Hoi dames Even mijn verhaal. Jullie kunnen er waarschijnlijk weinig mee, maar misschien lucht het voor mij wat op. Op 22 jarige leeftijd raakte ik zwanger en ben ik bevallen van mijn prachtige zoontje. Ik woonde op dit moment nog bij mijn ouders. Ik was net mijn baan kwijt geraakt en een huis hd ik nog niet. De biologische vader van mijn zoontje wilde uiteindelijk niks meer te maken hebben met ons. Heb het meerdere malen opnieuw geprobeerd, maar toen hij zei; 'zoontje bestaat niet voor mij' was ik er eigenlijk gelijk klaar mee. Heb er geen moeite mee gehad dat hij niet in ons leven was en was gewoon vanaf het begin een alleenstaande moeder met veel Hulp van mijn ouders. Snel na mijn bevalling kreeg ik contact met een oude vriend. Hij vond het erg dat ik in de steek gelaten was en snapte niet dat de biologische vader zijn kindje niet wilde kennen. Hij kon mijn ex dan ook echt niet uitstaan. Na een aantal weken kregen wij een relatie. Ik voelde me zo gelukkig. Een jongen van 23 die een relatie wil met een meid met een kind van een ander. Ik vond het bijzonder. Alleen na een tijd werd het contact tussen mijn vriend en ouders slechter. Ik woonde nog steeds thuis en mijn ouders kregen het idee dat mijn vriend ons wilde "afpakken". Mijn vriend had een huis gekocht met het idee dat we daar zouden gaan wonen als het helemaal klaar was. Hij wilde ontzettend graag een gezinnetje zijn en wilde niets liever dan dat mijn zoontje hem als zijn vader ging zien. Hij wou ook graag dat we papa tegen hem zeiden. Mijn ouders vonden dit al geen goed idee, maar goed het is toch zo gegaan. Een jaar later zag mijn zoontje mijn vriend al echt als zijn vader. Dit is ook wat mijn vriend zo ontzettend graag wilde. Ondertussen had ik voor mezelf een huisje gevonden. Ik wou graag een eigen plek en het huis van mijn vriend was een bouwval dat echt nog lang niet klaar is. Voor zijn huis hadden we al samen een keuken uitgezocht die er ook al in staat. Mijn zoontje zijn kamer was al helemaal uitgestippeld. Samen een badkamer uitgezocht. Dus ik zag de toekomst wel mooi in zo samen in dat huis. Na anderhalf jaar ging het Veel slechter tussen ons. Vooral naar zijn idee. Hij houdt nogal van vaak intiem zijn terwijl ik dat niet zo erg heb. Dat was al een punt waar we vaak ruzie over hadden. Maar ook over mijn zoontje. Ik ben best wel zacht en mijn vriend was gewoon hard en snel kwaad. Maar toch hadden mijn zoontje en ik respect voor hem. De ruzies werden steeds vaker en daardoor de zin in het intieme ging ook weg. Wat het alleen maar erger maakte. Daarnaast zit ik helaas thuis zonder werk. Maar ik heb wel thuis mijn verplichtingen. Ik was gewoon een huisvrouw. Met dag en nacht de zorg over mijn zoontje. 'S nachts was ik degene die er ook altijd uit moest omdat mijn zoontje echt alleen mij wou. Soms met veel frustratie van mijn vriend. Als mn zoontje 's nachts weer begon te huilen, werd hij soms al kwaad en begon al te vloeken en te zeggen dat ik hem weg moest leggen en moest laten doen. Of als mijn zoontje weer eens niet naar bed wilde, en het was al weer 4 dagen geleden dat we intiem waren geweest, kreeg ik ook al gelijk een hap en een snauw met als gevolg de zin; wordt weer niks vanavond' met een hoop gevloek en ruzie. Wat ik nooit snapte. Je kan toch je kind niet in bed leggen en laten huilen omdat je seks moet hebben? Of ben ik nou gek? Daarnaast zitten mijn ouders in de ziektewet vanwege best wel heftige problemen. Mijn zus zit ook in de ziektewet vanwege psychologische problemen. Mijn familie was voor hem ook te min. Hij zei maar al te vaak dat dit een rot dorp is met alleen maar zielige mensen in de bijstand. Niet direct gelinkt naar mijn familie, maar ik wist wel beter. Wat voor mij dus weer voor meer irritatie zorgde en ik nog minder mijn liefde kon laten zien wat dus nog meer ruzie veroorzaakte. En nu 2 weken geleden kwam hij thuis na zijn werk en zei dat hij vertrok. Hij kon het niet meer zei hij. Ik toonde te weinig affectie, hadden te weinig seks en hij werd gek in dit dorp omdat het alleen maar zielige mensen zijn die hier wonen. Bam!..en mijn zoontje dan? Ik vroeg of hij het echt niet meer wilde proberen, maar hij zei gewoon nee???? Ik kan dit nog steeds niet beseffen. Hij doet ten eerste net of het allemaal mijn eigen schuld is omdat ik niet intiem genoeg kon zijn, ik geen werk heb waardoor ik dus ook al niet goed genoeg was volgens mij. Maar hij heeft zo gesmeekt en gehuild omdat hij zo ontzettend graag de vader wilde zijn van mijn zoontje. Hij vond het zo erg dat zijn biologische vader hem in de steek had gelaten. Dat zou hij nooit doen! En nu is hij weg..mijn zoontje is helemaal in de war. Hij is 2 en beseft dus al veel en kan al goed praten. Hij zegt ook vaak als ik weg ben geweest; ' papa kwijt' , ' waar is papa'. Met tranen in zijn ogen. Dat breekt mijn hard in nog meer stukjes. Een belangrijk figuur is gewoon in een uur tijd volledig vrijwillig uit zijn leven gestapt alsof het niks is. Mijn ex heeft wel gehuild natuurlijk maar daar hebben we niks aan. Dit is gewoon allemaal te pijnlijk voor woorden en weet ook echt niet hoe ik hier mee om moet gaan. Sorry voor het lange verhaal, maar wilde het graag even kwijt. Zijn er nog meer alleenstaande moeders die dit hebben meegemaakt?
Ik kan me voorstellen dat je even helemaal van de kaart bent meis! Probeer zoveel mogelijk je kalmte te bewaren. Jij bent de stabiele factor in je zoons leven en dat blijf je, en daar mag je trots op zijn. Hoe je je vriend omschrijft klinkt het nu niet bepaald alsof hij jullie op de eerste plaats heeft. Hij klinkt eerlijk gezegd alsof hij behoorlijk egoïstisch is... Ik wens je veel sterkte met alles
Hij klinkt niet echt als de prins op het witte paard. Voor je zoontje vind ik het heel erg. Hij heeft hem dus nooit erkend ipv de biologische vader oid? En hij wil ook geen contact meer met je zoontje die jullie twee jaar samen hebben opgevoed zo'n beetje? Ik kan er met mijn pet niet bij. Bah. Ik heb het niet meegemaakt zelf, maar wilde je toch even een hart onder de riem steken. Probeer even alles voor jezelf op een rijtje te zetten en zorg dat je iemand hebt om je hart te luchten zodat je sterk kunt zijn voor je zoontje. Heel veel sterkte.
Heb je wel contact gehad met je ex om te bespreken of hij nog omgang met jouw zoontje wil? Je gaat er vanuit dat ze elkaar nooit meer zien nu, maar waarom? Heeft hij dat gezegd of heb je dat zelf bedacht? Ik zou het gewoon bespreken met hem. Geef aan dat hij zo graag papa wou zijn. Kind heeft zich nu gehecht aan hem. Dan kan hij niet zomaar plotsklaps helemaal uit zijn leven stappen. Hoe ziet hij dat voor zich. Laat hem die vraag maar beantwoorden. En dan gewoon zonder drama en huilen een normaal gesprek voeren.
Bedankt voor jullie reacties! Hij was wel lief hoor, maar gewoon heel anders dan in het begin. Ook snel gefrustreerd. Achteraf gezien was hij er misschien al lang achter dat hij niet meer met mij verder wou, maar het niet gedaan maakte vanwege mijn zoontje. We hebben geen contact meer. Hij heeft ook aangegeven geen contact meer te willen met mijn zoontje omdat dat te moeilijk is? Dus hij heeft ons gewoon volledig uit zijn leven verbannen. Hij gaat nu weer gewoon vrolijk verder met zijn leven want dat heeft hij terug natuurlijk. Geen gezinnetje meer, maar gewoon lekker feesten in het weekend en geen verantwoordelijkheid meer.
Misschien is dat een fase waar hij doorheen moet? Te jong veel verantwoordelijkheid dus nu heeft hij wat in te halen. Zie je wel meer bij mannen, zelfs nog als ze veel ouder zijn. Ik zou hem even met rust laten een week of twee. Maar daarna wel weer contact opnemen. Ik bedoel is leuk voor hem natuurlijk maar als het voor hem al 'te moeilijk' is, hoe verwacht hij dan dat je zoontje ermee omgaat.
Dat geloof ik wel dat dat een fase is. Hij heeft 2 jaar lang veel opgegeven voor ons gezinnetje natuurlijk. Hij ging nog wel eens uit maar niet meer elk weekend. Het is nu al 2,5 week uit. Een week geleden vroeg hij nog Hoe het ging met ons. Maar echt veel reactie heb ik op mijn berichtje niet gekregen. Volgens mij zoekt hij nu gewoon een jonge, zelfstandige meid die een baan heeft en nog geen verantwoordelijkheid over een kind. Dat het voor mijn zoontje niet goed is, snapt hij denk ik niet zo goed. Hij denkt dat het vanzelf wel over gaat. Toch niet normaal als je zo denkt? Eerst wil je dolgraag zijn vader zijn en dan maakt het je niks meer uit of mijn zoontje verdriet heeft en in de war is. ik ben ook helemaal in de war. Ik snap er zelf gewoon niets van. Waarom niet vechten voor een relatie als er kinderen zijn ook al is het niet je eigen kind.
Probeer het om te draaien. Zit je nou echt te wachten op zo'n pannenkoek die dergelijke gedachtengangen heeft over seks? Is het leuk voor je zoontje om een vader te hebben die hard is in de opvoeding, terwijl jij niet zo bent? Ik zou bijna zeggen dat je hier mooi van af bent gekomen. Lekker laten lopen. Je bent wel wat meer waard en je zoontje ook.
Je hebt gelijk @justme1978 Ik moet blij zijn! Ben er sinds vandaag ook achter dat hij al met iemand anders bezig is terwijl het nog maar 2 weken uit is. dat wil echt wel zeggen dat hij niet meer van me hield en alle herinneringen echt helemaal niks meer voorstellen. Dat hij zo snel nee zei op de vraag of hij het niet meer wilde proberen snap ik nu ook.. Hij was gewoon al gek op iemand anders. Ik snap niet hoe andere mensen hier mee dealen maar dit maakt een mens toch kapot ?
Nouu wat een debiel zeg sorry. Eerst wil hij de vader van je zoon zijn en nu opeens pats boem weg terwijl je zoontje hem als papa ziet. Zo iemand verdient jou en je zoontje dus niet. Laat hem in zijn eigen waarde. Ik hoop dat je een werk vindt en zelf zorgt voor je zoontje. Succes
Dikke knuffel meid maar beter zonder hem. Heb niet helemaal gelijk zoiets meegemaakt. Maar ook weer met een oude vriend contact gekregen iets meer als 1.5 jaar geleden. Direct eerlijk gezegd dat ik nog niet op een relatie zat te wachten , ik er echt niet klaar voor was. Nee geen probleem. Wist dat ik dat van dezelfde donor nog een kindje wilde. Allemaal geen probleem. Mijn zoon was gehecht aan hem aan het raken als goede vriend. En toen meneer door had dat er echt geen relatie kwam, was hij kwaad en keek niet meer om. Ook niet naar zoon. Terwijl ik hem hiervoor had gewaarschuwd.