Dan ga ik ook maar eens mijn verhaal van mij afschrijven..! Het plan was om in bad te bevallen in een geboortecentrum zonder artsen oid, alleen de vk, man, moeder en ik. Je raad het al...plannen? welke plannen? Op de dag dat ik 37 weken braken mijn vliezen om 9.00 in de ochtend...heel toevallig net na het douchen in mijn nakie.. Handig want ik had nergens nog matrasjes oid . Dus ik heb toch wel ruim een half uur in de badkamer gestaan want er kwam zoveel uit, ik dacht dat scheelt kraamverband enzo en dan moet ik elke keer verschonen... Ik nog steeds vrolijk en wel voelde niks, belde mijn moeder, de vk en ging rustig op de bank zitten en ik dacht..weet je wat..Ik bak een cake.. Rustig een cake gebakken, wat gegeten en toen was de vk daar.. even checken of het vruchtwater was en dat was het.. nou zegt ze, ik kom om een uurtje of 3 weer om te kijken hoe het vordert..(nog geen weeen, dus ik vond alles prima).. Vlak nadat ze weg was begonnen de weeen, en toen wist ik dus echt. O DIT IS EEN WEE. Dit gaat wat op en af maar al snel zit er regelmaat in de vk komt uiteindelijk iets later en tegen die tijd zijn de weeen al moeilijker weg te puffen en zit er bijna geen pauze in.. De vk komt (dit was denk ik een uur of 4) en ze zegt nou mooi 5 cm... ik kom over een uur of 2 weer langs.. Ik begon me toen al erg slecht te voelen, ik kan het niet precies beschrijven want wie voelt zich nou niet slecht maar het voelde niet goed.. de vk is net een half uur weg en ik zeg, sorry ik moet NU naar het ziekenhuis.. Mijn vriend de vk bellen en we spreken af bij de geboortekliniek.. Ik stap met veel moeite in de auto met een half ingepakte vluchtkoffer en wat kunnen we uiteraard niet vinden..mijn paspoort.. ik schreeuwde na een minuut of 10, luister I DONT CARE ik WIL NU GAAN. dus zonder paspoort richting het ziekenhuis en uiteindelijk gesetteld in een erg mooie waterkamer met wierrook en alles.. Bad vol laten lopen en ik ga in het bad zitten, linea recta zeg ik, er is iets niet goed ik wil hier weg, ik kan het niet.. Stagaire, vk en mijn vriend bleven zeggen rustig maar komt goed, je kan het.. Ik bleef maar zeggen NEE NEE NEE ik heb het heet ik kan het niet.. Hier komt een stukje waar ze zich later ook voor hebben geëxcuseerd, ze dachten laten we haar temp opnemen..ik zat naakt in bad en ze gingen mijn temp meten onder mijn oksel Dat was 37.8 en ze vonden het prima en dus bleef ik maar zeggen nee er is iets mis... uiteindelijk luisterde niemand en toen heb ik gezegd luister, als de enige manier is om hier een dokter te krijgen wil ik NU pijnbestrijding (dit wilde ik niet maarja, hoe kom ik anders daadwerkelijk in het ziekenhuis)... Na veel gepraat had ik besloten dat ik een beenprik wilde maar ze moesten checken of er wel plek voor mij was.. (niet echt maar ze hadden een minikamertje vrijgemaakt waar ik even kon liggen).. dus hup naakt in de rolstoel met een deken over mij heen werd ik naar beneden gereden.. Aangekomen in het kleine inimienie kamertje blijk ik al 8/9 cm ontsluiting te hebben en is het te laat voor pijnbestrijding.. Na een ctg hebben het ziekenhuis en de vk een discussie, de vk wil me weer mee naar boven nemen en het ziekenhuis wil me hier houden..ze vinden de hartslag van de kleine niet goed genoeg.. De weeen komen nu al een hele tijd zonder tussenposes en zijn erg hoog..ik trok het niet echt niet meer en bleef in1gedoken liggen en kon mij voor mijn gevoel niet goed meer bewegen.. Ze besluiten opnieuw mijn temp de meten en meteen werd er actie ondernomen, ik blijk hoge koorts te hebben, zeg vragen zich af waarom mijn temp niet eerder opgenomen is waardoor er weer een discussie ontstaat tussen vk en artsen In de tussentijd krijg ik persdrang en word mijn infuus ingeprikt in de ene arm en van de andere arm word bloed afgenomen.. Het infuus kon niet geprikt worden en mijn arm bleef opzwellen... Nadat dit eindelijk goed gaat, word er een hartmonitor op zijn hoofdje geplaatst (ik weet niet precies hoe dat heet).. meteen zien ze dat zijn hartje aan de hoge kant is en blijft... In de tussentijd moet ik blijven persen, er komen wat artsen langs en ze vertellen dat hij er niet uitkan, zijn armen zijn over zijn bolletje geslagen en er is niet genoeg ruimte om naar buiten te kunnen komen.. Ze vertellen rustig dat de gyn eraan komt en dat ik in de tussentijd moet blijven persen..als ik blijf persen en ik hem ver genoeg pers kan hij met de tang gehaald worden en anders moet het een ks worden.. (dit allemaal in relatief kort tijdsbestek natuurlijk ) Ik blijf persen en het alarm gaat af, zijn hartje slaat over de 220 en gelukkig heb ik genoeg geperst om hem met detang te laten komen.. In de tussentijd staat de hele kamer vol en ik zat nog steeds in dat ienie mienie kamertje, de vk, stagaire en wat co's worden weggestuurd en eeerst word er een knip geplaatst daarna de tang (EN O WAT VOND IK DAT PIJN DOEN). Ik kon niet meer persen en met heel veel kracht werd hij eruit gehaald.. en zo werd meneertje koekepeertje om 22.26 geboren op 30-11-12 daarna kon ik heel moeilijk gehecht worden en na twee verschillende pogingen door twee verschillende artsen, kon de derde mijn onderkant weer enigsinds repareren.. Dit was nog niet het einde, de kleine man had veel complicaties na de bevalling en mocht 2 weken later mee met papa en mama.. maar anders word mijn verhaal zo lang, hij is al zo lang
Ach Sdenise... Wat een verhaal! Best bijzonder dat je zelf voelde dat het niet goed zat, en je niet serieus genomen werd. Jammer ... Heb je het een plekje kunnen geven? En gaat alles goed met je kleine man?
Ja inderdaad jammer, ze hebben allemaal wel excuses gemaakt.. Het heeft even geduurd maar het heeft nu wel een plekje... Met de kleine meneer gaat het nu goed en doet alles zoals het hoort dus ik ben blij
Jeetje wat een verhaal Denise! Fijn om te horen dat je het een plekje hebt kunnen geven, en dat alles goed is met meneertje koekepeertje. Het lijkt me nogal wat zeg.. Ik trek er de les uit dat ik me inderdaad dus maar nergens op in moet stellen qua verwachtingen, behalve dan dat dat kind er daadwerkelijk uit komt.
Hier ook mijn verhaal. Ik mocht nu voor de eerste keer bevallen na 2 eerdere geplande ks. De gyn wist zeker dat ik de 40 weken afspraak nog wel zou halen dus had me er helemaal op ingesteld. Dinsdag nog een lange wandeling gemaakt, had wel last van me lichaam en had pijn maar op een of andere manier toch doorgelopen. Dit heeft kennelijk de boel op gang gebracht. Rond 22:00 heftig voorwerk maar nog geen regelmaat. Om 02:00 zijn we in het ziekenhuis omdat er regelmaat in zit en omdat ik medisch ben moest ik gelijk bellen. Na een uur aan de ctg gaat de vk me inwendig onderzoeken. Bmm is verstreken en heb 1 cm. Ze verwacht dat het in de ochtend of avond gaat gebeuren. Ik moet wel blijven door de eerdere ks. Ik besluit dus lekker te gaan slapen, eerst nog even naar de wc en dan lekker slapen. Nou forget it, want de weeen komen in alle hevigheid om de minuut. Om 06:00 ga ik in bad maar wordt er helemaal naar van dus 07:00 terug op de kamer. Ik krijg nu een pompje en kan even slapen, had ondertussen 4 cm. Om 08:45 dus 1,5 later wordt ik wakker met een drukkend gevoel. Ik lig zo lekker dus ik negeer het gevoel. Om 09:20 trek ik het niet meer en zeg tegen me man dat hij de vk moet halen. Tot 3x toe komt er iemand die zegt dat het gevoel normaal is. Na de derde keer eis ik dat ze komt kijken. Blijk dus al 10 cm te hebben en ze kwam er dus aan, hoofdje was al zichtbaar. Ze breekt op dat moment me vliezen en na 4 persweeen is onze dochter geboren. Zonder kleerscheuren gelukkig! Lag daarna helemaal te shaken zo snel ging het.
Echt weer mooie bevallingsverhalen dames! Alleen wel jammer dat sommige vk etc je niet serieus nemen als je zegt dat je een druk van onderen voelt, zegt dat je je niet goed voelt en al die dingen. Altijd luisteren naar een vrouw die aan het bevallen is en altijd serieus nemen, want jij voelt het het beste en kent je lichaam het beste. Groetjes
Tegen mij zei ze constant, zugt het weg. Dus ik nog 'dat lukt me niet' zegt ze doodleuk 'het lukt je wek want je zucht toch!' dacht echt ja maar dat betekend niet dat ze er niet per direct uit komt. Die vk dacht vast heb je er weer eentje die het even niet trekt.
Ons verhaal: Donderdagochtend ballonetje ingebracht. Vrijdag ochtend ballon kapot, vliezen gebroken en 3 cm ontsluiting! 8.48 start weeën infuus, deze werd om de 20 min hoger gezet. Om 11 uur snapt de verpleegkundige niet dat ik nog niks voel en zit te lachen en zet hem nog een stapje hoger. Om 11.15 kreeg ik ineens flinke weeën die ik amper kon opvangen. Om 12 uur bleek dat ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting had, en zat er inmiddels mentaal door heen van de spanning/pijn. Na overleg met de arts voor een ruggenprik gegaan zodat ik me weer wat kon ontspannen en het hopelijk dan vorderde. Om 13.30 kwam ik terug op de verloskamers en ondanks dat de ruggenprik aanvoelde als falen was het ook een verademing!! 14.10 : volledige ontsluiting waarschijnlijk te wijten aan de ontspanning door de ruggenprik, maar het hoofdje van het kindje lag naar boven te kijken waardoor hij niet verder kwam dus moest ik verplicht op mijn zij gaan liggen. Om 16.20 was de baby wat beter voor de uitgang gaan liggen maar nu moest ik wachten op persweeën. Om 18.10 mocht ik ondanks het ontbreken van persweeën toch mee gaan persen. Vervolgens kwam om 18.38 onze mooie Levi op de wereld met een gewicht van 2345g en een lengte van 47cm.
Vrijdag nacht van 29/03 op 30/03 moest ik om 02.45 plassen, zoals altijd! Klaar met plassen, draai mij om, om een stuk toiletpapier te pakken en hoor plons. Ok, nog niet helemaal klaar dacht ik.. Toen gaan staan en plonsje op de grond, toen wist ik dat mijn vliezen ergens waren gebroken. Ik vl geroepen, verschoond en met een handdoek tussen mijn benen naar beneden gegaan. Las dat het nog mega lang kon duren, of juist niet.. Ik was iig klaar wakker en lekker aan het stuiteren . Om 05.00 uur kwam vl ook maar naar beneden en hebben we een kopje thee gedronken. Om 6.00 uur kreeg ik een enorme kramp en hoorde al het vruchtwater leeglopen. Schrok me kapot haha! Toen gaan douchen. Na het douchen kreeg ik weeen en ben ze na een half uurtje gaan timen. Ze kwamen om de 1,5 min en hielden bijna een minuut aan. Ik dacht nog; dat kan niet, dat hoort zich op te bouwen. Toen vl gedoucht en we hebben gebeld dat we er toch al aankwamen. We arriveerde om 08.30 uur in het ziekenhuis en om 10.00 uur gingen ze alvast even kijken: 4/5 cm ontsluiting!! 2 uur later nog steeds 5, toen wilde ik een remifentanile pompje om dat ze zo heftig achter elkaar kwamen dat ik nul rust had. De weeen blijf je voelen, maar de scherpe randjes zijn er vanaf, heerlijk!! Opeens zei de gyn dat ik op mij zij moest gaan liggen omdat zijn hoofdje niet goed draaide. Niet lang daarna vroeg ze of ik persdrang had; geen idee dacht ik! Ik dacht dat het bij de weeen hoorde, maar ik mocht gaan meepersen. Dit vond ik doodeng! Elke keer door die pijngrens heen.. Ze heeft me toen 2x geholpen met haar vingers en 8 persweeen, 20 min later lag Sepp op mijn borst. Ik wilde de navelstreng laten uitkloppen, maar de placenta kwam al gelijk naar buiten, dus dat kon helaas niet. Nu ben ik helemaal verliefd en hij doet het super! Hij was iets te vroeg met 37,1 wkn, maar geen enkel complicatie of wat. Tja, dan had meneer maar niet moeten besluiten er uit te komen . Sepp is 48 cm lang en weegt 2795 gram.
Nou hier mijn verhaaltje: Ik was al 2 dagen overtijd. Ik had nergens last van behalve ongeduld. Ik zou maandag ingeleid worden, maar dochterlief had toch wat meer haast. 's Nachts om2.15 uur kreeg ik weeen en om 3 uur voelde ik een plop en bleken mn vliezen te zijn gebroken. Ik kon gelukkig op tijd naar de wc. Toen om half 4 toch maar naar ziekenhuis gebeld en die zei dat ik mocht komen. Ml lag nog in diepe slaap en wist van niks, je had z'n verschrikte gezicht moeten zien, toen ik hem wakker maakte en zei dat het was begonnen. We zijn allebei nog gaan douchen, want mn weeen waren om de 4 minuten en goed vol te houden. In het ziekenhuis had ik nog maar 1 cm ontsluiting. Ze gaven me een prik zodat ik kon gaan slapen en waardoor de ontsluiting sneller kon gaan. Ml is naar huis gegaan om te slapen, nadat ik hier op had aangedrongen. Ik heb natuurlijk niet geslapen, maar kon in alle rust de weeen opvangen. Na een paar uur zat ik opeens op 6 cm en toen heb ik mn man opgebeld dat hij maar eens moest komen. Hij zei dat hij over 7 minuten kon vertrekken want hij was broodjes aan het afbakken. Zwangere mannen doen rare dingen. Na 15 uur weeen die goed op te vangen waren bleef ik op 8 cm hangen, dus werd de beslissing genomen dat ik een spoedkeizersnee zou krijgen. Ik schrok enorm en begon gelijk te huilen, omdat ik bang was voor een ruggeprik. De zusters gingen me troosten met de woorden: ,,zie het niet als falen!" ,,Falen??? Hoe kan ik nou falen, ik vind een operatie gewoon eng", zei ik huilend. Binnen 30 minuten was de operatie al voorbij en zag ik mijn prachtige dochter. Zelfs op de uitslaapkamer kon je de smile niet van mn gezicht afvegen. Wat was en ben ik gelukkig met mn dochter!
Haha ja het was lief bedoeld en volgens mij dacht hij dat we geen eten zouden krijgen ofzo. Maar ik kreeg natuurlijk geen hap door mn keel en hij zat uiteindelijk te genieten van een warme maaltijd van het zh ipv zijn broodjes
07-03-"13 22.00 gaan we naar bed. Ik lig op m'n zij en de kleine is aan het rommelen in m'n buik. M'n man merkt net op dat ie wel heel druk is. Ik schrik van een knak net bij m'n schaambot en dacht dat dat een botje van de kleine was die er langs schoof. Vlak daarna krijg ik kramp in m'n buik. Dat vervelende gevoel komt nog 3 keer terug. Dan besluit ik om naar de wc te gaan. Huh voelt wel nat. Gauw schoon ondergoed en een maandverband in. Terug boven zeg ik dat m'n vliezen zijn gebroken. Man is klaarwakker. Ik ga weer liggen. Zenuwen gieren door m'n lijf. Toch weer even plassen. Als ik dan opsta loopt het vruchtwater langs m'n benen. Weer schone kleren aan en een wat groter maandverband. Zet de tv maar aan voor afleiding en stuur m'n moeder een sms dat ze standby mag staan. Ondertussen komen de krampen iets meer opzetten. Wel erg onregelmatig. Dan weer on de 7 min en dan weer om de 2 min. Word gek van de zenuwen van m'n man. Die word hyper en blijft domme vragen stellen waar ik op dat moment niet opzit te wachten. 00.30 Ik ga maar naar beneden. Zet daar de tv aan en ga wat ijsberen. 00.45 toch m'n moeder maar gebeld of ze komt. Als die een half uurtje later er is heb ik weeën om de 2 min maar duren maar 30 sec en zijn prima te doen. Na een half uur over de stoel te hebben gehangen wil ik in bad. En geef m'n man aan dat hij toch maar de Vk mag bellen. Die is er rond 02.10. Om 02.30 komt ze even kijken hoe het gaat en hoe ver ik ben. 4cm. Kut! Dat gaat nog wel even duren... Ze zet alles klaar in de slaapkamer belt de kraamzorg en gaat beneden aan d'r administratie zitten. Weeën zijn nog steeds niet regelmatig. Dan weer een heftige die ik van heup tot heup voel dan 5 sec niets dan weer een korte wee en dan 3 min bijkomen. Dat gaat nog wel even duren... Om 03.15 komt de Vk weer kijken. Ze geeft aan dat ze over een half uurtje weer wilt kijken hoever ik ben. Mits ik een druk gevoel krijg dan moet ik dat eerder aangeven. Ze is nog niet beneden en ik krijg dan idd het gevoel dat ik moet poepen. Weeën zijn ook niet meer leuk en vraag me echt af hierlangs ik het nog vol moet houden. Na 3 weeën zeg ik tegen m'n moeder dat ik een druk gevoel heb. Moeder sprint naar beneden en Vk en kz lopen de slaapkamer in. Ik mag uit bad en het bed in. Probeer tussen de weeën door op te staan. Nog een wee die vang ik op m'n hurken in bad op. Snel staan. M'n moeder houd de handdoek voor. Opzij!! Ik zet 1 voet buiten het bad draai een kwartslag en hou de wastafel vast. Kut! Kut! Kut! Hij komt!!! Voorover gebogen met 1 hand aan de wasbak en de ander tussen m'n benen voel ik zo z'n hoofdje zakken. Kz gilt naar de Vk dat zij het moet doen. Achterlangs voel ik 2 handen. Duw maar mee. En flop daar is ie. Meteen gehuil. En gelach. Iedereen verbaast. Vk vraagt of ik m aan kan pakken. Nat en glibberig. Gauw hydrofiele doeken naar me gegooid. (Badkamer is niet zo groot). Of ik mee kom naar de slaapkamer. Ik wil wel. Maar m'n andere been staat nog in bad. Ondersteund zet ik m naast m'n andere been. Gedver. Slachtveld. Haha. Met een luier tussen m'n benen bed op gekropen. Spuit in m'n been. En na 5 min komt de placenta al. Helemaal flabbergasted. Wats geburd? Heb ik me hier nu zo druk om gemaakt? Geen hechting gelukkig. Jongens overal doorheen geslapen. Zo doe ik er nog 10.