Ook ik kom even mijn verhaal doen! Mijn eerste bevalling was een drama. Een inleiding die na 36 uur alsnog uitdraaide op een spoedks. Wat een tegenovergestelde bevalling heb ik nu gehad! De bevalling ging razendsnel! Zondag hele dag wel wat gerommel, onregelmatige weeën maar zocht er nog niks achter. Tegen 15:45 viel het me op dat er toch wat regelmaat in zat. Om 19:00 Jelmer nog gedoucht en merkte dat het toch wat pijnlijker werd. Om 19:30 zelf gaan douchen en toen wist ik toch wel zeker dat ik begonnen was. Om 20:30 in het ziekenhuis en had ik een krappe 2 cm ontsluiting. Mocht kiezen of gelijk vliezen breken of nog even aankijken. Ik wilde nog even aankijken. Een uurtje rondgelopen over de kamer, af en toe stilstaan om een wee op te vangen en daarna weer verder lopen. Om 22:00 al 5 cm en hebben ze de vliezen gebroken. Vanaf dat moment raakte ik volledig in mezelf gekeerd, kreeg niks meer mee van de omgeving. Om 23:00 zat ik al op 7 cm. Vanaf dat moment vond ik het erg moeilijk om rustig te blijven ademen en heeft Dennis mij erg goed ondersteund. Nog wel om pijnstilling gevraagd maar daar ging het te snel voor. Rond 0:00 kreeg ik persdrang maar Yfke zat nog iets te hoog in mijn bekken dus moest op mijn zij gaan liggen en de persweeën weg zuchten. Dit heb ik een uur vol moeten houden. Om 1:00 mocht ik actief gaan persen en 6 minuten later was ze er al! Ze woog 3870 gr en 49 cm. Dus al met al in 4,5 uur van 2 naar 10 cm en 6 minuten geperst! En ben er ook nog zonder al te veel schade van af gekomen. Alleen inwendig een paar hechtingen. Yfke heeft wel wat last gehad van de snelle bevalling, ze was erg moe en misselijk. Gelukkig gaat het nu al veel beter.
ik werd op 3 januari ingeleid dmv een balonnetje om 16.30 moesten we daar zijn, onmiddelijk hebben ze een ctg gedaan van een half uur volgens mij en daarna hebben ze me dat ballonnetje ingebracht en weer een halfuur aan die ctg daarna. om 12u snachts viel het ballonnetje eruit dus had ik ook 3cm ontsluiting maar ik had nog geen weeën ofzo. daarna heb ik ook een inslaappil gekregen wat goed werkte om 4u snachts werd ik wakker van de pijn, de weeen waren dus begonnen maar het was nog goed te doen tegen 8u verloor ik heel veel slijm, die slijmprop dus en tegen 9u deden de weeën heel erg veel pijn toen hebben ze dacht ik ook de vliezen gebroken om 11u wist ik me geen houding meer te geven, de weeën kwamen heel erg snel, ik wou een ruggeprik maar de dokter kon niet komen want ze was met een bevalling bezig rond 13.30 kreeg ik de ruggeprik, eindelijk! het erge was dat ik om 13.30 nog steeds maar 3 cm ontsluiting had om 14u !!! maar de ruggeprik begon te werken en ik kon ontspannen om 15.30 kwamen ze kijken of ik al wat meer ontsluiting had, ik vertelde hun dat ik het gevoel had dat ik naar de wc moest nou,..dat rare gevoel was dus niet van dat ik naar de wc moest, ik had in 2u tijd ineens een ontsluiting van 10cm!!!de baby lag aan de uitgang dit kwam omdat ik zo ontspannen was van de ruggeprik ik moest even omschakelen en de dokter en verpleegster brachten snel alles in gereed en brachten me snel naar de verloskamer om 15.45 uur was ik in de verloskamer en kon het dus eindelijk beginnen om 16.30 stipt (4 januari) werd onze zoon eindelijk geboren dmv een knip waar ik niks van heb gevoeld het was een prachtig moment! hij heeft misschien wel een uur bij me gelegen (toen kon ze ook mn knip mooi herstellen intereseerde me toch niks omdat ik mn zoontje op me had mn vriend heeft hem daarna zijn eerste flesje gegeven daarna ging ik me douchen, die verpleegster ging met me mee, ik zei dat hem me wel alleen lukte, ze bleef er wel bij maar de cabine deed ik wel dicht, ze vertelde me dat ze zelden had gezien dat iemand na de bevalling al zo goed alleen kon douchen, ik wou geen hulp, ook niet met aankleden maar tijdens de zwangerschap was ik ook nog lenig daarna moesten we naar de kraamafdeling, we moesten daar blijven tot maandag (het was toen vrijdag) omdat ik een te snelle schildklier heb die erfelijk is, ze wouden er zeker van zijn dat ons zoontje die ziekte niet had. zondagavond, de ontslagpapieren waren klaar, eindelijk,...we konden bijna naar huis!!! op de nacht van zondag op maandag kon dylan niet slapen, maakte rare geluidjes, mn vriend nam hem bij hem. ineens zag mn vriend ons zoontje heel erg raar doen + hij werd blauw!!!:x:x mn vriend nam hem in een bepaalde houding vast, mn zoontje nam 1 keer lucht, mn vriend riep me dat ik op het belletje moest duwen, ik half slaapdronken die bel snel ingeduwd de verpleegster kwam snel kijken en zag ook dat het niet goed was en duwde nog een andere bel in! binnen 5 seconden stonden zeker 6 mensen in de kamer, dokters en verpleegsters en dylan werd onmiddelijk weggebracht!!! wij hadden bij wijze van spreken onze schoen nog niet aan en dylan lag al op de intensive care aan de kabels, zo snel hadden ze gerageerd! toen begon dus de hel!!! wat was er aan de hand met ons zoontje? kreeg hij geen lucht omdat hij hard aan het poepen was (het was die dag eerder ook al gebeurd maar minder fel en toen was hij aan het poepen, toen zag hij er alleen een beetje grauw uit maar kreeg heel snel weer kleur) ik had al een dag eerder verteld dat dylan soms rare bewegingen maakte met 1 armpje en beentje wat hij niet kon laten stoppen, ik ook niet en als hij die bewegingen maakte moest hij ook soms huilen het vervelende was dat hij die bewegingen nooit maakte als er iemand bij was en zenuwtrektjes zijn normaal bij baby's de maandag werd het duidelijk, dylan had een hersenbloeding! waardoor hij epileptische aanvallen kreeg de ene onderzoek na de andere, echt een hel was het mn verhaal duurt heel lang nu he nou om het snel af te maken, na 100 onderzoeken (voor ons gevoel) kreeg hij de juiste dosering medicatie en kreeg hij geen aanvalletjes meer sinds gisteren 14u is hij eindelijk thuis en het gaat heel erg goed, het is een heel tevreden lief mannetje, huilt net tot zelden en als hij huilt is het etenstijd, dan hup die fles in de mond en hij is stil de verzorging in het azm was supergoed! zowel als op de verloskamers, kraamafdeling, intensive care en medium care top verzorging daar en wij werden supergoed opgevangen, ze hebben snel en correct gereageert en wij werden heel erg goed opgevangen!!! heerlijk genieten is het nu, eindelijk! ik weet nog dat de weeën verschrikkelijk veel pijn deden voor ik de ruggeprik kreeg maar zwangerschapsdementie bestaat echt want ik herinner me de pijn niet meer zo, ik weet alleen nog maar dat ik op de grond lag uiteindelijk
Nou, hierbij bevallingsverhaal numero drie... Zaterdagochtend sliepen we lekker lang uit. Om kwart over negen stap ik mijn bed uit en ik voel een flinke harde buik opkomen. Dat gebeurt wel vaker bij het in beweging komen, dus ik merk het amper op. Een kwartier later krijg ik er nog een, als ik sinaasappels sta te persen voor het ontbijt. Dat gaat zo door, niet erg regelmatig en niet pijnlijk, maar wel steeds opnieuw. Het valt me toch wel op, elke keer een harde buik en ik probeer een beetje bij te houden hoe vaak ze komen. Na een paar uur komen ze nog steeds om de 12-15 minuten en ik vraag me af of dit misschien toch de bevalling aankondigt. Zo lang achter elkaar heb ik nog nooit harde buiken gehad. Ze doen geen pijn, voelen hooguit wat ongemakkelijk. Ik besluit mijn man en kinderen de deur uit te sturen, zodat ik eens wat meer geconcentreerd kan opletten of er regelmaat in zit. Ze gaan een rondje wandelen en in die tijd loopt de regelmaat op naar om de 8 minuten. Als ze terugkomen om half 2, stuur ik ze gelijk weer weg om wat boodschapjes te doen, want de rust om me heen doet blijkbaar goed. Ze zijn het dorp waarschijnlijk nog niet uit, of de harde buiken worden pijnlijker, duren langer en komen ineens om de 6 minuten. Dit kon het wel eens gaan worden. Ik vind het prima, ik ben precies 39 weken zwanger, lekker uitgerust, alles staat klaar, laat die baby maar komen! Om half 3 komen de weeën om de 3 minuten en moet ik ze wel even wegzuchten elke keer, en dan bel ik mijn man, dat hij alleen terug moet komen en de kinderen onderweg bij mijn ouders moet afzetten. Hij is om een uur of 3 thuis en dan komen ze al om de 2 minuten. Dat gaat goed zo. Ik bel de verloskundige en ga daarna even onder de douche, om voor de zekerheid te kijken of het daarmee niet ophoudt. Even schrikken, onder de douche krijg ik geen enkele wee, maar als ik hem uitzet, keren ze in dubbele hevigheid terug. Om half vier loopt ons huis vol met de verloskundige, haar stagiaire en de kraamverzorgster. Ze reageren allemaal wat twijfelachtig op mijn toestand, omdat ik gewoon rondloop en zit te praten en te lachen. Tussen de weeën door heb ik nergens last van en ik kan ze nog prima wegzuchten. Om kwart voor vier blijk ik toch al 6 cm ontsluiting te hebben. De hele colonne witte jassen vertrekt naar beneden om thee te drinken en samen met mijn man blijf ik boven om de ontsluiting af te wachten in alle rust. Ik heb rugweeën en hij geeft braaf tegendruk op mijn rug. Dat, samen met de ademhalingsoefeningen die ik bij yoga heb geleerd, helpt me aardig door de weeën heen. Rond 5 uur wordt het wel zwaarder. Tussendoor heb ik weliswaar elke keer een minuutje rust, maar de weeën zijn toch wel pijnlijk nu en ik krijg ze nog maar moeilijk weggeademd. Ik heb inmiddels wel 8 cm ontsluiting en de verloskundige stelt voor om mijn vliezen te breken. Ik ben niet echt enthousiast, want bij mijn vorige bevalling luidde die actie direct een weeënstorm in, gevolgd door een stortbevalling. Aan de andere kant wil ik er langzamerhand ook wel af zijn, dus om tien over vijf worden mijn vliezen gebroken. De weeënstorm volgt ook nu weer direct. De hulptroepen gaan weer naar beneden, maar na drie weeën heb ik persdrang en roept mijn man ze alweer terug. Ik wil nog niet persen, ik ben ineens zo ontzettend bang voor de pijn en denk dat ik nog geen volledige ontsluiting kan hebben. Uit alle macht verzet ik me tegen de persdrang, ik weet niet waar ik het moet zoeken van ellende. Ergens ver weg hoor ik de verloskundige zeggen: "Je hoeft je niet te verzetten, je mag rustig meepersen, doe maar wat je lichaam aangeeft dat je moet doen". Ergens verzamel ik de moed om de komende minuten door te komen vandaan en ik probeer bij de volgende wee rustig mee te persen. Maar net als bij mijn tweede bevalling is er geen houden meer aan als ik eenmaal begin. Ik pers 1x en dan floept het hoofdje eruit. De verloskundige mompelt: "hoho, ik heb mijn handschoenen nog niet eens aan joh". Dat is niet mijn probleem, denk ik vaag, ik haal adem en pers nog een keer en dan flubbert het lijfje erachteraan. In 1 minuut, met 2 x persen, zit het erop om precies half 6. De pijn is gelijk weg. Ze tilt hem op en geeft hem aan en ik zie direct dat we een derde zoon hebben gekregen, zo'n enorme balzak met een kindje eraan, kun je moeilijk over het hoofd zien. Hij doet het prima en mag lekker bloot bij mij liggen. Aan het begin van de bevalling heb ik nog even een discussie gehad over de oxitocineprik die ik niet wilde als het niet nodig was. Blijkbaar is het wel nodig, want na 20 minuten krijg ik hem toch. Wat een rotprik is dat zeg, en de naweeën die erop volgen zijn ook al niet zo fijn. De placenta wil niet erg, maar komt uiteindelijk toch. Dat blijft een akelig gevoel, net een minibabietje dat er nog even uitkomt. Ik hou er niet zo van om een pasgeboren baby zelf naar de borst te laten zoeken, maar deze is al onderweg, voordat ik hem een handje kan helpen en scheel kijkend, met opengesperd mondje en kreunend van inspanning probeert hij zichzelf direct aan te leggen. Ik ben bang dat ik nogal ben uitgescheurd, door de snelheid van het persen, maar ik blijk nog helemaal heel te zijn. De verloskundige is blij dat ik niet op de baarkruk ben bevallen, zoals ik eigenlijk had gewild, want dan had ik waarschijnlijk wel flinke schade opgelopen en dan was het misschien nog sneller gegaan. Dit was de langste bevalling die ik heb gehad, de andere twee duurden 3 uur en 2,5 uur vanaf het allereerste krampje. Het echte werk van deze bevalling heeft ongeveer 4 uur geduurd. Het fijne vond ik dat het deze keer zo rustig opbouwde en dat ik tussen de weeën door gewoon nog kon praten en van alles kon doen. Ik was erg bang om de controle te verliezen, zoals bij mijn tweede bevalling aan het eind gebeurde, en dat was ook bijna weer zo, maar uiteindelijk viel het toch wel mee. De verloskundige en kraamverzorgster vonden dat ik opvallend rustig en goed aanspreekbaar was. Ik dacht zelf dat ik op het eind de hele boel bij elkaar gegild had en het hele bed doorgestuiterd was, maar iedereen die erbij was heeft me verzekerd dat dat niet zo was, en dat ik gewoon stil op mijn rug lag, met mijn ogen dicht in mijn eigen wereldje. In dat wereldje was ik blijkbaar een stuk hysterischer dan in het echt, haha. Achteraf viel het allemaal best mee, maar ik ben heel erg blij dat ik dit nooit meer hoef te doen, aangezien dit echt ons laatste kind is. Het is een prachtige overweldigende ervaring, maar drie keer is echt genoeg, wat mij betreft, haha.
Mijn mooie zoon ligt te slapen, dus ik kom ook maar eens mijn bevallingsverhaal doen. Ik weet nog hoe interessant ik het vond om bevallingsverhalen te lezen toen ik nog mocht Iedere bevalling is anders, maar toch... Ik was zo'n aanstaande mama met een romantisch beeld van een snelle prettige thuisbevalling. Na 41 weken zwanger werd dat beeld aardig de grond ingeboord. Helaas Ik wilde gewoon niet in het ziekenhuis bevallen! Ik weet eigenlijk niet precies waarom. Ik heb uiteindelijk 2x gestript (augh) wat niets geholpen heeft. Op de woensdagavond ben ik thuis nog gestript, ik was op dat moment 41 weken en 4 dagen zwanger. Er was amper ontsluiting...op dat moment wist ik zeker dat het een ziekenhuisbevalling zou worden. Ik moest me die ochtend erna om 8.30u melden voor een balloncatheter. Om 8.00u ging ik nog even snel naar de wc waar ik tot mijn grote verbazing mijn slijmprop verloor! Oke...achteraf had ik ook wel wat pijnlijke steekjes, maar ja, die had ik wel vaker. In het ziekenhuis werd ik gelijk aan de CTG gelegd. De baby lag er goed en rustig bij. Uiteindelijk is er toch nog een inwendig onderzoek gedaan om te beoordelen of een ballon nog nodig is. En wat bleek? Ik had een krappe 2 cm ontsluiting! Hiep hoi! Ik had een gynaecoloog in opleiding aan mijn bed (wel bijna een "echte" gynaecoloog ) en zij moest wel aan haar supervisor toestemming vragen om de vliezen te breken en de bevalling te starten. En ja hoor, mijn vliezen werden gebroken, infuus werd geprikt en de bevalling kon beginnen. Ik vond dat wel een heel spannend en bijzonder moment! De weeenopwekkers deden wel hun werk. Poeh. Ik was erg blij met mijn yogalessen, de ademhaling had ik behoorlijk nodig. De weeen waren onwijs heftig en ik had maar weinig rust tussen de weeen in. Noemen ze dat nou een weeenstorm? De ontsluiting verliep zoals het hoorde: een centimeter per uur. De gynaecoloog kwam iedere 2 uur even inwendig voelen en was iedere keer dolenthousiast hoe goed het wel niet ging, hou vol, tot over 2 uur! Bij de boodschap dat ik om 14:00u op 5 cm zat en als het meezat ik vandaag nog mijn kindje in mijn armen zou kunnen sluiten, zakte de moed in mijn schoenen. De weeen waren zo heftig! Tot overmaat van ramp kreeg ik persdrang op 6 cm ontsluiting. Dan denk je dat de weeen heftig zijn, maar de persdrang vond ik gewoon eng. Mijn buik maakte de golvende beweging en ik voelde dat hij eruit wilde. Uiteindelijk is de gynaecoloog bij mij gaan zitten om de persdrang te bekijken en heeft pijnstilling voorgesteld. Van tevoren wilde ik absoluut geen pijnstilling, maar ik kon gewoon niet meer. Ik heb een morfinespuit gekregen wat de scherpe randjes wat weg kon halen. De persdrang bleef uiteraard wel. Gelukkig waren de verpleegkundige en de gynaecologen op hun hoede en namen ze mij erg serieus. De ontsluiting ging nu wel sneller door de morfinespuit. Om 16u werd de spuit bij 6 a 7 cm gezet, om 17u had ik 9 cm ontsluiting. Ik mocht gelukkig rustig meepersen met de persweeen, alles onder toezicht van de gynaecoloog. Zij probeerde tijdens de persdrang het laatste randje weg te masseren. Dat hielp, want om 17:30u mocht ik uiteindelijk toch persen op 10 cm. Het enige vervelende was wel dat er gezien de tijd, een wisseling was van de artsen en verpleegkundigen. Ik kreeg dus ander team aan mijn bed op het laatste moment. De gynaecoloog die de hele dag aan mijn bed had gestaan, maakte nog een voorspelling op het laatste moment: een kind van 4300 gram. Ik heb haar uitgelachen. Maar goed, het persen vond ik een verademing. Dat zegt ook wel wat over de pijnlijke weeen die ik heb gehad. De rust tussen de persweeen waren heerlijk en gezellig. Beetje kletsen met de mensen aan mijn bed, het was eigenlijk wel een soort van leuk. Mijn oerkracht was enorm. Ik wilde mijn kind er echt als een malle uitpersen, maar luisterde wel goed naar de mensen aan mijn bed. Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat ik moest zuchten als ze het zeiden. De schaar werd tevoorschijn getoverd en ik kreeg een verdoving tijdens een perswee. Met 4 ferme knipjes werd ik ingeknipt en ik moest zuchten. Achteraf werd op dat moment de navelstreng doorgeknipt, het zat rond zijn nekje. De gynaecoloog had mij bij het inknippen in een slagader geknipt waardoor ze door een spuitertje een straaltje bloed in haar gezicht gespoten kreeg. Slik. Na een flinke pers werd mijn prachtige zoon op mijn buik gelegd. In 30 minuten persen lag er een 4385 gram zware jongen op mijn buik. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. De placenta werd gelukkig vrij snel "geboren" en ik heb uiteindelijk nog een uur met mijn benen omhoog gelegen om gehecht te worden. Tijdens het persen heb ik regelmatig gevraagd of alles wel goed met hem ging. Blijkbaar had ik wel in de gaten dat hij er snel uitmoest ofzo. Gelukkig is alles goed gegaan, ze waren alleen allemaal heel erg verbaasd dat hij na een half uur persen is geboren zonder vaccuumpomp oid. De oerkracht had het uiteindelijk gewonnen Tijdens de bevalling had hij wel zijn sleutelbeen gebroken, waarschijnlijk is hij er wel met geweld uitgehaald, hoe het precies is gebeurd weet ik niet. Ik heb het wel ervaren als een pittige bevalling, ook al was hij in uren vrij snel geboren. De inleiding heb ik als heel heftig ervaren. Non-stop weeen, geen pauzes, de persdrang...ik hoop echt dat ik de volgende bevalling zonder opwekkers kan doen. Mijn suiker moet de volgende zwangerschap wel in de gaten gehouden worden gezien zijn grootte. Het is overigens wel heerlijk om zo'n stevig kereltje vast te houden. Hij is nu ruim 10 weken en een gezonde knul van ruim 6,5 kilo. Ik heb hem vanaf het eerste uur volledig borstvoeding kunnen geven, waar ik erg trots op ben. Ze hadden me voorbereid op het geven van bijvoeding, maar dat is gelukkig niet nodig geweest. Uiteindelijk ben ik blij dat ik in het ziekenhuis ben bevallen. Ik blijf nu medisch, aangezien ik een liter bloed ben verloren. Ik mag dus niet meer thuis bevallen, wat ik nu niet meer heel erg vind. We zijn super goed geholpen. Ondanks de zware bevalling, kijk ik er met een positief gevoel op terug. Een dag om nooit meer te vergeten!
Ook maar eens heerlijk van me af schrijven: Mijn eerste bevalling begon op donderdag avond met lichte krampen. Manlief was net na de drumband vertrokken en in de avond werden de krampen steeds regelmatiger en duurde langer! Weeen!!! Ik denk; ja , het gaat beginnen, maar het bleef maar zachtjes aanhouden. Heel de dondrdagnacht wakker gelegen want slapen ging niet en vrijdagochtend de vk gebeld. Die gaf als advies dat ik een paracetamol moest nemen en maar lekker door moest gaan met huishoudelijk dingetjes! Iets wat ik absoluut niet wilde horen bij de eerste bevalling! Ik wilde verder gaan om die baby eruit te krijgen! Afijn, "lekker"na de supermarkt gelopen, ouders op bezoek gehad en hele de dag door nog voorweeen(blijkt achteraf) "s avonds om 9.oo uur de vk gebeld want ik werd toch wel erg moe. Gelukkig wilde ze ff langs komen en was ze er om half elf! Ze wilde ff checken hoever ik was, aar er was nog helemaal niks! Geen ontsluiting, geen hoofdje, niks nadas noppes! valt dat dan ff tegen! Ze adviseerde om een nachtje na het ziekenhuis te gaan , zodat ik een slaappilletje kreeg om wat tot rust te komen met als kans dat het 's morgens door zou zetten of dat het helemaal zou stoppen en nog een week zou duren! Om half een in het ziekenhuis aan gekomen eerst een ctg , voor de zekerheid en daarna manlief na huis gestuurd om ook te gaan slapen. Ik kreeg een pilletje en dat zou gaan werken. Het enigste waar ik last van kreeg was een gevoel alsof ik harstikke zat was maar slapen, ho maar! Om 3 uur kwam de vk controleren op ontsluiting, whiehoe, 1 cm! Zo aan getotterd tot 's morgens 9.00 uur en toen kwam de vraag ofdat ik na huis wilde ofdat ze de vliezen zouden gaan breken! Na overleg met eigen vk, zouden ze de vliezen gaan breken en dat hebben ze om 9.30 uur gedaan! Daarop volgend onuitstaanbare weeen, maar wat wil je na 2 slapeloze nachten en voorweeen. Dus adviseerde de gynocoloog een ruggeprik, want ik was aan het einde van me latijn! Om half 12 een ruggeprik gekregen en heerlijk in slaap gevallen tot 16.30 uur! Toen moest ik poepen, dus ik stuurde mijn man wegom de vk te halen ofdatdat nog kon! Had ik 10 cm en mocht ik gaan persen!!! Om 17.25 uur is onze zoon geboren! Bij de tweede bevalling braken om 2.40 uur mijn vliezen. Ik dacht ga ff lekker douchen en nog slapen , kan nog wel ff duren! Bam , gelijk weeen om de 3 minuten! Dus niks geen slapen. Naar een uurtje de vk gebeld en die is langs gekomen, had ik al 4 cm. Whow, wat een verschil met de eerste! Op ons gemakje naar het kraamhotel, ziekenhuis was vol. Daar aan gekomen onder de douche gaan zitten en werden de weeen heviger! Om 6.00 uur verlagde ik toch wel na pijnstilling, maar ziekenhuis was nog steeds vol dus enige optie was uitwijken naar een ander ziekenhuis, wat 20 minuten rijden was. Dat zag ik niet zo zitten, dus tandjes op elkaar! Naar heftige weeen , maar uithodbaar, is om 9.25 uur, onze 2de zoon geboren! Ben nu benieuwd hoe bevalling nummero 3 gat verlopen
31-10-2012. (bevalling van 2e kindje) 06:00 de wekker ging, man wilde naar zijn werk gaan. 06:01 Ik zei tegen mijn man dat ik buikpijn heb, krampjes. Ik vroeg of hij vandaag misschien een dagje vrij wilde nemen om voor onze oudste te zorgen. Hij komt weer langs me liggen en vraagt of alles okee is. Ik voel mij een beetje 'vreemd'. 06:10 De krampjes worden iets aanweziger. Ik besefte nog niet helemaal dat het weeen waren 06:45 Al een tijdje regelmatig 'krampjes' om de zoveel minuten. Ik begin mij te realiseren dat het weleens weeen zouden kunnen zijn. Het voelt als heftige menstruatiekramp en het is wel goed te hebben. 06:50 Ik voel een soort 'elastiekje' knappen. Het doet geen pijn maar ik schrik me rot en spring METEEN naast mijn bed. Een grote plons vruchtwater klatst op de vloer. Gelukkig naast ons bed. Nu realiseren we ons dat het toch echt 'begonnen' is. Ik sta nu stijf van de adrenaline en hortend en stotend zeg ik tegen mijn man dat hij de verloskundige moet bellen. Ondertussen loopt er nog meer vruchtwater in golven langs mijn benen. Als de kleine beweegt komt er weer een nieuw golf naar buiten. 07:00 ik bel mijn ouders die ook net wakker zijn. Mijn vader wilde net naar zijn werk gaan. Ik vraag of ze onze onze oudste op komen halen. 07:10 ik stap snel onder de douche, wil fris en fruitig mijn bevalling in gaan. De weeen zijn prima te doen dus kon makkelijk nog even mezelf opfrissen en mijn haar wassen/fohnen. 07:25 De Verloskundige is er. Ze ziet aan het vruchtwater op de handdoeken die overal liggen dat de kleine in het vruchtwater heeft gepoept, dat wordt dus ritje ziekenhuis... Ze toucheert me wel even om te kijken hoe ver het is, dat is 2 CM. Ik pak nog even rustig mijn tas in en ondertussen arriveert mijn vader om onze oudste op te halen. Hij drinkt nog even een kopje koffie en ik loop ook nog vrolijk van boven naar beneden en terug om dag te zeggen en de laatste spulletjes te pakken. 07:50 we stappen in de auto om naar het ziekenhuis te gaan. 07:55 Mijn man zet me bij de ingang neer en ook de Verloskundige die achter ons aan reed is gearriveerd. Zij zet me in een rolstoel en we rijden naar de verloskamers. Mijn man is ondertussen de auto wegzetten in de parkeergarage. 08:05 Ik lig in de verloskamer rustig een kopje thee te drinken en de kleine krijgt electrodes op zijn hoofdje aangesloten. Inmiddels heb ik al 4 cm. ontsluiting dus het gaat rap. 09:00-10:25 De weeen worden krachtiger, veeeeeel krachtiger! Rond 10 uur begint het behoorlijk vervelend te worden en ik moet echt de steunen van het bed goed vastgrijpen en de weeen weg zien te puffen. Inmiddels heb ik dan zo'n 9 cm. ontsluiting. 10:25-10:27 Nu beginnen de persween, de gyn. komt erbij en mijn benen gaan in de beugels. Nu mag ik gaan persen. 10:33 Na 2 flinke persweeen is de kleine geboren! Een flinke man van 54 centimeter en 4400 gram. Ik ben slechts minimaal ingescheurd. Helaas moet er weer een student ingewerkt worden op het hechten waardoor dit zowat een uur duurt. Wel doen ze supervoorzichtig en ik heb er achteraf dan ook 0,0 last van. Wel blijft hechten een pijnlijk iets, zelfs als de kleine op mijn borst ligt geen pretje . Bij elkaar dus in 3,5 uur gepiept en zonder pijnstilling. Zou het zo weer over doen .
Zondag 20 januari ben ik om 8uur begonnen met het poetsen van mijn huis.. Hij moest en zou die dag helemaal schoon, haha!! Nadat klaar was rond 15uur.. ben ik lekker gaan zitten op de bank.. Kreeg toen last van harde buiken.. niet pijnlijker als anders, dacht dat het kwam omdat ik te druk was geweest met het poetsen van mijn huis.. Om 22uur waren de harde buiken nog niet weg, dus ff onder de douche gegaan, daarna waren ze helemaal weg en ben ik lekker gaan slapen. Om ongeveer 00:00 werd ik wakker van weer die harde buiken.. Toen maar even gaan timen en ze kwamen erg onregelmatig tussen de 8 en 5 min. Toch maar besloten de verloskundige te bellen, omdat het erg sneeuwde en slecht weer op komst was besloot ze ons naar het ziekenhuis te laten komen om even te kijken of ik weeen had. Want ze was toevallig al in het ziekenhuis vanwege een bevalling. Om 1:00 hebben we onze andere dochter laten ophalen door mijn schoonouders.. We waren om 1:45 in het ziekenhuis.. Daar besloot de verloskundige om 2:15 mijn vliezen te breken omdat ik al 3 cm ontsluiting bleek te hebben.. Na het breken van de vliezen 30 min laten kreeg ik persdrang, en om 3:01 is onze dochter Tess al geboren. ik ben van 3 naar 10 cm gegaan in 30 min tijd. Heel onwerkelijk, We konden niet bevatten dat de bevalling zo snel ging. Vanaf de eerste echte wee, want die kreeg ik pas na het breken van de vliezen 46 min later was onze dochter al geboren.. Onze dochter is geboren met 38 weken en 2 dagen. We zijn heerlijk aan het genieten van ons gezinnetje..
Hier dan ook mijn verhaal. Zondagnacht rond 4.45 uur word ik wakker met enorme buikpijn, ik ga maar even naar de wc. Terwijl ik opsta denk ik: het wordt opeens wel heel nat tussen mijn benen! Mijn vliezen zijn gebroken. Het komt steeds in kleine golfjes naar buiten. Terwijl ik op de wc zit realiseer ik me dat onze kleine nu echt gaat komen! Bijzonder! Uit het kraampakket even wat kraamverband gepakt en weer in bed gaan liggen en mijn man wakker gemaakt. Samen genieten we even van dit bijzondere moment. Ik heb wat lichte menstruatiepijn, maar het komt nog zo onregelmatig dat we besluiten nog even te gaan slapen. Het vruchtwater was helder, dus we hoefden de verloskundige pas 's ochtends te bellen. Rond een uur of half 10 word ik weer wakker en ik bel de verloskundige. Ze komt eind van de ochtend even langs om te kijken hoe het gaat. Als ze tegen 11 uur arriveert heb ik wel weeën, maar ze zijn nog zo licht en onregelmatig dat de verloskundige besluit weer te vertrekken. Ze komt aan het einde van de middag wel weer terug. Ondertussen worden de weeën steeds heftiger en regelmatiger, en al snel komen ze om de 3-5 minuten. Mijn man besluit om 14.00 de verloskundige weer te bellen, ze komt er meteen aan. Ondertussen zit ik op de wc, want ik moet ontzettend poepen! Dan realiseer ik me opeens dat ik ontzettende persdrang heb. Dit kan toch nog helemaal niet denk ik? Ik heb toch nog lang geen volledige ontsluiting? Weer belt mijn man de verloskundige, ze staat gelukkig al voor de deur. Wat blijkt, ik heb al volledige ontsluiting! Eigenlijk wilde ik in het ziekenhuis bevallen, maar daar is nu geen tijd meer voor. Snel wordt alles in de kamer in gereedheid gebracht en mag ik eindelijk gaan persen! Na anderhalf uur is er echter weinig verandering. De kleine komt steeds maar een heel klein beetje verder... De verloskundige besluit dat we toch naar het ziekenhuis gaan. De ambulance wordt gebeld en ik maak mezelf (al persend) klaar om naar beneden te vertrekken. Ik woon in een flat dus dat hield in: over de galerij, in de lift en vervolgens wachten in de hal. En ondertussen door persen. Uiteindelijk heb ik bijna een half uur staan wachten in de hal omdat de ambulance maar niet kwam. Wat een hel! En dan die rit in de ambulance, wat een verschrikking! Ik geloof dat ik dit nog het zwaarst vond van de hele bevalling. Eenmaal in het ziekenhuis word ik al allerlei apparatuur aangesloten. Gelukkig gaat het met de kleine nog allemaal prima. Ik krijg wat weeenopwekkers om het persen te bevorderen. Ik blijf maar persen en persen, maar het duurt eeuwen! Uiteindelijk zit ik er doorheen, ik kan bijna niet meer. Gelukkig wordt op dat moment besloten een knip te zetten. En dan is na 2x persen onze zoon daar! Jonathan, 2900 gram en 47 cm. Wat een heerlijk kereltje! Wat bleek, hij lag een beetje scheef met zijn hoofd, waardoor hij niet de makkelijkste doorgang had. Uiteindelijk heb ik langer moeten persen dan dat ik weeën heb gehad. Een bizarre bevalling, maar al met al kijk ik er toch op terug met een positief gevoel. Ik heb geen moment getwijfeld dat het niet goed zou komen! Ik had een topper van een verloskundige die er de gehele tijd bij is gebleven, ook in het ziekenhuis. Nu gaan we volop genieten van onze kleine man!
hier dan ook mijn verhaal ! woensdag 6 feb wordt ik wakker met een natte onderbroek dacht meteen aan vruchtwater vk gebeld en ze kwam kijken 09.30 zou ze komen toen ze kwam dacht zei ook aan vruchtwater ! eind van de middag zouden we contact hebben om 1 uur had ik om de 5 minuten weeen (athans zo voelde het echt ) vk gebeld om 15.00 dat ze toch maar even moest komen kijken toen ze kwam was er niks gebeurd balen ! maar omdat ze zeker wou weten of ik wel vruchtwater verloor toch naar het ziekenhuis daar werden de krampen echt heftiger ! arts assistent melde mij dat mijn bevalling begonnen was en we het thuis mochten afwachten zo gezegd zo gedaan,wij weer naar huis kinderen zouden lekker bij oma slapen eenmaal thuis weeen om de 2 minuten vk weer gebeld dat ze weer even kwam kijken en toen kwam de domper het had nog steeds niks gedaan bmm nog te lang en te stug en het was dus gewoon voorwerk ondanks dat het zo heftig en pijn deed. op haar advies naar het ziekenhuis om te kunnen slapen vk is toen nog wel boos geworden op de arts assistent want hij had aan mijn bmm kunnen voelen dat er nog niks was. ze heeft toen geeist dat ik de volgende dag of vrijdag werd ingeleid omdat ik er inmiddels door de weeen helemaal door een zat na een nachtje ziekenhuis kwamen ze me wekken dat ze me gingen inleiden die dag 1ste pil werd ingebracht waarop 30 minuten regelmatige weeen kwam daarna weer helemaal niks noppes nada ! en het deed ook helemaal niks bleef op de 2 cm hangen volgende pil weer 30 minuten volop weeen en daarna weer niks en die pillen deden ook niks laatste pil zouden ze inbrengen maar ineens zelf weer weeen die niks deden toch de laatste pil er in en het deed weer helemaal niks !!! ik zat er mentaal echt helemaal doorheen en was het spuugzat om 23.00 kwam de nacht verloskundige op mijn verzoek ik wou weten wat het plan morgen was! dus ze zei dan ga ik eerst even kijken hoe we er nu voor staan dus inwendig onderzoek.! en wat bleek bmm verweekt YEs dacht ik ! ze zei ook meteen morgen ochtend gaan we je vliezen breken vrijdag ochtend word ik gewekt om 06.30 om te douchen en om 07.00 breken ze me vliezen ! toen ze eenmaal me vliezen hebben gebroken gaat het snel om half 8 komen ze kijken omdat ik om pijnstilling vroeg wat blijkt ik ben van 3 cm naar 7 cm gegaan de infuus werd klaargemaakt om toch nog pijnstilling te krijgen de laatste 3 cm gingen voor me gevoel iets langzamer na een uur kwam ze weer omdat ik persdrang kreeg ! conclusie 8 cm en ik moest even op me zij gaan liggen zodat ie goed kon draaien toen kreeg ik nog een paar weeen en toen voelde ik onze kleine man komen ! dus alles werd in een rap tempo klaar gemaakt en daar was die dan met 6 minuten persen is die na 2 uur en 12 minuten in totaal te wereld gekomen zonder een knip of scheur!!
Hier mijn verhaal. Maandag 21 januari. Slecht geslapen. Ik ben zo ongeduldig en ik wil graag weten of ik al ontsluiting heb. Wil mij klaarmaken om naar de vk te gaan en loop de trap af naar de douche. Op de trap voel ik iets tussen mijn benen en ik denk shit een haar in m'n boxer. Eenmaal geplast kijk ik waar die haar zit en hangt m'n slijmprop daar. Dus ik gil naar m'n vriend: schat ik verlies m'n slijmprop. Hij snel googlen en toen kwam hij in paniek naar beneden. Ik zei ja binnen 24 uur kunnen we papa en mama zijn. Dus besluiten e vroeg te gaan slapen. Mijn vriend gaat om 22:00 uur slapen en ik val pas tegen 00:30 in slaap omdat ik het rete spannend vind. Tot 02:00 uur slaap ik. Dan word ik wakker met buikpijn. Ik kijk het even aan. Val bijna weer in slaap en krijg weer buikpijn. Ik ga het maar eens timen. Om de 10 minuten. Hmm.. Slapen wordt hem dus voorlopig niet. Ik maak me vriend wakker en Ik vertel dat ik weeën heb om de 10 minuten. En nu?! Is de volgende vraag. Ja wachten tot ze om de 3/5 minuten komen. Ik besluit in de woonkamer te gaan zitten. Hier komen de weeën nog steeds om de 10 minuten. Totdat het 6:30 is komen ze minder snel en om 07:00 uur waren ze weg. Ik besluit naar bed te gaan aangezien ik maar 1,5 uur geslapen heb. Daar besluit vriend lief om flink wat bossen om te zagen. Dus ik smeek hem het bed uit te gaan. We krijgen ruzie en vallen erna samen in slaap. Hij stapt om 9 uur eruit en ik om 10 uur. Hoe chaggo ik ben zeg ik dat ik het niet meer trek en slaap medicatie wil. Ik bel de vk en die zegt je moet langs het zh voor ctg. Vriend is aan het thuiswerken. We zijn beiden niet gedoucht en besluiten even snel die ctg te doen. Voor de zekerheid de vluchtte mee. Plots vergeet mijn vriend zijn telefoon. In het zh aan de ctg. Het duurt een half uur zegt de dame. Maar na een tijd zit ik er al gauw 1 uur aan. De vk komt en zegt u heeft weeën om de 10 minuten. Ik voelde ze geen eens. Ze vraagt of ik ontsluiting heb en ik zeg het niet te weten. Ze kijkt en ik blijk al 4-5 cm te hebben. Na overleg moest ik blijven en gingen ze me inleiden. 15:30-15:45 vliezen gebroken + infuus Gelijk weeën om de 3 minuten en best wel hevig. 17:00 5-6 cm ontsluiting. 17:30-17:45 petadine prik. Daarna kreeg ik al gauw het idee dat ik moest poepen. Ik had al sinds vrijdag niet gepoept. Het was tenslotte al dinsdag. Ik zei tegen m'n vriend sorry ik moet poepen. De vk kwam binnen en zag dat ik iets deed. Ze vroeg wat ik deed. Ik zei sorry ik ben aan het poepen. Oh zei ze, dan ga ik je ontsluiting checken. Het lakentje ging omhoog en daar zag ze al het hoofd. Ik was niet aan het poepen maar had pers weeën. Alles werd in gang gezet. Volgende weeën mocht ik mee persen. Na 4 keer persen werd om 19:07 mijn dochter B.ritt J.essy geboren. Geen scheur of knip. Wel 5 hechtingen wegens interne wondjes.
Op 18 september had ik mijn kleine meid al de hele dag niet gevoeld, en ik maakte me daar enorm ongerust over. Ze was weleens vaker wat rustig gedurende een dag, maar de ochtend van 18 september 2012 stond ik gewoon sochtends op met een enorm bang gevoel. Ik kon dat angstige gevoel niet plaatsen, en ik heb mijn man naar het ziekenhuis laten bellen. Omdat ik dus de kleine meid al een dag niet tot nauwelijks gevoeld had, mocht ik langskomen op de verloskamers en dan zou er een CTG gemaakt worden. Wij dus hoppa in de auto, opweg naar het ziekenhuis. Daaraan gekomen gelijk aan de CTG gelegd, en de kleine deed het gewoon goed. Ze bewoog gigantisch veel volgens de CTG, alleen op de 1 of andere manier voelde ik die bewegingen niet. Ook registreerde de CTG dat ik weeen had/ Maar ik voelde nietssssssssssssssssss Afijn, de verloskundige kwam even voelen van binnen, om te kijken of ik ontsluiting had. De dag ervoor had ik gewoon de standaard controles nog gehad bij de gynaecoloog, en toen zat alles nog potdicht. Dus ik verwachtte dat dat dus nog het geval zou zijn. Maar wat bleek, ik had al 2 cm ontsluiting. Verloskundige stelde voor dat ik nog even 2 uurtjes in het ziekenhuis zou blijven, en dan zou ze weer toucheren om te kijken of ik meer ontsluiting erbij had gekregen. 2 uur later werd er weer gevoeld, door een andere verloskundige, en die zei dat het niet gevorderd was, het was gewoon nog 2 cm. Ik mocht kiezen : of naar huis en wachten tot de bevalling spontaan begon, of gewoon de vliezen door prikken en inleiden. Ik was ondertussen 41 weken 3 dagen, dus ik liep overtijd. Mijn man en ik besloten naar huis te gaan, en die avond en nacht af te wachten. Mocht de volgende ochtend nog niets veranderd zijn, dan zouden ze me inleiden. Dus wij naar huis, komen om half 9 savonds thuis, en ik kreeg flinke pijn in de buik. Manlief weer gebeld naar het ziekenhuis en ik moest direct terug komen. Eenmaal weer op de verloskamers te zijn gearriveerd, werd er weer getoucheerd, en ik had gewoon nog 2 cm ontsluiting. Pijn in de buik was opeens ook spontaan weg Ze besloten mij die nacht in het ziekenhuis te houden, en ik kreeg een prik zodat ik die nacht goed kon slapen, want ze zouden me de volgende ochtend inleiden. Kreeg die prik om 11 uur savonds, en de verpleegster zei dat ik binnen enkele minuten zou slapen. Nou.....................NIET DUS. Ik heb gewoon nog liggen grappen en grollen met mijn man, want die mocht ook blijven slapen. De verpleegsters stonden er versteld van dat ik totaal niet ging slapen op die prik Om 2 uur die nacht zei ik tegen mijn man : ik begin af en toe krampen in de buik te krijgen. Dus hoppa, ik werd weer aan het CTG gelegd, en ja hoor, het waren echte weeen. Ze vroegen of ik een ruggenprik wilde, maar die heb ik geweigerd, want ik had nauwelijks pijn, ondanks dat ik dus volop weeen had volgens de CTG. Om 4 uur die nacht hebben ze mijn vliezen gebroken, en toen begonnen de weeen op te komen. Op dat moment had ik 3 cm ontsluiting. Om 5 uur gingen ze weer toucheren en de verloskundige verbaaste zichzelf dat ik nauwelijks pijn had. Ik voelde de weeen amper. Ze ging dus toucheren en ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben, en dat in 1 uurtje tijd aan weeen Omdat ik heupproblemen heb vondt de verloskundige het beter dat ik toch een ruggenprik nam, omdat ik volgens haar al mijn krachten nodig had tijdens het persen, en op die manier kon ik toch wat uitrusten ondanks dat ik bijna niets voelde van de weeen. Maar omdat ze eerst wilde kijken of de kleine meid de ruggenprik wel kon verdragen hebben ze eerst bloed van haar koppie af moeten nemen. Alles was goed, dus er was groen licht voor de ruggenprik. Om 6 uur werd ik naar beneden gereden voor de prik. Ik gaf aan dat ik veel druk voelde van onder en dat ik moest persen. Maar neeeeeeeeeeeeeeee, zeiden ze, dat kon nog niet. Ik dacht nog : tja, het zal wel dan, hun zullen het wel weten. Dus ruggenprik is gezet, en ik heb ff liggen dommelen nog. Om half 9 die ochtend kwam de verloskundige weer langs, ze wilde weer even toucheren. Maar ze kon met haar vingers niet bij mij naar binnen want.........................het koppie van de kleine meid zat al voor de uitgang Verloskundige zei dat het wel heel snel was gegaan, en dat ik mocht persen, maar ik moest er rekening mee houden dat ik geen persweeen zou voelen door die ruggenprik, en dat het kon zijn dat ik wel een uur lang moest persen. Ik spreid dus mijn benen, ik pers 1x, en hoor ineens de verloskundige zeggen : oh jee, het hoofdje is al geboren, pers nog maar 1x. Dus ik pers nog een keer, en daar was onze kleine meid, in 2 persweeen dus Doordat de geboorte zo snel ging ben ik wel iets uitgescheurd geweest en gehecht. Al met al heeft de hele bevalling vanaf de eerste wee tot aan de geboorte maar iets meer dan 5 uurtjes geduurd. Echter.....................ik gaf om 6 uur die ochtend al aan dat ik moest persen, maar ze geloofde me niet. Achteraf blijkt dus dat ik gelijk had, en als ze me toen die ruggenprik niet hadden gegeven en naar mij geluisterd hadden, dan was de kleine meid die ochtend tegen 6 uur al geboren, en dat betekende dat dan de bevalling al met al maar 2 uurtjes zou hebben geduurd, vanaf de eerste wee gerekend Onze meid woog 3245 gram en was 46 cm. Zoals deze bevalling is gegaan, zo wil ik er nog wel 10 baren Makkelijker kan een bevalling niet zijn.
Op 11 februari om 22:30 voel ik de eerste wee. Hoe had ik ooit bang kunnen zijn dat ik de weeën niet zou herkennen. Pfff. Om 01:30 kwamen ze een uur om de 5 minuten. Mijn partner belt de vk. Die is er om 01:45. Bij het inwendig onderzoek blijkt dat ik al 4/5 cm ontsluiting heb. Nu kunnen we kiezen, of nog even thuis afwachten of naar het geboortecentrum, waar we wilden bevallen. We kiezen ervoor om naar het geboortecentrum te gaan. Dat is maar goed ook want de ontsluiting vordert gestaag. Om 05:00 heb ik persweeën na een uurtje in bad te hebben gezeten. Ik heb nog geen volledige ontsluiting (8/9 cm) dus nog even op de zij en wegzuchten. Om 05:35 mag ik meepersen. Helaas is er na een uur nog steeds geen vooruitgang. Na nog een tijdje persen wordt besloten dat ik naar de verloskunde afdeling van het ziekenhuis wordt overgedragen. Aldaar blijkt dat onze zoon in sterrekijker-positie ligt. Daarom komt hij niet door het geboortekanaal. Ik krijg een infuus om de weeën nog iets heftiger te maken en dan mag ik proberen hem nog iets verder naar beneden te krijgen. Dan kunnen ze een vacuümverlossing proberen. Anders wordt het een keizersnee. Dat wil ik echt niet, dus met al mijn macht heb ik geperst. Uiteindelijk heb ik in totaal dik 2 uur geperst. Ik was kapot. Maar het heeft geholpen. Ze konden de kap van de vaccuumpomp plaatsen en met een laatste perswee en flink trekwerk kwam om 09:04 onze zoon ter wereld. Hij heeft nog een dag last van zijn hoofd gehad en ik ben nog ruim een uur weer in elkaar gehecht . Maar mooi geen keizersnee nodig gehad . Nu 2,5 week later zijn de hechtingen bijna volledig geheeld en doet onze zoon het prima. Ik weet nu dat het echt waar is: hoe langer de bevalling geleden is, des te moeilijker wordt het om je weer voor de geest te halen hoe pijnlijk bevallen is. Toen ik aan het bevallen was, zei ik tegen mijn partner "We houden het er op eentje hoor!" omdat het zo'n pijn deed. Maar nu kan ik me de pijn niet meer voor de geest halen. En de heelperiode van de knip en scheur is me ook alles meegevallen. En ja, als je baby voor het eerst op je borst ligt, ben je inderdaad op slag verliefd op dit wezentje dat je dan pas voor het eerst ontmoet. Magisch...
Bij mij braken om 15.45 uur mijn vliezen op de trap na mijn middagdutje. Vriend gebeld dat ie naar huis kon komen en verloskundige op de hoogte gesteld. Om 22.00 uur was de verloskundige er en had ik licht weeen. 3 cm ontsluiting werd geconstateerd. Hierna begonnen de weeen wel heftig te worden en ik hield het niet meer dacht ik haha. Verloskundige was er om 02.00 uur en ik bleek pas 5 cm te hebben. Pff ik zei hoe lang gaat het dan wel niet duuuuren. Toen ze weg was kwam ik in een weeenstorm en ik kan me niet meer herinneren dan dat ik stil in een hoekje stond 2 uur lang! Om kwart voor vijf was ze er weer en toen bleek ik al persweeen te hebben en 10 cm ontsluiting. Alles is klaargemaakt en ik mocht persen. Om kwart voor 6 is ze geboren en wat was ik blij dat het achter de rug was! 3 hechtingkjes en al met al een pracht van een bevalling en vlot voor een eerste. Heb wel zeker een tijdje last gehad van die weeeenstorm (psychisch zeg maar) Ben nu ook vrij angstig voor mijn aanstaande bevalling.
Na het lezen van al jullie bevallingsverhalen besef ik me des te meer, wat voor een bijzonder moment een bevalling is! Op dinsdag 30 maart 2010 rond 21:00uur voel ik een knap in mijn buik. Meteen voel ik iets lopen. Vruchtwater dacht ik. Verloskundige gebeld, want de kleine was nog niet ingedaald. Ze kwam meteen, onderzocht en wat bleek; geen vruchtwater. Kindje was nu wel wat verder naar beneden gegaan, dus als mijn vliezen nu zouden breken hoefde ik niet meer meteen plat te gaan liggen. Op woensdag 31 maart, wederom een hele schoonmaakronde door het huis. Om 17:45 sta ik de gang te dweilen als er plas water bij mijn voeten ontstaat. Dat maar meteen opgedweild. Omdat de kleine nu laag genoeg ligt, besluit ik de volgende ochtend de verloskundige te bellen. Die avond vroeg naar bed, maar om 22:00 uur word ik wakker van heftige krampen. Yes, dacht ik, de kleine komt eraan! Dus zoals een gek nog wat was staan strijken, de oven en de magnetron helemaal schoon gemaakt, honden geborsteld en spelletjes op de WII te spelen. Om 6 uur kwamen de weeën al 3 uur om de 3 minuten. Dus de verloskundige gebeld, ik moest naar het geboortehuis komen want ze was ook nog met een andere bevalling bezig. Ik bleek nog maar krap 1 cm ontsluiting te hebben en ze dacht te voelen dat de kleine in stuit was gedraaid. Om half 10 moest ik maar terug komen voor een echo. Zo gezegd zo gedaan, de echo was goed, geen stuitligging. Maar nog steeds maar 1 cm ontsluiting. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen om 12 uur, nog steeds maar 1 cm ontsluiting. Om mij rust te geven krijg ik een ruggeprik icm wee-opwekkers. om 16 uur heb ik nog steeds maar 2 cm ontsluiting. Dus infuus werd flink opgehoogd. Om 20 uur roep ik dat ik wil persen, en ja volledige ontsluiting! Maar omdat de verloskundige met een andere bevalling bezig is, en de gyn niet wil bellen moet ik de persweeën maar weg puffen. Om 20:50 mocht ik eindelijk gaan persen, maar het schoot voor geen meter op! De kleine wilde maar niet naar beneden. Uiteindelijk is om 23:28 uur onze zoon geboren met behulp van fundus expressie. Zonder knip, vacuüm of hulp van de gyn, wat mij een totaalruptuur opleverde. Onze zoon bleek een sterrenkijkertje te zijn, met een bovengemiddeld groot hoofd. De verloskundige is daarna ruim anderhalf uur bezig geweest met het hechten. Ons tweede kindje zou geboren worden met een geplande keizersnede. Omdat de gyn volgens een bepaald protocol werkte, moest ik doorlopen tot 39+3. Ik zag dit totaal niet zitten, dus met praten kon ik er gelukkig nog twee dagen afhalen. Woensdag 14 november2012 zou de keizersnede uitgevoerd gaan worden. Omdat ik al weken niets mocht doen, besloot ik op maandag 12 november de bovenverdieping van ons huis te schoonmaken, dan zou ik op 13 november de benedenverdieping kunnen doen. Die maandag 12 november druk in de weer geweest met de slaapkamers, badkamer, trappen en de zolder. 's Avonds aten we bij mijn schoonmoeder toen ik aan tafel wat harde buiken kreeg. Teveel gedaan, dus met een warme douche zou het wel weg gaan. Eenmaal thuisgekomen lekker op de bank gelegen totdat ik het niet meer uit kon houden. Om 22:00 uur toch maar gaan douchen met een stopwatch, pen en papier binnen handbereik. Om 23:00 het ziekenhuis gebeld. Ik moest meteen komen. Spullen gepakt, schoonmoeder gebeld voor onze zoon en de honden. Om 23:55 uur liep ik het ziekenhuis binnen, om 00:15 werd de gyn gebeld en om 01:00 lag ik op de ok. Om 01:25 is onze dochter geboren. Om 2:15 lagen we alweer in onze kraamsuite terug en kon het genieten weer beginnen.... twee verschillende bevallingen, twee bijzondere ervaringen die ik voor geen goud had willen missen. Ondanks alle ellende die we nog moesten trotseren na de eerste bevalling....
Ik werd 19 februari s nachts al en paar keer wakker van wat buikpijn. Hier verder niet bij nagedacht en weer verder gaan slapen. S morgens rond 7 uur werd ik wakker van de weeën, ik voelde vrijwel gelijk dat het weeën waren. Een tijdje later kwamen ze steeds regelmatiger en om de 5 minuten. Om 9 uur heb ik de verloskundige gebeld. Ze vroeg of ik wilde dat ze langs kwam of dat wij gelijk naar het ziekenhuis wilden. Ik moest even douchen en daarna zou ze terugbellen. Onder de douche werden de weeën wat heftiger (ze waren eerst nog wel makkelijk weg te zuchten. We besloten maar gelijk naar het ziekenhuis te gaan. Om kwart over 10 waren we in het ziekenhuis. Rond half 11 ging ze mn ontsluiting controleren, 3 cm. Maar de weeën die ik had, waren niet de weeën die ze wilde zien. Ik moest verplicht anderhalf uur in bad zitten, in de hoop dat het snel zou vorderen. Na anderhalf uur geweekt te hebben ging ze rond half 1 weer kijken, en krappe 4 cm, dat schoot dus niet op. Ze heeft heel erg getwijfeld wat ze met me ging doen. Ze besloot bij een goede wee mn vliezen te breken. Nadat die gebroken waren barstte de weeën storm los. Ik wilde heel graag pijnstilling, want dit werd me toch wat te veel. Ik werd aan de ctg gelegd voor een half uur. Er zat haast geen pauze tussen de weeën, het deed echt pijn. Na een half uur begon ik een beetje persdrang te voelen. De verloskundige ging nog even controleren, als ik te veel ontsluiting zou hebben kon de pijnstilling ook niet. Ik zat op 8 cm. 4cm in een half uur, daarom deden die weeën zo vertrekt veel zeer! De pijnstilling kon dus niet meer. De verloskundige voelde nog een keer en ik zat bijna op 10, als ik wilde mocht ik gaan persen bij de volgende wee. Het persen heeft uiteindelijk nog 10 min geduurd, waarvan ik 2 keer echt heb geperst en de rest zuchtend heb gedaan (dit om een sub-totaal ruptuur te voorkomen, vorige bevalling). Dit vond ik wel heel zwaar. Maar toen werd Mike gelukkig geboren om 13.41 uur. Ik heb Mike zelf aangepakt en gelijk op mn borst gelegd. Het was wel heftig en heel snel gegaan na die 4 cm. Toen de placenta nog, alleen die wilde niet. Na 2 spuitjes in mn benen nog niet. Dus moest ik na een uur naar de o.k. Voor een manuele placenta verwijdering. Hiervoor werd ik onder narcose gebracht en een uurtje later waren we weer lekker samen!