De 3e bevalling van Marvin met 39 weken en 6 dagen. Het was dinsdagavond 23 Oktober toen ik savonds laat ronnd 23u mijn slijmprop verloor. Mijn moeder logeerde op dat moment bij ons, omdat ze niet weer 1,5u wilde rijden en dan risceren dat ze te laat aan zou komen. Dus die was al lekker bij me haha, erg he?! Tja ik moet gewoon mijn moeder er bij hebben, die brengt rust op me over! Anyway na die slijmprop verloren te hebben ging ik er niet gelijk van uit dat het zou beginnen, want dat kan nog 2 weken duren voordat je bevalling begint. Dus ik ben gewoon lekker gaan slapen en heb ook niks meer gemerkt. Toen ik in de ochtend om 9u op stond, voelde ik wel wat gerommel, net alsof ik ongesteld moest worden, maar had niet het idee dat ik zou gaan bevallen. Dus ik ben gewoon mijn dingen gaan doen, die ik nog moest doen, en heb zelfs nog staan strijken , stofzuigen etc. Maar op een gegeven moment braken mijn vliezen rond 12en, dus ik zei, het gaat denk ik toch beginnen. Dus weer de Vk gebeld, en verteld vruchtwater was helder etc etc. Dus weer opnieuw afwachten tot de weeen. Maar die kwam niet terwijl ik op een gegeven moment wel om de 15 minuten harde buiken kreeg, maar geen weeenpijn. Dus ik heb gewoon gezellig met mijn moeder, vriend en inmiddels gearriveerde schoonmoeder aan tafel gekletst, wat gedronken en gegeten net alsof er niks ging gebeuren. Mijn moeder keek mij aan en zei, ik zie net mezelf zitten, mijn moeder had precies hetzelfde met haar 3e (mijn broertje) Ook geen weeenpijn. Maar om 15u kreeg ik om de minuut harde buiken en besloot toch maar eens te bellen. De Vk kwam en toucheerde mij en had inmiddels 6 cm ontsluiting. Ze zei flink rond blijven lopen, je moet echt pijnlijke weeen gaan krijgen hoor, anders zet het niet door. Dus ik van boven naar beneden de trap op lopen en boven wat rondlopen, dan weer naar beneden, weer eens wat strijken bla bla bla. Wat moest ik anders doen?? Mijn schoonmoeder keek mij aan en zei, ga je nu nog strijken! heb je geen pijn? Ik zeg nee ik voel niks, alleen harde buiken. En wat moet ik anders doen dan? Mij moeder zei, ja je kan beter maar bezig zijn hoor, van stilzitten word je ook niet goed van haha. Uiteindelijk dacht ik, weet je wat, ik ga ff douchen, misschien krijg ik dan pijnlijke weeen. Maar na een kwartier douchen was ik het al zat. Dus ik weer aangekleed en naar beneden, was inmiddels 16.30u. Dus ik weer verder met strijken. Toen kwam de Vk naar mij toe, die was al die tijd gebleven, en zei dat ze toch maar weer eens ging, ze vermoedde dat het pas een dag later ging doorzetten. Ik zei nou blijf nog maar ff, want bij mijn dochter liep het ook al zo raar Dus ze besloot nog ff te blijven. En iets voor 17u begon ik te klappertanden en riep de Vk dat het zover was, omdat ik stond te klappertanden. Ze zegt ja dat klopt, dat is toch een teken van de laatste ontsluitingsfase. Dus hup iedereen naar boven, ik op bed en de Vk toucheerde nog ff, maar mijn vliezen waren nog niet helemaal gebroken merkte ze, en die prikte ze nog ff goed door. Toen kreeg ik me toch een enorme weeenstorm in mijn rug en gelijk persdrang, ik had ook al 10 cm ontsluiting dus ik mocht persen. De Vk zei, kijk dat hadden we nu ff nodig, die weeenstorm zat ik op te wachten. Dus ik mocht persen en na 3 perweeen om 17.04 werd Marvin geboren!! Wederom was het weer trekken hoor, waar ik al bang voor was. Hij zat hartstikke klem, nog erger als mijn dochter. Dus ik gaf ff een gil, was zo bang dat ze zijn nekje zouden breken Mijn vriend en moeder kalmeerde mij dat ik rustig moest blijven. Maar het was gelukkig goed gekomen, daar was mijn andere meneertje dan Hij huilde gelijk, echt een jongenshuiltje hihi. Maar toen hij dus huilde zei mijn moeder, hey hij heeft 2 tandjes onder!! Ik zeg wat???!! De VK keek mij en mijn moeder aan, en zegt nou dat kan niet hoor, dat zullen wel talgkliertjes zijn. Dus ik zei, nou ik voel wel eens fftjes, en idd hoor, het waren 2 tandjes Mijn zoon is gewoon met 2 tanden geboren haha. Dat was speciaal zeg! Ondertussen was de kraamverzorgster ook gekomen en Marvind scoorde ook weer meteen een 10 met de apgarscore. Marvin is geboren op 24 Oktober om 17.04 en was 3750 gram. De bevalling heb ikvanaf de weeen 2 uurtjes over gedaan. Tenminste ze hebben mijn harde buiken van om de minuut aangehouden om 15u. Dus ja ik heb met alle 3 de bevallingen niets te klagen, ging met alle 3 super!! Ook bij alle 3 ben ik niet ingescheurd geweest! Dus zo wil ik nog wel een elftal baren hihi
Het waren ook echt 3 relaxte bevallingen, serieus ik kan er zo nog wel een paar baren...vooral hoe het bij de jongste gegaan is, gewoon geen pijn met de weeën, raar he?! We willen nu weer zwanger proberen te raken van een 4e, hoop dat deze weer net zo vlotjes zal gaan verlopen.
Nou ik zal de mijne van 3 maanden geleden nog wel plaatsen dan Door mijn bekkeninstabiliteit en zwangerschapsischias ben ik met 40 weken ingeleid. Eerst daarvoor 2 keer gestript om te kijken of het op gang wou komen, maar dat gebeurde niet. Enkel een hoop buikpijn en bloedverlies. Bij de 2e keer strippen in het ziekenhuis door de GYN kreeg ik wel te horen dat ik al 3 cm ontsluiting had!!! jippiee. ik dacht het komt dus vast vanzelf. Niet dus.... Dat was op Donderdag, en ik zou maandag dan worden ingeleid als het t weekend niet vanzelf zou komen. Maar zaterdag belde mijn verloskundige mij op, dat ze hadden overlegd en wel konden proberen om Zondag mijn vliezen thuis door te prikken... waarschijnlijk zou het dan met mijn 3 cm wel beginnen! en hoefde ik niet aan het infuus.... Ik helemaal blij..... Zondag morgen natuurlijk MEGA nerveus... liep de hele tijd te ijsberen door de kamer. Ze zou tussen 9 en 12 komen, en kwam natuurlijk pas om 5 over 12. heb 3 uur lang elke auto bekeken of ze erin zat haha... Nou naar boven, vliezen waren nogal taai en ze kreeg ze moeilijk door...... eindelijk gelukt en BAH wat voelde dat vies!! alsof er een bad leeg stroomt.. Voelde me meteen heel raar..... beetje duizelig van alle spanning... Ik ben lekker gaan douchen, schijnt te helpen .. en toen begonnen er wel wat weeen te komen....... Maar heel erg onregelmatig, dan om de 15 minuten dan weer om de 5, dan weer om de 3... niet prettig maar nog lang niet wat het moet zijn (wist ik van mijn eerste) Verlos had gezegd, als je om 3 uur nog niet goeie sterke weeën hebt gaan we richting ziekenhuis, dan moet je me bellen. Nou kwart over 3, nog helemaal geen vordering. GRRR Dus maar gebeld, en we konden naar het ziekenhuis. Een uur of vier waren we daar...... En toen begon het wel iets heftiger te worden.... nog een uurtje aan gekeken, maar ik zat nog steeds op 3/4 cm.... klein stukje verbetering maar. Dus om 5 uur besloten het infuus er toch maar in te doen..... en toen ging het ineens razend snel...om half 8 had ik volledige ontsluiting.......en mocht ik beginnen met persen T kreeg in het begin een draadje op zijn hoofd om zijn hartslag in de gaten te houden , maar die brak af na een tijd Dus tussen de weeën door moesten ze met de gewone dopler luisteren. En na een paar persweeën ging ze weer luisteren , was zijn hartslag ineens onder de 70!!! Veel te laag dus. Mijn vriend schrok hier een beetje van, en werd zo wit als een spook.... die moest dus heel snel gaan zitten.... daar schrok ik van, zodat mijn persweeën verdwenen .. Verloskundige weer luisteren, hartslag nog lager..... Toen werden ze ineens een beetje paniekerig. fluisteren tegen elkaar, mijn vriend keek heel angstig in zn stoel... en ik lag daar voor mijn gevoel in mijn uppie.... geen support meer.. ik was zo bang!! Verlos zei, Bij de volgende perswee moet hij eruit anders moet ik je knippen.... Maar ik had amper nog persweeën dus zei ze dat ik op eigen kracht moest gaan persen.. Nou dat is echt een HEL..... die kracht die je krijgt van je persweeën is echt niet normaal....dat besef je pas als je ze niet meer hebt. Ik dacht dat ik heel mijn lichaam binnenstebuiten keerde.... Toen gebeurde er nog wat fijns... T lag verkeerd..... Niet met zijn schoudertjes horizontaal, maar verticaal... daardoor zat hij vast achter mijn stuitje /schaambot. Met 2 verloskundige hebben ze hem eruit moeten trekken. 1 stond met haar volle gewicht op mijn buik te drukken, en de ander trok aan zijn hoofdje. en ik heb werkelijk het hele ziekenhuis bij elkaar gekrijst. Wat een pijn. Achteraf snap ik NIET dat ze me niet gewoon een knip hebben gegeven, of de pomp hebben gebruikt. Wonderbaarlijk ben ik er zonder scheuren vanaf gekomen, snap ik niks van.. Wel heb ik een week amper kunnen bewegen, mijn stuitje en mn schaambot waren gekneusd. Dat deed zoooveeeel pijn. Na de bevalling werd T op mn buik gelegd met een doek eromheen, en Hop weg verpleegkundige en verloskundigen..... heb bijna een uur zo gelegen. En ik zei tegen mn vriend, ik wil dat ze m aankleden en ik wil ook douchen... kon hij niemand vinden in de gang.... vind ik achteraf zo raar. elke keer als mijn vriend wat ging vragen reageerde ze heel raar zei hij.... BAH.... waarom moet dat altijd op zo'n manier........ voelde me heel ellendig al.... heb 2 uur lang zo hard liggen trillen dat ik amper mn kop thee kon vast houden, zo ontdaan was ik van de bevalling. voelde me net vee..... Tom heeft de eerste 3 dagen na de bevalling heel veel overgegeven en was heel afwezig. Daarna begon de hel.... huilen huilen huilen huilen, onwijs veel spugen na elke voeding, hele golven kwamen er uit...... afgeplat hoofd aan 1 kant door voorkeurshouding, pijnlijk armpje en nekje. Heb de eerste 2 maanden als een hel gezien..... heb nog een kleine van anderhalf. en die werd zooo nerveus van het gehuil van T..... was echt sneu. heb heel wat gehuild de eerste 2 maanden... en toen kwamen we erachter dat hij Reflux heeft, waarschijnlijk over gehouden aan de zware /snelle (3 uurtjes) bevalling...... Lopen nu bij de kinderarts en moet volgende week naar de Fysio met hem. En het gaat nu gelukkig zo goed! Hij heeft een tijdje medicatie gehad, en we bakeren hem nu in. en het is alsof hij pas net is geboren. Herken hem niet meer terug. heerlijk! Moet er soms nog om huilen, dat hij zoveel pijn moet hebben gehad tijdens de bevalling... hadden ze nou maar geknipt dan ging het misschien allemaal wat makkelijker. Maargoed ik prijs me nu enorm gelukkig met 2 mooie gezonde knaapjes. Want ik heb nu heel goed kunnen zien dat het dus vaak mis kan gaan tijdens een bevalling..... en ik ben ZO blij dat ik niet thuis ben bevallen...., Dit was mijn verhaal ) Liefs Muis
Zal mijn verhaal ook plaatsen....hoop niet dat ie te lang wordt. Precies 2 weken geleden (2 dec) was ik bij de vk voor controle. Mijn bloeddruk was veel te hoog, en ik voelde het kindje de dagen ervoor wat minder bewegen. Ben toen doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG. CTG was goed, maar bloeddruk was nog steeds te hoog. Ik moest vervolgens bloed prikken en de volgende dag terug komen voor de bloeduitslag en nogmaals een CTG en bloeddrukmeting. Vrijdag 3 dec: Mijn bloeddruk was te hoog140/95 en mijn bloeduitslagen waren niet goed. Had een HB gehalte van 9,5! (de meeste zwangeren hebben 'm juist te laag). Mijn bloed was aan het indikken en zo'n hoog HB gehalte is gevaarlijk voor je organen. Ze zeiden dat dit erop duidde dat mijn lichaam het zwanger zijn ''zat'' was en dat het het beste is om moeder en kind van elkaar te scheiden, om erge complicaties te voorkomen. Ze heeft gelijk gevoeld hoe mijn baarmoedermond was. Ik bleek al 2 cm ontlsuiting te hebben. Ik moest zondag (5 dec) nog wel terugkomen voor een CTG en bloeddruk meting en zou dan maandag (maandag 6 dec.) ingeleid worden. Zondag 5 dec: Mijn bloeddruk was 140/110 (was ook wat gespannen), dus gelijk de reden dat ik onverwachts toch in het ziekenhuis moest blijven....en dat op mijn verjaardag!! Nogmaals bloedprikken en het hele ratteplan.. ze hebben er nog even over gedacht om me die dag in te leiden, maar vanwege sinterklaas en mijn verjaardag kon het uiteindelijk wel wachten tot de volgende dag, zoals gepland....gelukkig!! Maandag 6 dec: 's morgens rond 03:30 kreeg ik wat krampjes in mijn onderbuik. Hier zat wel een ritme in, maar had niet echt het idee dat het weeen waren. ws wat lichte voorweeen ofzo. dit hield eigenlijk wel een paar uur aan. Rond 07:15 uur kwamen ze aan mijn bed voor bloedprikken, bloeddruk meting, CTG, temperaturen, urine, etc.. Om 08:15 uur deden ze een soort CTG (weet ff niet hoe het heet) op het hoofdje van de baby, om de hartslag te kunnen blijven volgen tijdens de bevalling. Hiermee braken ook gelijk de vliezen. om 08:45 uur deden ze het infuus eraan, en de weeen begonnen gelijk al hevig, maar prima te doen. Kort na de eerste weeen bleek ik al 4 cm ontlsuiting te hebben. Om de 20 min. zouden ze het een standje hoger zetten. Na de eerste 20 min. hebben ze dat gedaan, maar had toen al om de 2 min. weeen die een min. aanhielden. dus heb gevraagd niet nogmaals op te hogen. Hier gingen ze in mee. Na 45 minuten, dus om 09:30 uur, had ik al 7 cm ontsluiting. daarna begon het wat pijnlijker te worden. Het hoofdje voelde je elke wee wat naar beneden zakken. dat veroorzaakte bij mij de pijn, en niet zozeer de weeen. Ondanks dat deze elkaar vlot opvolgden vond ik het nog wel te doen. Ik denk dat ik bij de laatste cm ontluiting zei dat ik niet meer wou en dat het toch echt wel zeer deed, maar dat kwam omdat het hoofdje een bochtje om moest. Vrijwel direct daarna kreeg ik persdrang. Ik riep vrij hard dat ik moest poepen. Ik bleek idd volledige ontsluiting te hebben (het was toen rond 10:00 uur). Omdat een vk in opleiding mijn bevalling begeleidde moest ik twee persweeen wegzuchten, omdat de waarnemend vk (of hoe noem je dat), erbij moest zijn. Dat wegzuchten was wel ff moeilijk, omdat je toch een enorme drang hebt mee te willen persen. Vond het persen niet echt heel fijn, opzich wel fijn dat je aan het gevoel toe kunt geven, maar vond het een pijnlijk gevoel dat het hoofdje naar beneden zakte. Elke wee voelde je het kindje dieper indalen en dus dichterbij komen. Vond dat gevoel, samen met de laatste ontluitingsweeen, nog het ergste van de hele bevalling. Op een gegeven moment halveerde de hartlag van de beeb steeds tijdens het persen. Dit mocht niet te vaak gebeuren i.v.m. zuurstof tekort. Uiteindelijk hebben ze daarom dus een knip moeten zetten.. heb van te voren al heel vaak geroepen dit niet te willen, maar helaas het kon niet anders. Veiligheid van het kindje staat voorop...logisch! Ze hebben me eerst wat verdoofd en daarna tijdens een wee de knip gezet. Heb van de knip eigenlijk niks gevoeld. Toen de knip gezet was, was ze er eigenlijk ook meteen. Ze is om 10:47 uur geboren. Dus een super vlotte bevalling van 2 uurtjes! 10 minuten later kwam de placenta ook. Hier heb ik echt niets van gevoeld..nog geen krampje! Ze trok iets aan de navelstreng. Deze liet meteen los. Daarna kwam het rotwerk, het hechten! Hier zijn ze werkelijk een volledig uur mee bezig geweest. Voor mijn gevoel was de helft niet goed verdoofd en vond dat echt verschrikkelijk! Heb je een hele bevalling achter de rug, moet je daarna nog een uur met je benen wijd om alles te hechten. Heb daarna ook flink veel last van de hechtingen gehad, en vond het bijna nog erger dan de hele bevalling! Vond het dan wel weer heel fijn om onze kleine meid bij mij te hebben. Zo wonderlijk en zo onwerkelijk ook! Daarna mocht ik douchen, maar het was meer afspoelen en gelijk weer op bed. Ik mocht proberen te plassen onder de douche, maar er kwam niks. Alles was gevoelloos van onderen! Moest het later nogmaals proberen, want je moet binnen een bepaalde tijd wel plassen geloof ik.? Moest veel water drinken. Had op een gegeven moment wel aandrang, maar er kwam bijna niks. Ik voelde ook niet dat ik plaste. Zo raar!! De hele bevalling is mij eigenlijk best mee gevallen! Had het nog een stuk makkelijker gevonden wanneer ik niet gehecht zou zijn. Kon in het begin moeilijk genieten van ons kleintje omdat ik zoveel pijn had van de hechtingen. Kon niet zitten, liggen....alles deed zeer!!! Ik mocht uiteindelijk pas 2 dagen later naar huis, omdat er nog eiwitten in mijn urine zaten ivm kans op zwangerschapsvergiftiging.
Vind het ook zo mooi al die bevallings verhalen , wat een wonder is het toch! Zal die van mij ook eens neerzetten. Maandagnacht 3.45 braken mijn vleizen thuis in bed. Ik was toen 40,3 wkn. Eerst dacht he sh*t hoe kom ik nou op de badkamer zonder op het tapijt te "knoeien"?! Toen dacht ik aaaaahhhh het gaat beginnen, had ook gelijk lichte weeen. Vriendlief wakker gemaakt en wij naar beneden, kopje thee, koekje erbij bedenken dat ze dus ws de 13e geboren gaat worden, hondjes uitlaten en ik zeg nog nou als dit het is...haha! Om 5.30 de verloskundige gebeld (langer kon ik mijn vriend niet tegenhouden..hihi) Ze kwam gelijk, keek het even aan en toen even gevoeld. Had geloof ik 6cm ontsluiting en al heel snel 8cm (stom he ik weet het niet meer precies, staat dat nog ergens ofzo?!) Kreeg niet echt persweeen en moest op eigen kracht persen, uiteindelijk nog op de baarkruk :x, maar het wilde niet dus rond 11.30 naar het ziekenhuis. Gelijk aan het infuus voor opwekkers, dan komen er weet ik hoeveel mensen binnen die zich ook nog allemaal gaan voorstellen (vond dat zo raar, dacht alleen maar schiet nou maar op) zodat ze nog moesten beginnen terwijl ik al ff de persweeen lag weg te puffen (pfffff). En ik maar roepen "dat kind moet eruit, dat kind moet eruit ". Al snel was duidelijk dat het niet ging passen dus hoorde ik roepen pomp, pomp. Alles aan de kant, halve bed eronderuit. Dus ik vraag aan de vk "wat nu, hoelang gaat het nog duren?" "Met de pomp is ze er met 3x persen wel uit" zegt ze. Dus ik weer "kom hier met die pomp, dat kind moet eruit" Net op tijd (voordat ze over wilde op de keizersnee) met veel duwen (vk op buik) en trekken (met z'n 2en aan de pomp) en 2 knippen was ze er om 12.45!!! Wat een ervaring, geweldig. Nadat mama gehecht was dronk I gelijk super aan de borst en nadat ze de volgende ochtend door de ka was nagekeken mochten we lekker naar huis. Zoals ik hier al wel eerder las heeft ze aan de harhandige bevalling heel wat traantjes overgehouden, maar nu (5mnd) gaat het gelukkig allemaal goed! Wel bleek dat het nooit was gaan passen (erg smal geboortekanaal) en zal ik de (eventuele) volgende bevalling iig in het ziekenhuis moeten bevallen (ws met keizersnee). Vond het al met al een geweldige ervaring en hoop het ooit nog eens mee te mogen maken! Liefs
Leuk hoor, al die bevallingsverhalen... Ik kom wekelijks een keertje kijken of er al wat nieuws staat, en beloof bij deze dat ik die van mij er binnenkort ook op zet
Het begon zaterdag overdag, maar dat waren nog weeën waarvan ik kon doen alsof ik ze niet had Mijn moeder en schoonzus waren er ook (één van hen moest op Sarah letten tijdens de bevalling, de ander mocht kijken, afhankelijk van waar de bevalling zou gaan plaatsvinden) en af en toe vroeg iemand of ik nog weeën had gehad en dan zei ik: '3, het afgelopen halfuur' ofzo en dan keek iedereen heel verbaasd Toen Sarah op bed lag werden de weeën heftiger en ben ik met m'n man in onze slaapkamer gaan zitten. Ik had niet zo'n zin om continu op m'n 'vingers' gekeken te gaan worden. We hebben House aangezet en zijn gaan kijken, dat ging nog best goed. Ik had een contraction-timer app op m'n telefoon (ja, we vonden de excel van vorige keer nog niet nerdy genoeg) dus ik kon goed bijhouden hoe het met de weeën vorderde. Al vrij snel kwamen ze om de 5 minuten en heb ik de verloskundige gebeld. Die zei dat ik nog wel érg nuchter klonk. (tsja, je moet misschien ook niet bellen met de mededeling: 'ja, hallo, met *. Ik moest bellen als ik weeën om de 5 minuten had. Nou ja, dat is dus zo' ) Ik heb toen gezegd dat dat bij m'n vorige bevalling ook zo was en dat ik toen ook steeds minder ver ingeschat werd dan ik daadwerkelijk was. Ze zei dat ze er binnen 1,5 uur aan zou komen. Ik had echter het idee dat het wel eens snel zou kunnen gaan (omdat de weeën ook snel heftiger werden) en ik wilde nog graag naar de geboortekliniek, dus ik heb m'n man laten terugbellen met de vraag of we daar vast heen zouden mogen. Normaal gesproken mag dat niet, moet eerst de verloskundige naar je komen kijken, maar goed... Het mocht. Rond 10 uur waren we dus onderweg naar de geboortekliniek en toen we daar aankwamen had ik al het idee dat ik behoorlijk 'ver' was. Vorige keer kon ik nog naar boven wandelen, maar deze keer heeft m'n man echt een rolstoel moeten halen. Nou ja, het had vast wel gekúnd, maar het was niet lekker meer M'n moeder was ook aangekomen maar die hebben we op de gang gezet. Ik vond het prima als ze bij het persen aanwezig was, maar ik voelde me echt te zelfbewust als ze bij elke wee zou zitten kijken. De weeën waren echt pijnlijk, vooral omdat ik niet wist hoever ik nou was. Bij de eerste is het ongeveer 1 cm. ontsluiting per uur en ik wist wel dat het bij een tweede sneller kan gaan/gaat, maar hoe snel weet je dan natuurlijk niet. Dus ik had echt zoiets van: 'dit is wel te doen, als ik er bijna ben' maar ik was bang dat ik alsnog pas op 4/5 cm. zou zitten ofzo... M'n man heeft het bad aangezet, maar ik wilde even wachten tot de verloskundige geweest was voor ik erin ging. Het erin en eruit klauteren is ook niet echt lekker natuurlijk, vandaar. Inmiddels had ik ook het idee dat ik al wat persdrang had, dus ik zei tegen de verpleegkundige daar dat ze de verloskundige nog een keer moest bellen om haar wat aan te sporen. Maar die vrouw geloofde me niet en bleef maar zeggen dat ik écht geen persweeën kon hebben, zo rustig als ik was. Nou goed, uiteindelijk kwam de verloskundige, rond 23.00 uur. Die heb ik ook wel 5 keer moeten vragen of ze nou éindelijk eens die ontsluiting wilde controleren. Dus dat deed ze en haar conclusie was: ik zou niet meer in bad gaan zitten als ik jou was, je hebt 9 cm. (later gaf ze toe dat het toen zelfs al 10 cm. was) Ik had haar wel kunnen zoenen op dat moment. De weeën waren erg heftig en het idee dat het bijna klaar was vond ik erg fijn. Wel lag de baby nog steeds hoog en waren m'n vliezen nog niet gebroken. Normaal gesproken zou ze m'n vliezen handmatig gebroken hebben, maar omdat de baby nog hoog lag had ze liever dat ik eerst even ging staan om haar wat te laten zakken. Ook leek het haar beter als ik m'n blaas zou gaan legen. Nou, goed... Ik dus naast m'n bed staan en naar de wc. Op dat moment braken m'n vliezen (wat een enorme plons ) en prompt kreeg ik echt het idee dat de baby er ter plekke uit zou komen. Dus de verloskundige en m'n man hebben me zo'n beetje terug op bed gesleurd Ik had echt ongelooflijke persdrang, maar omdat de verloskundige had gezegd dat ik pas 9 cm. ontsluiting had wist ik niet of ik moest persen (ze had trouwens 'gelogen' omdat ze dacht dat ik niet meer uit bed zou willen als ze had gezegd dat ik al 10 cm. had). Toen de verloskundige zei dat ik mocht persen als ik wilde vroeg ik dus met een heel benepen stemmetje: 'heb ik dan al 10 cm.?!' (we hebben het op film, vandaar dat ik het allemaal zo goed weet ) Ja hoor, zei ze, dus dat deed ik toen. Nou, 1 pers later lag ze (Julia, niet de verloskundige) op m'n buik. Tussendoor erg goed gecoacht door de verloskundige wanneer ik moest zuchten en wanneer ik mocht persen, dus helemaal niet ingescheurd, wat best indrukwekkend is voor zó'n snelle bevalling. Het was echt bizar het omgekeerde van de bevalling van Sarah, daar duurde het persen zo ontzettend lang! En de ontsluitingsweeën waren nu echt wel heftiger, maar dat klopt ook wel als het zo snel gaat. Aan de andere kant vond ik het juist wel te hebben omdat ik wist dat het niet zo lang zou duren, bij de vorige bevalling was het echt zo'n marathon. Wel vond ik het erg naar dat het zo lang duurde voordat ik uit die onzekerheid gehaald werd. Als ik meteen had geweten hoé snel het precies ging had ik het minder erg gevonden. Nu was ik op een gegeven moment toch wel een beetje wanhopig aan het denken: 'stel dat ik nog helemaal niet ver ben!'. Ook ben ik echt wel een beetje kwaad op die verpleegkundige, die maar blééf zeggen dat ik heus nog niet zo ver was. Ook al heb ik haar een paar keer verteld dat ik bij mijn vorige bevalling ook steeds verder was dan ze dachten. Ik heb ook wel drie keer moeten zeggen dat ze m'n moeder moest gaan halen, omdat het blijkbaar al bijna zover was. Ging ze eerst iets van administratie doen ofzo... Stom mens. Hoewel ik blijkbaar wel erg kalm was, de verloskundige zei ook dat ze echt niet had gedacht dat ik al op het einde zat. Dat is deze keer trouwens 'beter' gegaan, ik heb m'n man er meer bij kunnen houden, ondanks dat het dus pijnlijker was. Hij vond dat ook heel erg fijn, wat mij ook weer goed deed. Tsjonge, lang verhaal, ik vergeet vast nog vanalles.
Dinsdag 9 november braken mijn vliezen spontaan om 05.30 bij 31.4 week. Snel de vk gebeld, want was even in paniek dat het zo vroeg ging gebeuren! Ze kwam al snel gelukkig. Ze stelde vast dat het vruchtwater was. Was ook een behoorlijke plons! Zij bellen met het ziekenhuis. We konden toch met eigen vervoer! Wij gauw onze spullen pakken en naar het ziekenhuis.. Ik kreeg al een beetje buikpijn onderweg. Aangekomen daar werd ik eerst naar de verloskamers gebracht, om te kijken of ik al ontsluiting had. En ik kreeg de eerste longrijpingsprikje, best pijnlijk in je been! Ook kreeg ik direct weeenremmers. Had geen ontsluiting. Toen het wat rustiger werd ben ik naar een gezamelijke kamer gebracht. Werd verteld dat ik over 24 uur na de eerste longrijpingsprik nog eentje kreeg, en ze totaal 48 uur hebben om in te werken.. In de nacht kreeg ik heel veel harde buiken, en werd ik naar een onderzoekkamer gebracht aan de ctg. Kreeg de weeenremmers eerder dan gepland. En toen werd het wat rustiger. De dag er na was het ook wat rustiger en op woensdag naar donderdag heb ik gelukkig wat uurtjes geslapen. Donderdag begon ook rustig, maar had al een raar gevoel, tegen een uur of 9 s'avonds kreeg ik weer harde buiken. En tegen een uur of 12 kreeg ik voorweeen. Ik wist meteen dat het niet goed zat. Ik probeerde nog even wat uurtjes te slapen omdat ik wist dat het door ging zetten. Maar dat lukte niet. Om 02:00 snachts op de bel gedrukt, en ik werd weer naar onderzoekskamer gebracht. Ze zei dat er elk moment een vk kon komen.. dus ik lag daar te wachten en er kwam maar niemand! Halfuur gewacht, en toen zag ik dat het vruchtwater lichtrose werd... Ik weer gebeld, en eindelijk kwam er iemand na een kwartier! Kwam een mannelijke vk, en zei dat hij niks voelde en waarschijnlijk niks ging gebeuren, en maar LEKKER moest gaan slapen! Wat was ik boos! Toen weer naar mijn kamer gebracht.. Pijn werd erger, en om 5 uur verloor ik helder bloed met grote stolsels. Nog even aangekeken, en om half 7 mijn man gebeld, en hij was er snel..Toen zijn we naar de verloskamers gegaan. Er werd nog niet gekeken of ik ontsluiting had, ivm infectie. Ik kreeg ctg, en een infuus. Ze zeiden dat ze nog niet wisten of het door ging zetten.. De pijn werd steeds erger, en om 12.00 gingen ze eindelijk kijken. 4 cm ontsluiting! Na elke wee viel ik steeds bijna in slaap, ik was zo ontzettend moe! Na een tijdje werd de pijn zo erg dat een verpleegster zei dat ze een ruggenprik gingen zetten. Heerlijk leek het me op dat moment! Toen de prik erin zat begon hij na een tijdje een beetje te werken. De weeen voelden echt heel anders..Toen ze gingen kijken naar mijn tempratuur kwamen ze erachter dat ik koorts had. Ze dachten infectie.. Om 15.00 uur kreeg ik weeenopwekkers. En toen kwam die enorme pijn! Verpleegster werd overgenomen door een andere. Wat een vreselijk mens was het! Het werd steeds erger, en om 17.00 kon ik amper nog adem halen voor mijn gevoel, de weeen kwamen achter elkaar! De vreselijke verpleegster deed haar hand op mijn mond, zodat ik door mijn neus ging ademen. Ik werd boos op haar, heb wat boze dingetjes gezegd. Vond ze niet zo leuk Ze zat de hele tijd aan me, om me te kalmeren, maar daar kon ik helemaal niet tegen. Ze gingen weer kijken, 9 cm! PFFFFF eindelijk dacht ik, het kon niet lang meer duren.. Na een kleine kwartier had ik het gevoel dat ik moest poepen! Jeej! Alleen kwam de dokter maar niet, en moest ik het nog even uitzuchten..om 18.00 uur 10 cm! Ik mocht persen! Ik werd ingeknipt, en om 18.12 was Benjamin daar! Heel eventjes werd hij op mijn buik gelegd, en toen was hij weg.. op naar de couveuse. De placenta volgde snel, en ik mocht al gauw douchen. Hij heeft dik 5 weken in het ziekenhuis gelegen, en vandaag is hij eindelijk thuis!
Fairytale... sooo best een heftig verhaal. Maar wat heerlijk dat jullie mannetje nu eindelijk bij jullie thuis is! Ik hoop dat je er nu extra van kan genieten!
Hallo allemaal! Ik had gedacht dat ik hier voorlopig nog niets zou kunnen schrijven, maar na 37 weken en 3 dagen vond onze prins het welletjes en kondigde zich aan. Mijn verhaal: Op donderdag 16 december (ik heb nog geen voorwee o.i.d gehad) ben ik 's avonds nog op het kerstdiner van de school waar ik werk. Ik eet mee in de klas en bekijk daarna de voorstelling. Ik zeg nog tegen mijn collega: 'gelukkig heb ik maar tot 4 weken van tevoren gewerkt, want ik zou me rot vervelen als ik nog 6 weken thuis zou moeten zitten'. Om 23:00 uur gaan we naar bed en als ik opsta van de bank lijk ik vocht te verliezen. Als ik echter kijk, is het wat afscheiding want het is wit (tenminste dat dacht ik...) Als ik in bed lig voel ik bij het draaien dat ik vaker vocht verlies en na een uur voel ik een korte pijnscheut in mijn zij en op de wc verlies ik een plons vruchtwater met wat bloed... goed... het is dus begonnen... Om een uur of 1:00 krijg ik buikpijn, meteen al best heftig. Er zit al snel 5 minuten tussen en ontspannen en wegpuffen lukt niet erg . Na een uur besluiten we de VK te bellen omdat er steeds korter tussen de weeen zit. Na een half uurtje komt ze langs en constateert dat ik al 8 a 9 cm ontsluiting heb!!! Het ziekenhuis gaan we dus niet meer redden... Ik moest er ook niet aan denken om met toch al wat persweeen de auto in te moeten... dus in no-time wordt alles voor een thuisbevalling klaargezet. Na 10 minuten mag ik meepersen en 20 minuten later (om 4:59) is ons kleine wonder geboren! Van begin vruchtwater verlies (23:00 uur) tot de geboorte (4:59 uur) zat dus 6 uurtjes! Waarvan ik maar 4 uur weeen heb gehad. Met 2 kleine hechtingen ben ik er goed vanaf gekomen! Echt geweldig om zo te mogen bevallen! Ik kan het iedereen aanraden ! Ondanks dat hij 3 weken te vroeg was, woog hij bijna 6 pond, is hij 50 cm lang en het mooiste kind van de wereld haha . En nu alleen maar genieten!
danielle, dat klinkt als een 'prettige' bevalling. Hopelijk gaat het bij mij deze keer ook zo makkelijk. Ik moet alleen nog even een paar maandjes wachten En natuurlijk gefeliciteerd met de geboorte je zoontje!