Hoi allen, Misschien een beetje gek, een man op dit forum, maar ik denk wel de juiste plek om anoniem mijn verhaal kwijt te kunnen. Een ruime week geleden zijn we erachter gekomen dat mijn vriendin zwanger is, nu ongeveer zo’n 7 weken. Vrijwel direct nadat we dit wisten, was het voor haar duidelijk dat ze het kindje niet wilde houden. Ze wil graag kinderen, maar niet nu. Toegegeven: het ‘ideale’ plaatje, wat we voor ogen hadden om aan kinderen te beginnen, is het niet. Zij studeert namelijk nog, en we wonen (officieel) nog niet samen. Ik werk en heb een eigen plek. Praktisch gezien zou het prima kunnen, maar natuurlijk speelt gevoel ook een hele grote rol. Ze zegt er nog niet klaar voor te zijn, en eerst haar studie te willen afronden, een baan te vinden etc. Vooropgesteld dat ik haar steun in welke beslissing dan ook, merk ik dat het me verdriet doet wanneer ik er aan denk dat dit kindje uiteindelijk niet geboren gaat worden. Ik wil dit kindje namelijk wel en het idee dat ze nu een abortus ondergaat en we over pakweg een jaar of 3 wel bewust aan kinderen beginnen, maakt dat ik denk waarom nu niet? Een heel verhaal, terwijl ik kortweg gezegd niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik wil haar niet ‘overhalen’ om het kindje te houden. Het is haar lichaam en zij moet het kindje uiteindelijk op de wereld zetten, maar tegelijkertijd zou ik haar zo graag van gedachten doen veranderen. Hoe kan ik haar goed steunen, terwijl ik er zelf heel anders in sta? Ook ben ik bang dat dit tussen ons in komt te staan en het ons onze relatie zal kosten. Iemand misschien ervaring of tips?
Lijkt me heel lastig. Misschien is het wat waard om samen met iemand van het FIOM te praten, of als je vriendin niet wil, in ieder geval jij. Ook jouw gevoel mag er zijn, maar je vriendin moet het wel willen om het door te zetten. Ook met je vriendin zou je het gesprek open moeten houden. Is ze misschien bang er toch teveel alleen voor te komen te staan? Zijn er praktische bezwaren rondom studie, of ook gewoon het gevoel nog ongedwongen student te kunnen zijn? Mocht ze het toch willen afbreken, kunnen jullie er samen misschien iets aan doen ter nagedachtenis. Sterkte in deze situatie!
Studeren en een kleine, helemaal in de tropentijden is loodzwaar. Zwangerschap vergt ook t een en ander mentaal (concentratie naar de knoppen, vermoeidheid). Het is te doen maar vergt enorm veel inspanning. Ik kan me haar bezwaren ergens wel indenken. Dus als je een kans zoekt zou ik kijken in hoeverre zie jij kans om die last te kunnen dragen.
Helemaal niet gek, juist fijn dat je een plek gevonden hebt waarvan je denkt dat je je verhaal er zal kunnen doen. Een hele moeilijke situatie. Lijkt me heel lastig om te merken dat jullie niet op één lijn zitten. Het lijkt me vooral belangrijk om open en eerlijk met elkaar te praten. Hoe zien jullie de toekomst voor je? Wat zijn de voors en tegens? De angsten, de onzekerheden? Ik kan me voorstellen dat ze erg geschrokken is van de zwangerschap en ik snap de eerste gedachte om het niet te willen houden wel, maar goed; is dat weldoordacht of een (begrijpelijke) paniekgedachte? Je zegt dat jullie over een jaar of drie wel kinderen willen? Wat is er dan anders? Misschien is ze dan al afgestudeerd, maar zal ze dan niet eerst carrière willen maken? Mijn punt? Er kunnen altijd situaties/redenen zijn om een kinderwens uit te stellen. Aan de andere kant, laat een kinderwens zich wel plannen? Wie zegt dat het jullie over drie jaar ook makkelijk zal lukken om zwanger te raken? Praat vooral met elkaar en wees duidelijk en eerlijk over je eigen gevoelens. Natuurlijk zit het vruchtje in haar buik maar dat wil niet zeggen dat jij geen stem hebt. Als jullie van elkaar houden, zullen jullie naar elkaars gevoelens luisteren en die serieus nemen. Ik wens jou en je vriendin heel veel sterkte en wijsheid.
Wat een ontzettend lastige situatie en wat goed dat je je verhaal hier doet! Weet je vriendin hoe jij erin staat? Hebben jullie het open gehad over allebei jullie gevoelens? Veel sterkte en wijsheid gewenst in deze lastige situatie, ik hoop dat jullie er samen uitkomen.