Ons meisje van bijna 3 was altijd even vrolijk, als ze smorgens wakker werd (ergens tussen half acht en half negen) werd ze zingend wakker en lag in bed te zingen totdat we haar kwamen halen of ze sliep weer verder. Opstaan en naar bed gaan was nooit een probleem. In februari een tweede gekregen en ik was bang dat ze jaloers zou zijn of niet lief ten opzichte van de baby, niks is minder waar, ze is zo lief voor haar en er is ook helemaal geen jaloezie, dus ik weet ook niet of haar gedrag verandering hier mee te maken kan hebben. Ze begint me de laatste weken steeds meer te claimen, wil overal waar we lopen mijn hand vasthouden , zelfs in huis. Soms kan dat niet als ik ergens mee bezig ben of de handen vol hen, zodra ze een nee te horen krijgt stort ze zich gillend ter aarde, enorme driftbuien tot gevolg. Ik kan gewoon nee zeggen of uitleggen waarom het niet gaat dat maakt geen verschil. Papa bracht haar altijd naar bed, die hadden zo'n lol altijd samen. Ineens mag papa niks meer doen, alles moet ik doen, doe ik het niet gaat ze weer helemaal door het lint. We willen haar niet altijd haar zin daar in geven, en soms kan het ook niet dat ik het doe en dan gaat ze weer los. Ben ik er eens niet, avondje weg of zo,dan is er niks aan de hand. Dat vind ik het gekke. Ze ging altijd super goed naar bed, kusje geven en dan ging ik naar beneden en sliep tot de dag erna ergens tussen half acht en half tien, lag eraan wat de plannen van die dag waren. Ik zal de afgelopen twaalf uur eens omschrijven. Half zes opgehaald van de opvang en toen moest ik thuis nog even vlees braden, mevrouw wilde perse op de stoel bij het fornuis gaan staan maar ik vond dat te gevaarlijk ivm hete pannen en vuur, ze wilde alweer gaan drillen maar gelukkig was papa er en zijn ze samen nog even filmpje gaan kijken. Eten ging goed en ze was super vrolijk. Na het eten heb ik haar de pyjama aan gedaan (normaal doet papa dat altijd maar om weer een driftbui te voorkomen en haar dan weer haar zin te geven als ze gaat rellen) heb ik het zelf maar even snel gedaan. Na het eten nog even tv kijken terwijl ik de jongste de fles geef. Om half acht tv uit en naar bed, zodra de tv uit gaat begint ze al te roepen dat ze niet naar bed wil (deed ze voorheen nooit), ze ging toch vrijwillig mee naar boven (is ooit ook anders dan moet ik ze echt met gevaar voor eigen leven de trap op dragen en hopen dat we er niet afvallen omdat ze zo hysterisch is) samen de jongste een kusje gegeven en naar haar eigen kamer. Dat ging ook nog goed. Rolluik dichtgedaan en nachtlampjes aan zoals gewoonlijk en alvast knuffel en kus, verhaaltje lezen en toen begon het. Meteen na het verhaaltje jengelen en zeuren dat ze niet wilde slapen, ik zeg prima, als je niet wil slapen is niet erg dan rust maar gewoon uit, nee ze wilde ook niet rusten. Ik wilde haar instoppen maar dat mocht niet, kusje wilde ze ook niet meer dus toen ben ik de kamer af gegaan. Meteen was het huilen, had boven even gewacht en normaal als ik dan terug loop wil ze alsnog een kus en is het goed. Nu niet. Ze ging op de grond liggen gillen dat ze niet wilde slapen, ze was zeker wel moe dus daar lag het niet aan, ze wil gewoon perse haar zin doordrijven de laatste tijd. Ik ging naar buiten de schapen voeren en mijn man ging nog naar boven voor een kus om te kijken of hij haar kon kalmeren, ze bleef maar schreeuwen dat ze een kus van mij wilde maar die had ze voor naar bed gaan al gehad en toen ik wilde gaan wilde zij niet meer. Nu had ik naar boven kunnen gaan na een tijdje, dan was ze wel gaan slapen maar had ik haar weer haar zin gegeven, ik wil juist dat ze gaat leren dat nee nee is en dat dat ook consequenties heeft. We hebben het aangekeken en uiteindelijk is mijn man weer naar boven gegaan en erbij gaan zitten, toen werd ze rustig en vertelde ze dat ze in ons bed wilde slapen, geen idee waar dat vanaf komt want ze heeft nooit in ons bed geslapen, gezegd dat als ze in ons bed ging dat dan haahaar knuffels verdrietig waren omdat ze er njet was, dat wilde ze toch niet dus besloot in eigen bedje te gaan slapen, na anderhalf uur drillen ging ze nu poeslief slapen. (Inmiddels wasverzachter kwart voor tien terwijl ze normaal ergens tussen zeven en acht slaapt) Vanmorgen om kwart over zes begon ze uit het niets te zeuren dat ze geen boterhammen wilde eten (eerder werd ze nooit voor half acht wakker en dat was nog vroeg voor haar doen), iedereen sliep nog dus manlief er naar toe en zei dat ze geen boterhammen hoefde maar ze wel nog moest gaan slapen of stil moest zijn omdat iedereen sliep. Daarna heeft ze dus weer een half uur liggen krijsen en gillen, ze roept dan dde hele tijd mama toe, mama toe. Uiteindelijk ben ik maar opgestaan omdat ik het zo zielig vond en heb haar dus weer haar zin gegeven. In de veronderstelling dat ik maar naar beneden zou gaan met haar (was in middels bijna zeven uur) wilde ik het rolluik open maken, ze lag op de vloer te krijsen en toen ze mij zag ging ze in bed liggen met al haar knuffels en zei dat ik haar een kusje moest geven, dat deed ik en mevrouw ging slapen. Nu vind ik het weer lastig. Had ik haar moeten laten gaan slapen of had ik haar mee naar Beneden moeten nemen. Ze slaapt normaal snachts de klok rond of nog meer en vannacht heeft ze dus maar 9 uur geslapen maar ze moet eigenlijk zo naar de opvang. Wat ik zo erg vind is dat ze de laatste tijd zoveel moet huilen en drillen. Dan ben ik dus genijgd om haar haar zin te geven zodat we een driftbui voorkomen, ze komt er gewoon niet meer zelf uit, het enige om haar eruit te krijgen is haar haar zin geven. Vind het zo verdrietig dat haar dag boos eindigt en ook boos (bij de eerste nee) weer begint. Hoe kan ik haar helpen. Zijn er instanties die ik kan aanspreken voor tips of heeft iemand van jullie nog tips. Sorry voor dit hele lange verhaal maar moest het even kwijt, zo kennen we haar helemaal niet.
(Bijna) 3 is een lastige leeftijd. Ze krijgen steeds meer door dat ze ook een eigen wil hebben en kunnen dat nog niet doseren. Het zal me niet verbazen als er nu toch een stukje jaloezie om de hoek komt kijken. Dat hoeft zich niet te uiten in ander gedrag naar de baby, maar juist in claimen van de ouders. Voor een jong kind is het ook moeilijk te begrijpen dat die baby er voor altijd is. Dus ze lijken het in de eerste instantie volkomen te accepteren, maar na verloop van tijd valt het kwartje: de baby blijft! En dan uit zich dat in bijv. driftbuien en claimen. Ik heb dat nooit zo gehad, dus echte tips heb ik niet. Er zijn vast anderen die dat wel hebben. Ik wil je wel een hart onder de riem steken. Hopelijk vind je een manier om het weer gezellig te krijgen in huis.
Ze kan gelukkig door de dag heen ook heel lief zijn, is gelukkig niet de hele tijd zo, vind het zo naar voor haarzelf dat ze steeds zo boos moet worden.
Slaapt ze in de middag nog? Mijn dochter heeft nooit de klok rond geslapen, maar ze hebben ook steeds minder slaap nodig. Eigenlijk is onze dochter altijd wel een beetje zo geweest (overigens weinig driftbuien gelukkig), wil altijd alles met mij, heeft heel lang op het aanrecht in een hoekje gezeten bij het koken, slaapt wel altijd in eigen bed (maar alleen inslapen blijft wat moeizaam) maar is meestal echt wel voor 7 uur wakker. Ik denk dat de verandering wel mee speelt hoor!
Meestal slaapt ze smiddags nog wel ja omdat ze anders om vijf uur niet meer te hebben is. Ze ging dan evengoed braaf en vrolijk naar bed om zeven uur.
Dit gedrag zou ik zoveel mogelijk negeren. Ze is aan het uitproberen en het maakt niet eens zoveel uit waarom (jaloezie of ik-ben-3) maar je moet het niet stimuleren. Het gaat vanzelf over hoor.
Ik denk dat je moet stoppen met je in allerlei bochten te wringen om te zorgen dat zij maar vrolijk is en niet boos wordt. Ik zeg wel eens letterlijk tegen mijn peuter; oke, dan ga je maar even staan huilen. Punt. Ik geef eigenlijk altijd een keuze, je mag dit en anders mag je dat. En dan zit hij in een 'ik wil gewoon helemaal niks bui" en dan laat ik hem lekker. Meestal is dat toch vrij snel weer over. Ik weet dat het lastig is hoor en ik handel ook niet altijd zoals het zou moeten. Bij mij krijgen ze ook regelmatig gewoon hun zin omdat ik geen zin heb in een drama en ik te moe ben om het pedagogisch verantwoord enzo aan te pakken. Driftbuien horen er bij is eigenlijk alleen maar gezond dat ze grenzen gaan aftasten.
Zoals mijn voorganger ook zegt soms ook keuzes geven.2 keuzes dat geeft je kindje het gevoel dat ze wat te zeggen hebben binnen de grenzen. Verder mag hij met veel dingen helpen (opruimen, poetsen etc) Wij hebben een vast ritme boven (geen tv na het eten anders vind hij de rust niet). Zijn we klaar met het verhaaltje en de liedjes (altijd 3 dezelfde) dan kusjes/knuffels en daarna het muziekje. Ligt hij met 3 tellen nog niet dan ga ik naar beneden. We zijn consequent (duidelijk) maar geven met sommige dingen ook de ruimte en keuzes. Ook helpt het om vantevoren afspraken te maken. Verveel of gezeur tijdens omkleden/tandenpoetsen is er geen tijd voor een verhaaltje. Soms even herhalen.
Dan maar even huilen idd, dat doe ik ook wel hoor, of even in de gang afkoelen. Vaak is het daarna weer over. Misschien slaapje wat inkorten? Kinderen van 3-5 jaar hebben zo'n 11-13 uur slaap in 24 uur nodig (volgens de statistieken).
ik probeer het ook te negeren maar haar anderhalf uur laten schreeuwen, roepen en op de vloer bonken gaat tegen mijn gevoel in.
Overdag komt ze redelijk snel uit een driftbui. Maar waar ik mee zit was afgelopen nacht het anderhalf uur lang doorgaan, tot we toch toegegeven hebben, nouja mijn man is gegaan en ze riep om mij. En vanmorgen hetzelfde na een half uur toch maar gegaan en toen ging ze nog heerlijk slapen
Hier ook een drie-jarige die dit een tijdje deed en soms komt het met vlagen weer eventjes terug. Waar het vandaan komt, geen flauw idee. Het enige wat helpt is consequent blijven, nee is nee en slecht gedrag beloon ik niet. Als zij zo boos is of een drama schopt en je gaat erop in, is het een beloning. Hier als mevrouw een "hizzyfit" maakt zoals een buitenlandse vriendin van mij altijd zegt, negeer ik der. Het enige wat ik zeg is; Als je stopt met huilen/gillen, komt mama. Als zij daardoor 1.5 uur in haar kamer een concert maakt, Prima. Maar zodra ze stopt/stil is kom ik wel naar haar toe en hervat ik gewoon waar we mee bezig waren. Ik ga dus ook totaal niet in op het gedrag wat ze ervoor vertoonde. Dit werkte bij mijn oudste ook echt super omdat ze merkte dat gillen en schreeuwen geen effect heb op me. Misschien heb je er iets aan, maar het is echt een fase maar wel een fase dit vaker een periode eventjes de kop op steekt. Tenminste in dit huishouden helaas wel.
Ik probeer het ook zo veel mogelijk te negeren, gelukkig doet ze het alleen ooit thuis en niet in de supermarkt ofzo zoals je wel eens hoort. Gewoon even doorbijten dus.
Ik zou het zeker niet negeren. Ze heeft jullie nu zo hard nodig!!! Om haar te accepteren zoals ze is. Ze test jullie onvoorwaardelijke liefde. Houden mijn papa en mama ook nog van mij als ik dit doe? En nee dit betekent zeker niet dat je geen grenzen hoeft te stellen. Blijf die nu juist zeker nog meer bewaken. Ook je eigen grens! Ik ben zelf een paar keer naar de gang gegaan om tot 10 te tellen alvorens ik weer rustig kon reageren. He verhaal is ZO herkenbaar. Man man alles was een strijd. Ze heeft nu door dat dat hele schattige nieuwe ding toch niet weggaat! In t begin leek er niet zoveel aan de hand, maar vanaf dat broertje 3 maanden was brak de hel los. Alles KAPOT maken, mij slaan, papa moest weg, nergens zin in hebben. Van ‘s ochtends vroeg bij het uit bed komen (“ik wil niet aankleden, ik wil niet naar de crèche, ik wil niet eten”) tot ‘s avonds bedtijd (“ik wil niet eten, ik wil niet douchen, ik wil niet naar bed”) Zo ik ben echt een aantal keer zo uit mijn slof geschoten, en ook weer sorry voor gezegd. Nu ein-de-lijk (mijn man en ik hadden het er net nog over), merken we dat hij weer vaker vrolijk wakker wordt, en ervoor kiest mee te bewegen, te helpen koken, opruimen, samen spelletjes te doen. Een broertje of zusje erbij is zo’n ingrijpende verandering! Zij ziet HAAR ouders verliefd zijn op een ander! Wat heeft geholpen is te erkennen en tegen hem te zeggen dat zo’n broertje ook echt hartstikke stom is soms, of misschien wel heel vaak zelfs in het begin. En dat hij boos en verdrietig mocht zijn. En dat we altijd van hem houden.
Heel herkenbaar verhaal dit Ik zou het wel negeren ze probeert van alles uit En zo krijgt ze al meer haar zin
Hihi mijne doet dit overal hoor! Maar het verschilt echt per week lijkt wel bij ons, de ene week kan ik geen winkel met haar in en de andere weken is ze zo lief en behulpzaam en de rust zelve zoals ze ook echt is. Maar ik reageer overal hetzelfde, positief op positief gedrag en niks op negatief. En ik hoorde laatst dat meisjes heel fel kunnen zijn in de peutertijd maar juist makkelijker hoe ouder ze worden.