Van roze wolk tot donkere wolk

Voor mij lijkt het de dag van gisteren; die speciale dag in september waarop ik hier op het forum bij "Vage testen" een onderwerp opende waarin ik mijn vage test liet zijn. Bijna 2,5 jaar nadat ik met de pil gestopt was, mijn vierde IUI had gedaan (met de voor mij gevreesde Clomidpillen en Pregnylspuit) bleek ik een lichte zwangerschapstest te hebben. Bijna te licht om te zien ... maar ik zag hem en met mij de ervaren tuursters van de testen. Diezelfde middag nog een digitale Cleurblue gehaald en daar kwam Zwanger 1-2 weken te staan. Totaal overdonderd was ik. Twee dagen later volgde mijn NOD en verloor ik geen bloed. Wauw, ik kon gaan beginnen met genieten.
Dat genieten heeft slechts twee weken mogen duren. Met 6.1 week verloor ik wat bloed. Niet veel en een beetje bruinig, maar het voelde niet goed. De dag ervoor had ik veel kramp gehad in mijn buik maar ik weet het aan mijn darmen die best wel van slag leken te zijn tijdens mijn zwangerschap. De verloskundige probeerde me gerust te stellen dat alles wel goed zat, zolang ik maar geen helderrood bloed verloor. Dat ongeruste gevoel ging niet weg en na een bericht van een vriendin die me wees op het feit dat ik onder behandeling van de gynaecoloog liep, heb ik het ziekenhuis gebeld. We mochten gelijk komen.
Ik was me boven aan het omkleden om naar het ziekenhuis te gaan en grapte nog tegen mijn vriend dat we snel zouden weten of het er één of twee zouden zijn. Twee uur later werd dat alles de grond ingeboort. De arts-assistent maakte een echo maar hoe zij ook zocht, er was niks te vinden. Een tweede arts die er bij stond keek ook nog, maar ik kreeg te horen "Helaas mevrouw, we kunnen niks in de baarmoeder vinden." Ik bleef rustig want ik zag het al aan hun gezichten, terwijl mijn eigen vriend me telkens geruststellend toeknikte.
Er volgde een bloedonderzoek vanwege het gevaar voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het HcG was te laag. Slechts 307 bij een zwangerschap van 6.1. Veel te laag dus. Ik mocht naar huis met de mededeling dat ik me twee dagen later, op maandag, weer moest melden.
Ergens denk je nog dat het allemaal een grap is, een nachtmerrie, waar ik wel wakker uit word. Helaas bleek maandag mijn baarmoeder echt leeg te zijn. Er zat enkel weefsel met bloed wat er uit zou komen als de miskraam door zou zetten. Mijn Hcg bleek gezakt te zijn naar 270 en ik mocht naar huis. Ik moest erop rekenen dat ik een keer zou gaan vloeien werd me nog verteld.
De eerste week verliep nog met licht bloedverlies waarbij ik in de ochtend wel wat verloor, 's middags niks maar 's avonds weer een beetje. Op vrijdag leek het te gaan gebeuren. Veel kramp, weinig bloed en vervolgens weer een dag niks.
Ik vertrok voor enkele dagen naar mijn moeder, thuis hield ik het niet uit. Mijn werk wilde niet dat ik kwam maar ik vloog ook tegen de muren op. Mijn broertje kon wel hulp gebruiken met een op hande zijnde verhuizing en ook mijn moeder kon wel hulp gebruiken. Maandags begon het vloeien echt en op dinsdag kwamen daar serieuze krampen bij. 's Avonds vond ik een flink stolsel en na een paar dagen nam het vloeien af. Op zondag leek het voorbij te zijn, maar op maandag kwam het weer helemaal terug.
Ik heb het tot vrijdag aangekeken en uiteindelijk het ziekenhuis gebeld. Ik vloeide toen sinds de constatering dat er niks in mijn baarmoeder zat, al bijna drie weken en het werd me een beetje te gortig. Er werd een afspraak gemaakt voor de dinsdag erop om een nacontrole te doen.
Dinsdag, bijna 3.5 weken na de donkere zaterdag, werd het vloeien minder en de arts-assistent kon niks ongewoons vinden. Alles was rustig en netjes en ik werd weer naar huis gestuurd. Mocht de bloeding toch terugkomen, dan moest ik uiteraard weer bellen. Ook bij heftige krampen.
Inderdaad werd het minder en op donderdag leek het over te zijn. Anderhalve dag was ik bloedvrij, wat een heerlijkheid. Eindelijk verder kijken en hopen dat ik mijn lichaam terug zou krijgen. Die vrijheid duurde welgeteld anderhalve dag. Zaterdagmiddag begon ik weer te vloeien, vier weken na de donkere dag. Maandags wederom het ziekenhuis gebeld en ik kon vrij vlot komen.
Ditmaal de arts-assistent die me de bewuste zaterdag op de Daycare had gezien. Ook hij constateerde dat alles er prima uit zag. Geen restweefsel in mijn baarmoeder, eierstokken rustig, eileiders netjes. In de schede geen wondjes en de baarmoedermond was netjes gesloten. Waar kwam het bloed toch vandaan? De arts-assistent noemde me een medisch raadsel, iets wat ik liever niet had gehoord. Ik wil verder met mijn leven, de miskraam afsluiten maar zolang ik vloei word ik elke dag met mijn neus op de feiten gedrukt dat er geen kindje in mij groeit. Er werd voorgesteld dat ik bloed zou prikken en over twee weken terug moest komen voor de uitslagen. Uiteraard mocht ik altijd het ziekenhuis bellen, zeker als er krampen bij kwamen.
Inmiddels ben ik een week verder sinds mijn laatste bezoek aan het ziekenhuis. Vorige week heb ik een zwangerschapstest gedaan, eens kijken hoever het met de HcG ervoor staat. Waar ik enkele maanden geleden hoopte op een tweede streep, nu hoopte ik dat ik geen streep zou zien. Helaas, er was een duidelijke (gelukkig geen knallende) tweede streep te zien. Ik heb dus nog steeds HcG in mijn lichaam. Het ziekenhuis vertelde dat het nog wel eventjes zou duren voordat het echt weg zou zijn. Zucht.
Het vloeien stopte op woensdag en ditmaal durfde ik niet te hard te juichen. Donderdag niks, vrijdag niks, zaterdag niks, zondag niks. Zou het nu echt wegblijven? Maandagochtend durfde ik eindelijk opgelucht adem te halen. Ein-de-lijk zou ik weer verder kunnen ... Helaas is het 's middags toch weer begonnen met vloeien. Ik word er moedeloos van. Er is niks te zien op de inwendige echo, alles was rustig en prima. Waarom vloei ik dan nog?!? Waarom doet mijn lichaam er zo lang over om zwanger te worden en doet het er vervolgens ook lang over om het weg te krijgen? Deze week had ik op vrijdag de twaalf weken gehaald, ik had het op mijn werk willen vertellen, mijn ouders met Sinterklaas (ik had zulke leuke ideeën) maar ik sta met lege handen. Voor niks die stomme hormonen moeten slikken. Voor niks met angst en beven de spuit gaan halen. Voor niks echo's in het ziekenhuis voor follikelmetingen.
Er zijn dagen bij dat ik helemaal geen kinderen meer wil. Onzin natuurlijk, want mijn kinderwens blijft met stip op nummer 1 staan. Ik voel me zo verdomd leeg. Ik wil mijn lichaam terug, verder met mijn leven, beginnen met het echte verwerken en kijkend naar een nieuwe poging. Ik weet alleen niet hoe ...