Ik weet niet of ik hier goed ben en wist net zo goed hoe ik het onderwerp anders moest noemen. Ik ben 31 jaar en al 4 jaar samen met mijn vriend en ik ben 25 weken zwanger van mijn eerste kindje (hij heeft al een zoontje van 7) sinds 3 jaar heb ik geen contact meer met mijn ouders en daardoor ook niet met verdere familie. Wil er niet te veel over uit wijden maar laat ik het zo zeggen dat ik altijd alleen ben geweest in het gezin en ze me veel verdriet hebben aangedaan en ik uiteindelijk 3 jaar geleden voor mezelf heb durven kiezen. Nu had ik heel leuk contact met mijn schoonouders maar die zijn 2 jaar geleden na veel drama en problemen ook uit elkaar gegaan en hebben wij ook geen contact meer met mijn schoonfamilie. Tot nu toe hebben wij allebei vrede gehad met deze situatie en gaat het ons stuk beter af dan voorheen, we hebben weinig stress, geen ruzies meer om familie en we zijn super gelukkig en hebben een paar leuke vrienden. Maar toch.... ik voel een bepaald soort leegte of gemis wat betreft mijn zwangerschap die ik wel met vriendinnen kan delen maar dat nooit zo zal zijn als met je moeder. Nu mis ik niet mijn moeder hou me te goede, maar wel een moeder om blijheid maar ook verdriet mee te delen aangezien ik niet een hele beste zwangerschap heb. Zijn er hier meer meiden die ook zwanger zijn of inmiddels een kindje hebben maar dit ook zonder ouders /familie doen en zich herkennen in dit verhaal?
Ik snap je denk ik wel. Het is toch je eerste kindje en de meeste vrouwen kunnen even hun moeder contacten en je moeder kan je bijstaan, juist bij je eerste zwangerschap. Dat is hartstikke speciaal! Ik zelf zie mijn moeder overigens wel, maar ik heb niet zo'n band met haar dat we alles delen, helaas. Soms mis ik dat ook wel maar mijn moeder heeft het erg druk met haar jongere kinderen (heel jong half broertje en half zusje), dat is jammer. Verder heb ik ook geen andere familie. Gelukkig wel schoonfamilie die voor een blije factor zorgen.
Dat lijkt me voor jou ook lastig dan idd. Wel heel fijn dat je leuke schoonfamilie hebt dat is ook heel belangrijk. Vind het soms wel lastig, mijn meisje krijgt bijvoorbeeld geen opa en oma en dat vind ik soms moeilijk. Maar ook dat mensene om ons heen nu ineens roepen weten je ouders het al? Moet je ze niet inlichten ze krijgen toch een kleinkind if nu een reden om het goed te maken. Terwijl ik dan denk contact met je ouders verbreekt niet zomaar. Maar heb ook vanaf het begin geroepen dat ik niemand bij de bevalling wil maar hoe dichterbij het komt merk ik dat ik er toch wel iemand bij wil.. en wat als er iets gebeurt met ons waar moet zij dan heen?.dat zijn dingen daar maak ik wel druk om
Ik herken het ook wel. Al heb ik nog gewoon contact met mijn ouders, mijn moeder is chronisch ziek. Dit is natuurlijk niet haar "schuld" en het is ook heel zielig voor haar, maar zij zit zo erg onder de medicijnen dat het gewoon niet meer echt leuk is. Hierdoor vergeet ze dingen, verdraait ze dingen of kan ze bijvoorbeeld heel onredelijk/raar uit de hoek komen. Met mijn schoonmoeder heb ik ook niks.
Leuke schoonfamilie zolang het oppervlakkig is gelukkig. Over gevoel hoef ik niet te beginnen, dat is standaard: komt goed. Lang verhaal, we hebben niet altijd op een rechte lijn gezeten. Pff ja niet aan gedacht om eerlijk te zijn maar dat zijn wel vervelende vragen die anderen niks aan gaan natuurlijk. Ja ze krijgen een kleinkind maar de keuze is aan jou of je ze het verteld of niet. Praktische dingen heb ik ook geen antwoord op. Ik wil mijn kindje niet bij ouders/schoonouders hebben als er iets met ons gebeurd, absoluut niet zelfs.
Dat lijkt me ook vreselijk hoor lies. Vooral omdat wat je zelf zegt ze er niks aan kan doen maar door de medicijnen enzo een ander mens word. Dat is ook zo mijn zinnetje "komt wel goed hoor" . Ik vind ook de komtst van een kleinkind niet een reden om maar te doen of alles goed is, uitendelijk is de situatie niet veranderd. Nee dat kan ook als je wel contact hebt. Zijn bij mij ook misschien de hormonen hoor die zorgen dat ik er nu weer even veel mee bezig ben. Gelukkig heb ik een lieve vriend waar ik heel happy mee ben en we elkaar hebben
Soms is het niet makkelijk nee, kan er alleen niks aan doen. Natuurlijk is een kleinkind geen reden om weer te doen of alles koek en ei is, maar het is wel een goede motivator in net even wat harder je best te doen ^^ en hormonen zijn stom.
Wat ontzettend herkenbaar je verhaal to. Zelf heb ik ook sinds een paar jaar geen contact met met mijn ouders. Veel pijn en verdriet om dingen uit mijn jeugd. Ben niet zwanger, maar probeer zwanger te worden en heb 3 miskramen achter de rug. Vaak gaat het goed en denk ik, het is beter zo. Geen irritaties en geen ruzies meer. Maar toevallig gisteren een hele slechte dag gehad omdat ik me heel erg alleen voel staan. De blijdschap van het zwanger zijn en het verdriet om de miskramen had ik ook met mijn ouders willen kunnen delen.
Sully, Wat vervelend dat je zo sterk een leegte ervaart. Geen contact hebben met je ouders is iets wat niet zomaar uit de lucht komt vallen. Zo'n beslissing maken wil je het liefst nooit doen, maar soms is het beter voor jezelf. Wat goed is voor jou is ook goed voor je partner en je kindje in je buik. Heel vervelend dat vrienden opmerkingen maken over het vertellen aan je ouders of het contact herstellen met je ouders. Ik voelde me altijd erg onbegrepen en gefrustreerd na zulke opmerkingen. Vorige zwangerschap had ik geen contact met mijn moeder wel met mijn vader. Helaas is hij net geen half jaar na de geboorte van mijn dochter overleden. Nu heb ik sinds kort oppervlakkig contact met mijn moeder. Ze is flink veranderd waardoor ik het veilig genoeg vind voor mijn dochter om een band met haar op te bouwen. Oma zijn is heel anders dan moeder zijn. Ons contact gaat dus voornamelijk over mijn dochter. Ik heb geen behoefte aan haar als moeder, ze voelt ook niet als mijn moeder. Ze weet dat ik zwanger ben, maar weet ook dat ze zeker niet hoeft te verwachten dat ik haar over alles op de hoogte houdt en zeker niet dat ze bij mijn bevalling zal zijn. Mocht ons wat overkomen, dan gaat mijn dochter 100% niet naar mijn moeder. Denk je dat je het misschien fijn zou vinden om met iemand (professioneel) te praten. Of bijvoorbeeld contact op te nemen met een Doula, die begeleiden je tijdens de zwangerschap en bevalling. Dit is geen ouder en ook niet echt een vervanging, maar wel een vorm van zorg en begeleiden die je misschien fijn gaat vinden. Dikke knuffel! Het is niet makkelijk!
Ik begrijp je gevoelens. Mijn situatie is heel anders maar in resultaat hetzelfde. Mijn moeder is overleden gelijk na de geboorte van mijn kind. Een paar weken later... Ze vergeugde zich enorm op de komst van haar kleinkindje, ze heeft me gesteund tijdens de zwangerschap. Ik heb veel met haar gedeeld. Helaas kon ik mijn blijschap niet lang met haar delen. Het doet me enorm veel pijn dat ik aan haar niet kan vertellen wat vandaag mijn kindje al kan. Ik kan haar niet laten zien hoe erg trots ik ben op mijn kind en op mijzelf. Ik kan haar ook niet meer trots op ons zijn... Jij kunt misschien nog ooit je relatie met je moeder laten veranderen... Ik nooit meer. Sterkte!
Madelie ik herken me zeker in je verhaal. Het is zoveel rustiger en minder stressvol en het is beter zo maar ook hier soms moeilijke dagen er tussen. Ontzettend klote dat je 3 miskramen hebt gehad. Kan me niet voorstellen hoe dat moet voelen voor je. MyMiracle dat is ook zo als alles goed zit in het gezin/thuissituatie hoef je deze keuze niet te maken. Heb idd gehoord van Doula en ben daar ook wat meer over aan het uitzoeken. Ik heb een hele goede, wat oudere, vriendin gevraagd om me bij te staan en daar ben ik heel blij mee! kinderwens9 jeetje zeg wat een heftig en verdrietig verhaal ook! Ontzettend verdritetigop zo'n moment als wat het mooiste moment van je leven moet zijn. Snap heel goed dat je daar veel verdriet van hebt. Ik ben me ook bewust van het feit dat als ze komen te overlijden het niet meer kan. Bedoel het niet verkeerd maar ik ben beter af zonder ze en ik wil ook niet meer dat het goed komt. Wilde dit meer delen omdat ik me afvroeg hoe andere mensen met het gevoel omgaan.