Hoi meiden, Ik heb hier wat berichtjes zitten lezen, in de hoop dat ik misschien een verhaal tegen zou komen waar ik het een en ander in zou herkennen. Ik ben natuurlijk wel wat bekende dingen tegen gekomen maar heb toch de behoefte m'n eigen vraag hier neer te zetten. Wat moet je doen als je wordt verlaten, door onbekende reden, en hier na een jaar nog altijd geen vrede mee kan hebben? Begrijp me niet verkeerd, ik heb niet een jaar lang huilend op de bank doorgebracht en mezelf verteld hoe zielig ik wel niet was. Ik heb na drie weken alweer geprobeerd de draad op te pakken. Kom op, ik heb twee kleintjes! Er is geen alternatief! Ik werd zelfs verliefd, kwam echt een leuke vent tegen, eerst de boot wat afgehouden maar na een maand of drie toch wel tegen mezelf toegegeven dat ik hem echt méér dan leuk vind en hij mij ook. Met de kids gaat het naar omstandigheden goed, ze waren ten tijde van het vertrek van papa 2 en net 5, en omdat we over het algemeen nog best goed door een deur kunnen hadden de kleintjes er weinig last van. Kortom, de reactie die nu in jullie hoofden zal zitten is: WAT is je probleem dan.... Dat is het hem dus net. Ik kan nog altijd geen afstand nemen van m'n oude leven. Het voelt nog steeds als een gapende wond. Ik mis wat we hadden, de man die ik had. ( die is er niet meer, hij is echt flink veranderd) Ik krijg steken van jaloezie als ik 'gelukkige gezinnetjes' over straat zie fietsen. Ik wil zoo ontzettend graag verder. Mijn nieuwe vriend verdient dit ook niet. Ik wil niet eens zozeer tips, of jawel, dat ook graag uiteraard, maar ik zou het alleen al zo fijn vinden om van iemand te horen dat ze dit herkent. Dat ik niet de enige ben....
Ik heb bijna dezelfde situatie... Ik begrijp daarom als geen ander hoe je je voelt. Ik doe nu maar alsof hij dood is. Dat maakt het wat makkelijker.
@nahla Bedankt voor je reactie. Ik begrijp dat jouw ex je kindje dan helemaal niet ziet of wel? Want anders is doen alsof hij dood is denk ik onmogelijk?
Ik begrijp ook hoe jij je voelt. Zou ook heel erg graag gewoon een gelukkig gezin willen zijn in plaats van een alleenstaande moeder. Hier al anderhalf jaar alleenstaande moeder zonder nieuwe liefde omdat ik steeds aan ex bleef hangen Pffff.. We zien elkaar nu gelukkig nog maar 1x per week en hebben ook nog maar 1x per week kort contact waardoor ik hoop dat ik hem nu eindelijk eens los kan gaan laten. Sterkte!
@brintA: Erg he als dat maar niet lukt. Ik wil het namelijk echt supergraag. Het lijkt me zo bevrijdend. Wat was bij jullie de reden vd breakup? Ik kan me nl voorstellen dat wanneer je man een klootzak is, dat je dat veel makkelijker loslaat. Wij hebben nog vrij regelmatig contact, bijna elke dag wel, omdat de kinderen natuurlijk nog niet zelf een mobieltje hebben ofzo. Hoe is dat bij jullie?
Hahaha, ik denk dat ik wel weet welk scheldwoord je hebt genoemd . De vader van mijn kindje heeft iemand anders zwanger gemaakt en is gewoon onbetrouwbaar. Het lastige is dat hij naast het onbetrouwbare wel een hele lieve man is. Bij jou is het om onbekende reden uitgegaan? Dat lijkt mij al helemaal lastig te accepteren!
Jeetje dat lijkt me ook heftig om te accepteren zeg. Is hij nu samen met haar ook of niet? Ja dat woord bedoel ik idd. Lol! Hier was zijn gevoel ineens weg. Zomaar. Patsboem. In februari met Valentijnsdag nog een kaart gehad met de liefste woorden erin, dat deed hij wel vaker, hij was best attent met dat soort dingen, en daarna vanaf de zomervakantie was hij in zichzelf gekeerd enz. In November heeft hij toen voor t eerst uitgesproken dat hij niet wist of dit is wat hij wilde. Ik schrok me rot. Maar we gingen eigenlijk rustig verder op de oude voet dus dacht dat het een bevlieging was geweest. Wel relatietherapie genomen, kon nooit kwaad dachten we. In januari nog naar Eurodisney geweest met z'n viertjes, alles koek en ei, heel gezellig. Ook een vakantie geboekt voor in de zomervakantie dus ik dacht we komen hier gelukkig goed doorheen! En in juni barstte er iets bij hem: hij gaf aan de vakantie te willen annuleren, hij zag t niet zitten om met mij twee weken weg te zijn. Die was hard. Toen heeft hij z'n spullen gepakt en is weggegaan. We hebben de therapie nog wel doorgezet, hij sprak uit dat hij hoopte dat dit tijdelijk was en bladibla, maar ik heb aan niks gemerkt dat hij er nog voor wilde gaan. Afgelopen november heeft hij gezegd er echt mee te willen stoppen. Ik bevat t nog steeds niet helemaal lijkt het wel. Misschien komt het ook omdat nu bijna het convenant klaar is, dat het ineens zo ECHTE wordt ofzo. En ook ons zoontje heeft er de laatste tijd wat meer vragen over en moeite mee. Als ze naar papa gaan vraagt hij tegenwoordig vaak: ga jij dan ook mee mam? En ik breek dan een beetje maar houd me altijd groot en zeg dan iets van: nee, ik heb toch hier eten in de koelkast ofzo. Terwijl ik het liefst wil zeggen: ja dat wil papa niet... Maar goed dan maar tong afbijten... Pfff
Nee hij is ook niet meer samen met haar, heeft momenteel een paar scharrels en ondertussen blijft hij vertellen hoe verliefd hij wel niet op mij is en dat hij mijn aanwezigheid mist nu ik sinds 3/4 weken afstand van hem heb genomen. Kan je toch niet serieus nemen zo'n man.. Wat heftig zeg! En wat moet dat verwarrend voor je zijn. De ene keer zijn de gevoelens er nog wel, dan opeens niet meer, dan weer wel enz. Ik weet nog dat ik ooit een relatie had vroeger waarbij het ook plots over was zonder dat ik de reden wist. Vond dat zo onwijs zwaar om te accepteren. Bij mij weet ik nu nog dat het beter zo is omdat hij onbetrouwbaar is en altijd zal blijven, bij jou blijf je denk ik altijd wel stille hoop houden? Maar hoe zit het dan met je nieuwe vriend? Vult hij niet een beetje de leegte in van het gemis van je ex? Ik hoop namelijk ooit weer een man te vinden zodat ik echt klaar kan zijn met ex, maar dat zie ik dan misschien te rooskleurig in?
Nee ik denk dat je dat niet te rooskleurig inziet. Dat moet toch weer gaan lukken. Maar het duurt gewoon zo allejezus lang. M'n nieuwe vriend is de liefste en de leukste, echt serieus alles wat een vrouw maar kan wensen, maar toch kan ik m'n bijna ex mam nog niet helemaal loslaten. Ik wil het echt graag. Wat je schrijft over hoop houden, ik denk dat ik dat ergens toch wel doe of gedaan heb. Dat hij in zou gaan zien wat hij mist, wat hij achterlaat, maar helaas. Z'n keuze is definitief. En daarbij is hij inmiddels ook niet meer de man die ik trouwde 7 jaar geleden. Hij is echt heel erg veranderd dit laatste jaar
Heb je OP gelezen.. herken mezelf wel een beetje erin, ik probeer ook los te komen van de vader van mijn zoontje. Vind het alleen vervelend nu dat hij constant manieren zoekt om toch weer mijn aandacht te krijgen.. alsof hij probeert grip te krijgen op mijn leven. Hij is een constante stoorzender op het moment. Afspraken omtrent updates over zoontje komt hij niet na, ik krijg uitnodigingen van hem op bv LinkedIn etc. Ik probeer het allemaal maar te negeren, maar vervelend vind ik het wel en ik merk dat het energie vreet. Ben eigenlijk echt boos op hem, dat hij zo respectloos om gaat met onze afspraken/ mijn wensen. Regelingen die we hebben getroffen zijn tot stand gekomen nadat ik had aangegeven dat ik niet elke keer maar kan springen als hij roept omdat ik ook mijn eigen leven heb nu en dat zijn gedrag stress veroorzaakt.. hij zocht op een gegeven moment echt om de dag contact en als ik niet snel genoeg reageerde bleef hij bellen etc. net zolang totdat ik op nam. Sinds we de afspraken hebben gemaakt en op papier hebben gezet in maart, heeft hij zich er pas 1x aan gehouden.. Ik heb geen zin in boze berichtjes heen en weer dus heb me voorgenomen e.e.a. bespreekbaar te maken tijdens zijn volgende bezoek (dit weekend). Mijn hoofd redeneert ook een beetje zoals Brinta: hoop ook een leuke, lieve man tegen te komen waardoor ik echt alleen maar vooruit zal kijken - gek genoeg denkt mijn hoofd dat het dan pas echt definitief is. Ik heb het niet slecht nu, maar het lijkt me gewoon zoveel leuker/gezelliger met een leuke man aan mijn zij.
Ik herken dit wel, als is het voor mij langer geleden en zit ik nu wel in een relatie met de vader van mijn jongste. Als de reden van de breuk vanaf de ander komt, ontstaat er een situatie die je zelf niet wilt. Nooit gewenst hebt. Je hebt ooit geprobeerd zwanger te worden, in een relatie, om samen een kindje op te voeden. Je moet dan afscheid nemen van je beeld van een gezinnetje. Dat is ook echt rouwen! Dat is zwaar en heftig. Er hoort een heel stuk erkenning bij, dit is niet leuk en niet hoe je het wilde. Juist als je je schouders eronder zet, kun je vergeten verdriet te hebben. ( zeg ik heel wijs, terwijl ik straks naar therapie ga om mijn dingen te verwerken) heb wat medeleven, compassie met jezelf.
Bedankt voor jullie reacties. Het is idd gewoon een keihard rouwproces. En ik moet er doorheen. Inderdaad het beeld van m'n tiptop gezinnetje is PANG kapot gegaan en daar ben ik boos en verdrietig over. Ook het feit dat ik nu soms een weekend m'n kindjes niet kan zien neem ik hem ontzettend kwalijk. Ik vind het fijn dat ze daar zijn en zich happy voelen over t algemeen maar toch steekt er dan van binnen iets. Hij doet me dat aan, zo zie ik t nu nog. Ik hoop dat de acceptatie gauw gaat komen. Ik heb begin juli een eerste afspraak bij een psychotherapeute die gespecialiseerd is in rouwverwerking/ loslaten. Ik hoop dat ik wat tips en trics krijg. Xx
Ook vanuit hier herkenning. Toen onze jongste 2 maanden oud was, twijfelde mijn man aan onze relatie. Om vervolgens binnen 2 maanden de scheiding aan te kondigen. Ik snap het nog steeds niet!! Een echte reden heb ik ook nooit gehad behalve dat de liefde over is. M'n beeld van een leuk, gelukkig en compleet gezinnetje (want zo zag ik ons gezin) spatte in 1x uit elkaar. Erg heftig. Zeker gezien ik dit niet heb zien aankomen en naast al het verdriet er dus ook van alles geregeld moet worden voor de scheiding. Ook ik vind dat hij de kinderen en mij vanalles aan doet door de keuze die hij heeft gemaakt. Ondertussen heb ik hulp gezocht bij een psycholoog. Ik hoop dat ik me ooit kan neerleggen bij zijn keuze, want snappen zal ik het nooit! Ik vind het heel krachtig van jou dat je hulp zoekt om het een plekje te kunnen gaan geven. Veel sterkte.
Ik voel precies zoals jullie je voelen. Hier nog erg vers, maar ook zo plotseling dat onze relatie is verbroken. Hopelijk slijt dit, maar fijn om te lezen dat er ook begeleiding voor bestaat...
ik ben de gene geweest die de stekker eruit getrokken heeft en toch voel ik het zelfde als jullie. er is niet een dag geweest dat ik getwijfeld heb of ik hem terug wil. wel mis ik 'het gezin.' vrij snel na de scheiding leerde ik een jongen kennen die altijd voor me klaar stond en me een luisterend oor bood. na een maand kreeg ik me woning en heeft hij geholpen om het mooi te maken. daarom heeft hij ook snel me dochter al ontmoet. helaas werkte de relatie uiteindelijk toch niet. we paste eigenlijk echt niet bij elkaar, maar omdat hij mij 'het gezinsleven' bood kon ik hem moeilijk loslaten. hij was de perfecte papa figuur en dat wou ik super graag voor mijn dochter. nu dus pas 1 maand echt vrijgezel en valt me moeilijk. mis de zondagochtenden. ik mis de blijdschap van me dochter als 'papa' thuis komt. ik vind het niet leuk om straks met haar alleen op vakantie te gaan tussen alle gelukkige gezinnen.
Ik kan niet echt de juiste woorden vinden. Want ik vind het zo verdrietig voor je dit! En het is ook wel een beetje herkenbaar Zo het verhaal te lezen krijg ik het idee dat er toch ook wel gevoelens voor een ander bij hem in het spel waren... Kan dat? Moeilijk, voor jou en je zoontje. Je mag het hem best uitleggen denk ik toch? Niet dat je kwaad spreekt over zijn papa maar wel dat je zegt, papa en mama wonen nu apart en als je naar papa gaat dan blijft mama hier en dan houd mama nog net zo veel van jou.. Zoiets? Heel herkenbaar wat je schrijft. Ook over je nieuwe vriend. Ik heb geen nieuwe vriend en ik heb ook nog steeds hoop dat mn ex ooit eens wakker word en terug komt, maar het lijkt een beetje valse hoop te worden zo onderhand.. Mijn theorie is dat de vader van je kind toch 'bijzonder' voor je blijft omdat jullie iets delen, het mooiste in je leven en die band die je hebt dus kindje en de ouders die kan niemand vervangen, dus vandaar dat ik denk dat je huidige vriend toch niet helemaal dat gene bij jou te weeg brengt als de vader van je kindje. Ook dat boos zijn omdat je je kindjes nu niet kan zien in de weekenden is zo terecht eigenlijk. Wees lief voor jezelf op die momenten, want het is ook heel erg verdrietig als je dan ineens ook je kindjes moet missen. (herkenbaar hoor) Veel liefs voor jou en je zoontje, je bent sterk zo te lezen!
Had ook mijn verhaal kunnen zijn.. ik wil ook graag Hulp zoeken omdat ik het soms niet meer trek en hij gewoon verder gaat en alles ik vind het nog steeds lastig een plek te geven. Toch durf ik de stap voor Hulp nemen niet helemaal te nemen als ik me wel ok voel dan schuif ik het meteen weer weg maar als ik me rot voel baal ik weer dat ik het nog niet hen gedurfd