Als ik moet dan moet ik, niets aan te houden. Dat geplons voorkom je door een lekkere dot toiletpapier in de pot te gooien. Komt ie in een opgemaakt bedje terecht
Wat een verhaal Miccan. Maar ja je kon er echt niets aan doen nee. Het lijkt me trouwens zooo heerlijk om nooit meer diarree te hebben en gewoon lekker met een krantje op de plee te douwen ipv altijd dat geplons en vooral verlang ik ernaar om niet te kunnen als ik bij iemand anders ben
Wheheh lekker topic. En herkenbaar ook, ik zit hier te genieten met een stuk kersenvlaai en een kopje thee. Toen ik en man (toen nog vriend dus) net bij elkaar waren lagen we eens gezellig in bed. Uitgeblust van het kesen, even knuffelen, lekker loom. Zegt ie: lief, ik moet naar de wc. Ik: ah nee, blijf nog even liggen, ik vind het net zo gezellig. En toen zei ie... ik vergeet het nooit meer: ... maar hij geeft al kopjes! Nou... echt waar. Toen wist ik gelijk wat voor man ik in de kuip had. Wel een naar m'n hart, dat dan weer wel Dat op vreemde plaatsen vind ik ook wel een beetje genant trouwens, vooral op m'n werk. Ik wacht nog weleens tot de mensen weg zijn zodat ik ongestoord m'n gang kan gaan, maar vaak genoeg staat er zo'n hooggehakte tuttebel haar make-up en haren uitgebreid te doen dus dat is dan geen optie. Man wat word ik dan kwaad op dat kind. Soms straf ik haar dan door gewoon uitgebreid m'n ding te doen, met veel lawaai enzo. Ik niet rustig poepen, zij niet rustig tuttefrutten. Ik had ook zo'n collega die altijd gehaast was. Ze rende altijd door de gang, ze praatte hard, zwaaide daarbij hard met haar armen. Fietste hard naar huis, lachtte heel hard, maar vooral: ze plastte heel hard. ECHT heel hard! Dan was ik naar de wc geweest en stond ik m'n handen te wassen, komt zij binnen gerend, vliegt dat hokje in en ineens hoor ik zo heel hard PSSSSSSSSSSSSSSHHHJJJJJJJ! Snel, hard, veel... En dan vloog ze weer dat hokje uit.