http:// http://www.zwangerschapspagina.nl/adoptie-pleegzorg/512145-ben-geadopteerd-zelf-zwanger.html Ik heb een poos terug bovenstaand topic geopend en ben een tijd niet meer op de site geweest door alle hectiek. Ondertussen ben ik 38+4 wk zwanger en is er een hoop gebeurd: ben getrouwd, verhuisd naar de andere kant van het land en overgeplaatst met mijn werk. En dat in een paar maanden tijd. Mijn adoptieouders reageerden geheel onverwachts positief op het nieuws dat ik in verwachting was..ik ging met trillende benen naar ze toe en verwachtte al een heel pleidooi over het claimen van mijn kind. Maar nee dat bleef uit ze waren dolgelukkig. Ze hebben me geholpen met het huis waar ik ook heel blij mee ben maar fan zijn ze nog steeds niet van mijn inmiddels man. Maar goed dat was niksnieuws. Ik was al huiverig want ja het ging allemaal goed, wanneer zou er weer eens drama om de hoek komen kijken en ja hoor..afgelopen weekend begon het: ze begonnen overde naam van onze zoon. Het moest en zou naar grootouders vernoemd worden..tja nou we hadden een afgeleide van mijn vadersnaam, een mooie naam met betekenis. Dat wasecht not done! Daarbij wilde ik graag dat mn zoon de naam van mn man krijgt..dat was ook echt belachelijk! Nee nu komt het: het moest naar mijn moeder vernoemd worden en dan haar eigen naam!! Want dat verdiende ze na alles watze voor ons hadden gedaan. En ook vanwege haar ziektegeschiedenis..het was een manier van respect tonen. Nou wilden mn man en ik geen meisjesnaam aan onze zoon geven maar staan wel open voor een variant of een mix van grootouders namen..nou nee..het moest en zou haar naam zijn...dat eisten ze... Het gevecht wat ik 2,5jr terug voerde met hen begon weer van voor af aan: ik was ondankbaar..respectloos, egoistisch en arrogant. En wat ze over mn man man riepen dat ga ik niet schrijven, daar lusten de honden nog geen brood van. Met hen praten gaat niet want dat is een eenzijdig gesprek..wij krijgen er geen woord tussen. Tis vooral hun woord waar we naar moeten luisteren en als wij iets zeggen zijn we arrogant. Tja..dan houdt het toch op of niet. Dit is weer een vorm van manipuleren en proberen macht uit te oefenen. Het is ons kindje. Erg jammer dat het zo weer moet gaan, het zegt meer over hen dan over ons met het gepreek over respect...iemand vernoemen doe je uit respect maar niet omdat het je wordt afgedwongen. Ik merk dat de kloof letterlijk en figuurlijk groter wordt weer en dat ik steeds killer naar ze toe wordt. Wat nu telt is mijn gezin, mijn man en kindje. Het begint al aardig te rommelen en ik word volgende wk gestript dus ik kan ieder moment bevallen. Ik heb mezelf voorgenomen om na de bevalling in gesprek met maatschappelijk werk om mijn adoptie, band met ouders en het moederschap een plek te geven zodat ik verder kan met mijn leven. Dat was mijn verhaal, ik moest het gewoon even kwijt. Heb net de reacties nogmaals gelezen op mijn vorige topic en die deden me erg goed, kreeg er zelfs tranen van in mijn ogen..en ja ben emotioneel door de hormonen maar die reacties kwamen recht in mijn hart binnen. Blij om te lezen dat het niet aan mij ligt en niet aan mezelf hoef te twijfelen.
Wat vervelend dat je ouders zich zo halstarrig opstellen, juist in een tijd dat jij echt wel wat beters te doen hebt dan je met hun gemekker bezig te houden. Als ik in je andere topic lees dat je 20 jaar voor je moeder gezorgd hebt, dan heb je veel meer gedaan dan er van een kind verwacht mag worden, dan mogen ze zich echt in hun handjes knijpen met een dochter zoals jij. Ik vind hen ondankbaar voor het feit dat ze een dochter zoals jij mogen hebben, respectloos naar je vriend en je gezin, egoistisch dat ze in een voor jou zo belangrijke tijd hun eigen wensen voorop stellen en arrogant dat ze denken met machtsspelletjes hun zin te kunnen doordrijven.
Jeetje wat moet dat zwaar zijn voor je.. Heb je vorige topic niet belezen, maar lees dit echt vol verbazing..... Waar halen zij het lef vandaan om te denken dat zij mogen beslissen over de naam?? Ik had het bij voorbaat al niet gedaan. Kies lekker de naam die jullie willen, afgeleid van de grootouders of niet. Je bent niemand, maar dan ook niemand iets verplicht. Jullie kiezen samen de naam. Punt. Ik hoop dat je kunt genieten van de laatste weekjes en de tijd die komen gaat met je man en kindje. Dikke knuffel
Hoi Berte en xElles, bedankt voor jullie reacties. Ja als ik dit van een vreemde zou horen zou ik ook vol verbazing reageren..maar ik ben er inmiddels wel aan gewend dit gedrag...hoe erg dat ook mag klinken. Het zijn de hormonen wrsch maar vandaag heb ik even een emotionele terugval, maar dat komt wel weer goed. Gisteravond is mijn man door mn ouders benaderd dat zij excuses eisten omdat hij ondankbaar was en respectloos naar hen toe (hij gaf aan dat zijn grens bereikt was en dat het ons kind was en wij over de naam beslisten). Ze blijven maar doorgaan, dit gaat niet meer om de naam of respect, dit gaat om macht, claimen en dominantie. Ik probeer me zo goed als ik kan te richten op de baby, maar genieten van de zwangerschap is best moeilijk zo, zeker nu het ieder moment kan gebeuren. Ik raap mezelf bij elkaar want ik moet nu eenmaal sterk zijn voor de baby en gezin.
Hoi Indootje Wat vreselijk, dat gemanipuleer!! Jullie hebben alle recht om zelf een naam te bedenken, al wil je je kind naar de buurman vernoemen Ik ben niet geadopteerd, maar schoonouders zijn wel lichtelijk manipulatief te noemen. Hier kwamen ook allerlei 'suggesties' over de naam. Gelukkig heeft manlief meteen duidelijk gemaakt dat ze uiteraard namen op papier mogen zetten, maar dat we zelf kiezen of we hier gebruik van maken en dat het helemaal niet vast staat dat we gaan vernoemen... Heel veel sterkte!
Indootje ik vond het toen al, en nu nog steeds zo erg om dat te lezen..Ik kan daar ook niet met mijn verstand bij! Jullie kindje, jullie gaan het kindje de naam geven die bij jullie recht uit jullie hart komt! Wij hebben ons zoontje ook zijn gehele chinese naam laten behouden, we spreken het wel op zijn nederlands uit, maar hij heeft die naam gekregen in china, en wie zijn wij om dat te veranderen.. Jij hebt zo een pracht gezinnetje, met de man van wie je houdt, en het kostbaarste wat je bedenken kan straks in je armen.. Laat je niet beinvloeden door je ouders, niet als ze zo negatief aanwezig zijn. Maar dat geldt voor alle ouders die zo met hun (bio of adoptie)kinderen omgaan. Dikke knuffel en geniet nog van je dikke buik!
Vanwege o.a. deze reden heb ik het contact met mijn ouders verbroken. Ik ben 20 jaar lang mishandeld (lichamelijk en geestelijk), waarvan toen ik thuis woonde bijna wekelijks bond en blauw geslagen door mijn vader. Mijn verloofde is een nietsnut, een vent uit de hoogte, doet niks, een egoist en arrogant. En waarom? Omdat hij een Audi rijdt en een goede baan heeft. Mijn moeder is een simpele buschauffeur en mijn vader werkt in een winkel dus tja, dat kunnen ze blijkbaar niet hebben. Aldus mijn ouders. Mijn zwager is ook liever lui dan moe en gebruikt mijn zusje voor het geld volgens mijn ouders. De ex van mijn zusje was ook geen goede voor mijn zusje. En mijn ex zou mij mishandelen, ik moest een hoofddoek gaan dragen etc (Turk). Kortom, het lag altijd aan een andere. Toen ik hier wat van zei, was ik de boevrouw en werd ik met de dood bedreigt, ben ik gigantisch zwart gemaakt door heel dat klere dorp, ben ik een slechte moeder en mishandel mijn hond. Ik heb altijd alles gedaan om hen te pleasen, altijd sorry gezegd voor iets waar ik geen schuld aan heb, om hun maar te vriend te houden. Deed ik dat niet? Nou dan kon ik opdonderen werd door mijn ouders gezegd (letterlijk, hun hebben meermaals mijn spullen gepakt toen ik in de puberteit zat) Ik weet wat voor druk dit op een gezin/op jezelf legt. Ik ben nooit gelukkig geweest in mijn leven, vrijwel altijd depressief. Halverwege augustus heb ik het contact verbroken. Wat een opluchting was dat voor mij. Er viel een gigantische last van mijn schouders af en ben nu stukje bij beetje uit de depressie aan het raken (eindelijk). Ik zie er veel beter uit (verzorgzender, vrolijker etc.) krijg nu alsmaar complimenten hoe goed ik er uit zie en hoe ik mij gedraag. Afgelopen dinsdag MOEST ik ze zien vanwege een begrafenis van mijn lievelingsopa. Wat een gespannen sfeer hing er! Mijn verloofde werd niet aangekeken, over mij werd gigantisch geroddeld dat ik schijnheilig ben en mij niet had mogen laten zien op de begrafenis (werd door vrienden van mijn moeder gezegd, verloofde had ze daarom ook het daadwerkelijke verhaal vertelt en toen begreep men mijn kant van het verhaal). Nee, ik ben erg blij dat ik van ze af ben. Nooit meer hoef ik mij af te vragen hoe de bui van mijn ouders is. Nooit meer bang hoeven te zijn voor hun reacties (en klappen/bedreigingen). 1 uur na de begrafenis heb ik mijn mobiele nummer verandert. Nooit meer contact, love it! Sterkte met de situatie! Volg je hart, doe wat goed voelt. Wat je beslissing ook zal zijn, wees behoed dat je pleegouders altijd de vinger in de pap zullen hebben. En mogelijk jou in kwaad daglicht gaan zetten. Hoeft niet, maar hou hier rekening mee.
Wat een narigheid allemaal zeg.... Kies vooral voor jezelf en je gezin zou ik zeggen. Dan maar geen of minder contact toch? Wellicht voel je je beter en kom je meer tot jezelf als je wat afstand kunt nemen. Ik ben van mening dat het feit dat je ouders niet biologisch gezien je ouders zijn niets uitmaakt. Wat duidelijk is is dat ze een nare persoonlijkheid hebben en hun kind niet liefdevol behandelen zoals zou moeten.
Ik heb vol verbazing zitten lezen... Een kind vernoemen is iets moois als je daar zelf voor kiest Naar mijn mening is het mooie eraf als het onder druk gedaan is. En dan ook nog verwachten dat een zoon een meisjes naam krijgt spant ook de kroon, je zoontje kan daar zijn hele leven om uitgejoeld en niet serieus genomen worden! Welke argumenten geven zij jou waarom jou vriendlief niet deugd? Ik vind jullie reacties zowel van jou als van je vriend nog heel schappelijk ik had ze allang de deur gewezen. Het is hun niet het recht jou stres te geven en je zwangerschap iets negatiefs te laten krijgen! Jullie wondere is ongeacht de naam geweldig!