Vrijdag 15juli Vandaag is manlief jarig dus in huis nog een beetje aan het rommelen voor de visite 's avonds. We hadden al aangegeven zijn verjaardag later te vieren en alleen onze ouders en broers zouden komen. In de ochtend nog even naar zijn werk toe om wat lekker te brengen. 's Middags komt een vriendin van mij nog even theeleuten. Nadat mijn vriendin weg was en ik tot rust kwam besefte ik eigenlijk dat ik de kleine de hele dag nog niet gevoeld had. Ik werd ineens best ongerust bij die gedachte. Met manlief overlegt en toch de verloskundige gebeld. Ik kon gelijk langs komen en hoorde het hartje gelijk kloppen. Toch naar het ziekenhuis voor een CTG en echo. Op de CTG was de hartslag toch te stabiel, lekkere uitschieters kwamen er niet. De eerste die kwam was een verloskundige in opleiding en elke keer als er iemand kwam was het wat hoger en uiteindelijk kwam de gyn zelf ook nog even kijken. Hij heeft nog een echo gemaakt waarop de baby het goed maakte. De CTG trok even later ook weer bij met goede uitschieters. Toch de dag erna weer komen voor een nieuwe CTG en echo. Zaterdag 16 juli 's Morgens weer naar het ziekenhuis voor een CTG. Dit keer was het gelijk goed en de echo was ook goed. Toch voelde ik de kleine nog steeds niet goed bewegen en wat ie bewoog was heel erg licht. Absoluut niet wat ik gewend was. Dus ik moest maandag weer komen maar als ik de kleine zondag helemaal niet zou voelen moest ik gelijk weer komen. Maandag 18juli Zondags had de kleine wel iets van zich laten horen dus afgewacht tot maandag. Ik moest me melden op de poli ipv verloskamers en had daarna een afspraak met gyn over hoe nu verder. CTG was eerst goed maar werd op het einde weer te rustig. Eerst maar langs de gyn en weer een echo. Echo was weer goed. Gyn wou weten of ik evt. inleidbaar was en tijdens het toucheren zei ze ineens: Ik voel het hoofdje! Dat had ik niet verwacht! Ze heeft me toen gelijk gestript. We hebben het daarna besproken en ze vroeg hoe wij tegenover inleiden stonden. Aangezien wij het niet zagen zitten om zo nog eventueel 2 weken door te gaan stonden wij hier wel voor open. We hebben toen wat vragen gesteld en werden hierin gerust gesteld. Aangezien ik al 2cm ontsluiting had was ik goed inleidbaar dus de kans op complicatie's werd daardoor ook kleiner (bv een tang of vacuumverlossing) We hadden wel aangegeven wel een dagje rust tussendoor te willen ook om te kijken of het strippen zin had gehad en het toch nog spontaan zou beginnen. Er werd een afspraak gemaakt voor woensdagochtend, ik zou me om 7uur moeten melden voor het breken van de vliezen. Na het gesprek moest ik nog wel even weer opnieuw aan de CTG omdat het einde niet heel denderend was. Dit toen wel weer goed, waarschijnlijk sliep de kleine net. 's Middags zijn we nog even naar Gardo geweest om een extra kastje erbij te halen voor op de babykamer. Mijn ouders waren nog even mee en gingen ook mee naar ons huis. Hier heb ik samen met mijn moeder nog alle meubeltjes schoongemaakt op de babykamer terwijl manlief en mijn vader op onze slaapkamer alles klaar hebben gemaakt voor woensdag. Mijn vader vroeg of we bij hun kwamen chinezen maar hier had ik weinig zin in. Ik wou nog even slapen en had eigenlijk geen zin meer om weg te gaan. We hebben gevraagd of ze dan bij ons kwamen eten. Om 19.00uur, ik had flink honger dus goed gegeten. Ik breng het bord naar het aanrecht, kom terug met wat drinken en terwijl ik dit neerzet voel ik wat stromen. Ik dacht eerst aan nog wat bloed ofzo van het toucheren maar ik kreeg al snel door dat het wel heel veel was! Bij de wc aangekomen had ik het al door en riep gelijk manlief erbij. Hij moest gelijk mijn laarzen uittrekken anders stonden die straks vol, lol. Ik ben gelijk doorgegaan naar de douche waar ik nog meer vruchtwater verloor en ik wat op kon vangen. Het was mooi helder dus geen paniek! Lekker gedouched en ondertussen manlief opdracht gegeven alles klaar te maken. Ik wou de wc nog schoon gaan maken en alles stofzuigen maar toen mijn moeder dat hoorde maakte die alles al aan de kant. Ik heb een makkelijke broek e.d. aangetrokken en ging rustig op de bank zitten. Ik had nog nergens last van. We hebben uiteindelijk maar het boekje van het ziekenhuis erbij gepakt wanneer we moesten bellen. Ik zou nu namelijk wel in het ziekenhuis moeten bevallen omdat 'sochtends de gyn mij had overgenomen. In het boekje stond dat ik gelijk moest bellen bij het breken van de vliezen, dus dat maar gedaan. We moesten gelijk die kant op komen. We zijn rustig aan richting het ziekenhuis gereden en daar kwamen we rond half9 aan. De verpleegkundige sloot mij aan op de CTG en de arts-assistent vertelde dat ze de volgende dag mij zouden inleiden. Ik had namelijk nog helemaal geen weeen en ze dachtten dat het die avond ook niet meer zou gebeuren. Ik mocht wel blijven maar moest er niet teveel van verwachtten. Om 22.00uur kreeg ik ineens mijn eerste wee en dit triggerde gelijk een weeenstorm. Ik heb dit op dat moment als erg heftig ervaren aangezien het gelijk heel intens was en er geen tussenpauzes meer tussen zaten. Ik bleef de weeen wegpuffen en wist op den duur niet meer wat te doen. Ik zat ook nog steeds vast aan de CTG en kon alleen maar op mijn rug de weeen opvangen. Daarom mocht ik er even vanaf. Om kwart voor 11 zat ik er echt even doorheen. De VK had ons namelijk voorbereid op een bevalling van 18 uur en het enige waar ik aan dacht was dat ik nog 18uur zo door zou moeten en dat trok ik echt niet. Ik heb daarom om pijnstilling gevraagd. De arts wou eerst weten hoeveel cm ontsluiting ik had om te kijken wat mogelijk was. Op dat moment had ik 5cm ontsluiting en de optie's waren een ruggenprik en een prik in mijn been. Ik wou absoluut geen ruggenprik. De prik in mijn been leek mij de beste optie omdat ik alleen de scherpe randjes er vanaf wou hebben voor wat adempauzes. Ik kreeg de prik vrij snel en het werkte ook vrij snel. Ik kon de weeen wat beter opvangen doordat de hoge pieken wat minder werd. Ik kon me ook eindelijk een beetje ontspannen. Rond half 12 werden de weeen weer heviger en kon ik ze niet meer opvangen. Ik kreeg persdrang! Manlief dacht dat het nog langs niet kon, immers het zou maar een cm per uur gaan en 3kwartier geleden had ik nog maar 5cm.. Toch maar gebeld en de verpleegkundige vond mij nog te helder en vond het nog niet erg genoeg. Ik moest maar weer bellen als het erger werd. Ze had de deur net dicht en manlief moest weer bellen voor mij. Ze kwam toen terug met de arts-assistent en die ging toucheren. Ja hoor, wel al volledige ontsluiting, ik mocht persen! Wat een enorme opluchting.. Het voelde zoveel prettiger dat ik de weeen weg kon persen en actief wat kon doen ipv puffen. Ondertussen kwam de wisseling van de wacht alhoewel ik hier zelf weinig van heb meegekregen. Er stonden alleen ineens een andere verpleegkundige en arts-assistent maar dat kon me echt niks uitmaken. De verpleegkundige vroeg of ik een spiegeltje wou om te kijken want ze zag de haartjes. Ik wou dit absoluut niet! Ik was bang dat als het me tegenviel hoever ik was ik het onbewust toch tegen zou houden omdat de pijn nog erger zou worden, alhoewel het me wel meeviel hoe zeer het deed. De arts-assistent vertelde dat in deze of de volgende perswee de baby geboren zou worden. Ik geloofde het niet, dacht dat hij het zei zodat ik nog een tandje bij zou zetten. Totdat manlief nog entousiaster werd en nog meer aanmoedigde! Totdat ik hoorde dat ik moest zuchtten en niet mocht persen. De navelstreng zat om de nek en moest eerst doorgeknipt worden. Daarna werd manlief erbij geroepen want hij wou de baby aanpakken. Het geweldigste moment van mijn leven kwam op dat moment, ons eerste kindje zou geboren worden. Ik zette alles op alles en daar pakte mijn man onze dochter vast en legde haar op mijn buik. Hoe cliche, je bent echt alles vergeten op dat moment! De pijn is weg en het ongeloof komt. Daar lag ze dan, onze dochter Julia geboren om 00.05uur! Het is allemaal zo onwerkelijk, zo bijzonder. Het valt gewoon bijna niet te beschrijven. Ik heb mijn man nog nooit zo trots gezien, want daar was ze dan eindelijk. Ze deed het gelijk super en kreeg een agparscore van 9,10,10! 13minuten nadat Julia geboren is moest ik nog even 1 keer persen en daar kwam de volledige placenta uit. Zag er prima uit volgens de arts-assistent, maar we hebben bedankt toen hij vroeg of we die mee wouden.. Ik ben nog wel gehecht, maar dit was meer zodat hij mooi geneest en ik geen last kreeg met plassen. We mochten 'snachts samen in het ziekenhuis blijven, voor mijn man werd een bed bijgezet op onze kamer. Mijn man heeft mijn schoonouders gebeld en ik mijn ouders. Ze zijn gelijk langs gekomen samen met mijn zwagers. En wat waren ze allemaal trots. Julia is wel erg misselijk geweest van de snelle bevalling, ze heeft veel vruchtwater binnen gekregen. Maar de 2e dag ging dit al snel beter. Ze woog bij de geboorte 2850gram en was 49,5cm lang. Gisteren woog ze 2890gram en was ze 53cm lang.
Hoe een bevalling ook helend kan werken! Zoals velen hier heb ik verschrikkelijk tegen de bevalling opgezien. De bevalling van onze dochter was dan ook hels en langdurig met heel vervelende artsen om ons heen en ik was als de dood voor een herhaling. Dat is nìet gebeurt kan ik alvast verklappen! Onze kleine man was 2 weken te laat en maandagochtend zou ik worden ingeleid om 06.30u Ik heb gewacht op de weeen die niet kwamen, veeeeel bitter lemon gedronken wat niets hielp maar wèl lekker was. Toen mijn man en ik zondagavond naar Zomergasten keken zei ik dat ik wat krampjes had. Niets ernstigs en beiden durfden we niet te hopen dat het nù nog uit zichzelf zou beginnen. Die nacht heb ik rond half 4 mijn man wakker gemaakt dat we misschien toch onze vrienden even moesten sms-en dat ze iets eerder moesten komen. Hij heeft de verloskundige daarop gebeld en onze vrienden die gelijk kwamen. De vlos zei dat we maar naar het ziekenhuis moesten komen vast, ik zou immers toch worden ingeleid. Om 05.45u waren we in het ziekenhuis en liep ik nog heen en weer in de angst dat ik toch een infuus zou krijgen voor de inleiding. Toen een uurtje later de verloskundige er was raakte ik in paniek, alles van de vorige bevalling kwam weer boven. Ik had op dat moment 4cm ontsluiting en zij stelde een ruggenprik voor waarop ze mijn vliezen gebroken hebben. Vanaf toen ging het snel en wist ik niet waar ik het zoeken moest van de pijn. De anestesist was er nog niet, dus probeerden ze een infuus voor een pijnpompje aan te leggen wat niet lukte, mijn armen blauw geprikt maar helaas. Toen het na een kwartiertje was gelukt schreeuwde ik dat de baby eraan kwam, waarop de verloskundige nog zei dat hij nu gewoon verder indaalde. Toch moest ik persen, kon het niet stoppen. De pijnstilling was te laat, ik was in een kwartiertje tijd van 4 naar 10cm gegaan en na nog 4 persweeen was ons mannetje er, 4575 gram zwaar en zonder een scheurtje. De gelukkigste mama en papa ter wereld! Tussendoor had ik verschrikkelijke medelijden met de arts en de verloskundige wiens dienst er al op zat. Toen de verpleegkundige dienst wisselde kreeg ik net persdrang, waardoor ik een verpleegkundige kreeg die de hele ontsluitingsfase niet had meegemaakt. Hij noemde het achteraf een heel beheerste bevalling. Als hij de ontsluitingsfase had meegemaakt had hij wel anders gezegd hahaha! Niets dan lof voor dit ziekenhuis trouwens, de verpleegkundige wiens dienst er al op zat is zelfs bij me gebleven tijdens het persen, dit wilde ze nog even meemaken. Een bevalling kan ook helend werken, ik had het niet anders dan op deze manier willen doen!
Op 16 augustus is onze zoon geboren om 15.02 uur. Rond half 3 's nachts werd ik wakker met wat lichte kramp in mijn buik, waar ik verder niet zo veel achter zocht. Nadat ik weer in slaap was gevallen werd ik even later weer wakker met zo'n zelfde lichte kramp. Ik zag op de klok dat het inmiddels zo'n 8 minuten later was, dus ben even op gaan letten en inderdaad: precies 8 minuten later weer een licht krampje. Dit is de rest van de nacht zo door gegaan, maar het was zo licht dat ik niet aan echte weeen dacht, meer wat voorweeen of zo, ik heb mijn man dus ook gewoon nog laten slapen. Rond een uur of half 8 werd het ietsjes sterker, maar ook wat minder regelmatig, dus twijfelde ik of het nou iets was of misschien toch gewone buikkramp. Mijn man heeft toen voor de zekerheid toch maar even zijn werk gebeld dat hij even zou aankijken wat er ging gebeuren. Vanaf een uur of 9 werd het allemaal weer een stukje sterker en begon het na een tijdje toch wel redelijk tussen de 4 a 5 minuten te zitten, dus toen was het wel duidelijk. De weeen waren echter nog goed weg te zuchten. De verloskundige gebeld rond een uur of 11, en rond 11.30 u kwam zij langs en constateerde 2 a 3 cm ontsluiting. Na een uurtje zou ze weer terug komen (wat eerder dan normaal ivm haar telefonische spreekuur om 13 uur). In de tussentijd werden de weeen gelijk een stuk feller, en toen ze na een uurtje weer terugkwam had ik 5 a 6 cm ontsluiting, dus wij konden op weg naar het ziekenhuis. De vk zou daar om 15 uur weer langs komen. En toen barstte het echt los. De autorit van 5 minuten naar het ziekenhuis was dus ook niet zo leuk. De weeen kwamen achter elkaar en in het ziekenhuis aangekomen zat er bijna geen pauze meer tussen, was ook niet meer echt weg te puffen (wat tot dan toe erg goed ging). De vk is gebeld door de verpleegkundige in het ziekenhuis dat die toch maar even gelijk moest komen om te beoordelen hoe of wat. Ze was er gelukkig heel snel en toen bleek ik (godzijdank) volledige ontsluiting te hebben. Wat is het een verademing om dan te mogen persen zeg. Doet natuurlijk ook wel pijn, maar doordat je zo gecontreerd ergens mee bezig bent vond ik het veel beter te trekken dan die laatste ontsluitingsweeen, toen wist ik nl echt niet meer wat ik met mezelf aan moest! Ik heb even geperst op de baarkruk, wat best prettig was, maar toen bleek dat de baby zijn hartslag steeds wegviel, zodat de vk met spoed een gynaecoloog heeft laten komen om hem zsm met de vacuumpomp te halen. Na een knip en 2 keer persen met de vacuumpomp is de kleine toen geboren. Ik kan het gevoel niet beschrijven, zo'n bevalling is absoluut een van de vervelendste dingen die ik ooit hb meegemaakt, maar dat gevoel als dat kleine, warme, glibberige lijfje op je buik wordt neergelegd is ongelofelijk. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik dit typ! Zo bijzonder! Alle suffe cliches die je je hele leven hoort zijn gewoon helemaal waar, dit is echt de mooiste ervaring die je kunt hebben Ik heb de bevalling als heftig ervaren, maar ben erg blij dat het allemaal niet zo lang heeft geduurd. Baby en ik hebben 1 nachtje in het ziekenhuis doorgebracht en mochten toen weer naar huis.
Ook hier mijn bevallingsverhaal. Op dinsdag 9 augustus is onze kleine meid geboren. Zondag en maandag was ik brak en heb de hele dag op bed gelegen maar verder geen tekenen van de naderende bevalling. Dinsdag nacht tegen 4 uur werd ik wakker omdat ik een 'plop' in mn buik had gevoeld en er vocht in mn onderbroek zat. Ik dacht nog: huh? heb ik nou echt in mn broek geplast? Toen ik opstond om naar de wc te gaan voelde ik meer stromen en besefte ik dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Op de wc zag het er idd anders uit dan urine. Dus ik weer terug naar de slaapkamer om een schone onderbroek te pakken en een maandverbandje voor urine, meteen mn man wakker gemaakt en ik zei: schat, ik lek! Haha hij begreep meteen dat het vruchtwater was en hij was meteen zenuwachtig. Wel weer mn bed in gegaan want ik voelde nog niks; het kan dan immers nog even duren. Nou, binnen 10minuten was de eerste wee een feit! Ze kwamen steeds sneller op elkaar en werden steeds heftiger. Na 3kwartier was het niet fijn ze in bed op te vangen en ben ik naar beneden gegaan om ze hangend over de eettafel op te vangen. Ondertussen lekker zitten surfen op zp Ze kwamen toch wel steeds sneller en ik heb nog even een app gedownload om de weeen te timen. Dit een uur gedaan en ze kwamen voor een uur lang elke 3/4 minuten en hielden ongeveer een minuut aan. Om half 8 heeft mn man bloednerveus de vk gebeld en we mochten langskomen in het geboortehotel. Daar waren we om 8 uur en werd ik getoucheerd. Ik bleek 3cm ontsluiting te hebben en mocht blijven. Na het toucheren barstte het los: de weeen werden heel heftig en volgden elkaar steeds sneller op. Ze staand opvangen ging al snel niet meer omdat ze ook in mn benen zaten. Liggen was niet fijn. Na een uurtje trok ik het niet meer en wilde ik pijnstilling. De kraamvrouw kwam erbij en stelde voor om eerst onder de douche te gaan. Dus met haar hulp uitgekleed en onder de douche. Omdat de weeen achter elkaar kwamen zonder rust, was de douche erg lekker. Tussen de heftige weeen kon ik de minder heftige (aanhoudende) weeen beter de baas. HIer heb ik ca1,5 uur gezeten. Af en toe kwam mn man me wat dextro geven of wat drinken want inmiddels zat ik te shaken van de inspanning en kon ik mn ogen nauwelijks open houden van de vermoeidheid. Toen kwam het moment dat ik het echt niet meer trok en ik om pijnstilling riep. Met veel moeite (en pijn) opgestaan. De kraam heeft me afgedroogd terwijl mn man me vasthield. Gelukkig maar want ik heb nog een wee opgevangen terwijl ik letterlijk in zijn armen hing (heeft hij nog dagen spierpijn van gehad ). Naar het bed gestrompeld en daar op handen en knieen opgeklommen. Zo kon ik de hevige weeen opvangen. Ik dacht het al te voelen toen ik nog in de badkamer stond maar toen ik op het bed hing, kreeg ik persdrang. Dit kon ik maar half tegen houden en af en toe gaf ik mee. Gelukkig was de vk inmiddels gearriveerd om te kijken hoever ik was. En ik bleek al volledige ontsluiting te hebben!! Dit was om 11 uur. Ik mocht persen, wat een heerlijkheid!!! Na de eerste perswee eindelijk een moment zonder weeen zodat ik kon bijkomen. Na 3 persweeen voelde ik haar hoofdje hoewel die meteen weer terug glipte. Na de vierde bleef hij staan, jezus wat deed dat pijn!! Ik heb het uitgejammert en baalde dat de wee voorbij was want ze moest eruit!! Bij de volgende wee kwam ze eruit en werd ze op mn buik gelegd. Toen kreeg ik een injectie in mn bovenbeen voor de placenta. Deze hebben ze eruit geduwd/getrokken terwijl ik moest persen. Misschien werken de cliches niet bij mij want de pijn hield nog even aan en ik was het zeker niet meteen vergeten. Ik was wat uitgescheurd en moest worden gehecht. Dit hebben ze meteen na de nageboorte gedaan. De verdoving voelde zeker niet fijn en de hechtingen voelde ik ook omdat de verdoving blijkbaar nog niet helemaal werkte. De pijn van de bevalling was ik 2 dagen later wel vergeten maar dus niet meteen (en serieus, hoe pijn het ook deed, ik wil nu alweer een tweede hihi ). Om 11.23 uur is ze geboren, in 7,5 uur en ik ben blij dat het zonder pijnstilling gelukt is zodat ik alles heb meegemaakt (hoewel ik tijdens die hevige weeen wel wat anders zei haha). Een super bijzondere ervaring!!
hier volgt mijn verhaal. Het is de 1e keer dat ik het van me af schrijf en ik kan het er nog niet over hebben zonder een traan te laten. Dinsdagochtend om 6 uur uit bed, douchen en richting ZH. In het ziekenhuis aangekomen kom ik op een 4 persoonkamer met 3 hele gezellige meiden. Tegenover me ligt M....... bij haar zijn ze gisteren begonnen met inleiden ook dmv een tampon maar dit heeft nog geen effect gehad. Naast me en schuin tegenover liggen 2 meiden met een slechte dopler en dus verplichte zh-rust hebben, 1 daarvan wordt vrijdag ingeleid. Om 9 uur komen ze me halen om de tampon in te brengen. Voordat ze hem inbrengt voelt ze eerst hoe en wat het er beneden aanvoelt, alles zit nog steeds potdicht. "Ik hoop dat de 1e tampon er iig voor zorgt dat je bm-mond wat verweekt en je baby indaalt want deze ligt nog vrij hoog." Ik moet hem er s'avonds om 9 uur zelf weer uithalen. Al vrij snel na het inbrengen krijg ik wat krampjes enzo maar dat kan een reactie zijn op de tampon. Gelukkig mocht mijn man er bijna heel de dag bij (8.00-13.00 en 15.00-22.00). S'avonds kreeg ik steeds meer pijn en ook rugpijn. het was net bezoekuur dus onze kamer zat redelijk vol en ik lag te creperen van de pijn, gelukkig hield mijn man mij een beetje rustig. Om 22.00 uur moest hij naar huis, ondanks dat ik veel pijn had mocht hij niet bij me blijven. Toen hij eenmaal weg was, kreeg ik ineens een 1-persoons kamer....Daar gingen ze weer voelen aan mijn bm maar was iets verweekt maar was nog niks aan de hand en er kon nog niks gebeuren, ik zou morgen weer een tampon krijgen. Om 23.00 uur kwamen ze met een spuit met daarin een cocktail tegen de pijn en om te slapen. Ik werd er alleen maar duizelig van en praatte met een dubbele tong. Ik mocht niet alleen naar de wc dus toen ik moest plassen belde ik de verpleegster, ze liep mee naar de wc en zei "Nou dat gaat goed, doe zo voorzichtig als je terug naar je bed loopt." Hallo, ze had me moeten begeleiden, de slaapmiddelen werkten best goed dus alles draaide enzo. Eenmaal terug in bed dacht ik eindelijk in slaap te vallen en toen begon het allemaal. Ik kreeg zo'n pijn in mijn rug en bovenbenen en een keiharde buik dat ik de verpleegster weer belde. "Dat kan een reactie zijn op de tampon probeer maar te slapen." Ja, probeer jij ff te slapen met om de 2a3 minuten helse pijnen in je rug en benen. Ik heb geloof ik heel mijn bed uit fatsoen gerukt. Er werd verder helemaal niet op me gelet en lag daar maar met pijn. Ik mocht mijn man niet bellen, want er was niks aan de hand mijn bm was niet verweekt had de vk gezegt tegen hun dus dat kon nu ook nog niet.... Ik werd dus ook niet begeleid met mijn pijn, lag daar maar alleen op die kamer alles weg te puffen. Ik wist niet of het nu begonnen was ja of nee, als tegen mij verteld wordt dat het geen weeen kunnen zijn door een verpleegster dan neem ik dat aan. Eenmaal 5 helse uren verder knapte er ineens iets en liep er veel vocht uit en toen wist ik het, het is begonnen. Ik belde voor de verpleging en dat duurde 5 minuten voor ze er waren. Het was net ploegoverdracht dus kreeg een andere verpleegster. Toen ik zei dat mijn vliezen waren gebroken zag ik de schrik in haar gezicht maar ze handelde snel en zei "mijn collega zei al tegen me dat er bij jou wat te gebeuren stond"En tegen mij zeggen dat het niet kan. Ik werd gelijk naar de voorbereidingskamer gereden en heb mijn man gebeld, die bleef rustig aan de telefoon en was er binnen 25 minuten. Ik zag de medelijden in zijn ogen als ik weereens in de weeen schoot. Ik pakte dan de driehoek boven en me trok me daaraan op, ik werd kwaad tijdens de weeen. De vk kwam en controlleerde me en ik had al 5 cm ontlsuiting, die heb ik dus in mijn eentje weg lopen puffen met rug en been weeen. Om 05.00 uur ging ik naar de o.k. voor een ruggenprik want dit trok ik niet meer zo. Na de ruggenrpik ging het prima, voelde geen pijn meer niks alleen de ontsluiting stopte er ook mee. Toen hebben ze de weeen opwekkers aangesloten en toen werd het afwachten, na 2 uur nog geen reactie en stelden ze de weeenopwekkers hoger, ook dit werkte niet. Hup weer die opwekkers omhoog, dit was om half 12 en toen ze weer kwam om 13.00 uur had ik ineens 9 cm ontsluiting en werd ik naar de verloskamer gereden. Eindelijk van dat natte bed af, na het breken van mijn vliezen hebben ze er een matje onder gelegd maar ik bleef veel vruchtwater verliezen dus dat matje was ook zo doorweekt en deze werd niet vervangen. Eenmaal op de verloskamer was het wachten tot ons kleintje uit zichzelf zo ver mogelijk naar beneden kwam. De druk beneden voelde ik wel ondanks de ruggenprik dus wist wanneer ik het echt niet meer kon houden en moest gaan persen. Om 14.15 uur was het zover, ik mocht gaan persen. Ik had een hele lieve vk en verder was er niemand bij. Mijn man zat naast me en was heel lief voor me en zorge ervoor dat ik goed bleef ademhalen. Na een uur persen schoot de vk ineens in actie, er kwam een schaar voorbij en er kwam een collega bij, ik voelde weer een wee opkomen en ineens ging er iemand naar me op bed zitten op haar knieen en toen ik ging persen duwde zij ineens met volle gewicht op mijn buik en voelde dat de vk aan het rommelen was beneden (dit was de knip). Ik schrok zo van die vrouw die ineens haar gewicht op mijn buik zetten dat ik begon te schreeuwen, toen gelijk een hap nieuwe lucht gepakt en met 1x persen lag Stacey op mijn buik. Dat is echt het mooiste wat er is, we waren meteen verliefd.Omdat de ruggenprik nog goed werkte hebben ze me niet verdoofd tijdens het hechten, dat heb ik dus echt wel gevoeld.... Dit was het bevallings gedeelte de nazorg volgt nog
phoee heftig verhaal zeg.. geniet lekker van je meisje en ik hoop dat je dit snel (een beetje) achter je kunt laten.. xx
Mijn (lange) bevallingsverhaal: Op 8-8 had ik om 9.45 een afspraak met de gyn om te bespreken om te gaan inleiden. De volgende dag mocht ik me om 8 uur melden bij de verloskamers. Ik was helemaal niet gespannen. Om 8.00 eerst aan de ctg. Hartslag van Jesse was moeilijk te registreren omdat mijn hartslag er steeds tussendoor kwam, wat ze ook probeerden het lukte niet om constant de hartslag van Jesse in beeld te krijgen. De dag ervoor had de gyn al geconstateerd dat ik 2cm ontsluiting had dus om 10.00 brak de vk mijn vliezen en draaide een electrode op Jesse zijn hoofdje. Ook hierbij was de hartslag van Jesse niet constant goed te registreren. Die dag is er 4x overnieuw een electrode geplaatst zonder goed resultaat. Om 10.30 ging ik aan de weëenopwekkers op stand 1.8. De weëen kwamen vrij snel al regelmatig en vrij heftig. Om 12.00 ben ik onder de douche gegaan. De weëen kwamen steeds sneller op elkaar. Mijn man en de verpleegster hebben me afgedroogd terwijl ik de weëen aan het wegpuffen was. Eenmaal weer op bed was ik zo slap als een vaatdoek. De weëen kwamen zo snel dat ik geen tijd had om bij te komen. De vk raadde me een ruggenprik aan. Om 13.00 ging ze me nog even toucheren, 5cm ontsluiting. Daarna werd ik weggereden voor de ruggenprik die er rond 14.00 in zat. Het zou zo'n 5-10 min duren voordat het zou werken. Meteen daarna keek ik naar de monitor en zag ik dat ik een wee had, maar ik voelde het niet, wat een verademing! Terug naar de verloskamers. Voor de ruggenprik waren de weëenopwekkers even uitgezet, maar mijn lichaam nam het zelf al over. Daarna was het afwachten of deze weëen sterk genoeg zouden zijn of dat ik toch weer aan het infuus zou moeten. Tegen 16.00 had ik nog steeds 5cm dus moest ik weer aan de weëenopwekkers op de beginstand: 1.8. Hopelijk werden de weëen weer sterker. Een uur later stormde de vk mn kamer binnen gevolgd door 2 artsen en een verpleegkundige. De hartslag van Jesse was enorm aan het dalen (ik had dit helemaal niet in de gaten). Ik moest meteen op m'n linkerzij gaan liggen, kreeg zuurstof toegedient en een middel werd ingespoten om de weëen stil te leggen. Er werd al gezegd dat ik hierdoor hartkloppingen zou krijgen. Van de schrik begon ik ook enorm te trillen. Hierna ging Jesse zijn hartslag weer langzaam omhoog. Er werd bij mij een kokertje ingebracht, zo konden ze een sneetje maken in het hoofdje van Jesse en zo met een pipetje wat bloedafnemen om het zuurstof gehalte te controleren. Gelukkig was dit in orde. Er werd nog een echo gemaakt waarop de vk zag dat Jesse wat met zijn hoofdje achterover lag en nog verder in mijn bekken moest zakken. Hij kon nog wat bijdraaien als ik op mijn zij ging liggen, maar toen ik dat deed daalde zijn hartslag weer dus toen moest ik weer op mijn rug liggen. Daarna ging ik weer aan de weëenopwekkers op stand 0.9. Om het half uur werd dit weer langzaam opgevoerd. Om 20.30 had ik 7 cm, maar zijn hoofdje lag nog wat hoog. Om 22.30 zou ze weer gaan toucheren en dan moest het wel flink gevorderd zijn anders zou het een ks worden. Maar gelukkig had ik om 22.30 al 9cm alleen lag het hoofdje nog wel wat te hoog. Om 23.30 kwam de vk weer met een arts en constateerde 10cm, maar het hoofdje lag nogsteeds te hoog. Het werd toch een keizersnee. Een klein half uurtje later werd ik naar de operatiekamer gebracht en op 10-8 om 0.41 kwam onze zoon Jesse ter wereld. Nadat de kinderarts hem had nagekeken (apgar was meteen een 10!) en mijn man de navelstreng had doorgeknipt, kwam mijn man naar mij toe met Jesse in zijn armen. Ik heb hem even gezien en toen gingen zij naar de kraamafdeling. Ik moest nog gehecht worden en naar de uitslaapkamer totdat ik mijn benen wat kon bewegen. Uiteindelijk was ik om 2.00 op de kraamafdeling. Na een uurtje kwamen de trotse opa's en oma's. Die hadden vol spanning met zijn allen bij mijn ouders thuis gewacht tot ik aangaf dat ze mochten komen. Ik heb een hele pittige bevalling gehad, maar ondanks dat zou ik het zo weer doen!
..Ons bevallingsverhaal .. (de lange versie -sorry! ) met 41weken zijn we doorverwezen geworden naar de gyn in het zh, daar meerdere controles gehad en afspraak voor inleiden gemaakt geworden. Op 9-8-2011 (41weken, 4dagen) zou ik naar het zh gaan voor een ballonkatheter ingebracht te krijgen. Maar in de ochtend 7u werd ik wakker en had mijn onderbroek nat dus naar het toilet en het was vruchtwater. Tegen 9u vk gebeld met de vraag of ze even wilde komen want ik d8 dat mijn vliezen gebroken waren. Zo gezegd zo gedaan, om 11u was de vk hier en hebben ze gecontroleerd en het was idd vruchtwater. Er werd inwendig even gevoelt maar had nog steeds 2cm ontsluiting (al 2weken) bloeddruk werd gemeten en was aan de hoge kant, en aangezien we de afspraak hadden in het zh die dag (17u) vonden ze het beter om toch erheen te gaan. Tegen 12u zijn de weeen begonnen, om de 10min, dus was wel erg fijn om eraan te wennen hoe weeen aanvoelen . Om 16.30u naar het zh gegaan en daar aan ctg gelegen, daarna kwam gyn en kreeg ik een voorstel: of daarblijven en bevallen onder begeleiding van de gyn of naar huis en kijken hoe het verloopt en bevallen onder begeleiding van mijn eigen vk. Nou wij zijn lekker naar huis gegaan, want ik wilde toch perse met mijn vk bevallen. Eenmaal thuis aangekomen 18.30u en toen begon het feestje! Weeen om de 2-3-4min ik dacht echt oohjee was ik toch maar in het zh gebleven haha. Tegen 20.30u vk gebelt dat ik lange en korte weeen had (variaties van 30sec tot 1.10min), ik moest een uur gaan timen en dan zou ik terug moeten bellen over hoe en wat. Nou daar lig je dan met een stopwatch en ondertussen geen houding meer te weten ivm rugweeen heb om 21.30u vk weer gebelt en ze is langs gekomen en heeft getoucheerd, nog steeds 2cm ontsluiting (shoot me! want ik dacht echt wat?!!!!! al die pijn voor niks?..) met haar afgesproken, kom over 3uurtjes maar weer terug en dan kijken we verder. Nou wat er toen gebeurde was niet normaal ik kreeg de weeen niet meer weggepuft, ze deden zoveel pijn, douche hielp niks meer (zeker 5x eronder geweest) alle variabele standjes geprobeerd om de weeen op te vangen (..ik kon zo een nieuw kamasutra boek schrijven ..) ik wilde opeens een ruggenprik (ben panisch voor spuiten, maar na 1u bedenken toch maar gaan voor een ruggenprik) om 23.30u huilend mijn vriend gevraagd voor de vk te bellen, om 23.40u was de vk bij ons thuis, ze heeft meteen getoucheerd en wat bleek?! ik had al meer dan 8cm ontsluiting!! OMG ik kon niks meer tegen de pijn krijgen werd er mij gezegd, heb toen uit alle angst gezegd: dan maar thuis bevallen!! maar dat wilde ze niet riskeren aangezien mijn bloeddruk te hoog was. Dus hupsakee met mijn mooiste sokken (gebreide sokken knal rose ) en mijn pyjama naar buiten gegaan naar de auto met de vk en vriend natuurlijk (tegenover ons ligt een moskee en het was ramadam, was mega druk! en we hebben veel bekijks gehad, aangezien ik puffend over de auto heen lag haha) Om 23.57u kwamen we aan in het zh en ik bleef alleen maar vragen: hoelaat is het??!! om 00.00u precies de verloskamers binnen gereden in de rolstoel en werd er tussen het puffen door even snel een verjaardagsliedje gezongen voor me en werd ik op het bed geholpen. Om 01.00u kreeg ik enorme persdrang, maar durfde niet te persen! Van de vk moest ik langzaam proberen, maar ik zei telkens: "doe ik bij de volgende wee!" en als die was geweest en ze zei weer "probeer maar", zei ik weer: "nee durf niet " onze kleine kreeg het toen een beetje moeilijk: hartslag daalde omlaag. Nou ineens kun je persen hoor! toen nog 3x geperst en toen is onze zoon Dinand geboren om 01.37u woog 3715gram en was 52cm. Een geweldig verjaardagskado gekregen! en.. al met al.. zou het zo nog eens overdoen!
Wat 'leuk' deze verhalen te lezen Mijn eerste bevalling was een hel en de 2e bijna een droombevalling. Ik had al 1,5 a 2 weken voorweeen en had me er bij neer gelegd dat het nou eenmaal zo was en af te wachten tot het echt zou beginnen. Op 27-08 begon ik 's middags toch te twijfelen of er iets was maar nadat ik 's avonds lekker in bad had liggen dobberen was alles weer stil. Heb nog lekker gerelaxed op de bank en goed geslapen. Zondagochtend op 28-08 had ik wat steekjes in m'n fruffel en werd ik er af en toe ook wakker van maar eigenlijk was het nog niks serieus. Toen ik om 10.30u opstond kreeg ik toch het idee dat het wél wat was en om 11.00u verloor ik wat slijm en bloed. Ik heb dat ook tegen mijn vriend gezegd. We hebben gewoon lekker ons dingetje gedaan, lekker ontbeten/gelunched met onze zoon e.d, ik nog wat was/strijk gedaan ( ) en om 13.00u zijn de mannen even gaan slapen. Inmiddels waren de weeen wel langzaam op gang aan het komen maar omdat ik lekker had uit geslapen vond ik dat mijn vriend ook nog maar even moest gaan liggen. Ik ben toen 'lekker' op de bank gaan liggen en heb wat tv gekeken maar al snel waren de weeen behoorlijk heftig. Om 13.45u heb ik toch maar mijn vriend weer wakker gemaakt en gezegd dat hij onze zoon op moest laten halen door mijn moeder en de vk moest bellen. Daarna ging het eigenlijk allemaal vrij snel. Mijn moeder heeft onze zoon opgehaald en de vk kwam om 15.30u 'even' kijken. Ik bleek al meer dan 5 cm te hebben en waarschijnlijk meer maar ze wist hoe laat het was en heeft ons rustig maar snel naar het zkh gedelegeerd. Ik bij de vk in de auto.. flink wat weeen gehad.. puf puf. Om 16.15u waren we in het zkh en wilde ik toch wel erg graag een spuit o.i.d. De vk ging nog even kijken hoeveel cm ik had en bleek ik al 10 cm te hebben. Ik mocht dus gelijk gaan persen. Om 16.45u is onze 2e zoon geboren Het was een snelle maar goeie bevalling en ik kijk er ook erg goed op terug. Natuurlijk deed het pijn en dacht ik op dat moment 'nooit meer' maar deze bevalling was een heel erg speciale ervaring. Ik wens dat ook iedereen toe
Afgelopen woensdag moest ik onverwachts naar de vk, omdat ik best veel vocht vasthield. Ze stelde voor om meteen maar te strippen. Hierna begon het vrij snel te rommelen, en tegen vijf uur 's middags werden het echt wel regelmatige weeën. Hier werd ik wel vrij misselijk van, dus het eerste wat mijn man zag toen hij het huis inkwam was hoe ik boven de wc hing In het begin kon ik alles goed opvangen, maar later kreeg ik beenweeën. Hoewel ik eigenlijk thuis wilde bevallen besloot ik toen om toch naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik eventueel pijnstilling kon krijgen. Ik wilde dan wel op tijd vertrekken, want mijn zusje kwam te laat in het ziekenhuis om nog pijnstilling te krijgen. In het ziekenhuis had ik ongeveer 4 a 5 cm ontsluiting. Ik mocht nog even gaan douchen. Achteraf gezien kreeg ik toen al persweeën. Ik zei nog tegen mijn man: "volgens mij heb ik ook weer diarree." Na het douchen kwam de pijnstilling ter sprake. Volgens de dokter had ik al 7 cm ontsluiting en ging ik vrij hard. We besloten om toch een hartfilmpje van de baby te maken, en daarna te beslissen. Tijdens het hartfilmpje kwamen de persweeën steeds beter, en toen de arts terugkwam zag ze al haartjes. Mijn verloskundige was nog iemand aan het hechten, dus terwijl zij werd gewaarschuwd bleef de arts bij mij. Uiteindelijk heb ik 11 minuten geperst, en toen was Nora er om kwart voor 3. Een hele vlotte bevalling, zonder pijnstilling. Ben ik toch wel trots op.
Mijn bevallingsverhaal: (lang en heftig verhaal) 3 Mei zou ik worden ingeleid doordat ik al een poos in het ziekenhuis met een te hoge bloeddruk lag. Ik had al 1,5 centimeter ontsluiting en ik kreeg pilletjes om mijn baarmoedermond verder week te maken. Na het eerste pilletje werd ik aan de CTG gelegd om de beeb in de gate te houden. Alles ging goed en ik moest afwachten in een kamer op de kraamafdeling. Ik kreeg al lichtelijk weeën en kreeg 's middags mijn 2de pilletje. Weer werd ik aan de CTG gelegd. Mijn vriend en ik waren aan het wachten(boekje lezen) en ineens ging het mis, het hartje van de kleine ging ineens erg langzaam en net toen mijn vriend op de bel wilde drukken vlogen er 4 mensen mijn kamer binnen. Ik moest op mijn zij gaan liggen en het echoapparaat werd binnengereden om naar de kleine te kijken. Wij waren een beetje in schok we wilden weten wat er gebeurde maar niemand zei wat. De kleine ademde gelukkig nog op de echo. Met spoed werd er een verloskamer klaargemaakt( een vrouw met weeën moest er meteen af) en ik werd als een gek naar de verloskamer gereden, binnen no time liepen er allemaal artsen rond mijn bed mee die zeiden dat ik diep adem moest halen en een andere rukte de kleren van mijn lijf. Eenmaal in de verloskamer vroeg een gynaecoloog of ik hart problemen had, ik zei nee, en ze spoot een vies goedje door mijn infuus. Ze zei je kan hier erge hartkloppingen van krijgen..en ja hoor ik dacht dat mijn hart eruit vloog en iedereen werd wazig rond mijn bed..Gelukkig ging het hartje van onze baby weer normaal kloppen. Ik werd klaar gemaakt voor een keizersnede mocht de toestand weer verergeren. Gelukkig gebeurde dat niet en kreeg ik 's avonds een slaapmiddel om bij te komen en uit te rusten voor de volgende morgen, ze gingen dan mijn vliezen breken. Het bleek dat mijn lichaam te heftig op de pilletjes reageerde waardoor ik een harde buik kreeg die niet meer wegging, waardoor de baby dus eigenlijk geplet werd en zo geen zuurstof meer kreeg! Door het tegen-medicijn werd mijn buik weer rustig. De volgende morgen waren de weeën vanzelf al begonnen, de gynaecoloog zei dat ik 2,5 cm had en brak meteen mijn vliezen. Toen ging het enorm snel, meteen waren de weeën zeer pijnlijk en weer kreeg de baby het zwaar bij elke wee. Zijn hartje ging met elke wee weer ontzettend langzaam. Ik wilde graag pijnverlichting maar mocht het niet omdat de kleine het zo slecht deed en ze mij ieder moment klaar wilde hebben voor een eventuele keizersnee. Ik had inmiddels steeds 2 cm erbij in een half uur. En na 2 uur weeën bleek ik al 8 cm te hebben! Een kwartier later riep ik al "ik moet persen"!!! Ze ging meteen kijken en ja hoor ik had 9.5 cm en mocht persen. Na 3 kwartier persen lag onze mooie mannetje op mijn buik!! Hij deed het meteen heel goed! En ik wilde hem vanaf dat moment niet meer loslaten Het was erg heftig, maar zeker de moeite waard!
Mijn bevallingsverhaal: Donderdag 1 september was ik 41+1 week. Om 08:00 uur had ik een afspraak in het ziekenhuis om in te gaan leiden. We kregen eerste een kopje thee/ koffie. Vervolgens heb ik makkelijke kleding aan gedaan. Eerst ben ik getoucheerd. ( ik had 2 a 3 cm ontsluiting) Om 08:45 uur hebben ze met een soort van haaknaald mijn vliezen gebroken. Om 09:15 uur hebben ze in mijn arm het infuus aangebracht met daarin de weeenopwekkers. Ik kreeg een band om mijn buik ( voor weeenregistratie). En ze hebben op het hoofd van de kleine een electrode geplaatst voor hartslagregistratie. Om 10:00 uur had ik 3 goede weeen per 10 minuten. Om 11:30 uur ben ik weer getoucheerd ( ik had 5 cm ontsluiting) ik heb op dit moment gevraagd naar pijnbestrijding( het pompje). Deze zou klaar gemaakt worden. Het infuus ( met weeenopwekkers) kon uitgezet worden, mijn lichaam had alles zelf overgenomen en ik belande in een weeenstorm. Ik kreeg ze niet meer weggepuft. Om 12:00 uur kreeg ik bij elke wee een vreselijke druk op mijn buik en had ik het gevoel dat ik van onder in brand stond. Het infuus met pijnbestrijding was net aangebracht maar was niet meer nodig. In een half uur ben ik van 5 naar 10 cm gegaan. Na 3 persweeen, was onze dochter er. Onze wolk van een dochter van 5300 gram Alles bij elkaar een bevalling van nog geen 3 uur.
Op dinsdag 16 augustus (toen was ik 37 weken en 5 dagen zwanger) had ik weer een controle afspraak bij de vk. De week ervoor was al besproken dat ze me rond 39 weken wilden proberen te strippen indien dat mogelijk was, ik zat er namelijk helemaal doorheen ivm het lange thuiszitten en de vele (vrij pijnlijke) voorweeen. Op de 16e bespraken we de datum dat ik gestript zou worden, ik wilde het liefst dat verloskundige Karin dat zou doen (1 van de 4 verloskundigen op de praktijk). Op dinsdag de 23e zou het om 2 uur kunnen, en Karin zou daarna om half 6 de dienst ingaan dus áls het door zou zetten, kon zij ook meteen mijn bevalling leiden. Klonk ideaal! Naarmate dinsdag de 23e dichterbij kwam, werd ik steeds zenuwachtiger. Zou ik wel genoeg ontsluiting hebben voor het strippen, Zou het rustig zijn qua andere bevallingen (zo niet, dan strippen ze niet), Zou het dan echt gaan beginnen als ik eenmaal gestript ben...... dit ging constant door me heen. Ik had er een hard hoofd in want ik kon me bijna niet voorstellen dat het allemaal mee zou zitten! Eenmaal bij Karin op de bewuste datum bleek al snel dat ik gestript kon worden! Er waren geen andere bevallingen bezig én ik had 1cm ontsluiting, nét genoeg. Het strippen zelf voelde onprettig, maar niet pijnlijk. Ik herkende het nog van het strippen bij mn vorige zwangerschap, het voelt als menstruatie krampen. Volgens Karin reageerde mn baarmoedermond super goed op het strippen, ik had inmiddels 1 a 2cm ontsluiting. Thuis ben ik lekker op de bank gaan zitten en rond 15:30 voelde ik de welbekende weeen, nog heel goed te doen en om de 7 minuten, heel snel daarna kwamen ze om de 5 minuten. Om 17:00 had ik de andere verloskundige maar alvast gebeld zodat ze wisten dat het was begonnen. En om 18:00 belde ik Karin, die er 5 minuten later al was. Ontsluiting was nog niet verder gevorderd maar mijn baarmoedermond was wel compleet verstreken, wat volgens Karin betekende dat de bevalling echt was begonnen. Ondertussen hielden bij mij de weeen zowat op sinds Karin er was (van de spanning). We besloten wel om richting het ziekenhuis te gaan en eenmaal in de auto kwamen de weeen op volle kracht terug. Om 19:15 waren we er en heb ik me rustig geinstalleerd, ik moest wel al flink zuchten en me concentreren maar het was nog te doen. Rond 20:00 was ook Karin gearriveerd en constateerde ze 4cm ontsluiting en brak ze de vliezen. Zittend op de rand van het bed kon ik de weeen het best opvangen maar heftig was het wel, er zaten steeds zon 3 minuten tussen. Om 22:30 werd ik weer getoucheerd, ik had 6cm maar Karin woelde wat met haar vingers (wat echt énorm veel pijn deed!) en maakte er op die manier 7cm van. De laatste 3cm waren heel erg naar, ik bleef me heel goed concentreren tijdens iedere wee maar zat er op een gegeven moment helemaal doorheen. Ik kón niet meer! Ik had er spijt van dat ik niet had gekozen voor een ruggenprik (bij de vorige bevalling wel genomen maar wilde het deze keer het liefst zonder, zodat ik hopelijk genoeg kracht zou hebben bij het persen en de vacuumpomp niet gebruikt hoefde te worden). Rond 00:50 smeekte ik Karin om te voelen of ik niet miss al 10cm ontsluiting zou hebben, ik bleek er 9 te hebben maar het laatste randje duwde ze weg (weer ongelofelijk pijnlijk). Het persen kon beginnen! Ik wilde heel graag de geboorte zelf ook zien dus aan mijn voeteneind werd een mega spiegel gezet. Het persen zelf voelde als een opluchting, persdrang heb ik niet gevoeld maar merkte dat mn buik minder pijn deed als ik perste dan als ik zuchte. Ondertussen deed het persen zelf ook mega pijn maar ik besefte dat ik door moest. Vrij snel zag ik het hoofdje verschijnen, en tussen de weeen door ook weer terug zakken. Al bij de 4e of 5e perswee bleef het hoofdje staan, auw!!!!!!!! Bij de volgende perswee werd het hoofdje geboren, en nog in dezelfde wee ook het lijfje. Super snel gegaan dus op het eind, slechts 20 minuutjes hoeven persen! Silvijn is geboren om 01:12, en wat heerlijk om hem op mn buik gelegd te krijgen! Was direct verliefd! (En wat was ik blij dat die pijn voorbij was...!)
Het was Donderdag 05-06-2011: Ik had een afspraak met de verloskundige en was precies 37 weken zwanger. Het zou een routine afspraak zijn dus hup in de auto en daarnaartoe. Eenmaal aangekomen hadden we (godzijdank) weer eens een van de vriendelijkste dames! Zei vroeg dan ook meteen hoe het met mijn schoonmoeder was! Mijn schoonmoeder was ziek, heel ziek, longkanker met overal uitzaaingen! We hoopte van harte dat zei de geboorte nog mee kon maken maar zagen dit somber is! De verloskundige vertelde ons dat om dit soort redenen kindjes wel eens eerder gehaald worden... met 37 weken mag een kindje immers komen! Maar hier hadden wij nooit aan gedacht en wilde eigenlijk de natuur zn gang laten gaan dus wezen dit af. Later die dag ga je toch lopen malen en malen... je bent het wel een beetje zat... mn rug deed verschrikkelijk zeer... en ik las veel te veel verhalen over kindjes die op het laatst toch nog in de buik kwamen te overlijden. Na veel met mn vriend en ook mn ouders gepraat te hebben hebben we besloten dat wel wel een gesprek met de Gyn wilde om te kijken wat er mogelijk was. De verloskundige kon nog een afspraak regelen en de volgende dag werden we om half 9 verwacht in het ziekenhuis. Vrijdag 06-05-2011 Om 08:15 waren we al in het ziekenhuis. Ik had de honden nog niet gevoerd want dit zou ik wel doen als we terug kwamen, ook had ik zelf nog niet gegeten. Bij aankomst werdt ik eerst voor een half uur / 40 min aan de CTG gelegd. Vriendlief en ik zaten nog wat te geinen over dat ze misschien wel na het weekend gehaald kon worden! Toen om een uur of 9 gingen we naar de GYN waar ik onderzocht werdt, ik vond dit niet fijn en de GYN had het over ik ben je een beetje aan het losmaken van binnen... wist nog niet precies wat dit in hield. Op de Echo zagen we ook duidelijk dat er niet meer zoveel vruchtwater was. Eenmaal klaar en weer aangekleed zegt die ineens vanuit het niets: Nou je hebt al zeker 3cm ontsluiting en als het aan mij ligt gaan we meteen inleiden! Ik was lijk bleek hihi We gingen het er even over hebben onder het genot van een kopje thee en ik vertelde mn vriend, tsja ik kan wel naar huis gaan... maja dan ga ga je helemaal lopen voellen enzo en dan durf ik straks niet meer terug! Nou zo gezegd zo gedaan, ik werdt opgehaald en naar een verloskamertje gebracht. Vriendlief moest nog wel het eea doen in huis (zo voorbereid waren we nou ook weer niet) maar ik wilde ook niet alleen blijven dus heeft hij mn moeder en zusje (die had vakantie) gehaald. Ik kreeg allemaal plakkers op me en kreeg alvast een infuus. Stomme mens prikte 2x achterelkaar verkeerd en te diep, dat deed echt zeer! Vervolgens kwamen ze mn vliezen breken. (tijdens alle lichamelijke handelingen gingen mn moeder en zusje even de gang op of bleven achter het gordijn) Ze prikte het door met een soort plastic staafje en toen werdt er meteen een electrode op het hoofdje van de baby geplaatst. Toen was het afwachten of de weeen vanzelf op gang kwamen. Dit gebeurde niet en de ontsluiting voorderde ook niet dus toen kreeg ik wee opwekkers toegediend. Op ten duur was vriendlief er weer en ik merkte nog niets! Hij zat samen met mn moeder en zusje te overleggen over dat hij ze naar huis bracht en wel weer kwam halen als het bijna zo ver was enzo toen bij mij ineens de weeen begonnen! Het was te laat, hij mocht niet meer weg van mij Tijdens de weeen (die deden ZEER) zijn ze met zn 3e constant bij me geweest, mn moeder was een grote hulp met puffen enzo (zei wist immers precies hoe ik me voelde) vriendlief masseerde me en mn zusje deed de natte washandjes, een top team dus!!! De weeen bleven maar komen en komen en ik had zo goed als geen pauzes tussendoor (weeenstorm) en op ten duus gevraagd om een ruggeprik (ik was zoooo moe). Toen Eindelijk de ruggeprik (het was druk dus het duurde allemaal wat langer) Ik weet nog dat ik verkrampt van de pijn de o.k. binnen gereden werdt, een hele jonge knul ging de prik zetten. Ik zat muisstil ookal had ik weeen en de eerste keer zat die niet helemaal goed, de 2e keer wel. Ik vond dit alles nog erg mee vallen! En toen, heerlijk! Voelde die klote pijnen niet meer maar kon nog wel alles bewegen! en... ik kreeg een hele rare drang om te moeten persen! De verloskundige werdt erbij gehaald en ik bleek al 10cm te hebben! normaal zetten ze dan al geen ruggeprik meer! (ik ff geluk ) Eenmaal terug op de verloskamer nog snel ff 2 happen eten van vriendlief genomen en ik moest ongeveer een half uurtje de persweeen wegpuffen zodat het hoofdje lager kwam te zitten. Op ten duur voelde ik me raar, heel zwakjes alsof ik elk moment kon wegvallen! Mijn bloeddruk was ontzettend laag (weet niet meer precies hoe laag) en ze hebben in 15 min 3 zakken zout het infuus in geknepen! Ze zaten de zakken echt leeg te knijpen haha! Toen op ten duur zei ze: Nou als je wil dan kan je hoor! Mijn moeder en zusje weer naar de wachtkamer en vriendlief blijf natuurlijk bij mij! Ik was hartstikke bang voor scheuren en knippen en was vastberaden te persen alsof mn leven er van af hing! Omdat ik de persweeen zo goed voelde mocht de ruggeprik aan blijven staan! Dit nam voor mij zo veel angst weg! En toen persen, persen, persen 3x in 1 wee. 2e wee: persen persen persen! En toen zag ik een GROTE spuit! Dus ik vroeg waar dat voor was en ze wilde me miss in gaan knippen omdat de baby dr handje bij dr gezicht had! Ik maakte duidelijk of ze alsjeblieft nog even wilde afwachten en dit deed ze! 3e wee: persen persen persen!!! en toen was het een kwestie van nog eventjes doordrukken en floep!!! een baby op mn buik!!! 18:50 Wat was ze mooi! Helemaal vies maar zooooo mooi! Ik was onder de indruk maar heb niet gehuild, vriendlief die al die tijd aan mn zei stond en ook stiekem ff gekeken had ook niet. Als echte mensen van deze tijd hebben we beide meteen de telefoon in handen gepakt haha! Vriendlief heeft de navelstreng doorgeknipt en 8 minuutjes na de geboorte van Yara kwam de nageboorte al, hier voelde ik helemaal niets van! Ik kreeg 4 hechtingkjes (minder als dat ze geknipt zou hebben) en al die tijd lag yara lekker op mn buik en gaf geen kik! (naja 1xtje dan omdat het moet maar verder niet meer) Vriendlief fotos gemaakt en toen werd ze nagekeken met een apgar van allemaal 10en! Toen heeft de trotse papa haar vastgehouden en daarna ging ze voor het eerst aan de borst maar hapte niet goed aan en had misschien net 1 slok gedronken. Daarna heeft vriendlief mn moeder en zusje gehaald en ondertussen waren ook mn vader, oudere zus en zwager er! En ik had mijn zusje beloofd dat zei (na mij en mn vriend) haar vast mocht houden en dit vond ze helemaal geweldig! Ook waren ze allemaal heel tevreden over haar naam Even later werdt ze lekker in dr bedje gelegd en werdt ik gewassen. Ik had ontzettend honger en mn vader is Mac gaan halen! Ik kon niet douchen want ik was te zwak maar nadat ik gewassen was zijn we naar de kraamafdeling gereden waar ik de nacht zou verblijven. Toen waren ondertussen ook mn schoonouders gekomen die erg trots waren op hun 4e kleinkind (voor mijn ouders was het de 1e) De eerste nacht was magisch, als ik naast me keek zag ik daar mijn eigen kleine meisje, heerlijk! Eten wilde nog niet lukken (later blijkt te hoog billi) maar de volgende dag mochten we lekker naar huis! Mijn schoonmoeder is inmiddels overleden (14-06-11) maar heeft gelukkig nog even met volle teugen tot haar laatste adem van ons meisje mogen genieten!