Gecondoleerd en heel veel sterkte met dit grote verlies. ik ben mijn beide ouders verloren door ziekte, dus kan je een beetje ernaar toe leven om het maar zo te zeggen. Op zich wel “fijn” maar tegelijkertijd dat het vooral bij mijn moeder toch niet al te lang heeft geduurd.
Helaas herken ik dit. In 2015 is mijn vader door een eenzijdig scooter ongeluk om het leven gekomen. Hij was 68, nog veel te jong. Ik was zelf 23 toen het gebeurde. Ze hebben hem nog geprobeerd te redden maar we hoorde al gauw dat hij geen hersenactiviteit meer had. Heel bizar. De hele nacht aan de apparatuur gehouden omdat hij twee nieren zou gaan doneren. ‘s Ochtends afgekoppeld en binnen een half uur overleden. Tot die tijd dat je hoort dat hij overleden is, hou je hoop dat hij ineens wakker wordt. Sindsdien is hoop echt iets bijzonders voor mij geworden. Je weet dat het niet kan maar je houd je daar wel aan vast. En dan begint het, je wordt geleefd die dagen erna. Je staat buiten nadat je uit het ziekenhuis komt en de wereld om je heen draait door maar de jouwe staat stil. Nog tot dagen erna huilend wakker worden. Nog tot maanden erna langs je vader willen gaan. Nog tot jaren erna op je verjaardag denken “papa zal zo wel komen”. Ik zou willen zeggen dat het beter wordt maar het is niet zo. Ik heb inmiddels een dochter van 7 maanden en o wat had mijn vader haar graag ontmoet. Hij wilde zo graag opa worden. Het doet zoveel pijn! Ik wens je alle kracht toe die je maar kunt gebruiken. Praat erover met je naasten en je familie. Blijf ook vooral over hem praten. Dat is zo fijn! Vertel je dochter over hem. Hou de herinnering levend. Hij waakt over jou en je dochter, daar geloof ik in. EDIT: ook al ken ik je niet, je mag me een privé berichtje sturen als je je ei kwijt wil over je grote verlies want ik weet precies hoe je je voelt (behalve dat ik toen nog geen kindje had).
Heel veel sterkte. Ik ben m’n vader verloren aan een hartaanval. Zomaar opeens was hij er op z’n 65ste niet meer. Het is vreselijk. Niks is meer hetzelfde en er gaat iets kapot dat nooit meer heel wordt. Ik zeg altijd: er is iets enorm kostbaars gebroken en ik krijg de stukken niet meer netjes terug, ook al gebruik ik de sterkste lijm ter wereld. Maar… het wordt minder pijnlijk. De scherpste randjes gaan ervan af. De wond blijft, maar er komt een laagje overheen. En soms wordt ie opengerukt en is alle rauwe pijn weer voelbaar. Je gaat je beter voelen met de tijd, echt waar, al biedt dat nu natuurlijk geen enkele troost. ❤️
Hou je kind ook wat in de gaten, onze jongste kreeg enorme verlatingsangt. Zo kwam de ambu omdat opa zich niet lekker voelde (hij zag de ambu) en zo lag opa in een kist en vroeg hij 'oma verwarming aan, opa zo koud. Opa dan wakker worden') terwijl hij het concept dood niet kon begrijpen. Ik vond het al bizar: zo pak je zijn tas, zo sta je met de brochure voor kisten in de handen. Dat besef had veel tijd nodig. Onze oudste snapte het begrip dood wel gezien zijn leeftijd en hij heeft rouwverwerking gekregen. Hij was zijn beste vriend kwijt. Maar zeg tegen jezelf dat het écht heel normaal is dat je kind je teveel is nu: het is een normale reactie op een extreem stressvolle en zware gebeurtenis. Het is ook gewoon veel trek ook voor jezelf aan de bel bij de huisarts als je denkt dat je wel wat hulp kan gebruiken. Tijd geeft je uiteindelijk de ruimte om met dit verlies te kunnen leven. Maar het blijft altijd een gemis.
❤ Rouwen is zo persoonlijk. Mijn vader is 4 jaar geleden na een kort ziekbed overleden. Ik herken niet perse de heftige gevoelens die jij ervaart. Ik vond en vind het vooral heel verdrietig dat hij niet 20 jaar extra heeft gekregen. Hij stond nog zo midden in het leven en had zoveel plannen voor na zijn pensionering. Ik vind het een voorrecht dat mijn vader bij de meest belangrijke gebeurtenissen in mijn leven is kunnen zijn. Natuurlijk heeft hij de laatste 4 jaar ook veel gemist, maar hij heeft mijn partner en kinderen gekend, was bij mijn trouwen, heeft ons huidige huis nog mee opgeknapt. We hebben ook fijne vakanties gehad met de hele familie. In het begin was ik vooral bezig met de heftige laatste periode van zijn leven. Maar hij heeft ook 63 heel mooie jaren gehad. Dus ik probeer dat ook te laten overheersen als ik aan hem denk. Voor mijn moeder is er na het overlijden natuurlijk veel meer veranderd. Zij staat alleen op, zit alleen aan tafel en gaat weer alleen naar bed. De coronaperiode die redelijk kort op zijn overlijden volgde, is ook extra zwaar geweest voor haar. Ze heeft echt baat gehad bij een rouwtherapeut. En echt.. het wordt beter.
Gecondoleerd, wat enorm verdrietig. Mijn vader is twee jaar terug overleden aan een hartinfarct, op 67 jarige leeftijd. Mijn moeder kon in de ochtend 112 niet bereiken, hij was van de trap gevallen. Ze belde ons wakker, ik heb 112 gebeld en we zijn er snel heen gereden. Voor mijn vader de ambulance in ging heb ik hem nog een kus kunnen geven en gezegd dat ik van hem hou. Op dat moment niet wetende dat hij het niet zou halen. Hij is overleden in het ziekenhuis. Ik heb alles beleefd in een roes, zo'n verdriet. Mijn kinderen waren ook zo verdrietig. Opi was hun grootse vriend. Ik kijk wel terug op een mooie liefdevolle week. Veel bij mijn vader geweest, brief voor gelezen, de kinderen de kist heel mooi getekend. Na het afscheid viel ik in een gat, echt kapot. Ik heb uiteindelijk hulp gehad van de praktijk ondersteuner. Ik kon het beeld niet los laten om mijn stoere lieve papa in de gang te zien liggen. Ik heb daar veel aan gaat. Ik heb sowieso veel gepraat daar over, met familie en vrienden. Ook moest ik van de praktijk ondersteuner schrijven, alles opnieuw herbeleven. Heel moeilijk, maar dat hielp wel. Ook hebben wij gesproken met de ambulance medewerker en de huisarts. Ik wens je enorm veel sterkte toe. Hier staat geen tijd voor, huil als je wilt huilen, schreeuw als je wilt schreeuwen het moet eruit. Hele dikke knuffel
Gecondoleerd. Mijn vader is overleden toen hij net 58 jaar was. Tientallen jaren ms waar de laatste jaren longkanker met uitzaaiing bij kwam. Lang ziektebed en gezond heb ik hem niet gekend. Hij was mijn persoon maar ondertussen ook dementerend. Ik was veel met hem bezig in de zin van zorgen. Je zou verwachten dat de dood dan van tevoren al een beetje verwerkt is. Maar zo heb ik het niet ervaren. De eerste maanden na zijn dood was ik bevroren. Tegelijk kon ik de stilte niet uitstaan. Rouwen kan best een tijd duren. Daarin is het denk ik belangrijk om niet helemaal stil te gaan staan en aan de andere kant te accepteren dat je ook een beetje rust nodig hebt om te verwerken. Sterkte.
Wat verschrikkelijk! Gecondoleerd met dit grote verlies! In 2010 is mijn vader ook zeer plots gestorven aan een acute hartstilstand tijdens het grasmaaien. Geen klachten, geen zorgen, gewoon... zomaar ineens wassie weg. Ik kan alleen maar zeggen dat je er uiteindelijk een weg in vindt maar, ik denk nog vrijwel dagelijks aan hem, droom ook nog wel eens over hem en kan soms nog volschieten bij herinneringen of gevoel van gemis. Het krijgt uiteindelijk een plekje maar blijft (voor mij) altijd dichtbij.. Veel sterkte!
Phoe lieve meiden… allereerst sorry voor de late reactie, het waren weer een aantal lastige dagen. Heel erg bedankt voor alle condoleances en sterke-wensen. Doet me echt heel erg goed. Hoewel ik dit niemand gun, is het ‘fijn’ om te lezen dat ik niet alleen ben. In mijn omgeving ben ik de eerste die een ouder verliest en zeker zo plotseling. Ik kan het af en aan nog steeds niet bevatten dat dit soort dingen gebeuren. @chrystel73 @Linda86 @Krabje @Mindy26 @Chillin @Kukido @crienatje @Mythique @Mamafiets @Mim89 @cowgirl80 @Glass @GroeneBomen @Kramertje @wendy339 @Esther2901 @FreeRose @Iertje81 @Beukenhaag @jada08 @Zonnestralen @mapepejo,,, wat verschrikkelijk dat jullie je vader/ moeder moeten missen. En heel erg bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Het is goed te lezen dat jullie er, ondanks dit verlies, nog ‘zijn’. Klinkt gek, maar soms heb ik het idee dat ik ook een beetje gestorven en verdwenen ben. Eigenlijk precies zoals @GroeneBomen, @Kramertje en @FreeRose beschrijven. @GroeneBomen dank ook voor wat je schrijft over kinderen. Mijn dochter snapt het allemaal niet, maar is redelijk overstuur. Inderdaad verlatingsangst achtige dingen. Het ging altijd goed bij de gastouder, maar nu is het huilen bij het weggaan. En hetzelfde met naar bed brengen. Zo verdrietig. Maar ik ben ‘blij’ te lezen dat het niet gek is dat ze me teveel is nu. Herkenbaarheid is troostend. Zoals @mamameer en @rocketscience aangeven, ik denk dat ik uiteindelijk inderdaad contact op zal nemen met een rouwtherapeut. Het is vandaag nog geen week geleden dat de uitvaart was, dus ik gun mezelf nog even. Als ik me na het weekend nog zo voel, ga ik contact opnemen. Beter te vroeg dan te laat… En ik kan altijd stoppen als het me niet bevalt. Gelukkig heb ik een lieve een lieve partner die heel begripvol is, en die echt alles heeft overgenomen qua huishouden en zorg voor de kleine. Ik weet dat ik daarmee in mijn handjes mag knijpen. Lastig is wel dat ik letterlijk een maand geleden verhuisd ben naar een nieuwe stad, dus mijn netwerk hier is klein/ niet bestaand. Mijn gastouder is wel ontzettend lief en ik mag de kleine daar, ook buiten werktijden, brengen als het me teveel wordt. Ze heeft ook op haar gepast tijdens de uitvaart en daar ben ik heel dankbaar voor. Lieve meiden, voor nu heel erg bedankt voor alles. Ook voor alle pb’s die openstaan. Doet me echt goed.
Nog gecondoleerd met dit verlies. Mijn moeder is twee jaar geleden redelijk snel overleden (binnen drie weken, waarbij we pas de laatste week erbij konden zijn, want maatregelen wegens corona), dus ik herken zeker je gevoel. De eerste periode voelde echt heel rauw. Waarom draait de wereld nog inderdaad door? De jouwe staat ten slotte stil. Wat fijn dat je gastouder mee wil denken/werken. Hopelijk geeft dat wat lucht. Weet niet of eventueel buren iets kunnen betekenen? En inderdaad gaan praten met iemand, van je afschrijven in een (dag)boekje. Dat je je gevoel maar kwijt kan. Nog een hele dikke knuffel.