minniemouse, wat heftig! Wordt echt emo van je verhaal bij het stuk dat je vertelt dat je je kindjes ziet nadat ze uit je buik komen. Gefeliciteerd met je kindjes en sterkte met verwerken van je bevalling!
Nou ik ga denk ook maar een keer mijn bevallingsverhaal opschrijven! Het begon op 27 mei half 1 'snachts. Ik kwam laat thuis, had die dag nog even de camera bij mijn ouders opgehaald voor als het zover zou zijn!..Ik ging op de rand van mijn bed zitten en voelde een steek in mijn buik.. niet wetend dat dit een wee is gewoon lekker gaan douche en tv kijken. Pas 3 uur later ging ik me afvragen wat elke keer die steken waren hahaa!! Wist ik veel dat dit weeen moesten voor stellen. Ik was totaal onvoorbereid en wist niet wat me allemaal tegemoed zou gaan komen! Toen ik 1 uur weeen om de 10 min kreeg heb ik de verloskundige al gebeld. terwijl ik eigenlijk pas na 3 uur hoefde te bellen maar ik had gewoon tegen de vk gelogen haha! Uiteindelijk is ze gekomen en had ik nog maar 1cm ontsluiting.. om half 5 heeft ze mij en mijn vriend afgezet in het ziekenhuis omdat we geen vervoer hadden en is de vk zelf nog naar huis gegaan. kwart voor 8 was de vk eer weer en toen kon ik gelijk beginnen met persen! 10 over 8 is mijn dochter geboren zonder problemen! Had 2 kleine sneetjes aan de buitenkant die ze hebben gehecht! En toen mocht ik lekker naar huis! Was echt een topbevalling het is allemaal zo snel gegaan en ik had ook iets gruwelijks verwacht, ik was nog maar 18 jaar!! Ik ben zo blij dat het allemaal heel goed is verlopen en dat mijn lieve prinses er helemaal gezond en heel uit kwam
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]Op 10 december kreeg ik last van krampen in mijn rug die straalden naar mijn bekken en buik. Ik dacht dat het gewone harde buiken waren die iets pijnlijker werden. De pijn was namelijk heel goed te doen. 's Nachts rond 00.30u werd ik wakker van de pijnlijke krampen. We timede de krampen en deze kwamen om de 10 mimuten. Er was nog veel te veel tijd tussen om naar het ziekenhuis te vertrekken. Door middel van een warmtekussen werd de pijn draaglijker en ging ik terug slapen. Toen ik opstond (na een nacht zonder slaap) werd de pijn alleen maar erger. De weeen bleven komen om de 10 minuten dus ik wou nog niet vertrekken naar het ziekenhuis. Ik weet uit ervaring (studie) dat ze je dan terug naar huis sturen en daar had ik dan ook geen zin in. Het was trouwens heel erg aan het sneeuwen en gevaarlijk op de weg. [/FONT] [FONT=arial,helvetica,sans-serif]'s Avonds gingen we bij mijn ouders eten. De pijn werd elk uur erger, maar ik vond het goed te doen. Ik had toen al 18 uur weeen. Ik moest meer en meer beginnen te puffen om de pijn goed aan te kunnen. Ze bleven echter om de 9 a 10 minuten komen. Eenmaal thuis aangekomen ben ik mijn slijmprop verloren. Ik vond dit een zalig gevoel. Er verdween precies een grote druk van mijn blaas. Ik hoopte dat alles nu goed ging doorzetten. Rond 1u 's nachts werd de pijn ineens veel erger en moest ik goed puffen om de weeen te kunnen opvangen. Nu wordt het wel tijd dat ik eens naar verloskunde bel, dacht ik. Ik zei dat ik al 24u weeen had die regelmatig om de 9 minuten kwamen. Ik zei dat de pijn heel goed te doen was, maar dat ik ze wel moest wegpuffen. We mochten op controle komen, maar ze dacht dat het voorweeen waren en dat we terug naar huis zouden kunnen. [/FONT] [FONT=arial,helvetica,sans-serif]Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moest ik aan de monitor. Het waren inderdaad echte weeen in plaats van voorweeen en ze kwamen om de 8 minuten. Alles was goed in orde met de hartslag van de baby. De pijn werd nu wel heel erg, maar ik kon alles goed wegpuffen. Ik ben ook in bad gegaan en dat hielp ook wel. Ook heel die nacht heb ik weeen gehad. Dus ik had dan al 2 nachten niet meer geslapen. Ik was stikkapot en had na 30u weeen nog altijd maar 3 cm ontsluiting. Ik werd bijna gek. Mijn vriend en de vroedkundigen raadden epidurale verdoving aan maar dat wou ik niet. Ik kon alles goed wegpuffen en de pijn was veel minder erg dan ik me had voorgesteld. Rond 8u 's morgens zijn ze mijn vliezen komen breken in de hoop dat alles nu goed vooruit zou gaan. NIET DUS. Ik bleef vastzitten om 3cm, ondertussen had ik wel weeen om de 5 minuten. Zondag 12 december rond 11 uur kon ik echt niet meer. Ik had al 37 uur weeen die heel pijnlijk werden en ik was al 2 nachten wakker. Ik viel telkens weg van uitputting en mijn vriend smeekte om die epidurale verdoving. De gyn wilde dat ik een epi nam omdat het waarschijnlijk een keizersnede zou zorden. Ik heb dan uiteindelijk toegegeven. Ik moet toegeven dat het echt een zaligheid was, maar ik had het toch liever zonder gedaan. De vroedvrouw gaf me weeenopwekkers om alles sneller te laten verlopen. Ondertussen viel ik in slaap. ZALIG na 2 nachten wakker te zijn. [/FONT] [FONT=arial,helvetica,sans-serif]Ineens werden we wakker van luid gepiep. De hartslag van onze baby ging van 150 naar 40 door de weeenopwekkers. Het infuus werd meteen losgekoppeld en de hartslag steeg terug. Dit wilde wel zeggen dat het nog vele langer ging duren. Er werd een speciale monitor geplaatst op het hoofdje van onze zoon die ook de hartslag in stresssituaties kon meten. De vroedvrouwen kwamen om de 5 minuten kijken naar de hartslag dus echt veel slapen kon in ook niet meer. De gynaecoloog zei dat ons zoontje een sterrekijker was en dat het daarom zo lang duurde. Hij nam de bocht niet goed en de gyn probeerde hem manueel te draaien. Tevergeefs, dit lukte niet. Ik had eindelijk iets meer ontsluiting. 6 cm na 38u weeen. Pfff, ik was het echt wel beu. Ik moest op mijn zij gaan liggen want ik had last van het vena cava syndrom. Elke keer als ik op mijn rug draaide ging de hartslag van de baby heel snel omlaag. Dit wilde dus ook zeggen dat de verdoving van de epidurale langs een kant was gezakt en mijn rechtse been helemaal tot beneden verdooft was. Omdat ons zoontje fout lag, moest ik mijn benen kruisen en bijna plat op mijn buik gaan liggen. Zo zou ik hem helpen goed te draaien. Een half uurtje laten (ondertussen al 40u weeen) voelde ik een ontzettende druk vanonder. De vroedvrouw voelde en zei:' mevrouw u moet nu beginnen persen, want hij is er bijna.' Ik zei dat dit niet kon omdat ik nog maar 6 cm ontsluiting had. Even eigenwijs doen. Ik werd de verloskamer binnen gerold en mocht beginnen persen. Na 15 keer persen was onze kleine man er. Hij is wel met een zuiger geboren omdat hij dan uiteindelijk toch niet was gedraaid. Met een kleine knip was mama er ook vanaf. Eindelijk.[/FONT] [FONT=arial,helvetica,sans-serif]Ons zoontje werd uiteindelijk geboren op zondag 12 december 2010 om 14.45 en kreeg de naam Rune. Hij was 46 cm groot en woog 2500 gram. Hij moest gelukkig niet in de couveuse omdat hij het zo super deed. Hij kwam gemiddeld 60 gram bij per dag en dronk ongeveer 430 cc terwijl 300 cc het gemiddelde is. Hij zit dan ook al ruim boven zijn geboortegewicht. Inmiddels zijn we terug thuis en onze kleine man doet het echt geweldig. Hij slaapt bijna van voeding tot voeding en als hij wakker is is hij ontzettend braaf. 's Nachts drink hij 1 flesje en voor de rest slaapt hij al door. Ik heb hem nog maar 1 keer serieus horen wenen en dit was dan nog omdat hij krampjes had. Meestal jammerd hij gewoon. Het is echt een zalig kindje en de pijn van de bevalling neem ik er graag bij. [/FONT]
nou hier ook mijn verhaal! omdat ik ongelooflijk veel last had van aambeien de laatste paar weken, zelfs trombose erin, is besloten mij een ruggenprik te geven omdat de pijn niet te doen zou zijn en ik het misschien zo onbewust tegen zou houden. nou.. zondag naar het ziekenhuis gereden voor een controle, voelde me niet zo fit en de kleine was stil. daar aangekomen besloten om gel in te brengen, kijken wat die zou gaan doen, we bleven dus daar(eindelijk ging er wat gebeuren na weken voorweeen en pijn van de aambeien wegsnijden etc). gel deed keurig zijn werk, volgende ochtend 1 cm ontsluiting. er werd besloten een weeeninfuus aan te leggen, het verliep maar moeizaam, paar uur later pas 2 cm, weer paar uur later 4. ik voelde aan 1 kant ALLES, ruggenprik zat scheef, ik wou niet opnieuw zetten want het deed best zeer bij mij dat zetten en ik hield het redelijk vol. kwart over 3 smiddags(maandag) 4 cm, het werd best heftig! er werd een extra shot gegeven om toch die ene helft een beetje te verdoven, werd er misselijk van en moest overgeven. ik zat toen nog wel te bellen en zelfs beetje te internetten. op een gegeven moment trok ik het ff niet meer, ik moest zo nodig POEPEN!! en ik riep dus ook ik moet NU naar de wc! kon niet.. ik had pas 4 cm een kwartiertje geleden. nou ik had t zwaar, de druk van onderen dat is echt niet te beschrijven.. wat een oergevoel! ik raakte even in paniek, hoe moest ik dit nog volhouden tot 10cm. ik riep weer ik kan niet meer ik MOET iets doen! dus toch weer voelen.. 10 cm!! de wonderen zijn de wereld nog niet uit zei de zuster! in hele korte tijd ineens naar 10cm bij een eerste kindje is best uitzonderlijk zeiden ze. alles werd snel neergezet en ik moest persen! maarja hoe??? ik voelde alleen maar persweeen en ik wist t niet meer. ik ging op mijn gevoel af en ging persen wanneer ik dacht dat t moest. ik deed t blijkbaar goed, er kwam wel een pomp aan te pas want de hartslag daalde sterk en de kleine lag nog te diep. met een pomp een flinke knip en in 4min!!! is de kleine man geboren. wat een moment! heerlijk!hij had een score van 9! 51cm was hij en 3 kilo. ik dacht nog, jeej ik voel niks meer van onderen, ik ben helemaal heel! niet dus, ik moest gehecht worden en wel bijna een uur lang. blehhh wat een pech. er moest ook nog weer een getromboseerde aambei opengesneden worden, nouja hadden we dat ook maar weer gehad. de napijn van de hechtingen heb ik veel last van nu en ook van naweeen, wel vervelend maarja je krijgt er wel wat voor terug. al met al heb ik dus een hele korte maar heftige bevalling gehad maar ben super blij met mn kleine ventje, zou t zo weer doen voor een tweede kindje. liefs buikje
Hallo Meiden, van harte met jullie kleintjes Hier mijn bevallingsverhaal; Met 39,3 wkn is besloten dat ik zou worden ingeleid, ivm een hoge bloeddruk. Gelukkig had dit niks te maken met een verm. zwangerschapsvergiftiging. Maar meer door de vermoeidheid, en de stress voor de bevalling. Op de maandag(2-5-2011) Ben ik smiddag gestript door de gyn, en mocht er niks gebeuren die avond/nacht zou ik de volgende dag opgenomen worden en ingeleid. Die avond/nacht verder niks vernomen, geen enkele kramp etc...dus de volgende dag moesten wij ons om 08.00 uur melden in het ziekenhuis. Daar eenmaal aangekomen, kreeg ik direct de nodige ctg en controles. en Kreeg ik mijn 1e kwart pilletje...Na een hele dag te hebben verveelt en 3 pilletjes verder.Kreeg ik al wat krampjes. Dit duurde uren. Midden in de nacht ging dit over op lichte rug/been weeen. Wat erg vervelend was, en de hele nacht voort duurde. Pas de volgende ochtend ( 4-5-2011) Na de 1e halve pil van die dag te hebben ingenomen, begonnen de weeen in de rug erger te worden, en moest maar in bad. Hierdoor kreeg ik meer weeen, ook nu in de benen. Eenmaal weer aangekleedt te zijn, en op bed begon het .....pfff de weeen werder heftiger/pijnlijker/en regelmatiger. Om de 4 minuten en duurde 1,5 minuten lang...Ik werd toen overgeplaatst naar de verloskamer, en bleek 5cm ontsluiting te hebben. De verloskundige heeft toen besloten om mijn vliezen door te breken, wat overigens goed gelukt is, want de weeen werder alsmaar heftiger en pijnlijker. Op den duur deed het zo verschrikkelijk zeer ( in de buik ) dat ik mij geen houding aan kon nemen, en vroeg om een ruggenprik. De gyn werd erbij geroepen, omdat ik begon te hyperventileren van de pijn, en uit de ctg bleek dat tijdens elke wee het hartslagje van ons manneke flink daalde. De gyn heeft besloten mij direct naar de ok te verwijzen, en dit gebeurde dan ook met spoed jeeeeetje... Binnen no time gingen de kleren uit, infuusnaald in ( na 5 pogingen grrr) katheter erin. en hup racend over de gang heen. En daar lig je dan op de ok... Eenmaal tijdens de ruggenprik, nog een heftige pijnlijke wee gehad te hebben. kon ik mijn benen niet meer vernemen...en was de pijn voorbij HEERLIJK. Al met al bleek ik een loslating te hebben gehad van de placenta, en het niet langer moest duren anders was ons manneke er misschien wel helemaal niet meer geweest Ook had kleine milan in het vruchtwater gepoept....Dus hadden wel de jackpot. Milan had gelukkig een a.score van 8 & 9, en deed het prima. Eenmaal op de kamer aangekomen,konden mijn man en ik genieten van een mooie gezonde zoon van ruim 3215gram en 48cm klein Maar de volgende dag was ik het,wat voor onrust zorgde pfff...Ik kreeg een flinke terugval, en raakte half buiten bewustzijn. Buik werd gecontroleerd ( Bloeding) en hartslag werd in de gaten gehouden, omdat deze steeds wegzakte. Dit heeft de hele morgen en middag geduurt. En achteraf is gebleken,dat ik teveel medicatie in een HALF uur kreeg ( Morfineinjectie,Paracetamol 2stuks, en diclofenac) Bij de laatste medicatie, is het misschien ook nog een alergie bijgekomen. ( moeder en oma zijn allergies voor diclofenac) Heb dit zelfs nog gemeld. Maar fijn....heb 5 dgn in het zh gelegen, Maar ben alles wel vergeten als ik in de box kijk.... Zo dat was mijn/ons verhaal, en het genanste van allemaal is...dat ik een leerling-verloskundige uitgescholden heb,vanwege de 5 pogingen om een infuus in te brengen mislukte. En mij 5 mega blauw/paarse plekken gaf hihihiih. Heb nadehand wel even mijn vera.aangeboden. schaam schaam Grts
Wow, Typje heftig zeg. Wel grappig dat je die leerling hebt uitgescholden, haha.. Had ik ook gedaan hoor als er zo geklungelt werd! Voel jeje alweer helemaal de oude? Gefeliciteerd nog met jullie ventje he.
Dank je wel, ja voel me nu eigenlijks weer helemaal de oude. Moet alleen mijzelf nog afremmen. Wil te snel met alles ( misschien herken je dat wel) Huishouding etc...Kan moeilijk aanzien, hoe anderen mijn huis schoonmaken hihi. Ja de leerling, was wat in paniek..omdat er haast geboden was. Kon ze natuurlijk ook niks aan doen.Maar 5 keer gprikt te zijn, is ook niet bepaalt gevoeloos. ( 2 keer in elke hand, 2 keer in de polsen, en 1 keer in de binnenkant elleboog) Gelukkig op den duur tocg gelukt in de r.hand. Jij ook gefeliciteerd, zie dat je een dag na Mij bent bevallen op bevrijdingsdag
Zeker herkenbaar, ik moet mezelf ook echt afremmen. Vooral met tillen pff... ik vind het maar moeilijk aan te zien dat ik nog 3 weken hulp nodig heb! Ik voel me wel weer de oude, buiten het extreme moezijn om dan. Bedankt voor de felicitatie, het voelde inderdaad ook echt als bevrijdingsdag.. LOL
Hier mijn verhaal! Op woensdag 30 maart heb ik mijn wekelijkse controle bij de VK. Ik geef aan dat ik me niet lekker voel, ik heb last van hoofdpijn, rugpijn, duizeligheid en ik hou erg veel vocht vast. Mijn bloeddruk loopt de laatste wkn al wat op maar niet echt schrikbarend. Omdat ik die vrijdag (1 april!) toch al naar de gyn moet besluit de vk om nu even niks te doen, maar drukt me op het hart dat ik meteen moet bellen als het erger wordt. Vrijdag 1 april heb ik dan het gesprek met de gyn. Ik vertel haar ook mijn klachten en zij is iets voortvarender dan mijn verloskundige.. Ze stuurt me meteen door voor bloed- en urineonderzoek. Nog geen paar uur later gaat mijn telefoon.... De gyn. De uitslagen zijn niet goed en ze wil me morgen (zaterdag) weer zien. Zo gezegd, zo gedaan, en zaterdag ben ik er dan weer. Wederom alle controles, dit keer moet ik in het ziekenhuis op de uitslag wachten. Slecht nieuws, de waardes zijn verslechterd en de gyn vraagt of ik zondag wat te doen heb Er wordt dus besloten me in te leiden en hoewel ik echt toe ben aan de bevalling barst ik toch in huilen uit. Daar zit ik dan, moederziel alleen in het ziekenhuis. Ik pak mijn spulletjes en bel mijn moeder en zus en vraag hun of ze kunnen komen morgenochtend (ik ben alleenstaand), ik zal worden ingeleid want ik heb zwangerschapsvergiftiging. Ik ga nog even snel de stad in want luiers had ik nog niet eens in huis, net als flesvoeding Thuis pak ik een koffertje in en besef... dit is mijn laatste nacht alleen. Morgenochtend ga ik terug naar het ziekenhuis en de volgende keer dat ik hier over de drempel stap heb ik mijn baby en ik vind het ineens heel eng... Die nacht slaap ik toch wonderbaarlijk goed! De volgende ochtend word ik onderzocht door de gyn en mijn baarmoedermond is niet voldoende verweekt en ik heb amper ontsluiting dus we beginnen met primen (tabletjes) Zo krijg ik die bewuste zondag om 13u weer tabletjes nadat de gyn geconcludeerd heeft dat er in de ochtend niks veranderd is. Ze vertelt me nu al dat ik er maar vanuit moet gaan dat ik vandaag niet beval, het gaat te moeizaam. Ik verveel me dood en ik stuur mijn zus en moeder naar de albert heijn want ik heb zin in wat lekkers en er gebeurt toch niks. Zij gaan op pad en ik ben vrolijk aan het SMSen met vriendinnen en vertel ze dat het niet opschiet. Ik krijg nu toch wel een beetje menstruatie achtige krampjes die toch ook wel een beetje pijn gaan doen.. Zou dit het zijn? Nee, ze zeggen dat je het meteen weet als je weeen hebt, en dit is niet pijnlijk genoeg, denk ik. Het is dan rond 16.45u. Om 17u vertelt de gyn dat ze zo gaat kijken maar dat ik daarna naar huis mag voor de nacht. 17.20u, ik verga sinds een paar minuten van de pijn en raak in paniek bij de gedachte dat ik zo naar huis moet. De gyn komt me nu onderzoeken en de conclusie is, 2 cm ontsluiting. Ze ziet dat ik veel pijn heb en zegt dat het wss toch gaat beginnen nu. Ze adviseert me lekker te gaan douchen. Ik strompel naar de douche, inmiddels wordt de pijn erger en erger. Ik heb rugweeën en begin me af te vragen of er niet wat meer tijd tussen de weeën zou moeten zitten, heb het idee dat ik gillend gek wordt want ik kan ze niet opvangen! Ik gil en smeek om een ruggeprik en blijf maar zeggen dat ik het niet kan. Ik had het gevoel dat er niemand naar me liusterde dus ik zei tegen mijn moeder dat ze NU moest regelen dat ik een ruggeprik ging krijgen want anders ging ik ter plekke hartstikke dood :x Mijn moeder maakte een briljante opmerking.... "De gyn is nu even bij iemand die aan het bevallen is, je moet even wachten" Heb haar toen toegeschreeuwd wat ik hier dan in Godsnaam aan het doen was :x :x :x Op dat moment breken mijn vliezen en bij de aanblik van de kleur (bruin/groenig) raak ik volledig in paniek. Ik gil tegen mijn moeder dat ze de dokter moet roepen en dat ik nu dus een keizersnede krijg! Hoe ik daar bij kwam weet ik nog steeds niet maar ach Ondertussen blijf ik ook gillen om een ruggeprik maar de verpleegster wil eerst een CTG maken om te kijken of het nog goed gaat met de baby. Maar ik kan niet liggen op mijn rug, de pijn is al ondraaglijk en als ik lig wordt ik helemaal gek dus die verpleegster die ik toch al niet aardig vind kan wat mij betreft de pot op! Ze proberen met man en macht me op bed te krijgen en dat lukt... Vrijwel meteen schreeuw ik dat ik druk van onderen voel en de gyn wordt geroepen. Ze kijkt verbaast en zegt dat ik 10 cm heb en moet persen! Persen? Is dat mens gek geworden? Dat ga ik niet doen! Ik ben net bezig met bevallen, mijn kind komt nog lang niet! Ik las hier altijd dat je op een gegeven moment overweldigende persdrang voelt maar die had ik dus niet. Ze moesten mij ook echt aansporen om te persen. Toen zeiden ze me dat mn kindje achteruit ging en ik daarom extra zuurstof kreeg en ik ECHT harder mijn best moest doen want mijn kindje moest er NU uit! Alsof ik al niet volledig in paniek was... maar dit maakte het dus nog erger, ik was alle controle over mezelf kwijt. Ik probeer uit alle macht te persen maar heb het idee dat er niks gebeurt. Dan knipt de gyn me in en daar is hij dan.... Jonah, mijn mooie lieve zoontje en gelukkig is alles goed met hem... De weeen hebben 37 minuten geduurd en de uitdrijving 7 minuten. Daarna moest ik nog gehecht worden.... Denk je alles gehad te hebben komt de gyn nog ff een uur tussen je benen zitten wroeten :x Ik vroeg op een gegeven moment nog of het niet gewoon weer vanzelf aan elkaar zou groeien Dat was toch echt niet het geval volgens de gyn Al met al kijk ik met gemengde gevoelens terug op mijn bevalling. Natuurlijk, het was het dubbel en dwars waard maar de pijn door de weeënstorm en daarbij de paniek die zich meester van mij maakte zal ik niet snel vergeten! Ik kreeg en krijg de laatste tijd ook vaak de opmerking: 'fijn hoor zo'n snelle bevalling, je kunt er maar vanaf zijn' Die mensen weten echt niet waar ze het over hebben :x Een langdurige bevalling lijkt me vreselijk maar zo snel is ook alles behalve fijn...
best heftig lijk me dat z'n snelle bevalling lijkt me toch prettiger als je er een soort van aanloop naar toe hebt heb er bij de eerste 7 uurtjes over gedaan hoop bij deze ongeveer weer het zelfde te mogen doen.
Ik denk ook dat een snelle bevalling veel erger is.. Mijn bevalling heeft 27uur geduurd maar ik kijk er heel goed op terug. Pijn deed het ja, maar dat de pijn geleidelijk komt is volgens mij veel fijner.
Bij deze mijn bevallingsverhaal (en ik kan het nooit kort houden, dus het zal wel een heel verhaal worden...): Vrijdag de 20e moesten we ons om 7.15 uur melden bij de verloskamers in het ziekenhuis. Ze zijn meteen begonnen met het inwendig onderzoek en ik moest aan het ctg (na 3 dagen daaraan gelegen te hebben kan ik nu echt geen ctg apparaat meer zien of horen!). De bmm bleek nog helemaal dicht te zitten en was ook nog niet verstreken. Dus om 'n uur of 8 de eerste dosis gel gekregen. Die deed niet veel, dus om 2 uur 's middags weer een dosis gel. 's Avonds kreeg ik wat last van krampjes en het verstrijkingsproces was begonnen, maar het schoot allemaal nog niet op. Dus ik daar op de kraamafdeling overnachten, op een kamer met iemand die veel lawaai maakte en continue op haar belletjes voor de verpleegster drukte....dus die nacht heb ik echt amper geslapen en ik was al zo moe... Dag 2, zaterdag 21 mei. Ik had inmiddels geen goeie hoop meer dat vandaag de dag zou zijn dat ik zou bevallen, dus ik had me maar alvast ingesteld op het feit dat de baby zondag geboren zou worden. Dan kon 't alleen maar meevallen. Het was super druk op de verloskamers, dus om half 9 kon ik daar pas terecht. Nog steeds geen ontsluiting, dus weer gel. 's Middags weer geen ontsluiting, dus nog een keer gel. Inmiddels had ik wel aardig wat zwakke weeen, die om de 4 minuten kwamen en 1 minuut aanhielden, maar het bracht me dus nog geen ontsluiting (wat echt frustrerend is, want ze doen best wat pijn en 't doet gewoon amper iets!:x). 's Avonds weer overnacht op de kraamafdeling, dit keer alleen op de kamer, dus ik heb wel kunnen slapen, maar omdat ik die weeen had viel dat eigenlijk ook nog niet mee. En de hartslag van Amy was die avond heel hoog (180-200) en daardoor moest ik aan die #$($#* ctg blijven tot haar hartslag weer gedaald was....en dat was dus pas rond 23.45 uur... Dag 3, zondag 22 mei, de dag waarvan ik dacht 'nu gaat het dus eindelijk gebeuren'. Er bleek een klein centimetertje ontsluiting te zijn 's ochtends en ze hebben geprobeerd mijn vliezen te breken. Dit lukte niet echt, maar ze kreeg er wel een klein gaatje in geprikt, dus ik mocht eindelijk aan het infuus voor de weeenopwekkers. Dat was best te doen, maar rond 1 uur heb ik toch maar de ruggenprik gevraagd, bij 3 cm ontsluiting en de vliezen waren inmiddels wat verder gebroken. Ik was zo moe van die dagen dat ik even wat wilde rusten. Die ruggenprik was erg fijn en ik voelde inderdaad geen weeen meer, dus dat was echt relaxed! 's Avonds rond 8 uur zat ik op 6 cm ontsluiting en toen kwamen de weeeen weer door de ruggenprik heen... Ik kreeg steeds meer last, dus de ruggenprik werd hoger gezet, maar dat hielp ook niet meer. Op een gegeven moment zat ik op 8 cm en toen had ik 't helemaal gehad! Het deed gewoon behoorlijk pijn en de gedachte dat er nu geen weg meer terug was (die baby moest er toch uit) vond ik echt heel beangstigend! Op mijn rug kon ik de weeen aardig opvangen, maar ik moest op een gegeven moment 3 kwartier op mijn zij gaan liggen, zodat de baby gunstiger kon draaien. Dat was echt echt heeeeel klote, want ik kon die weeen op mijn zij niet goed opvangen. Om 23 uur was er een wisseling van het team en kreeg ik een mannelijke verloskundige (en ik had zoooo graag een vrouw gehad). Met handschoenen maat 9, terwijl al die vrouwen daar maat 6 hadden.... Maar gelukkig constateerde hij volledige ontsluiting, dus ik dacht, eindelijk komt er schot in de zaak. Helaas moest ik weer 3 kwartier die persweeen weg puffen op mijn zij, want Amy lag weer ongunstig met haar hoofdje...Maar daarover zal ik jullie de details besparen! Om 00.40 uur mocht ik gaan persen en om 01.04 uur is Amy al geboren! Dus dat ging echt super snel! Ze hebben wel een flinke knip moeten zetten, maar daar heb ik echt helemaal niks van gevoeld. Amy kreeg meteen een apgarscore van 9 en daarna meteen een 10, dus ze deed 't super goed! Ze huilde ook al meteen en ik was zooo blij toen ik dat hoorde! Maandag rond 17 uur mochten we weg uit het ziekenhuis, nadat Amy helemaal nagekeken was door de kinderarts en ze de ecg hadden uitgevoerd. Alles was goed en wij mochten lekker naar huis!
Nou, even kort mijn bevalling: Op 24 maart kwam de vk bij mij thuis omdat ik me zo vreselijk rot voelde. Ik was 38+1 en vanaf de bevruchting heel erg ziek geweest. Ook 4 kilo aangekomen maar... Ik trok het niet meer. Ik wilde het kind eruit hebben! Ik liep al 1 week rond met 2 cm ontsluiting. En omdat mijn bloeddruk torenhoog was moest ik me die middag om 4 uur in t ziekenhuis melden. Daar aangekomen moest ik me gelijk omkleden. Want ze wilde het kindje gaan halen en inleiden vanwege bloeddruk. Om 16.15 vliezen gebroken, en gelijk kwamen de weeen. Het deed in een keer zo onwijs zeer dat ik dacht als ik nog 8 uur zo door moet trek ik het niet!!! Ik zou bij 4 cm pijnbestrijding, wat hebben we nog niet over gehad. Maakte me ook niet meer uit. De verpleegster zei over 30 minuten even terug te komen... Toen ze na een tijdje terugkwam zei ik dat ik echt niet meer kon en dat het te veel pijn deed, ik moest die pijnbestrijding!!! Maar ik had al 10 cm en kon gaan persen en zou dat dus niet meer krijgen (ik boos!!) Na 1 keer persen was ze er. Om 17.27. Dus een hele snelle en soort van traumatische ervaring...
Ik lees hier al een tijdje mee en heb nu maar besloten om toch ook mijn bevallingsverhalen te plaatsen. Ik heb even gewacht tot de laatste geboren is (wat inmiddels het geval is) en vandaag eindelijk de rust in mijn lijf en hoofd om de laatste bevalling ook op te schrijven. Eerst maar bij de oudste beginnen. Hij is geboren op 2 november 2007. Zondag 28 oktober 2007 (38w1d) Vandaag wat klachten dat ik de baby wat minder voelde. VK gebeld. Zij stelde voor om maandag even af te wachten. Als ik maandagochtend nog steeds dat gevoel had moest ik weer even bellen. Anders kon ik wachten tot dinsdag, want dan had ik toch een controleafspraak staan. Maandag 29 oktober 2007 (38w2d) Baby weer wat beter gevoeld, niet gebeld. Dinsdag 30 oktober 2010 (38w3d) Afspraak bij de VK. Bloeddruk is aan de hoge kant: 140/95. Geen eiwitten in de urine. Voor de zekerheid stuurt ze me door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen weer bloeddruk en eiwitten gecontroleerd. Nu wel spoortje eiwitten en bloeddruk 140/100. Dus moest ik blijven en alle urine opvangen om de eiwitten te meten. Manlief naar huis gegaan om mijn spullen te halen. Woensdag 31 oktober 2010 (38w4d) Bloeddruk stijgt niet verder, maar duidelijk eiwitten in de urine. Dus ik moet nog steeds blijven. Donderdag 1 november 2010 (38w5d) Controle door de gyn. Eiwitten blijven. Na inwendig onderzoek blijk ik al 2 cm ontsluiting te hebben. De gyn biedt me de keuze om de bevalling vrijdag 2 november of maandag 5 november in te leiden. Daar hoef ik niet over na te denken. Doe mij morgen maar! Vrijdag 2 november 2010 (38w6d) Om 8 uur word ik op de verlosafdeling verwacht voor de inleiding. Daar aangekomen proberen de stagiaire mijn vliezen te breken. Mèn, die mag nog flink oefenen! Het lukte haar niet, dus moest de klinisch vk het zelf doen. Dit ging wel goed.Daarna afwachten of de weeen kwamen. Die kwamen niet dus kwam het infuus. Het infuus zorgde inderdaad voor weeen. Dit was goed vol te houden. Ze werden steeds heftiger en ik moest steeds harder gaan puffen. Op een gegeven moment zat ik op zo'n 5/6 cm en stelden ze voor om een pethidine injectie te geven. Op dat moment vond ik het wel prima, maar had ik niet het gevoel dat ik het niet aan kon. Maar blijkbaar hadden zij wel dat idee. Ik vond het best. Het haalde inderdaad de scherpe randjes van de weeen af en ik doezelde lekker weg tussen de weeen door. Totdat ik de persdrang kreeg. Dus weer controleren, maar ik had nog geen volledige ontsluiting en de baby lag er niet goed voor (net een beetje scheef), dus moest ik op mijn rechterzij gaan liggen en de persweeen wegzuchten. Dat vond ik echt ontzettend vreselijk. Een half uur later bleek dat ik voldoende ontsluiting had en de baby goed lag, dus ik mocht persen. Drie persweeen en een knip later was mijn mooie ventje geboren! De verpleegkundige had gelukkig onthouden dat ik mijn kindje graag zelf wilde opvangen. Door de verdoving was ik het allang weer vergeten, dus ik was erg blij dat ze het zei. Gelukkig zei ze het op tijd en ving ik inderdaad mijn kindje zelf op. De navelstreng was alleen wat kort, omdat deze om zijn enkel gedraaid was, maar daarna kon ik hem heerlijk tegen me aan leggen. Het hechten van de knip was echter een hel, omdat ze ook bij een andere bevalling was, waardoor het erg lang duurde voordat ze me kon gaan hechten. En ja, dan is de euforie van de bevalling alweer voorbij. Helaas duurde het wel een tijd voordat de verdoving van de pethidine injectie was uitgewerkt. De volgende dag waren mijn bloedwaardes in orde en mocht ik naar huis toe. Anderhalve week na de bevalling kreeg ik ineens koorts dus kon ik weer terug naar het ziekenhuis. Gelijk aan de antibiotica. Het is niet duidelijk wat de oorzaak is geweest, want de baarmoeder was schoon. Gelukkig ben ik niet allergisch voor antibiotica. Na vijf dagen mocht ik eindelijk weer naar huis.
Bevallingsverhaal nr 2 (geboren op 12 juli 2009): Zaterdag 11 juli. (vier dagen overtijd) 's Middags nog lekker op visite bij mijn ouders, maar langzaam begint het toch te rommelen. 's Nachts voor het eerst sinds twee/drie maanden weer relatief goed geslapen. Zondag 12 juli. (vijf dagen overtijd) 's Ochtends had ik geen trek in mijn ontbijt. Dat gebeurt me nooit. Toch wel wat gegeten, want stel dat het vandaag zou beginnen. Langzaam begon het gerommel weer tot ik op een gegeven moment het gevoel had dat ze wel heel regelmatig kwamen en ze steeds sterker werden dat ik toch echt even mijn aandacht nodig had om erdoor heen te komen. Dus rond de lunch maar eens begonnen met klokken. Ook een boterhammetje gegeten, voor het geval het nog lang zou gaan duren. Twee uur lang ongeveer om de 10 minuten, maar ze werden wel steeds sterker. Tegen tweeen nog geprobeerd wat te slapen tussen de weeen door, wat redelijk lukte, maar liggend kon ik de weeen niet goed genoeg opvangen, dus dan maar onder de douche. Onder de douche kwamen de weeen gelijk om de 5/6 minuten. Afgelopen dinsdag was alles nog potdicht tijdens de vk controle en dat had ik zelf met m'n vingers ook gevoeld (ik was nieuwsgierig hoe dat voelde). Nu weer gevoeld en dit was duidelijk anders dus vk gebeld vanonder de douche vandaan. Zij wilde toch dat ik ze wat langer om de 5 minuten zou hebben, dus maar weer verder puffen. (Later bleek dat ze me verkeerd had begrepen, en dacht dat ik zei dat ik geen verschil met dinsdag voelde ; misschien door de geluidsvervorming omdat ik onder de douche stond ). Ik bel m'n ouders en waarschuw vast dat ze standby moeten staan om zoonlief op te halen. Dus uurtje later, 15:15 bel ik weer de vk omdat ik om de 5/6 minuten weeen heb met uitschieters naar 2/3 minuten. Ze gaat haar spullen pakken en is rond 15:45 bij ons. Gelijk bel ik m'n ouders dat ze zoonlief moeten ophalen. 15:45, ik ben onder de douche vandaan en zit op de wc, omdat ik het gevoel heb dat er ontlasting uit moet (maar geen echte persdrang). Vervolgens ploft (voor mijn gevoel) iets beneden: dat zijn de vliezen die breken (ik blij dat ik op de wc zat ). Twee tellen later komt de vk binnen en we zien dat het vruchtwater helder is. Tegelijk met de vk kwamen mijn ouders om zoonlief mee te nemen. De vk helpt me naar het bed om te kijken hoe ver ik ben. Ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben, dus geen tijd om het bevalbad op te zetten en ook geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan (als ik dat alsnog had gewild). In een kwartiertje helpt de vk tijdens de weeen en eerste persdrang het laatste randje weg te masseren. Manlief belt intussen de kraamzorg voor partusassistentie. 16:00, ik mag beginnen met persen. De persdrang komt wel op gang, maar de persweeen zijn niet sterk genoeg. 16:20, de vk laat een ambulance komen omdat de persweeen niet krachtig genoeg zijn, de baby inmiddels in het vruchtwater heeft gepoept en ze bang is dat hij in ademnood komt. 16:30 de ambulance is er tegelijk met de kraamhulp. Kraamhulp heeft na ons vertrek de spullen voor de thuisbevalling netjes opgeruimd en heeft de deur achter zich dicht gedaan. Intussen ga ik met de ambulancebroeders de trap af. Het laatste stukje red ik niet, dus tillen ze me de trap af, op de brancard en de ambulance in. Manlief voorin de ambulance en vk met haar eigen auto erachteraan. Helaas is een deel van de weg opgebroken, dus moeten we over alle mogelijke drempels die je bij ons in de buurt maar kan vinden . Halverwege stopt de ambulance omdat ik de persweeen niet meer kan wegpuffen, dus vk auto aan de kant en mee in de ambulance voor het geval ik in de ambulance zou bevallen. Op de SEH stonden ze al klaar, maar gelukkig konden ze me doorrijden naar de verlosafdeling zelf. Daar aangekomen ging het snel. Gyn erbij, kinderarts standby, enz. De baby zat klem, zijn hartslag daalde, er kwam steeds meer meconium in het vruchtwater en de weeen waren nog steeds niet krachtig genoeg, dus besloot de gyn een knip te zetten en op een perswee met zijn volle gewicht op mijn buik te duwen. Ik uit alle macht meepersen en ja hoor, uiteindelijk kwam daar mijn prachtige zoontje tevoorschijn. Gelijk een keiharde huil en hij kleurde binnen een paar tellen al goed bij, en de gyn vond het niet meer nodig dat de kinderarts nog kwam. Met mijn zoon tegen me aan moest de placenta er nog uit. Die wilde niet, want er kwam geen wee meer, dus injectie in mijn been. Daar kwam met een klein wee-tje de placenta geheel compleet tevoorschijn. Helaas bleef ik vloeien en kreeg ik nog een injectie in mijn been om de baarmoeder sneller te doen krimpen. Dat hielp gelukkig. 17:12 Hoera! mijn tweede zoon is geboren! Tijdens het hechten werd duidelijk dat er ook een klein scheurtje was ontstaan ondanks de knip. Hoera, de bevalling is voorbij en dat wil ik iedereen vertellen en laten zien! ........ ehm tja, mijn mobiel lag thuis, mobiel van manlief lag thuis, fototoestel lag thuis.... . Het was ook zo hectisch doordat we met de ambulance weg moesten... Gelukkig was onze vk er nog en konden we haar mobiel lenen om mijn ouders te bellen om onze spullen thuis te halen en naar het ziekenhuis te komen met grote broer Perrin. En de vk heeft nog een fotootje met haar mobieltje gemaakt . Toen mijn ouders er eindelijk waren, konden we het nieuws wereldkundig maken. Vanwege het bloedverlies moest ik een nachtje in het ziekenhuis, maar maandagochtend waren de bloedwaardes goed genoeg dat ik met een receptje voor staalpillen gewoon naar huis mocht .
En tot slot nr 3 (geboren op 8 april 2011): Al twee maanden lang lag hij in stuit. Blijkbaar vond hij dat leuk, want hij draaide ook niet, terwijl er voldoende vruchtwater was. Tevens zou hij een grote baby worden volgens de groeiecho's. Al met al had ik ineens geen zorgeloze zwangerschap meer. Van alles geprobeerd om hem te laten draaien, maar zonder resultaat. Totdat we toch maar besloten tot een draaipoging in het ziekenhuis. 5 april (37w4d) Vandaag is de draaipoging. Eerst ctg van te voren en vast een infuus ingebracht voor de weeënremmers en vervolgens wachten op de gyn. Toen hij kwam kreeg ik eerst een shot weeënremmers en een echo om te zien hoe hij lag en of hij inderdaad nog in stuit lag, wat het geval was. Vervolgens de draaipoging. Volgens mij duurde het hooguit twee minuten of zo. Hij had blijkbaar alleen het zetje nodig, want hij draaide zeer gemakkelijk mee. Daarna nog een flinke tijd aan de ctg, omdat hij niet stil wilde blijven liggen, waardoor de hartslag steeds weer verdween van het ctg apparaat, maar uiteindelijk was het allemaal goed, dus mocht ik weer naar huis. 6 april Afgezien van wat harde buiken blijft het rustig. 's Nachts kwamen de voorweeën. Dat was voor mij onbekend. Ja, weeën ken ik wel, maar dit was heel onregelmatig en ze werden niet sterker. 7 april Vandaag een rustiger dag. Wel wat meer harde buiken, maar dat was ik wel gewend. Deze nacht wel voorweeën waar ik niet doorheen kon slapen. Tjonge, wat was ik moe de volgende ochtend. 8 april (38w) De voorweeën stopten alleen niet. En met een voorgevoel mijn man toch maar overgehaald om zijn werk te bellen en thuis te gaan werken (arme hij, hierdoor liep hij het etentje van z'n werk die avond mis ). Begin van de middag de vk gebeld of ze nog tips had, want onder de douche staan hielp niet (werd niet meer of minder) en ik zag het even niet meer zitten. Ik had die verhalen in mijn achterhoofd dat je wel wekenlang voorweeën kon hebben). Helaas had ze geen tips en wenste ze me sterkte (tja, wat moet je anders ). Al de hele middag aan het timen, maar dan weer 6 minuten er tussen, dan weer 20 minuten er tussen. Zo tegen 17:00 uur werden ze regelmatiger, zo rond de 5 minuten. Ik denk dat ik rond 17:30 uur onder de douche ben gaan staan en daar werden de weeën sterker van, dus het echte werk was 'eindelijk' begonnen. Ik vraag mijn man of hij mijn ouders wil bellen om de oudste twee op te halen en ik bel rond 18:15 uur de vk. Ze wilde graag nog haar avondeten opeten en zou daarna gelijk komen. Ze was er rond 18:45 uur. Ik onder de douche vandaan, zodat ze kon toucheren. Ik zat al op een mooie 7cm, dus gelijk aankleden, auto in en naar het zkh. Gelukkig was er nog plek en konden we dus gelijk terecht. 19:30 uur denk ik dat we in het zkh op de verloskamer waren en nadat ik nog even naar de wc ben geweest bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Dus op het bed geklommen en de vliezen gebroken. Dat was me toch een plens water. Mijn man was net op tijd om zo'n matje omhoog te trekken, anders was de vk zeiknat geweest. 19:40 uur begonnen met persen, maar ik had nogal wat moeite met de omschakeling. Eerst geprobeerd op handen en knieën, maar ik had niet voldoende houvast op het bed, dus toch maar op mijn rug in halfzit tegen de kussens. Zoonlief deed het voortreffelijk, geen dipjes in de hartslag, dus dat was een geruststelling. Dankzij de goede support, aanmoediging en aanwijzingen van de vk en mijn man is onze derde zoon om 21:00 uur, met een kleine knip geboren. 4kg schoon aan de haak! Helaas... de placenta wilde niet komen. Na 40 minuten proberen en behoorlijk wat bloedverlies was de overdracht naar de gyn en een manuele placentaverwijdering op de OK. Gelukkig was de gyn er nog en het OK team stond nog klaar. Wat een mazzel. Een uurtje later waren ze klaar en kon ik terug naar de verlosafdeling. Eindelijk echt genieten van mijn zoontje! In de tussentijd is hij door mijn man en vk gecontroleerd (apgar: 9/10), gewogen, aangekleed, enz. Jammer genoeg had ik in totaal zo'n 2,5 liter bloed verloren, waardoor ik een bloedtransfusie nodig had en dus in het zkh moest blijven. Op zondag 10 april was mijn hb voldoende gestegen en voelde ik me ook goed genoeg, zodat ik naar huis mocht! Daarna ging het alleen maar steeds beter. Zelfs weinig last van de knip en relatief snel weer op de been. En hij slaapt zelfs al af en toe een nachtje door!
’s Avonds laat trof ik een hoop slijm aan in mijn onderbroek. Ik dacht: de slijmprop, nu zal het vastg niet lang meer duren voor ik beval. Toch had ik niet verwacht dat het zó snel zou doorbreken. Ik schreef dezelfde avond nog in mijn zwangerschapsdagboekje dat ik nu zoveel rust zou krijgen omdat ik geen tentamens meer had en dat ik tegen beter weten in bij alles dacht dat het wel op een snel naderende bevalling zou wijzen, maar dat het natuurlijk nog wel even zou duren. Die avond lag ik tot half 4 ’s nachts te lezen. Om 6 uur ’s morgens werd ik wakker om naar de wc te gaan. Toen ik rechtop ging zitten voelde ik vocht tussen mijn benen. Nog meer slijm, dacht ik, maar toen ik terug kwam van de wc zag ik natte vlekken op bed en hoorde ik vocht tussen mijn benen op de grond druppelen. Ik haalde snel een maandverband, maar toen ik terug kwam was het verband al doorgelekt en druppelde het weer op de grond, dus heb ik kraamverband gebruikt. Mijn vliezen waren gebroken. Ik liep naar mijn moeder om het te vertellen en toen kreeg ik ook nog een bloedneus. Mijn moeder was toevallig net wakker geworden om naar haar werk te gaan. Wat een geluk. Ongeveer een kwartier na het breken van de vliezen begonnen mijn weeën. Het was een doffe pijn die ik goed kon verdragen, maar die steeds erger werd. De weeën kwamen meteen om de drie minuten, vaak zelfs om de minuut of direct achter elkaar zonder pauze. Ik liet de verloskundige nog een uurtje slapen en belde haar om half acht. Ik kreeg verloskundige S aan de lijn, die zei dat verloskundige R om tien uur zou komen kijken. Rond tien uur waren de weeën zo pijnlijk dat ik me nergens anders meer mee bezig kon houden en ik niet rustig tussen de weeën door een boekje kon gaan zitten lezen. R kwam maar niet. Om half twaalf belde ik R, maar die was bezig met een andere bevalling. Omdat ik de weeën zo heftig vond wilde S wel komen. Zij was er om half één. Ze voelde en zei dat ik één centimeter ontsluiting had. Daar moest ik om huilen. Al meer dan zes uur bezig, ernstige pijn en nog negen centimeter te gaan. In de uren erna werd de pijn steeds erger. Het hielp om te douchen, maar uiteindelijk werd het zo erg dat ik zelfs onder de douche stond te kermen. Ontspannen tijdens de weeën vond ik soms gewoon te vermoeiend en de pijnlijkste weeën vond ik zo vermoeiend dat ik steeds direct nadat ze waren afgelopen in slaap viel. Dat ging de hele bevalling zo door. De weeën begonnen ook erg lang te duren en ik riep steeds aan het einde van een wee: “Hou nou op!” Mijn benen trilden steeds door de pijn en de inspanning. Om half vier kwam R, die zei dat ik drie centimeter ontsluiting had. Ik zeurde dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnstilling, maar dat vonden mijn moeder en R niet zo’n goed idee. R bleef een half uur, waarin de weeën nóg erger werden en ik stond erop om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ging met R mee in de auto naar het ziekenhuis. Bij nader inzien had ik tijdens dat half uur wachten al persdrang, maar ik heb het niet als zodanig herkend omdat je het niet verwacht bij drie centimeter. Toen de auto voor het ziekenhuis parkeerde ging R een rolstoel voor me halen. Toen ze terug kwam kreeg ik achter elkaar drie weeën die in elkaar overliepen en waar we even op moesten wachten. Ik bleek in die plus minus uur en een kwartier van drie naar zeven centimeter ontsluiting te zijn gegaan. Voor ik een infuus met remifentanil kreeg werd eerst onze hartslag gemeten. Die zag er goed uit. Ik kreeg ook een infuus met water en zout en een knopje waarmee ik de remifentanil op de hoogste stand kon zetten, wat ik dan ook steeds deed. Omdat ik steeds persdrang had werd de pijn heel scherp. Ik moest puffen maar van de gebruikelijke pufmethode werd ik misselijk. Door de remifentanil werden de weeën niet minder erg, maar ik werd er ontspannener door en minder bang voor de weeën. Iedereen was erg lief voor me. Door de persdrang dacht ik dat ik moest plassen, maar het lukte niet op de po en ook niet op de postoel, dus besloten ze mijn blaas te legen door er een slangetje in te doen, wat erg akelig was, vier keer opnieuw moest omdat het mislukte en nauwelijks opluchtte. Ik moest erg huilen toen ze het voor de derde keer gingen proberen. Op een gegeven moment kreeg ik zulke erge persweeën dat ik dacht dat ik gek werd. Wat deed dat pijn. Toen mocht ik persen. Van tevoren had ik aangegeven dat ik op de baarkruk wilde, maar dat wilde ik nu niet meer. Het persen viel erg tegen. Ik had verwacht dat het persen veel sneller zou gaan, maar na voor mijn gevoel twintig keer meepersen was het hoofdje er nog niet en voelde ik het ook niet naderen. Ik riep steeds dat ik het niet kon en dat het niet ging lukken. Toen daalde de hartslag van de baby en moest hij snel komen, dus werd er een vacuümpomp op zijn hoofd gezet en daarna zelfs een nog stevigere vacuümpomp. Ze begonnen op mijn buik te duwen om hem eruit te krijgen. Mijn moeder trok wit weg en vroeg of het niet wat zachter kon, maar ik was blij met alle hulp want ik wilde niet meer persen. Ik kreeg weer een beetje hoop waardoor ik veel beter mee kon doen. Na nog een paar keer flink persen en veel getrek en geduw lag hij opeens op mijn buik. Een vrouw van het ziekenhuis wilde de navelstreng doorknippen, maar ik vroeg of mijn moeder het mocht doen. Dat mocht. Toen herinnerde ik me dat de placenta er ook nog uit moest, maar ik weet niet meer hoe die er uiteindelijk uit is gekomen. De baby was een beetje paars, maar kleurde gauw bij. Hij kreeg meteen een mutsje op om zijn pijnlijke hoofdje te beschermen. Hij was er om tien uur. Ik was ingeknipt en werd nog gehecht. Ik vond de hechtdraadjes eng om te zien, dus keek ik de andere kant op om te zien hoe de baby gecontroleerd werd. Hij woog 7,5 pond. Zijn APGAR-score was 9 en later 10. Ik vertelde hoe hij heet. Er zat nauwelijks bloed of slijm op zijn huid, hij was meteen schoon. Ik was tevreden.