hey meiden, Dit is mijn 2e bevallingsverhaal! Na een pittige bevalling is ie er dan eindelijk!!! Onze 2e zoon Davut Danny, hij weegt 4230g is 55cm lang en is om precies 13.00 geboren, na flink wat getrek en bijna een knip! Hier even mijn verhaal Vanmorge om 04.30 werd ik wakker en dacht dat ik naar de wc moest, deed mijn ogen weer even dicht en nog geen minuut later braken mijn vliezen ( waarschijnlijk een scheur bovenin, want het was niet veel ) had een kraamverband vol water/slijm en bloed. Ben toen meteen even onder de douche gegaan om me schoon te maken en vrijwel meteen kreeg ik weeen. Ik ben daarna naar beneden gegaan en heb hier dus maar even gepost, ik had toen ook al om de 7min. weeen. Ouders gebeld en die waren onderweg. We zijn om 07.00 naar het zh gereden voor het geval het snel zou gaan en hebben Mikail dus het 1e uur bij ons gehad totdat mijn ouders er waren en hem mee namen. Mijn urine werd gechecked, ontsluiting werd gechecked en dat was al dik 3a4cm, ma nog wel een grote vochtbel, dus vliezen niet compleet of helemaal niet gebroken, afwachten dus wat de weeen doen, zoniet moeten we terug naar huis. Werd op de verloskamers aan de ctg gezet, ma bleek e hartactie van zoonlief moeilijk bij te houden dus wordt er besloten om de vliezen te breken en zo'n electrode op zijn hoofdje geplaatst om de hartactie in de gaten te houden. Conclusie, zowieso vandaag bevallen! Eerst nog laxeermiddel en naar het toilet en daarna dus de vliezen breken. Na het breken van de vliezen kwamen mijn ouders Mikail ophalen en zijn naar huis gegaan en inmiddels werden de weeen heftiger en begon ik ook steeds meer rugweeen te krijgen. Na een tijdje op bed te hebben gelegen, besluit ik in bad te gaan en vond het opzich erg prettig om rechtop te zitten zowieso omdat je dan niet al dat gewicht op je buik hebt, ma ook omdat de zwaartekracht dan wat beter mee werkt. De laatste cm's waren Hell en bijna niet op te vangen, gelukkig kwam gyn met het super idee om manlief te laten masseren, dat verlichte enigzins een beetje de pijn en had inmiddels een dikke 7a8 cm. Dat was rond 11uur en gyn zei al nouuuu als ik je nu een beetje ga pesten dan beval je nog binnen het uur, ma dat geeft wel veel pijn dat randje wegmasseren, zoniet dan nog een uurtje of 2 en dan is ie er wel. 12uur had ik 8a9 cm met nog een randje aan de zijkant wat nog weg moest. Ik moest op mijn zij in bad gaan liggen zodat dat wat gunstiger was en het sneller zou gaan. rond 12.30 wilde ze weg gaan omdat dat randje er nog zat, ik zei oke en nog geen sec. later zei ik roep haar terug want ik ga NU bevallen! Nog een keer voelen ma nog geen volledige ontsluiting en ze wil toch nog even weg gaan tot ik haar direct weer terug laat roepen bij de volgende wee, want ik kan mijn persdrang echt niet meer ophouden. Ik wordt gauw uit bad geholpen en op bed gelegt en tijdens een goeie perswee masseerd ze het laatste randje weg, ik kan me niet meer beheersen en begin te shaken van de pijn en pers met volle kracht mee Na 3goeie persweeen staat het hoofdje ma zit Davut vast met zijn schoudertje, er wordt dus een goeie perswee afgewacht en uiteindelijk trekken ze met alle macht en ik pers met alle kracht Davut er uit! De schaar stond al klaar om te knippen en er werd al weg gelopen om hulp te halen, ma gelukkig is hij er zelf uitgekomen en heb ik er een klein scheurtje aan overgehouden ( godzijdank het bad, want als ik daar niet in had gezeten was ik waarschijnlijk een stuk verder uitgescheurd! ) Davut doet het meteen prima en krijg hem meteen op mijn buik, wat is ie mooi en wat heeft ie veel haar!!! Davut word daarna onderzocht en ik krijg een prik om de placenta sneller los te laten komen en ook die wordt na een 10min. geboren, daarna krijg ik Davut terug en ik wordt dan gehecht. Davut is een super tevreden kindje, doet het nu al super met de bv en slaapt werkelijk waar als een roosje!!! Zo'n rustig en tevreden kindje!!!! Papa is super trots en mama is super trots op papa, want manlief heeft me zooo goed gesteund en heeft dit keer geweldige foto's gemaakt van de uitdrijving!!!! Ik voel me verder echt super top!!! Ben zo blij dat ie eruit is! En ben zo super trots op mezelf dat ik dat weer even heb gedaan! Baarmoeder krimpt goed, plassen gaat ook goed en ben zelfs al even lekker buiten geweest om een frisse neus te halen want pfieeew wat is het hier benauwd! xxx een super trotse mama!
Het eerste deel is even aangepast voor hier, tweede deel gekopieerd vanuit mijn hele verhaal (bijna 3 kantjes in Word en te groot voor hier ) 27 april opgenomen in het ziekenhuis vanwege hoge bloeddruk (150/100). Er wordt morgen begonnen met inleiden 28 april 's morgens halfuur CTG, daarna gel ingebracht, uur CTG. Pijnlijke harde buiken, maar die zwakken weer af. Tussen de middag nog geen verandering dus weer gel (opnieuw enkele dosis omdat ik wel pijnlijke harde buiken kreeg). Daarna weer uur CTG. 's Avonds opnieuw uur CTG. Daarna een injectie pethidine + slaapmiddel ivm de toegenomen pijnlijke harde buiken 29 april nog geen ontwikkeling, 's morgens halfuur CTG -> weinig variabel, maar dit komt waarschijnlijk door de medicatie van gisteren aangezien ik zelf ook nog erg versuft was, daarna gel ingebracht, uur CTG. Tussen de middag opnieuw geen verandering dus nu een dubbele dosis gel. Daarna weer een uur CTG. Eind van de middag begonnen de harde buiken weer flink pijn te doen. Begin van de avond weer aan CTG, deze was niet goed want kleine was veel te rustig dus heb er lang aan gelegen in allerlei houdingen. Ook het alarm ging een paar keer af. Uiteindelijk weer pijn- en slaapmedicatie gehad. 30 april verplichte rustdag. Alleen tussen de middag CTG gehad. Deze was weer te vlak dus moest weer op mijn zij. Uiteindelijk wel goedgekeurd. Mijn lichaam had deze dag wel even nodig, want ik was beurs en schraal van onderen door het voelen en de gel. 1 mei Ik ben de tweede vrouw in het ziekenhuis die de rustdag voorbij komt. Omdat ik nog steeds amper een vingertop ontsluiting heb, wordt een ballonkatheter geplaatst. Het ballonnetje wordt achter de baarmoedermond opgeblazen. Deze dag verlies ik wat bloed. Volgens de vpk is dit waarschijnlijk mijn slijmprop. 's Avonds om 22uur wordt op de verloskamer de katheter eruit getrokken. Dit werd een klein beetje geforceerd wat wel pijnlijk was, maar ik had voldoende ontsluiting om morgen mijn vliezen te breken. Daarna nog aan het CTG. Dit is weer niet goed, dus lig er bijna 2 uur aan. Doodmoe en nerveus uiteindelijk naar bed. 2 mei De Bevalling! Weer om half 7 gewekt om te douchen. Onder de douche werd ik even emotioneel, dit zou de laatste keer zijn dat ik met mijn kleine man in mijn buik stond te douchen! Om 7 uur werd ik weer aan het ctg gelegd. Dit keer hoefde ik gelukkig niet op mijn zij. De verloskundige kwam om de schedelelektrode te plaatsen, waarmee de hartslag in de gaten gehouden zou worden. Mijn baarmoedermond lag alleen nog hoog en ver naar achteren, waardoor ze er zeer moeilijk bij kwam. Daarbij komt ook eens dat mijn baarmoedermond schijnbaar zéér gevoelig is. Het voelen was als zenuwpijn en ik heb regelmatig gesmeekt of ze konden stoppen. Toen de schedelelektrode geplaatst moest worden, was dit dus zeer pijnlijk. De vk moest ook behoorlijk bouwvakken op mijn onderkant en zei dat ze het erg vond wat ze mij moest aandoen, omdat het zo moeilijk ging. Toen deze eenmaal zat en werd aangesloten op het apparaat, bleek het niet te werken! Er werd al gesproken over een nieuwe poging.. Gelukkig was de verpleegkundige zo slim om te checken of de kabel misschien niet goed was. Dus een nieuwe kabel eraan . En het werkte!! Gelukkig! Ook kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Dit was iets na 8 uur. Deze opwekkers werden elk halfuur verhoogd. Om half 11 ben ik nog zelf naar het toilet gegaan. Dat lukte precies tussen de weeën door. Daarna zijn de opwekkers weer omhoog gezet en toen begon het. Ik raakte in een weeënstorm. Ik had geen pauzes meer tussen mijn weeën en dus nauwelijks tijd om bij te komen. De kleine kreeg het moeilijk was aan zijn hartslag te zien, dus ik moest op mijn zij blijven liggen. Dit maakte de weeën nog erger om op te vangen. Ik wilde nog niet om pijnbestrijding vragen, want ik was immers nog niet zo lang bezig en vond het voelen als falen. We hadden alleen een hele lieve verpleegkundige en die heeft me uiteindelijk overtuigd dat het na al die dagen echt niet gek is dat ik om pijnstilling vroeg. Zeker omdat de weeën door de opwekkers gemener konden zijn dan natuurlijke weeën. Om 12 uur trok ik het niet meer en heb ik gevraagd om pijnbestrijding: een epiduraal. Ze moesten dit bij de arts aangeven en die moest akkoord geven. Er waren op dat moment alleen meer vrouwen aan het bevallen dus er was nog geen tijd om het hierover te hebben. Alleen om half 2 kwam de arts even langs om te horen hoe het ging. Toen ze hoorde dat ik continu zon pijn had en geen pauzes, vroeg ze wanneer ik voor het laatst had geplast. Ik moest het van haar proberen op een ondersteek, maar wat ik ook deed, het lukte niet. Ze moest me dus katheteriseren. Maar goed ook, want ik bleek ruim 600ml in mijn blaas te hebben. Daar stond ze aardig van te kijken haha. Helaas hielp dit niet tegen de pijn.. Uiteindelijk kreeg ik om 15:00 uur pas te horen dat ik een epiduraal mocht. Toen was het afwachten wanneer anesthesie zou bellen dat ik daarheen mocht om deze te laten zetten. Dit was om 15:15 u. Ik ging hevig puffend met een washandje voor mijn ogen die kant op. Ik kon namelijk geen licht verdragen. Mijn vriend duwde het bed en had aardig de vaart erin, de verpleegkundige moest met haar korte benen flink doorstappen haha. Ondertussen probeerde hij me goed te bedekken met het laken. Maar op dat moment kon het me niks schelen. Al zouden ze me met mijn benen in de steunen door de hoofdingang gereden hebben, ik was al lang blij dat ik die ruggenprik kreeg! Toen de ruggenprik goed zat was dat een enorme verademing. Ik kon eindelijk het washandje voor mijn gezicht weghalen. Weet nog goed dat een verpleegkundige zei nu kan ik eindelijk je gezicht eens zien!. Ik lag enorm te shaken van alle spierspanning die ik had gehad tijdens het opvangen van de weeën. Ik kreeg ook een katheter. Ik voelde al bij het opblazen van het ballonnetje dat deze niet helemaal lekker zat, want dit deed me zeer. Daarop werd niet ingegrepen (daar ben ik nu heel kwaad om!). Om half 5 begon ik weer pijn te voelen van de weeën. Om tien voor 5 kwam de arts voelen en zei dat ik op 5 cm ontsluiting zat. De epiduraal werd nog iets omhoog gezet. Om kwart voor 6 kwam ze weer voelen. Ik zat toen op 7 a 8 centimeter. Een kwartier nadat ze weg was, kreeg ik echter persdrang! Dit was een heel naar gevoel, want het hoofdje van onze kleine drukte op het ballonnetje van de katheter en dat deed gruwelijk zeer. De verloskundige kwam even voelen en merkte dat de kleine als een sterrenkijker lag. Ik moest op mijn zij gaan liggen in de hoop dat hij zou draaien. Op die manier heb ik de persweeën bijna een uur weggepuft. In dat uur heb ik heel vaak aan mijn vriend gevraagd om de vk te laten komen, ons kind moest eruit en die katheter moest eruit! Uiteindelijk heeft de verpleegkundige de verloskundige uit haar eten gebeld. Ik hield het niet meer. De verloskundige kwam voelen en zei dat ik zo goed als volledige ontsluiting had. Er zat nog een randje, maar dat kon ze wegmasseren in de eerste perswee. Maar eerst ging gelukkig eindelijk die katheter eruit. Toen zei de verpleegkundige hm, dan heb ik hem zeker niet goed gezet. Op dat moment kon ik haar wel wat aan doen. Ik heb al die tijd gezegd dat het niet goed zat! Ze had de katheter niet hoog genoeg opgeschoven voor ze het ballonnetje op blies. Bij de eerste perswee heeft de vk het randje weggemasseerd. Daarna mocht ik ein-de-lijk mee gaan persen. Wat een opluchting! Aan mijn linkerkant stond een verpleegkundige en de verloskundige en rechts mijn vriend en iemand in opleiding. De persweeën kwamen snel achter elkaar en ik probeerde elke wee maximaal te benutten door 3 keer te persen. Tussendoor liep de verloskundige heen en weer om warme washandjes voor mijn onderkant te maken. Op een gegeven moment moesten de weeënopwekkers naar beneden, omdat mijn kleine en ikzelf haast niet konden bijkomen. De weeën kwamen veel te snel op elkaar. Maar ik merkte niet dat ik daardoor meer kon bijkomen. Om 19:25 zei mijn vriend nou, om half 8 is hij er wel! waarop de verpleegkundige zei als je dat doet, ben je tot in je oksels uitgescheurd. Een aantal minuten later werd het hoofdje geboren. Toen bleek dat onze kleine man de navelstreng twee keer strak om zijn nekje had. Deze werd gelijk doorgeknipt. Zijn eerste schouder kwam er goed uit, voor de tweede heeft de verloskundige flink aan hem moeten trekken. En toen kwam hij om 19:34 uur met een hele grote golf vruchtwater ter wereld!! Onze zoon, 3755 gram en 50cm lang. Hij was erg bleek en het duurde even voordat hij huilde. Maar gelukkig hoefden er geen hulpmiddelen aan te pas te komen.
Leuk topic! Ik zal mijn bevallingsverhaal ook even plaatsen; 24 september 2009 Ik ben 39 weken en 5 dagen zwanger en ga naar de vk voor controle. Helaas bloeddruk blijkt veel te hoog! Wordt meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis en kom aan de ctg te liggen. Ondanks de bloeddruk blijkt alles goed te zijn. Ik word met medicijnen naar huis gestuurd en moet me 2 dagen later weer melden. 26 september 2009 40 weken zwanger! We moeten ons melden in het ziekenhuis en ik word gestript en weer aan de ctg. Met de mededeling dat ik 2 cm ontsluiting heb, mag ik toch naar huis. We vinden het onwijs spannend en hopen dat het strippen zijn werk doet. Helaas er gebeurt helemaal niks. 28 september 2009 Alweer naar het ziekenhuis en weer word ik gestript. Ondertussen voel ik me goed en heb niet het gevoel dat de bevalling elk moment kan beginnen. Bloeddruk blijft te hoog en ze willen dat we ons de volgende dag doen melden. Ik wordt ingeleid! Wat een schrik. 29 september 2009 40 weken en 3 dagen zwanger. 07.00 uur en we zijn in het ziekenhuis! Ik word naar de verloskamer gebracht en aan de ctg gelegd. Alles is in zoverre goed, alleen de bloeddruk blijft te hoog. 10.30 uur mijn vliezen worden gebroken en ik word aan het infuus gelegd met weeenopwekkers. 12.00 uur ik kan de weeen nog goed wegpuffen en zit op 4 cm. 14.00 uur het word zwaarder en krijg last van me rug. Zit op 5 cm. 16.00 uur ik hou het niet meer uit van de pijn en vraag om een ruggenprik. 17.00 uur anesthesist is er en ik mag op het rand van het bed zitten. Eerste poging mislukt en ik heb echt ontzettende pijn! Tweede poging lukt wel, pff wat een opluchting! 18.00 uur ik heb een uur kunnen rusten en voel me goed. Ik zit in een keer op 10 cm ! Ik mag persen. Er gebeurt ondertussen vanalles om me heen, maar krijg het niet allemaal mee. 19.00 uur ik ben nog aan het persen en ik begin vermoeid te raken. 19.15 uur hartslag van Tijn gaat omlaag en de gynaecoloog wordt erbij gehaald. Die heeft het zo gezien en pakt de vacuumpomp erbij. 2 keer persen en een knip rijker is om 19.29 uur onze knappe zoon Tijn geboren! De placenta was er binnen 10 minuten uit en het hechten ging heel makkelijk. Al bij al een goeie bevalling gehad.
Het blijft fantastisch al die verhalen te lezen... Ook al zijn sommige bevallingen echt hels, tóch denk ik dan met weemoed aan mijn eigen bevalling. Idioot eigenlijk he
Na lang twijfelen, toch maar besloten mijn bevallingsverhaal te plaatsen. Vind het nl ook erg leuk om die van andere te lezen. Zo verschillend allemaal, 100 vrouwen, 100 verschillende bevallingen. Mijn bevalling begint in de nacht van 30 op 31 december. De nacht hiervoor heb ik voor het eerst in weken als een roosje geslapen.(voorteken?) Zo rond de klok van 0.00 uur voel ik wat krampjes. Had al weken last van voorweeen, dus stond hier niet al te lang bij stil. Maar zoals iedereen die op het punt van bevallen staat, lette ik er wel meer op dan ik zou willen."Zou het nu begonnen zijn?" Manlief sliep ook nog niet en na een uurtje toch maar even gaan timen. Om de 7 a 8 minuten een kramp. Rond 03.30 uur kwamen ze al een uur lang om de 3 a 4 minuten. Verloskundige gebeld, die kwam eraan. Ze was er om 04.00 uur. Naar boven en even kijken naar de ontsluiting. Ze begon haar verhaal met "alles is mooi verweekt......,maar.....nog geen ontsluiting". Toen dacht ik k*t. Ze ging weer weg en beloofd de om 09.00 uur terug te komen, maar als het niet ging ik gewoon moest bellen. Om 06.30 uur kwamen de weeen om de 2 a 3 min. en zakte niet helemaal weg, maar steeds tot halverwege. Geen rust dus. Weer gebeld en toen ze kwam had ik 3 cm ontsluiting. Oke dacht ik, eerste bevalling, cm per uur. Weer even aankijken. Inmiddels is het 09.00 uur en de verloskundige is er weer. Ontsluiting is nu 4 cm. Het schoot echt niet op en ik had echt geen tijd om tussen de weeen uit te rustten. Ze stelde voor om de vliezen te breken, maar omdat ik bang was dat het nog erger zou worden, wilde ik toch naar het ziekenhuis voor pijnstilling. Die nacht het het geijzeld en dus duurde de rit naar het ziekenhuis, ruim een uur. Daar aangekomen weer getoucheerd.....5 cm. Pfff. Ruggenprik werd geregeld. Het was inmiddels al 13.00 uur. Nadat de ruggenprik gezet van heb ik even kunnen ontspannen. Met de nadruk op even, want de weeen waren volgens het personeel niet sterk genoeg(nee nee ik stel me aan) Weeopwekkers erbij. Die werd zo hoog gezet dat het gewoon door de ruggeprik heenkwam(die overigens maar aan een kant werkte) Door de hoeveelheid weeopwekkers kwam ik in een weeenstorm. Ik bleef maar roepen dat ik het niet aankon. Verloor alle controle voor mijn gevoel. Werd helaas niet echt naar geluisterd, tot de gyn kwam en die zei dat het infuus veel te hoog stond. Rond de klok van 17.00 uur had ik volledige ontsluiting, maar mocht niet persen, omdat de kleine veel te hoog zat. Ze waren bang dat ik daardoor te lang moest persen en uitgeput zou raken. Ik moest op mijn rechterzij gaan liggen. Nou dat was echt verschrikkelijk. Ik heb vanalles geroepen, van "ik kan het niet meer" tot "snij me maar open". (als ik er nu aan terugdenk) Na een half uur op mijn zij, bleek er geen verandering en dus werd er toch maar overgegaan tot persen. Het persen verliep heel voorspoedig. Na 47 minuten persen, is onze zoon geboren. Helaas bleek hij mijn zijn handje naast zijn schouder te zitten, waardoor ik een totaalruptuur had opgelopen. Dit moest nog op de OK gehecht worden.(totale bevalling van eerste wee tot geboorte, 19 uur) Net voor de jaarwisseling was ik weer op de kamer en konden we met z'n drieeen het nieuwe jaar ingaan.
Het is een lang verhaal, dus ik plaats hem in 2 x Zondag 19 juni Ik wordt om 10.15 wakker, ik stap uit bed, en heb het gevoel dat ik vruchtwater verlies. Ook heb ik Thijs de hele week al slecht gevoeld. Op de controle, die ik op vrijdag had, heb ik het hier nog over gehad met de vk. Als het zo zou blijven, of nog minder werd moest ik bellen. We hebben even het bed verschoont, rustig wat opgeruimd en wat gegeten. Ik heb de vk om 12.15 gebeld, en die was er pas rond 4 uur s middags. Ik had al wat harde buiken/weeën, en heb last van mijn rug. Ook voel ik wat steekjes, en heb een naar gevoel van onder. Ze heeft gekeken naar het vocht wat ik verloor en eraan geroken. Ze denkt niet dat het vruchtwater is, maar stuurt me toch voor de zekerheid door naar het zh voor een ctg. Ik wordt verwacht om kwart voor 5. Daar aangekomen, heb ik anderhalf uur aan de ctg gelegen. Ook hebben ze wat vocht meegenomen om het te controleren onder een microscoop. Thijs doet het goed, zijn hartslagje is mooi regelmatig, ik heb wel duidelijk harde buiken/lichte weeën, waarschijnlijk is het wat voorwerk. Het komt ongeveer om de 5 minuten, en houden 30 seconden tot 1 minuut aan. Het is nog erg onregelmatig, maar hoe langer ik lig, hoe meer ik ze zachtjes weg moet zuchten. Ze wilden niet toucheren, omdat dat voor teleurstelling kan zorgen. Misschien heb ik wel 1-2 cm ontsluiting, maar duurt het nog 2 weken voordat ik beval. Dat wil ze me niet aan doen. Het vocht wordt niet als vruchtwater gezien, het is afscheiding. Eigenlijk geloven we het niet, het blijft lopen met scheuten. Toch maken ze nog een echo. De kleine loopt wat voor met de beentjes en buikje. Zijn hoofdje is wat kleiner, maar alles is wel mooi gemiddeld. Thijs heeft nog een volle blaas, en er is vruchtwater genoeg. We mogen terug naar huis. Om 8 uur s avonds zijn we weer thuis, we bestellen wat eten, want ik had geen zin meer om te koken. Arjan belt ondertussen zijn baas, hij krijgt 2 dagen eerder vakantie. 22 uur, ik loop vanuit de keuken terug naar de woonkamer, en ik heb het gevoel dat ik in mijn broek sta te plassen. Ik schrik, zeg het tegen Arjan, en ga naar de wc. Daar bedenken we ons, dat mijn vliezen gebroken zijn! Arjan heeft heel snel een maatbeker gepakt (hij kon niks anders vinden, haha), en ik kan behoorlijk wat opvangen. Dan bellen we de vk, omdat ik het niet echt helder vind. Het is meer gelig. Ze zijn bezig met de overdracht, maar ze komt er gelijk aan. Om 22.15 is ze er, het is inderdaad vruchtwater, zij vind het wel helder. Ze luistert naar het hartje, die klopt nog goed, mijn temperatuur is 37,3 graden. De harde buiken blijven komen, en het vruchtwater ook! We bespreken wat het plan is, en wat ik een beetje kan verwachten. We spreken af dat ze de volgende ochtend om 9 uur weer terug komt, mocht er niks gebeuren s nachts. Maandag 20 juni s nachts gebeurd er weinig. Ik heb 2 paracetamol genomen, om te proberen toch nog wat slaap te krijgen. Ik wordt wel 2 keer wakker van een wat weeïg gevoel. Om 5 uur ga ik eruit. Ik heb het gevoel dat het nu echt begonnen is. Het is nog wel onregelmatig, maar dat veranderd wel wat. De weeën voelen als een drukkende, stekende pijn, die je buik ook wat laat samen trekken. Het drukkende, stekende heb ik in mijn rug, anus, perineum, vagina en onderbuik. Echt een heel typisch gevoel, wat je echt gelijk herkent. Om 9 uur is de vk terug, ik heb 2 cm ontsluiting. De weeën vind ik erg heftig, ze komen ongeveer om de 3-4 minuten. Ik heb het gevoel dat ik helemaal leeg loop, en mijn buik wordt iets kleiner door de hoeveelheid vruchtwater wat ik verlies. Ik spreek af met de vk dat ze rond 13.30 uur weer komt kijken. Ik zeg tegen Arjan dat het me te langzaam gaat, en dat ik uitgeput begin te raken. Ik spreek af dat als ik de volgende keer met toucheren maar 3-4 cm heb, dat ik dan naar het zh wil voor pijnstilling. Ik ga onder de douche, en Arjan komt om het kwartier wat drinken aanbieden. Onder de douche kan ik de weeën het beste opvangen. Later begin ik af en toe wat in paniek te raken, omdat ik de weeën bijna niet op kan vangen. Arjan belt de vk, en die komt eerder langs. Ze is er om 12 uur. Ik blijk pas 3 cm te hebben. Ik geef aan dat ik aan pijnstilling zit te denken. We bespreken het, ze legt de voor en nadelen uit, en verteld dat als we nu naar het zh gaan, het ongeveer 2 uur duurt voordat ik eenmaal pijnstilling heb. Ik besluit dat ik het toch nog een paar uur zelf wil volhouden, maar als ik om 15 uur pas 4 cm heb, dat we dan echt naar het zh gaan. Het duurt me echt veel te lang. Ik spring gelijk weer onder de douche. Ik begin dan al spijt van mijn beslissing te krijgen. Arjan belt mijn zus, of ze langs wil komen. Ik ben blij als ik mijn zus zie, en probeer tussen de weeën door uit te leggen wat er tot nu toe gebeurd is, hoe ik me voel, en wat de plannen zijn. Ik wil haar graag bij de bevalling hebben. Arjan is er volgens mij ook wel erg blij mee, want hij weet soms niet zo goed wat hij met me aan moet, en voelt zich machteloos. Het is 15.15, de vk komt terug. Ik blijk pas 4 cm te hebben. Ik wil nu echt naar het zh. Ze laat me meerdere keren zeggen dat ik pijnstilling wil, en dat ik zelf tot deze beslissing gekomen ben. Enige wat ik kan denken is: laat me met rust, ik wil NU naar het ziekenhuis. Om ong 16 uur komen we in het zh aan, ik heb dan 4-5 cm ontsluiting. Ik krijg een ballonkatheter, en wordt aan de ctg gelegd. Er wordt nog voor de zekerheid een elektrode op Thijs zijn hoofd geschroefd. Tussen 18.30 en 19.00 komt de verloskundige van het ziekenhuis terug, met de mededeling dat ik naar de recovery kan om de ruggenprik te zetten. Ik wordt naar de recovery gereden, maar voor mijn gevoel duurt het veel te lang voordat de ruggenprik gezet wordt. Ik denk dat het ongeveer 10 minuten geduurd heeft, maar voor mijn gevoel duurde het een uur. Ik moest op de rand van het bed zitten, en dan zo ver mogelijk naar voren buigen. Wat een hel, want ik moet in de tussentijd ook nog weeën opvangen. De ruggenprik wordt vlak na een wee gezet, ik voel er helemaal niks van. Wat vind ik de anesthesist een leuke man! Ik kan weer ademen en ik kan alleen maar lachen! Wat een opluchting! Ik zit nu al op 6-7 cm. Om 21.00 begint de ruggenprik uit te werken. Ik krijg persweeën, en heb flinke persdrang. Ik heb pas 8 cm, dus mag niet meepersen. Ik probeer ze zo lang mogelijk weg te puffen, maar mijn god, wat is dat zwaar! Ik kom in een flinke weeënstorm terecht. De ene wee was afgelopen, en serieus 10 seconden later diende de volgende zich aan. De ruggenprik wordt hoger gezet, en wordt zwaarder gemaakt. Het maakt echter helemaal geen verschil. Om 23.00 uur wordt ik nogmaals getoucheerd. Ik heb 9 cm. Ik kan niet meer! Ik kan de persweeën niet meer weg puffen. Ik mag eigenlijk niet mee persen, maar ik kan het niet meer tegenhouden. Ik heb nog een randje, maar ze krijgt hem niet weg gemasseerd. Ze kunnen Thijs goed voelen, maar hij lijkt niet goed te liggen. Ik krijg een echo, ze zien een oogkas vanaf de zijkant. Thijs blijkt met zijn neus richting mijn linkerzij te liggen. Ze krijgen hem niet inwendig gedraaid, dus moet ik op mijn rechterzij gaan liggen. Dit gaat absoluut niet. De weeën worden daardoor alleen maar erger, en kan ze dan helemaal niet meer opvangen. Ik raak zwaar in paniek, dus ik wordt weer terug gedraaid. Het blijkt dat de persweeën (die ik dus al sinds 21.00 uur had) komen, omdat Thijs dus verkeerd ligt. Ik mag heel zachtjes wat meepersen(wat is dat fijn!!), maar niet te hard, want kan anders inwendig uitscheuren.
Dinsdag 21 juni 00.45, de ontsluiting vordert niet, er wordt over een keizersnede gesproken, en ze gaan met het team overleggen. Om 00.50 ongeveer komt de gynaecoloog weer terug, en zegt dat ze de OK klaar gaan maken, en dat ik dan een keizersnede krijg. Er moet wel een andere ruggenprik gezet worden. 01.00, Ik wordt naar de OK gebracht. Arjan krijgt speciale kleding aan, en ik moet op de rand van het bed gaan zitten. Arjan houdt mij aan de linkerkant vast, en de assistent anesthesist aan de rechterkant. Ik ben in de tussentijd ook nog bezig met mijn persweeën. Ze vertellen me dat dit waarschijnlijk de laatste wee zal zijn. Achteraf heb ik gehoord van Arjan dat hij 5 keer opnieuw moest prikken, maar omdat hij dit tijdens de wee gedaan heeft, heb ik er niks van gevoeld. Ik wordt neergelegd, en langzaam voel ik de weeën wegebben. Wat een genot! Ik krijg een doek voor mijn hoofd, en mijn armen worden opzij gelegd. Arjan gaat aan mijn linkerhoofd zitten, hij kan alles volgen door de spiegellamp die boven mijn buik hangt. Ik voel dat ze me opensnijden, en ik voel getrek en gesjor. En dan, om 01.37 hoor ik gehuil. Ik huil met hem mee. Alle spanningen komen eruit. Thijs wordt weggedragen, en Arjan gaat mee. Thijs wordt helemaal onderzocht, hij heeft een apgar van 9/10. Hij doe het helemaal geweldig! Ik wordt in de tussentijd gehecht. Ik voel me misselijk worden, en krijg een ijzer/metaal smaak in mn mond. Ik krijg iets via het infuus toegediend tegen de misselijkheid. Ik heb nog een heel gesprek met de assistent, die ging over het feit dat het allemaal zo snel gegaan is, vanaf het moment dat de keizersnede ter sprake kwam, en ik naar de OK kon. Het bleek dat ze in het ziekenhuis sliepen. Na ongeveer een half uur zijn ze klaar met me, ik wordt naar de recovery gebracht. In de tussentijd is Arjan met Thijs naar de verloskamer terug gegaan. Arjan mag Thijs op zijn blote borst hebben, Thijs gaat daarna in de couveuse. Op de recovery krijg ik een morfinepomp, en wordt gevoeld of mijn baarmoeder al wat geslonken is. Mijn hartslag en bloeddruk worden in de gaten gehouden. Enige wat ik wil, is water, en naar mijn zoontje toe. Na een half uur mag ik eindelijk terug naar de verloskamer. Daar krijg ik onze zoon eindelijk in mijn armen, en ik kan hem aanleggen. Dat ging gelijk hartstikke goed. Mijn zus is heel trots en kan het geloof ik niet helemaal geloven. Arjan en mijn zus gaan even later naar huis. Thijs wordt dan gewassen en aangekleed. En dan worden we naar de kraamafdeling gebracht. Ik kan niet slapen, en kan alleen maar naar het grootste en prachtigste wonder van de hele wereld kijken!
Na een zware zwangerschap belandde ik met 35 weken voor de zoveelste keer in het ziekenhuis. Heftige bovenbuikpijn, ontzettend last van aanvallen en ik was KAPOT. Al een paar keer eerder was ik opgenomen geweest, maar er kon nooit echt een vinger op gelegd worden wat er aan de hand was. Uitdroging, onverklaarbare pijn. Onder begeleiding van gynaecoloog en pernitoloog dr. Mantel ben ik de laatste weken nog door gekomen, maar lichamelijk was het niet heel veel meer. Zwangerschapsdiabetes, nierstuwing en kroniek-aanvallen. Heftig! Dus is er besloten om mij in te leiden met 37 weken. En dat was een fijn vooruitzicht. Daar leef je naar toe! De laatste week mocht ik aan de thuismonitoring, dat is een systeem waarbij elke dag een verpleegkundige langskomt voor een CTG, algemene controles etc. Zondag hadden mijn lieve moeder en Wim ons nog mee genomen uit eten, want maandag was het zover ik zou worden geprimed. Door middel van een tabletje tegen mijn baarmoeder zouden ze mijn baarmoedermond wat weker maken en dan kon zo de bevalling worden opgewekt. Bij een weke baarmoedermond en ongeveer 2 a 3 cm ontsluiting zal ik aan het infuus gaan om de weeën op te wekken. Maandagochtend om 7 uur stonden we in het ziekenhuis, op de oude vertrouwde afdeling. Gelijk geprimed en ik voelde wel wat rommelen.. maar het was niet heel heftig. Ik zat nog potdicht, maar s middags was er al wel 1 cm te voelen. Dat ging wel snel dacht ik. De buikpijn werd heftiger en ik dacht s avonds eigenlijk dat ik wel genoeg zou hebben om dinsdagochtend gelijk aan het infuus te mogen. Maar dat bleek niet het geval. Ik bleef steken op 1 a 1,5 cm. Maar moest de nacht nog door. Ze hadden besloten om mij een pethadineprik te geven, zodat ik in ieder geval een beetje kon slapen. Een geweldige oplossing. De zuster spoot de prik in een spier (uit reflex sloeg ik haar ook nog eens, heb netjes excuses aangeboden hoor!!) en gelijk voelde ik een warm gevoel door mijn benen gaan. Kon ik heerlijk slapen. Om 03.00 uur moest ik plassen, maar ik moest de zuster bellen. Ik was namelijk erg duizelig. Bleek haar belletje het niet te doen. Moest een KWARTIER wachten zo duizelig en stoned als een garnaal. Daarna nog even weggedommeld en toen om 04.30 uur werd ik wakker: SPLASHH!! Een heeeel raar gevoel en een hele plas met water kwam er uit mij. Mijn vliezen waren gebroken. Gauw weer de zuster bellen, verontschuldigingen aangeboden en ze concludeerde dat mijn vruchtwater helder was. Maar ik moest weer plassen, dacht ik. Dus op het toilet kwam er weer een hele guts met vruchtwater uit. Zo helder als ik was pakte ik een bekertje en ving wat op. Bleek toch meconium in het vruchtwater te zitten. Hij had dus gepoept, vandaar dat het een beetje groenige kleur was. De verloskundige werd gebeld en ik belde Eric.. ze besloten mij meteen naar boven op A6 naar de verloskamer te brengen en Eric mocht ook gelijk komen. Want ze wilden mij en de baby goed in de gaten houden. Boven aangekomen nog even wat gedronken en echt heftig had ik het niet. Nog beetje stoned van de morfine.. toen Eric kwam nog even wat zitten kletsen totdat ik het echt benauwd kreeg. God, wat kan een mens veel pijn verdragen zeg!! Lichamelijk was ik natuurlijk al beetje op voordat ik überhaupt aan de bevalling begon.. dus er is besloten om zo snel mogelijk pijnstiling aan te dienen. Ik koos voor een ruggenprik. Niet geheel risicoloos, maar wel het meest effectief voor mij. Dus er moest eerst infuus worden geprikt. Dat duurde 2,5!! Uur omdat er een speciaal iemand moest komen. Ze kregen mij niet geprikt! En hoe verder we waren hoe heftiger de weeën werden. Ik had zoveel pijn.. en Eric vond dat heel moeilijk om aan te zien. Eindelijk rond 11.00 uur kreeg ik een ruggenprik en wat is dat een fijn gevoel. Een koude, fijne vloeistof door je rug te voelen die de helse pijnen vrijwel meteen wegneemt!! Ik voelde wel wat weeën, maar dat was NIKS met wat ik eerst voelde. Ik heb zelfs wat geslapen. Op een gegeven moment kwamen ze toucheren.. en ik had al 6 a 7 centimeter in ongeveer een uur tijd!! Echt goed om te horen! Toen ze weggingen kreeg ik opeens weer hele pijnlijke weeën. En het gevoel dat je moet poepen haha. Echt gênant, want ik was echt in de veronderstelling dat ik moest poepen. Bleken het steeds heftig wordende persweeën te zijn. Haha. Ik kon ze niet meer wegzuchten en gelijk kwamen ze verloskundigen terug om nogmaals te toucheren. Ik had 10 cm ontsluiting en mocht wel persen, maar Colin had zijn hoofdje nog niet helemaal diep laten zakken. Dit was ook te zien aan de elektroden die ze op zijn koppie hadden geplaatst. Ze besloten de pijnstilling op te hogen zodat ik nog 45 minuten de persweeën zou hebben, zonder ze te vernemen. Dan kon Colin wat verder zakken en zal het persen wat minder lang duren. Na 45 minuten mocht ik persen.. en toen begon het. Door de ruggenprik voelde ik de weeën niet optimaal en ik mocht alleen op de weeën persen. Het was echt heel lastig want ik voelde het gewoon niet goed Ze deden wat weeenopwekkers door mijn infuus, zodat ik ze beter en sneller zou voelen. Eric hielp mij mee, ondersteunde mijn hoofd en rechterbeen en de verpleegkundige mijn linkerbeen.. Ze zouden in een wee de verdoving zetten voor de knip, als voorzorg er werd een groot kindje verwacht. Na een paar keer vals persen kwam er ineens een oerkracht los haha. Eric beweerd zelfs dat ik begon te grommen tijdens de laatste 2 persweeen haha. Ik persen, persen, pijn doorgaan en ineens was hij geboren: op dinsdag 5 juli 2011 om 14.41 uur . Ik wist het helemaal niet!!!! Hij lag ineens op mij.. En hij was blauw! Hij huilde wel, maar ik vond het niet luid genoeg.. dus ik vroeg netjes of ze hem niet even wilde laten huilen. Zijn navelstrengetje zat namelijk om zijn lichaampje gewikkeld en hij had meconium binnen gekregen. Ze gingen op zijn ruggetje kloppen en al gauw een luide schreeuw.. dat was voor mij genoeg. En dan zon glibberig en mooi ventje op je te hebben liggen, is echt bijzonder. En hij rook ook zo nieuw. Zo bijzonder.. Ik was zoo blij!! Hij keek mij meteen met grote ogen aan en dat moment is zo speciaal. Ik had er zolang naar verlangt.. en tegelijkertijd is het ook zo vreemd. Maar het cliché dat je ALLES vergeet als die kleine op je buik ligt, ging voor mij niet op. Eerlijk is eerlijk. Bevallen is geen pretje en ondanks dat ik er maar 11,5 uur over heb gedaan vanaf de gebroken vliezen, vond ik het toch zwaar. Nog 1x licht meepersen en toen werd de placenta geboren. Deze was al bijna op Door de suikerziekte. Vandaar dat hij ook iets kleiner was dan ze hadden gedacht. Hij was 3520 gram!! Ook werd ik nog even gehecht, 45 minuten waren ze ongeveer bezig. Maar dat gaat nu wel goed. Je voelt het wel en het is allemaal beetje beurs downstairs, maar het is te doen. Elke dag vordert goed. Ik kon niet plassen en niemand had mij ooit iets verteld over stolsels. Totdat ik het zag, wat een rampscenario-dingen zeg. Maar toen er 2 gigantische stolsels uit waren ging het goed. Even wat water over je doos heen tijdens het plassen en ook dan is het zo voorbij.. Het gaat nu goed. Het is bijzonder om dit alles mee te maken, maar voorlopig voor mij niet meer. Ik geniet heerlijk van Colin.. van elke dag en elk uur als die wakker is. Als die bij mij drinkt, als die mij aankijkt met die grote blauwe kijkers.. als die lekker op mijn borst ligt te slapen. Het is zon makkelijk en tevreden kereltje!! Fijn om zon mooi en gezond kindje na 8 zware maanden in de handen te houden.
Hoi Dames, hierbij mijn bevallingsverhaal van mijn 2e kindje. Zij is geboren op 5 juli. De eerste bevalling was behoorlijk traumatisch voor me (langdurig gebroken vliezen, van thuis naar het ziekenhuis, ontsluiting die niet vorderde maar wel helse rugweeen, weeopwekkers, sterrekijker, ruggeprik, persweeen die niet goed doorzetten, vacuum met uiteindelijk een KS, 26u later had ik dan eindelijk een baby van 8 pond) Ik zag er best wel tegenop om opnieuw te gaan bevallen. Nu had ik bij de eerste al heel wat stappen meegemaakt dus ik was goed voorbereid op wat er zou kunnen gebeuren. Dit keer moest ik sowieso in het ZH bevallen dus die keus hoefde ik niet meer te maken. Maandag 4 juli met 41wk gestript door de verloskundige. Ik bleek al 2 cm te hebben en we hadden besloten om me de volgende dag te gaan inleiden. Ik zou dan een katheter krijgen met een ballon om de ontsluiting te stimuleren. Maandag voelde ik me de hele dag niet lekker vanwege het strippen. Geen weeen, maar gewoon een rotgevoel in mijn hele lijf. Dinsdag na een slechte nacht met weinig slaap behoorlijk zenuwachtig naar het ziekenhuis. Nu ging het dan echt gebeuren. Alsof mijn lijf het wist kreeg ik opeens al wat weeen! Ik wilde dolgraag mijn dochter in mijn armen hebben, maar bevallen zag ik toch wel als een berg tegenop. In het ZH gingen ze nog even voelen voordat de katheter geplaatst zou worden. Wat bleek 4cm! De katheter was niet meer nodig. Ze kon direct mijn vliezen gaan breken. Wij weer rustig afwachten en nog geen 10min later stond ik met rugpijn naast mijn bed. OJA rugweeen zo voelde dat! De weeen kwamen niet echt geleidelijk opzetten maar bleven een beetje zeurderig hangen. Een uur later werd ik er helemaal gek van en wilde ik graag een ruggeprik. Verondersteld dat ik nog wel wat uurtjes bezig zou zijn. De computer gaf ook niet echt sterke weeen aan. Maar niets was minder waar. Ik had al 7cm. Geen ruggeprik dus. Ze ging wel even wat woelen (auwie). Een halfuur later voelde ik opeens dat ik moest poepen. Persweeen! (nu al??) En ja hoor we gingen 2u na binnenkomst al over op persen.. Helaas veranderde daar het verhaal. Het persen vorderde weer niet, toch weer in een sterrekijker gedraaid en daar ben ik blijkbaar niet op gebouwd. Goede pogingen tot persen gedaan maar ze floepte steeds weer terug. Nu snel besloten tot een KS en geen gehannis met vacuum of iets dergelijks. Ik had er direct vrede mee en was blij dat het allemaal zo ontzettend snel is verlopen. IPV 26u weeen had ik nu 3u weeen incl persen. Wat een verschil is dat. Helaas wel dezelfde uitkomst van een KS maar toch sta je er dan totaal anders in. De eerste keer was ik aardig in shock van het hele scenario en nu ben ik super positief over mijn bevalling. Uiteindelijk is mijn lieve dochter geboren en ook zij woog 8 pond. Nu lekker aan het herstellen..het is mooi achter de rug!!
Haai meiden, jeetje wat een uiteenlopende verhalen zeg! Spannend allemaal hoor! Hier is die van onze zoon Guus. Dinsdag 8 juli 2008 was ik precies 37 weken zwanger en was ervan overtuigd dat de baby nog wel even op zich zou laten wachten. Sinds twee dagen had ik vreselijke pijn in mijn onderrug maar dacht echt dat dat kwam omdat ik gewoon nog alles deed en geen rust nam. De rugpijn was wel zo erg dat ik niet stil kon zitten en twee nachten nauwelijks geslapen had. Die dinsdagavond stond ik om half 12 onder een heerlijke hete douche en mijn mannetje stond zijn tanden te poetsen. Toen ik bukte voor de douchegel voelde ik opeens een soort vloedgolf uit me komen, was dit plas???? Nee, whaaa, schat, schat de vliezen zijn gebroken Meteen maar de verloskundige gebeld, zodat zij er voor het slapen ook van op de hoogte zou zijn. Gerust gesteld door de VK dat het nog zomaar twee dagen zou kunnen duren wilde we naar bed, maar om 12 uur begonnen de weeen. En niet zo'n beetje ook.... jeetje wat was dat heftig! Droomde ik tijdens de partner pufles nog van een heerlijke massage van mijn man, nu moest hij écht niet in mijn buurt komen. In mn blootje heb ik alle hoeken van het toilet gezien, hangend aan het wasbakje, liggend over de pot, ik wist niet waar ik het moest zoeken. Man lief begon de weeen bij te houden, maar aangezien hij erg punctueel is en de weeen niet regelmatig kwamen, maar soms na 1 en soms na 4 minuten duurde het even voor hij doorhad dat het wel menes was . Om half 2 belde hij de VK, die zei dat het nog even kon duren, maar op dat moment kreeg ik weer een wee en hoorde ze mij door de telefoon tekeer gaan in de plee. Binnen 20 minuten stond ze voor de deur en wilde ze me op bed hebben om naar de ontsluiting te kijken. "Ga maar persen, je hebt volledige ontsluiting!!" Whaaaaaa, dit kon niet waar zijn, dit was veel te vroeg en daarbij wilde ik absoluut in het ZH bevallen. Terwijl de VK nog riep "NEEEEEE, straks beval je in de auto!!" stond ik op, riste een badjas van de haak en rende met een handdoek tussen mn benen door de tuin naar de auto!!! (achteraf idioot, maar ik was zó bang, bang dat er iets mis zou zijn, ik moest en zou naar het zh). Door alle commotie en stress zakte de weeen af en toen we na 16 minuten in het ZH aankwamen kon ik niet meer. Bekaf van twee dagen rugpijn, achteraf dus rugweeen, en het wegpuffen van wat persweeen bleken te zijn zat ik er doorheen. Half liggend op mn rug kon ik niet de kracht op brengen dus uiteindelijk op knieen en handen gaan zitten. De VK en manlief waren lief maar ook streng, moest ookwel want ik riep alleen maar dat ik morgen verder wilde gaan en nu wilde slapen . Omdat de persweeen niet goed meer kwamen en ik alles uit mn tenen moest halen kon ik goed luisteren naar de VK. Pers-stop-pers-stop enz. Het deed natuurlijk pijn, echt alsof je daaronder in de fik staat, maar toch minder erg dan ik had verwacht! Zonder scheurtje, knip of wat dan ook is om 04:25 onze prachtige zoon geboren! 2943 gram, 49 cm lang en kern gezond!! Van de placenta weet ik eigenlijk niet veel meer, had alleen nog maar oog voor Guus Na douchen en een verplicht ontbijtje in het ZH stonden we om half 9 buiten en zijn we met z'n drietjes bedklossen gaan halen en hebben we ook maar meteen aangifte gedaan. Raar maar waar, ik voelde me geweldig, zat nog zo vol adrenaline dat ik pas 's avond om 7 uur op de bank letterlijk tussen de visite in slaap viel
naar enekele verhalen te hebben gelezen zet ik ook mijn bevallings verhaal er maar bij ik was 37 weken en ging nog een weekendje weg had nergens lastvan nog geen harde buike gehad dus dat kon makkelijk weekendje was al geboekt voor ik zwanger was en al betaal dus lekker nog even geniete we ginge 4 dagen van vrijdag tot maandag zaterdag lekker met zn alle buite zitte heerlijk iemand zou nog nou ik heb zin in een bevalling morege dus dat gaan we even doen ik zij nog zo mooi nou jammer dan ik beval voorlopig nog niet vriendlief zat lekker aan de biertjes sgat kan ik wel drinke jaa hoor natuurlijk ik heb nergens last van mocht het zo zijn dan heeft er altijd wel iemand nie gedronke elke keer als ik die zaterdag eve naar de wc was was iedereen bang dat ik eenzaam ging bevalle dus bij alles wat ik ging doen moestik dat dus wel eve zegge anders ware ze me na 5 min al ongerust aant zoeke door het in de zon te hebbe gezete ( was natuurlijk beetje dom als je hoogzwanger bent ) was ik niet zo lekker in ging eve een tukkie doen opa lief kwam tusse door kijke of dat nog wel alles goed was de sgat savonds lekker gebbq en ben lekker betijds na bed ggaan rond 11 toen ik nar bed ging zijde ze nog als er iets is maak ons maar wakker waardoor ik iedereen maar eve uitlachte rond 3 uur snachts moest ik naar de wc ik was aan de diaree ook dat nog is ik lag goed en wel in bed en kan natuurlijk de slaap niet pakken dus lag maar wat na het plafont te state toen ik opeens iets hoorde en voelde knappe ik bedacht me zijn dat nu me vlieze dus ik uit bed gestapt en ja hoor wat ging ik doen voele of me bed nat was haha niet dus wat raar dacht tog altijd dat je gelijk hele plas had dus ik maar weer even naar de wc en ja heel me broekje was nat en zat vol bloed wat een vieze bedoeling de verloskundige zij dat je pas hoefde te bellen als je weeen had om de zoveel tijd dus dacht ga maar even douche me haren doen en dan iemand wakker make om alvast naar huis te rijde want jaa doorslape en vlgende ochtend wakker worde met weeen en dan nog 45 na huis in die hitte zag ik niet zitte dus ik vriendlief wakker gemaakt dat ie eve schone klere moest pakke ( ik ben nachtblind en kon niks zien anagezien we met meerdere op een kamer sliepe wou ik het licht niet aan doen) hij zij straks ik zo nee nu me vlieze zijn gebroke ik ga alvast vriendlief slaapend en wel in de badkamer helemaal lam van het bier ik kan ik nu weer slape haha ik zo dacht het niet dus ik me vader wakker gemaakt maar doordat we met hele familie ware en ze de mannen en vrouwe appart sliepe moest ik eerst nog is de goede vinde haha dus eindelijk ons pa gevonde pap wakker worde me vlieze zijn gebroke de arme sgat stoote bekant ze kop tegen het bed bove hem ga je stiefmoeder ma wakker make dus ik naar de andere kamer daar sliepe de vrouwe pas dus ip dat ik bove me stiefmoeder hinh was het me oma toen ik me stiefmoeder wakker had gemaakt ware dus alaardig wat mense wakker allemaal in paniek en ik dacht wat maake ze zich druk ik beval nog niet me stiefmoeder ja je moet de verlodkunge belle ik zo nee jo het is 4:15 ik mag pas belle als ik weeen heb ga dat arme mens niet uit bed belle mjaa daar kwma ik dus niet onderuit met al die ooms en tantes dus ik gebeld waarop de verlodkundige zij heb je weeen : ik : nee helemaal niet maar ben op vakantie zit 3 kwartiet van huis en moest belle en heb ondertusse al 4 maand verbandjes met bloed verslte waarop de verloskundige andwoorde ga tog maar even naar het dichtsbijzijnde ziekehuis voor controle gelukkig zat er een camera en zwangerschaps kaart in me tas dus onderweg nar het ziekehuis besloot pap lief de verwarming hoog te zette maar door al die drempels voelde ik me niet beter worde en kreeg het ma steeds warmer verloskundige belde waar gaan jullie eingelijk naar toe dan bel ik dat je eraan komt. wat toevallig was dat ik dar net een vriendin als verloskundige kreeg die de vriendin was van mij verloskundige eenmaal bij het ziekehuis was tege half 5 moeste we da auto nog ergnes parkere en rolstoel hale ze vonde dat ik zelf niet meer kon lope en jeetje wat kwam in moeilijk uit de auto ik dacht bij mezelf ik ga hier echt niet meer weg ( had nog steeds niet echt weene eerder wat krampjes) dus wij naar de verloskamers konde we de weg niet vinde en papa ging eve op zn gemakje koffie pakke eenmaal bove moest ik op het onderzoeks bed ondertusse heel me broek nat wat ik niet doorhad ohh wacht zuster ik moet poepe dus wou van het bed afstappe waarop de zuster antwoorde ik zie het hoofdje al snel verloskamer klaar make dus snel door de gang en weer op een ander bed een maal daar bleek ik al 10 cm onsluiting te hebben en mocht ik perse ( had wat lichte krampe dacht dat het me voor weeen ware maar waren me persweeen toen de verloskundige de handschoene aandeed vroeg ik ook ga ik bevalle waarop ze antwoorde als je doorpest wel ja om 5 uur was ik op de verloskamer en om 5:45 is onze dochter gebore me bevalling viel super mee dacht echt is dit het ! eerste wat ik vroeg was mag ik douche en naar de wc ik moest zo nodig maar had wat hechtingkjes daarna kwam de halve familie lang wat super leuk was! ook al lag ik nog naakt in bed want had niks bij geenschoene klere geen baby kleertjes niks dezelfde middag mochte we gelukkig naar huis en de verloskundige rade me aan om bij een 2e ma thuis te bevalle ze zegge dat het dan nog sneller gaat haha en de oom die zou graag de bevalling wou doen lag te slape lekker is dat haha
Wow jou verhaal lijkt op de mijne, ik heb dan geen ks gehad maar heel veel had ik ook. En we zijn op dezelfde dag bevallen, ik zou ook dinsdag ingeleid worden maar hier begon het ook vanzelf, een uur voor we ons moesten melden
haha wat een verhaal!!! lekker snel bevallen en de hele familie erbij klinkt bijna als een gezellige boel!!
Hier mijn verhaal, ik ben afgelopen woensdag 20 juli bevallen van onze dochter. Na drie maanden voortijdige weeen en volledige bedrust was ik heel verbaasd al 39 weken zwanger te zijn, zo ook mijn gyn. Die besloot daarom op maandag 18 juli om me te strippen. Het begon toen direct te rommelen maar dit zakte helaas 's nachts weer af. Dinsdagochtend de slijmprop verloren en vervolgens de hele dag weeen gehad, maar ze werden niet snel sterker. Dinsdagnacht heb ik niet geslapen en woensdagochtend verloor ik nog een deel van de slijmprop. Daarna werden de weeen direct sterker, ze trokken vooral naar mijn rug. Toen toch maar besloten om de materniteit te bellen, en ik kon gelukkig meteen komen. Mijn lief was gaan werken en zou vroeg klaar zijn en komen zodra hij klaar was of als het echt door zou zetten. Om 10 uur kwam ik met schoonmoeder aan in het zh. Toen bleek gelukkig dat ik al 4 cm ontsluiting had! Ik mocht nog lekker rondlopen aangezien ik geen ruggeprik wilde. Om 12 uur bleek ik niet echt opgeschoten te zijn, zat toen op krap 5cm. Na nog drie uur heftiger wordende weeen waar ik flink voor moest zuchten besloot ik dat als het echt niet op zou schieten ik een ruggeprik zou vragen. Om 15.00 was de ontsluiting nauwelijks veranderd, ik zat op ruim 5cm. Dat was wel even slikken. Toen kreeg ik verschillende opties voorgesteld. Er werd besloten de vliezen te breken en een pijnstiller via het infuus te geven, om te kijken hoe ik de weeen zou verdragen na het breken van de vliezen. Ik werd gewaarschuwd dat het veel heftiger zou zijn maar dat het ook veel sneller zou kunnen gaan hierdoor. Omdat ik het toch nog zonder ruggeprik wilde proberen besloot ik het er maar op te wagen. De vliezen werden doorgeprikt en dat was echt heel gek, al die warme vloeistof tussen je benen. Meteen de eerste wee daarna was enorm heftig, ik kreeg ze niet weggepuft want het waren rugweeen. Het enige wat enigszins verlichtte was druk zetten maar al snel hielp dat ook niet meer. Na 40 min kon ik echt niet meer en vroeg ik of ze de ontsluiting wilden controleren. Ik zat maar net op 7cm.. De vk was niet erg optimistisch en zei dat het zo nog wel even kon gaan duren. Dat zou ik echt niet trekken dus toen heb ik toch maar om een ruggeprik gevraagd. Die zat 20 min later rond 16.30 en toen.. Wat een opluchting! De weeen werden gelijk korter en lichter en ik kon eindelijk ontspannen. Lag helemaal te shaken omdat ik al die tijd zo verkrampt was geweest. Toen dacht ik echt nou nu mag het van mij nog wel even duren want dan kan ik nog even slapen! Ik had immers al 24 uur thuis met weeen gelopen en die nacht ervoor niet geslapen. rechts voelde ik de weeen nog wel een beetje want die kant was veel minder verdoofd. Rond 17.00 voelde ik druk en ik zei dat ik al persdrang had. Ik moest nog een kwartiertje wachten wan ze wilde me niet meteen weer toucheren. Gelukkig waren de persweeen goed weg te zuchten met de ruggeprik. Om 17.15 werd gekeken en ik had al volledige ontsluiting. Volgens de leerling vk stond er nog een randje dus ik dacht nou dan wachten we toch nog even, ik lag wel lekker maar de vk keek en zei nou we gaan persen! Dus ik helemaal verbaasd huh nu al? Drie kwartier na het zetten vd ruggeprik? Eerst mocht ik even "oefenen" met persen, ik vond het wel grappig. In het begin deed ik het niet goed, ik voelde de persweeen niet goed door de ruggeprik. Toen begon het echte persen en dat was echt raar. Ik perste als ik lichte druk voelde, maar had echt geen idee waar ik nou om perste want ik voelde niks gebeuren de vk's zeiden dat ik het goed deed dus ik ging maar door. Op een gegeven moment zei de vk dat ze de haartjes al zag en toen zei ik heel droog; dat is niet genoeg! Na bijna een uur persen ging de leerling vk opeens door haar knieën en ik dacht wat doet die nou? Bleek dat het hoofdje stond en ze haar schoudertje eruit hielp, toen ik mijn hoofd optilde om te persen zag ik opeens een hoofdje tussen mijn benen. Ik was helemaal verbaasd dat het opeens zo snel ging en had nog net de tijd om uit te roepen hee ik zie haar hoofd! En toen floepte ze er zo uit en werd ze op mijn buik gelegd om 18.14. Ik had een uur liggen persen maar het ging toch allemaal vrij snel aan me voorbij, ik besefte nog niet echt dat ik bezig was mijn kind eruit te werken geloof ik Ik had geen scheurtjes opgelopen dus hoefde niet eens gehecht te worden, en de ruggeprik werkte nog dus ik was heel relaxed. Al met al goed en vrij snel verlopen dus, ik vond het alleen heel jammer dat ik het door de rugweeen niet zonder ruggeprik volhield, maar ik ben blij dat ik hem toch genomen heb zeg! daardoor heb ik het laatste stuk van de bevalling heel bewust meegemaakt. Na de bevalling voelde ik me prima, heb geen scheur of knip gehad en ik verlies nauwelijks nog bloed. De buik is ook bijna helemaal weg. Heb 2 dagen last gehad van naweeën door de borstvoeding, maar dat is ook al over. Omdat ik in frankrijk woon moest ik drie volle dagen op de materniteit blijven, en als ons meisje straks goed op gewicht is mogen we lekker naar huis! Dan kunnen we echt gaan genieten van ons gezinnetje
Hierbij mijn bevallingsverhalen Ik was 39+3 weken zwanger van mijn oudste zoon. We waren nog even naar mijn ouders gegaan (wonen ruim een uur rijden van ons vandaan) omdat mijn broer zijn touwpak ging kopen. We waren in we winkel en ineens wordt mijn broek vochtig. Oh vliezen gebroken. Snel terug naar mijn ouders. Spullen ingepakt en vk gebeld. Daarna nog ruim een uur terug naar ons huis. Om half 6 waren we thuis en kwam de vk. Die sprak even de procedure door en omdat ik nog geen weeën had ging ze weer weg. Toen ze net de deru uit was begon het allemaal op gang te komen. Om 9 uur was ze er weer omdat het om de 5 minuten kwam. Ik had inmiddels 4 cm dus om 12 uur zou ze weer terug komen. Daarna ging het heel snel. Toen de vk er weer was begon ik persdrang te krijgen. Mocht alleen nog niet omdat ik nog niet op 10 cm zat. Ondertussen was mijn man druk met het wegduwen van de rugweeen. Uiteindelijk mocht ik om half 1 gaan persen en namen de weeen af. Uiteindelijk besloten om naar het ziekenhuis te gaan. In de weg ernaar toe geen wee gehad Daar werd ik aan de opwekkers gelegd en uityeindelijk op oerkracht is om 3.45 na 10 uur weeen onze zoon geboren. Na 4 uurtjes mochten we alweer naar huis. Al met al een prima bevalling. Nummer 2 een meisje werd met precies 40 weken geboren. Ik was het helemaal zat en lag een beetje onrustig in mijn bed te woelen. Nog een uurtje beneden geweest en daarna proberen te slapen. Rond kwart voor 3 voel ik een plopje en ja vliezen gebroken. Snel naar de wc en daarna naar beneden. Mijn man bleef nog in bed. Hij dacht dat het weer een tijdje zou duren. Ik mijn ouders gebeld want die zouden de oudste ophalen. Ze zijn meteen in de auto gestapt en daarna begonnen bij mij de weeen. Ze kwamen meteen al om de 5 minuten dus mijn man die inmiddels beneden was opdracht gegeven om te gaan bellen. De vk was er net iets na mijn ouders en bleek al 6 cm ontsluiting te hebben. Snel werd alles klaargelegd en ging ik onder de douche. Het was allemaal prima te doen. Om 10 over 6 mocht ik gaan persen om om half 7 is ze geboren. 4 minuten later de placenta. Allemaal thuis en ondanks dat ik niet echt heftige persweeen hand heb ik het allemaal zelf voor elkaar gekregen. Zo zou ik er nog wel 10 kunnen krijgen.
Nou hier ook mijn verhaal van mijn helaas zware bevalling. Op dinsdag 11 mei nog een afspraak bij de gyn. Mijn kleine meid was te groot aan het worden en de gyn vond het beter om een keizersnee in te plannen. (ik ben zelf niet zo groot en vanwege zwsuiker wilden ze geen risico's nemen) Een week later zou ik een keizersnee krijgen. Woensdag 12 mei had ik wat lage rugpijn, maar had ook ichsias dus gingen nog geen belletjes rinkelen. Woensdagavond ik aan de telefoon met een vriendin die iets korter als mij zwanger was en ik vertelde haar nee hoor nog nergens last van, amper harde buiken. Opgehangen en ik ging naar de wc om te plassen. Bij het afvegen kwam er een scheut vocht uit. Toen weer gaan zitten en daarna nog een paar keer hetzelfde gehad. Toen pas ging er een belletje rinkelen. Mijn man was squashen en ik durfde niet van de wc af te gaan, omdat ik bang was dat dan het hele huis vol vruchtwater zou liggen. Dus ik rustig gewacht tot hij thuiskwam. (duurde gelukkig niet zo lang) Ik hem geroepen dat ik "lekte" en dat het waarschijnlijk zou beginnen. Hij meteen kraamverband gepakt en zeiltje op de bang en in bed gelegd. Ziekenhuis gebeld, we mochten even komen om vruchtwater te laten zien en even voor de ctg. Alles was goed en terwijl ik aan de ctg lag, kwam er een plens vruchtwater uit. Hele broek doorweekt. Ik wijdbeens naar huis gelopen (wonen naast het ziekenhuis, zo blij) en gevraagd om mijn man depends ofzo wilde halen bij de apotheek, want dat kraamverband hield echt een moer tegen. Nou dat was een verademing. Al gauw kreeg ik wat last en om 22:00 zijn we naar bed gegaan. Ik had alleen maar rugweeen en ook nog diaree (lichaam was zichzelf al aan het reinigen). Al heel snel kwamen ze om de zeven en 5 minuten en toen mochten we het ziekenhuis bellen. Ik had erg veel pijn en mocht komen. In het ziekenhuis aan de ctg en wachten op de verloskundige. Er was afgesproken mij niet te lang te laten ploeteren (tijdens het plannen van de keizersnee). Ik had inmiddels de vellen aan mijn lippen hangen van het puffen en kreeg er wat vaseline op. VK constateerde nog maar 3 cm ontsluiting en daar baalde ik van, want het was inmiddels al ochtend. Ik vroeg om pijnstilling, maar ze wilde het nog even aankijken (het was namelijk hemelvaart en dan moesten ze een team oppiepen). Ik had een weeeenstorm en kon niet eens op adem komen tussendoor. Toen was er een verpleegster die me onder de douche wilde hebben. Ik gaf aan dat ik dat niet kon (op het toilet ging ik al dood van de pijn) en zij maar zeuren. Mijn man trok haar bijna over het bed heen omdat ze niet geloofde dat ik zoveel pijn had. Uiteindelijk toch een ok team opgeroepen en kreeg ik een ruggeprik. In de ok nog een hele sloot vruchtwater verloren ook. Toen vielen de weeen weg en kon ik even bijkomen. Ik begon me steeds beroerder te voelen en had ook koorts en moest overgeven. Ik kreeg weeenopwekkers en mijn ruggenprik was bijna leeg en vervolgens heeft die bitch van een verpleger de volgende spuit er niet aangehangen en hem gewoon uitgezet!!! Ik verging weer van de pijn en ik zei dat ik echt geen kracht meer had om nog te gaan persen later. Ik was heel erg slap. Toen is de gyn erbij geroepen en die voelde even en ik moest mee persen op een wee en die zei meteen, daar zit geen beweging in en je gaat nu naar de ok. Ik was opgelucht, eindelijk kwam er schot in de zaak. Ik had ook totaal geen persweeen op 8 en 9 cm ontsluiting stagneerde de boel. Binnen een half uur werd ik naar de ok gereden (ondertussen lag ik de weeen weg te puffen) en kreeg ik meteen de vloeistof ingespoten (ruggenprik had ik al, lekker makkelijk) De pijn ebte weg en toen voelde ik een hoop geduw en getrek en was mijn kleine meisje er!!! Tranen in mijn ogen ook bij mijn man en we waren dolgelukkig. Alles was super in orde en na een paar dagen mochten we weer naar huis. Bij een volgende zwangerschap (ja dat durf ik echt wel weer aan) ga ik wel goede afspraken maken over de bevalling en pijnbestrijding. Mijn eigen gyn was er ook niet over te spreken hoe het allemaal gegaan was.
Mijn eerste bevallingsverhaal: Op 4 oktober 2009 braken om 11.30 uur mijn vliezen, tijdens het poetsen van de badkamer. Ik had nog geen enkel vermoeden dat er die dag iets ging gebeuren want ik voelde me kiplekker. Ik was 39+0 weken zwanger. Het was al snel duidelijk dat het vruchtwater was want mijn hele broek was nat en de hele badkamervloer lag vol met helder vruchtwater met witte vlokjes. Mijn man kwam de badkamer in nadat ik hem geroepen had, hij was het bed aan het opmaken. hij zag de plas water op de grond en hij zag dat het maar bleef stromen en vroeg waarom ik niet gewoon op de wc ging zitten plassen. Ik zei, dit is vruchtwater. Hij glunderend de verloskundige bellen en hij zei: mijn vrouw verliest helder vruchtwater, ooo en er zitten witte vlokjes in. De verloskundige zei: aaah wat schattig die witte vlokjes, jullie hebben binnen 24 uur jullie kindje . Wat was dat spannend en wat waren we opgetogen. De verloskundige kwam even kijken en na inwendig onderzoek bleek dat er nog weinig gaande was. Ze ging weer naar huis, ondertussen belde ik mijn ouders om te zeggen dat het was begonnen, ik heb het antwoordapparaat ingesproken. Mijn moeder was ongeveer een half uurtje later ter plekke, die zat lekker op haar paard in het bos. Ik begreep later dat mijn vader haar achterna was gereden en als een gek naar huis had geroepen haha. Thuis heeft hij het paard overgenomen en mijn moeder is in de auto gesprongen. Ik had nog gezegd, doe rustig aan er is nog niks aan de hand. Maar ze zou bij de bevalling aanwezig zijn en was volgens mij bang dat ze iets ging missen. Om 16.00 uur kwam de verloskundige even terug, ik had wat lichte weeen inmiddels maar nog steeds nauwelijks 1 cm ontsluiting. Ze adviseerde me om in bed te gaan liggen. Ik heb toen geslapen tot 18.00 uur en toen ik wakker werd ging het loos. Wat een weeen zeg. Maar ja, ook toen de verloskundige weer terug kwam, was er nog nauwelijks 1 cm ontsluiting. Ze adviseerde ons om richting ziekenhuis te vertrekken om daar een ruggeprik te krijgen. Ik wilde sowieso naar het ziekenhuis, maar had nog niet over een ruggenprik nagedacht. Vond het dood eng en wilde niet, maar de verloskundige verzekerde mij dat dit toch echt het beste was om de bevalling nog aan te kunnen. Met weeen in de auto, het doet pijn maar we hebben ook gelachen om alle hectiek. Eenmaal aangekomen werd ik in een rolstoel gedropt en eenmaal in het ziekenhuis ging in aan de CTG. Mijn zoon deed het goed en zijn hartslag is eigenlijk gedurende de hele bevalling stabiel gebleven. Ik had nog maar 2 cm ontsluiting helaas. Om 21.30 uur mocht ik weg voor de ruggenprik. Het was wel vermoeiend om tot die tijd de heftige weeen weg te puffen, maar toch ervaarde ik ze niet als heel erg pijnlijk. De ruggenprik is 2x opnieuw gezet en zat uiteindelijk goed. Toen ging ik in 2 uur naar 10 cm ontsluiting. Ik mocht nog niet gaan persen, omdat mijn zoon nog niet goed met zijn hoofd voor de "uitgang" lag. Dus eerst nog een half uur op mijn zij de weeen weg gepuft. De ruggenprik was inmiddels weer uit gezet, dus de weeen voelden erg heftig. Ik was erg in mezelf gekeerd, wat ook wel weer prettig was. Ik kon me goed concentreren. Toen mocht ik op mijn rug en gaan persen. Na 55 minuten geconcentreerd persen was mijn zoon er om 03.10 uur op 5 oktober 2009. Ze zei nog: als je nu nog één keer goed perst hoeven we niet te knippen. Dat hebben ze dus uiteindelijk wel gedaan haha. Hierna heeft het hechten nog een uur geduurd. Dat en het eruit drukken van de placenta en nog wat bloedproppen vond ik het vervelendste. Verder vond ik het een prettige bevalling. Nu weer in afwachting op een volgende bevalling. Het verhaal plaats ik hier zodra ze geboren is.