Dit is het laatste stuk uit mijn blog,het stuk is voor mijn zoontje geschreven als je nieuwsgierig bent naar de rest (Mijn wondere wereld) En dan is het vrijdag 29 mei 2009... Mama zit rustig achter de computer even bij te komen, lekker even kletsen op het forum met andere zwangere meiden. Om een uurtje of 10.00 merkt mama dat ze toch wel regelmatig harde buiken heeft, eerst om de 5 minuten en daarna om de 3 minuten..Nou laten we het nog maar even aankijken, om half elf belt ze toch papa maar even op, het is nog steeds aan de gang. Als papa om 11.00 uur thuis komt zijn de weeen helemaal weg...We besluiten even te gaan lunchen en daarna even naar het winkelcentrum te lopen, misschien dat het helpt. Ondertussen heeft papa ook de verloskundige gebeld, maar we mochten pas terug bellen als ze zeker om de 4 á 5 minuten kwam en dan 2 uur achter elkaar.Papa en mama lopen, in slakken tempo, dat wel want mama kan niet zo hard met die dikke buik en mooie dikke enkels. En zodra we net weg zijn komen de weeen weer, jeetje wat is dit toch! We besluiten door te lopen, en onderweg puft mama wat weeen weg. Aangekomen in het winkelcentrum moeten we toch een paar keer stoppen, omdat het toch wel heftig is. Als we bij de Albert Heijn zijn en bij de kassa staan om af te rekenen, krijgt mama precies op dat moment een wee..De cassiére denkt grappig te zijn en zegt: "Als je maar niet hier gaat bevallen hoor!" Waarop papa zei: "Maar jullie letten toch op de kleintjes??!" En een lol dat ze hadden, als blikken konden doden dan had de Albert Heijn een cassiére minder en had mama geen partner meer... Daarna zijn we naar huis gegaan en heeft papa weer de verloskundige gebeld. Ondertussen waren de weeen alweer bijna weg, ze kwamen niet regelmatig meer. Ze zei dat ze over een uurtje bij ons zou zijn. Om de tijd te doden hebben we het huis maar een beetje aan kant gemaakt. Papa ging stofzuigen en mama vond het wel een goed idee om even snel de badkamer nog in orde te maken.Toen kwam om 15.00 de verloskundige, ze wilde weer even kijken of de ontsluiting wat verder gevorderd was, het was nu 4 cm, maar ze zei dat de weeen inwendig niet genoeg deden en ik moest me klaar maken om naar het ziekenhuis te gaan, daar zou ze mijn vliezen breken.Wat ging het ineens snel zeg!! Helemaal zenuwachtig begonnen we alle spullen maar weer te pakken, ondertussen werd mama helemaal niet lekker. Ik wilde nog even snel naar de wc maar toen ik daar op zat wilde ik er niet meer vanaf...Papa belde allebei de oma's, mama's moeder zou de was binnen halen, die hing buiten, want het was mooi weer en mama vond dat die wel binnen gehaald moest worden.Onderweg in de auto hoopte mama dat we snel in het ziekenhuis zouden zijn. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats wilde mama zo snel mogelijk naar binnen, papa wilde nog een rolstoel voor mama pakken, maar dat vond ik niet nodig! Ik zei: "Kom nou maar, daar hebben we geen tijd voor! Ik heb pijn ik wil nú naar boven!!"Op de verloskamer aangekomen moest ik gelijk op bed liggen en mij klaar maken zodat ze mijn vliezen konden breken en sloten ze de ctg gaan, ze wilde jouw hartje in de gaten houden voor eventuele pijnbestrijding. Nadat mijn vliezen gebroken waren kreeg mama ineens hele heftige weeen die snel op elkaar volgden. Mama wist niet wat haar overkwam!Ik zei tegen de verpleegster die ons hielp; "Mevrouw het doet zo'n pijn!"Ze vertelde dat ze Julia heette en vroeg naar mijn naam maar ik vond het niet nodig die te vertellen, dus vertelde papa het maar. Papa moest ook helpen hij moest zijn hand onder mijn rug leggen, want mama had buik en rugweeen. Hij voelde jouw hoofdje draaien.Na ongeveer 20 minuten had ik 8 cm en 10 minuten daarna had ik 9,5 cm.Ik zei dat ik het gevoel had dat ik persdrang had en de verloskundige werd er bij gehaald. Ik mocht gaan persen! Na 21 minuten persen en zweten was jij daar dan...Om 17.10 heb ik jouw op deze wereld gebracht. Ik hoorde je huilen en bleef maar roepen: "Jason!Jason! Mijn baby, mijn baby!!"Je werd op mijn buik gelegd en ik voelde een traan over mijn wangen lopen..Wat ben je mooi en klein. En je hebt mooie zwarte haartjes,je kleine handjes en voetjes!! Ook papa is helemaal ontroerd en mama ziet dat ook hij een traan moet laten...Daar ben je dan eindelijk, op deze wereld, na 36 weken en 6 dagen in mama's buik gezeten te hebben lig je nu in mijn armen. Wat is het mooi om jouw ineens vast te houden en je te bewonderen..
Haha leuk topic! Komt mijn super bevallingsverhaal. Op 20 maart 2009 om 19.45 braken mijn vliezen terwijl ik op de bank trauma centrum aan het kijken was. Ik heb gelijk mijn moeder geroepen die in de keuken stond dat ze mij even de telefoon aan moest geven zodat ik de vk kon bellen. Moest wachten tot de weeen kwamen. Om 21.45 uur begonnen de weeen en gelijk om de 2 min die 2 min aanhielden. Het was toen nog redelijk uit te houden, heb een uur lang nog op de bank gelegen tv kijken haha vraag me niet wat er op was want dan kan ik me niet meer herrinneren. Om 23.00 uur de vk opgebeld en naar boven gegaan, ze heeft gevoeld hoeveel ontsluiting ik had, namelijk 4 cm. Ze is om 23.30 uur weer naar huis heen gegaan en ik moest bellen wanneer ik het geval had dat ik moest persen. Om 00.00 uur heb ik de vk weer opgebeld dat ik het gevoel had dat ik moest persen. Ze kwam om 00.15 uur precies weer bij mij thuis en idd ik had volledige ontsluiting maar mocht nog niet persen omdat de kraamverzorgster er nog niet was. Na een kwartier wachten en persween wegpuffen was de kraamverzorgster er nog niet dus heeft de vk maar snel de spullen klaar gelegd en om 00.34 uur mocht ik dan rustig mee persen en zij deed haar handschoenen aan, nou dat was de bedoeling want na 2 keer persen kwam Liam er al aan. Om 00.38 uur is Liam geboren op 21 maart 2009 na een super bevalling van 2 uur en 50 min ( vanaf de eerste wee, zo rekenen ze hier ) een kwartier later kwam de kraamzorg pas. Geboren na 39 weken, hij woog 3400 gr en was 50 cm. liefsz
Hier de verhalen van mijn bevallingen: De eerste: Maandag 18 oktober 2004 was ik uitgeteld. Zaterdagochtend zat ik bij de kapper en ineens kreeg ik krampen. Onderweg naar huis mijn man gebeld, want ik had het idee dat het begonnen was. Hij kwam naar huis, waar we de hele dag een beetje aangerommeld en gerealxed hebben, maar de weeen bleven erg onregelmatig komen. 's Nachts nog wel een paar uur kunnen slapen en toen 's zondags de hoop dat het die dag wel zou gaan gebeuren. Maar helaas, de weeen waren niet erg sterk (ook niet heel pijnlijk gelukkig) en bleven onregematig komen. 's nachts geen oog dicht gedaan, alle 3 de Lord of the Rings films gekeken en maandagochtend om half 7 de VK gebeld. Zij was er rond half 8 en toen zat ik op 1 cm. Gedurende de ochtend begonnen de weeen meer pijn te doen en het waren rugweeen, dus ik kreeg ze niet weg gezucht. Mijn man heeft elke wee hard in mijn rug geduwd, die had de volgende dag zere polsen ervan. 's Middags om half 3 was de VK er weer en toen had ik 3 cm, schoot dus voor geen meter op. Omdat ze het vermoeden had dat de baby in het vruchtwater had gepoept, heeft ze mijn vliezen gebroken en ja hoor, hardstikke groen. Dus op ons gemak tasje gepakt en naar het ziekenhuis... Om 17.00 uur waren in het ziekenhuis en daar werd ik aan de weeenopwekkers gelegd, omdat de rugweeen niks deden. Ook werd er een elektrode bij debaby op het hoofdje geplakt zodat ze de hartslag in de gaten konden houden. De weeen begonnen hun werk te doen en ik trok het niet meer,ik was al zo lang bezig en had zo veel pijn. Ik kreeg een pethidine-injectie en dat haalde de scherpe randjes er wel af, maar ik werd ziek van die prik en moest ontzettend overgeven. Vervolgens daalde de hartslag van de baby heel sterk en wilden ze via het hoofdje boeld afnemen om te kijken of alles wel goed was. Er werd een of andere buis bij me ingebracht om dit te kunnen doen, maar tot 2 x toe lukte het niet. Inmiddels was de hartslag van de baby weer gestabiliseerd, dus hebben ze het daarbij gelaten. Rond een uur of half 10 kreeg ik persdrang en zat ik eindelijk op 10 cm ontsluiting, maar omdat het hoofdje nog niet ver genoeg was gezakt, moest ik op mijn zij gaan liggen en de persweeen wegpuffen, wat een drama was dat. Er werd ook nog een katheter ingebracht, dat deed zeer! En toen, eindelijk, mocht ik om 22.00 uur gaan persen. Wat vond ik dat heerlijk zeg, eindelijk zou de baby komen. En na 40 minuten was het zo ver, een glibberig hoopje mens werd op mijn buik gelegd en begon meteen te huilen en te plassen. Een jongetje!!! Wat was ik verliefd!!! Helaas had ik door het harde persen een subtotaalrubtuur opgelopen en moest ik door een gynecoloog gehecht worden, wat 2 uur duurde... De bevalling vond ik echt verschrikkelijk, maar naderhand heb ik gelukkig weinig last van de scheur en de hechtingen gehad en we hebben er een prachtig mannetje voor terug gekregen.
De tweede: Zaterdag 24 juli was ik uitgeteld, die dag kwam, ging voorbij en er gebeurde niks. Woensdag 28 juli werd ik 's morgens wakker en had ik wat krampjes. Niks spannends, maar naarmate de ochtend vorderde kwamen ze steeds regelmatiger. Rond een uur of 10 kreeg ik het idee dat dit het wel eens kon zijn, dus mijn man gebeld dat ie naar huis moest komen en mijn moeder gebeld of ze met de oudste naar zwemles kon gaan. Man en moeder waren vrij snel ter plekke en rond 11 uur kwam ook mijn zus binnen vallen. Ma, zus en zoon gingen naar zwemles en man en ik hebben lekker op de bank gehangen en nog wat opgeruimd. Om een uur of 1 waren ze terug van de zwemles en waren ook mijn schoonouders bij ons, die waren teruggekomen van vakantie. De weeen kwamen inmiddels vrij regelmatig, maar deden nog niet echt zeer en waren goed weg te puffen. Rond 3 uur vertrok iedereen en we hadden afgesproken dat we zouden bellen als we naar het ziekenhuis zouden vertrekken. Om half 4 hebben we de VK gebeld, niet omdat het echt nodig was, maar meer omdat ik nieuwsgierig was of dat ik al ontsluiting had. Met de oudste duurde dit zo lang, dus ik wilde weten of het nu sneller zou gaan. De VK was er om kwart voor 4 en ik zat al op 3 cm, hoera! Ze stelde voor om nog even te blijven zodat ze kon zien hoe vlug het zou gaan. Ik kon inmiddels de weeen in bed niet meer opvangen en ben op de wc gaan zitten, dit was rond half 5. DeVK vroeg of ik nog naar het ziekenhuis wilde, maar ik besloot thuis te blijven. De vk ging vast spullen klaarzetten en liet mijn man de kruiken vullen en kleertjes pakken. Op een gegeven moment werd de kraamhulp gebeld ik dacht nog nog: nu al? De weeen werden sterker en sterker en op een gegeven moment kreeg ik persdrang. Ik dacht echt oh nee, weer die persweeen wegpuffen.... Maar nee, de vk voelde om half 6 hoe ver ik was en ik zat al op 10 cm! Dus ik mocht gaan persen, maar ik durfde niet hard te drukken ivm die subtotaalrubtuur die ik de vorige keer had opgelopen. Na een paar keer persen braken mijn vliezen en na nog een paar keer was het hoofdje er al. Toen bleef 1 schoudertje steken, maar Finn draaide en kwam er met een noodvaart uit. Alles zat onder het vruchtwater, maar ik had om 17.54 uur mijn tweede zoon op mijn buik. Om 18.00 uur kwam de kraamhulp binnen, die had het dus gemist. Ik vond het een geweldige ervaring, zo alleen met man en VK ipv een heel leger verpleegkindigen en gynecologen er omheen. Geen scheurtje of schrammetje opgelopen, het ging supersnel, met de kleine ging alles goed en om 18.15 kon onze oudste zoon zijn kleine broertje al bekijken...
vrijdag 1 oktober om 8.30 moest ik in het ziekenhuis zijn. ik werd ingeleid vanwege erge bekkeninstabiliteit en omdat het kindje daarbij ook groot geschat werd. ook had ik bloedarmoede. die dag was ik precies 39 weken zwanger. om 9.00 werden mn vliezen gebroken en moesten we een half uur wachten om te kijken of de bevalling vanzelf op gang kwam. dat gebeurde dus niet en ik kreeg om half 10 een infuus met weeopwekkers in mn hand. ze wilden hem in mn arm doen maar hield teveel vocht vast maar goed vanaf half 10 dus. het begon allemaal erg langzaam. we zaten samen steeds naar het schermpje te kijken die aangaf of je een wee had. he daar was er weer een riep mn vriend de hele tijd. ze deden niet echt pijn, ik voelde het wel maar dat was het ook wel. vanaf een uur of 11 begonnen ze toch een wel heel erg pijn te doen! het roepen van he er komt er weer een, en dat is een erge wee bij mn vriend vandaan werd ook al wat minder gewaardeerd vanaf mijn kant. de pijn werd echt verschrikkelijk en ze wilden gaan kijken rond 3 uur hoe ver is was en mn ergste vermoeden klopte helaas; 4 cm! :x nog zo lang.. en toen om 4 uur 5 cm.. pff het zou nachtwerk gaan worden volgens de arts. de weeopwekkers gingen niet hoger werd er mij verteld i.v.m kans op weeenstorm. nou dus toch een af andere grapjas het infuus omhoog gezet. er zat steeds minder tijd tussen en het werd ondragelijk. leuk zeg zo'n weeenstorm! 5 seconden om bij te komen maar goed om 7 uur kreeg ik te horen 8 cm! dus daar was ik blij mee en tegen de tijd dat het half 9 was eindelijk 10! om kwart over 9 s'avonds is ie geboren, mn mooie ventje. alleen was het nog niet klaar. de placenta moest natuurlijk nog. nou geen probleem. maar ineens sloeg de stemming om in de kamer. er werd nog een arts bij gehaald en ineens liepen er 5 mensen in de kamer die stonden met zn allen mte elkaar te praten en kijken. kreeg nog een infuus erbij een paar pillen en een prik in mn been. wat is er aan de hand vroeg ik nog maar was zo van de wereld, het antwoord is nooit aangekomen. de arts ging keihard (echt heeel erg hard) op mn buik duwen. het deed zo'n zeer dat ik uit reactie haar hand wegduwde en vroeg of ze alsjeblieft wilde stoppen. zij bleef duwen, steeds harder en harder. en dan de volgende arts weer. ze bleven bezig en ik verotte van de pijn. uiteindelijk stopten ze gelukkig en gingen ze een echo maken van mn buik en die was goed. toen kreeg ik mn ventje eindelijk en daarna alleen nog de hechtingen. het zat erop. hij was er! van 9.00 tot 21.14, dat was netjes voor een eerste bevalling zei de arts. maar ow wat is dat zwaar zeg, de bevalling maar goed later gevraagt wat er was. een fluxus zei ze, dat is natuurlijk hartstikke gevaarlijk. een open wond waar het bloed uit blijft komen. een stuk placenta was blijven zitten. 1600 ml bloed verloren, we moesten samen nog blijven en toen zondag middag mocht ik naar huis om te beginnen aan mn herstel zo en toen had ik even een heel lang verhaal
Zondag op maandagnacht om ongeveer 01.00 uur begonnen de weeen direct om de 5 minuten en pijnlijk.. Maandag en dinsdagnacht nog telkens weeen, steeds pijnlijker, de boel was aan het verwerken terwijl ik dacht minstens al 3 cm ontsluiting te hebben. Dinsdagnacht alle hoeken van het huis gezien dinsdagmiddag eindelijk 3 cm ontsluiting. Omdat het zo lang duurde hadden we de keuze tussen of naar het ziekenhuis aan de weeenopwekkers met ruggenprik of vliezen doorprikken in de hoop alles wat sneller zou gaan en nog thuis bevallen. Gekozen voor het laatste maar wat bleek, mijn dochtertje had in het vruchtwater gepoept dus alsnog naar het ziekenhuis. De weeen volgden vanaf toen wel sneller op elkaar. In het ziekenhuis vorderde de ontsluiting nog maar 1 cm per 3 uur. Infuus met weeenopwekkers gekregen, uiteindelijk een ruggenprik waarvan ik 2 uurtjes 'plezier' had, toen kwamen de laatste ontsluitingsweeen er doorheen al gauw gevolgd door persweeen. Na 20 minuten persen kwam onze dochter ter wereld op de dinsdagavond om 22:30. Persen kon wel snel Vond het toen best heftig maar ik ben nu eigenlijk vergeten hoe heftig ik het toen vond.
Dat je een moderator vraagt of dit topic standaard bovenaan mag staan. Wie weet vinden ze het de moeite waard omdat dit toch wel een van de interessantere topics is.
Mijn bevallingsverhaal dan ook maar hier: afgelopen vrijdag ben ik gestript, bleek al 2 cm. ontsluiting te hebben (na een week van veel harde buiken en voorweeen). Tot zaterdagavond geen resultaat, toen braken de vliezen. Helaas geen enkele wee of wat dan ook daarna, dus een verplichte inleiding in het ziekenhuis. Om 09:15 ging het infuus aan, en ik had al snel 6 cm. ontsluiting en persdrang. Helaas lag madam-lief als een sterrenkijkertje, en moest ik de rest van de weeen op handen en knieen opvangen om haar nog de kans te geven te draaien. Dat heeft ze nog netjes gedaan, en om 13:45 is ze na 4 persweeen geboren!
Mijn bevallingsverhaal is heeelll lang (heb hem op mijn computer opgeslagen haha ) dus dat bespaar ik jullie maar
mijn bevallingsverhaal is alweer 2,5 jaar geleden, en er staat me binnen nu en 4 weken zeker nog één te wachten... maar eerst die van 2008!! het was zondag avond 23.00 uur! we wilden eigenlijk net naar bed gaan, toen ik opmerkte dat ik toch wel regelmatig krampen had... legden de link niet bij weeën want ze waren goed te doen, en deden amper pijn....valse start dacht ik nog! eventjes heb ik geslapen, toen ik rond 04.00 wakker werd van wat pijnlijkere krampen! Ben in mijn bed blijven liggen tot half 8.... en ben er toen uitgegaan want moest plassen!... eenmaal voor de deur van de wc, kwam er al een vloedgolf naar buiten...oeps!! mijn vliezen waren gebroken. ons kleintje was niet ingedaald dus vandaar dat veel vruchtwater kon ontsnappen! ik ben meteen op bed gaan liggen omdat me dat door de vk opgedragen was! een kwartier later stond ze voor de deur! en ging even kijken hoe de zaken ervoor stonden. de weeën die ik die nacht dus had hadden voor 3 cm ontsluiting gezorgd... niet slecht dat ik nog....maar die 3 cm heb ik gehouden tot 18.00 uur. pfff weet nog dat de moed me werkelijk in mijn schoenen zakte... en weeën opvangen, weg puffen noem maar op... voor helemaal geen resultaat! om 19.00 kreeg ik in het ziekenhuis mijn ruggenprik op aanraden van de vk. Zo kon ik even op adem komen, en evt wat slapen, want had al een gebroken nacht achter de rug, en we stonden op het punt om weer een nacht in te gaan! nou echt.....ik was in de 7de hemel...! wat was dat even fijn! Mijn man en ik hebben heerlijk kunnen kletsen, zelfs lachen vanaf dat moment! ik zag op de monitor wel wanneer ik een wee had maar ik voelde er werkelijk niks van!! het wachten was totdat ik bij de 9 cm was en dan zou de ruggenprik op zijn laagst gezet worden zodat ik mijn persdrang kon gaan voelen! rond 3uur in de nacht was dat het geval! ze was een sterrekijkertje dus naar veel pogingen om uitwending te draaien (wat niet lukte) moest ze toch zo geboren worden! de gyn vertelde dat ze het persen een uurtje aan keken. en het werd ook een uur lang persen!! met helaas geen resultaat! er werden wat mensen bijgehaald voor overleg, en ik hoorde het woord keizersnede vallen.... er kwam op dat moment zo'n oerkracht in me naar boven dat ik vroeg om nog een kwartier op eigen kracht! ze merkte op dat de hartslag van ons mopke achteruit ging...opdat moment ging het zooo snel.... de vacuümpomp werd erbij gehaald en met al zeg ik het zelf lomp geweld kwam ons prinsesje om 04.16 ter wereld!! Ze heeft een hele moeizame start gehad, en we zijn beide ook 2 dagen moeten blijven! maar daarna kon het genieten beginnen! en nog steeds,... het is zo'n schatje!
Goed mijn verhaal is begonnen op 07-03 en eindigde op 10-03 Sorry voor de lange tekst maar deze stond zo op mijn computer en had geen zin om een kortere versie te maken... Op zondag 07-03-2010 is de Verloskundige bij ons langs geweest omdat de kleine minder actief was al het hele weekend. Hartje klopte goed maar voor de zekerheid zijn we doorgestuurd naar het ziekenhuis waar ze een CTG hebben gemaakt. Die zag er op het eerste gezicht ook goed uit maar als extra controle doen ze nog een echo maken om te kijken hoe het daarmee staat. Wij kregen te horen dat het vruchtwater nog maar minimaal was en de placenta schijnbaar niet goed genoeg meer werkte. In overleg is er daarom besloten om op 08-03-2010 te starten met inleiden. De volgende dag werden we om 7.30 verwacht in het ziekenhuis en is het hele ritueel begonnen. Er werd gevraagd of we mee wilde werken aan een onderzoek waarmee ze in zouden leiden met een ballon die dan tegen je baarmoedermond wordt geplaatst om voor verweking en ontsluiting te zorgen. Voor ons maakte het in principe niet uit en toen heeft de computer besloten dat er een ballon catheter geplaatst zou worden. Deze zou 6 uur in moeten werken en dan zou men gaan kijken of het wat met de baarmoeder had gedaan. Na 6 uur heeft een Co assistent gevoeld en vond wel dat mijn vliezen gebroken konden worden. Gelukkig heeft toen een verloskundige nog nagevoeld en zei dat dat absoluut nog niet zou kunnen omdat dat teveel risicos met zich mee zou brengen. Ik wilde zelf geen nieuwe ballon meer maar uiteindelijk is er na aandringen (tja in het ziekenhuis wilde ze natuurlijk dat ik aan dat onderzoek mee bleef doen) toch nog een ballon geplaatst en ben ik naar boven naar de afdeling gegaan. `s Ochtends moesten we weer naar de Verloskamers en hebben ze de ballon eruit gehaald. Hij had wel wat effect gehad maar nog niet veel. Ze wilde nogmaals een ballon plaatsen maar we wilden dit beiden niet omdat het toch maar weinig effect had. Uiteindelijk zijn ze begonnen met gel om alles te verweken. Na 6 uur werd er weer gekeken en er was wel weer wat meer veranderd maar nog niet voldoende om mijn vliezen te breken. Er werd opnieuw gel ingebracht en ik werd weer naar boven gebracht om de volgende ochtend maar weer verder te kijken of er dan eventueel vliezen gebroken konden worden. Ik had wel al de hele dag gerommel maar dus nog weinig effect helaas. Ze stelde zelfs voor om de woensdag een rustdag te houden. Savonds kreeg ik ineens erge harde buiken (wat voor mij niet nieuw was want die had ik al weken regelmatig) ik werd aan het CTG gelegd en tot verbazing van mij en de verpleging bleef ons meisje met een hartslag zitten van 180 185 iets wat ik nog nooit had gehad! Ze bleef dit echt zeker een kwartier volhouden en ik maakte me toch wel zorgen. Ineens zakte ze naar de 75 en waren we haar kwijt met haar hartslag! Ik maakte me natuurlijk nog meer zorgen. Gelukkig konden ze haar uiteindelijk weer vinden en was alles goed! Ik kon met een gerust hart gaan slapen .. Om 0.15 ben ik naar de W.C gegaan en toen ik terug kwam bij mijn bed had ik het gevoel weer te moeten. Ik liep richting toilet en voelde onderweg al wat lopen. Op het toilet verloor ik mijn slijmprop en nog meer vocht. De zuster kwam kijken en zei dat mijn vliezen waren gebroken. Dolblij was ik want dan zou het toch vandaag gaan beginnen!! En inderdaad al vrij snel kreeg ik meer kramp, in mijn benen en stuit, wat ik achteraf al de hele dag een beetje had maar had geen idee dat dit ook een soort van weeën waren. Uiteindelijk is er een Gynaecoloog komen kijken en constateerde een klein beetje ontsluiting ook werd er opnieuw gezegd dat het een erg grote baby zou zijn, wat achteraf dus wel mee viel qua gewicht. Ik werd meegenomen naar de Verloskamers waar ik een prik in mijn been kreeg om wat te slapen, nou van dat slapen is niet veel meer gekomen, al werd ik wel erg suf van dat spul! `s Nachts toch maar mijn vriend gebeld met het goede nieuws en gezegd dat hij zo rond een uur of half 8 maar naar de Verloskamers moest komen. Om 7.30 kwam er een verloskundige bij me kijken en zei dat ik inmiddels 2 cm ontsluiting had, het zou vandaag echt beginnen. Ik werd voor de keuze gesteld om eventueel pijnstilling te nemen, in eerste instantie wilde ik dit niet maar ze adviseerde het me wel omdat ik toch al 2 dagen bezig was met opwekken van iets en ik dan mijn krachten kon sparen voor de bevalling. Uiteindelijk dus toch maar gedaan en ik kreeg een ruggenprik. Daarna aan de weeën opwekkers gegaan en om 11.30 had ik al zeker 8 cm ontsluiting. Vanaf dat moment is het allemaal vrij snel gegaan, de ruggenprik werkte niet meer en ik kreeg steeds meer weeën die bijna niet meer weg te puffen waren. Ik mocht nog niet echt persen maar alleen zachtjes meeduwen omdat de kleine nog niet genoeg ingedaald was. Uiteindelijk om 14.15 mocht ik beginnen met persen. Ons meisje was nog wel niet helemaal ingedaald maar was al wel wat verder en het zou met het echte persen waarschijnlijk moeten lukken. Helaas na meer dan een uur mijn uiterste best gedaan te hebben, complimentjes te hebben gekregen over mijn perstechniek en uithoudingsvermogen (soms zelfs 3 a 4 x persen in 1 wee) bleef ons eigenwijsje toch zitten en wilde niet verder indalen. De Gynaecoloog is komen kijken en zei dat het een keizersnee moest worden. Op dat moment vond ik het allemaal prima want ik was helemaal gebroken. Ik ben vrij snel naar de OK gebracht, kreeg niet eens een OK jasje aan maar ging gewoon in mijn pyama, en mijn vriend is met me mee geweest. Helaas was ik tijdens de keizersnee niet helemaal goed verdoofd en voelde ik de snee duidelijk die ze hadden gezet. Ik kreeg snel nog meer pijnstilling en uiteindelijk werd Esmay om 16.09 geboren, 3610 gram en 53 cm!
Wat een leuk topic is dit zeg! Heerlijk om andermans ervaringen te lezen. En zo zie je ma weer dat iedere bevalling anders is he Nou hier is de mijne ( Het kan zijn dat ik de tijden niet op de minuut precies meer weet ma ik doe mijn best het zo duidelijk mogenlijk te vertellen ) Ik was 2 augustus uitgerekent, ma die dag was het rustig, alleen af en toe harde buiken en voorweeen ma die zetten dus niet door. Wij verbleven bij mijn ouders, omdat ik daar nog verzekerd was en ik daar mijn hele zwangerschap mijn controles heb gehad. Ons kindje was wel al goed ingedaald ma had duidelijk nog geen zin om te komen. Op 5augustus, was er zomermarkt een paar dorpen verder op, het was warm weer en zag geen reden om er niet heen te gaan, mijn moeder vond het wat eng en we zijn dus uiteindelijk niet meer gegaan. Die avond was de laatste kermis dag een paar dorpen verder en daar zou vuurwerk afgestoken worden en daar wilde we toch echt wel naar toe gaan als er nog niks begonnen was bij mij. Dat was dus het geval en we zijn lekker naar de kermis gegaan en hebben vuurwerk gekeken. Manlief heeft nog gauw een filmcamera uit de hijskraam gehaald haha en elke bekende die we tegen kwamen vroeg hoe lang ik nog moest en zei dan nog tsjaa hij kan elke moment komen... Na ons bezoek aan de kermis zijn we terug naar huis gegaan en hebben nog lekker buiten in de tuin gezeten, want het was heerlijk! Uiteindelijk rond middernacht toch maar naar bed gegaan en om 3uur snachts werd ik wakker....PLONS!!! Mijn vliezen waren gebroken! Ik gauw mijn man wakker gemaakt en verteld dat het begonnen was. Ik dolblij naar de wc gerend en gekeken of het water helder van kleur was. Alles zag er prima uit dus ben gauw naar de woonkamer gerent want mijn moeder zat nog steeds tv te kijken en stond op t punt om naar bed te gaan. Ook zij dolblij dat het begonnen was en ik ben gauw naar mijn man gegaan om te vertellen dat ik de vk ging bellen en dat ik dacht dat ze al wel zou komen. Ik heb de vk wakker gebeld en zij vertelde me dat ik terug moest bellen als ik regelmatig weeen had om de 5 min. die een minuut aan moesten houden. Ik ben toen even lekker gaan douchen en weer bij ons mam op de bank gaan zitten, wachten tot de weeen zouden beginnen. Uiteindelijk toch maar besloten om nog even te gaan slapen, want het zou wel eens vermoeiend kunnen gaan worden en had op dat moment nog geen regelmatige weeen en ze deden ook nog geen pijn. Om 7uur werd ik weer wakker van pijnlijke weeen. Heb het een half uurtje in de gaten gehouden en ze waren echt regelmatig en ik mocht dus de vk bellen. Om half9 was ze hier en zei ze dat ik ong. 3cm ontsluiting had. Ze zou om half 12 terug komen, want ze moest nog op kraambezoek bij andere meiden die net waren bevallen. Ik heb mijn vader puffend uitgezwaaid, want die ging naar zijn werk en hem gezegt dat ie straks zijn kleinzoon kon komen vasthouden. ( Wij wisten het geslacht al en hadden het ook al aan iedereen verteld ). Ik liep op en neer door de keuken naar de gang en mijn zusje bleef steeds bij me en vond het vervelend om te zien dat ik pijn had en ze niks kon doen. Ik ben uiteindelijk buiten op de schommelbank gaan liggen en heb daar tot half12 mijn weeen weg gepuft. Om half 12 kwam de vk weer en ze wilde gaan toucheren om te kijken hoever we waren, ma ik moest eerst even gauw plassen. Ze heeft toen maar meteen op de wc getoucheerd en concludeerde dat ik al 7 cm ontsluiting had, tijd om naar het ziekenhuis te gaan dus want ik wilde in het ziekenhuis bevallen en dat was dik 20 min hier vandaan. Ik ben bij de vk in de auto mee gegaan en mijn moeder en man achter ons aan. Voor ik instapte nog gauw een wee weg gepuft en toen gauw gegaan. Mijn moeder en man dachten dat ik onderweg zou gaan bevallen want de vk reed als een idioot over de weg en hadden bijna een ongeluk op een kruispunt omdat ze niet stopte haha. Toen we over een drempel heen VLOGEN zat ik net in een wee, erg pijnlijk dus!! 12uur kwamen we in het zh aan en ik werd gauw met de rolstoel naar boven gereden. gauw op bed gelegd uitgekleed en heb de rest van de weeen weg gepuft. Mijn man heeft me nog super geholpen door mijn rugweeen weg te duwen. Mijn huidige vk moest helaas gaan want ze had nog een gesprek met iemand anders en het werd dus overgenomen door een andere lieve vk want mijn huidige vk dacht dat het nog wel even kon gaan duren. Had dat ook uitgelegt hoe jammer ze het vond dat ze weg moest tegen mijn moeder die op de gang aan het wachten was. Maar nog geen 10 min. later kreeg ik persdrang. De vk heeft getoucheerd en zei dat ik mocht gaan persen. Op 6augustus 2009 Om 13.43uur werd onze prachtige zoon Mikail geboren! Dolgelukkig waren we en een lading van emoties kwam eruit. De placenta werd eruit getrokken en mijn buik werd leeg geduwt. Onze zoon werd gewogen, gecontroleerd en mocht weer terug op mijn buik. Nu was het pappa's beurt, hij mocht de navelstreng knippen. Mikail had al meteen goede zuigkracht!. Oma werd binnegehaald en niet veel later kwamen Opa en mijn zusje ook binnen. Ik mocht wat eten en drinken en ik werd schoongemaakt, Mikail werd aangekleed en 2uur later stonden we weer buiten haha. Ik had en heel klein scheurtje en heb 1 uitwendige hechting gehad ( voor de mooiheid zeiden ze nog haha) en 2 inwendige. Tijdens de bevalling was ik niet aanspreekbaar ik was erg op mezelf en stak mijn energie liever in de weeen weg puffen dan te kletsen. Na de bevalling ook meteen alles weer ingehaald en ik kletste er weer op los haha. Wat hebben we genoten met zijn allen! Echter was het nog niet helemaal over... Er was nog een stukje placenta blijven zitten, en daar kwamen we pas 3 maanden later achter toen ik inmiddels al erg veel bloed was verloren en bloedarmoede had. Heb toen meteen een curretage gehad en daarna konden we echt gaan genieten! En we genieten nog steeds!!!
hierbij de bevalling van mijn 2e zoontje! Om 21.00 uur savonds had ik zoiets van... mmmm dit zijn nu toch wel herkenbare weeen, geen twijfel meer. Een uurtje later werden ze al een stuk heftiger en kwamen om de 1,5 minuut, maar nog steeds erg goed te doen. Om 22.45 uur hebben we de verloskundige voor het eerst gebeld en ze kwam om 23.30 uur langs. Ze is meteen gebleven, zette alles klaar en belde de kraamzorg die meteen kwam. Ik was nog steeds aardig bij en kon zelfs nog kletsen met mijn vriend en de verloskundige tussen de weeen door. Ik had toen ook nog geen idee dat het wel eens heel snel kon gaan. Om 00.15 gingen we naar de slaapkamer, om 00.23 uur werden mijn vliezen gebroken en om 00.45 is ons ventje Kai geboren! Het ging allemaal erg snel en voorspoedig en fijn thuis, super dus! Kai was meteen mooi van kleur en zijn apgar score was 9/10/10. Met wegen was hij 3650 gram! 650 gram zwaarder dan zijn broer! En 53 cm, geen kleintje dus! Maar o wat is hij mooi!!!!! Het 'lange' wachten (10 dagen overtijd) is het allemaal dubbel en dwars waard geweest!!