Als de afspraak is dat jouw broer het graf verzorgd, zou ik dat zo laten. Wij weten verder natuurlijk niks rondom het verbreken van het contact en jullie onderlinge relaties. Dus wellicht is het helemaal niet vergelijkbaar (of gepast om dit te delen). Mijn broer heeft nog contact met mijn vader, ik niet meer. Als mijn vader nu zou overlijden, zou mijn broer het vrij hypocriet vinden dat ik dan wel "zorgtaken" op me zou nemen en langs zou komen. Ik weet dat mijn broer het lastig vind dat ik geen contact meer heb met mijn vader, dat hij daar verdriet van heeft. Mijn aanwezigheid bij het graf zou zijn rouwverwerking lastiger maken, omdat ik hem herinner aan dat verdriet. Daarbij kan ik me niet voorstellen dat ik behoefte heb om meermaals per jaar het graf te bezoeken. Dat hij dan geen lelijke dingen meer kan zeggen, maakt niet dat wat hij gezegd en gedaan heeft wel oke. Nogmaals, weet niet of dit vergelijkbaar is. En als jij wel de behoefte hebt om er langs te gaan, dan is dat ook oke. Er is geen goed of fout in rouwverwerking. Maar kan me dus wel voorstellen dat, naast het verlies van zijn moeder, je broer het lastig heeft met de relatie tussen jou en je moeder. De dood maakt dat het definitief niet meer goed gaat komen. Wat voor jou oke kan zijn, maar voor hem heel lastig. Praktisch: als je een eigen plant neer wil zetten, waar je broer niet aan mag komen, wellicht handig om te bedenken hoe vaak jullie daar naar toe gaan. Gaan jullie meerdere keren per week om het plantje te verzorgen? Wat als zoon er straks minder waarde/belang aan hecht (je geeft zelf aan dat hij na een keer of 3 waarschijnlijk afhaakt)? Of als jullie op vakantie gaan? Wordt het dan wel de taak van jouw broer? Als zoon erg behoefte heeft aan een plek voor rouwen om oma, zou ik een plekje voor hem zelf maken. Iets met een plantje, eventueel foto van oma etc. Samen een plant uitzoeken, eventueel een lijstje voor een foto knutselen, een gedenksteen maken. Kan in de tuin, kan op het balkon, kan in zijn kamer. Als zoon waarschijnlijk afhaakt, maar wel perse iets bij het graf wil, is het wellicht ook mogelijk om zijden bloemen op het graf te leggen. Je kan ze op een baksteen laten maken, zodat ze niet weg waaien. Dan kan je zoon ze afspoelen (soort van water geven) als jullie er langs gaan, maar blijft het ook mooi en verzorgd als er een tijdje niks mee gedaan wordt.
Nee, ik vind eigennlijk niet dat jouw zoon een punt heeft… Het is een reactie van een negenjarige, dus nogal onvolwassen en onnadenkend. Dat geeft niet want hij is nog maar negen. Aan jou de taak om hem het e.e.a. uit te leggen. Namelijk hoe rouwverwerking voor sommige mensen kan werken en in dit geval specifiek hoe dit bij jouw broer werkt. Jouw broer geeft keurig zijn gevoelens weer en ik vind dat dat best gerespecteerd mag worden en zeker uitgelegd kan worden aan een negenjarige. Ik kan me zelf overigens niks voorstellen bij dagelijks plantjes water geven bij een graf, maar als iemand mij uitlegt dat dat voor hem/haar belangrijk is om diverse redenen, dan zou ik dat wel respecteren. Ik zou ook geen plantje voor zoon bij gaan zetten, maar het op een andere manier oplossen, zoals thuis een plantje verzorgen. Of kijken of je uitleg voldoende is voor hem om het los te laten. De vraag is nu natuurlijk ook een beetje waarom zoon zo vaak naar het graf wil. Had hij nog wel contact met zijn oma. Hoe was het contact, etc. Heeft hij gewoon in zijn hoofd gehaald dat hij die plantjes wil doen, omdat duidelijk wordt dat dat eigenlijk niet de bedoeling is? Hij zou het eerste kind niet zijn wat iets wil hebben, juist omdat het niet mag. Zijn wel wat dingen om te overdenken en met je zoon te bespreken.
Kan ook zijn dat die hele plant niet voor die kleine telt maar het gewoon een wirwar aan emoties is wat gewoon een outlash geeft. Vlak na een overlijden, zeker als het hun eerste (bewuste) ervaring met een overlijden is, kan je ze gek krijgen en op dingen en tijden dat je er geen peil op kan trekken. G was 3,5 toen dr opa overleed, ze leeft nu langer zonder als met. Maar alles wat ook maar enige link heeft met mn vader ligt nu nog steeds gevoelig. Maar ook met andere dingen zoals kleding die te klein is van haar of R. Het mag niet weg, is de aaaaallermooiste, nouja you name it I've heard it...Bij haar gaat het totaal niet om het object, maar het gevoel WEER iets kwijt te raken. Ik ben geen opslaglocatie, dus ben geregeld nog aan t begrenzen en die emotie weer binnen normalere kaders te krijgen.
Ik snap je broer wel. Misschien een gekke vergelijking, maar ik heb als jonge twintiger in een studentenhuis gewoond. In die periode was ik depressief en gestopt met mijn studie, ik voelde me heel stuurloos. Maar ik keek elke dag uit naar het water geven aan mijn plantjes. Het was iets waar ik wat plezier uithaalde en me ietwat nuttig voelde, gewoon simpel water geven en dorre blaadjes plukken. Elke dag op zoek naar een nieuw blaadje en nieuw leven. En toen opeens ging mijn huisgenoot regelmatig de tuin water geven. Dan kwam ik buiten en zei hij blij dat ik het niet meer hoefde te doen, want hij had het al gedaan. Tsja, toen heb ik ook even staan huilen, want ik had al zo weinig en dit was iets van mij, een structuur in een rommelig leven, iets waar ik verantwoordelijk voor kon zijn. Dus ik kan best begrijpen dat je broer hier waarde aan hecht, ook al is het maar een kleine, ogenschijnlijk onzinnige handeling. Bij je zoontje heb ik eerder het idee dat hij het interessant vindt - is hij al eerder in aanraking gekomen met de dood en begraafplaatsen? Als kind vond ik begraafplaatsen heel indrukwekkend. Misschien dat hij dat een plekje probeert te geven door onderdeel te zijn van de verzorging. Dat vind ik niet gek. Ik vind het wel ietwat gek hoe heftig hij reageert op het niet water mogen geven. Heb je uitgelegd wat dit voor je broer betekent? Je kan er toch een mooi gesprek uit laten voortvloeien over de dood en rouwverwerking? Een negenjarige zou daar wel begrip voor kunnen hebben, mits een uitleg? Zoals anderen zeggen, kreeg ik nu eerder het idee dat hij nu graag iets wil omdat het niet mag. Voornamelijk door de opstandige opmerking dat zijn oom dan ook niet aan zijn plantjes mag komen. Daar had wat meer uitleg en compassie wel op zijn plek geweest, in die zin zou hij wel wat meer respect mogen hebben voor het verdriet van een ander.
'Vind hij het niet meer leuk'. Als het voor jouw zoontje gaat om leuk, en jij benoemt de emoties van je broer als sneu en zeuren, is er wel bijzonder weinig respect voor zijn rouwproces. Plantjes water geven op het graf van zijn moeder, is voor hem niet voor de leuk. En ik kan me heel goed voorstellen dat als dit belangrijk is voor hem, hij dat niet voor de leuk gaat uitbesteden aan je zoontje. Aan jou de taak om jezelf en je zoontje te leren respect te hebben voor de wensen en gevoelens van de ander. En als je zelf of je zoontje behoefte hebt aan iets tastbaars om je moeder/oma te herdenken, bedenk dan zelf iets wat voor jullie van betekenis is maar pak dat niet van je broer af en noem zijn manier van rouwen niet sneu en zeuren...
Een plant hoeft niet perse bij het graf. Klinkt kinderachtig om gelijk zelf een stel planten daar neer te zetten. Mocht je dat willen zou ik dat vragen aan je broer om hem niet in de weg te zitten. Je kan ook te nagedachtenis een mooi fruitboompje in je eigen tuin zetten. Kan je zoon elke dag verzorgen en zomers het fruit plukken. Of laat hem zelf wat uitzoeken.
Ik vind het langs de 2 kanten een beetje raar en moeilijk doen. Als snap ik dat rouwende mensen elk hun eigen manier hebben van verwerken. Dan krijgt een plantje maar eens een keer 2 keer op een dag water, is dat zo een ramp? Als er een goede afwatering is van het potje is dat geen enkel probleem, en dan nog.
Goh ik wist dat erfenissen tot familieruzie kunnen leiden, maar plantjes water geven? Hoe oud is je broer, 6 ofzo? Jammer dat hij het je zoontje niet gunt om een enkele keer water te geven. Wat boeit het als die plant 2x water krijgt... Als het een paar dagen flink regent gebeurt dat ook toch?
Oké, ik zal nu vast op iemands tenen trappen, maar wat een geneuzel. ik snap best dat iedereen op zijn eigen manier rouwt hoor, maar moet iemand dan dagelijks plantjes water geven voor de rouwverwerking? En ik vind ook zeker dat als jouw zoon zegt dat zijn oom zijn plantje geen water mag geven ook niet iets om aan te moedigen. Maar goed; ik heb ook niks met mensen die dagelijks bij een graf komen, vind dat mensen hierdoor veel te lang blijven hangen in hun verdriet, ipv verder kijken. Uiteraard mijn eigen mening hoor. Ik zou dus niks bijzonders doen; geen plant erbij of zo. En mijn broer lekker zijn plantjes water laten geven .
Ik heb eigenlijk best wat vragen door jouw verhaal. Je schreef dat je al 3/4 jaar geen contact had met je moeder. Had je zoon wel contact met zijn oma? Want heel.eerlijk snap ik niet helemaal wat je meerdere keren bij een graf van iemand waar je geen contact mee had gaat doen. Ik vind overigens dat jouw broer het op een heel nette manier heeft gedaan door niet bij het graf de discussie aan te gaan over wel of niet water geven door jouw zoon. Maar daar gewoon achteraf even een berichtje over te sturen.
Ja dit, ik snap het punt niet zo. Het lijkt alsof je broer zich dat graf toe-eigent. Naar mijn idee zou je het moeten zien als iets van jullie samen. En heel fijn als iemand (je broer) daar de regie in neemt, en ik snap dat je overlegt als je echt iets wil veranderen, maar het kan niet zo zijn dat anderen er geen vinger naar mogen uitsteken. Plantjes water geven, wat onkruid verwijderen, de steen schoonspoelen na een regenstorm, dat soort zorgen en zorgjes zijn niemands privé domein wat mij betreft, maar juist iets waarvoor je samen kan zorgen.
Ik ben het aan de ene kant met je eens maar als ik dan doordenk (invul); als die broer wel altijd contact heeft gehad met zijn moeder/ouders en TS komt opeens weer aanzetten, dan snap ik dat toe-eigenen wel een beetje. En ja misschien is dat kinderachtig.
Heftig dat je een mening hebt over hoe een ander omgaat met zijn verdriet... Zelfs dat je niks met zulke mensen hebt... Hoe kun je daar nu over oordelen en waarom zou je hier iets van willen of moeten vinden?
Tja, dat mag toch? Ik vind, met de nadruk op ik, dat overdreven. uiteraard rouwt ieder op zijn eigen manier, maar persoonlijk vind ik dagelijks planten water geven, dus dagelijks naar het graf van je moeder gaan gewoon niet gezond. Dan blijft naar mijn mening iemand teveel hangen in zijn of haar verdriet . Dan kom je geen stap verder nl
Ja hoor, je mag alles vinden. Je zou ook kunnen overwegen om te respecteren dat niet iedereen rouwt zoals jij en dat mensen nu eenmaal verschillende behoeftes hebben. Jij ziet dat als blijven hangen, een ander ziet het als een proces om het verdriet een plekje te geven. Ik zou het zo mooi vinden als we elkaar liefde en steun geven in plaats van oordelen en je mening moeten verkondigen en daarmee mensen in een hoek zetten... Geloof me, de wereld wordt echt mooier als we elkaar de ruimte geven om o.a. te rouwen op een manier die bij je past.
Weet je? Vul het lekker in zoals je denkt het in te moeten vullen. ik vind niks mis met rouwen, ieder mag van mij doen hoe hij of zij het wil doen. echter wordt hier gevraagd om een mening, die ik dus geef. Naar mijn idee op een nette manier. Ik vind de dood, zeker van een ouder, gewoon bij het leven horen. En ja dat is verdrietig, maar hoort er gewoon bij. Dagelijks naar een graf gaan vind ik overdreven inderdaad, zeker als je als oom zijnde moeilijk gaat doen over plantjes water geven.
Ik begrijp jouw reactie, al mag het wat minder bot overkomen. Alleen dat zwart gedrukte ben ik niet met je eens. Je weet niet eens hoe oud haar moeder is. Dat het bij het leven hoort is zeker. Zit wel nog een verschil of een ouder bijv. 60 is of al eind 80. Bij dat laatste verwacht je het, bij de 1e niet ,helemaal als ze verder “gewoon” gezond zijn!