@zara; van harte gefeliciteerd met jullie dochter. Na alles wat jullie eraan gedaan hebben is dit echt fantastisch.
Zara, van harte gefeliciteerd met jullie Carmen (hele mooie naam!!) Ik moest af en toe wel lachen "waar is dat piemeltje?" Lekker genieten nu van jullie lang verwachte wonder!!
Zara, van harte gefeliciteerd! Wat een mooi verhaal en wat fijn dat jullie je prachtige dochter nu eindelijk in de armen mogen sluiten
Zara, daar is ze dan! Jullie wonderschone wonderdochter!!! Van harte gefeliciteerd! Wat heerlijk om jouw verhaal te lezen en wat fijn dat het allemaal zo goed en snel is gegaan. En wat een prachtige naam met jouw roots en jullie achtergrond. (en mijn zus heet ook zo ) Ik hoop dat jullie een hele fijne kraamtijd tegemoet gaan en ontzettend van elkaar genieten! En blijf je lekker verwonderen over het ontbrekende piemeltje
Och Zara wat fijn om te lezen dat ze er is!! En dat alles goed is! En wat een prachtige naam.. Ik ben heel blij voor jullie, geniet er van!
Alle verhalen gelezen. Heel indrukwekkend! Ik ben echt verbaasd over hoeveel dames bevallen zijn door inleiden. Ik zal ook snel mijn 2 bevallingen vertellen.
Nou daar gaat ie. 7 mei 2009 40+5 wk zwanger. Al weken slecht slapen, alleen maar huilen van de pijn snacht door mijn bekkenklachten. Ik was het zat. 9 uur vk gebeld dat ik het niet meer trok zo. 9.30 was ze bij me, verhaal aangehoord en zei: ik ga zo zkh bellen, dan ga je daar vanavond lekker slapen met een slaappil en word je morgen ingeleid met een ruggenprik (dat wilde ik niet) Je hebt al genoeg pijn gehad, was haar conclusie. We gaan eerst is even kijken of je al ontsluiting hebt, ja hoor al 4 cm!!!!!! Daar had ik dus helemaal niks van gemerkt. Dus ik kon meteen ingeleid worden. Man gebeld en om 12.oo uur lag ik aan de weeen opwekkers in het zkh. Vliezen waren ondertussen ook nog doorgeprikt. De zusters hebben mij heel goed geholpen met puffen, want in t begin wist ik echt niet hoe ik dat moest doen. Rond 17.00 werd het zwaarder. De zuster groeg of ik nog een ruggenprik wilde? ik: hoe lang duurt t nog? als ik zo nog 8 uur moet dan wel. nee zei de zuster ik ben dat je over 2 uur wel zo zo ver bent. Doe mij dan maar een paracetamol. Op een gegeven moment kreeg ik heel erg buikpijn, de zuster zei: misschien moet je wel plassen, ik op de po stoel. Toen ik uit bed opstond, kwam er een hele lading vruchtwater uit. Ik: oh sorry (echt ik voelde me schuldig) zuster: ach dat gebeurd hier de hele dag... Ja dat is ook zo. Dus ik geplast, wat een verademing. Pijn was meteen weg. Om 19.00 moest ik op mijn zij gaan liggen zodat de baby goed het geboortekanaal in kon glijden. DAT DEED PIJN. Die laatste 2 weeen, toen heb ik echt gezegd, dit doe ik nooit meer!!! Ik wilde weer gaan zitten want dit deed te pijn (ik ving de weeen op in kleermaker zit, heerlijk) toen ik naar mijn buik draaide, begon mijn buik golf bewegingen te maken,zo raar gezicht. Voor de vk een teken dat er persweeen aankwamen. Toen ik ging persen, spoot er weer een golf vruhtwater uit. Ik had eerste kwartier niet door hoe ik moest persen, maar later lukte het. Op dat moment lag er nog een dame te bevallen en de vk liep de hele tijd heen en weer. Op het laatste moment kwam een gyn helpen en bleef de vk bij mij. Toen zei ze: ik ga alvast verdoven want als hij er bij de volgende wee niet is, moet ik een kleine knip zetten. Dus de volgende wee, zie je die schaar aankomen.... AUW dt deed pijn, maar hij lag ook meteen op mijn buik. En wat vond ik hem zwaar op mijn buik, heb het wel 10x geroepen dat ik hem zo zwaar vond op mijn buik. Hij huilde meteen en dat huiltje vergeet ik nooit meer. Toen moest ik nog een keer persen. ik: hoe moet dat ook al weer? ik wist het echt niet meer... zo en zo oh ja en toen kwam de placenta. 45 min hechten!! ik: het was toch een kleine knip. Voel je het dan? Ja doet super veel pijn!!!! meer verdoving erin en toen ging het goed. Bas is om 19.40 geboren 4110 en 54 cm met zijn hand langs zijn hoofd en een hoofdomtrek van 39 cm. NIet gek dat het niet paste. Ik was echt super trots op mijn bevalling! Iedereen heeft t ook moeten horen hoe goed ik bevallen was, zelfs mijn schoonvader haha. Maar ik was echt heel trots. We moesten een nachtje in het zkh blijven omdat er geen kraamhulp meer zou komen. Volgende dag naar huis. Eerste week super veel last gehad van de hechtingen, kon echt niet zitten en kon al niet lopen van de bekkenklachten. Maar ik was zo blij dat hij er eindelijk was, dat het mij niks uit maakte.
Nog eff, dat infuus! wat een drama. 6x fout geprikt, mijn man ging toen al bijna van mijn stokkie. Ik zei zet de weeen maar goed hoog, dan voel ik dat infuus niet meer. Die deed zn pijn. Na de bavalling wilde ik het er meteen uit hebben, nee moet eerst plassen, wisseling van de wacht. na 10x smeken hebben ze het er om 24.00 uur uitgehaald. oh is niet gek dat het pijn deed, zit erin als een vishaak. en bedankt. Ik heb nu een trouma voor infussen, plek heb ik ook echt nog een half jaar gevoeld. Die heeft meer pijn gedaan dan de hele bevalling Bevalling nummer 2. Vandaag precies een jaar geleden is hij geboren. 25 april op de uitgerekende datum vk gebeld. Ik trek het niet meer, heb zoveel pijn, kind is voldragen en moet eruit. Ik mocht naar de vk poli. Oh ik zie het al, bekkenklachten. morgen om 7.30 melden voor inleiden. GELUKKIG.... 8.00 vliezen door geprikt. geen weeen. Had toen 2 cm (al 2 weken) 9.00 infus(in een x goed) met weeen opwekkers. Mijn zus zou bij de bevalling zijn en kwam om 9.30 10.15 ik zit heerlijk in kleermaker zit, met mijn yoga muziek op de weeen weg te puffen. Tussen de weeen door kletsen we wat. Was eigenlijk heel gezellig. De zuster zei dat het apparaat geen weeen registeerde. Nou die zijn er wel hoor. 10.30 ik zit me nu al aan te stellen dat het pijn doen, ik moet nog wel even. Misschien moet ik plassen. Ik op de po, kleine plas, pijn niet weg. ik weer terug in bed. Ik denk dat ik al mee zit te persen..... 10.45 ga de vk maar halen want hij komt! vk: je hebt 7 cm ontsluiting. ik: dat kan niet, hij komt nu! daar is een wee vk: nu heb je 10 pers maar mee. Ik voelde de baby helemaal door het geboortekanaal glijden. Dat is zn gek gevoel. Na 2 persweeen sstond het hoofdje vk: dit is even vervelend. Ik weet nog goed dat ik toen dacht: nou ik vond die wee van net veel erger dan dit, zo vreemd dat je daar over gaat nadenken als je ligt te bevallen. Volgende wee is hoofdje geboren. Navelstreng zat om zijn nek, die eraf, toen de schouders nog. Persen persen persen plop dat deed pijn. Maar eindelijk was hij daar. Joep is om 11.05 geboren 3690 en 53 cm. Bij de volgende perswee meteen de placenta eruit. Vk: oh jij doet het allemaal zelf, ik hoef niets meer te zeggen. Daarna 2 hechtingen inwending. Met verdovingsspray, was goed te doen. Om 14.00 mochten we weer naar huis. Wat een TOP bevalling. Nu over 11 weken komt de 3e. Dit keer een meisje, dus ben benieuwd. Ik wil heel graag een keer thuis bevallen dus hoop dat het lukt. Mijn tip: muziek op je Ipod. Echt heerlijk ontspannen, hoe beter je de weeen op kan vangen en goed naar je buik ademen!
Vanacht is na een bevalling van 23 uur onze dochter geboren!! Kort: 3:10 braken vliezen. Om 13:00 na tien uur lang kort achter mekaar zeer pijnlijke weeen te hebben gehad, hangend over bed: 2 cm. Grond zakte onder m'n voeten weg! Vk stemde in met ziekenhuis pijnbestrijding. Ruggenprik, katheter, weeenopwekkers en uren aan een stuk 0,5 cm per uur erbij. 7 uur savonds 5 cm! Weenopwekkers hoger, kwamen weeën door de ruggenprik. Pijnlijk, en was al moe. Kreeg koorts! Bij meisje elektrode op het hoofdje, 3 x zuurgraad meten door bloedafname hoofdje. Toen meer pijnstilling. Om 1 uur volledige intsluiting. Alle pijnstilling weer af, kreeg persweeen en weer die verrekte rugween. Na een uur kon ik niet meer. Gyn erbij en beetje geholpen met vacuüm en flinke knip. Gelukkig meeste zelf kunnen doen. Pff twas niet niks. Maar het resultaat is om van te houden!!!
@zara75: ik lees het nu net pas (lekker op tijd). Van harte gefeliciteerd met jullie dochter met de prachtige namen. GOED GEDAAN!! is het enige wat ik kan zeggen als ik dit allemaal lees.
Vind het altijd heel interessant en indrukwekkend om de bevallingsverhalen te lezen. Dus zal bij deze de mijne ook plaatsen . Ik was 39+1 week zwanger. Zondag 's nachts rond 4.00uur naar het toilet en tijdens het plassen voel ik iets glibberigs glijden. Bij het afvegen zie ik wat bloed aan het papier zitten. Ik kijk in het toilet en zie de slijmprop liggen. Ik meteen al helemaal hyper, hoor aan zijn ademhaling dat vriendlief ook wakker is en vertel hem wat er is gebeurt. 'Dat kan nog wel dagen duren, dus ga maar slapen.' En bedankt... :x Nog wel een beetje weggedommeld maar echt geslapen heb ik niet meer. Af en toe wel wat kramp maar niet benoemingswaardig. Tegen 7.30uur sta ik op en ga ik douchen. Af en toe wat kramp, maar regelmaat niet te vinden. Ik besluit gewoon naar de repetitie van de muziek te gaan, want als ik niet ga, valt het ook zo op. Dus ik heb nog vrolijk zitten toeteren . Tijdens het muziek maken, nog steeds kramp maar soms zit er wel een uur tussen, dan weer 20min, dan weer half uur. Niks geen regelmaat dus. Als we rond 12.30uur thuiskomen overleggen we wat te doen. 's Middags komt namelijk allemaal visite voor mijn eigen verjaardag. Ik al helemaal chagrijnig: 'Ik ga niemand afbellen, want dan weet iedereen het...' Dus visite is gewoon gekomen. Een aantal mensen zeggen wel: 'Het duurt niet lang meer.' Of: 'Woensdag haal je niet meer.' En maar doen of je neus bloed, he Vanaf 16.30 begint er regelmaat in te komen, zo om de 5min. De laatste visite gaat om 17.00uur weg en ik besluit de weeën te gaan timen. Tussendoor overal en nergens geweest, om verschillende houdingen uit te proberen. Op de bank, in bed, op een stoel, onder de douche. Onder de douche is wel heel fijn! En zittend gaat ook super goed, dus besluit lekker onder de douche te gaan zitten. Tegen 18.30 belt mijn vriend de VK. (Ze was trouwens blij dat we belden, ze had een of ander feestje waar het niet zo gezellig was ) Vriendlief overlegd met haar wat te doen: we verwachten vanavond ook nog visite voor mijn verjaardag... Ze adviseert iedereen af te bellen, omdat ze bang is dat anders de weeën ophouden. Dus toch maar iedereen bellen. Mijn moeder chagrijnig, want ze wilde het absoluut niet weten. Ik over de toeren, want ik wilde ook dat niemand het wist... Vriendlief belde iedereen, waarna mijn moeder mij, via hem, nog heeft opgedragen om een beetje op te schieten, want ze was niet van plan de hele nacht op me te wachten Helaas een beetje mislukt... Ze is rond 19.00uur bij ons. We gaan naar boven en ze checkt mijn ontsluiting. 4 cm al! Wij blij, dan zijn we voor middernacht nog mooi klaar . Had ik dat nou maar niet gezegd... De VK gaat weer naar huis en komt over 2 uurtjes terug. Tussendoor weer lekker onder de douche en op de bank, beetje tv kijken. Vriendlief merkt op dat we nog niet gegeten hebben, maar ik durf eigenlijk niet meer te eten, in de angst om het weer uit te spugen. Dus ik neem een paar crackertjes. Ik wil liever niet dat Vriendlief weggaat, dus hij besluit de Chinees te bellen, zodat ze eten kunnen bezorgen. Blijkt de bezorger al naar huis te zijn :x. Uiteindelijk mag hij van mij toch even weg, om een loempiaatje te halen Als de VK rond 21.30uur terug komt. Vind ze dat ik nog behoorlijk relax ben. Tussen de weeën door een beetje slap ouwehoeren en moppentappen . Tegen 21.45uur kijkt ze weer naar mijn ontsluiting. En ik zie haar al heel moeilijk kijken... Met heel veel moeite kon ze er 4.5 á 5 cm van maken, maar meer was het niet. Ze stelt voor mijn vliezen te breken, in de hoop dat de weeën dan wat heftiger worden en de ontsluiting meer vordert. Tjee wat een plens water! VK blijft bij ons en adviseert om nog even onder de douche te gaan, om te ontspannen. Om 23.00uur wil ze nog even naar de ontsluiting kijken, anders wil ze toch graag naar het ziekenhuis. Ik weer helemaal in tranen, want dat was iets wat ik absoluut niet wilde. Detail: ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen, wat had ik daar te zoeken...? Ze kon er een goeie 5cm van maken, maar meer was het niet. Weer het woord: ziekenhuis. Ik mag van haar nog een half uur onder de douche, zodat we zeker wisten dat we er alles aan gedaan hadden om het thuis te kunnen doen. Als er niets veranderd wil ze echt naar het ziekenhuis. Na dat halve uur is er niets veranderd en rijden we richting ziekenhuis. Ze hoopte dat de weg naar het ziekenhuis ook weer voor vordering zou zorgen, zodat ik nog poliklinisch kon bevallen met haar. In het ziekenhuis blijkt dat de ontsluiting nog steeds niets gevorderd is. En ik word overgedragen aan de VK van het ziekenhuis. Ik krijg een pethidine prik om zelf wat meer tot rust te komen, want ik ben helemaal in de stress omdat ik niet naar het ziekenhuis wilde. Ook kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Inmiddels ging onze theorie van 'voor middernacht weer klaar' niet meer op, het was nu ongeveer 00.30uur. Dus ik was nu 39 + 2 weken zwanger Gelukkig hebben ze in het ziekenhuis alle tijd voor me. Ik ben de enige op de verloskamers dus daar ben ik achteraf ook wel heel erg blij om. Zeker omdat ik zo gespannen was voor het ziekenhuis. De weeën worden wel pijnlijker maar ik vind ze nog steeds goed te doen. Dankzij de pethidine slaap ik tussen de weeën door en ben ik een beetje high. Ik was heel ontspannen Als ik op 8cm ontsluiting zit, krijg ik persdrang. Er is niets meer aan te houden. Mijn lichaam perst uit zichzelf. Gelukkig hoef ik ze ook niet 'op te houden', maar mag ik gewoon mee drukken. Ondertussen word de Gyn erbij gehaald. Om 2.40uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik op de rug gaan liggen om te persen. 'Zo nu gaan we nog even een uur persen'. Ik zeg: 'Wat een uur persen? Ik ga toch echt niet een uur persen!' Schijnbaar ben ik een natuurtalent in persen, want ze waren onder de indruk van mijn kracht . Helaas zakt de hartslag van ons kindje weg en moet ik weer op de zij gaan liggen, totdat het beter word en ik mag dus een kwartier niet persen :x. Na dat kwartier besluiten ze dat ik op de zij moet persen... (Ik weet nog dat ik heb gedacht: 'dat heb ik op de zwangerschapsgym helemaal niet geleerd...') Het laatste stukje mocht ik weer op mijn rug gaan liggen en werd er een knip gezet en de vacuüm gebruikt. En om 3.33uur werd onze dochter geboren! Na 55 minuten persweeën Uiteindelijk heeft de bevalling, vanaf het moment dat de VK voor het eerst kwam kijken, zo'n 8uur geduurd. Onze dochter bleek een sterrenkijker en lag ook nog met haar hoofdje naar achteren geklapt. Tijdens de weeën bewoog ze met haar hoofd ook nog in ons bekken, ze heeft gewoon te veel ruimte gehad. Maar al met al is het me zeker meegevallen. Het is gewoon pech, dat ze scheef lag met haar hoofd, anders was het waarschijnlijk veel sneller gegaan. Ze waren ook verbaasd dat ik haar nog zo snel eruit kreeg, ondanks de houding waarin ze lag. Al met al is de bevalling op zich me ontzettend meegevallen. Het is me tegengevallen dat ik naar het ziekenhuis moest, maar ik ben er gelukkig fijn behandeld en ze hadden alle tijd. Ik baal er nog steeds van dat ik het niet zelf thuis heb kunnen doen. Maar het is niet anders. Helaas mag ik een volgende keer weer niet thuis bevallen omdat ik 1.5 liter bloed ben verloren. Kortom: ik zou het zo weer doen! P.s. Sorry voor het lange verhaal
Op 17-4 werd ik ingeleid met 39+6 i.v.m. vermoeden kleine baby. 's ochtends om 5.30 mnoest ik bellen of er plek was. Natuurlijk bloednerveus en weinig geslapen belde ik op en ja hoor, er was plek. We moesten ons op 7.00u melden. ZO gezegd, zo gedaan. De tas stond natuurlijk al heel lang klaar en ik had er nog wat boekjes en zelfs een spelletje in gedaan, omdat ik had begrepen dat het weleens lang kon duren met zo'n inleiding. Afijn.. om 7u waren we in het ziekenhuis. Mooie 'suite' waar ik me mocht omkleden en installeren. Na een ontbijtje, kopje thee en wat uitleg werd het infuus aangebracht met de weeënopwekkers en werden mijn vliezen gebroken. Het was toen precies 8 uur. De verloskundige zei dat het ongeveer een uur tot anderhalf uur zou duren voordat het infuus zou werken dus ik heb er een boekje bij gepakt en ben wat gaan lezen. Maar na 10 minuten kreeg ik toch wel flinke pijn. En na een paar minuten weer... en weer een paar minuten later weer. En het werd steeds erger.. Had ik dus meteen al weeën! Ze bleven maar komen, eerst nog met wat tijd ertussen, maar die tijd werd steeds korter. Er kwam een arts-assistent bij ons op de kamer en die heeft me enorm goed geholpen met puffen. Pff pff pff pffffff. Steeds weer. Soms overviel het me zo en dan raakte ik even in paniek, maar dan was daar mijn grote vriend weer om me terug te laten focussen en puffen. Grappig is wel dat ik vooraf had gezegd dat ik dus geen studenten en assistenten etc. erbij wilde, maar deze vent was echt mijn held van de dag! (overigens begreep ik pas achteraf van mijn vriend dat dit een arts in opleiding was..) Ondertussen heb ik echt de hele tijd de broekzak van mijn vriend vastgehouden. Hij blij, want als het zijn hand was geweest, had hij wel wat pijn gehad De weeën bleven maar komen en om een uur of 10 werd het me echt teveel. Ik kon niet meer. Er zat gewoon geen pauze meer tussen. Dus op de bel gedrukt en dit aangegeven. Er zou zo iemand komen kijken of de ontsluiting vorderde en of er pijnstilling gegeven kon worden. Om 10.30 was de verloskundige er. Ze moest even voelen en wat bleek? Ik had al 7 cm ontsluiting! Ik kreeg een prik in mijn been met pethidine en man wat werd ik daar stoned van! Ik heb de meest vreemde dingen gezegd en vooral veel grappen gemaakt. De pijn werd absoluut niet minder, maar in de pauzes kon ik wel volledig ontspannen en zelfs af en toe even indutten. Dit is zo een tijdje doorgegaan, besef van tijd was ik natuurlijk helemaal kwijt en op een gegeven moment moest ik echt persen. Ze MOEST eruit! Dus weer gauw op de bel gedrukt en toen werd alles in orde gemaakt en zeiden ze tegen me "binnen 20 minuten heb je je kindje in je armen". Nou die 20 minuten werden er ongeveer 3, want na 2x persen was onze prachtige dochter er al om 12.45u! Toen ze eruit kwam, was ik echt helemaal overdonderd. Ik huilde en keek naar mijn vriend, naar mijn kind en weer naar mijn vriend. Was dit mensje écht uit mij gekomen?!? Ik was iets gescheurd en werd dus (verdoofd) gehecht en daarna ben ik lekker gaan douchen en 3 uurtjes later gingen we naar huis. Al met al kijk ik er heel positief op terug. Vantevoren was ik maanden bang geweest, maar achteraf zei ik "zo wil ik er nog wel 10". Uiteraard kwam ik daar de volgende dagen wel op terug. Pffff