Hoi, ben 5 maanden geleden bevallen van een lief meisje. Zwangerschap ging goed, behalve dat ik met 37 weken opgenomen werd in het zh voor hoge bloeddruk. Daar heb ik uiteindelijk 11 dagen gelegen en ben ik ingeleid. Verblijf in zh was prima, niet leuk natuurlijk, en ondanks dat ik hele leuke kamergenoten had was het geestelijk soms erg zwaar(ik voelde me niet ziek en deed thuis nog erg veel). Maar ik ben goed verzorgd en kwam niks te kort. Bevalling is op zich ook prima verlopen, wel heftig, om 8:15 aan infuus en om 16:15 is onze dochter geboren. Ook begeleiding was super door verloskundige en verpleegsters, 1 verpleegster heeft me zelfs ontzettend goed door de weeenstorm begeleid. Maar sinds een paar maanden, nadat er rust in ons leven was terug gekeerd, ik weer op de been, dochter in ritme, gewend aan leven met zn 3tjes, heb ik regelmatig last van dromen over het ziekenhuis. Dat ik weer word opgenomen(terwijl ik al bevallen ben!). Ik zie dan die lange gang vd afdeling voor me en die kamer waar ik lag. Het is zo realistisch! Bijna eng. Laatst was ik bij mijn oma op bezoek in verpleeghuis(onderdeel van het zh), en toen ik door die gang liep kreeg ik helemaal de kriebels. Alles kwam weer boven van die 11 dagen in zh. Gelukkig geen dromen over de bevalling, maar die herinneringen komen weleens terug als ik erg moe ben en het moeder zijn niet altijd leuk blijkt te zijn. Ik word er soms angstig van. De pijn herinner ik me niet meer, maar wel de situaties waarin ik verkeerde. Is dit een stuk verwerking? nu alles in rust is gekomen en ik tijd heb om te evalueren wat ik allemaal heb meegemaakt? zijn er vrouwen die dit herkennen?
T is wel een soort verwerking. Wat mij wel geholpen heeft is nog eens bewust terugkijken op de tijd en opschrijven wat ik fijn en niet fijn vond. Ik heb ook een bevallingsverslag gemaakt omzoeenenander een plekje te geven. Bij de eerste heb ikna volledige ontsluiting alsnog een keizersnede gehad en hoewel het op dat moment prima was had ik na een week of 8 toch ineens een soort faalgevoel of zo en toen ben ik dus alles op gaan schrijven waarna ik dat wel los kon laten.
Wat rot zeg! Het is wel een stuk verwerking inderdaad en ik herken het ook wel een beetje. Wat bij mij helpt is er veel over te praten en niet het wenselijke antwoord te geven als iemand vraagt hoe het gaat en of je lekker slaapt. Wat duikster zegt is denk ik ook wel goed! Dan kan je het van je af schrijven! Dat heb ik bij de 1e bevalling gedaan waarbij ik ook volledige ontsluiting had maar de baby zakte niet dus uiteindelijk toch een keizersnede. Dit heeft me erg geholpen. Bij deze bevalling is mijn baarmoeder opengegaan waardoor ik nu het advies heb gekregen om niet meer zwanger te worden, dit spookt ook veel door mijn hoofd als zijnde een falen van mijn kant en vooral naar mijn man toe (terwijl hij dit niet zo ziet) De bevalling is nog erg vers (6 weken) maar door al het praten merk ik wel dat ik het langzaam een plekje geef. Blijf er in ieder geval niet mee lopen hoor als je, je er zo slecht bij voelt!
Hi Nora, Heel herkenbaar! Ik kon er in de kraamweek niet eens van slapen. Ik wist me nog precies de sfeer, het wanhopige gevoel (na 1,5 uur persen) en de geur in de verloskamer te herinneren. Ik heb ook alles, van uur tot uur, voor mezelf uitgeschreven. Heb het heel kort, eigenlijk meer met steekwoorden, opgeschreven. Dit heeft heel erg geholpen. Ik heb er ook veel over gepraat met kraamverzorgster, verloskundige, familie, vrienden, etc.