Zijn er nog meer thuisblijfmama's die hun peuter pas voor het eerst wegbrengen naar psz of iets? Mijn dochtertje gaat binnenkort voor het eerst naar peutergym als ze 2 is geworden. Ze gaat wel eens wandelen met een van de oma's of die passen hier op. En dat vindt ze allemaal prima. Maar ze gaat niet naar iemand toe zeg maar. Bij de peutergym kent ze niemand en mogen ouders er alleen de eerste les bij blijven. Ik heb geen idee of ze dat wel kan/wilt. En ben benieuwd naar jullie ervaringen..!
Hier eerst eens samen wezen kijken op de speelzaal. Ze vonden het erg leuk. Tweede keer nam ik een kop thee en zei: als de thee op is gaat mama naar huis om te stofzuigen. Als ik klaar ben kom ik jullie ophalen. Werkt nog steeds erg goed. Ze zijn in sept gestart daar. En ik bind het heerlijk even rust om me heen Op m'n gemak poetsen of als ik erg moe ben een tukkie/ filmpje. Heerlijk haha.
Peutergym was hier met ouders, maar toen hij 2 jaar en 4 maanden was ging hij voor het eerst weg bij mij naar de psz. Dat ging overigens prima...eerste paar keer huilen, maar hij vindt her geweldig daar. Nu bijna naar de basisschool
Peutergym is hier ook samen met ouders pas als ze kleuter zijn gaan ze alleen. Onze uk sinds een paar weken op de peuterspeelzaal en de eerste paar keer ging heel goed, daarna paar keer met huilen en zo erg dat hij ging overgeven. In eens was dat over en geeft hij een kus en knuffel en zwaait hij. Aangezien hij overdag niet meer slaapt zijn die paar uurtjes wel heeeeel fijn. (Vrolijk maar enthousiast kind met heeeeel veel energie)
Ik kon niet wachten tot ze 2,5 was en naar de PSZ mocht!! ze was echt toe aan nieuwe uitdagingen. Ik ben ook thuisblijfmama en dochter is temperamentvol. Heb dus een hele kluif aan haar, hihi. die paar uurtjes in de week dat ze weg is profiteer ik er even van hoor; op dit moment op huishoudelijk gebied, maar soms ga ik ook ff winkelen. Ik denk dat ze na de zomervakantie van 2017 ook hard toe is aan de basisschool. En ik ook trouwens, haha, het is ook gezond als je je kind langzaam gaat loslaten vind ik. Voor beide partijen.
Hier ook thuis en mijn dochter is sinds een paar weken naar de psz. De eerste keer bleef ik erbij, de 2e keer blijven de nieuwe kindjes tot 10.30 en de 3de keer de hele ochtend. Mijn dochter vond het meteen geweldig en heeft nooit gehuild bij het weggaan. Hier een extravert actief meisje dat wat voor loopt op de ontwikkeling. Ze begon gelijk met een jongetje die nog bijna niet praat en nog erg "baby achtig" is, zeg maar. En dat jongetje moest erg wennen en huilde erg bij het weggaan. Ik denk dus dat het echt per kind verschilt
Hier is dochter paar weken terug voor het eerst naar de psz gegaan. Eerste keer bleven man en ik een uurtje, daarna haar alleen gelaten omdat wij daar een gesprek hadden. Ging zo goed dat we haar daar lieten tot het tijd was om haar op te halen. Keer erna ben ik er een kwartiertje bij gebleven. Toen vond ze het prima dat ik weg ging. En wat denk je dat de eerste keren bij het ophalen gebeurde? Mevrouw was aan het huilen en wilde geen stap verzetten omdat ze dus niet meer mee naar huis wilde. Nu snapt ze dat ze vaker heen mag dus nu gaat ze iets gewilliger mee, haha. Ze is duidelijker een stuk stiller daar dan thuis maar ze is wat verlegen bij anderen. Hoor wel dat ze leuk meedoet en geniet van het knutselen, liedjes zingen, etc. Van de week kwam ik haar ophalen en waren ze nog aan het dansen op muziek. Ze deed vrolijk mee. Wel van te voren altijd duidelijk gezegd dat ze daar alleen zou blijven en dat mama haar weer op zou komen halen. Ook boekje lezen over naar de psz gaan kan bijvoorbeeld helpen.
Peutergym is een korte les, je kan in de buurt blijven en afspreken met de juf dat ze je roept als je kind blijft huilen bijvoorbeeld. Dit schijnt bij dansles nooit voor te komen trouwens, meeste peuters vinden het erg leuk en spannend om 'zelf' iets te mogen doen. Dl vond het geweldig dat ik dan buiten moest wachten Psz ging de eerste weken prima (dl kijkt kat altijd uit de boom), toen gebeurde er iets niets leuks voor haar en was het een paar x huilen, en toen dat over was, was ze gewend. Heeft wel een half jaar geduurd voor ze echt los kwam.
Ik denk dat het er ook heel erg mee te maken heeft hoe je er zelf signalen bij afgeeft. Maak je er een te groot ding van, zal ze er misschien juist tegenop zien. Hou je het klein en blijf je nuchter dan zal zij het leuk vinden. Ik zeg niet dat jij het doet hoor, maar we projecteren onze eigen angsten vaak op onze kinderen.
Ik heb mijn zoon, bijna 2 jaar, voor het eerst weg laten gaan naar de kdv, het is dezelfde groep als waar hij straks naar de peuterspeelzaal gaat. Ik was zelf ziek en had geen hulp, mijn man moest die dag weg en kon écht niet thuis blijven. Mijn zoon gaf me een kus en zwaaide en zei "da-da" (dag dag) Hij heeft het heel erg naar zijn zin gehad, echt ontzettend leuk. Toen hij weer thuis kwam kreeg ik de dikste knuffel ooit en kon ik merken dat hij me echt gemist had. Gelukkig vond hij het zo leuk dat dat de overhand had. Dit was letterlijk de eerste keer dat ik hem alleen liet, op de week dat hij in het ziekenhuis lag voor een operatie na, toen was mijn man 24/7 bij hem en ik sliep in het Ronald McDonald huis. Verder ben ik sinds zijn geboorte zo'n beetje elke seconde van de dag beschikbaar geweest voor hem. Ik zou het heel moeilijk hebben gevonden als hij er moeite mee had gehad, maar zoals dit ging viel het me 100% mee