Eerst nog zo gelukkig als ik maar zijn kon. Een lieve, leuke, grappige, knappe partner waar ik tot over mn oren verliefd op ben. En... ZWANGER!! Het kon even allemaal niet beter en was nog nooit zo gelukkig geweest. Eerlijk! Het was fantastisch.. Tot meneer 3 weken geleden zei dat hij niet verliefd is en niet van me houdt. Hij heeft tot nu toe niets voor de kleine gedaan. Ik doe alles alleen. En op n helder moment denk ik:'Ik kan ook net zo goed zonder hem hoor.' Het interresseerd hem toch geen reet. En toch ben ik ontzettend verdrietig en heb ik liefdes verdriet. Mn moeder woont in Amerika en ze komt pas in September. Gelukkig heb ik mn vriendinnen en vrienden die voor mij klaar staan en er alles aan doen om me te steunen. Voel me zo rot.. Tis nog allemaal heel vers en kan t bijna niet geloven. Huil elke dag als n klein kind als ik opsta, de hele dag door en als ik ga slapen. Ik mis hem. Maar weet aan de andere kant dat hij mn tranen of mijn gemis echt niet waard is. Pfff.. Had t nooit verwacht op deze manier zwanger te zijn. Relatie kapot, roze wolk kapot.. Hopelijk kan ik straks weer lekker genieten als ik haar voel. Want nu denk ik meteen aan hem en huil ik.. Ik kan niet wachten op de onvoorwaardelijke liefde die ik straks zal hebben van mn kleine meisje.. Nog 3 maandjes wachten. X
Jeetje, ik voel met je mee. Probeer je op te trekken aan het vooruitzicht van je baby meid. Ga met vriendinnen shoppen voor kleedjes, doe leuke dingen zou ik zeggen. Ik ken je vriend natuurlijk niet maar vind het maar raar dat er een baby op komst is en dat je je dan pas realiseert dat je niet verliefd bent op je partner? Zijn jullie al lang samen en was het gepland? Wil hij er nog zijn voor de baby na de geboorte?
Ach sjees wat super vervelend zeg! Wat een rot streek nu te bedenken opeens niet meer "verliefd" te zijn! Vind het super knap en moedig van je dat je dit zonder hem gaat doen want zo te horen ben je niet alleen. Fijn dat je vrienden hebt die je helpen. Tis natuurlijk anders, maar gelukkig zijn zij er. En je red het echt wel zonder hem. Heeft hij de baby wel erkent etc? Minimale is dat hij jullie baby financieel wel steunt, maar okee dat is altijd moeilijk. Meid heel veel sterkte en ik heb respect voor je!
Huh?? Is mn eerste gedachte. Wat gek maat misschien ook niet? Hoe snel was je zwanger want he verhaal doet heeel snel vermoeden. Hou er gewoon rekening mee dat voor veel mannen het pas echt wordt als de kleine er is zeker als het allemaal gewoon maar gebeurd en een kindje niet heel bewust geplant is. Ik zou echt zeggen probeer hem wat ruimte te geven. Hij zal toch worstelen met de gevoelens en wie weet is hij ook niet verliefd of ervaard hij de verliefdheid heel anders dan dat jij doet. Trek je eigen plan hoe moeilijk ook, ik weet hoe je je voelt en het kan soms heel eenzaam zijn. Heb helaas de hele zwangerschap alleen gedaan. Denk dat je voor jezelf en de baby de dingen moet regelen en als je jullie relatie nog een kans wil geven hem de ruimte geven om na te denken over zn beslissing. Sterkte in elk geval.
Dankjullie wel voor jullie reacties. @ Anna, ik zal zeker meenemen wat jij zegt. Ik zal hem zeker de ruimte geven en mezelf zowieso zo goed mogelijk proberen voor te bereiden op een alleen staand ouderschap. Maar wat jij zegt komt wel dicht in de buurt. Ik heb pcos en had zo weinig kans om zwanger te raken. Werd ook nooit ongesteld. En kreeg nooit n eisprong. We waren bijna n jaar samen en toen was ik zwanger. Terwijl ik een week voordat ik de test deed nog een echo heb gehad in tziekenhuis omdat ik buikpijn had. De gyn zei toen dat de kans dat ik natuurlijk zwanger zou raken nihil was omdat mijn eierstokken en hormoonwaarden totaal van de wap waren. En zag op de echo ook niets dat duidde op een zwangerschap. Een week later toch maar getest want ik voelde me steeds vreemder en vreemder. En toen was de test knal positief! Ik heb er veel aan wat je schreef dankje. X
Het kindje is trouwens idd wel door hem erkend. We zijn samen naar de gemeente gegaan. En wil hem dus ook niets ontnemen als hij laat zien dat hij wel uiteindelijk van t kindje houdt en wel in haar leven een rol wil spelen. Tis echt zo'n lieve man verder.. Denk dat hij zich een beetje int nauw gedreven voelt en daardoor rare sprongen maakt. Ik word er zelf merk ik ook iedere dag wat rustiger onder. Puur omdat ik weet dat ik straks dit prachtige meisje van hem elke dag bij me mag hebben. Ze is echt een wonder omdat ik nooit gedacht had ooit ( en al helemaal niet spontaan) een kindje te krijgen X
Wat een heftig verhaal zeg! Hoe ging dat eerder dan in de relatie? Hebben jullie het wel gehad over eventueel kinderen of hadden jullie zoiets van nou het kan waarschijnlijk toch nooit gebeuren..? Ik vind het zo gek dat hij daar op het moment mee komt dat je al over de helft van je zwangerschap zit..dan heeft hij toch al geruime tijd aan het idee kunnen wennen. Als het dit in het begin van de zwangerschap gehad zou hebben, zou ik het nog begrijpen. Maar nu.....nee, ik begrijp er niks van. Vooral omdat je zegt dat het zo'n lieve man is..die doet dit toch niet? Niet op deze manier.. Laat hij wel nog eens iets van zich horen of dat ook niet..? Kan alleen maar zeggen: Heel veel sterkte!