Ik ben op dit moment heel erg bezig met babies. Hoe het komt weet ik eigenlijk wel een beetje.. Mijn vriend is 8 jaar ouder als mij. Hij word volgende maand alweer 29. Ook hebben wij veel vrienden die dus van zijn leeftijd zijn en bijna allemaal al kinderen hebben of plannen zwanger te willen raken of zwanger zijn. Nu heb ik al enig commetaar gekregen van de buitenwereld op mijn idee om vroeg moeder te worden. Ze vinden mij nog te jong en vinden dat ik van mijn jeugd moet genieten. Maar ik ben nooit iemand geweest van het uitgaan, feesten en zuipen! Ik ben altijd in mijn hoofd veel ouder geweest dan mijn leeftijd. Zo heb ik vanaf mijn 12e al vaste relaties. Zit nu in mijn 3e en hopelijk laatste want we willen toch ooit gaan trouwen zo goed gaat het. Ik ben al heel lang bezig met samenwonen/huizen/kinderen/huisdieren en alles erop en eraan! We wonen nu sinds oktober samen en dat gaat allemaal prima! We hebben beide een baan. Mijn vriend heeft een vaste baan en ik een jaar contract. Samen brengen we per maand 2500 euro netto op, dus met geld zitten we ook prima. Onze relatie is ook helemaal goed! Zitten echt op 1 lijn met veel dingen, maken amper ruzie.. wel eens meningsverschillen natuurlijk! Kunnen prima overweg met mekaars familie.. Wanneer weet je de goede tijd om over een kindje te gaan nadenken? Wanneer ben je "oud" genoeg? Als het aan mij ligt namelijk, zou ik het liefst dit jaar nog willen proberen zwanger te worden. Maar mijn vriend zit dan te zeuren over de financiën, omdat ik dan maar moet zien of ik 3 dagen na de bevalling mag gaan werken of misschien zelfs wel een nieuwe baan moet zoeken. En we dan dus moeten leven van alleen zijn salaris de eerste periode, dat is 1400 euro per maand. Maar daar gaan de huur en andere vaste lasten dan nog vanaf. Hoe hebben jullie dat toendertijd beslist? Wanneer het goede moment was voor een kindje? En hoe heb je dat besproken met je partner/familie? Want ik lig er gewoon wakker van.. Wanneer en hoe het nou zou kunnen om voor een kindje te gaan proberen!
Ja pfff, heel moeilijk! Wanneer ben je toe aan een kindje... Ik zit ong. in dezelfde positie als jij, me vriend is 8 jaar ouder en wij zijn ongeveer van dezelfde leeftijd, in augustus word ik 20! Alleen mijn vriend wilde heeeel graag kindjes en na 3 jaar zijn we er eindelijk naar zijn idee aan begonnen. Ik voelde dat ik eraan toe was, meer geduld met kleintjes, als ik een baby hoorde huilen reageren op het geluid, ja gewoon moedergevoelens..beetje lastig uit te leggen. Me vriend had dit dus al een hele lange tijd. Ik denk dat jullie zoiezo beide erachter moeten staan. Ik zou wel wachten tot er meer zekerheid is met betrekking tot jouw baan. Hoelang duurt het jaarcontract nog? En krijg je dan onbepaalde tijd? Als je namelijk onbepaalde tijd heb dan doen ze minder moeilijk als je minder gaat werken, maar wil je dit terwijl je contract afloopt heb je grote kans dat ze je contract niet verlengen. Financiele zekerheid staat bij mij voorop. Dat mensen je nog te jong vinden, ach ik hoor het ook nog wel eens, maar ja ik wou dit graag en ik ga er dan ook voor. Mensen die mij goed kennen (persoonlijk) hadden het ook al een hele tijd zien aankomen. Succes iig!
Mijn contract loopt nu tot maart 2008. We hebben binnekort een gesprek over eventuele toekomstplannen/verlening. Maar ik zit bij een detacheringsbureau en die geven niet zo gauw een vast contract. Vaak pas na 3 x verlenging omdat ze dan verplicht zijn vast contract aan te bieden. Maarja, dan moet ik dus zoiezo nog 3 jaar wachten. En dat zie ik dus nual gewoon niet zitten.. Ik merk nu al dat als ik ergens een baby zie, ik een raar gevoel krijg van binnen. Als ik bij vrienden zit en hun baby huilt, ren ik ernaartoe om haar te troosten. Altijd als ik daar ben wil ik haar de fles geven. Mijn vriend wil ook wel graag een kindje, alleen die is wat banger ervoor als ik. Ik heb zoiets van: als het uit liefde ontstaan is, komt het heus wel groot. Ook onze ouders kunnen helpen als het nodig zou zijn. Maar hij durft de daadwerkelijke stap niet te nemen.. Wel praten we er veel over en denken we erover na.. Maar de echte stap nemen vinden we beide zéér moeilijk. Hoe graag we het ook willen.
Tja wanneer ben je er echt klaar voor, ik weet het niet, je weet nooit van te voren wat je te wachten staat.. Ik was 18, was ik er klaar voor? Geen idee? Maar het is allemaal goed gekomen en ik geniet er nu super van
Och, lieve meid, mannen zijn vaker wat materialistischer ingesteld dan vrouwen. Zij denken aan het inkomen, woonruimte, auto e.d. Zij hebben die moedergevoelens die jij hebt niet en vaak begrijpen ze hun vrouw/vriendin dan ook niet. Het heeft bij mijn man ook even geduurd (is ook een stukje ouder) terwijl ik al na vier maanden een enorme drang kreeg naar het hebben van een baby van hem. Mijn man was er "pas" na twee jaar aan toe en toen zijn we het gaan proberen, maar ik had het wel eerder gewild. Wanneer het tijd is om te proberen een kindje te maken hangt af van je gevoel (de oerdrang naar een baby) en of je in een stabiele relatie/situatie zit; een goede omgeving om een kindje te laten komen. Maar is het bij jullie allebei welkom, hebben jullie een kinderwens en wordt het overspoeld met liefde, dan zou er niets moeten zijn om dit wonder tegen te houden. Leg je vriend uit wat je voelt en ook dat het kind er niet direct morgen al is als je besluit om zwanger te worden. Eerst ontpillen.. dan nog zwanger worden (in ieder geval nog 10 maanden..) Misschien duurt het wel twee jaar. En als je er emotioneel aan toe bent doet leeftijd er niet toe. Het is een keuze van jullie twee en niet van je familie. Je vriend maakt zich wat zorgen over de financien, kan ik me wel voorstellen, maar van 1400 euro en kinderbijslag zou je met z'n drieen wel kunnen leven. En als jij je positief opstelt en desnoods thuiswerk doet of bollen gaat pellen lijkt het me dat je hem wel kunt overtuigen dat financien geen issue zijn. Heel veel succes met alles!
En je kan niet ergens anders gaan werken? Waar je sneller kans heb op een vast contract? Ze mogen je trouwens maar 4x verlengen, tot 2 jaar! Na die 2 jaar moeten ze je een vaste aanstelling geven. Ja ik heb wel altijd het idee, mocht het echt niet lukken kun je altijd nog met zwangerschapsverlof en tijdelijk WW aanvragen. Echt van 1 salaris hoef je het dan niet te doen! Als jullie er echt aan toe zijn, zou ik er voor gaan! Twijfels zal je altijd houden, is het niet te vroeg, zal ik het wel goed doen, verpest ik niet me jeugd (omdat iedereen dat zo fijn kan roepen). Ik twijfel ook nog iedere dag omdat mensen je graag beeinvloeden, maar je moet toch echt van je zelf uit gaan!
ik heb met me 20 besloten om aan kinderen te beginne. ik waren toen bijna 4 jaar samen en woonde net op onszelf. nu ben ik 21 ben en me vriend bijna 26 en verwachten in september ons 1e kindje en zijn dan 5,5 jaar samen. mijn contract is niet verlengt omdat ik zwanger ben en heb besloten om strakjes 1 jaar huismoeder te worden en dan weer partime te gaan werken. me vriend heeft wel een vast contract dus we hebben wel zekerheid van een inkomen..
Jullie hebben ookwel gelijk. Maar ik vind het gewoon héél erg moeilijk om dat uit te leggen aan me vriend. Begrijp me niet verkeerd, hij wilt net zo graag een kindje als ik. Maar hij is zo bang voor alles.. dat ie gewoon niet open erover durft te zijn tegen me. Als ik aan hem vraag hij denk jij over de toekomst dan zegt ie: ja gewoon alles erop en eraan! En als ik dan verder vraag over een kindje dan zegt ie: ja als we er geld voor hebben. Maar wanneer heb je er geld voor? Vind dat zo'n raar iets.. Bedoel, we kunnen nu wel zeggen over 3 jaar willen we aan ons eerste kindje beginnen omdat we dan geld hebben. Maar wat nou als dan opeens je auto stuk gaat, of de wasmachine of het huis verbouwd moet worden. Dan heb je er weer geen geld voor. Snap je wat ik bedoel? Ik vind geld wel belangrijk voor een kind, maar niet het belangrijkste. Groot komt het toch wel.. Hoe dan ook, met liefde, hulp van onze ouders, broers/zussen. Waarom wachten tot je de lotto wint, voordat je samen een toekomst opbouwt met iets wat echt gemaakt is uit de liefde voor mekaar.. En dat begrijpt hij niet. Moet er ook bijzeggen dat hij nooit met zulke dingen bezig is geweest hoor.. Hij woont dan sinds oktober met mij samen, daarvoor woonde hij nog gewoon thuis en deed zijn moeder alles voor hem. Ze was, eten koken, financiën regelen, verzekeringen aanvragen. Ik heb hem alles moeten leren.. Gelukkig is dat enorm gelukt! Maar sommige dingen snapt hij gewoon echt niet, omdat het hem nooit is uitgelegd of geleerd. Hoe leg ik hem in beetje makkelijk nederlands uit dat je geen multimiljonair hoeft te zijn om samen een kindje te willen. En dat overal wel een oplossing voor te vinden is. Ik zou werk kunnen zoeken na de bevalling voor partime. Ik kan tegenover me detacheringsbureau gewoon nog me mond houden als ik eventueel zwanger zou raken. Ik zie die man toch nooit.. En erna als die erachter komt, gewoon ergens anders werk zoeken. Mijn vriend heeft een baan en het is al 90% zeker dat ie daar een vast contract krijgt als deze afloopt. We wonen als samen.. dus een huis hebben we al. Daar zit een extra slaapkamer bij waar nu de pc staat. Die kan gebruikt worden als kinderkamer, de pc kan de deur uit en plaatsmaken voor een laptop. Me huisdieren kan ik mee minderen zodat ze in de woonkamer kunnen staan..
ik heb mijn dochter gekregen toen ik 20 was, wij hadden allebei geen werk en kwamen rond van studiefinanciring in bijbaantjes. Ik was ongepland zwanger geraakt, door de pil heen en nee niet eentje vergeten of ziek geweest! Nu ben ik 4 jaar later zwanger van de tweede,ik heb nu heel bewust gekozen om langer te wachten om voor een tweede te gaan, Ik wilde nu eerst mijn studie afronden en een vaste baan om ook meer zkerheid te krijgen, financieel. Ik weet hoe zwaar het is als je geen vastigheid hebt en weinig geld en heb er toch goed overnagedacht om zolang te wachten dat ik voor mijn gevoel ook mijn kinderen een goede toekomst te bieden. Hier is naar mijn idee en gevoel naast de liefde ook geld bij nodig. Ik heb gelkkig veel steun aan mijn familie gehad, anders had ik idd ook gen nieuwe wasmachine en dergelijke kunnnen kopen. Tch moet je zelf je gevoel volgen. Je bent natuurlijk nog jong, maar dat ben ik ook! Zekerheid is ook erg prettig,want uit ervaring weet ik dat weinig geld veel stress met zich mee kan brengen! Ik zou er goed met je vriend over praten en toch samen goede beslissing nemen!Veeel succes
ik denk dat het een combinatie is van gevoel en verstand. veel vrouwen hebben al snel moedergevoelens, maar je moet er ook goed over nadenken. Ik had ook al eerder een kindje gewild, maar wilde financiële zekerheid voorop hebben staan. Niet alles is met de mantel der liefde te bedekken, als je straks moeilijk komt te zitten is het ook niet leuk. Het is een afweging die je beiden samen moet maken en waar je allebei 100% achter moet staan. Ik ben absoluut geen pessimist, maar er zijn heel veel mensen die ondoordacht een kindje krijgen (zeg niet dat jij zo bent hoor) en daar zie ik op mijn werk het resultaat van.
Wij hadden alles voor elkaar...en konden vervolgens niet zelf kinderen krijgen. Dus tja...ik oordeel niet te snel. Toch lijkt het me voor jezelf fijner als je alles mooi voor elkaar hebt, zekerheid. Straks ben je zwanger en misschien je baan kwijt. Als je zeker weet dat jullie het wel redden is dat niet zo'n probleem maar als je daardoor extra stress krijgt lijkt dit me geen goede optie. Heb het er samen met je vriend over. Wij kunnen hier wel van alles roepen onze mening geven...maar wij gaan geen kinderen met jou krijgen! Ik vind dit dus echt iets wat je met zijn tweeen moet beslissen. Succes
Ik weet wat voor zaken het allemaal met zich mee kan brengen, een kindje. Onze beste vriend heeft nu namelijk een relatie van 2 maanden met een meisje van 20 jaar die 5 maanden zwanger is van haar vorige vriend. Ze hebben besloten het samen op te voeden, omdat hij gewoon van der houdt. Maar ze denken er zo verdomd simpel over. Ze willen gelijk nadat het kindje geboren is en ze weer vruchtbaar is voor nog een kindje gaan, maar dan van hun samen. En dat kan ik maar niet begrijpen. Die 2 wonen beide nog thuis, staan niet ingeschreven voor een huurwoning, zij heeft pas 3 weken een baan en hij moet leven van ze minimum loon en wat zwarte klussen. En dan toch overtuigd zijn van nog een kindje erbij. De eerste is nog niet eens op de wereld of ze maken al plannen voor een 2e. Terwijl wij al wel al die dingen hebben. Wij zijn al langer samen, wij wonen al op onszelf, wij werken beide, mijn vriend heeft een goede baan. Ik weet dat ik er zeker goed over na moet denken en dat ga ik ook zeker doen! Ik ben niet zo'n persoon die alleen maar een kindje wil om toevallig ergens bij te horen of om met de "mode" mee te gaan. Maar ik merk gewoon dat ik er al veel meer over nadenk als ik vroeger deed. En dat ik met mijn huidige vriend echt een gevoel heb dat we bestemd zijn voor mekaar en een drang om een gezinnetje te stichten. En ik weet gewoon niet wat ik met dat gevoel aanmoet. Moet ik het verbannen omdat ik "pas" 20 ben en nog geen vaste baan heb. Of moet ik eraan toegeven en aan kindje en alles erop en eraan beginnen. Vandaar mijn vraag hier.. Om jullie ervaringen/meningen erover te horen.
je hoeft het zeker neit te verbannen omdat je pas 20 bent of geen vaste baan hebt!Ik vind 20 nog meevallen en zoals ik al had gezegd was ik zelf ook moeder. een vaste baan hoeft ook niet perse als je voldoende kan rondkomen met je vriend zijn geld, wij hadden toen allebei niets! Je geeft echter wel aan dat je vriend zich nog wel druk maakt om de financien. Jij bent de enige die hem kan overtuigen dat het voor jou gevoel wel mogelijk is. Als jullie er allebei aan toe zijn zal niemand jullie die keuze af kunnen nemen en dat mag ook niet. Mijn ervaring heb ik hier boven al verteld. Mijn mening doet er niet toe, omat jij zelf met je vriend de juiste keuze kan maken, omdat het om jullie gaat en jullie weten wat het beste is! Veel succesnogmaalsQ!
Ik ben ook vroeg moeder geworden (20), en ook weinig geld. Ben inmiddels bij de vader weg, en nu gelukkig getrouwd. En nu denken we ook aan een 2de voor mij. Mijn man heeft zelf 2 kids en was ook jong vader (21). Ik was er ook gewoon aan toe, en ik had ook de hele familie op mijn dak of het allemaal wel goed was om zo "jong" kinderen te krijgen. En als je ze nu hoort; wat is het een lief wichtje! Ik wil hiermee zeggen dat je je eigen gevoelens moet volgen. Als jullie denken dat jullie het aankunnen, dan is het goed.
ik heb er echt voor gekozen ik ben nu 1.5jaar samen met mijn vriend en wonen nu een jaar samen.. Hij heeft een goeie baan en ik ben een simpele schoonmaakster.. we brengen samen 2.200 binnen en hebben alles voor elkaar! Ik heb altijd gezegd dat ik vroeg mama wou worden en gelukkig denkt m'n vriend er ook zo over hij is 24! Als jij voeld dat je er klaar voor bent moet je eigenlijk "scheid" aan iedereen hebben.. Ik heb geen contact meer met mn vader en mn moeder is overleden ook mijn vader was het niet met me eens (toen ik de 1e keer zwanger was) Hij zei toen dat ik het maar weg moest laten halen (met de oorzaak mn stiefmoeder kan ik niet goed mee opschieten) Maar voor de rest staat iedereen achter mij! Praat er goed over met je vriend en de angst over finacien voor alles is een oplossing zeg ik altijd! Nou meid ik hoop dat je er wat aan hebt Liefs, Geraldine
Als het financiele plaatje het enige is wat je vriend tegenhoudt zou ik met hem om de tafel gaan zitten en proberen duidelijk te krijgen wat voor zijn gevoel 'genoeg' is. Er zijn vast wel websites waarop staat wat een baby kost per maand, als je met een paar getallen kan gooien ziet hij dat jij hem serieus neemt en is hij denk ik erg bereid om een (financieel) plan op te stellen. Maar het kan ook zijn dat hij geld als excuus gebruikt (onbewust) omdat hij er eigenlijk nog gewoon niet aan toe is. Of misschien hadden ze in zijn gezin nooit geld vroeger? Misschien een ideetje om wat verder te graven en als het dus echt om geld gaat een plan maken?