ben sinds ik zwanger ben soms zooo ontzettend opgefokt.. kan dan echt tekeer gaan en moet oppassen dat ik me vriend geen knal verkoop.. wie heeft hier nog meer last van?
lang leven de hormonen meid! Ik had in begin ook best veel last van... mijn lichaam was duidelijk van slag door die hormonen... mijn vriend hoefte eigenlijk niet eens wat verkeerd te doen en ik kon al ontploffen herkende mezelf zowat niet meer terug... ik ging altijd even een blokje om ff van mijn aflopen frissen neus halen en weer verder... nu minder last van maar moet nog wel 1 a 2 keer per week even blokje om omdat anders hem soms wel kan aanvliegen... heb het wel met hem te doen want hij doet vaak niks fout haha
nou dat heb ik idd ook.. gister ook hadden we weer ruzie om nix.. zeg dan ook dat hij me ff moet laten maar blijft dan doorzeuren.. ooow dan barst de bom en ga ik echt schreeuwen en bekken
Ik was ook zeer licht ontvlambaar... Heb vooral in het begin van mijn zwangerschap hele drama's gemaakt om niks. Schreeuwen, huilen, helemaal hysterisch... Vreselijk
ohw ja dat gebeurt hier ook... mijn vriend die kan totaal niet hebben dat ik dan bijvoorbeeld aan katten ben om niks en dan wilt hij zijn gelijk halen... maarja vrouw met hormomen bom die elke moment kan ontploffen gaat echt vriendlief niet zijn gelijk geven ( teminste ik niet) dus daarom ga meestal maar blokje om... is misschien wel vluchten maar helpt wel om niet die bom te laten ontploffen hahaha... en ik zeg dan ook altijd ga blokje om want anders nemen de hormonen de overhand en dat wil echt niet hahahaha...
Heel bekend inderdaad! Ml moet zich af en toe echt bergen! En op de een of andere manier lijkt het ook wel of het hem lukt om steeds de absoluut verkeerde dingen te zeggen op het meest verkeerde moment! Waarschijnlijk deed 'ie dat voor mn zwangerschap ook al, maar kwam 'ie er toen nog wel mee weg, haha.
dan word hij boos als ik weg loop.. dat noemt hij idd vluchten terwijl ik dat doe om die bom idd niet te laten barsten.. maarja als hij wil dat ik blijf dan moet hij ook op de blaren zitten haha
mijn vriend vond eerst ook echt niet cool dat weg liep.. maar na dat ik een keer uitgelegd heb ( wel op moment dat je niet last heb van je hormonen natuurlijk hihi) dat op zo moment hij niks en niks goed kan doen en hij alles alleen maar erger maakt... heb hem uitgelegd dat ik zelf dan vaak op zo moment echt niet weet hoe of wat dat alleen maar gefrusteerd kwaad verdrietig etc etc etc ben en dat kan dan met een reden zijn maar kan ook zonder reden zijn.. sinds dat gesprek laat hij het gewoon gaan... ik heb gewoon proberen uit te leggen wat er in mijn omgaat op zo moment.. en begrijp dat heel moeilijk is voor man om te begrijpen dat wat je vriendin/vrouw op zo moment doet meestal veroorzaakt word door hormonen.. we zeggen eigenlijk dat we het zelf niet veroorzaken maar ondertussen zijn wij wel diegene die staan te schreeuwen en woest worden om niks hahaha... lijkt mij heel ingewikkeld zeg maar voor een man om zich in te leven en dan afstand te nemen... misschien echt proberen uit te leggen dat hij je dan echt gewoon moet laten... en dat dan echt sneller over is en dat het echt de hormonen zijn... mijn beste vriendin begon wel eens uit niks half te schreeuwen hier komen de hormonen weer gvd en dan wisten wij dat we haar met rust moesten laten want anders wou je echt rennen voor je leven hahahaha... vond toen altijd grappig en bijzonder en nu zelf weet wat is denk jesus om gillend gek van te worden soms
ga het hem idd maar eens uitleggen vanmiddag.. heb gister ook aan hem gevraagd of hij wil praten met een vriend van hem die al vader is.. maar hij snapt niet waarom...
hoop dat hij beetje wil luisteren en anders hulptroepen in roepen mensen die al mee gemaakt hebben ofso... desnoods een afspreken dat als jij last van je hormonen heb dat je dat duidelijk aangeeft.. natuurlijk heb je ook discussie en misschien wel echt ruzie zonder dat je last van je hormonen heb.. maar dan weet hij wel wanneer hij je moet laten en wanneer hij dat niet moet doen haha
nou daarom had ik dus gezegd dat hij met een vriend moest praten die dit allemaal al mee gemaakt heeft.. denk dat ik het idd dan maar gewoon goed moet gaan aangeven..
Heel herkenbaar! Ik heb dat hier ook. Echter ben ik een ster geworden in mijzelf te beheersen - dus ik zeg gewoon: lieve schat *zet superblije glimlach op* nu eventjes niet, ik ga even op bed liggen om een dutje te doen KUSJE! En ondertussen heb ik hem in gedachten al vijfhonderd keer een klap verkocht. Hahahahaha
Ik ben vooral veel sneller boos op de kinderen... Dan hebben ze wel echt iets stouts gedaan, maar dan zou ik normaal toch echt minder boos reageren. Dat vind ik wel heel zielig eigenlijk! Gelukkig helpt het wel om me ervan bewust te zijn, dat ik dat niet moet doen.... Ik had dat tijdens de vorige zwangerschappen ook al, dus was er al een beetje bang voor...
ik herkenbaar iemand hoeft maar 1 ding verkeerd te zeggen en mijn hormonen vliegen de pan uit helaas maar ik heb mijn zelf leren beheersen door even gewoon naar boven te gaan om aftekoelen en dan kom ik later wel terug en dan is het wel goed
Gelukkig niet zo'n last van, ben wel van nature een driftkop, maar gek genoeg nu best relaxed. Het meeste zal me allemaal een worst wezen. Maar als ik moe ben, of ik moet heel veel dingen doen(waar ik eigenlijk geen zin in heb maar moeten gebeuren), kan ik heel sagarijnig zijn. Veel sterkte met die "hormonsters"!
Totaal niet gehad. Juist supermild van humeur m'n hele zwangerschap. Klinkt leuk, maar je krijgt het na de bevalling keihard terug. Het milde is er dan echt wel vanaf, en dan zit je met een klotehumeur en een kind en slaap op rare tijden en last van je lijf. Ik zeg: beter last van je humeur prepartum dan post-.
Mijn man en dochtertje (3) hebben het ook te verduren hier. Op het moment zelf heb ik het niet door, maar achteraf kan ik me voor m'n kop slaan en barst ik in tranen uit. Mijn man moet het maar handelen, al heeft onze relatie een behoorlijke treffer gehad. Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik er ook veel last van. Zit me nu soms ook suf te malen hoe ik het straks allemaal moet gaan doen met m'n meissie van 3 en een baby en raak ik in paniek, maar dat is puur omdat ik nu strak sta van de spanning (=lees hormonen). Het ergste vind ik het voor mijn dochter. Zij snapt er natuurlijk niks van.