Bevalling van Ben Luitje

Hier mijn bevallingsverhaal.
Ik ben weer blij dat ik hier mijn verhaal kan doen gezien ik mijn bevalling niet als grappig heb ervaren. Ik zal beginnen bij het begin.

Ik heb al een dochter (gister 2 geworden) en zij is in "alle rust" thuis geboren. Ik heb een hekel aan ziekenhuizen en zal er alles aan doen daar uit te blijven. De geboorte van mijn dochter heb ik in (vanaf eerst wee, na breken van vliezen) in 3uur en 24 minuten gedaan, 24 minuten persen wat ik het ergste vond van de hele bevalling. De weeën en persweeën vond ik niet erg, alleen dat haar hoofd, en daarna haar lijf, door mijn kleine gaatje moest. Verder een hele ontspannen bevalling waar IK de controle over had en de weeën werden opgebouwd. Ik kon het aan!

Het begin van de zwangerschap van Ben was al niet leuk. Ze konden geen hartje vinden en ik moest een week later terug komen (ik heb voor Emma 2 miskramen gehad dus zat weer lekker in de zenuwen). Gelukkig was het een week later prima met de kleine en ik was gewoon op 11 juni uitgerekend.

Net als bij Emma heb ik de hele zwangerschap boven de pot gehangen elke ochtend, maar dat vond ik niet zo erg. Deze zwangerschap vanaf week 14 last van mijn bekken wat steeds erger werdt. Vanaf week 18 heb ik halve dagen gewerkt en week 30 nog maar 3 uurtjes per dag (wat eigenlijk al te veel voor mij was)

De 20 weken-echo was prima. Niks te zien. Met 30 weken moest ik (op verzoek van de verloskundige) voor een uitgebreide hart-echo naar het WKZ. Mijn dochter is geboren met VSD (soort hartruisje) en dan heb je kans dat je volgende kindje een hartafwijking heeft (4-9% kans). Gelukkig hebben ze niks kunnen vinden op deze echo (een VSD is moeilijk te zien op zo'n echo).

Goed, met 31 weken had ik een soort van beginnende buikpijn waardoor ik bang werd het ziekenhuis in te moeten. Gelukkig had ik de volgende dag een afspraak voor controle bij de vk. Onze Ben was gedraaid (hoofd naar beneden). Ik blij!

Met 35 week weer op controle en meneer was weer gedraaid. Een stuiter.. Getver ik baalde echt! Maar natuurlijk was er nog een draai-poging mogelijk! Na al die gruwelverhalen gelezen en gehoord te hebben, heb ik toch besloten een poging te laten doen. Dit is gebeurd op 21 mei, ik was precies 37 weken zwanger. De poging was gelukt en ik mocht thuis bevallen! Weer helemaal blij!

Op donderdag (37+3) moest ik weer op controle bij de vk. Alles was goed en ons manneke lag nog steeds met koppie naar beneden en was bezig in te dalen! Mooier kon niet (dacht ik..)

Die middag ben ik nog naar mijn schoonmoeder geweest om iets te halen. Op de terugweg heb ik nog aan ons manneke gevraagd of hij nog even kon wachten met komen want die middag hadden we een verjaardag, de volgende dag zou mijn schoonzusje trouwen en de dag daarna was Emma jarig (gister).. Toch voelde ik het aan dat dat niet zou gebeuren!

Ik kwam thuis en heb de verjaardag van die middag afgebeld. Ik voelde me echt beroerd. Ik had een grote harde buid die niet weg wilde.
Mijn man zou mijn buik lekker masseren maar ik heb toch maar gevraagd of hij Emma gelijk op wilde halen van het KDV. Ondertussen heb ik (zonder het te laten weten aan mijn man want ik wilde geen paniek zaaien) mijn moeder gevraagd of zij wilde komen om Emma bezig te houden omdat het zou beginnen (dat meisje moet natuurlijk ook eten en op een gegeven moment naar bed). Toen heb ik nog een vriendin gebeld en zij stond erop dat ik de vk zou bellen omdat 't met Emma allemaal zo snel ging. Gelukkig heb ik naar haar geluisterd..

De vk zou later wel even langs komen omdat ik nog geen weeën had en min water was nog niet gebroken. Ik had nog niet opgehangen of ik voelde een pats in mijn buik (zelfde gevoel als je vliezen breken). Snel opgestaan van bed (had nog niks liggen aan matjes of zo). Ik keek naar beneden want je moet toch weten wat voor kleur je water heeft! Alleen maar bloed. Dan weet je het zeker: geen thuis bevalling. Ik was bang voor de placenta en heb gelijk weer de vk gebeld dat ze met spoed naar mij moest komen. Kan je je voorstellen hoe het is als je daar helemaal alleen in huis zit met al dat bloed? Gun ik een ander niet!
Ik heb mijn man dan maar weer gebeld dat hij ook met spoed naar huis moest komen want het was niet goed. Binnen een paar minuten was hij thuis, hoewel één minuut lijkt op dat moment wel één uur! Hij kwam boven met Emma, Emma zei "Mama..au.. bah" nadat ze die plas bloed zag. Manlief schrok ook natuurlijk en heeft Emma naar beneden gebracht omdat mijn moeder was aangekomen.

Het volgende moment was mijn vk er (leuk om te vertellen dat zij ook de geboorte van mijn dochter heeft begeleidt) met een stagiaire. Ik heb gelijk eerlijk gezegd dat de stagiaire niet aan mijn, hoe noem je zoiets netjes als je boos bent.., trutje mocht komen. Dat hoefde ook niet. De vk wilde wel even toucheren om te kijken of mijn vliezen waren gebroken. Dat was nr 1 die erin moest. Vliezen waren intact en de vk is wat dat betreft erg meelevend en doet heel rustig met mij. Lieve vrouw!
De ambulance is gebeld en die waren er om 17.45 uur. Ik moest mee, naar het ziekenhuis. Alles aan gedaan om thuis te kunnen bevallen en dan dit...

Helemaal alleen in de ambulance mee, vk+stagiaire in een auto erachteraan en mijn man ook in eigen auto. En toen stonden we stil. Natuurlijk overal alles vast. Maar op een ambulance heb je natuurlijk sirenes. De heren wilde er maar al te graag langs vanwege mogelijke placenta loslating dus hebben ze er gebruik van gemaakt. Nou, dan kom je helemaal alleen in een verloskamer terecht, zonder man. Ik voelde me wel eenzaam en scheet in mijn broek! Gelukkig kwamen mijn eigen vk (Angelique) met haar stagiaire snel en manlief kwam ook met een minuut binnen (leken wel uren!). En toen begon alle ellende!

Kenau (ik noem haar zo, was de dienstdoende vk van het ziekenhuis) kwam binnen, Heidi wat een naam voor zo'n kenau! Eerst werdt er een echo gemaakt om te kijken of mijn placenta voor "de uitgang" lag, gelukkig niet het geval. Toen werdt mij verteld dat, toen nog Brusje, nog niet ingedaald was. Daar gingen ze wel even wat aan doen... Mijn vliezen werden gebroken (18uur 54), er werdt keihard op mijn buik gedrukt terwijl Kenau nog binnen was met al haar hebben en houden. Handen eruit én gelijk weer naar binnen want er moesten plaatjes op 't hoofdje van Brusje worden geplakt. Ik had héél even rust. Toen begonnen de weeën, maar nog niet krachtig. Brusje's hartslag ging van 160 naar 40! Dat allemaal doordat ze mijn vliezen hadden gebroken en op mijn buik hadden (voor mijn gevoel) gezeten. En omdat zijn hartslag zo kelderde moest alles natuurlijk snel, snel, snel! Maar ik was daar helemaal niet klaar voor.. De slager (gyn) kwam binnen om even te kijken hoe het met ons jongetje was, niet goed dus en hij moest echt snel komen. Ook hij wilde even voelen of het er allemaal nog zat (mijn buik was nog dik dus JA HIJ ZAT ER NOG!). Moest ik ineens persen (zonder persweeën) terwijl hij het hoofdje van mijn kind er probeerde uit te trekken. Is niet prettig kan ik je vertellen! En dat zonder persweeën! En ik heb 't uitgeschreeuwd! Pfff, doet echt pijn.

Mijn vk zei ineens "wat ze nu gaan doen, zou ik bij een thuisbevalling ook hebben gedaan". Toen raakte ik even in paniek en zei "Wat gaan ze doen dan? Knippen of zo?" Ik kreeg geen antwoord, hoorde alleen iedereen (Kenau, de slager, de verpleegkundige, mijn vk, de stagiaire en mijn man zeggen dat ik moest persen. Ik had geen persweeën...! Maar binnen één seconde kreeg ik ze, niet normaal meer! Erger dan erg! Ik had één of andere prik in mijn been gehad (ook weer het enige wat ik niet heb gevoeld) om de persweeën te versterken en versnellen.. Wat een oerkracht heb je dan! En zeer deed het nog steeds dat persen. Ik had het gevoel dat ik aan alle kanten aan het uitscheuren was! En tijdens dat persen heb ik bijna de slager in zijn gezicht geschopt Dat was mijn pret! Ik voelde 't hoofdje naar buiten ploppen en moest zuchten. Weer persen en hij was er. Ben Luitje geboren op 24 mei 2007 om 20.03uur. Hij woog 2920 gram en was 47cm lang.

Wat een ramp was die bevalling! Ik heb het gevoel dat ik -tig keer ben verkracht. Voor mij was het een bevalling from hell. Ik kan er heel slecht tegen als men in mijn trutje gaan graaien, word er nogal agressief van. Ik heb er echt al nachtmerries van gehad, veel gejankt omdat ik 't eigenlijk nog geen plekje kan geven.

Met Ben gaat het gelukkig goed. Hij moest even bijkleuren (was grauw toen hij eruit kwam) maar we mochten om 01uur naar huis. Blij dat ik weer thuis ben! Weg uit dat klote ziekenhuis!

Ik heb gezien dat iemand benieuwd is hoe wij aan zijn naam zijn gekomen: Ben gewoon omdat we het leuk vinden, en Luitje omdat mijn vader zo gedoopt is. Vinden wij lief klinken.

Ik ben weer een stukje van mijn ervaring kwijt. Bedankt voor het lezen, en ik hoop niet dat er nu dames bang zijn geworden van mijn verhaal. Ik voelde het aankomen dat 't fout zou gaan. Helaas, geen thuisbevalling wat mijn grootste wens was. Ik vind het erg jammer maar gelukkig heb ik een gezonde zoon thuis met nog géén tekens van vsd!

Bedankt voor het lezen
Gr. Brussie

 

'k hoop 't dan ook maar!
Bedankt voor jullie lieve woorden meiden!

 

Dit was Meander ziekenhuis in Amersfoort, lokatie Elizabeth.
Gelukkig hebben ze meer vk's lopen daar! Volgens mij moet elk ziekenhuis minder leuke 'specialisten' hebben! Ik vond meneer de dokter gyn ook niet alles! Maar goed. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik het niet nog een keer hoef te doen! Iedereen die mijn verhaal wil horen krijgt dit ook te horen! Gister heb ik het er nog even met mijn man over gehad, en gelukkig laat hij mij mijn gang gaan! Hij weet dat ik nou eenmaal zo in elkaar zit. Moet het van me af praten/schrijven/gillen/janken.
Als ik naar mijn kleinste mannetje kijk ben ik blij dat hij er is en dat het goed gaat. Hij wordt met de dag mooier, kleurt nog steeds bij en is nog lekker aan het 'uitdeuken'. Mijn dochter is verliefd op hem, maar ik ook! 'k Wist niet dat je verliefd kon zijn op 3 verschillende personen

'k Ben zoooo blij dat ik de bevalling achter de rug heb! Dat het zo moest zijn... tja, jammer. Maar het is nou eenmaal zo. Gelukkig hebben Ben en ik er geen lichamelijke klachten (voor zover bekend) aan over gehouden!
Gr. Brussie