Ik moet even mijn verhaal kwijt. Vanmiddag heb ik mijn 12-weken echo. Ontzettend bang dat het niet goed zit... Hoeveel invloed heeft stress op de baby? Afgelopen 2/3 weken gaat het gewoon echt niet goed met mij en mensen in mijn omgeving. Ik ben zelfs zo ver dat het van mij allemaal niet meer hoeft... Ik ben bang dat ik depressief raak, maar ja dan pakken ze straks mijn kindje af... Zou het nu nog met de baby wel goed zitten? Ik heb echt even wat bemoedigende woorden nodig. Zijn er meer mensen die ontzettend veel aan hun hoofd hebben, maar waarbij het gewoon prima gaat met de baby?
Meis ik had (en heb) vreselijk veel dingen aan mijn hoofd. Scheiding ouders, vader aangeklaagd wegens incest (rechtzaak loopt nog), ondertussen halfjaar zware intensieve therapie gehad (5dagen p/week fulltime)....en elke keer komen er meer dingen bij...Nu rechtzaak rondom voogdij van mijn broertje (hij wordt zwaar verwaarloosd) en waarschijnlijk krijgt mijn vader hem (ongelooflijk dat dit kan in NL! ) Echt rust heb ik nog niet gehad deze zwangerschap! Daarbij kwam ook nog de stress dat het fout was met mijn baby (heb al 2 mk's gehad). Maar ondanks alles is alles goed met mijn dochter! Het is een prachtige meid met alles erop en eraan, en ligt prima op schema. Ik zou als ik jou was hulp zoeken. Begin bijv met 1x in de week naar een psycholoog of psychotherapeut (GEEN psychiater!). Daar kan je tenminste van je af kletsen en leer je manieren om jezelf rustig te houden. Veel sterkte meid!
Jeetje... Fijn om te horen dat het met de baby helemaal goed gaat! Hopelijk krijg ik dat vanmiddag ook te horen. Naast alle stress in persoonlijke en familieomstandigheden... had ik ook stress omdat we geen grotere woning kunnen krijgen. Gelukkig heb ik net te horen gekregen dat we waarschijnlijk wel zullen kopen.. Ik heb alleen nog niet vermeld dat ik een nieuwe baan heb ondertussen Dusss daar weer druk om maken.. Ga ik liegen? Ga ik eerlijk zijn? Als ik eerlijk ben is er kans dat ik geen hypotheek krijg. Als ik lieg is er kans dat dat toch nog uitkomt op het laatste moment... Blugh.... Dit is dan wel even een wat luxe probleem.. Nou ja naast het feit dat mijn moeder net een hersenbloeding heeft gehad en zij moet tekenen om borg te staan, kan ik haar dat op dit moment wel aandoen? Mijn broer en zus nemen het mij kwalijk dat mijn moeder te veel aan haar hoofd heeft.. Tenminste zo voelt dat voor mij misschien ook wel.. En daarnaast.. nou ja jeetje.. nog 100 dingen Misschien is het wel beter om hulp te zoeken, ook omdat ik dingen heb gedaan en meegemaakt die ik totaal niet verwerkt heb en nu er een kind op komst is komt dit juist allemaal omhoog... Maarr... als ik naar zo'n instantie toestap en ze vinden van alles bij me... Straks ben ik volgens hen te labiel om een kind op te voeden ofzo. Al weet ik 100% zeker dat dit niet zo is, je hoort de laatste tijd wel vaker rare dingen... Misschien ben ik er allemaal nog niet aan toe? Misschien is mijn vriend er ook nog niet aan toe? Komt het dan wel goed? Natuurlijk weet ik dat we het prima redden, maar zal ons kindje niets tekort komen door onze tekortkomingen? Pfff ik ben nooit onzeker over wat dan ook, maar ja
Iedereen heeft onzekerheden en vraagt zich af of ze het wel kunnen, ik heb nog nooit iemand gesproken wie dacht dat dat allemaal wel goed zou komen en nooit een dacht van 'hoe moet dat nu? Je moet prioriteiten stellen en dingen kan je groter laten lijken als ze zijn. bv je huis is niet groot genoeg SO WHAT koop een leuke wieg en zet ze bij jullie op de slaapkamer en kijk het na 6 maanden nog eens aan wie weet is de wereld dan weer heel anders. Wat NU telt is jouw gezondheid, die van de baby en of je gelukkig bent met elkaar (je man en jezelf) NATUURLIJK ook je familie zoals vader en moeder dus kan helemaal begrijpen dat dat er flink ingehakt is. Je kan je nu niet veroorloven om teveel aan jezelf te denken dacht ik maar toen ik zwanger was, het gaat om je baby. Ik zit aan de anti depresiva en aan het einde was ik echt op een punt dat ik niet meer kon en gelukkig namen ze dat serieus.. Een psycholoog is misschien wel een fijn idee misschien kan ze wat tips geven om jezelf rustig te leren maken? maar bovenal maak van dingen die oplosbaar zijn geen drama als het niet moet, dan maar effe wat minder groot huis als je maar gelukkig bent en met zijn allen gezond bent, DAT is wat telt op de eerste plaats..
Stress rondom huis begrijp ik maar al te goed. Wij zitten nu in een sloopwoning, en deze woning wordt gesloopt in februari 2009 (precies wanneer onze kleine geboren wordt). Dus we moeten zo snel mogelijk een nieuwe woning hebben! Maar dat gaat helaas niet zo snel. We zijn beiden nog studenten dus particulier gaat niet. En via de woningbouw ook niet want we hebben nog niet genoeg meettijd. En urgentie kunnen we ook wel vergeten. Dus dat je huis niet groot genoeg is, is denk ik een luxe probleem! Je hebt tenminste een dak boven je hoofd, daar gaat het toch om! Ik hoop dat wij niet op straat staan over een paar maanden..... Meid als je dingen nog niet verwerkt hebt dan is het zeker zwaarder. Ik heb ook nog lang niet alles verwerkt..Maar om dit tijdens je zwangerschap te doen is misschien niet verstandig. Mij werd dit ook afgeraden. Er komt dan zo ontzettend veel boven. En je kindje krijgt dit ook allemaal mee. Ik zou een therapie zoeken waarbij je de scherpe rantjes aanpakt,en zorgt dat je het in ieder geval tot na de bevalling volhoud. Daarna zou je intensievere therapie kunnen gaan volgen. En die onzekerheden herken ik ook hoor! Horen er allemaal bij helaas .
Hoi, ik ben hulpverlener, dus misschien kan ik je wat gerust stellen... Als ik je verhaal hoor, lijkt het me HEEL verstandig voor zowel jou, je kindje als je partner, als jij hulp gaat zoeken. Die hulp kun jij het beste zoeken bij een psycholoog, en die kan jou je kindje niet afnemen. Als hij vermoedens heeft van mishandeling ofzo, kan hij natuurlijk wel altijd een melding doen, maar ik neem aan dat als hij/zij toch denkt dat er iets niet goed gaat straks met je kindje, er eerst het advies komt om ook voor je kindje opvoedingsondersteuning te zoeken. Uithuisplaatsing gebeurt niet zo snel, dan moeten er toch echt wel heftige problemen zijn. Jeugdzorg heeft niet voor niets heel Nederland over zich heen gehad na de zaak Savanna... Maar, even terug over jou: juist als je hulp zoekt voor jezelf, laat je zien een goede moeder te zijn die het beste zoekt voor haar kind. Wees dus niet te bang om hulp te zoeken, door het niet te doen ga je juist in situaties komen waarin je niet goed voor je kindje kunt zorgen en er ergens een keer een melding (met de daaropvolgende acties) gedaan kan worden. Procedureel werkt het met een melding overigens als volgt: als iemand een melding doet bij het AMK gaan zij de situatie onderzoeken. Ze gaan beoordelen of er idd sprake is van zaken die niet zijn zoals ze zouden moeten zijn. Constateren ze dat dat zo is, dan wordt met jou besproken wat daaraan gedaan kan worden en wordt je eventueel aangemeld bij Jeugdzorg. Die gaan vervolgens jou in de thuissituatie ondersteunen en pas als dta geen resultaat oplevert, gaat Jeugdzorg nadenken over uithuisplaatsing, die echter altijd eerst nog door een onafhankelijke rechter goedgekeurd moet worden... Zoals je dus al ziet: dat loopt niet zo'n vaart en uithuisplaatsingen komen juist vaak voor bij ouders die helemaal geen hulp willen (zoeken). Relac dus, en zorg dat je de goeie hulp krijgt! Daar zijn jij en je kindje straks erg mee geholpen!
Natuurlijk besef ik me heel goed dat ik blij mag zijn dat we een woning hebben, maar dat hoeft toch nog niet te betekenen dat ik er ook echt tevreden mee moet zijn. We zijn 21 en 25 jaar, we verdienen allebei goed en kunnen makkelijker een groter huis betalen.. Dan is het logisch dat we dat doen toch? Bij onze woningbouwvereniging hebben we ook te weinig punten, mijn vriend komt van buiten de regio. Dus toen zeiden ze doodleuk, tsja.. als jullie nou op straat stonden dan kunnen we wel wat regelen.. Nu dus niet. En dan zal 2-3 jaar er misschien nog niets veranderen. Wij hebben 800 punten, een grotere woning gaat gemiddeld voor 1200-1300 punten weg, we krijgen er 2 punten per maand bij.. nou reken maar uit Dus ik wéét dat het een luxeprobleem is, maar ik doe er gewoon alles voor om een grotere woning te krijgen. Dan kan iemand met minder geld weer hier wonen, waar ik 3 jaar geleden ben begonnen. Ik ben toch niet voor niets 3 jaar aan het studeren en werken geweest toch. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik gun het iedereen en ik hoop ook echt dat jullie snel een woning kunnen vinden. En uiteraard gaan mensen voor die echt geen woning hebben. Maar goed, ik zal denk ook niet snel naar iemand toestappen voor hulp. Eigenlijk weet ik precies wat er allemaal aan de hand is, dit moet ik alleen weer even allemaal goed op een rijtje krijgen. En ik denk dat ik met bepaalde dingen erg perfectionistisch ben, ik heb altijd al onder mijn niveau gewerkt en gepresteerd op school en studies, dus de rest, mijn priveleven moet dan wel perfect zijn. Mijn leefomgeving moet perfect zijn, mijn relatie moet perfect zijn, de band met mijn ouders moet perfect zijn.. en dat is gewoon wel wat frustrerend Pff aan de ene kant zal ik zo zeker klinken, aan de andere kant totaal niet.. welkom in mijn wereldje van stemmingswisselingen Maar mijn belangrijkste vraag is gewoon... Kan dit effect hebben op de baby? Kan hij/zij er bijvoorbeeld minder goed door gaan groeien/ontwikkelen? Waarom zegt iedereen dat ik niet te veel moet stressen nu ik zwanger ben?
Heb al even gereageerd met een PB-tje, . Maar nog even over je huisvestingsprobleem: er zijn sites waar je kunt ruilen van huis. Mijn man heeft dat destijds met zijn ex ook gedaan, (toen nog getrouwd dus): zij hebben een flatje met 2 slaapkamertjes verruild voor een eengezinswoninkje met 3 slaapkamertjes, toen de 2e op komst was. Iets meer ruimte en vooral fijn dat de beide kids zo een eigen kamertje konden hebben. Ik weet zo 1-2-3 geen site, maar als je googelt op woningruil moet je vast wel ergens terecht komen. Er zijn namelijk ook altijd mensen die juist kleiner willen wonen,
Oh ja woning ruil is een goeie! Mijn vriendin is hier ook mee bezig, en er zijn inderdaad veel mensen die een kleinere woning zoeken. http://www.woningruil.nl/Home.aspx Hier vind je meer informatie, succes!
ik zeg niet dat stress geen kwaad kan maar ik zeg wel dat ik zelf ook ontzettend veel stress heb gehad de eerste maanden (en nog soms) door bv mijn vader bijna dood, mijn tante gestorven, laten zitten door mijn toenmalige vriend, schulden, daarbij had ik n baan van soms meer dan 50 uur per week wat veel stress opleverde en ga zo maar even verder was niet makkelijk maar heb toch mijn schouders eronder gezet en alles proberen op te lossen en te verwerken meer kan je toch niet doen en stress voorkom je nou eenmaal niet.... en mijn baby doet het prima hoor groeit goed alles zit er op en eraan en ze is druk genoeg
Hier ook superveel stress... mijn ex heeft ons laten zitten, heb een acute blinde darm ontsteking gehad, longontsteking, verhuisd, veel stress op mijn werk etc. etc. en mijn kleintje doet het perfect Die kleintjes kunnen echt meer hebben als je denkt.. probeer je niet te druk daarover te maken!
Hahaha female en ik doen het idd zonder de ''vaders''... is in het begin als het gebeurd ontzettend stressvol, maar als je er na 33 en bij female zelfs ruim 39 weken nog steeds alleen voor staat ben je wel klaar met die je debielige ex haha
Pff.. nou meiden allemaal hartstikke bedankt voor de reacties Ennnnn de stress kon geen kwaad tot nu toe voor dit kindje... Het is een echt schoppertje.. Alles zat goed.. en ze had nog nooit zo'n mooie en duidelijke beelden bij 13 weken gezien. Ik ben dolgelukkig en al die andere dingen lijken meteen een stuk minder belangrijk. We hebben vingertjes kunnen tellen, hij/zij krijgt lange benen en we hebben een volle maag gezien en vervolgens een volle blaas.. Dat werkt dus allemaal al! Wat ze heel apart vond was dat hij heel erg lag te 'happen'. Ik zal binnenkort eens wat foto's scannen.. Ze heeft wel 15 echo-foto's ofzo afgedrukt Oh en daarnaast heb ik er voor gekozen om mij en mijn moeder wat minder te belasten en voorlopig af te zien van het kopen van een huis. Nu was mijn moeder daar wel weer even boos om, maar goed dat draait wel weer bij. Nu dus hard op zoek naar een huurwoning en ik ga meteen even kijken naar dat woningruil.. Wie weet is dat wel wat! Nou... ik ben blij... kindje is gezond en dat is het allllerbelangrijkste
Ik ben ook echt een stresskip en heb ook al heel wat meegemaakt in mijn zwangerschap..vaak ruzie met mijn stiefmoeder , vader op het randje van de dood gelegen , daarna kreeg mijn vriend een hersenbloeding en meerdere keren een epilepsieaanval.. (werd ook perongeluk aangevallen door zijn epilepsieaanval) Daarna heb ik 2 weken lang een Depressie gehad godzijdank wel weer overgegaan en voel me nu harstikke goed.. ik heb me ook enorm veel zorgen gemaakt om mijn kindje.. voel me nog steeds schuldig dat dit allemaal is gebeurd is.. stress is helemaal niet goed voor een kind , mijn kindje is door mijn stress iets aan de kleine kant ik moet nog steeds veel rusten en mij vooral niet zorgen maken. Fijn dat het goed met je kleine gaat probeer zolang je nog zwanger bent er van te genieten want die negen maanden zijn zo voorbij