen. Om 3.00 wil ik weer gaan plassen maar er zit een ENORME spin op de vloer bij de w.c. Ik maak mijn man wakker en vraag hem vriendelijk doch dringend de spin te verwijderen (en snel een beetje). Dan heeft hij wel in de gaten dat er toch wat gaande is met mij en mijn lijf en vraagt wat ik wil. Ik zeg dat hij maar lekker moet gaan slapen omdat ik er niet zeker van ben dat er echt wat doorzet en laat hem vooral niet merken dat ik al wel ietsje anders moet gaan ademen. Rond 3.30 vind ik het serieus en voel ik echt weeën. Ze worden dan ook regelmatiger en komen rond de 5-6 minuten. De wekker van mijn man gaat om 4.15 en hij vraagt wederom wat ik wil. Na een wee weggezucht te hebben zeg ik hem dat hij niet hoeft te gaan werken vandaag. Hij kijkt naar me en ziet hoe ik weer een wee wegzucht. Weer erger ik me suf en vraag hem om alsjeblíeft iets anders te gaan doen, koffie drinken ofzo. Zelf ga ik me opmaken en mijn haar doen en als ik klaar ben ga ik weer naar beneden want ik moet erg vaak plassen. Manlief en ik overleggen wat we zullen doen. Het is nu wel echt begonnen, maar is het nog te vroeg om de verloskundige te bellen? Ik ben best onzeker en bang dat er nog weinig is gebeurd van onder en ik teleurgesteld raak. Rond 5.00 besluiten we te bellen en de verloskundige komt. Ze toucheert me en ik heb 4 centimeter ontsluiting, we kiezen ervoor naar het ziekenhuis te gaan. Daar komen we aan rond 6.00. Ze breken mijn vliezen en ik heb er intussen alweer een centimetertje bijgesnoept. Wel heeft de baby in het vruchtwater gepoept en dus moet er een hartslagmetertje aangebracht worden in haar hoofdje en ga ik aan de CTG. Omdat het zo voorspoedig gaat ben ik veel relaxter en ga lekker liggen, we kletsen wat met de verloskundige. Hierdoor merk ik wel dat de weeën afzakken en ze beginnen over een infuus met opwekkers. Dit zie ik totaal niet zitten en ik kom uit het bed en ga aan de wandel (lees: ijsberen want de snoeren zijn niet langer) met als resultaat goede weeën die stevig en regelmatig terugkomen. Rond 8.45 heb ik het gevoel erg veel druk van onder te hebben maar het voelt nog niet als persweeën. Bij het toucheren heb ik 7 cm, het wordt nu wel erg pittig en tussen de weeën door voel ik me behoorlijk moe worden. Nu heb ik mijn man echt nodig en pak bij elke wee zijn hand. Rond 9.00 voel ik de druk enorm toenemen en ik kan een kreun niet onderdrukken. Meteen staat er een verpleegkundige binnen, ze kijkt eens naar mijn buik en zegt; volgens mij is dit wel meer dan een beetje druk hé? Ik ga de dokter voor je halen. De heftige weeën komen sneller en worden met de wee heftiger. Ik kan ze echt niet zonder geluid wegzuchten. De arts komt weer toucheren en ik hou het liggend bijna niet uit. 8cm…ik schrik me kapot en vraag me af hoe ze mij in vredesnaam gaan helpen die laatste 2 cm door te komen want mijn lichaam perst al terwijl het nog niet mag. Ze haalt haar vingers niet uit me en ik raak compleet de weg kwijt…Een paar minuten lang ervaar ik 1 grote perswee terwijl de arts en assistent me allerlei instructies toeroepen. Ik roep terug dat ik de persdrang echt niet tegen kan houden. Dan zegt de arts dat ik 10 centimeter heb en mag gaan persen. Wederom ben ik de weg kwijt. Van 8 naar 10 in een paar minuten??? Na aandringen ga ik op mijn rug liggen en moet mijn benen optrekken. De arts trekt snel haar schort aan want ze zien al haar! Ik voel nu weer dat de weeën komen en gaan gelukkig, en ik word gesommeerd te gaan persen. Ik roep dat ik niet durf…maar ik moet. Het hoofdje komt in zicht en ik zie aan mijn mans gezicht dat het snel gaat. Dan zet ik de knop om en pers met al mijn kracht. Na 6 minuten persen komt om 9.27 onze dochter ter wereld. In een reflex pak ik haar aan en huil als een klein kind samen met mijn man. Onze dochter huilt ook en hard! Ze scoort 10 en later weer 10. Ik voel me zo overweldigd door de snelheid van haar geboorte. Zelf heb ik 2 kleine scheurtjes, die worden gehecht en dan kan het genieten beginnen. Onze meid weegt 3800 gram en is 53cm.
Mijn bevallingsverhaal: 26 februari (ik was toen 30w en 1d zwanger van onze tweeling) werd ik opgenomen ivm een verkorte baarmoederhals en harde buiken. Binnen 24 uur was de baarmoederhals van 35mm naar 15mm gegaan. Ik ben toen voor een week opgenomen en heb weeremmers en longrijpers gehad (wat een kloteprikken zeg!) Ook hebben we toen gesprekken gehad met de neonatoloog ivm wat er ons te wachten stond als de tweeling al zou komen. Aan de gyn moesten we aangeven welke vorm van bevallen ik graag wilde. Heb toen gezegd dat ik een keizersnede wilde. Dit omdat kindje 1 in stuit lag en kindje 2 dwars. Dus de kans op alsnog een keizersnede voor kindje 2 was erg groot. Gelukkig gebeurde er die week niks. Op vrijdag 4 maart mocht ik weer naar huis met volledige bedrust. Iedere week op controle en ik voelde me prima! Ik had een ziekenhuisbed midden in de woonkamer staan dus ik lag niet moederziel alleen boven. Ik verveelde me overigens wel te pletter. 18 maart wederom controle in het ziekenhuis. Ik was toen 33 weken zwanger. De controle was goed! De baarmoederhals niet verder verkort en de kindjes deden het goed. Wel vertelde ik dat ik het idee had dat de buik behoorlijk was gezakt. Maar met een tweeling kon dat inderdaad zo zijn. Kindje 1 lag nog in een stuit en kindje 2 lag nog steeds dwars. Zondag 20 maart kregen we in de middag visite en we hebben gezellig zitten kletsen. Ik voelde me goed ondanks de harde buiken die ik al weken had. Toch was het vriendlief die me zei het ziekenhuis te willen bellen. De visite was net weg en het was hem opgevallen dat de harde buiken om en nabij de 6 minuten kwamen. Voor mij waren de harde buiken al zo gewoon na al die weken dat het mijzelf niet was opgevallen. Ja ik voelde ze wel maar ik schonk er niet al teveel aandacht aan. Toch het ziekenhuis gebeld en we mochten meteen langskomen. Ik werd op een verloskamer gelegd en aangesloten op een ctg apparaat. Op het ctg waren inderdaad de harde buiken te zien. Ik werd getoucheerd en er was geen verandering van de baarmoederhals of dergelijke. Nog een echo gehad van de tweeling en alles was prima in orde. Volgens de gyn zag hij geen reden me daar te houden want ik had alleen harde buiken die niks deden en ik was zeer zeker nog niet aan het bevallen. Ik moest lekker mijn bed induiken en proberen te slapen. Dus na een uurtje of 4 mochten we weer naar huis. Het zat me echter niet lekker. In de auto zeiden we tegen elkaar dat we het idee hadden dat ik einde van de week niet meer zou halen. Om 21.30 waren we weer thuis en we kropen moe in bed. Ik had ontzettende last van mijn rug en vriendlief moest continu tegendruk geven. Ook kon ik steeds het bed uit om te plassen. Zowat om de drie kwartier kon ik het toilet weer begroeten. De harde buiken zijn er ook nog steeds alleen nu om de 5 minuten. 's nachts kreeg ik er ook nog ineens wat diarree bij. Om 5 uur weer naar het toilet. 10 over 5 weer het bed in en kwart over 5 kon ik er weer uit. Ik loop richting de badkamer (meteen bij onze slaapkamerdeur rechts) en ik krijg een schop van een van de kindjes. Ik voel een grote knak en ik hoor een giga plens. Ik roep naar vriendlief dat mijn vliezen zijn gebroken en hij staat meteen naast het bed. Ik knip de lamp van de overloop aan. Dan zie ik het. Overal bloed. De muren, lichtschakelaar en de deur zitten helemaal onder. En ik zie dat druppels bloed van de trap naar beneden sijpelen. Ik ben totaal niet in paniek. Vriendlief daarentegen raakt wel in paniek. Hij pakt de telefoon en belt meteen 112. Zo goed en zo kwaad hij kan legt hij met mijn commentaar uit wat er aan de hand is. Daarna belt hij het radboud ziekenhuis dat we eraan komen (achteraf doet de 112 dienst dat maar dat wisten we niet). Ik sta ondertussen nog steeds in al dat bloed. En het bloed blijft maar stromen. Ik heb ook harde buiken om de drie minuten. Ik moest supernodig plassen maar merk daar ineens niks meer van. Na ongeveer 10 minuutjes horen we de sirene van de ambu. De voordeur staat open en 2 mannen komen binnen. 1 blijft beneden en zet de brancard klaar. De ander komt naar boven. Als hij boven komt en al het bloed ziet zie ik dat hij wat schrikt. En dan begin ik een beetje overstuur te raken. Ik wordt ook ineens gruwelijk bang dat er wat met de kindjes is. Dat ik zelf nog steeds veel bloed verlies dat valt me niet eens op. Ik denk alleen aan de kinderen. Het zal toch niet na al die jaren mmm en verdriet enzo dat we ze op het laatst toch nog verliezen? Ik moet naar beneden en zachtjes voetje voor voetje en met hulp van de ambumeneer schuif ik de trap af. vriendlief staat beneden lijkwit toe te kijken. Ik wordt op de brancard geholpen en moet op mijn linkerzij gaan liggen. Dat is het veiligst voor de kindjes wordt me verteld. Ik vraag hoelang het rijden is. We gaan met alle toeters en bellen dus binnen 10 minuten moeten we in Nijmegen kunnen zijn. Normaal rijd je er 20 tot 30 minuten op. Met 200km racen we over de snelweg en met 90km door de bebouwde kom. Ik bloed nog steeds behoorlijk dus ik voel me zachtjes erg moe worden. Ik mag absoluut niet in slaap vallen dus de ambumeneer praat aan 1 stuk door tegen me en ik moet alles beantwoorden. Een infuus prikken durft hij niet aan omdat ik erg moeilijk te prikken ben en de ambulance nogal schommelt. Eindelijk na 10 minuten komen we aan in het ziekenhuis. Ik heb harde buiken om de 2 minuten en ik bloed nog steeds. Ik wordt op een verloskamer neergelegd en er staan meteen een stuk of 6 mensen om me heen. Er wordt een infuus geprikt en ik wordt getoucheerd. Ik heb 1cm ontsluiting. Ik heb superveel pijn binnen in mn doos dat ik met toucheren gruwelijk aan het gillen ben. En naderhand vraag ik me af of de buren me niet gehoord hebben haha. De harde buiken worden steeds erger. Ze doen veel pijn en ik kom erachter dat ik nog steeds moet plassen. Eerste een echo van de kindjes en die doen het goed. ctg wordt weer aangesloten maar ik vervloek die elastieken banden. Bij elke harde buik doen ze me meer pijn en ik roep dat ze eraf moeten. Dat gaat niet natuurlijk. Om 6 uur is het wisseling van dienst dus de gyn van overdag wordt in zijn nette kleding de kamer ingetrokken (een klein turks mannetje een kop kleiner dan ik). Hij krijgt geen tijd om een witte jas aan te doen maar wordt gesommeerd om meteen te kijken want niemand weet waar al dat bloed vandaan komt. De gyn van de nacht blijft ook nog. De gyn van overdag wil gaan remmen en schrijft weer weeremmers voor. Ondanks dat heb ik nog steeds die harde buiken. En dan dringt het tot me door dat ik gewoon vanaf die dag ervoor in de middag al wel gewoon weeën heb en niks geen harde buiken. De gyn van gister heeft een behoorlijke inschattingsfout gemaakt krijgen we te horen. Vriendlief belt ondertussen zijn werk en onze ouders. Schoonmoeder zou eigenlijk samen met mij de babywas gaan strijken maar dat gaat nu niet door. In plaats van babywas te gaan strijken gaat ze nu onze overloop, trap en deur schoonmaken. Al dat bloed moet er natuurlijk af. Na een uur weeremmers wordt er weer getoucheerd en ik blijk van 1cm naar 5cm te zijn gegaan in een uur. De weeën kan ik nu niet meer wegpuffen en ik jank van de pijn. Ik wordt boos op alles en iedereen en ik begin behoorlijk te schelden. (heb achteraf netjes mijn excuses gemaakt). Afijn de weeremmers blijken niks te doen. Afwachten dus. Maar ondertussen blijf ik bloeden. Heb een infuus met vocht en 1 of ander medicijn dat ervoor zorgt dat er extra snel bloed wordt aangemaakt door mijn lichaam. Er is al naar de bloedbank gebeld en er ligt bloed klaar voor mocht het nodig zijn. Als ik na een uur nog steeds bloed (zo een bedmatje vol steeds) wordt er besloten om een spoedkeizersnede te gaan uitvoeren. Vriendlief vraagt wanneer het gaat plaatsvinden en de gyn zegt vandaag. Dan wil hij weten hoelaat (vriendlief denkt ergens in de middag ofzo) maar de gyn zegt we gaan ze nu meteen halen want ze moeten eruit! Vriendlief raakt wederom wat in paniek. De gyn van de dag is er ondertussen ook nog steeds (het is 9 uur in de ochtend) en ze gaat samen met de gyn van overdag de ks uitvoeren. Er worden allemaal mensen opgetrommeld en er moet een katheter geplaatst worden. Maar door al dat bloed zien ze het niet goed en pas bij de derde keer proberen zit het ding goed. Wat een pijn doet dat plaatsen van een katheter zeg!
Dan wordt ik in sneltreinvaart naar de OK gereden. Onderweg komen de 2 gyns op hun stepje voorbij geracet en ik maak er zelfs nog een grapje over. Aangekomen bij de OK trekt vriendlief een mooi OKpakje aan. Er wordt ons verteld dat ze 1x de ruggeprik gaan proberen. Lukt het die eerste keer niet dan moet ik onder narcose en kan vriendlief er niet bij zijn. Ik hoop en ik bid zelfs dat het de eerste keer goed mag gaan want wil alles graag bewust mee maken en vriendlief erbij hebben. Gelukkig zit de ruggeprik de eerste keer meteen goed! Ik wordt op een smal OK bedje gelegd en er komt een meneer met een metalen hamertje op me af. Hij begint overal te strelen en ik moet vertellen tot waar ik dat hamertje voel en of het koud of warm is. Steeds na een paar tellen komt hij weer aan met dat ding en ik wordt er bloedchagerijnig van. Vriendlief en de man met de hamer moeten er wel om lachen.......ik niet. Na een paar minuten vraag ik wanneer ze gaan beginnen en tot mijn verbazing krijg ik te horen dat ze al bij de baarmoeder zijn. Dat gaat snel! Ik kan alleen maar denken: ik hoop dat het meteen huilt, laat het aub meteen huilen. Waarom ik dat denk weet ik niet. En voordat ik het weet hoor ik inderdaad een heel klein iel geluidje. De eerste baby wordt eruit getild. Meteen wordt de baby meegenomen. Ik kan alleen maar huilen en zeggen dat het zo een klein baby'tje is. We weten niet wat het is dus een co-assistent loopt erachteraan en komt terug om te vertellen dat het een meisje is. Op dat moment wordt de tweede baby geboren. De baby kijkt met wijd open oogjes rond. Het is een jongen! Ook hij wordt meteen weggebracht. Vriendlief gaat mee en ik wordt weer gehecht. Ondertussen komt de co-assistent weer binnen en vraagt aan mij hoe de kindjes gaan heten. Door alle hectiek weet vriendlief het niet meer zo goed (ja okee.......ik wist ook pas 19 maart de naam voor het tweede kindje). Ik vertel hem dat ze Lynn en Sem gaan heten. Dan ineens komen er twee couveuses binnen en daar liggen ze dan. Superklein en aan de zuurstof. Maar wat doen ze het goed, wat zijn ze mooi en zo van ons! Ik wordt naar de verkoeverkamer gereden en na anderhalf a twee uur wordt ik opgehaald door vriendlief en een zuster en mag ik naar de afdeling. Lynn en Sem liggen op de Nicu. 's middags om half 5 mag ik dan eindelijk naar ze toe! Na een week ongeveer krijgen we te horen waar nu al dat bloed vandaan kwam. Schijnbaar heeft de slijmprop zich heel snel vermeerderd en door een schop van Lynn is dat met geweld losgekomen en zijn de baarmoederhals en mond opengescheurd. Vandaar dat het toucheren niet te geloven zoveel pijn deed. Jeetje wat een lang verhaal......