@chiggy: vind ik ook vervelend als mensen dat zeggen want ik raakte door de snelheid van mijn bevalling ook erg in paniek en compleet uitgescheurd enz. dus ook voor een snelle bevalling is zeker wat te zeggen!
ik kom ook mijn verhaal doen. op 4mei moesten wij op conrtole bij de gyn. helaas was onze gyn ziek dus kregen we een andere, bij binnen komst eerste hetzelfde liedje als normaal even praten en de standaard vragen. we kregen de echo en ons mannetje lag goed ingedaald, verder zegt de gyb ineens je hebtw el weinig vruchtwater normaal heb je zo weinig als je uitgerekend bent was op dat moment 36w 5d zwanger. wij aan de ctg en gelukkig deed ons mannetje het goed. ik moest nu goed in de gaten houden als ik vruchtwater zou verliezen of de baby minder zou voelen en dan meteen bellen. vrijdag 13mei konden we terug komen en dan weer aan tcg en daarna afspraak gyn. vrijdag 13mei, ctg zag er goed uit! ons mannetje deed het nog prima. daarna kregen we de echo en werd hij opgemeten, helaas was hij niet meer gegroeid en nog net zo groot als die week ervoor de gyn besluit me in te gaan leiden. we moesten die avond terug voor ctg en zaterdags ook. zaterdag 14mei, ochtend ctg was goed. avond tcg ook. de vk van het ziekenhuis besluit even te gaan voelen en zegt dat ik al 2cm ontsluiting heb. ze stript me en kan dan weer naar huis. de hele avond en nacht krampen gehad. zondag 15mei, eindelijk is het zover! half 8 mogen we binenn komen. 8uur aan de ctg 3kwartier. om 9.45 komt ze even kijken en voelen en dan besluit ze me vliezen te breken omdat ik 3cm heb. zo zegt zo gedaan over een uurtje komen ze terug. met de ctg op mijn buik zien we de weeen komen en gaan en ze worden steeds heftiger de verpleegkundige komt regelmatig kijken en ziet dat het wel lekker gaat. ineens om 9.45 hou ik het niet meer van de pijn weet niet wat er gebeurt ik bel en zeg dat ik pijnstilling wil, want dit kan ik niet aan haha! ze stelt voor om et douche dus gaat een stoel halen ze is nog niet terug en ziet dat ik steeds meer pijn heb. ze vraagt of ik ook druk van onder voel en ik zeg jah!! heb ineens door dat ik al aan het persen ben. de vk komt binnen en voelt en zegt dat ik al 10cm heb, ik mag persen. om 10.00uur begin ik met persen en om 10.26 ligt ons mannetje op mijn buik!! binnen anderhalf uur is ons kindje geboren en vondt het echt te snel gaan! mijn zussen zouden bij de bevalling zijn en kwamen tijdens het persen net op tijd binnen. De hele bevalling had van mij wel langer had mogen duren! ging veel te snel, was al aan het persen voordat ik door had ik de weeen begonnen waren. chiggy die opmerkingen heb ik ook vaak gehoord en eerst voelde ik me geneigd om me elke keer te verdedigen en uit te leggen hoe het voelde maar dacht op een gegeven moment zoek het lekker uit! denk maar wat je wil denken.
Donderdag 12 mei Vanmorgen vroeg mochten we op controle in het ziekenhuis. Om 8.30 moesten we er zijn. Vandaag ben ik 41 weken zwanger en eigenlijk een beetje zat van het wachten. Afgelopen maandag had ik 1cm ontsluiting en heeft de arts me gestript. We hadden goede hoop dat het wat zou doen, maar helaas. Ik heb het idee dat je nooit uit jezelf komt! Dat zeg ik vandaag ook tegen de arts. Daarnaast slaap ik heel erg slecht en wil pappa ook niet meer naar zijn werk(hij werkt door de week aan de andere kant van het land en zit dan intern op de kazerne). De arts maakt een echo en ziet dat jij het nog heel goed hebt in mijn buik. De navelstreng is nog goed doorbloed en er is genoeg vruchtwater. Na een inwendig onderzoek wordt duidelijk dat ik zogenaamd inleidbaar ben. Na overleg mogen we de volgende dag om 6.00 bellen of er plek was om ingeleid te worden en ons dan om 7.00 op de afdeling melden. We gaan een spannende nacht tegemoet! Gelukkig slaap ik redelijk goed en pappa ook! Vrijdag 13 mei. Na een goede nacht mocht ik om 6.00 de afdeling bellen. Gelukkig was er plek en konden we in de auto stappen en richting het ziekenhuis rijden. Om 7.10 waren we op de afdeling, ik mocht me omkleden en werd aan de CTG gelegd. Jij deed het prima en had volgens mij nog niet veel zin om te komen. Toen kwam er een co-assistent die ging proberen een draadje op je hoofd te zetten en mijn vliezen te breken. Dit lukte haar niet helemaal goed, dus kwam S. de klinisch verloskundige, langs om het draadje te plaatsen, de vliezen te breken en ook mij een infuus te geven. Toen ze de vliezen brak kwam er heel erg veel vruchtwater mee. Het stroomde over het bed, zo op de grond. Alles was nat! Het bleef maar stromen. Draadje op je hoofd was wat gepruts, want je was weer wat omhoog geschoten, maar ook dat is gelukt. Toen het infuus erin, aangezet en afwachten. Langzaamaan kwamen er weeen. Mooi regelmatig, maar nog niet krachtig genoeg. Dus elk half uur werd het infuus hoger gezet. De weeen werden zwaarder en gaven een soort zenuwpijn in mijn onderrug en benen. Maar ze waren nog steeds niet krachtig genoeg. Op een gegeven moment werden ze alleen maar onregelmatiger. Dan was de ene wee nog niet afgezakt en volgde de volgende al. En soms zaten er 5 minuten tussen. Om 16.30( 8 uur na het breken van de vliezen en het op gang komen van de weeen) Had ik 3 cm ontsluiting en kon ze je handje voelen. Na overleg met dr. van Loon werd er besloten af te wachten. Het was nog mogelijk dat jij je handje terug zou trekken zodra je verder zou indalen. Ze lieten een arts assistent nog even mee kijken, wat een botte boerin was dat! Die probeerde je terug te duwen en deed mamma erg veel pijn! Dit heeft mamma wel gezegd, en gelukkig kwam zij ook niet meer. Er werd verteld dat ze om 18.30 weer terug zouden komen om te kijken welke vooruitgang er was. Doordat er nog 2 bevallingen waren(die op dat moment gingen bevallen) werd het pas 20.30 dat ze kwamen kijken. Helaas was het nog steeds maar 3 cm(12 uur na het beginnen van de weeen) en toen pakte jij met je handje de vinger van de arts assistent. Voorzichtig werden we voorbereid dat het waarschijnlijk een keizersnede zou worden. Ik vond het allang prima, we waren allebei moe en 12 uur lang weeen is ook wel vermoeiend. Om 21.00 kwam de gyneacoloog ook even kijken of het echt een keizersnede zou worden. Ook haar gaf je een handje en zij kon je hele onderarm al voelen. Op deze manier zou het niet lukken! Toen werd het infuus met weeopwekkers losgekoppeld en gelijk hielden de weeen op, mamma moest een grappig jasje aan en kreeg een catheter. Ondertussen was er een hele lieve verpleegkundige die ons alles ging uitleggen en ervoor zorgde dat we wisten wat er allemaal zou gaan gebeuren en waarom. Ook was er een stagiaire verloskunde die met ons mee zou gaan. Om 21.30 werden we naar de operatiekamers gereden. Pappa kreeg een mooi pakje aan en werd naar een apart kamertje gebracht. Mamma werd naar de operatiekamer gebracht en moest van het bed op de operatietafel. Daar werd ik aan allerlei apparaten gelegd en werd ik in de gaten gehouden. Er waren allemaal lieve operatieassistenten en anesthesieassistenten die me geruststelden en met me praten. Ook hebben we veel grapjes gemaakt, gek genoeg was ik heel ontspannen. Ik wist precies wat er zou gaan gebeuren(ben verpleegkundige en heb al een keer een ks mogen zien). Toen werd me gevraagd of ik rechtop wilde gaan zitten voor de ruggeprik. En zo goed als dat gaat met een enorme buik een bolle rug maken. Voordat ik het wist zat de ruggeprik er al in en kreeg ik een heel raar gevoel in mijn benen en buik. De ruggenprik zat wat te hoog en ik kreeg wat moeite met ademen, maar dat gaf allemaal niets. Gewoon rustig doorademen... Pappa kwam ook de operatiekamer in en kwam bij mij zitten. Voordat ik het doorhad waren ze begonnen met het openmaken van mijn buik. Toen was het bijna 22.00 Op een gegeven moment zag ik ze met allemaal zakken zoutoplossing en venofundin bezig. Ik keek om en zag dat mijn bloeddruk nog maar 80/40 was, gevolg van de ruggeprik, want gelukkig heb ik maar 500cc bloed verloren. Toen vertelde ze me dat ik wat geduw en getrek kon voelen en dat dat wat vervelend kon zijn. Ook dit viel mee, en voor je helemaal uit mijn buik was, begon je al te huilen. De tranen rolden over mijn wangen, daar was ons mannetje dan eindelijk! Ik mocht je even zien voor je naar de kinderarts ging. Daar mocht pappa nog het laatste stukje van je navelstreng doorknippen en kreeg je een mooie apgar van 9-10-10. Toen werd je bij mamma neergelegd en mocht ik je aanraken en knuffelen terwijl de gyneacoloog bezig was met hechten.Niet te lang want het was koud op de ok, dus werd je in de couveuse gelegd en kon ik naar je kijken. Ondertussen had ik het heel erg koud en bleef ik maar rillen. De emoties, hormonen en lage bloeddruk zorgden hier voor(en de kou) ik kreeg een lekker warm dekentje over en voor ik het wist werden we naar de verkoever gereden. Op de verkoever werd je bij mij neergelegd en mocht je aan de borst. Wat een heerlijk gevoel!!
Maandag 2 mei 2011 moesten we ons tussen half 8 en 8 uur in het ZH melden om te beginnen met inleiden. Toen was ik 40+4 zwanger en mocht niet heel lang overtijd lopen ivm zwangerschapsdiabetes. Dit hadden we zelf niet verwacht omdat ik met 37+5 al was ingestuurd op verdenking van zwangerschapsvergiftiging... wel lichtelijk vochttekort, maar geen vergiftiging. Op 37+6 alsnog opgenomen omdat het er heel erg op leek dat de bevalling was begonnen (heftige pijnen, spugen etc.... maar geen ontsluiting :x ) Wederom de verdenking van zwangerschapsvergiftiging/HELPP, uiteindelijk bleek ik "gewoon" een groot vochtgebrek te hebben gehad en werd na twee dagen ZH ontslagen, op voorwaarde dat ik ging drinken, vooral veeeeeeeeeeel vocht innemen . Op 27 april waren we nog bij de gyn geweest om te kijken hoe het ging met onze baby en om te praten over inleiden. Helaas lag baby nog heel hoog, was mn baarmoederhals wel wat verstreken maar nog onvoldoende en had ik een vingertopje opening.... dus wilde de gyn de natuur nog maar een paar dagen zn werk laten doen.... 2 mei melden. 29 april is mijn grootvader overleden, dus het was al duidelijk dat ik niet bij de begrafenis zou kunnen zijn Zondag 1 mei werd onze oudste opgehaald door mn zwager en schoonzusje, ze zou daar blijven tot na de begrafenis van opa. Zodat wij maar ook mijn ouders de handen vrij zouden hebben. Maandagochtend dus gemeld in het ZH, werd aan de CTG gelegd en kreeg mn eerste 25 mg Cytotec in tabletvorm. Na twee uur controle en na 4 uur de volgende 50 mg. Weer twee uur later controle, er was wel wat activiteit... maar om nu te zeggen dat het weëen waren.... nee dus. Om 17 uur kreeg ik de laatste dosering van 100 mg cytotec. Rond half 8 had ik wel wat meer harde buiken, die op weëen begonnen te lijken.... maar om 22 uur was dat dus weer over. Mn vriend mocht naar huis met de mededeling dat hij wel werd gebeld, mocht er snachts iets veranderen. En anders moest ik me om 8 uur dinsdag melden voor een nieuwe dosis Cytotec. Rond een uur of 1 werd ik wakker van wat meer aanhoudende en vervelende buikpijn. Toen ook maar ns op t horloge gekeken om eens te timen. Half 2 de nachtzuster opgepiept om te overleggen, omdat ik ook last ging krijgen van beenweëen... en die zijn zoooooo lastig op te vangen. Dat wist ik nog van de bevalling van de oudste Ik mocht me weer melden in de verloskamer voor het zoveelste CTG van deze zwangerschap (in Duitsland wordt je al vanaf de 30e week regelmatig aan het CTG gelegd) Omdat de beenweëen ineens heftiger werden, krijg ik om 2 uur een injectie met pijnstilling. Gelukkig kan de VK me goed helpen. CTG ziet er goed uit en de weëen lijken goed door te zetten. Om half 4 geef ik aan dat ik wel wat meer zou willen lopen, maar dat ik dan wel graag wat meer kleren aan wil hebben ivm de frisse verloskamer. Zit dan op 4 a 5 cm ontsluiting. Voordat we zo ver zijn, moet ik ineens vreselijk overgeven... een teken voor mij dat het echt goed op gang is gekomen. VK wil met me mee lopen naar mn kamer. In de tussentijd oppert ze of ik geen gebruik wil maken van het bevalbad om die vervelende beenweëen op te vangen. Zo gezegd zo gedaan. Nog even naar het toilet, blijk ik ook al mn slijmprop te hebben verloren. Eerst E maar uit z'n warme bedje gebeld dat het nu toch echt aan de gang was en dat hij maar richting ZH moest komen. Ik heb zo'n anderhalf uur in een warm bad gelegen en kon daarmee goed de beenweëen opvangen, kon m'n benen iedere keer lekker "strak" zetten Daarna toch maar het bed weer opgezocht, op mn zij liggend kon ik de weëen aardig opvangen, E. kon me goed helpen door mn bovenbenen te masseren. Tussendoor was er wisseling van de wacht en kreeg ik een andere VK. Van haar heb ik rond 7 uur nogmaals pijnstilling gekregen, waarvan ik kennelijk een minuut of 5 "out" ben geweest.... maar daardoor kreeg ik ook ineens versneld persdrang... Terwijl ik aangeef dat ik "Moet", breken op dat moment ook mn vliezen en mag ik al bijna direct meepersen. E en de VK helpen me tussen de heftige weëen door op mn rug te gaan liggen. Al met al heb ik een minuut of 20 moeten persen. De VK masseert het randje weg en "helpt" het hoofdje geboren te worden... ze laat de baby zichzelf geboren worden.... Het ene moment moet ik van haar persen en het volgende moment houdt ze me tegen, zodat het allemaal niet te snel gaat. Tijdens het persen komt de gyn van dienst binnengelopen en terwijl hij ons "Gutenmorgen" wenst, kijkt hij zo recht mn doos in . Muoh, da's ook een binnenkomer, zegt mn vriend Pas door die opmerking realiseert de gyn zich, hoe het op ons overkwam Omdat ik aangeef dat het zo brandt aan de voorkant, tijdens het persen en staan van het hoofdje, zet de VK toch uit voorzorg een klein knipje in het oude litteken van de vorige bevalling. Ze was bang dat ik anders langs de voorkant uit zou kunnen scheuren. Heel voorzichtig wordt het hoofdje geboren, nog een keer persen voor de schoudertjes.... en dan glijdt onze tweede dochter pardoes op de wereld. Om 07.47 is ze geboren.... en haar zus was om 19.47 uur geboren... dat is toch wel een mooi tijdstip dus. Klein knipje gehad, dus heb een tweetal hechtinkjes gekregen en had twee schaafplekjes waaraan de gyn niets wilde doen... heelde beter zonder hechtingen. Al met al een vlotte bevalling van 5 a 6 uurtjes met 20 minuten persen.
Wat een heftige bevalling zeg! En wat ben je snel gegaan vanaf het punt van naar het ziekenhuis gaan tot er aan komen. Ik moet zeggen dat bewegen bij mij ook hielp, niet dat ik het veel deed na de eerste 3 cm Maar ik heb even één stukje als quote genomen, als jij pijnstilling wilt dan is dat jouw goed recht. Jammer dat de vk en jouw moeder het geen goed idee vonden. Kijk als het niet nodig zou zijn zou je het ook niet zomaar willen toch? En zo te lezen heb jij een pittige bevalling gehad. Gelukkig heb je toch iets van pijnstilling gekregen!
hier een hele snelle 2e bevalling. gisteren moest ik om 10.00 uur voor een ctg afspraak zijn in het ziekenhuis. Mijn vliezen waren de nacht ervoor om 22.00 uur al gebroken. Had nog geen enkele wee en toen ik 15 minuten aan de ctg lag begonnen de weeën Om 10.30 uur was de ctg afgelopen en mocht ik naar huis om de weeën af te wachten. Hebben aangedrongen om te blijven omdat het bij mijn vorige heel snel ging. Ik weet geen tussentijden meer, maar toen de vk kwam had ik 5-6 cm en om 11.57 uur is onze dochter geboren in 2 persweeën. maar goed, dat we niet naar huis waren gegaan!!
Hier ook een snelle 2e bevalling. 15 mei 's ochtends rond 06:00uur op het toilet wat bloed en slijm verloren daarna de ochtend en middag regelmatig harde buiken maar niet pijnlijk. 's middags toch de vk gebeld en die gaf aan een warm bad te nemen en weer te bellen als er regelmaat in zat. Rond 20:30 die avond zei mijn vriend dat ik maar weer een bad moest nemen en eindelijk is een keer rustig moest gaan zitten (hoezo nesteldrang), misschien dat het dan op gang zou komen. En dat was dus zo. Rond 21:30 moest ik regelmatig een wee wegzuchten en om 22:00 toch maar weer de vk gebeld die waren er (1 vk in opleiding) rond 22:30 en had toen 2cm ontsluiting. Ze heeft me toen gestript en gaf aan dat het kon afzakken of juist kon gaan doorzetten. Ik wist wel beter, dit ook bij de 1ste gehad en toen zette het ook door. Ik heb toen een tijdje lopend de weeen opgevangen maar kreeg rugpijn. Inmiddels 16 mei rond 00:30 op bed gaan liggen maar rond 00:45 begon ik toch echt een beetje persdrang te krijgen. Om 01:00 op het toilet moest ik poepen en plassen tegelijk en heb ik mijn vriend dringend verzocht opnieuw de vk te bellen en zijn moeder die bij de bevalling mocht zijn. De vk was er rond 01:30 en ik had toen 8cm ontsluiting. Het kindje was nog niet ingedaald en mijn vliezen waren ook nog niet gebroken, dit hebben ze pas bij 9cm gedaan rond 02:10 net toen mijn schoonmoeder binnen kwam. Die was helemaal verbaasd dat alles al klaar stond voor de bevalling. Om 02:15 kon ik gaan persen en om 02:28 is onze kleine Dean geboren zonder scheurtje, alleen wat kleine schaafwondjes zoals de vk het mooi benoemde. Alles is me erg meegevallen, het was bijna gezellig. De kraamzorg kwam 10 minuten nadat Dean geboren was en die zei later in mij kraamweek dat ze helemaal niet het idee had toen ze binnen kwam dat er een bevalling had plaatsgevonden zo rustig was ik, papa en Dean. En mijn andere stoere vent en grote broer lag heerlijk te slapen en heeft niets gemerkt. En zoals ik graag wilde heerlijk thuis bevallen.
Hier mijn bevallings verhaal. L is ons eerste kindje.. Ik had op 1 dec een MK en vlak na oud&nieuw een positieve zw test in handen. wat waren we blij!!! Ik was alleen heel erg bang en onzeker. Dacht dat het weer mis zou gaan. Dat gevoel heb ik niet van me af kunnen schudden en maakte plaats voor enorme angst om mijn kindje te verliezen... Dat gaf erg veel stress. Er waren nog meer factoren op dat moment die enorm veel stress veroorzaakte bijv. werk & verhuizing. Ik heb dan ook een hele zware zwangerschap gehad. Ik had erg veel vruchtwater en was heeeeeeeeeel dik. Ik leek bij 22 weken wel 9 maanden. Kon niet meer staand douchen, mijn schoenen/sokken aan trekken, benen afdrogen, goed slapen, trappen lopen etc. Ook heb ik erg veel pijn/druk gehad bij mijn ribben bovenin. Ik was extreem moe en bezorgd. De vk vond mijn buik ook snel dik voor een 1e kindje. Verder ging alles wel oke. Tot 17 juni 2009 (27+2 zwanger) ik had die dag de uitslag van mijn urine en bleek blaasontsteking te hebben. Diezelfde dag kreeg ik lichte rugpijn en verloor ik bruin bloed. Bruin is oud dacht ik dus niks aan de hand. Had gelezen dat rugpijn bij de blaas kon passen dus maakte me niet te druk. De volgende dag zat het nog niet lekker en melde ik me ziek van mijn werk. Later in de ochtend werd het bloed roder en nam de pijn toe. Ik belde de HA en de VK beide zagen geen reden om mij te bekijken, ook al voelde ik ons meisje veel minder bewegen. En ja... ons 1e kindje dus ik wist niet wat wel of niet normaal is. Ging er vanuit dat hun het wel zouden weten. De avond van vrijdag werd het erger ik wist niet meer hoe ik moest zitten. De pijn was continu (rug) dus ik dacht niet aan weeen. Toch even de HA post gebelt. Ik moest veeeeeeeeeeel drinken en vooral cranberry sap. Ik ging een helse nacht tegemoed. De pijn werd maar erger en erger. Maar het bleef wel constand. Ook veel aandrang maar ik moest ook van het vele drinken elke keer plassen. Tegen de ochtend (we zouden die dag verhuizen) was het echt onbeschrijvelijk hels . Weer gebelt naar de HA-post. En nu mocht ik dan eindelijk komen. Ik kwam huilend binnen. Onderweg in de auto veranderde de pijn van continu met HEVIGE pieken/pijnaanvallen (bleken natuurlijk weeen te zijn). Eventjes heel eventjes riep ik volgens mij ben ik aan het bevallen... Had ik maar naar dat stemmetje geluisterd misschien hadden we het dan nog kunnen rekken.. Ik kwam huilend en in paniek binnen daar. Zo erg dat ik meteen mocht doorlopen. De HA dacht aan een niersteen of blindendarm onsteking dus mocht naar de SEH. Daarvoor wilde hij wel wat aan de pijn doen en belde de gyn of ik morfine mocht. Dat mocht, wat een heerlijk spul. Ik ging lachend naar buiten. Eenmaal op de SEH werd het een aaneenschakeling van fouten. Er werd niet naar mij geluisterd. Ik zei dat ik pijnaanvallen had, slijmprop verloren was, (die raakte ik daar op de wc kwijt), aandrang had. Ik werd getoucheerd, daarbij moet ik ontsluiting gehad hebben, die hebben ze niet opgemerkt. Al met al werden we naar huis gestuurd met een batterij aan pijnstillers. Voorafgaand daarvan een gesprekje over pijn accepteren en niet aanstellen. en een zetpil midden in een wee tegen mijn wil in. En er had nog helemaal niemand aan mijn buik gevoeld of naar de baby gekeken. Op het moment dat we wilde gaan kreeg ik weer een wee en hing daar aan het bed. Op dat moment kwam er iemand binnen die vertelde dat de gyn me toch wilde zien. Dus wij naar boven. Ze maakte een echo en keek vrolijk. Ineens veranderde haar mimiek en zei: "je bent gewoon aan het bevallen joh binnen nu en 48 uur zal het kindje komen ik denk niet dat we het nu nog kunnen rekken of jou naar een ander ziekenhuis vervoeren. Ze ging bellen en binnen 1 min stond er een leger aan mensen om mij heen. Had snel weeenremmers in het infuus en longrijping gehad. En een CTG. Op het moment dat me het verteld was was mijn paniek weg. ik dacht oke, dit is nu zo en ik moet dit doen. De sneltrein ingestapt... Binnen 5 min had ik persweeen en werd ik direct naar de verloskamer toegesnelt. Daar moest ik het nog 2 uur ophouden. Ik was in een streekziekenhuis en daar hebben ze geen ervaring met hele kleintjes. Ik moest proberen te wachten op het personeel uit amsterdam. Dit was op 20 min na gelukt. Ik hield het echt niet meer en mocht persen. Na een knip was L er binnen 2 min. Ongeveer 35 cm en 1000 gram. Ze huilde gelukkig en moest 20 min zelf ademen omdat het intuberen niet lukte. Gelukkig lukte dit en was ze vrij snel stabiel genoeg om haar reis met gillende sirenes naar amsterdam te maken. We mochten haar nog wel zien maar dat is aan een soort waas aan mij voorbij gegaan. We hadden nog niet eens een naam... Gelukkig hadden we die voordat ze vertrok nog aan haar gegeven. Ze kwam op de NICU 3 bij de roze krokodil. Wat een fantastisch personeel!! We werden zo goed opgevangen!! We hebben 4 1/2 week in het RMD huis geleefd. Onze wereld stond eventjes stil.. Toen moesten we met pijn in ons hart nog een week thuis slapen en haar helemaal daar alleen laten. Wat was dat erg zeg!!! Mijn hart ging elke dag weer helemaal stuk van verdriet. Dat bleef ook zo tot ze mee naar huis mocht . Tijdens de IC opname heeft ze 1 dag volledige beademing gehad, 4 weken CPAP, 5 bloedtransfusies, open ductus, medicijnen voor de bloeddruk, longen, ademhaling, zuurte graad in het bloed en een vochtbeperkend dieet. Daar heeft ze nefrocalcinose aan over gehouden. Toen mocht ze terug naar het streekziekenhuis. Daar nog 1 transfusie gehad en weer de nodige foutjes gebeurd. oa maagsonde na herhadelijk vragen op controle omdat we dachten dat hij niet goed zat, deden ze dit niet want hij zat immers toch goed?! Wij dachten van niet. De voeding spoot uit haar neus. Het bleek dan ook dat hij in der slokdarm zat... Na een dag spuitend overgeven.. Na 10 weken en 3 dagen wilden wij haar graag mee naar huis. Ze had nog sonde voeding maar dat gaven we al zo lang zelf dat dat thuis wel zou lukken. Gelukkig kon onze KA op dat moment zich er wel in vinden en mocht ze met ons mee. Na 4 dagen thuis sonde er voor de zoveelste keer uit getrokken en dachten we eens kijken wat ze doet. Binnen 2 dagen dronk ze al haar flessen leeg!! Dit was mijn zwangerschap, bevalling en ziekenhuis verhaal beknopt samengevat. Groetjes
Hallo Fleur, Jeetje wat een heftig verhaal zeg! Zo zie je maar dat het ook helemaal anders kan gaan! Ik heb echt bewondering voor jullie,en wat heb je het mooi opgeschreven. Hopelijk is alles goed gekomen met jullie kindje. En ik zit hier maar te mokken omdat ik zo graag wil dat de bevalling gaat beginnen! Na zo'n verhaal kan ik alleen maar denken:waar zeur ik over?!?!?? groetjes,Kelly
ik was 18 december 2007 uitgerekend. De 40e week ging in en er gebeurde niks, de 41e week ging in, nog steeds niks. Kerst was geweest, ik had allang verwacht een baby in mn armen te hebben maar nee hoor, ik kon gewoon aanschuiven bij het kerstdiner, ook wel erg gezellig. Ik had een makkelijke zwangerschap maar begon die laatste weken toch wel last te krijgen van mn bekken. Omdat ik dus al verwacht had in het kraambed te liggen, had ik die 41e week ook echt geen plannen meer gemaakt. Ik hielp bij mn zusje verven enzo want die was net verhuisd. Donderdag 27 dec nog naar de vk geweest, alles in orde maar ook alles nog potdicht, ze kon niet strippen oid dus maar weer naar huis. We spraken af dat ze zaterdag ochtend nog bij mij langs zou komen om te kijken of ze zou kunnen strippen. Die zaterdag bleek het nog steeds niet te kunnen, nog steeds alles dicht ze kon enkel een beetje "woelen" in de hoop dat het toch iets in gang zou zetten. Ondertussen had ik een afspraak staan in het zh voor maandag 31 dec. om een gel in te brengen. De afspraak was om dat na 1 januari te herhalen, 1 jan zelf doen ze niks ivm niet heel veel bezetting in het zh ivm feestdag. Zaterdag middag ben ik maar een beetje mn was gaan doen, voelde niks na het woelen van die ochtend. Zaterdag avond maar op tijd mn bed in, man bleef nog tv kijken beneden. Uurtje of 11 werk ik wakker om te plassen en toen had ik wat slijm bij het afvegen. Uurtje later weer plassen en toen verloor ik echt mn slijmprop, die plopte echt in de wc dus dat kon niet missen. Ik ben nog naar beneden gegaan om het tegen mn man te zeggen, die nam het voor kennismaking aan haha Langzaamaan begonnen de weeen, eerst alleen beetje kramp maar al snel moest ik mijn concentreren om al een beetje wegpuffen. Man kwam ondertussen naar bed maar kon niet slapen vanwege mijn gewoel in bed. Vanaf uur of 3 werden de weeen heel heftig en ging mijn man ze in de gaten houden, hoe lang en hoe vaak ze kwamen. Rond 5 uur had ik flinke weeen en heeft man op mijn verzoek de vk gebeld. Ik kon ondertussen alleen nog maar rondjes lopen boven, vond het vreselijk om te liggen of zitten. De douche vond ik ook niks, kon geen kant op. Helaas had ik nog maar 2 cm ontsluiting en na een kopje thee ging de vk weer weg. Toen kon ik nog praten tussen maar niet tijdens de weeen. Rond half 10 mn man gevraagd mn moeder te bellen, want die wilde graag weten als mn weeen er waren en zij vroeg of ze langs mocht/moest komen en ze kwam met mn zus. Ik vond het een goed idee maar uiteindelijk vond ik het niks om mn moeder erbij te hebben want ik zag dat zij het vreselijk vond dat ik pijn had, daar maakte ik me dan weer zorgen om. Daarbij pakte ze mn arm en gaf ik een snauw want echt niemand moest aan mij zitten tijdens een wee. Weer de vk gebeld, rond 11 uur. Zij heeft mijn vliezen gebroken en toen werden de weeen heel pijnlijk, kwam echt in een weeenstorm terecht. Het enige wat ik nog wilde, was iets tegen de pijn en dus riep ik dat ik naar het zh wilde. Ik had toen 3 cm ontsluiting dus dat schoot ook niet op. De rit naar het zh ging prima, maar een paar weeen gehad en was enorm komisch (achteraf) dat mn man wilde doorrijden maar moest remmen voor bobbels. En daar ging hij sorry voor zeggen terwijl ik er helemaal geen erg in had. Eenmaal in het zh moesten we naar de eerste hulp rijden, maar dan moet je eerst melden bij slagboom, en mn man ging heel beleeft doen. Ik riep" zeg gewoon dat je vrouw ligt te bevallen in de auto" en toen deden ze de slagboom meteen open. Eenmaal daar, in een rolstoel, in de lift, vond ik helemaal niks want iedereen staart je zo aan bah. Ik was blij dat ik op een bed lag Kreeg meteen infuus, kotsbakje (begon met de eerste wee met kotsen en ben niet meer opgehouden tot de persweeen) en een glaasje water want had enorme dorst. toen zn mn ontsluiting gingen testen had ik 6 cm dus daar was ik al heel blij mee. Helaas wel te laat voor ruggeprik en hartslag van de kleine was niet optimaal dus ze konden me ook geen prik geven in mn been dus helaas geen pijnstilling gehad. Tijdje weeen weggepuft en toen kreeg ik echt enorme persdrang, kon het niet tegenhouden. Man snel de gang op om iemand te halen want ik wist niet of ik mocht persen. Ik had ruim 9 cm en gelukkig mocht het dus. He he eindelijk had ik het gevoel dat ik controle had, die weeen vond ik vreselijk. Met man rechts naast me een verpleging op links, ging ik persen en dat ging goed. Alleen hartslag van de baby herstelde na elke perswee minder goed en achteraf hoorde ik dat ze een spoedkeizersnede wilde doen omdat dat dus niet goed ging. Maar ik heb dat op dat moment niet meegekregen. Uiteindelijk zat baby denk ik al te laag voor ks want ze besloten de vacuum erop te zetten, afschuwelijk. Deed zoveel pijn, ik kon die gyn wel voor haar hoofd schoppen. Toen met die vacuum erop moesten we wachten op een wee en toen die kwam, was baby er ook zo uit. het was een jongen (dat wisten we niet vantevoren) en ik was blij dat hij eruit was. Hechten vond ik wel een drama, omdat zoon er zo snel uit moest, moest ik behoorlijk gehecht worden. Hechten zelf deed heel veel pijn en heb er tijdens mn kraamweek ook veel last van gehad. Placenta kwam gelukkig snel. Dat had ik nog wel in mn achterhoofd want mn zus moest 9 maanden daarvoor onder narcose omdat placenta niet wilde komen. Achteraf gezien had ik wel een aantal dingen anders gewild. Ik vond dat ik tijdens mn weeen thuis niet genoeg support heb gehad van de vk die er toen was. Zij zat beneden te kletsen met mn moeder terwijl ik het fijn had gevonden als ze mij wat meer begeleid had met die weeen wegpuffen want de weeen overvielen met echt en ik wist niet wat ik ermee aanmoest. Mn man wist het ook niet zo goed dus ik had wel verwacht dat een vk je er meer mee helpt. We zijn nu druk bezig voor nr 2 en ik ga toch eens goed nadenken wat ik met pijnstilling wil, wellicht dat ik wel graag een ruggeprik wil. Ondertussen is de kleine man alweer 3,5 jaar en gaat het heel goed met hem!
Bedankt voor je medeleven. Ik heb inderdaad nog nagedacht over dat stuk. Als ik nog eens moet bevallen dan maak ik met de verloskundige duidelijkere afspraken over pijnstilling. Dan spreek ik af dat ik het krijg zodrag ik dat wil.
wasmachine, dat is ook wel iets wat mij bezig houdt. Ik ga daar volgende keer ook betere afspraken over maken. Heerlijk hoe ik vol vertrouwen mn eerste bevalling inging, ik dacht ik zie het allemaal wel. Ik begin thuis en het zh is 5 min verderop dus komt wel goed. Maar ja ik had heel veel pijn van die weeen en ik zie totaal het nut van die pijn niet. Voor een gaatje bij de tandarts krijg je ook verdoving en dit zou je zonder moeten doen, raar. En tegen de tijd dat ik in het zh kwam, kreeg ik geen ruggeprik meer ivm de 6 cm ontsluiting. Ben geneigd om volgende keer meteen maar naar het zh te gaan, ben ik in ieder geval op tijd. Ik vind het wel een beetje apart dat je vk en moeder je pijnstilling niet nodig vonden, dat is toch niet aan hen om dat te beslissen? Zij hebben verdorie geen weeen! Ik zou het zeker goed met je vk afspreken en ook je moeder inlichten over het feit dat als jij aangeeft dat je dat wilt, je dat ook krijgt.
Ook even mijn verhaal! Afgelopen 30 mei was ik uitgerekend, maar die dag gebeurde niks. Ik had al 2 weken last van mensruatieachtige pijn, maar niet het idee, goh is dit het begin. Het was wel vermoeiend, want je wilt dat het door zet. Die dag deed ik net als altijd, wel rustig aan, maar gewoon wat rommelen in huis. S avonds nog bij me ouders gegeten en zei voordat we weg gingen voor de grap tegen me moeder, nou misschien tot vannacht en anders tot morgen... Me vriend en ik gingen nog boodschappen doen bij de AH en toen we thuis kwamen, had ik nog 3 uur lang gesproken met me familie uit USA aan de telefoon... (zij belden hihih oefen wij die kosten niet te betalen) We spraken af dat als ze eind van de week nog niks van mij hadden gehoord, dan ze weer belde. Ik zei dat ik toch hoopte dat ik eerder zou zijn! Tegen uur of 23.00 uur ging ik op bed, met niet het idee dat het zou gaan beginnen. Af en toe werd ik heel licht wakker met pijntjes in me buik. Ik gaf er geen aandacht aan en draaide me om. Om half 3 werd ik wakker met meer pijn in me buik, had geen harde buiken. Me gevoel zei: het kon weleens begonnen zijn, ik maakte me vriend wakker, of hij de tijd in de gaten wilde houden. Maar ikzelf kon er niet echt op concentreren. Om kwart over 3 ben ik onder de douche gegaan, met de hoop dat het misschien wel zou zijn afzakken, zo 15 minuten te hebben gestaan tegen de muur aangeleund, dacht ik moet ik het ziekenhuis bellen of niet, straks is het loosalarm en mogen we met 2 cm weer naar huis. Dus ben eerst nog wat gaan dwalen in huis, nog naar beneden om mijn gegevens te pakken en toen ik naar boven wilde gaan, heb ik eerst nog tegen de trap aangeleund van de pijn. En dacht NU moet ik bellen. Het was inmiddels 04.20. Ik belde naar het ziekenhuis en aan me ademhaling kon ze al horen dat er toch meer aan de hand was. Dus we mochten komen. Dus vriend uit bed, hij snel aangekleed, tanden gepoetst, lenzen er in. Ik snel aangekleed, even mondje opfrissen, tas stond al bij de voordeur klaar. Aangezien we niet met de auto bij huis kunnen komen, vroeg me vriend of hij over het gras met de auto moet komen. Ik zei nee, ik ga gewoon lopen. Dus op naar het ziekenhuis. Wat is het dan rustig op de weg zeg. Je ziet langzaam licht worden. Vriend ging nog even 160 rijden, ik zei doe nou maar rustig aan, het is rustig en we hebben tijd zat. Dus gelukkig deed hij dat. In de spoedgarage aangekomen, snel naar de verloskamers. Daar aangekomen gelijk aan de CTG en kijken naar de weeen registratie.Die kon ie niet registeren, ik zei ik heb ze echt hoor. Maar ik kreeg meer pijn vanuit me onderbuik, zo me benen in: beenweeën zei ze.. BAH. en het brand zo verschrikkelijk in me heupen. Ik had ook geen enkele harde buik. Na een half uurtje CTG (was inmiddels 5.30 uur), moest ik even plassen omdat ze even wouden checken hoeveel ontsluiting ik had. Dit was al 5 cm!! Dus verloskamer werd gereed gemaakt. Ik mocht nog even weer douchen. Dat voelt fijn zeg!! En hop weer aan de CTG, kon wel van bed, dus af en toe hing ik over het bed, of zat op de stoel. De pijn in me heupen werd heftiger en pijnlijker. Kon moeilijk dit opvangen en masseren hielp ook niet. Dus moest maar flink knijpen. Om half 8 werd er weer gekeken naar de ontsluiting: dit was inmiddels 8cm. WOW das snel gegaan. Af en toe kon ik een blik werpen op de tv, maar veel was er niet op dus dan maar telekids kijken. Maar de weeen kwamen meer en meer.. dus telekids kijken werd hem ook niet meer. Na een uur werd de tijd tussen elke wee steeds langer, dus ze gingen me vliezen breken, oe wat een gek gevoel zeg...helaas kwamen de weeen daardoor ook niet meer sneller. Dus dan maar infuus met weeenopwekkers. Eerste keer hielp ook niet, dus of ze meer toe diende, of iets harde zette kan ik me niet heugen. Maar dat werkte wel, de tijd werd weer korter. En de pijn werd erger. Heb de verloskundige in opleiding blauw geknepen, me vriend ook en op het moment dat ik naast het bed zat, heb ik de lakens van bed getrokken. Heb het heel netjes gehouden: sprak tegen me vriend alleen over lieverd en schat en scheen alleen maar sorry sorry te hebben geroepen. Heb wel heel wat af gegild..1 keer zo erg dat op het moment de verloskundige drinken wou halen voor mij en op de gang stond dat ze gelijk terug kwam toen ik gilde. Om even na half 10 kreeg ik pers drang, maar mocht nog niet gelijk, ik zei dat ik MOET persen.. en NU!! Dus ze ging voelen en het ging echt op een millimeter.. Dus mocht nu mee persen bij elke wee. Dat gaf wel een opluchting kwa pijn...Deed natuurlijk zeer, maa voelde wat beter aan. Na paar keer persen zagen ze het hoofdje met haar en een handje. Na 46 minuten persen kwam onze zoon ter wereld. Dat voelde zo apart en fijn in je buik. Je voelde het zo naar buiten schieten. Hij zette het gelijk op krijsen. Helaas wel flink uitgescheurd en daardoor zou ik onder narcose gemoeten om het te hechten, maar het was vol op de OK dus zouden ze me op de kamer hechten door me zenuwen uit te schakelen (block), maar dan zou ik het nog wel kunnen voelen, nou het was allemaal al zo gevoelig dus koos toch voor OK. maar dan zou het nog even duren, eind van de middag, begin van de avond. Dan komen ze: je word over een uur gehaald, ze zijn nu alles aan het schoonmaken en het gereed aan het maken. Toen de uur verstreken was, was ik nog niet gehaald. Dus je blijft maar vragen en informeren. Tegen 6 uur komen ze: We kunnen je niet op het OK opereren, je krijgt een ruggeprik.. Ik dacht echt.. Waarom kon dat vanmiddag dat niet gelijk?? dan was dat klaar geweest. Maar dat duurt ook nog wel even. Nog geen 5 minuten later, word hele verloskamer op de kop gezet, mag ik weer van gewoon bed, wat ik gelukkig uiteindelijk wel kreeg, naar verlosbed kruipen, en krijg ik een ruggenprik En word zo eindelijk gehecht. Nadat verdoving is uitgewerkt mocht ik douchen.. nou was er poepier klaar mee. Dus hebben ze me gewassen, morgen weer een dag. Om half 10 lag ik eindelijk met onze zoon op de kraamafdeling, Dus wat zo snel ging (bevalling) ging ineens heeeeeeeeel langzaam. gr Spikkeltje
Ik wil mijn bevallingsverhaal ook wel plaatsen, een positief verhaal voor de meiden die nog niet bevallen zijn Op 30 mei liep ik 4 dagen overtijd. Ik had een afspraak bij de verloskundige staan en had de vorige keer begrepen dat ze me zouden strippen. Mijn man was mee en daar aangekomen bleek dat ze de strippoging pas echt op 41 weken doen, dus 3 dagen later. De verloskundige gaf wel aan dat als ik het echt wilde, ze het wel wilde doen. Maar ik voelde me nog prima en kon nog best even wachten, het kon natuurlijk elk moment natuurlijk gebeuren. Daarna reden we met mijn dochtertje naar mijn moeder om te vertellen dat het nog wel even zou duren. Daar aangekomen voelde ik lichte krampen, heel onregelmatig maar wel anders dan anders. Mijn moeder stelde voor dat dochter die nacht daar bleef slapen, uit voorzorg. Rond 19:00 uur waren we weer thuis en had ik om de 4 minuten weeen. Maar deze deden bijna geen pijn en ik deed het af als voorweeen. Om 21:00 uur waren ze dan ook weer verdwenen. We gingen naar bed, want het leek loos alarm. Rond 2:00 uur werd ik wakker van... weeen. Nog steeds niet heel pijnlijk, maar dat waren ze bij mijn dochter ook niet. Ik ben in de woonkamer gaan zitten en de weeen kwamen om de 6 a 7 minuten. Om 4:00 uur liep ik naar de slaapkamer om mijn lenzen in te doen en stootte ik per ongeluk mijn man aan, die nog lag te slapen. Ik zei dat hij nog wel even kon blijven liggen maar hij kwam er toch uit. Hij liet het bad vollopen waar ik heerlijk een uurtje in heb gelegen. In dat uur werden de weeen wel wat heftiger en moest ik ze wegpuffen maar nog steeds heel goed te doen. Ze kwamen inmiddels wel om de 3 a 4 minuten en mijn man vond het tijd de verloskundige te bellen. Zij deed een beetje afwachtend, zeker omdat het om 2 uur pas begonnen was, dat was dus 3 uur eerder, maar ze kwam wel even kijken. Ze was er rond half 6 en ik bleek 7 centimeter ontsluiting te hebben! Ze is als een gek haar spullen gaan halen want het ging dus supersnel. In een uurtje ging ik toen van 7 naar 10 centimeter en de weeen waren prima op te vangen. Rond 10 over half 7 mocht ik gaan persen en 9 minuten later was onze kleine man er al! Het was echt een heerlijke bevalling, thuis, supersnel en de pijn was heel goed op te vangen. Ik heb uiteindelijk 1 hechting gekregen en was binnen 3 dagen weer helemaal op de been.