Ik heb de genadeklap gehad! Mijn lichaam heeft zich vorige week helemaal geblokkeerd. Moe moe moe, ik kon niet meer! Compleet gevloerd en helemaal op! Heb bijna 48 uur achter elkaar gesplapen. Kortom, ik heb weer eens niet naar mijn lichaam geluisterd. Ben doorgegaan, en doorgegaan.... En nu moet ik maatregelen nemen. Mijn ideale situatie (die dus helemaal niet zo ideaal is blijkt :x !!) moet ik veranderen. Minder werken, meer rust pakken, mijn perfectionisme moet aan de kant... pffff allemaal dingen die ik zo goed weet maar en zo moeilijk wat aan kan doen. Heb vorige week gelijk na dat weekend 's morgens een heel goed gesprek gehad op mijn werk en heb de hele week niet gewerkt! Deze week ben ik ook nog thuis. Even bijtanken en op adem komen. Ik ben vanmorgen bij de ha geweest en ik heb op tijd aan de bel getrokken. Ben een burnout voor GELUKKIG!!!!! Ook ben ik bij een osteopaat onder behandeling waar ik me erg goed bij voel. Ik heb een draaiduizeligheid sinds een paar maanden door alle drukte waar ik oefeningen tegen moet doen, en die gelukkig goed te behandelen is. Bahhhhh bah bah, ik had nooit gedacht dat ik een terugval zou krijgen. Ik heb echt gedacht dat ik alles aankon *stom* dus de klap komt hard aan voor mij persoonlijk. Vanaf nu moet ik rustig beginnen met werk, en prive de boel de boel laten dat moet ik leren.... pfffff ik zie er zo tegen op! Vooral dat ik prive moet veranderen en moet leren dat niet alles goed of af moet. Ik ben zo irritant perfectionistisch... Dat perfectionisme van mij is mijn grote valkuil !! Ik wil alles altijd goed en netjes hebben, pas dan heb ik rust! En dat prive en zakelijk. Ik werk 4 dagen p wk. (dat worden er vanaf volgende week om op te bouwen 2 per week en daarna ga ik naar 3 dagen werken per week.) In de toekomst wil ik wel weer 4 dagen maar dan bijv van 9 tot 15u. Dan ben ik lekker thuis voor onze kleine man tegen de tijd dat hij naar school gaat. Ach we zien wel hoe het gaat. Ik ben blij dat ik er op tijd bij ben voordat ik echt ziek thuis kom te zitten... Graag hoor/lees ik het als jullie ook een stap terug hebben moeten doen. Wat heb je precies gedaan en hoe gaat het nu?
Ik heb afgelopen februari ook aan de bel getrokken en ben minder gaan werken. Ik werd min of meer gedwongen, een collega met wie ik goed kan opschieten zette mij voor de keus: of ik ga naar de teamleider, of jij gaat zelf. Ik werd voor blok gezet en ben daar erg dankbaar om, anders had ik zo omgevallen op het werk. Ik was dood en dood moe en de glans was overal van af. De fysieke symptomen waren ontelbaar, ik had overal last van. Een combinatie van medicijnen (propronalol?), minder werken (5 uur), en gesprekken met huisarts/psycholoog/bevriende collega hebben me dr weer boven op gebracht. Duurde wel heel lang!
4weken geleden ging het met mij lichamelijk absoluut niet goed. Ik moest meer rust pakken, en rustiger aan doen, dingen op z`n beloop lopen. Zo ben ik niet, dat kan ik niet en ik luisterde niet naar me lichaam, ik moest en zou doorgaan. Er is toen op mijn werk besloten dat ik 4uur per dag moest gaan werken in plaats van 7 dat ik altijd deed. Dat heb ik 1week gedaan, daarna wouden ze 6uur, heb ik ook gedaan. vervolgens mocht ik weer fulltime terug komen, ik heb 1dag fulltime gewerkt en het ging niet meer. Dit is al de 2de week dat ik thuis zit en het gaat wel iets beter. Ik ben bij de verloskundige geweest, gelukkig is alles goed. Maar lichamelijk ben ik echt een wrak. Boodschappen doen (winkel is 5min fietsen) red ik al niet meer. Enkels zit vocht in, knieen zit zoveel vocht in dat ik ze soms niet eens kan buigen. Me rug doet onwijs veel pijn, bewegen gaat haast niet. En ik ben oververmoeid, en omdat ik niet lekker ben en oververmoeid heb ik ook mega hormonen. Ik huil om alles en niks lukt meer, zit nu achter de pc, met een wasmand die ik moet vouwen, dat probeer ik al sinds 13.00. Kan me er gewoon niet toe zetten zo ellendig dat ik me soms voel. Van de week was ik zo kwaad om alles dat ik tegen me vriend zei dat we een klote kind hadden. Ik was gewoon zo kwaad, nu ik er aan denk heb ik spijt dat ik het heb gezecht.Ik hoop dat ons kleintje het niet heeft gehoord. Ik hoop niet dat het de goden verzoeken was, anders ga ik er nog meer van balen. Voorlopig ga ik niet werken, ik ga even genieten van alle rust thuis. En ik voel gewoon dat het nu een stukje beter gaat. Mijn verlof gaat begin november in, na mijn verlof wil ik parttime gaan werken. Dat zal bij een andere werkgever zijn. Om me werk maak ik me nu echt niet meer druk. Maar wel om de kleine die is belangrijker.
Ik had al maaaanden last van moeheid. Hoe ik ook sliep, het hielp niets. Ik werkte, deed mijn huishouden, zorgde voor de kinderen, studeerde, deed vrijwillgersdingen op school en in kerk.. Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker last van duizelingen, zweetaanvallen en misselijkheid... Op 15 juni savonds kon ik op mijn werk de mailtjes niet meer lezen. Ik was zo beroerd.. tijdens het naar huis rijden kreeg ik hartkloppingen, zag ik de lantaarnpalen oversteken op de weg en kon ik geen verschil meer zien tussen rood en groen..levensgevaarlijk dus.. ik ben heelhuids thuis gekomen.. ben in bed gekropen met een emmer naast mijn bed.. ik kon niet slapen.. mijn hart ging als een bezetene te keer en kreeg pijn in mijn linker arm.... toen schoot ik in paniek.. Mijn man heeft toen de hap gebeld.. ik moest meteen komen.. Na een hartfilmpje (oke) en een embolietest (oke) kon ik weer naar huis.. niets ernstigs, maar de afspraak bij de huisarts de volgende morgen die al gepland stond moest ik wel door laten gaan.. Dat deed ik.. Hoe ik er gekomen ben weet ik niet meer.., maar toen de ha me ophaalde uit de wachtkamer kon ie me naar de spreekkamer dragen.. daar gaf mijn lichaam het op.. ik zakte in elkaar.. Na een lang gesprek kreeg ik de diagnose BURNOUT.. Fijn..NOT.. je verhaal klinkt me heeeeeeeel bekend in de oren.. en verkijk je er niet op hoor.. je geeft aan over een week weer te gaan werken.. het kan een klap in je gezicht zijn.. ik dacht ook.. ff een paar weekjes bijkomen en dan gaat het wel weer.. dat is nu 4 maanden en begin morgen weer met 2 uur werken.. Toch valt alles me nog steeds heel zwaar.. ik rust nog steeds.. loop bij een psych.. (wat ik heerlijk vind overigens..das echt zo'n verademing).. Zodra je ook maar iets teveel doet komt de man met de hamer om je weer genadeloos neer te slaan.. LUISTER naar je lijf als je te ver gaat ben je echt verder van huis.. dit is echt vreselijk.. je wilt zo veel, maar kunt amper iets.. De kinderen van en naar school brengen is al een hele opgave.. ik heb echt 2 maanden niet voor de kinderen kunnen zorgen.. vreselijk.. dat gaat nu weer, maar meer ook eigenlijk niet.. Perfectionist..hier ook.. alles moet goed gedaan worden.. niet half.. das zo lastig nu.. ik kan alles maar een beetje.. of half.. het huishouden vooral vind ik lastig om te laten liggen, maar ja.. doe ik teveel dan ga ik onderuit.. Ik kan nog wel ff doorgaan.. maar hou jezelf in acht!!!.. mocht je vragen hebben.. feel free!! liefs..en sterkte..
@Ichtus pffff hoe je je bericht begint is erg herkenbaar, ook met die duizeligheid erbij. Als ik die duizelige aanvallen niet had gekregen was ik ook niet naar de HA gegaan (dat weet ik zeker, daar ken ik mezelf goed genoeg voor). Ik was dan ook gewoon door gegaan. Wederom ben ik zo blij dat ik nu eerst een flinke waarschuwing gehad heb!! Ik moet zeggen dat ik er ook erg naar uit kijk om weer een 'balans' te vinden in werken, sociale verplichtingen, thuis waar alles altijd maar doorgaat, en mijn eigen rust! En dat ik leer om eens de boel de boel te laten... Ik ga ook weer lezen! Voordat ik moeder werd was ik ook altijd wel een boek aan het lezen. Sinds ik moeder ben in combinatie met 4 dgn werken per week heb ik thuis nog geen boek weer gelezen. Tja in de vakantie Frankrijk wel. Goede voornemens, nu nog waarmaken!! Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben het eens met ichtus dat je het niet moet onderschatten. Ik heb maanden thuisgezeten en als je weer begint dan kom je erachter dat het alsnog te vroeg is geweest om weer te beginnen. Nu, twee jaar later, merk ik nog steeds van alles. Als ik ook maar iets teveel doe dan merk ik dat meteen en moet ik een paar dagen bijtanken. En dat gebeurt best vaak. Zeker eens in de twee/ drie maanden.
@Muppet1604 bedankt, ik zal er zeker rekening mee moeten gaan houden. Het opschrijven/plannen van iets is makkelijker gezegd dan het in de praktijk waarmaken. Ik zal ook echt een flinke stap terug moeten doen komende periode....
goed dat je naar de ha bent geweest!!!! en je moet het echt rustig aan doen! ik heb het jaren geleden niet gedaan,burn out gehad en een zware depressie,een jaar mee bezig geweest om eruit te komen,en geloof me het was een hel!! wens ik mijn ergste vijand niet toe,doe liever 10 bevallingen,en dat was ook zeker geen pretje(geen een denk ik haha)
ik had het in 2007 6 jaar lang 5 dgn per week en dat 10 uur per dag gewerkt bij een bedrijf waar ik als pispaal werd behandeld door zowel bazin als collega's. Zomer van 2006 is mijn moeder na een lang en zwaar ziekbed overleden, maar enig begrip voor verdriet was er totaal niet, je moet gewoon je werk doen. Uiteindelijk na die 6 jaar de moed gehad om ontslag te nemen. en ander werk te zoeken. Heb nog een half jaar bij een bedrijf in dezelfde branche gewerkt (gelukkig wel met veel plezier)In privesfeer ging het ook helemaal niet goed. toenmalige vriend zat er door onze familieomstandigheden ook helemaal doorheen en heeft mij daarom maar ingewisseld voor een jonger exemplaar met minder bagage. toen kwam de klap, ik was helemaal uitgeput, kreeg last van koorts en viel bijna letterlijk neer van de slaap. Huisarts gebeld en die heeft mijn urine onderzocht en me gelijk doorgestuurd naar de seh. Na lang wachten kwamen ze tot de conclusie dat ik de ziekte van Pfeiffer had (een hevige vorm) Alles bij elkaar ben ik 2 weken echt goed ziek geweest met idd echt alle symptomen van de ziekte maar na die 2 weken rust weer helemaal fit als een hoentje. (dus of het echt pfeiffer is geweest vraag ik me nog steeds af)
Wat hefitg allemaal! thx voor de reacties Inmiddels zijn we hier weer flink opgeknapt. Maar ik ben heel erg waakzaam op signalen die mijn lichaam afgeeft. (ik denk niet dat ik nu weer voor de volle 100% gas kan geven hoor ). Nee ben nog steeds erg dankbaar dat ik een flinke waarschuwing heb mogen krijgen vóórdat het helemaal fout was gegaan. Mijn bloed is gecheckt en daar was alles goed mee. Dus daarmee ook bepaalde dingen uit kunnen sluiten. Osteopaat doet wonderen (ik weet niet precies wat hij doet maar ik heb energie en minder pijn). Daar blijf ik voorlopig nog regelmatig naar toe gaan. De duizeligheid is BPPD en daar heb ik oefeningen voor gekregen van de huisarts die heel goed werken. Per direkt ben ik, na een heel goed gesprek op het werk terug gegaan naar 3 dgn per week werken. Als ik voel dat het me teveel word of dat ik onrustig/zenuwachtig/opgejaagd word dan kan ik gelijk actie ondernemen en mijn rust pakken (als ik vind dat ik dan naar huis moet is dat ook goed) En sociaal... Want van werken alleen wordt je naar mijn mening niet overspannen (of iets dergelijks), er zit daarnaast een ander addertje onder het gras pfff wat een sociale verplichtingen altijd in je vrije tijd. Daar heb ik ook even een stap terug in genomen. Ik doe het lekker rustig aan komende tijd en sleep niet meer van verjaardag naar verjaardag naar bezoekje hier en bezoekje daar maar pak meer tijd voor mezelf lekker thuis met een boek!!!