Hallo, Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik moet beginnen maar heb een enorm zwaar half jaar achter de rug. Toen ik er in Februari achter kwam dat ik zwanger was was dat een hele schok. Vooral omdat ik gewoon aan de pil was en het niet had verwacht. Toen ik een beetje aan het idee gewend was had ik wat bloedverlies en vertrouwde het niet en ben naar het ziekenhuis gegaan voor een echo te laten maken of er niets mis was. Toen kregen we te horen dat er niet 1 hartje was maar dat er 2 hartjes klopte. Opnieuw even een grote schok voor ons maar we waren ook dolgelukkig. Het begin van mijn zwangerschap was super... ik was weinig ziek en had verder niet echt de bekende zwangerschapskwaaltjes. Toen was het moment daar dat we de 20-weken echo hadden en we het geslacht wisten van onze kindjes... Het werden 2 jongens... Dol gelukkig waren we.. Tot de dag dat ik precies 23 weken zwanger was toen ging het helemaal mis. Ik had smorgens behoorlijk wat vochtverlies en wat krampen in mijn onderbuik... Omdat ik het niet vertrouwde heb ik het ziekenhuis en mijn moeder gebeld. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen heb ik een aantal onderzoeken gehad en hebben ze me inwendig onderzocht... Tot onze grote schrik had ik al 3 cm ontsluiting en zagen ze al een hoofdje zitten... De klap die je op dat moment krijgt is in geen woorden te beschrijven... je hoopt zo dat ze nog iets kunnen doen om het tegen te houden maar dat mocht helaas niet zo zijn. De hele dag heb ik tussen hoop en wanhoop in geleefd, bij elke beweging die ik maakte was ik bang dat de bevalling op gang zou komen... En rond 20.00 uur werd die angst werkelijkheid... Ik had om de 1 a 2 minuten weeen... en dat bleef aanhouden totdat ik rond 21.55 persdrang begon te krijgen... Ik wist dat het afgelopen was en dat het totaal fout zou gaan... Om 22.11 is mijn eerste mannetje Jesse geboren en om 22.16 kwam mijn 2e mannetje Milan er ook al aan. Helaas zijn ze na het doorknippen van de navelstreng vrijwel meteen overleden. Het gevoel wat je dan hebt kan ik niet in woorden vertalen... Je bent ''gelukkig'' je bent trots maar je bent ook intens verdrietig omdat je je mannetjes ook meteen weer moet afgeven. De dagen daarna werd ik grootendeels geleefd... Donderdag ochtend mocht ik naar huis gaan en heb ik mijn mannetjes meegekregen... Ze hebben samen nog heerlijk in hun bedje gelegen en iedereen is komen kijken... Ik ben zo trots op mijn mannetjes... Maar nu... Nu is er alleen nog leegte... Mijn buik is weer plat en leeg... De bedjes zijn leeg... En ik voel gewoon de leegte... Mijn mannetjes zijn die zaterdag begraven... Ondanks dat het een enorm verdrietig verlies is.. was de begrafenis een mooie zonnige dag... Ik ben zelf pas 21 jaar en ken maar weinig mensen van mijn eigen leeftijd die al zoiets meemaken, dus kan ik er niet echt met lotgenoten van mijn leeftijd over praten... Graag zoek ik dus personen die helaas hetzelfde hebben moeten meemaken waar ik het er met hun over kan hebben.. Die het zelfde gevoel kennen als mij... Lieve Mannekes Jullie zijn voor altijd bij mij in mijn hart...
Wat vreselijk meid! Ik heb er gewoon geen woorden voor... Heel veel sterkte bij het verwerken van dit enorm zware verlies. knuf!
Wat verschrikkelijk ........ Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen met dit verschrikkelijk verlies. Hopelijk vind je hier meiden waarmee je over je gevoelens kan praten, en kan proberen om het te verwerken. Heel veel sterkte...
lieverd, heel veel sterkte met het verwerken hiervan Hoe onwerkelijk het ook klinkt, dit krijgt op een gegeven moment echt een plekje. Neem goed de tijd om dit emotioneel te verwerken anders kom je jezelf een keer echt tegen. Ik ben zelf 2 prachtige meiden verloren bij een zwangerschap van 24 weken, ook een tweeling. Dit was in augustus 2008, in september 2009 kreeg ik een prachtige gezonde zoon die hier nu de hele boel bij elkaar gilt hihihihi. Als je wilt praten, je kan me altijd pmen. Eem hele dikke kus
Hallo, Dit doet me nu al goed dat er mensen zijn die mijn verhaal lezen en toch met mij mee leven... Echt super fijn...
tranen in mijn ogen.... meid heel veel sterkte met het verlies van jouw mannetjes... neem de tijd om het te verwerken dikke knuff
Heel veel sterkte met het verlies van je zoontjes neem de tijd om alles een plekje te geven meid. het verdriet zal op den duur wat slijten , maar het gemis zal altijd blijven ik heb zelf nu bijna 3 jaar geleden een zoontje moeten afgeven dikke knuffel! en als er wat is mag je idd altijd even een pbtje sturen
Ik heb echt overal kippenvel, wat erg voor jullie. Ik kan alleen maar zeggen ontzettend veel sterkte in deze tijden en hopelijk heb je veel vrienden en familie voor een boel steun....
Met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal... Wat een verdriet!! Heel veel sterkte meis en ik hoop dat je meiden vindt waar je je verhaal mee kunt delen, want dat is zo belangrijk...
Jeetje meid wat een verlies. Ik ben zelf mijn zoontje verloren met 23 wk. Hij was helaas in mijn buik overleden. Ik ken je gevoel van leegte maar al te goed. Dat gevoel word minder maar vergeten doe je het nooit!!
Ook wij hebben in april met 23 wkn afscheid moeten nemen van ons zoontje. Dat is nu 7 wkn geleden. Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je nu moet voelen. De juiste woorden zijn er niet, maar luister heel goed naar je eigen gevoel. Dat is het allerbelangrijkste! Ik ben door een enorm diep dal gegaan, maar krabbel nu langzaam weer omhoog. Het verdriet is nog steeds enorm, maar je kan er beter mee omgaan en ook het dagelijks leven wat meer op gaan pakken. Ik weet dat je je dat nu nog niet kan voorstellen, zo ellendig als je je nu voelt, maar geloof mij het gaat beter worden. Ik kan je voor nu alleen maar heel erg veel sterkte wensen en doe wat jij denkt dat goed is of wat goed voor je voelt. Je eigen gevoel is altijd juist, en heb schijt aan de mensen die je niet begrijpen. Dat zegt meer over hun dan over jezelf! Liefs me24
Heel erg veel sterkte met het verlies van je jongens. Wij hebben in april 2008 onze twee jongens verloren na 27 weken zwangerschap, zei mochten nog 3 dagen leven. Niemand kan je leegte voelen, het is verschrikkelijk en heeft tijd nodig. heel erg veel sterkte en als je wilt praten mag je me pben.
Beste Loeskuh, Als eerste gefeliciteerd met je zoontjes en als tweede helaas gecondoleerd. Wat knap dat je je verhaal zo snel kan vertellen hier. Helaas zijn er erg veel mensen die zoiets meemaken. Dus lotgenoten zat. Ikzelf ben er ook een. Mijn zoon Ties* mocht helaas maar 33 weken in mijn buik zitten. Na onderzoeken werd geconstateerd dat het domme pech was. We waren allebei gezond. Je word er een sterk mens door en een trotse moeder. Je gaat de kleine dingen waarderen. Ik heb veel steun gehad aan het spirituele. Maar ieder zijn eigen ding. Ik wens jou en je man heel veel sterkte de komende tijd. En vergeten zal je nooit.
Jeetje meid wat een vreselijk verhaal. Ik kan er gelukkig niet over mee praten maar het lijkt me verschrikkelijk om een kindje te veriezen. Heel veel stekte ermee
Wil jullie heeft veel sterkte wensen met dit verlies. En enorm veel respect voor hoe jullie ermee omgaan! En dit met 21 jaar! Hoop dat we je hier enigzins met het verlies kunnen helpen.