Gecondoleerd. Wat vreselijk moeilijk voor je. Dit geeft echt tijd nodig. Laat je zoveel mogelijk helpen met de praktische dingen. En neem vooral de tijd om te rouwen. Niks moet. Alleen dat wat voor jou het beste voelt. Heel veel sterkte. Toen ik mijn vader verloor wisten we dit kan tevoren. En we hadden al een heel proces doorgemaakt. De boosheid/onrecht de acceptatie dat het zo was. Hebben we samen met hem mogen verwerken. En nog was ik weken totaal van slag. En begon ik pas maanden later weer een beetje normaal te functioneren, zonder om alles te moeten huilen. Dat was in 2016. En nog mis ik hem. Dat gaat nooit meer weg.
Mijn vader was 58 toen hij 5 dagen na zijn diagnose overleed. Ik was 25 weken zwanger van mijn oudste zoon en ik was zo boos. Hij was zó trots dat hij opa zou gaan worden en hij heeft dat niet mogen meemaken. Ik kwam in die periode dit gedicht tegen en het is zo waar. Het wordt beter maar een plekje geven en verder gaan, daar geloof ik niet in.
Wat verschrikkelijk Mijn vader was ziek (ernstig copd) dus wij wisten op een gegeven moment wel dat het niet lang meer zou duren. Toch kwam het voor mij onverwacht omdat ik de laatste 4 maanden van zijn leven geen contact met hem had dankzij mijn zus. Je wereld staat opeens stil. Ik weet nog goed dat ik de volgende dag het nieuws zag en dacht hoe kan alles nou gewoon doorgaan terwijl papa weg is. Het is nu bijna 13,5 jaar geleden, ik was net een paar maanden 20. Probeer niet te ver vooruit te kijken. Bekijk het dag per dag. En luister echt vooral naar je gevoel. Huil, schreeuw, gooi met iets, luister naar muziek, wat dan ook; doe waar jij op dat moment behoefte aan hebt. Heb je een partner? Goede vrienden? Praat erover als je dat fijn vind. En bedenk dat er geen tijd staat voor rouwen. Bij mij kwam de ergste klap pas na een jaar. Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. En, ookal weet ik heel goed hoe gek dit nu klinkt, die allergste en aller pijnlijkste randjes gaan er echt op den duur vanaf... Het verdriet gaat nooit helemaal weg, maar je gaat er mee leren leven... Dikke knuffel en heel veel sterkte ❤️
Heel veel sterkte met deze moeilijke tijd. Mijn moeder is 8 jaar geleden plotseling overleden aan een hartaanval. Eerst voelde het alsof ik steeds wegzakte in een soort diepe put, letterlijk alsof ik viel. Later voelde het meer alsof al mijn gevoelend werden gesmoord onder een zware donkere deken van verdriet. De eerste weken hebben mijn schoonouders en vrienden veel geholpen. Mijn man mocht ook extra verlof opnemen van zijn baas om mij te ondersteunen. Maar achteraf denk ik juist dat de kinderen me er ook doorheen hebben gesleept, zonder kinderen zou ik helemaal geen reden hebben gehad om mezelf op te pakken en door te gaan. Dingen die mij het meest hielpen: - met mijn lieve vriendin savonds een stuk wandelen in het donker en alles eruit gooien - een gesprek met mijn eigen huisarts om rust te krijgen over het medische stuk - Toen na een paar maanden de ergste rauwe randen van de pijn af waren ging ik 1 avond in de week naar oude fotos kijken boven op zolder en dan mocht ik net zolang huilen als ik wou. Dan kon ik er weer een week tegen daarna.
veel sterkte en gecondoleerd. heel heftig zeg! ook ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt, en het is heel herkenbaar hoe je je voelt. ik heb bijna 6 jaar geleden mijn moeder gevonden. gelukkig lag ze in bed. was heel onverwachts, de avond ervoor had mijn gezin met haar gegeten. ik was ziek, dat vond ik zo erg, dat ik haar niet meer heb gezien. je gaat je wel beter voelen, maar het is zo moeilijk in te denken wanneer je er nog maar net in zit, en dat geeft ook niet, bekijk het per dag.
Sterkte moeilijk he dat de wereld maar door blijft gaan terwijl jij wil schreeuwen: stop! Mijn wereld staat stil! Heel herkenbaar helaas. In oktober is mijn vader plotseling overleden: ik was 9 weken zwanger. Mijn kind ophalen van school, gaf zo'n spanning. Ik stond er verloren bij: enige dat ik dacht... wat doe ik hier, ik heb geen papa meer! Boodschappen doen voelde zinloos. Ik haatte het als mijn man klaagde dat het huis rommelig was: mijn vader was dood! Ik heb tegen hem geschreeuwd dat hij het pas zou begrijpen als zijn vader ook dood was: ik was zo vreselijk verdrietig en voelde mij zo verloren. Ik was ook super snel overprikkeld, de kinderen waren mij snel teveel. Ik wou t liefste in rust, alleen zijn. Ik was mijzelf echt verloren: wie was ik zonder papa? Hoe kon de wereld ooit weer leuk worden? Ik heb paar gesprekken met de praktijkondersteuner gehad: ik had dagelijks zo'n stress gevoel. Kreeg zelfs paniekaanvallen. Ik heb bijna alle verjaardagen afgezegd buitenshuis. Lukte gewoon niet: hoe vol de kamer ook zat, de leegte van pa die zo werd gemist was oorverdovend. Ik heb het rouwproces omarmt. In al zijn lelijkheid en ik merk nu, 5 maanden verder, dat het leven ook zonder pa leuk kan zijn. Ik kan genieten van tv kijken weer, ik kan klagen over kleine dingen, ik ben er oke mee dat alle herinneringen die we nu maken zonder pa zijn. De wereld draait door, ik draai weer mee. Maar kan wel ineens worden overvallen door rouw. Die batterij uit de afstandsbediening die pa erij had gezet voor mij en nu leeg was.... De spanning heb ik nog wel in mijn lijf, maar wel veel minder. Ik denk elke dag wel aan hem, ik mis hem. Maar ik functioneer weer. Wij hebben, op verzoek van ziekenhuis, autopsie laten doen. Eind december was het dossier compleet. Hij mankeerde van alles en tegelijkertijd was er geen 1 oorzaak te vinden waarom hij ineens overleedt. Samenloop van alles bij elkaar. Geen enkel onderzoek had dit kunnen voorkomen, op de dag zelf had niets de uitkomst kunnen veranderden. Dat heeft mij zoveel rust gegegeven. Er was geen 'wat als' meer. De gesprekken met de artsen hielpen enorm om het plaatje duidelijk te krijgen. Je kan een gesprek met de huisarts aangaan om medische kant meer helder te krijgen. Ik had en heb 1 mantra: ook deze dag gaat weer voorbij. Hoe waardeloos de dag is, deze dag gaat weer voorbij. Dat maakte het meer behapbaar, het echt per dag bekijken.
Wat een klap, @Basilicum. Wat moet dat oneerlijk voelen en ontzettend veel verdriet geven. Ik lees al meerdere verhalen van herkenning hier. Ik hoop dat je dat nu wat helpt. En laat de mensen er om je heen er voor je zijn. Gecondoleerd en heel veel sterkte.
@Basilicum Allereerst gecondoleerd met dit verschrikkelijke verlies en heel veel sterkte de komende periode. Ik ben zelf in november 2021 mijn vader verloren toen ik 35 weken zwanger was. Hij ging 3 weken daarvoor naar de dokter ivm een langdurige verkoudheid en daarbij horende pijn in zijn longen. Dit bleek longkanker stadium 4 te zijn met uitzaaingen naar botten, lever en lymfeklieren. Einde verhaal Geschatte tijd 1-2 jaar met chemo, 6 maanden - 1 jaar zonder chemo.Punctie van de lever gehad en bleek zeer agressief en moest direct de volgende dag chemo, anders zou hij einde van de week niet eens halen. Week later alsnog verleden aan een bloedvergiftiging Hij was mijn rots in de branding en heeft zoveel verdriet gehad omdat zwanger worden maar niet wilde lukken bij ons. En daar werd ik toch vitaal zwanger, op dat moment inmiddels 35 weken, wat was hij trots en plots werd zo uit ons leven gerukt. 70 jaar, net met pensioen en stond nog vol in het leven..... Ik kan me indenken hoe je je moet voelen en ik voel het nu na bijna 1,5 jaar nog steeds zo, al zijn de allerscherpste randjes er iets vanaf. Ik ben uiteindelijk gaan praten met een psycholoog, ik wist niet meer wat ik met mijn gevoel aan moest. Dat heeft de allerscherpste randjes wat eraf gehaald, maar toch is er nog steeds best veel verdriet en ook nog ongeloof. Als het goed voelt, zoek iemand om mee te praten, dat kan een vriendin zijn, of een professional. Probeer je verdriet, maar ook vragen niet op te kroppen. Neem de tijd om te rouwen en doe vooral waar jij je goed bij voelt. Er is helaas geen handboek voor of een tijdslijn. Iedereen verwerkt op zijn/haar eigen manier. Nogmaals heel veel sterkte en mijn pb staat voor je open.
Gecondoleerd met dit grote verlies. Ik mijn moeder v 61 redelijk onverwachts verloren afgelopen augustus. Ze was ziek maar haar overlijden was ook met een week een feit wat we toen niet aan zagen komen. Het verdriet is groot en blijft dat ook nog wel. Ik rouw nu pas echt steeds meer voor mijn gevoel. Weet dat het er mag zijn en dat hoe jij je voelt oké is. Maak gebruik van je omgeving, vrienden/kennissen/familie. Voor even een paar uurtjes oppassen bijv. Mensen helpen je graag ze weten vaak alleen niet hoe. Anderzijds ben ik wel meteen zo normaal mogelijk "door gegaan". Dus weer werken, naar een verjaardag,naar buiten etc. Ik merkte dat voor mij het niet hielp om tegen de muur te gaan zitten staren. Ik vond en vind onder de mensen zijn met momenten heel erg fijn, ben ook veel bij mijn vader en onderneem af en toe wat met hem en mijn broers. Het voelt goed om dat te doen,juist omdat mijn moeder dit zo graag deed. Maar wat voor mij werkt hoeft niet voor jou zo te zijn. Het rouwen en verdriet combineren met jong kind is pittig, anderzijds is zij jou "gedwongen" afleiding. Mijn zoon is ouder, wij kunnen het verdriet al wat delen. Doe dit op je eigen tempo, geef er aan toe en trek optijd aan de bel als je merkt dat je er niet alleen doorheen komt. Ik kreeg lichamelijke klachten (stress/niet uiten emoties) en heb gelukkig een lieve betrokken huisarts die mij meteen zo nodig ook mentale ondersteuning aanbood. Nu niet nodig maar fijn idee dat het er is en binnen bereik. Heel veel sterkte!
Gecondoleerd Iedereen rouwt op zijn eigen manier en zijn eigen tempo praat erover wanneer jij dat wilt met partner of familie of juist met een vreemde als dat goed voelt