Wat heb je dit mooi beschreven Lily. Hoop dat je snel van Bastiaan zijn brusje in verwachting mag zijn en dat we weer mee mogen genieten van zo'n mooi verhaal
Ja! Hahaha, ik had sollicitatiegesprekken toen mijn zoontje 5/6 weken was en ben direct na mijn verlof begonnen Thanks voor de complimenten....
20.00 uur we waren net thuis bij een verjaardag vandaag en er werd mij op de verjaardag gezegd. je gaat nog lang nog niet bevallen want je draagt het nog zo hoog. dus thuis aangekomen kreeg ik ineens giga honger. (mijn buurvrouw had gezegd als je ineens giga veel honger krijg eet dan niet te veel want dan ga je bevallen). ik had zin in pannenkoeken. ik kauwde er rustig 3 pannenkoeken weg. normaal at ik er maar 1.5 op. toen we het eten op hadden zei ik ik ga lekker douchen en dan op bed. eenmaal op bed aangekomen lag mijn man daar en had ik ineens heel erg zin in sex. we hadden lekker gesext en we waren klaar voelde ik ineens iets langs mij benen glijden ik dacht is dit nou sperma? of heb ik geplast. dus ik ging staan en ja hoor flots allemaal vruchtwater. ik zei kom bed verschonen en weer slapen. het kan nog wel 24 uur duren voordat er wat begint. nou onder het bed verschonen ja hoor daar begon het. de eerste wee. nog niet 5 min later de volgende wee en 2 min later de volgende en toen om de min. een uur later belden we de vk op. en die wilde mij aan de lijn en vroeg of ik ze nog wel op kon vangen. ja hoor zei ik maar het is al wel erg hoor. nou ik kom voor de zekerheid wel ven langs met een stagiaire oke? ja is goed zei ik. ik kon alleen nog maar over de achter tafel hangen. en heb door het vele eten ook over gegeven. ik dacht oh daarom had de buurvrouw gezegd eet dan niet zoveel als je ineens erge honger krijgt haha. toen ze kwamen werd het bed in elkaar gezet en ze wouden even voelen hoeveel ontsluiting ik had. ik had al 8 cm. het was 11.30 uur toen ze er waren. 00.20 uur mocht ik mee persen. we hadden een sterren kijker dus moest nog wel aardig lang persen. op de baarkruk en op bed. na bija 2 uur om 02.14 uur werd onze prachtige zoon geboren. hij lag op mijn buik en ik moest ook de placenta nog persen maar had geen persdrang meer. dus een spuit gekregen om weer pers weeen op te wekken. maar ik voelde niks dus deed net als of. maar dat had ze door want ze zei je hoeft voor een placenta niet zo veel te persen. nou ik dacht ik wil niet naar het ziekenhuis dus persen alsof mijn leven ervan hangt. haha. om 02.45 uur werd de placenta geboren. mijn schaamlip was uitelkaar gescheurd door het persen en had er 3 aardbeien bij. maar verder goed gegaan. het ging mij allemaal wel iets te snel maar was dol gelukkig met onze kleine man. hij had een 10 voor de score. en deed het helemaal super! ik heb heel erg gehuild van geluk want een mooi kereltje hadden wij op de wereld gezet. we zijn druk bezig voor een brusje voor onze zoon. we zijn in ronde 5 beland. en we hopen dat we snel nog een mooi kindje op de wereld mogen zetten!
Oke, sorry; mega-lang verhaal, maar ook mega-lange bevalling.... Voor de liefhebber, dus Tijdens mijn zwangerschap had ik me een beetje voorbereid op de bevalling, maar niet té veel. Ik wilde het vooral zoveel mogelijk over me heen laten komen en maar zien wat er allemaal zou gebeuren. Niemand kon me immers uitleggen hoe weeën voelen en hoe snel alles zou gaan, dus, nuchter als ik ben, dacht ik: 'Ik merk het allemaal vanzelf wel! Iedereen zegt dat je weeën echt wel herkent als je ze hebt, dus zal het zelfs mij wel lukken'. Ik heb het geweten! Ik was uitgerekend op 1 oktober. Mijn gevoel was steeds dat ik eerder zou gaan bevallen, dus ik had mijn zinnen gezet op 19 september: onze 1-year-anniversary! Maar helaas, 19-9 kwam en ging, maar nog helemaal niks. Dan maar hopen op 1 oktober; mooie datum! Zelfde verhaal Uiteindelijk maar laten gaan om te hopen op een bepaalde datum: het zou vanzelf wel een keer gebeuren Vrijdag 09-10-09 / 00:47 uur (41+1) Ik werd wakker om te plassen. Ik ging overeind zitten en voelde ineens een heleboel vocht lopen!! "Ehm, schat? Ik denk.... dat het gaat gebeuren!" Lief wakker, ik naar de wc, vruchtwater opgevangen (gelukkig: helder!) en allebei zo vól adrenaline dat slapen er niet meer inzat Dus met z'n tweeën naar beneden en thee gezet. Was eigenlijk best heel gezellig. Gelukkig begonnen vrijwel meteen de weeën, nog wel vrij ver uit elkaar, maar er gebeurde tenminste echt iets. 's Morgens waren de weeën inmiddels zo regelmatig dat ze echt om de 3-3,5 minuut kwamen, al zeker een uur lang, dus toch om 8 uur de verloskundige maar gebeld. Ze zou er om een uur of 10 zijn. Tussen dat telefoontje en de komst van de VK gebeurde er echter iets raars: de tijd tussen de weeën werd weer steeds langer! Tegen de tijd dat ze er was zat ik op gemiddeld 6 a 7 minuten "Geen paniek" zei ze "dat gebeurt zo vaak! Dat is gewoon de spanning dat het nu echt gaat gebeuren. Let maar op: zodra ik de deur uit ben gaat het weer de goede kant op!" Helaas, het bleef zo! Af en toe zat er zelfs ruim 12 minuten tussen... We raakten aardig ontmoedigd. Vrijdag 09-10-09 / 20:00 uur De vk die de dienst overnam belde om de verdere gang van zaken te bespreken. Ivm langdurig gebroken vliezen en nog steeds geen regelmatige weeën moest ik me melden in het zkh voor controle. Daar ging ik dan, met flinke weeën de auto in, over een weg met ongelooflijk veel drempels(!!) naar het zkh. Daar aan de CTG gelegd; alles zag er prima uit, vruchtwater was ook nog steeds helder en aangezien ik nog steeds 'praatjes had' (volgens de vk van het zkh) zou het allemaal zo'n vaart niet lopen en had ik voorweeën. Op die mededeling werden we naar huis gestuurd. Ik kon wel janken, want zo kon ik toch helemaal niet slapen of niks?! Nou, dan kreeg ik wel een slaappilletje mee. En daar gingen we weer, toch weer met z'n tweetjes naar huis. Voordeel was, als het nu doorzette, dat mijn eigen vk de bevalling nog gewoon bij ons thuis zou mogen doen (dat wilde ik erg graag). Vrijdag 09-10-09 op Zaterdag 10-10-09 Op hoop van zegen heb ik de slaappil en paracetamol ingenomen en ben gaan slapen. Wel 3 uur! Het vervelendste was dat mijn man ook meteen wakker werd, dus hebben we weer allebei heel weinig geslapen. Toen zijn we de weeën maar weer gaan klokken - hadden we tenminste iets te doen Helaas was de regelmaat nog steeds ver te zoeken. Het varieerde van 3 minuten tot 12 of zelfs een keer 14 minuten. Douchen, slapen, ontspanningsoefeningen, (trap)lopen; niets hielp om het door te laten zetten. Zaterdag 10-10-09 / 08:00 uur De verloskundige maar weer bellen wat nu de bedoeling was. Een erg geschrokken vk informeerde of we niet om 9 uur in het zkh moesten zijn?! Ehm..? Wij weten van niks. Zij gebeld: ja, hoor, we moesten ons om 9 uur melden. Wij dus als een gek aangekleed en ik wéér met die vervloekte kl*te-weeën in de auto, over die f*cking drempels naar de stomme zkh. "Máár", zeiden we tegen elkaar, "nu komen we met z'n drieën thuis!" Eenmaal aangekomen weer aan CTG en nu door de ass.gyn gezien. Alles nog steeds prima en vruchtwater ook nog steeds helder. Aangezien ik, ook volgens deze beste man, 'nog steeds praatjes had', had ik toch echt alleen maar voorweeën, dus mocht ik weer gaan. NEEEEEEEEEEEEEE! Dit trek ik echt niet nog 1 of meer dagen, hoor!!!! (dit dacht ik, ik zei het helaas niet hardop). Blijkbaar zag hij de tranen in mijn ogen springen bij zijn mededeling dat ze op z'n vroegst maandag zouden inleiden, want hij ging overleggen met het hoofd en kwam terug met de melding dat, als het de volgende ochtend nog steeds niet was gebeurd, ik ingeleid zou worden. Dus wéér naar huis, deze keer met twee slaappilletjes, en maar hopen dat het dan alsnog zou doorzetten. Ondertussen begon ik 'm toch wel een beetje te knijpen, want als dit 'maar' voorweeën waren, hoe moest het echte werk dan wel niet voelen?! Dit kon ik nog wel hebben, maar veel erger moest het echt niet worden... De rest van die dag hebben we maar een beetje aangerommeld, meest directe familie en beste vriendinnen ingelicht over wat er aan de hand was en vooral de tijd zitten doden, want we wisten vantevoren dat het niet meer vanzelf zou gebeuren. We hadden gelijk. Zondag 11-10-09 / 7:00 uur (41+3) Wij meldden ons op de kraamafdeling om ingeleid te gaan worden. Ik werd op een bed geïnstalleerd en E I N D E L I J K werd er eens gekeken of ik eigenlijk al ontsluiting had. En jawel, 4 hele cm's! Dat scheelde weer; dan zou het tenminste wat sneller gaan en zou ik hopelijk (letterlijke woorden verpleegkundige) nog diezelfde dag bevallen. *slik* Ik had er niet bij stilgestaan dat het bij inleiden ook nog wel eens lang kan duren Anywayz; we werden naar verloskamer 7 gebracht en daar zou het dan gaan gebeuren. Ik kreeg een infuus (auwie!), werd weer op vanalles aangesloten en daar gingen we dan.... Gelukkig voelde ik vrij snel dat er eindelijk regelmaat in de weeën kwam, maar echt pijnlijker werden ze niet. Raar, maar oké. Zo rond lunchtijd kreeg ik het gevoel dat het op begon te schieten en een uurtje later begon ik zelfs te twijfelen of ik het nog wel zou kunnen zonder pijnbestrijding. Dus vroeg ik of ik iets tegen de pijn mocht. Bij controle bleek ik rond de 6/7 cm te zitten, dus niet meer genoeg tijd voor pijnbestrijding Weer een uur later hield ik het echt niet meer; toen bleek ik de ontsluiting volledig en mocht ik meepersen! Ik had dus al meer dan een uur persweeën zitten wegpuffen!!! Hahaha! Rare gewaarwording. Wat is persen een geweldig, heerlijk, bevrijdend gevoel!! Ik vond het fantastisch! Helaas leek het niet zo snel te gaan als de vk wilde, dus ze liet me weten de gyn te hebben opgeroepen voor een vacuumverlossing (achteraf hoorden we dat dat was omdat Sil z'n hartslag telkens wegviel tijdens de persweeen). Als ik ergens nachtmerries over heb gehad dan was het wel de vacuum! Ik heb dus alles op alles gezet om het toch zelf te doen, en gelukkig; 1 minuut nadat de gyn binnenkwam lag mijn zoon op mijn buik. In totaal heb ik er 20 minuutjes over gedaan hem eruit te krijgen en vanaf de mededeling van de vk was het maar 10 minuten. Hahaha! Was een goede stimulans. 15:30 uur En ja, toen was mijn zoon er. Wat een bizar gevoel! Je leeft er maanden naartoe, tijdens de bevalling weet je dat het moment eraan komt, maar als hij dan zo op je buik ligt, snap je niet dat dat JOUW kind is. Zo mooi, maar zo onwerkelijk! Mijn lief was in tranen en ik was alleen maar blij dat ik gelijk had: ik had een zoon gebaard! De vk had me ingeknipt vanwege de verwachte vacuum, maar met die knip had ze ook een bloedvat geraakt, waardoor ik nogal veel bloed verloor. Ik werd dus ter plekke gehecht, ondanks dat de placenta er nog niet uit was. Hechten deed behoorlijk zeer, want kon niet (extra) verdoofd worden, maar ach, ik was zo euforisch dat ik het wel kon hebben. Toen dat hechten eindelijk klaar was, was de placenta er nog steeds niet en die ging er ook niet vanzelf komen :x Ik werd dus in een operatiehemd gesjord en werd zonder pardon van de verloskamer weggereden naar de operatiekamer, man en zoon achterlatend (vond ik heel erg niet-leuk!). Ik kreeg een ruggeprik en toen heeft de gyn de placenta alsnog verwijderd. Helaas zakte de ruggeprik, doordat ik met mijn benen omhoog lag, gedeeltelijk naar mijn bovenlichaam, waardoor ik het heel benauwd kreeg en vreselijk misselijk werd. Daar kreeg ik ook weer allerlei middeltjes voor en toen ging het wel weer. Vervolgens werd ik naar de verkoever gebracht, waar ik de bibbers kreeg Echt zó bizar! Ik blééf maar shaken! Schijnt normaal te zijn, maar ik had er nooit van gehoord. Uiteindelijk heb ik ook dáár een middeltje voor gekregen, want ik trilde haast mijn tanden kapot. Uiteindelijk mocht ik eindelijk terug naar de verloskamer om verder kennis te maken met mijn eigen wereld-wonder: Silvester... Wat een mooi kereltje! Meteen al! Maar wat onwerkelijk nog dat dat nou echt ons kindje is en dat ie mee mag naar huis We moesten, ivm infectiegevaar, allebei een nachtje in het zkh blijven, wat ik uiteindelijk wel prettig vond, aangezien ik zelf ook koorts kreeg, ruim 1800 cc bloed had verloren en ook nog eens heel lang niet zelf kon plassen, maar oh wat was ik blij toen mijn man ons de volgende dag kwam ophalen! Sorry dat het zo'n enorm lang verhaal is, maar korter kan ik het echt niet vertellen
Ik probeer het ook wel vooral als een positieve ervaring te zien, ondanks alles wat er mis ging en alles wat ik graag anders had gezien. Eerlijk is eerlijk: deze ervaring is wel deel van de reden waarom ik absoluut geen 2e wil maar gelukkig hebben we daar nog heel veel andere redenen ook voor, waaronder gevoel, dus dat komt mooi uit, haha!
Ook voor mij is het alweer 1,5 jaar geleden maar nog steeds zo bijzonder om het hier een keer te vertellen. 37,2 weken zwanger: Op donderdag 2 juli moest ik op controle bij de vk. Mijn bloeddruk was vandaag aan de hoge kant en voor de zekerheid een urine test gedaan. Deze was negatief. Ik voelde me de laatste dagen al niet zo heel lekker. Had erg veel last van Hoofdpijn en harde buiken. Bij de vk werd op mijn hart gedrukt te gaan rusten en zodra mijn hoofdpijn bleef en me niet lekker voelde moest ik meteen aan de bel trekken. Vrijdag ochtend kreeg ik een band gevoel op mijn buik en begon ik ook misselijk te worden. Ik mocht meteen komen naar de vk en daar bleek mijn bloedruk alleen maar te stijgen. (3x op gemeten op een half uur) Ik werd meteen doorgestuurd voor een ctg in het ziekenhuis. Daar aangekomen heb ik bloed moeten prikken en een uur aan de ctg gelegen. Toen de verpleegkundige terug kwam, kreeg ik te horen dat mijn bloed niet goed was en ik dus werd opgenomen met beginnende zwangerschap vergiftiging. Op dat moment heb ik behoorlijk zitten huilen. Even alle spanning kwam eruit. Zaterdag 4 juli ging het alleen maar slechter met me. Bezoek mocht ik niet meer ontvangen en de tv moest uit. Mijn bloeddruk steeg veel te erg ik zat inmiddels op een onderdruk van 103. Er werd door de gyn besloten om me op zondag of maandag te gaan inleiden. Ook was ik bezig om 24 uur urine op te vangen. (dat stonk enorm) Die hele dag een beetje liggen draaien in bed en proberen te rusten wat niet echt ging. Zondag 5 juli: Om 8:00 uur kwam de gyn om te vertellen dat het inleiden zou maandag worden want deze dag ging het niet meer lukken vanwege de drukte. Nou prima 1 dag houd ik best nog vol. Maar wat we niet wisten was, dat inleiden niet meer nodig zou zijn. Want om 10:30 uur braken mijn vliezen al spontaan. Ik heb een kreet gegeven en hard geroepen dat ik aan het plassen was !! De hostess keek me raar aan en toen gingen pas alarm bellen rinkelen. Ik stond op om naar de wc te gaan en de rest van de golf kwam er mooi achter aan. Yes !!! Het gaat gebeuren. Precies een uur later kwamen de weeën al op gang en meteen al om de 5 minuten. Alleen hielden ze haast 30 sec maar aan. De gyn nam deze weeën niet echt serieus omdat ze een minuut moeten duren om echt ontsluiting te vorderen. Maar om 13:30 uur had ik nog steeds om de 5 minuten weeën die inmiddels al 45 sec duurden. Toen werd ik toch maar naar de verloskamer gebracht. Ik drong erop aan om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Dat vond ik namelijk het spannendste van de hele bevalling hahaha. En tot grote verbazing van de gyn bleek ik al een ruime 6 cm te hebben ! Oke dit schiet lekker op. Ik kreeg pijnstilling alleen namen hierdoor de weeën af. Om 17:00 uur kreeg ik al persdrang maar ik had pas 1 cm erbij. De pijnstilling werd afgekoppeld en ik kreeg weeën opwekkers. Dat is wel even andere koek ! En rond 18:30 mocht ik gaan mee persen. Ik raakte in hyperventilatie omdat ik verkeerd deed persen. Volgens mij ben ik zowat de enige mama die niet weet hoe ze moest persen en puffen hahaha. Het hartslagje van mijn zoon ging te erg naar beneden en ik moest 3 persweeen weg zuchten. Dit hielp en daarna mocht ik weer. Maar mijn zoontje kwam niet echt verder en ik raakte uit geput. Om 20:00 uur hebben ze een kip gezet maar ook dit mocht niet baten. Omdat het niet helemaal goed ging met mijn zoon werd de gyn erbij geroepen en binnen no time stond mijn kamer vol. Ik kreeg niks meer mee ik weet alleen dat ik kei en kei hard gegild heb toen de vacuüm pomp erop werd gezet. Ik voelde me letterlijk uit elkaar getrokken worden En naar nog 1 pers wee en 1x trekken is mijn lieve zoon Stanley-Jayden geboren om 20:23 uur. Met zijn armpje bij het hoofd of te wel als SUPERMAN ter wereld gekomen 3040 gram en 49 cm lang Wat een liefde en wat een overweldigend gevoel. Niet met woorden te beschrijven zo mooi ! Hij was wat bleekjes en moest eigenlijk de couveuse in, maar omdat hij bij mij een half uur heeft gelegen, was hij vanzelf al mooi bij gekleurd. Met mij ging het niet zo goed. Ik moest geopereerd worden aangezien ik een totaal ruptuur had op gelopen. Op dat moment vond ik het niet erg want ik was dood moe en wilde slapen ! Stanley is met papa naar de kraam afdeling gegaan en ik werd geopereerd. Op dinsdag 7 juli mochten we weer naar huis samen en toen kon het genieten beginnen. Als ik er nu aan terug denk wil ik het allemaal weer opnieuw beleven. Op het persen na heb ik een redelijk vlotte bevalling gehad voor een 1e kindje ! Ik heb alleen een hele lange nasleep gehad van de totaal ruptuur. Helaas want dit zet me aan het denken of ik niet toch voor een keizersnede moet gaan. Maar goed zover zijn we nog niet ik zie het dan wel. Heerlijk om weer eens het verhaal te vertellen !
Wat leuk om al deze verhalen te lezen en hoe iedereen het op zijn eigen manier ervaart! Geweldig! Up ?
Hier dan mijn bevalling: 4 januari had ik een afspraak bij de vk, ik was inmiddels 39.5 en ik was het al een tijdje zat de vk had het in de gaten en vroeg of ze moest kijken of er al wat aan de gang was en of ik eventueel gestript wilde worden, voor dat ze uitgesproken was lag ik al met mijn broek naar beneden op het bed Ik bleek bijna 2 cm ontsluiting te hebben en ze heeft me dus gestript, mijn baarmoeder reageerde er direct op dus ze dacht wel dat het effect zou hebben, naar huis en lekker in bad was het advies... 's-nachts begonnen de weeën echter zat er geen regelmaat in maar tegen de ochtend werden ze wel pijnlijker, aangezien ik snel beval moest ik bij de eerste pijnlijke wee bellen, dus zo gezegd zo gedaan. De vk kwam en constateerde 2 cm ontsluiting, tja beetje jammer na een gesloopte nacht maar goed ik zou weer bellen als het niet meer te houden was, om 10.00 uur was er geen enkele wee meer te bekennen en ik had de hoop al opgegeven... Toen stond ineens de vk voor de deur, ze had niks meer van me gehoord en besloot om even een kijkje te gaan nemen, ik vertelde haar dat ik geen enkele wee meer had en dat het niks zou worden. Toen kwam ze met het voorstel om nog een keer te strippen en weer voor ze uitgesproken was lag ik al op bed weer in bad en nog geen 10 minuten later begonnen de weeën weer, na een poosje kwamen ze om de 6 minuten en waren behoorlijk pijnlijk dus de vk gebeld, die was er om 17.30 uur en constateerde 5 cm of ze mijn vliezen mocht breken? dus zo gezegd zo gedaan en ze zegt nog we kijken het nog even aan en anders kom ik straks weer terug, ik zei meteen nou jij gaat nergens meer heen hoor... onder de douche gesprongen de weeën zetten meteen goed door, dus gauw op bed en om 18.07 krijg ik persdrang en na 3 minuten is Madou geboren een flinke dame van 8 pond en 54 cm Wederom een geweldige ervaring!
Ik kan hier nu ook mijn bevallingsverhaal opschrijven. Ik had al een paar dagen last van voorweeen en vervelende harde buiken, waardoor ik al een paar nachten erg slecht geslapen had en ik zat al redelijk tegen de oververmoeidheid aan... Woensdag 5 januari zat ik 's avonds gezellig met een vriendin te bellen, mijn man was even bij zijn moeder. En voor het eerst sinds een paar dagen was het lekker rustig in mijn buik. Dus ik besloot het gesprek te beeindigen en lekker vroeg te gaan slapen. Ik lag nog geen 10 minuten in bed toen ik wat voelde knappen in mijn buik en gelijk voelde ik het vruchtwater eruit lopen. Dus snel mijn man gebeld en die is gelijk naar huis gekomen. Vrijwel direct begonnen de weeen, zowel buik als rugweeen. Ze werden al heel snel vrij pijnlijk en kwamen gelijk al om de 2 a 3 minuten. Op bed lukte het niet om ze op te vangen, dus ik heb een groot deel van de nacht onder de douche door gebracht. Ergens halverwege de nacht is de VK geweest, helaas had ik pas 1 cm ontsluiting. Dus de rest van de nacht ook weer grotendeels onder de douche door gebracht, af en toe op bed gaan liggen maar dat was niet te doen. Rond 8 uur 's ochtends kwam de vk weer, toen had ik 3 cm ontsluiting. Toen heb ik aangegeven dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. M'n schoonmoeder was inmiddels gebeld om de hond op te halen en die heeft ons om 9 uur naar het ziekenhuis gebracht. Daar aangekomen kreeg ik gelijk een infuus en al heel snel kreeg ik de ruggeprik, ik kon die man wel zoenen, wat een verademing. Ik heb in het ziekenhuis nog lekker een paar uurtjes geslapen. Ondertussen kreeg ik weeenopwekkers door het infuus, want mijn weeen kwamen wel snel maar duurden te kort, dus de ontsluiting vorderde niet. Op een gegeven moment kreeg ik wat persdrang, maar toen had ik 9 cm, dus ik heb nog een uurtje de persweeen weg moeten puffen (fijn). Toen ik 10 cm ontsluiting had mocht ik persen en na anderhalf uur is Thirza geboren om 19.08 uur. Een flinke dame van 52 cm en 3845 gr. Wat een emoties gingen er toen door me heen, echt ongelooflijk als je kindje dan op je borst wordt gelegd. Helaas kon ik niet lang van dat moment genieten, want nadat de placenta geboren was bleef ik bloeden. Toen werd ik snel naar de ok gereden en moest ik mn man en kindje achter laten. Op de ok ben ik gespoeld en gelijk gehecht. Maar ik ben wel 2700 ml bloed verloren. Op de vercouver mochten mijn man en Thirza gelukkig bij mij blijven. Die nacht heb ik 2 zakken bloed gekregen en de volgende dag heb ik er nog 2 gekregen. Ik heb tot zondag in het ziekenhuis gelegen. Nu thuis gaat alles goed met Thirza en mij, al ben ik nog erg snel moe. Ik kan niet te veel bezoek hebben. Maar als ik naar mn kleine meid kijk is het het allemaal waard geweest.
mijn verhaal van Ties ik was best bang voor de bevalling, maar dacht dat het nog wel 2 weken zou duren. op de uitgerekende datum werd ik om half 4 snachts wakker met rugpijn, maar ik had bi dus pijn was niets nieuws. pas toen ik naar de wc ging en zag dat ik bloederig slijm verloor, dacht ik dat het misschien begonnen was. ben het gelijk aan de augustusmamas2009 gaan melden en weer naar bed gegaan met een dvdtje. de pijn was constant, met golven waarin het steeds iets erger werd en weer afzwakte. Mijn man werd wakker en ging weer slapen want hij dacht dat het vals alarm was (ik ook trouwens) rond 10 uur heb ik de vlos gebeld om te melden dat ik dacht weeen te hebben, en ben ik bad gegaan. eerst viel het stil maar daarna kwam de pijn erdoorheen. ik heb 2 uur in bad gezeten. toen werd het pittiger, vooral omdat ik rugweeen had. kruik ertegen en masseren hielp. ik belde de vlos dat ik een ruggeprik wilde, want ik dacht dat het nog eeuwen ging duren en nog nauwelijks ontsluiting zou hebben. de vlos kwam, toucheerde me en constateerde 4 cm. 10 minuten later waren we in het zkh. ik moest aan de ctg en anderhalf uur wachten op de anesthesist. tijdens het wachten werden mijn vliezen gebroken. toen kreeg ik een weeenstorm, maar ik had het niet door. ik dacht steeds "ik wil die ruggeprik óf een keizersnee, want ik ben pas op de helft!" toen de prik zat bleek ik niet op de helft te zitten, maar volledige ontsluiting te hebben. nog voor de pijn wegtrok kreeg ik persdrang. ze hadden me niet meer getoucheerd, anders had ik die prik nooit gekregen. ze hebben me 2 uur laten liggen, de persweeen opvangend. dat was prettig, want toen ik veel met mijn man gepraat over wat er gebeurde. ik voelde Ties zakken maar het deed geen pijn. pas toen hij heel laag zat heb ik gebeld en ben ik actief mee gaan persen. dat duurde een paar minuutjes en toen was Ties er al. (dat vond ik heel gek, ineens zei de arts "zuchten!" en ik dacht he??? hoe kan dat nou, nu al??) Ties werd op mijn buik gelegd, helemaal schoon en gaaf. helaas vlotte mijn placenta iets minder, die duurde nog 70 minuten. gelukkig kwam ie uit zichzelf en hoefde ik nét niet naar de ok. ik had alleen wat schaafwondjes, 1 hechting die er gelijk weer uitging want die was niet nodig, en geen aardbeien. die nacht in het ziekenhuis voelde ik me euforisch. ik had én een baby, én ik kon me weer omdraaien in bed was echt een geweldige ervaring, duurde veel korter dan gedacht en ik vond de pijn ook goed te doen. de enige reden waarom ik die ruggeprik eiste was omdat ik dacht dat het erger zou worden en nog uren moest. toen dat niet bleek te zijn had ik echt zoiets van "oh dan viel het best mee". als het de volgende keer weer zo gaat ben ik heel tevreden.