Hoi hoi, Hebben jullie dat ook? Soms vliegt het me ineens zo aan dat die bevalling eraan komt! Eigenlijk weet ik niet eens of het nou zorg / spanning is voor de bevalling of de periode erna, maar het is zo'n onbestemd onrustig gevoel. En... Wat helpt bij jullie? Als me vriend thuis is dan kan ik altijd goed met hem praten, maar dit soort dingen gebeuren natuurlijk vooral als je alleen bent
Ik heb het ook maar ik ben er wel aan toe . Echt zo'n moment van pfff dan staat mijn wereldje weer even op zijn kop en komt alles wel goed . Maar kan niet wachten om mijn meisje te zien.. Die gevoelens horen er bij denk ik, spannend!
Ik heb het ook! Ik vind het niet weten wanneer en hoe ook erg lastig, dat kan me echt aanvliegen soms. Ik probeer het te relativeren als ik alleen ben, je doet het voor een kindje en ik ben wel heel nieuwsgierig naar mn kindje. Soms helpt dat, anders bel/app ik n vriendin of mn moeder of plaats het hier op zp. Wat bij mij wel helpt is dat alles af is en de baby dus rustig kan komen, dat scheelt wel veel. Zal vast wel weer nieuwe dingen bedenken die moeten gebeuren
Ja inderdaad het zal er wel bij horen, maar toch! Haha Bij ons is ook alles af wat af moest, dus dat geeft inderdaad rust. Ik probeer dan ook een serie te kijken of op een andere manier afleiding te zoeken, maar het valt nog niet mee! Hoop niet dat ik het nog vaak krijg
Ik had het rond jou termijn meer dan nu, er komt n soort van berusting(?) en dan is het minder, maar nog steeds vliegt t me regelmatig aan, maar dan dus in afwisseling met een berusting van dat alles goed komt enzo.
zeer herkenbaar. Hier is het ventje twee weken thuis, vakantie. Dat helpt. We doen iedere dag een uitstapje, dat zijn dan weer een paar uurtjes dat ik niet aan de naderende bevalling denk. Dinsdag moet hij terug gaan werken, dan wordt het weer een hele uitdaging om mijn zinnen te verzetten :s Hij is trouwens even onrustig als ik
Van de week moest ik even bloed laten prikken in het zkh en toen dacht ik inderdaad; ojee... Het blijft toch een spannend iets. Wanneer begint het, hoe gaat het lopen allemaal... Het is een grote gebeurtenis in je leven dus het is niet gek dat je er flink onrustig van kan worden. Maar het komt goed hoor. Toen het begon bij de tweede zover was, was ik er helemaal klaar voor en ging er best relax in
Nou het is ook dat ik echt geen idee heb hoe ik ga reageren. Over het algemeen ben ik wel rustig en ik kan vrij goed met pijn omgaan, zo lang ik maar met rust gelaten wordt. Maar dit is nieuw, dus moet het toch maar zien...
Hoort er absoluut bij, het is ook iets speciaals/spannends waar je je nu nog niets bij voor kunt stellen. Bij de eerste was ik ook ubernerveus, maar het bevallen viel ontzettend mee. Ik probeer bij de volgende bevalling bewuster om te gaan met mijn spanning. Ben me daarom nu aan het oriënteren op hypnobirthing. Klinkt een beetje zweverig, maar dat valt best mee. Het gaat er vooral om dat je vertrouwen krijgt in je eigen lichaam, daardoor beter kan ontspannen en daardoor een fijnere bevalling hebt.
Tot een twee week geleden helemaal zenuwachtig, kriebels in de buik als ik erover nadacht...van jeetje...er gaat een kind uit je lijf komen hahah...tot nu: voorbereid, rustig en ontspannen....laat maar komen...wij zijn er klaar voor Alleen dat wachten en niet weten wanneer is niet mij sterkste punt hahah Ik denk dat je gaandeweg de weken vorderen een mindset krijgt...en dat doet je lichaam allemaal zelf! Fantastisch
Ik ben ook heel zenuwachtig. Weet dat het elk moment kan beginnen( zie onderschrift). Met 33 weken wel in het ziekenhuis gelegen met weeenremmers. Wat ontsluiting en bijna verweekte bmm. Durf zowat niet ver van huis meer hihi.
Hier ook, het kan me echt aanvliegen maar het meest druk maak ik me of de opvang voor mijn jongste wel tijdig aanwezig is, nemen ze de telefoon wel op als ik snachts beval... zulke pieker dingentjes. Oudste is gelukkig al bijna 13 en mag zelf thuis blijven (buren houden stiekem toezicht of stoppen haar eten toe hihi).
Jaa de angst dat de oppas ineens niet opneemt heb ik ook. Maar die woont hier 2 min vandaan. Dus kloppen er gewoon wakker
Ben er nu nog niet echt zenuwachtig voor , denk dat k er wel meer over na zal denken als m'n verlof start en k dan alleen thuis zit... Vind t nu nog niet echt spannend eigenlijk
Het loopt bij mij uiteen van gezonde spanning en ook wel nieuwsgierigheid wat mezelf betreft, qua pijn en vermoeidheid weet ik niet wat ik kan verwachten dus dat laat ik op me afkomen, stel mezelf niet teveel verwachtingen. Daar ben ik niet echt zenuwachtig voor. Ik ben mn wel bezorgd om de baby. Ben bang of hij de bevalling wel goed doorkomt. Het is zo heftig voor hem en hij is nog maar zo klein. Ben bang dat het" misgaat" met hem tijdens of nog vlak voor de bevalling. Ik kan hier helaas niet over praten met anderen. Mijn vriend zegt dat ik me niet met dat soort dingen moet bezighouden. Dat ik gewoon vertrouwen moet hebben in de goede afloop en niet moet doemdenken. Maar dat is vrij simplistisch gezegd, hoewel goed bedoeld. En het is ook wat vriendinnen en familie zeggen. Wordt een beetje afgekapt. Ik snap ook wel dat de kans klein is dat er iets heel ergs gebeurd, maar ik ben een controlfreak en ik kan vooraf de bevalling niet plannen/programmeren.
Ik ben er nog niet, maar vind het ook spannend. Vorige bevalling was nogal lang, vermoeiend, overweldigend, meer schrik dan blij, dankbaar en gelukkig gevoel. Dit keer hoop ik dat het beter mag verlopen! En ja, is er op tijd opvang voor dochterlief?! Hoe hou je je hoofd koel en vertrouw je op je kracht?! Poeh, het is niet niks!