Ook van hier veel respect! Persoonlijk denk ik dat het onvoorwaardelijke gevoel er moet zijn. Idd nooit het kind afkeuren (jij bent stout) maar het gedrag (dat mag je niet meer doen), veel complimentjes en naast lichamelijk contact ook oog contact. Verder heb ik zelf 2 kids die redelijk snel na elkaar kwamen, en dat is hoe dan ook pittig. Ze zijn beide zo anders, toch wel veel geruzie, maar ook samen kattenkwaad uithalen. Vertrouw altijd op je zelf, twijfel niet (anders ga je misschien iets compenseren, terwijl dat juist niet ). Nogmaals, echt hartverwarmend om jouw topic te lezen.
Eventjes een update van de situatie nu.. Het gaat top hier, onze pleegzoon gaat met sprongen vooruit. Hij gaat ons herkennen, lacht als we hem uit zn bedje halen, en we kunnen hem inmiddels troosten als hij verdrietig is, voorheen lukte dit echt niet, hij ging alleen maar harder huilen.. Verder gaat het slapen eindelijk goed, 's avonds was een drama.. alleen als hij echt heel erg moe was dan ging hij slapen.. als hij die door en door moe was sliep hij een uurtje en werd daarna helemaal overstuur wakker en zat je zeker het komende uur met hem op de arm.. Maar dat is gelukkig voorbij! Onze eigen zoon weet inmiddels niet meer beter dan dat hij een broertje heeft, elke morgen stapt hij naar de kamer van T, bonk bonk.. als je de deur open doet stapt hij vrolijk naar het bedje van T, haajj haajj! Zo leuk! T ook gelijk helemaal lachen! Dan smelt je wel een beetje als moeder zijnde De biologische ouders van T hebben we nog steeds niet ontmoet.. ze komen steeds niet opdagen.. ben benieuwd wanneer het wel gaat lukken.. zonder hun hebben we geen id-kaart, kunnen we niet naar het buitenland, kunnen we niets in het ziekenhuis.. Maar ja, hopen dat het binnenkort gaat lukken.