Ik zal mijn bevallingsverhaal ook maar eens van me af schrijven.. 19 Oktober, ik lig al bijna een week in het ziekenhuis met zwangerschapshypertensie en wisselende eiwit in mijn urine. 20 oktober(met precies 37 weken) zou ik worden ingeleid dmv een tamponnetje. Ik had al heel wat vrouwen voorbij zien komen die werden ingeleid, want op een of andere manier kwamen die altijd eerst bij mij op de "zwangeren" kamer totdat het "echt" doorzette. Deze dag ben ik mijn slijmprop verloren. Ik helemaal trots zou het dan toch nog zelf beginnen ? haha 20 oktober; nee dus inwendig onderzoek mijn baarmoedermond is half verstreken(ik helemaal trots haha) en het tamponnetje erin. Ik lag met nog 2 vrouwen die ook werden ingeleid.. eentje mocht al vrij snel door naar de "voorbereidings"kamer en bij de andere deed het tamponnetje niets. Dus tussen 1 en 3 moest mijn vriend weg.. want zij wilde slapen en bij mij zette het nog niet "genoeg" door. Ik werd weer voor controle aan de ctg gelegd rond 2 uur. elke keer wanneer ik een beetje buikpijn had viel het hartslagje ineens terug van 160 naar 80... De verpleegkundige kwam binnen, je gaat door naar de voorbereidingskamer om te kijken wat er aan de hand is. Ik helemaal in paniek, vriend in paniek gebeld. Gelukkig was hij in het ziekenhuis gebleven want hij had "een voorgevoelletje" dus die was snel weer boven. Het tamponnetje werd er vervolgens uitgehaald en weer werd ik getoucheerd. Ik had 1 a 2 cm ontsluiting en er werd druk overlegd met de gyn... die had besloten dat mijn vliezen moesten worden gebroken.. en pijn dat dat deed. Verpleegkundige die op mijn buik drukte om te zorgen dat het makkelijker was.. maar het vruchtwater was gelukkig goed.. er werd een dingetje op haar hoofd geplakt om de hartslag beter te checken.. de weeën werden erger en ook haar hartslag viel dus vaker weg .. ineens komt de gyn binnen met de boodschap "we gaan over op een spoedkeizersnee" en achter hem komen 2 verpleegkundige binnen eentje probeert infuus te prikken(2 keer mislukt) en de ander brengt een katether in. Ik word in een noodgang helemaal uitgekleed. uiteindelijk is mijn infuus in de lift gezet. Onderweg overleg ik nog met mijn vriend, want hij is stikbang voor bloed etc. maar hij staat erineens op dat hij meegaat. In de ok word mijn ruggenprik gezet(en dat gaat niet makkelijk wanneer je je weeën opvangt..). Langzaam voel ik niets meer en dan begint het "gerommel" in mijn buik. We waren er op voorbereid dat ze naar de couveuse afdeling zou moeten, want ze zou maar rond de 2200 gram wegen. Ineens hoor ik gehuil en ze laten haar zien en mijn vriend mag met haar mee. Er worden foto's van haar op het doek tussen mij en mijn buik geplakt terwijl ze het binnen nog even "afmaken". Uiteindelijk mag ik naar de vercouver en ik heb het daar de verpleegkundige niet makkelijk gemaakt"ik wil echt naar mijn dochtertje nu hoor, het intresseert me niet wat jullie nog willen doen" maar de morfinespuit moest nog aan mijn infuus gekoppeld worden en hij meost mij nog uitleggen hoe dat ding werkte. Toen werd ik naar boven gebracht.. ik helemaal chagrijnig "want ik wilde mijn dochtertje zien en die lag op de couveuse afdeling en dat was gewoon beneden in het ziekenhuis" Ik kwam boven op de kraamafdeling en daar was ze gewoon, 2210 gram 47 cm en apgar van 9/10/10 dus mocht ze gewoon boven blijven bij mij op de kamer. Helaas herinner ik me niet zoveel van de eerste twee dagen(morfine...) Na 4 dagen mochten we alweer naar huis en thuis doet ze het helemaal goed.
wauw, ik vind het zo'n bijzonder topic weer he? Ik vind het bijzonder om te lezen hoe een ander haar (1 na)mooiste dag is gegaan!
op vrijdag 27 augustus om 12:12 ben ik bevallen van een mooie dochter met de naam Renske geboorte gewicht was 4015 gr en 52 cm groot. de bevalling ging ondanks de pijn super! op donderdag 26-8 ben ik gesptript en had al 2 cm ontsluiting op dat moment. de hele dag lage rugpijn gehad en wat gerommel. snachts om 12:30 braken de vliezen en al vrij snel kwamen de w-en en rond 2 uur de de vk gebeld ze kwam kijken en ik had toen 3 cm. de hele nacht gelopen gedouchd etc. en toen om 6 uur de vk maar weer opgetrommeld en had toen 4 cm. ze zij ik kom om 9 u weer kijken, en toen ze kwam kijken had ik 6 cm. toen kwam ook meteen de rest van het vrucht water en daarin had ze wat gepoept en zijn we toen naar het zieken huis gegaan en ook omdat de w-en niet sterk genoeg waren en ze lag nog niet helemaal goed voor. rond 10 u waren we in het ZH en toen kreeg ik w-en opwekkers en wat pijnstilling. Renske kreeg ctg via haar hoofdje. en toen ging het heel snel en mocht ik al snel licht mee persen en toen had ik 10 cm en na ongeveer 5 x persen was ze er! Tijdens het persen toen haar hoofdje stond, heb ik zelfs nog geroepen aaah het brand, moeten jullie geen knip zetten?! Maar toen dacht ik bij de volgende pers wee, als ik van dat brandende gevoel af wil zijn gewoon persen. En toen was haar hoofdje geboren, daarna nog een x persen en toen kwam ze er aan en heb haar zelf aangepakt en op mijn buik gelegd. Riep toen meteen ze is blauw! en op het zelfde moment begon ze meteen te huilen, en kleurde ze meteen roze. En omdat we het geslacht niet wisten, en ik ervan overtuigd was dat het een jongetje zou zijn zij ik en? is het een jongentje? toen zij de gyn jullie hebben en dochter! apgar was meteen 10. na de bevalling had ik meteen weer dorst en honger. en heb daarna ook meteen weer gedouched. en ongeveer 3 uur na de bevalling zijn we met renske richting huis gegaan.
Ik zal hem ook nog eens plaatsen: Maandagochtend begonnen met inleiden ivm Hellp syndroom met 36 weken. Hield in dat ze drie keer gel met hormonen inbrachten in mijn baarmoederhals en die moesten mijn lijf een kick start geven om zelf de bevalling op te starten. Het enige nare was dat ik continu aan de CTG moest blijven en dus alleen maar op mijn rug mocht liggen. Mocht er alleen vanaf als ik moest plassen en dan meteen weer terug. De hele dag zitten wachten, maar geen resultaat. Wel een chronisch ongemakkelijk gevoel in mijn buik (en enorme pijn in mijn rug/stuitje). Op het moment dat we eigenlijk op hadden gegeven dat het die dag nog iets zou gaan doen, braken spontaan mijn vliezen om 21.30 uur. Na een tijdje begon dit weeën te geven. Ik had alleen hele rare weeën, twee achter elkaar zonder pauze en daarna pas paar minuten rust. Tegen 23.30 begonnen de weeën dusdanig pijnlijk te worden en was ik zo moe van het wachten al de hele dag, dat ik om pijnstilling vroeg. Om 00.10 werd ik getoucheerd en had ik drie cm ontsluiting en werd besloten dat ik een ruggenprik zou krijgen. De anesthesist zou er binnen een uur zijn......SAY WHAT!!!! Inmiddels waren de weeën zo heftig dat de anesthesist nog geen 5 minuten tijd meer had (in mijn ogen dan), laat staan een uur. Toch begonnen ze me voor te bereiden op een ruggenprik. Ik moest van bed verwisselen en op mijn zij gaan liggen en ik krijg me toch weeën.....whaaaaahhhh. En ineens ook persweeën, het vruchtwater kwam er aan alle kanten uit...hihi Iedereen stomverbaasd, snel nog een keer toucheren. Bleek dat ik binnen een kwartier tijd van 3 cm naar volledige ontsluiting was gegaan, dus ik mocht gaan persen (god himself had me die persweeën niet kunnen laten wegzuchten hoor, wat een oerkracht!). En een kleine twintig minuten laten was ze d'r, onze mooie meid! Al met al een behoorlijk heftige maar supersnelle bevalling. Zou er zo weer voor tekenen!
was dat het topic met memorabele en humoristische bevallingsverhalen waarin mensen met humor vertellen? Of zoiets? Ik mis dat topic, als ik het benauwd krijg ging ik daar lezen.
Nou, komt 'ie..Vandaag precies 8 weken geleden.. Op woensdagochtend, 1 dag na de uitgerekende datum, moest ik weer op controle bij de vk..De week ervoor hadden we al min of meer afgesproken dat we een strippoging zouden doen, als ik over de 40 weken heen zou gaan..Zo gezegd, zo gedaan..Om 09.00 ben ik toen gestript..Op het moment dat we bij de VK de deur uitliepen, had ik al het idee dat het strippen wel eens iets zou kunnen gaan opleveren! Al vrij snel begonnen de weeën. Eerst nog rustig aan, ik heb nog gewoon boodschappen gedaan..Later in de middag, zo rond 15.00 werden de weeën al wat regelmatiger..Grappig, want we hadden verjaardag van m'n schoonvader en gezien ik niets wilde laten weten aan de familie, zijn we gewoon naar de verjaardag gegaan en zat ik daar (wel heel onopvallend) gewoon m'n weeën weg te knijpen.. 's avonds heb ik nog gewoon gekookt, m'n moeder kwam eten en ook zij heeft niets gemerkt..De weeën kwamen toen wel al om de 10 minuten..Nadat m'n moeder weer vertrokken was (ik wilde nog niets zeggen, omdat ze dan niet meer weg zou gaan en ik de avond nog even rustig wilde doorbrengen) ben ik nog lekker uitgebreid, samen met m'n vriend gaan douchen..Dat was heerlijk! Daarna in de makkelijke kleren weer terug voor de TV (die had ik speciaal voor de bevalling uitgezocht..)..Rond 23.30 heb ik m'n moeder gebeld, zij zou immers bij de bevalling aanwezig zijn..De weeën kwamen nu toch echt om de 5 minuten, al gedurende een uur, dus heb ik m'n vriend ook maar de VK laten bellen. Rond 00.15 was ze er..Toen ze me toucheerde, bleek ik al 4/5 cm onstluiting te hebben! Dat had ik echt niet verwacht!! Ik vond het fantastisch! Misschien ging het dan toch wel sneller als dat ik gedacht had..Om 2.15 kwam de VK weer langs, om te zien of het wat gevlot was..Helaas, nog steeds 4/5 cm en wel constant weeën gehad! Dat schoot niet echt op, dus werd besloten m'n vliezen te breken. De VK vermoedde, dat onze beeb in het vruchtwater gepoept had. Bovendien stond haar hoofdje nog erg hoog en dus werd besloten naar het ziekenhuis te gaan (jammer..Ik wilde graag thuis bevallen..)..Na het breken van de vliezen vlotte de ontsluiting precies zoals het hoort..Ongeveer 1 cm per uur..Om 06.00 heb ik toch maar om pijnstilling gevraagd..Ik was kapot en het zwaarste gedeelte moest nog komen..Dus een infuus gekregen met een heerlijke pijnstiller, die de randjes van de weeën afhaalde..Die laatste 2 uur heb ik echt lekker kunnen 'ontspannen'..Om 08.00 had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen (ondanks dat het hoofdje nog steeds vrij hoog stond..)..De persweeën kwamen echter niet snel genoeg en dus werd er dankbaar gebruik gemaakt van mijn infuus en kreeg ik weeënopwekkers..Nog steeds vlotte het niet! na bijna een uur geperst te hebben, ben ik door de gyn flink ingeknipt en gesneden..De vacuümpomp stond al klaar, maar na flink duwwerk van de gyn op m'n buik, flink trekwerk van de vk aan onze beeb en een laatste flinke pers van mij, werd om 08.59 onze geweldig mooie dochter geboren! Met 50 cm en 3745 gram best een klus! Al met al dus zo'n 24 uur aan de gang geweest..En wat vond ik het een prachtige ervaring! Ik zou het zó weer doen! Nu, 8 weken later, geniet ik ontzettend van het mamma zijn! Ons meisje is een lief en tevreden kindje..Wel denk ik vaak genoeg met weemoed terug aan die laatste weken van de zwangerschap en de bevalling zelf..en heel stiekem mis ik het dan soms.. Groetjes!!
Het is een heel verhaal dus ik neem het niemand kwalijk als ze niet het hele verhaal gaan lezen . Dag 1: 's Morgens controle gehad bij de VK en meneer was eindelijk ingedaald (nog niet volledig overigens). Ik had wel veel harde buiken, ook tijdens de controle. Maar niks bijzonders dus. Eenmaal thuis bleef ik zoveel harde buiken houden dus ik ging op bed liggen. En toen braken om 14.30 mijn vliezen. VK gebeld, maar ze kon de kleur niet controleren omdat ik op donker beddengoed had gelegen. Dus ik moest even in de gaten houden welke kleur het had. Ze raadde me wel aan om morgen vroeg te bellen als er vannacht geen weeën zouden komen, zodat ik 's middags naar een gyn kon gaan. Ze was net weg toen ik een tweede plons verloor en de kleur was een beetje beigig. Dus weer gebeld en ze kwam weer langs. Ze vertrouwde de kleur niet helemaal. Dus ze belde meteen met het ziekenhuis zodat ik langs kon gaan. Wilco gebeld (die was aan het werk) en een uur later zaten we in het ziekenhuis. Ook in het ziekenhuis wisten ze niet goed wat ze moesten denken van die kleur. Ik werd aan het CTG gelegd en ik bleek wel weeën te hebben (dat voelde ik ook), maar ze waren dus niet heftig genoeg nog. Om 19.00 kwam de VK langs om controle te doen en het hoofdje bleek nog erg los te liggen in mijn bekken. Dus ik moest sowieso nog even blijven en afwachten wat die weeën zouden doen. Ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen dus dat leek te beste oplossing met alles in het achterhoofd. Om 22.00 kwam ze weer controle doen. Het hoofdje was inmiddels wel goed in mijn bekken, maar de weeën bleven uit en namen zelfs af in sterkte. Dus we mochten kiezen of we wilden blijven of naar huis gaan en de nacht afwachten. Dus we besloten om naar huis te gaan. Dag 2: Om 9.00 belde de VK en ik moest het komende uur rustig op bed blijven liggen en de weeën timen. Om 10.00 kwam ze langs. Ik had weer om de 5 min een wee en daarom heeft ze getoucheerd. Ik had totaal geen ontsluiting dus ze heeft me overgedragen aan de gyn op basis van weeënzwakte en de baby die mogelijk in het vruchtwater gepoept heeft. Ze vertrouwde het echt niet genoeg om langer te wachten. Daar aangekomen rond 12.00. Weer aan de CTG. En werd besloten om gel in te brengen om de boel te verweken zodat er ontsluiting kan ontstaan. Dus rond 14.00 een lading gel gekregen en afwachten. De weeën bleven hetzelfde als gister en vanochtend: niet mega pijnlijk, maar wel goed genoeg te voelen. En helaas ook in mijn rug. Men hoopte nog steeds dat de weeën vanzelf zouden komen, dus we moesten weer de nacht afwachten. Als er vannacht niks zou gebeuren, zou ik de ochtend erna weer getoucheerd worden om te kijken wat de gel gedaan had. En naar gelang daarvan nog een keer een lading gel. Kortom: meer wachten en wegzuchten. Ik kreeg wel een pethadineprik zodat ik tenminste goed zou slapen. Dag 3: Om 8.00 getoucheerd om te kijken wat de gel gedaan had: baarmoedermond was wel wat verweekt, maar geen ontsluiting. Dus weer aan de CTG en een tweede lading gel. Weer de hele dag wel flinke harde buiken weeën, en daarom kreeg ik 's middags niet nog een lading. Het was nu weer afwachten wat het zou doen. Eerst zeiden ze nog dat ik dan mogelijk morgen een rustdag zou krijgen als het niks mocht opleveren (of niet genoeg). Niet alleen voor mij, maar ook voor de baby. Maar 's avonds werd dat veranderd naar: we beslissen morgen wel wat we gaan doen. Kortom: nog meer afwachten met weeën. Dit keer geen pethadineprik, omdat ik daarna geen meer zou mogen hebben. En mocht ik nog een derde dag krijgen, dan zou ik dus niks mogen krijgen. Dag 4: Om 8.00 werd ik getoucheerd om te kijken wat de tweede lading gel gedaan had. En er was ontsluiting zowaar. Alleen was het twijfelachtig of het wel genoeg was. Om 9.00 kregen we te horen dat het genoeg was en dat ze zouden gaan inleiden! Wat waren we blij daarmee. Eindelijk!!! Om kwart voor 10 begonnen ze met de medicatie om de weeën op te wekken. Ik zat net aan het warme eten (12.15) toen de echte weeën begonnen. Dat heb ik een half uur laten gaan en toen heb ik Wilco naar de gyn gestuurd om voor een ruggenprik te vragen. Ik voelde me echt niet meer in staat om nog een dag de echte weeën op te vangen. Was door de lange aanloop tamelijk gebroken (mentaal vooral). Om 13.00 kwam de gyn om te toucheren (3 cm) en 20 minuten later zat ik met volle weeën (rugweeën) bij de anesthesist. Een kwartier later voelde ik niks meer. Echt heerlijk!!! Voor het eerst in drie dagen rust in mijn lijf! Tussendoor hebben ze het medicijn lager gezet zelfs omdat ik zo'n heftige weeën scheen te hebben, maar daar voelde ik dus niks van! Om 15.30 begon het een beetje te zeuren in mijn buik. Naja, prima. Dat is goed te doen. Om 15.45 weer getoucheerd en toen zat ik op ongeveer 5 cm. Ze voelde toen ook nog een vochtbel zitten en zijn mijn vliezen doorgeprikt. Ik hoor jullie denken: huh? Die waren toch gebroken? Ja die waren bovenin kapot gegaan :S. Niet lang daarna begon ik weer echt heftige weeën te voelen. Dus Wilco weer naar de gyn gestuurd om te vragen of de dosis niet opgehoogd mocht worden van de pijnstilling. Naja, dat kon en mocht. Dus zo gezegd zo gedaan. Dit was tegen 16.30. En toen bedacht de arts assistent zich opeens dat ik wel eens volledige ontsluiting zou kunnen hebben. Dus weer getoucheerd en ja hoor. Ik had de laatste 5 cm gewoon in 3 kwartier gedaan :s. Maarja, doordat ik dus net weer een dosis pijnstilling had gehad duurde het een uur voordat ik weer echte weeën voelde en persdrang. En toen nog een uur persweeën die zo'n pijn in mijn rug deden dat ik wel 10x geroepen heb dat ik niet meer kon. Voor mijn gevoel gebeurde er ook niks, maar blijkbaar kwam het hoofdje wel steeds lager. Achteraf bleek dat meneertje de navelstreng om zijn schouder had en dat het daardoor zo langzaam ging. Pas het laatste kwartier kon ik het hoofdje echt laag voelen, maar de druk op de rug werd ook steeds erger dus ik werd echt gek van de pijn. De gyn maakte zich ook een beetje zorgen omdat mijn bekkenbodemspier erg sterk was en hij dacht dat ik nog zeker een half uur bezig zou zijn. Hij maakte zich al klaar om een knip te geven en had de verdoving al gezet. Toen kreeg ik weer een heftige wee en ik was er echt zo klaar mee dat ik in die wee wel 6x geperst heb en toen was hij er uit. De gyn stond letterlijk met de schaar in zijn hand toen Aaron er uit kwam . Ik heb een klein scheurtje er aan over gehouden. Hij twijfelde eerst nog of het wel gehecht moest worden, maar dat is uiteindelijk wel gebeurd. Was met een kwartiertje gebeurd dus was echt nauwelijks iets. Achteraf had ik dus 2 hechtingen (1 inwendig en 1 uitwendig). Na afloop zei de gyn nog dat ik het echt heel goed gedaan had, omdat hij er vrijwel van overtuigd was dat hij Aaron met de vacuumpomp er uit kwam te halen vanwege die bekkenbodemspier. Dus de verpleegkundige zei al: haal maar veel Sperti zalf in huis . Toen ze net concludeerden dat ik V.O. had trouwens, hebben ze eerst nog even goed de baby in de gaten gehouden. Zijn hartslag zakte namelijk naar 60 tijdens weeën en hij herstelde even niet snel. Dus toen hebben ze eerst nog KS overwogen. Maar de hartslag zakte alleen zo terug tijdens een wee en daarna klom het weer omhoog dus ik mocht gewoon verder gaan. Ik kan wel zeggen: het voelde zo lekker toen hij er uit kwam . In een keer al die druk en pijn weg. De zorg was wel echt super. Super lieve mensen die echt heel begaan waren met ons. Overigens bleek maar weer wat een enorme hoeveelheid vruchtwater ik had. Ik was dinsdag/woensdag al 6x een enorme plons verloren, en toen Aaron er uit kwam, kwam er ook een enorme explosie aan vruchtwater uit: Wilco, verpleegkundige en gynaecoloog nat en het bed van onder tot boven . Had ook meteen nauwelijks nog buik over (liggend althans). Vanaf het moment dat mijn vliezen braken totdat Aaron eindelijk geboren werd, heeft uiteindelijk 78 uur en 45 minuten geduurd. En nog is het verhaal niet helemaal af. 's Nachts kreeg ik namelijk koorts. Ik had zelf het vermoeden dat het kwam door pure vermoeidheid en alle adrenaline die van me af viel, maar omdat ik zo lang gebroken vliezen heb gehad, moesten ze rekening houden met infectie. Dus ik werd 's nachts weer aan een infuus gelegd. Dit keer met antibiotica. Dus die nacht nauwelijks geslapen. Dag 5: Aaron moest nu dus ook gecontroleerd worden en hij moest bloed laten prikken. Zo zielig. Zijn hieltje was helemaal blauw. Ik moest ook weer bloed prikken. Tegen de middag bleek het infuus van de dag ervoor niet meer goed te zitten dus moest ik een nieuw infuus laten prikken (en ik ben nog steeds als de dood voor naalden!!!!). Uit mijn bloed bleek alles goed te zijn, maar nu waren de bloedwaarden van Aaron niet helemaal goed. Zijn glucosegehalte was niet goed. Dus nu moest hij ook voor en na de maaltijd glucose prikken krijgen. Die was 2.6. Dus iets te laag. Met extra grote voedingen konden we dit proberen te verhelpen. 's Avonds zat die op 3.4! Maar ja, aangezien ik 24 uur koortsvrij moest blijven, moesten we dus nog een nacht blijven. Dag 6: 's Morgens nog een laatste keer temperatuur opnemen en ik was nog steeds koortsvrij dus ik was goedgekeurd. Alleen nog wachten op de kinderarts die haar goedkeuring zou geven en die kwam om 11.00. Om 12.00 waren alle papieren klaar en konden we naar huis. EINDELIJK!!!
Grappig.... tot een week geleden zat ik hier ook nog steeds te spieken... Nu heb ik mijn verhaal. Ben 16 oktober bevallen van Mikai. De bevalling ging (te) snel... In de nacht dacht ik een beetje water te verliezen. Er zat ook wat bloed bij. Ook met afvegen. Rond 8:30 kwam de verloskundige en had toen 1cm ontsluiting en bleek ik toch nog geen vruchtwater te zijn verloren. Kon nog alle kanten opgaan zei ze. Ik dacht zelf dat het weer wegtrok, dus misschien gewoon wat lichte voorweeën??? Na het douchen brak er toch een beetje vruchtwater. Nou, toen begon het langzaam aan op gang te komen. De weeën werden wat krachtiger, maar duurde maar 30 seconde, wel om de 5 minuten. Manlief besloot om 10:45 de verloskundige te bellen. Voor mij hoefde dat nog niet, want ze duurde te kort, 20-30 seconde. Wel heftiger... Rond 11:00 was de verloskundige er toch en had toen al 4 cm ontsluiting. Op naar het ziekenhuis in de auto van de verlos. Manlief met zn eigen auto. Na 15 minuten en een helse weg naar het ziekenhuis zat ik metteen op de verloskamer bij binnenkomst op volledige ontsluiting. In 15 minuten dus 6 cm weggepuft (in een auto...) Ik mocht nog niet persen, want Mikai lag nog te hoog. Eerst moest mn blaas leeg. Even een katether en dat bracht Mikai naar de uitgang. Nog een paar weeën puffend opgevangen en toen mocht ik meepersen. Om 11:45 was ie er... Ik bleef roepen: `ik kan het niet geloven, ik kan het niet geloven...` Ik ben niet ingescheurd of geknipt en daar was ik erg blij mee natuurlijk. Hij had een apgarscore van 9/10. Om 15:00 waren we thuis en had niet eens spierpijn de dag erna. Het was echt een turbo bevalling, maar ben natuurlijk wel opgelucht. En zo gelukkig.....
Mag ik zeggen dat ik hoop dat ik straks ook zo over mijn bevalling kan praten? Het klinkt als een voorspoedige bevalling en dat is fijn.
nou zal ik hem dan ook even plaatsen? mijn 'bevalling' begon eigenlijk maandag 28 september. Ik was depressief aan het worden dus toen is besloten dat ik 5 oktober (de uitgerekende datum) ingeleid zou worden. Maar ik ben op 28 september gestript. woensdag 30 september had ik mijn diplomauitreiking. Ik reed met mijn ouders mee omdat ik met m'n hoogzwangere buik niet meer in onze auto paste (die was erg laag, kwam er niet meer uit). Maar m'n vader was als de dood dat mijn vliezen in zijn auto zouden breken *zucht* dat hij als een gek reed. Volgens mij is het toen echt begonnen Fleur dacht ook, ik blijf hier niet veel langer meer hihi Nou ja, volgende dag was ik met mijn moeder bij mijn oma, want ze waren me allemaal aan het afleiden van maandag 5 oktober. En mijn moeder en oma zitten even boven wat kleding van m'n oma uit te zoeken, ik zit beneden op de bank, voel wat lopen, ga naar het toilet en ja hoor: het is roze. Dus ik heel suffig naar boven lopen en vragen of vruchtwater echt roze hoort te zijn. Nou ja, m'n moeder en oma erg blij kijken hihi en m'n moeder heeft me redelijk snel naar huis gebracht. er bleven steeds kleine beetjes lopen dus ik heb wat opgevangen, rond 20:00 kwam de vk kijken of het echt vruchtwater was, nou inderdaad en de weeën zouden moeten beginnen. Die begonnen inderdaad een half uurtje later. Tot 1 uur 's nachts kwamen ze om de 20 minuten, toen om de 10 minuten tot half 4. Heb de halve nacht onder de douche gestaan omdat dat echt het prettigst was. Om half 4 braken mijn vliezen goed, ik lag in bed, voelde wat lopen, rende naar de badkamer en daar had ik waterballet. Toen kwamen ze ook heel snel om de 7-8 minuten, om half 8 's ochtends kwamen ze om de 5 minuten dus Jan om een uurtje of 8 de vk gebeld. Nou die zou rond 10 uur komen. Om 10 uur kwam ze, had ik maar 3 cm ontsluiting en ik was eigenlijk al heel moe. de hele nacht toch al heel snel heel regelmatig weeën dus ik heb nauwelijks geslapen. En nadat ze weg was sloeg het om en kwam ik in een weeënstorm terecht. Dus dat trok ik niet meer en ik wilde pijnstilling, mijn man zei van "we wachten het even een uurtje af", ik heb hem uitgefoeterd en toen heeft hij heel snel daarna de vk gebeld. En ja hoor, die was er binnen een kwartier (rond kwart voor 11 denk ik), toen had ik al 5 cm ontsluiting. Maar omdat ik het niet meer trok, toch naar het ziekenhuis gegaan waar ze me in eerste instantie een ruggeprik wilden geven. Toen zat ik dus op de 7 ongeveer en durfden ze het niet meer aan omdat ik tegen die tijd dat ik die prik zou krijgen misschien wel volledige ontsluiting zou hebben. Dus ik kreeg de keuze: doorzetten of een pethidine prik in mijn been. Heb voor pethidine gekozen (eigenlijk mijn man want ik begreep dat ik alleen maar riep "ik wil slapen" "ik wil slapen") dus heb de prik gekregen. Dat heeft de ontsluiting wel langzamer gemaakt maar ik heb zo'n 2 uurtjes nog geslapen. Heerlijk zo'n prik. En ik lag daar dus lekker te slapen, krijg ik opeens een ijskoude lap in mijn gezicht geduwd: wakker worden, je mag nu persen! Nou ja, ik voelde helemaal geen weeën meer (dat schijnt bij pethidine te kunnen horen), dus aan de hand van de monitor en een verpleegkundige die haar hand op mijn buik hield kreeg ik te horen dat ik een wee had en dan moest ik persen. Heel vervelend eigenlijk om het op eigen kracht te moeten doen. Mijn man vond het allemaal erg interessant. Fleur had een electrode op haar hoofd gekregen (vanwege de pijnstilling) dus die zat vaker down under te kijken dan dat hij naast me stond hihi. Heeft het er nog steeds over hoe hij steeds dat hoofdje verder zag komen. Uiteindelijk heb ik 2 uur moeten persen, was mijn bekkenbodemspier te stevig en doordat ik m'n weeën niet voelde kreeg ik haar er niet doorheen. Ze stond een hele tijd en dat heb ik nog even gezien in een spiegel, vond ik wel bijzonder om te zien. Dus ik ben geknipt, ik hoor allemaal verhalen van vrouwen die het niet voelen door de persweeën, maar ik had dus geen persweeën en ik weet nu nog precies hoe die knip voelde..brrrrrr maar het was maar een klein knipje. En toen was ze er. Ze hadden me gevraagd of ik haar zelf uit me wilde trekken maar ik was te moe en wilde dat niet, dus dat heeft de vk gedaan. Nu vind ik dat wel jammer maar ja, dat is nu en toen was toen. O ja en toen de placenta eruit moest trokken ze de navelstreng van de placenta kapot, dus het was een bloedbad, iedereen schrok gigantisch, met spoed moest de gyn komen en ik lag daar maar van "ach joh, kan gebeuren". Achteraf heb ik gehoord wat daar de erge gevolgen van kunnen zijn van een navelstreng kapot van de placenta en toen was ik erg blij dat het pas gebeurde dat Fleur er al uit was en ik was erg blij dat ik in het ziekenhuis was. Maar ook dat is allemaal goedgekomen en we hadden een dochter! Dat was heel gek en ook heel mooi. En nu is ze alweer 1 jaar.
27 februari 2007 S morgens gestript thuis omdat ik bedrust moest houden en een giga fluctuerende bloeddruk had en 1 cm ontsluiting. Eigenlijk de hele dag door wat menstruatie achtig gevoel. Man ging s avonds naar bed rond 23.00 en rond 0.00 dacht ik.. dit lijkt wel serieuzer te worden.. Ik sliep al beneden wegens die bloeddruk en bedrust. 28 februari 2007 0.00 toch maar gaan bijhouden wanneer ik een wee kreeg en hoe lang etc.. Ik wist toen dat het echt begonnen was. Af en toe ging ik onder de douche staan om te kijken of het wegzakte, dit deed t niet. Om 4.30 'belde' ik mn man van boven wakker haha die wist nog van niks. Ik zei 'nou, t is echt begonnen hoor, je hoeft niet naar je werk vandaag'. Mn man kwam beneden als een kip zonder kop gniffel.. Hij liep heen en weer en weer terug. Dus ik zeg tussen de weeën door, 'ga maar even een kopje thee zetten voor ons beiden'. Toen de thee op was, was mn man wat wakkerder haha en ik vertelde hem dat ie eerst nog mocht douchen en dan zouden we de vk bellen. Zo gezegd zo gedaan. Ze kwam kijken rond 5en en ik had 4 cm ontsluiting. Om half 9 zou ze weer terugkomen om te kijken hoe t ervoor stond. in de tussentijd heel vaak gedouched en ooooow toen mn man een broodje ging eten in mijn buurt werd ik kotsiemisselijk. Ik kon dat niet om me heen verdragen, de lucht dus vroeg of ie aub naar boven wilde gaan. Daarna kwam ie benee en moest ie constant op mn rug duwen zodat ik ook maar enigszins kon onspannen en wat pijn weg te nemen want rugweeën zijn NIET fijn. Vk kwam weer kijken en wij mochten mijn man zijn moeder bellen (kraamverzorgende) en zij kwam er aan om kwart voor 9. ik had toen 7 cm, van de pijn moest ik overgeven. De vk wilde n randje wegmasseren en hierdoor braken mn vliezen en er kwam behoorlijk bloed mee. Ondertussen mn moeder gebeld want die zou ook aanwezig zijn, maar dit ging niet omdat ze ziek was en wat báálde ze zeg!.. dus toen mn zusje gebeld en gevraagd of zij er bij wilde zijn. Zij heeft trouwens alles subtiel gefilmt!!! Ehh er werd overlegd door vk en schoonmoeder dat t zkh gebeld moest worden wegens het bloedverlies. Ik moest accuut ook stoppen met enigszins mee persen.. nou dat was niet makkelijk hoor, pff. Rond 10en/half 11 lag ik in t zkh en was het bloeden gestopt (gelukkig) ik werd overgedragen aan de gynae. En ik mocht eindelijk weer persen, vond dat veel beter te doen dan de rest zeg. Gynae kwam af en toe spieken en zei we kijken het nog even aan en anders werd een knip gezet. Ik zei, ik doe deze wee nog en daarna knippen jullie want ik redt t niet.. Dit klopte ook, Justin schoot iedere x terug. Toen Justin geboren werd om 12.47 bleek dat hij een sterrenkijkertje was, vandaar dus dat het moeilijk(er) ging.
Veel bijzondere bevallingsverhalen te lezen hier Mijne is niet zo bijzonder. Zaterdag merkte ik bij het naar de wc gaan dat er slijm met klein beetje bloed erin op het wc papier zat. Zondag hetzelfde verhaal. Had een soort ongesteldheidsgevoel in mijn buik en wat pijn onderin mijn rug. Ik hoopte dat de bevalling eraan zat te komen, ik zou anders maandagochtend ingeleid worden i.v.m. kans op zwangerschapsvergiftiging. Dus besloten mijn man en ik om naar de kermis bij ons in de buurt te lopen. Maar had het onderschat. We waren een anderhalf uur weg, waarvan een hooguit een half uur op de kermis. Ik was echt kapot na die wandeling 's Avonds rond 23.00-00.00 uur begon ik sterke krampen te krijgen. Ik kon er niet van slapen, dus besloot te puzzelen (cijfercode). Op een gegeven moment noteerde ik de tijd dat de kramp begon en hoe lang het aanhield en tussendoor puzzelde ik door. Ik had vrijdag bij de controle bij de vk in het ziekenhuis afgesproken dat ik maandagochtend zou bellen naar het ziekenhuis om te vragen of er een verloskamer vrij was i.v.m. inleiden. Dus rond 06.00uur besloot ik alvast te bellen om te kijken of er kamer vrij was en heb gemeld dat ik wel krampjes had en dat er misschien wel iets begonnen was. We mochten komen en moesten er rond 07.30uur zijn. Dus ik ben gaan douchen en mijn man maakte zichzelf ook klaar om te vertrekken en zette de ziekenhuistas in de auto. Ik weet nog dat de weeën toen pijnlijker werden, want ik liep de trap op en kreeg een wee.. toen moest ik echt ff stil staan en de wee proberen op te vangen. Hup in de auto, op naar het ziekenhuis. Ik moest onderweg nog spugen (gelukkig had ik daarvoor een plastic tasje mee). Bij het ziekenhuis aangekomen zette mijn man me af bij de hoofdingang en ik bleef daar wachten tot hij terug kwam van de auto parkeren. Ik weet nog dat ik hoopte dat hij zou opschieten, want wilde daar niet een wee opvangen waar al die mensen me konden zien Lopen kon ik niet dat hele stuk (is 10 minuten vanaf de hoofdingang naar de verloskamers), dus ik zat in de rolstoel en mijn man duwde me. In de verloskamer aangekomen mocht ik direct urine inleveren en werd en bloed geprikt. Oh en ik moest aan de CTG. Rond 8 uur kwam de vk en die keek hoever ik was en wat bleek.. al 3 cm Dus inleiden werd uitgesteld en ze zou rond 10.30 uur terug komen en als het dan niet opgeschoten was zouden ze actie ondernemen. Vanaf 08.30uur tot 10.15uur onder de douche gezeten met de straal op mijn rug.. ik kon die rugweeën met geen mogelijkheid opvangen. Ik hield de wasbak maar beet tijdens een wee.. niet dat het hielp Om 10.30uur kwam de vk weer en ik had 6cm ontsluiting. Ze hebben toen ook zo'n ding op mijn dochter d'r hoofdje gedaan om haar hartslag te meten. Dus mocht de band van mijn buik af die dat bijhield. De gyneacoloog kwam en die brak mijn vliezen. Onze meid had in het vruchtwater gepoept. Daarna werden de weeën nog pijnlijker. Ik lag in bed en wilde niet anders liggen of wat dan ook, mijn rug deed zo'n zeer Ik weet dat ze zeiden dat mijn dochter niet goed lag en ze moest draaien. Dat ik dus beter op mijn zij kon gaan liggen, maar dat heb ik geweigerd Ik voelde wel op een gegeven moment dat draad draaien tussen mijn benen, toen is ze waarschijnlijk dus goed gedraaid Tja daarna herinner ik me alleen dat ik veel pijn had en die weeën maar niet kon opvangen. Ze vroegen nog of ik nog een keer naar de wc was gegaan om te plassen. Niet dus en toen besloten ze mijn blaas te legen. Dus een katheter erin tijdens de weeën. Wat een rotgevoel, want het ging niet in één keer goed en deed best wat pijn. Ik heb nog getwijfeld om een ruggeprik te nemen, maar toch besloten niet te doen. Een uur later, rond 12.30uur keken ze weer hoever ik was.. 7 cm. Niet veel later zat ik op 9cm, maar er zat nog een randje en die moest weg en dan mocht ik persen. Ondertussen kon ik de weeën echt niet meer opvangen of wat dan ook en heb gezegd dat de vk maar moest komen om te kijken of ik mocht persen. Anders wilde ik een pijnstilling en ze moesten maar verzinnen hoe en wat De vk kwam en ik had 10cm ontsluiting. Het leek een eeuwigheid te duren, maar om 14.30uur mocht ik gaan persen. Dat deed wel pijn, maar beter dan die weeën opvangen Na een uur en 18 minuten persen is ons meisje geboren! Heerlijk was het om haar op mijn buik te hebben! Maar vergeten was ik het niet en bleef dat ook tegen iedereen zeggen We moesten allebei een nachtje blijven ter controle. Mijn meisje vanwege het poepen in het vruchtwater en ik i.v.m. mijn bloeddruk. Dinsdag tegen de middag aan mochten we lekker naar huis Had trouwens wel mazzel. Klein scheurtje welke niet gehecht hoefde te worden en niet ingeknipt.