Ja, hoe begin ik… Ik weet ook eigenlijk niet wat ik wil met dit bericht... Ik zit in het begin van de rouw. Anderhalve week geleden is mijn vader naar de huisarts gegaan met hoofdpijn. Hij was nog herstellende van corona, dus heeft de aanblijvende hoofdpijn daar aan gewijd. En de huisarts ook bij zijn 2 (!) vorige bezoeken. Hij is eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis en is daar direct opgenomen. Hij bleek hij een tumor te hebben en de vooruitzichten waren slecht. De tumor was operabel dus daar zouden we wat tijd mee kopen. De operatie zou plaatsvinden in een academisch ziekenhuis en hij mocht die afspraak thuis afwachten. Ze hebben hem de dag dat hij naar huis mocht om 7 uur medicijnen gebracht en hij was vrolijk en aanspreekbaar. Om 7.15 is hij dood gevonden. Nog geen 60. Reanimatie mocht niet baten… De tijd tussen diagnose en overlijden was 4 dagen. Hij liep met zijn telefoon in zijn achterzak gewoon even naar de huisarts… Hij is nooit meer thuisgekomen en nu is hij er niet meer. De uitvaart is achter de rug dus die sneltrein is gestopt. En nu sta ik dus stil en ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet. Mijn vader was mijn fundering en de belangrijkste (en vaak enigste) stabiele factor in mijn leven. Hij nam ook een grote plek in, in mijn leven en die van mijn dochter. Het verdriet voelt zo groot dat zelfs kleding soms claustrofobisch voelt. Ik heb, na een lange medische molen, een hele mooie dochter van nu 17 maanden en ik vind haar op dit moment zo veel! Hoe veel ik van haar houd, ik heb gewoon nauwelijks ‘ruimte’ voor haar. Het verdriet neemt teveel plek in. Hoe doe je dit?! ‘Doorgaan’ terwijl alles stil lijkt te staan? Er voldoende zijn voor je kind(eren) terwijl je zo vol zit met je eigen verdriet en emoties? Rationeel weet ik, dat het beter wordt. Maar nu is alles donker en leeg en weet ik gewoon niet hoe ik verder moet…
oh wat vreselijk. voor jou voor de hele familie. misschien kun je contact opnemen met een rouwtherapeut. die kan je helpen om met verlies om te gaan. heel veel sterkte.
Gecondoleerd met het verlies van je vader, wat een verdriet en gemis zal dit zijn voor je. Heb je een partner? En heb je verder mensen om je heen? Een vriendin, verdere familie? Ik denk dat het goed is dat je in ieder geval weet dat je dit verlies niet alleen hoeft te dragen, dat er mensen om jou en je dochter heen staan die je kunnen helpen. Al is dat maar op praktisch gebied, even op je dochter passen zodat jij tijd voor jezelf hebt. Of iemand die eens een maaltijd voor je kookt zodat je daar zelf niet over na hoeft te denken. Wat betreft het verlies van een ouder, daar heb ik geen ervaring mee. Ik ben wel mijn zus verloren, dat is nu tien jaar geleden. Wat ik fijn vond om toen te horen was dat die keiharde pijn weg gaat. Het echte rauwe gaat er af. Dat heeft tijd nodig en je zal een nieuwe vorm moeten vinden van jezelf want je bent niet meer diegene toen je vader nog leefde. Maar het wordt beter. Het eerste jaar vond ik het allermoeilijkst omdat je dan ook alle eerste keren zonder die persoon moet meemaken en dat is vaak confronterend. Tot slot, als je er zelf behoefte aan hebt zou je ook met een professioneel iemand kunnen gaan praten want zoals ik het lees is zijn overlijden heel plotseling geweest en dat is erg traumatisch. Misschien dat iets van therapie daarbij kan helpen, maar is natuurlijk maar net wat bij jou past.
Gecondoleerd. Mijn vader is jaren terug heel onverwacht overleden. Mijn moeder draaide zich en toen was hij er ook niet meer. Wat mij erg hielp om het per af te bekijken en me niet af te vragen hoe ik eigenlijk zou moeten reageren.
Ik wil je heel veel kracht en sterkte wensen. Ik heb helaas geen antwoord voor je en ook niet echt tips, ik zit er zelf momenteel ook middenin. Een maand geleden is mijn vader ook onverwacht overleden. Hij was die ochtend niet helemaal lekker, 's middags werd dat nog wat erger. De huisarts is gekomen en hij is naar het ziekenhuis gestuurd met verdenking van hersenvliesontsteking. Ze leken er mooi op tijd bij te zijn en er waren weinig/geen zorgen bij de artsen, maar 's avonds was hij er al niet meer. Ik heb hem ook niet meer levend gezien, omdat ik dacht dat alles goed ging en we de volgende dag nog langs zouden kunnen. Ik vind het verschrikkelijk dat hij zijn laatste uur alleen door heeft gebracht. Mijn moeder en broertje waren mee naar het ziekenhuis, maar die zijn naar huis gestuurd door de artsen, omdat mijn vader gewoon op de polikliniek lag en niet op de IC. Het enige wat mij nu helpt is bedenken dat hij zelf weinig heeft geleden (hoop/denk ik) en er over blijven praten.
Laat het verdriet er gewoon zijn en eruit. Doorgaan hoeft nu niet, dan kan op een moment waarvan jij vindt dat het tijd is om door te gaan. Ik weet ook niet wat je fijn vindt; een schema zodat jij weet wanneer je wat moet doen tav de kinderen en daar tussendoor mag je verdriet hebben. Misschien kan je de kinderen even ergens laten logeren zodat het verdriet er helemaal uit mag, waar voel jij je het fijnste bij?
Gecondoleerd met dit grote verlies. Ik heb helaas geen tips voor je, maar ik wil je veel kracht en troost toewensen. Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt die je iets uit handen kan nemen.
Wat een verdriet, wat zal het je vreselijk overvallen hebben allemaal. Heel veel sterkte met het verwerken van alles en een dikke knuffel.
Gecondoleerd en heel veel sterkte. Wat ontzettend verdrietig dat je stabiele rots niet meer lijfelijk in je leven in. Mijn moeder heeft een lange lijdensweg/ traject van ziekzijn gehad, dus als je zo abrupt afscheid moet nemen van je ouder ken ik niet. In gedachten bij je
Wat erg! Gecondoleerd! Ik ben zelf mijn moeder verloren( niet onverwachts, kanker) de enige tip die ik voor je heb is; laat alles over je heen komen.. accepteer wat het met je doet.. dus huil als je wil huilen..wees boos als je je zo voelt. Neem de tijd voor het rouwen. Sterkte!
Verschrikkelijk lieve TS. Gecondoleerd ♥️ Wat een heftige situatie moet dit voor jullie zijn... Wij maken dit nu ook van dichtbij mee. Een paar weken geleden is de oom van mijn man (aangetrouwd, man van zijn tante) plotseling overleden tijdens zijn slaap. Vooral hun oudste dochter heeft het er nog steeds waanzinnig moeilijk mee, begrijpelijk ook natuurlijk. Het is heel pijnlijk om iemand van zo dichtbij zo te zien lijden terwijl je eigenlijk niks kan doen.
Gecondoleerd, heel heftig allemaal. Mijn vader is anderhalf jaar geleden plots overleden. Om 17 uur naar de huisarts met vermoeden van hartklachten, bij de huisarts nauwelijks aanspreekbaar vanwege zuurstofgebrek, met ambulance naar ziekenhuis gebracht en 21:40 is hij overleden. Mijn moeder en dochter waren er gelukkig bij, ik ben dankbaar dat ik hem smiddags nog heb gezien. Wij dachten ook dat het wel mee zou vallen maar zo snel kan het dus gaan. Wat bij ons hielp; als familie praten we er veel over. De scherpe randjes zijn er inmiddels af. Mijn moeder heeft het er af en toe nog moeilijk mee. Ze wil graag verhuizen omdat die woning steeds herinneringen oproept. Veel sterkte de komende tijd.
Gecondoleerd Mijn vader is ook plots overleden, toen hij 47 was nu 24 jaar geleden. Hij ging 's avonds naar bed en werd 's ochtends niet meer wakker. Praat erover met je partner(als je die hebt), familie en vrienden. Laat je verdriet er zijn, huil, ook mag je boos zijn als je je boos voelt. Misschien helpt het om met de zorgverleners nog een gesprek aan te gaan over wat er gebeurd is. Maar probeer ook zeker op een positieve manier aan je vader terug te denken, mooie herinneringen ophalen. Ga ook naar buiten, zoek wat afleiding. Speel met je dochter. Het blijft moeilijk al gaat het na een tijdje wel beter, klinkt cliché maar je moet je weg erin zien te vinden en geef dat de tijd die je nodig hebt. Niemand kan zeggen hoe lang dat duurt
Mijn moeder heb ik ook onverwachts verloren, ze mocht maar 58 worden. Ik was net 6 weken bevallen geleden bevallen van mijn dochter. Ik herken je gevoelens zo goed! Mijn moeder was ook mijn alles, we deden ook heel veel samen. Ze was een groot deel van mijn leven en van mijn gezin. Het verdriet en de ongeloof slokt je zo op dat het je letterlijk en figuurlijk de adem beneemt. Wat ik je mee wil geven is laat het toe en trek aan de bel als het nodig is. Ik ben mezelf toen helemaal verloren en heb toen door mijn verdriet verkeerde keuzes gemaakt en bijna alles om me heen kapot gemaakt. Hoop dat je iemand hebt om je hart bij te luchten. Mijn pb staat in ieder geval open. Heel veel sterkte….