Zoals je vaker hoort, ''Nee hoor het maakt mij echt niet uit wat het geslacht van het kindje is, als het maar gezond is''. Uiteraard is het logisch dat je blij bent dat je zwanger mag worden en dat je een gezond kindje mag krijgen. Toch zijn er ook heel erg veel vrouwen die echt een voorkeur hebben voor een bepaalt geslacht. Hier word niet of nauwelijks over gesproken omdat het een taboe of not done is. Waarom eigenlijk mag je geen voorkeur hebben? Ik kan mij erg goed voorstellen dat vrouwen dat wel degelijk hebben. En ook nog eens veel meer dan dat men doet voorkomen. vooral omdat vrouwen bang zijn voor de reactie van andere. Ik kan je zeggen dat ik iniedergeval iemand ben die echt heel sterk een voorkeur heeft voor een meisje. Ik was dan ook heel erg teleurgesteld dat ik te horen kreeg dat ik een jongen kreeg. Ik heb de eerste week alleen maar gehuild omdat ik zo het andere geslacht gehoopt had. Zijn er nog vrouwen die dit gevoel kennen en dit ook durven uit te spreken. Dit heet ook wel met een net woord 'Gender disappointment'
Toen ik nog niet zwanger as, had ik sterk een voorkeur voor een meisje. Mijn zusje had al een meisje, dus had alleen daar een "voorbeeld" van. Heb nooit een kinderwens, dus toen m'n lijf ineens anders besloot (klapperende eierstokken, niet normaal!) werd de voorkeur automatisch een meid. Dat heb ik 1 keer op een forum uitgesproken en toen kreeg ik gelijk een heleboel mensen over me heen. Nu heb ik sterk het gevoel zwanger te zijn van een jongen. En m''n zusje heeft er inmiddels een heerlijk ventje bij, dus heb nu ook daar ervaring mee. Denk dat het zelfs een beetje gek zou voelen als ik nu ineens zwanger blijk te zijn van een meid...
ja ik heb ook een voorkeur, voor weer een meisje. En inderdaad zijn er nogal wat mensen die dat verkeerd opvatten (vooral op dit forum). In mijn "echte" leven snappen mensen het best en ze maken er eigelijk geen probleem van. Nou ken ik in mijn omgeving niemand met vruchtbaarheidsproblemen of doodgeboren kindjes, dan zou het misschien anders zijn.
Ik had stiekem altijd wel een lichte voorkeur voor een jongetje. Niet dat ik een meisje niet zou willen of minder van een meisje zou houden ofzo, maar ik vind jongetjes gewoon leuker. Vond het dus wel echt geweldig toen bij de pretecho duidelijk een jongetje te zien was.
Ja ik heb ook voorkeur voor een meisje. En het taboe-sfeertje, zeker op 't forum, herken ik wel. Ik heb gisteren zitten twijfelen of ik er zelf een topic over zou openen (had 'm al helemaal getikt), maar toch niet gedaan. Het grappige vind ik dat jongeren er veel minder moeite mee hebben. Ik werk in het voortgezet onderwijs en in al de klassen waar ik het vertelde waren wel een paar leerlingen die vroegen of ik hoopte op een jongen of een meisje. En als ik daar dan eerlijk antwoord op gaf, was dat voor hen ook heel normaal. De meiden gingen dan zelf praten over wat zij zelf later zouden willen! Maar goed, die meiden realiseren zich waarschijnlijk ook nog niet dat zwanger worden niet altijd vanzelf gaat... Dat wat jij zei, dat je een week gehuild hebt, dat lijkt me vreselijk. Om die reden neigen wij er nu naar om het geslacht niet te laten bepalen. Ik denk dat ik beter om kan gaan met het feit dat het een jongetje is op het moment dat ik hem voor het eerst in mijn armen heb. Want dan is daar ook meteen die liefde voor je kind. Aan de andere kant wil ik het wel weten, zodat ik tijd heb aan het idee te wennen. Wat zouden jullie doen? Eigenlijk is het taboe-sfeertje gek, want er komen regelmatig topics over dit onderwerp voorbij waaruit blijkt dat er best veel vrouwen zijn met een (lichte) voorkeur. Dat wil niet zeggen dat ze met het andere geslacht uiteindelijk niet blij zullen zijn.
Zo sterk als jij het omschrijft, heb ik het bij lange na niet, ook wel denk ik omdat ik mezelf niet ga toestaan me te verliezen in m'n voorkeur. Ik wilde heel graag een meisje, toen ik zwanger was van Thirza, had ook een sterk voorgevoel, maar als het een jongen was geweest zou ik daar niet over in de put zijn geraakt. Voor een tweede zou ik nog een meid wel erg leuk vinden, zie mezelf wel als echte meidenmoeder en aangezien mijn man nou niet bepaald het type stoere man is, zie ik hem ook wel als vader van een stel meiden, (alhoewel hij uit een eerder huwelijk een dochter en een zoon heeft ook). Ik vind een voorkeur niet erg, dat mag best. Alhoewel die soms ook kan ontstaan uit een beeld dat je hebt van jezelf en van meiden of jongens, wat heel anders uit kan pakken. Vriendin van mij had al een zoon en het leek haar wel zo handig dat ze er nog een knul bij zouden krijgen, want zij zou een echte jongensmoeder zijn. Niets is minder waar en ze leeft zich met haar dochtertje echt helemaal uit aan roze, glitters en mooie kapsels en probeersels met staarten en vlechtjes enzovoort... Als therapeut zijnde denk ik ook dat als je voorkeur zo sterk is als jij hem omschrijft, je je veel te veel met fantasieen en dagdromerijen bezig houdt en jezelf daarin te weinig begrensd hebt. Het is wel gezond om al je emoties een beetje te begrenzen met gezond verstand he?
Dat taboesfeertje wordt trouwens vaak gecreeerd door vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden of een miskraam hebben gehad. Dan mag je idd geen voorkeur hebben en die gevoelens hebben, omdat je al blij moet zijn dat je een kind krijgt. Tja, na onze miskraam snap ik wel dat je bij dit soort dingen af en toe het gevoel hebt van: zit niet zo te zeuren, wees blij met welk kind dan ook. Maar dat zo sterk maken weer, en dus in een ander extreem gaan zitten, vind ik ook niet gezond. Gevoelens zijn er en gaa hun eigen weg en daar is niets mis mee. Gevoelens hun vrije loop laten en ze daarmee in een extreem laten eindigen: daar is wel iets mis mee. Dus bij voorkeur voor een geslacht is het goed jezelf voor te houden dat je daar geen invloed op hebt en bij gevoelens dat die voorkeur er niet zou mogen zijn, is het ook goed om te bedenken dat iedereen overal wel ergens een voorkeur heeft die rationeel verstand te boven of te buiten gaat en dat dat ook gewoon er mag zijn.
Als jij een therapeut bent vind ik het persoonlijk wel heel erg raar dat jij een conclusie trekt dat ik een dragdromer oid zou zijn. Als ik iets niet ben is het dat wel. Ik ben juist iemand die heel erg in de realiteit leeft en zal nooit maar dan ook nooit een vlucht zoeken in 'dromen'. Daarentegen ben ik wel een gevoelsmens zeker nu ik zwanger ben. En dat ik dan mijn emotie op het moment de vrij loop laat het zij zo dan.
Ik heb pas een topic geopend over "wennen aan het geslacht". Ik had even een paar weken sterk de voorkeur voor een meisje na twee lieve jongens. Het klinkt idioot, maar ik zag pas voor het eerst dat programma van Derk Ogilvy of zoiets. Ik zag een kindje dat zei gevoeld te hebben dat moeder in de zwangerschap heel bezorgd was geweest dat het mis ging. Ik ben niet zo gelovig, maar ALS er een kans bestaat dat mijn kindje, hoe dan ook, (nu of straks als het er is) zou voelen dat ik liever een ander geslacht had gewild zou ik dat vreselijk vinden. Op een of andere manier zal ik nu vrede hebben met wat het ook is. En ben dolgelukkig een derde te krijgen.
Wat voor therapeut ben je Rozemarijke? Ik vind het sowieso niet echt de bedoeling om als therapeut ongevraagd op internet te zeggen wat je van iemand vindt/denkt. Anyway, ik denk dat het taboe niet zozeer rust op de voorkeur maar meer op de teleurstelling en het verdriet die door sommigen omschreven worden wanneer hun voorkeur niet uitkomt. Dat is denk ik wat meiden bij wie het niet makkelijk gaat of ging niet kunnen begrijpen.
Ik had om eerlijk te zijn wel een voorkeur voor een jongen. Ook had ik het 'gevoel' dat het een jongen zou zijn en dat bleek ook te kloppen. Ik denk dat ik raar had opgekeken als ik bij de 20-weken echo te horen had gekregen dat het een meisje zou zijn. Ik had dan het plaatje in mijn hoofd ook echt bij moeten stellen. Maar om nou te zeggen dat ik teleurgesteld zou zijn geweest: nee. We zijn nog niet voor een tweede bezig, maar ik heb nu alweer een voorkeur voor nog een knul erbij. Een meisje zou weer betekenen dat ik mijn beeld bij zou moeten stellen. Maar ik zou er absoluut niet verdrietig om zijn. Ik vind het om heel eerlijk te zijn ook een beetje "fout". Dus in zekere zin is het voor mij ook taboe. Als je zwanger probeert te raken weet je dat je 50% kans hebt op het ene geslacht en 50% op het andere. Als je weet dat je één van de twee zo verschrikkelijk zult vinden, kun je er misschien beter niet aan beginnen... Maar dat is mijn mening.
Ik denk niet dat iemand het echt zo verschrikkelijk zou vinden als het kindje toch van het andere geslacht zou zijn, het gaat denk ik om een voorkeur voor het ene en niet om een afkeur voor het andere.
Nou, ik kan op zich wel dagdromen! Ik zie mezelf gewoon meer als meisjes-moeder. Als ik nooit een meisje zou krijgen, zou ik inderdaad wel even 'afscheid' moeten nemen van dat idee. Ik maak me er best wel zorgen om dat ik gewoon niet zou weten wat ik met een jongetje aan zou moeten. En natuurlijk is dat compleet onrealistisch, want als ie daar eenmaal is, is ie mijn zoon en dan zal ik van hem net zo veel houden als van een dochter. (Meer zelfs, want die dochter bestaat dan helemaal niet, zij is dan slechts een fantasie.) Maar ik weet gewoon niet wat voor moeder ik zal zijn en of ik het wel kan en bij het idee van een meisje heb ik meer zelfvertrouwen, omdat het beter past in mijn beeld.
hmmm bij mijn dochter had ik een mega voorkeur voor een meisje. Gelukkig was ze dat ook. Daarna maakte het me niet zo erg uit. Mijn man wilde graag een jongen. Ik vond nog een meisje ook wel leuk. Moet eerlijk zeggen dat ik lange tijd het wel jammer vond dat ik geen twee meiden had maar dan was het meer omdat ik gewoon twee meiden in prachtige jurken voor me zag... maar weet je, mijn jochie is zo heerlijk, het is zo een lieverdje. Ammenooitniet dat ik hem in zou ruilen voor een meisje. Het is heerlijk om een jongen te hebben...
Ik heb ook een voorkeur voor een meid, maar geen afkeur voor een jongen. Ik zag mezelf altijd als meisjesmama dus toen mijn eerste tijdens een echo een jongen bleek te zijn was dat flink wennen. Om die reden weten we het nu niet vantevoren. Ik hoef ook echt maar 1 meisje, we willen ooit nog een derde en als dit een meisje is, hoop ik bij de derde weer op een jongen En als we weer een jongen krijgen nu zal ik daar ook heel blij mee zijn, maar dan is het wel afscheid nemen van een fantasie.
ik herken het helemaal niet. bij fynn wist ik gewoon dat ik zwanger was van een jongen heel stom de hele wereld rien het het een meisje was en ik wist 100% zeker een jongen toen dit na de 20 weken echo zo bleek te zijn vond ik eigenlijk heel erg leuk maar 4 weken eerder werd er gezegd een meisje en daar was ik in eerste instante even van "ow heb ik het verkeerd!! dat ben ik niet gewend"hahaha na de 20 weken echo wisten we dus dat fynn weldegelijk een jongen was vielen alle stukjes samen. bij deze zwangerschap was ik heel erg gebrand op gezondheid heel stom. het geslacht boeide mij echt niet. toen ze bij de 20 weken echo een afwijking bleek te hebben boeide het geslacht mij nog minder. maar na zoveel ellende in de eerste 22 weken van de zwangerschap wilde ik graag weten wie mij dit (eerst hg met ziekenhuisopnamen door uitdroging daarna slechte echo met heel erg veel stress naar specialistisch ziekenhuis etc) "aandeed" toen daar werd gezegd een meisje kwam bij mij eigen alleen een glimlach. terwijl ik helemaal geen meisjes mama ben. ik ben zelf ook helemaal geen meisjes meisje. maar nu ik 34 weken zwanger ben koop ik toch ook wel jurkjes enzo. en vind ik het wel bijzonder eerste een jongen en nu een meisje
Mijn vriend en ik hebben ook een voorkeur voor een jongen. Komt gewoon omdat ik zelf ook niet zo'n meisje meisje ben die jurken en make-up draagt. Vroeger speelde ik ook vaak met jongensdingen enzo. Die kleertjes voor jongens vind ik ook veel stoerder.
Ik voel mijzelf ook echt een meiden mama. Ik heb 2 jongens en 2 meisjes en weet dus echt wel het verschil tussen beide. Het is niet dat ik minder van ze hou maar ik begrijp ze wel minder.Ik kan mij gewoon beter in een meisje inleven dan een jongen. Dus dat ik fantasieen heb en niet realistisch zou kunnen denken is dan ook echt onzin. Mijn oudere 3 kids zijn al wat ouder en ik had het ook wel erg leuk gevonden 2 kleine meisjes. Ik had mij eigenlijk stom al een beetje ingesteld op een meisje ook omdat ze dat bij een erg vroege echo zeiden. Later bleek het toch een jongen te zijn en ja het is echt 100% een jongen. Je moet dan ineens afscheid van iets nemen wat nooit heeft bestaan. Het wil niet zeggen dat ik dan niet van dit kind zou houden. Ik kan mij nog erg goed herinneren dat ik bij de derde ook te horen kreeg dat het een jongen was, ik was ook toen erg teleurgesteld mijn gehele zwangerschap. Ook nog eens door het gevoel te hebben dat ik niet blij was voelde ik mij nog eens schuldig ook. Dus en een rotgevoel en dan ook nog eens een schuldgevoel om dat rotgevoel hoe moeilijk kan je het jezelf maken. Toen ik moest bevallen en hij bij mij werd gelegd is ook het eerste wat ik zei, oooo wat een liefje. Dus je ziet wel dat het allemaal wel goedkomt maar dat wil niet zeggen dat je een bepaald gevoel ergens bij kan hebben. En als er dan zeggen dat je je niet moet laten leiden door je gevoel is onzin. Je kan dingen wegsteken of je kan het laten gebeuren en erover praten en dan denk ik dat je het beter een plek kan geven en uiteindelijk dat gevoel ook weer kan loslaten.Ik ben namelijk niet zo iemand van je gevoelens en gedachte te onderdrukken alsof ze niet bestaan!!
Ik had precies hetzelfde als jij ik had heel erg de wens voor een meisje, toen ik op de echo een jongen hoorde moest ik daar heel erg aan wennen. ik keek aan het begin van mijn zwangerschap alleen maar naar roze dingen e.d. Ik heb er niet echt om gehuild, misschien 2 tranen gelaten, maar na de echo zijn we meteen gaan shoppen met schoonmoeder en allemaal stoere dingen gekocht, dus ik moest ineens naar de andere rekken in de winkel. Ik wil nog steeds graag een meisje, en we hebben altijd gezegd we hopen op 2 kinderen, maar ik zeg nu ook (gewoon eerlijk tegen iedereen die het vraagt) als de tweede een jongen is gaan we het nog 1x proberen, en als de tweede een meisje blijkt dan is het goed zo, of misschien toch ook een 3e, dat weet je natuurlijk nooit Ik zit ook op een belgisch forum daar hebben ze wat trucjes waarmee je de kans op een meisje verhoogd, het is misschien wel niet waar, maar ik blijf er maar een beetje in geloven, ik ga er alles aan doen om te proberen voor een meisje en als het dan toch een jongen is ben ik ook tevreden, maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd zo lang verhaal, maar idd ik vind dat je hier best eerlijk over kunt zijn.
ik ben 1 van de meiden die moeite heeft met zo een toppic... en niet omdat je geen voorkeur mag hebben, want dat is iets dat ik heel normaal vind.. (ik heb het zelf niet gehad, maar kan me heel goed voorstellen dat mensen dit hebben) maar dat je zo een moeite hebt met het gelacht van een gezond kindje, dat je er een week om moet huilen, vind ik echt heel erg en kan ik echt niet waarderen. een lichte teleurstelling oke, maar er zo verdrietig van zijn?? sorry maar ben blij dat ik geen zoon van jou ben.... en nee ik ben niet iemand die niet of nauwelijks zwanger kan worden, maar in mijn omgeving zijn er mensen zat die na meer dan 5 jaar nog steeds kinderloos zijn.....