Zelf heb ik een slechte band met mijn moeder en dat ligt vooral aan dingen die in het verleden zijn gebeurt en die ik niet kan vergeten. Ik heb weleens tijdens een ruzie geroepen dat ze een waardeloze moeder is en dat als ze uit mijn leven verdwijnt ik er geen traan om laat Helemaal niks voor mij om dit soort dingen te zeggen, we hebben nu minimaal oppervlakkig contact en doen dan wel gewoon gezellig. Ik zie hier meer verhalen over de band met moeder of vader en vraag mij weleens af of de kindjes en ik/man later een goede band zullen hebben. Zullen ze ons misschien dingen gaan verwijten die ik doe uit bezorgdheid? Zullen ze nog graag bij ons komen etc, etc. Ik probeer zoveel mogelijk een lieve, eerlijke en zorgzame moeder te zijn en samen met mijn man voeden we ze op naar ons beste kunnen en weten. Maar zal dat genoeg zijn....ik weet het niet. Hopelijk wel!
Die vraag stel ik mij ook elke dag. Ook slechte band met vader en bij uitbreiding hele familie. Maar volgens begeleidster is het feit dat je jezelf al die vraag stelt al een teken dat je het nog zo slecht niet doet. (en idd; mijn vader is er nog steeds van overtuigd dat hij de nobelprijs kinderen opvoeden gaat ontvangen)
Ik heb geen idee hoe onze band later zal zijn. Hoop dat het goed zal zijn, maar dat is van heel veel factoren afhankelijk. Wij proberen een veilige thuishaven te creeeren en ze op te voeden tot zelfstandige personen. De rest zien wel dan wel weer en is ook afhankelijk van de keuzes die zijn later zullen gaan maken.
Ja hoe onze band later zal zijn weet ik niet. Ik kan alleen maar hopen dat deze beter is dan de 'band' tussen mijn moeder en mij. Ik zal ervoor zorgen dat mijn kinderen zich veilig voelen bij ons, dat ze opgevoed worden met normen en waarden, streng strikt maar toch vrij. Maar bovenal zal ik hun steunen, want dat heb ik zo gemist en dat neem ik mijn moeder erg kwalijk. Ik zal hun steunen en stimuleren in hun school, hun sport hun leven. Ik zal er 'gewoon zijn'.
De band tussen mij en de kinderen is goed. Maar ik kan je verzekeren als kinderen ouder worden. Ze jou beslissingen wel eens in twijfeling gaan nemen. Bijvoorbeeld bij zoon vier kiezen laten trekken onder narcose bij een kaakchirurg. Dat leek mij het minst traumatische voor hem. Nu verwijt hij mij dat ik dat heb laten doen toen hij 5/6 jaar was. Dit is dus het eerste voorbeeld. En er zullen vast en zeker nog voorbeelden komen. Jij als ouder denkt dat je gedaan hebt wat voor je kind het beste vond.En dat kind vind dat nu hij groter word dus niet zo. Maar ik begrijp hem en snap zijn probleem daarmee. Dus ik neem zijn kritiek hier in serieus. En dat is dus belangrijk dat je. je kind serieus neemt. Mijn ouders hadden en hebben nog wel eens de neiging om dingen uit het verleden te willen verzwijgen en dat doet meer pijn dan als ze er met mij over willen praten. De band tussen mijn ouders en mij is op het houden van altijd wel goed geweest. En heb ze een hoop dingen verweten. Maar merkte na maten ik ouder werd dat ik alleen mijn zelf verdriet deed en ook hun als ik daar over door bleef gaan. Nu dus mijn oudste bijna 13 is ga ik ook mijn ouders meer begrijpen. En denk dat het toch te maken heeft met leeftijd en levenservaring je gaat dingen anders bekijken en probeer je zelf daar voor te beschermen. Voor ik kinderen kreeg was ik anders dan nu ik kinderen hebt. Nu de oudste dus echt gaat puberen zeg ik vaak tegen hem! Als er wat is laten we het samen bespreken wil jij iets mama zal niet snel nee zeggen. Probeer eerlijk te blijven en kom als je problemen hebt naar mama toe. Zal niet alles kunnen veranderen voor hem. Wat dat betreft moet iedereen zijn eigen leven in delen en heeft iedereen recht om zijn eigen fouten te maken in het leven. Dus de band hier met mijn kinderen is ( goed) maar je weet nooit wat er nog op je pad komt met je kinderen en wat ze je gaan verwijten als ze ouder zijn of. Of je het goed gedaan hebt. I hope so...
Als de band tussen mijn toekomstige kinderen ook maar 1% beter is dan de band die ik heb gehad met mijn ouders; heb ik sowieso gewonnen. Welke band met mijn ouders? ALLE OUDERS ZIJN STOM! Bleegghhh!! En volwassen worden heb ik ook geen zin in! :x (dat is nog steeds mijn officiële standpunt!)
Ik hoop dat mijn zoon ons, als ouders, volkomen vertrouwd en altijd het gevoel heeft dat hij bij ons terecht kan. Hij moet zich veilig kunnen voelen bij ons. We voeden hem op met regeltjes, maar toch ook vrij en normen en waarden. Daarnaast vind ik het belangrijk dat je tegen je kind(eren) zegt dat je van ze houdt. Dit heeft mijn moeder vroeger te weinig gedaan. Heb een goede band met haar hoor, maar die woorden heb ik gemist. Mocht er ooit een 2e kindje komen, dan zullen we ze gelijkwaardig gehandelen. Elk kind geven we even veel liefde. Ik merk in mijn omgeving, dat er vaak een lieveling is en dat de ander minder aandacht/liefde krijgt. Dit wil ik mijn kind(eren) nooit aan doen!
Dus jij vind alle ouders stom.. Dan beledig jij meer dan 95 procent van de moeders en vaders hier! Het is niet zo zwart wit. Je word nu zelf moeder. Richt je daar op..
Dat vraag ik mij ook wel eens af. hoe gaat hij opgroeien, wordt hij rebels of juist heel lief? We doen veel met hem spelen en veel tegen hem praten. Dit blijven we ook zeker in alle fases van zijn leven doen. Ik denk dat dit wel belangrijk is om de band te versterken. Door ze veel aandacht te geven en veel met ze te praten voelen ze zich (hopelijk!) veilig en vertrouwd en met hun problemen etc. naar je toe te komen. Ik hoop dat we later een hele goede band met onze zoon krijgen en houden.
Denk dat het ook afhangt hoe je er zelf tegen aankijkt. Wij waren duidelijk een enorme last voor mijn vader/familie. Wij werden getolereerd en dan nog enkel omdat het strafbaar was om ons compleet te verwaarlozen en geen eten te geven. Heb mij nooit welkom of geliefd gevoeld. Denk dus als je bezig bent met je kind en er naar luistert en veel liefde geeft het allemaal wel mee zal vallen. Kinderen zijn enorm loyaal naar hun ouders (soms spijtig genoeg)
Ik heb geen idee. Ik maak me er ook niet druk om. Ik probeer de best mogelijke moeder te zijn voor mijn kind en zal er alles aan doen om een goede band met hem te hebben voor de rest van mijn leven
Dat denk ik dus ook En als ouders zijnde heb je ook niet de wijsheid in pacht en maak je natuurlijk ook fouten. Ik denk dat als je dat ook toe durft te geven, dat je kind het je alleen maar in dank afneemt. @Knap; wat is je bankrekening? Dan maak ik even 0,50 cent over en kun je mijn soort 'humor' kopen
Ik begrijp je vraag heel goed. Zelf een erg moeizame jeugd gehad en nu redelijk contact met mijn ouders, maar ik hoop zoveel meer voor ons gezinnetje. Ik probeer kritisch naar mijzelf te kijken en eerlijk te blijven. Hopelijk zal ik later beter met mijn kindjes kunnen praten. Wat heleentje80 al zegt, sluit ik me helemaal bij aan. Dat je er over na denkt is al zo belangrijk! Mijn moeder denkt ook de nobelprijs te verdienen voor haar 'opvoeden' met harde hand zeg maar. Ik zal zeker niet perfect zijn als moeder, maar ik hoop wel altijd kritisch naar mijzelf te kunnen blijven kijken en nooit te vergeten om mijn kinderen serieus te nemen.
Mijn eigen ouders hebben de beste bedoelingen met me voorgehad maar ik heb me nooit geliefd gevoeld. Wanneer ik iets niet deed zoals zij wilden of zoals sociaal wenselijk is werd me toegesnauwd "doe jij dat zo??" of "wat doe jíj nou??" en ik kreeg geen aanwijzigen wat er dan wél van mij verwacht werd. Hierdoor ben ik enorm onzeker geworden wat nu soms zelfs nog naar voren komt. Ook heb ik nooit een arm om me heen gehad en wanneer iemand me nu spontaan knuffelt kan ik in huilen uitbarsten. Gewoon omdat ik het niet gewend ben. Mijn ouders zijn geen vreselijke mensen hoor en ze houden echt van hun kinderen, daar twijfel ik niet aan, maar ze zijn heel afstandelijk. Dát probeer ik bij mijn kinderen dus anders te doen, ik doe mijn best om ze zoveel mogelijk te laten merken dat ik heel veel van ze hou en ze onvoorwaardelijk accepteer. Ze mogen bij mij alles vragen en ik probeer overal zo goed mogelijk antwoord op te geven. Ook zijn we echte knuffelkonten . Maar ik ben ook erg ongeduldig en licht ontvlambaar van karakter en kan flink uitvallen wanneer ik uitgetest wordt of een kind vrij snel even apart zetten, enkel omdat ik zelf dan even tot rust moet komen. Ik hoop dat ik die minpunten van mezelf kan compenseren met de goede punten.
Dat vraag ik mij ook regelmatig af..... heel eerlijk gezegd is een slechte band met mijn kids mijn grootste angst De band met mijn moeder is slecht, eigenlijk is er gewoon geen band.... we zouden net zo goed vage kennissen kunnen zijn. We praten alleen maar over koetjes, kalfjes en de kinderen. Ik weet dat ik heel anders ben als mijn moeder en ga ook al heel anders met ze om, maar diep van binnen blijft er toch die angst dat ik later op mijn moeder ga lijken.....
Ik hoop dat ik later een band met mijn kind heb als die ik met mijn moeder heb. Ik zal er altijd voor haar (en misschien hopelijk nog een kindje) zijn op wat voor manier dan ook. Helaas kan je nog zo goed zijn voor je kind(jes) dat wil niet zeggen dat de band goed blijft. Ik hoop dat mijn dochter later een goede partner vind. Een slechte partner kan namelijk wel voor een breuk in de familie zorgen, ik maak het (helaas) van dichtbij mee.
Ik heb nu met mijn ouders/schoonouders een goeie band en wil dit voor mijn zoontje ook niet anders zien. Ik denk dat hij nu heel blij is met zijn mama en papa en ga er vanuit dat dit zo blijft maar de toekomst is de toekomst en dat zien we vanzelf.
Het grappige is dat bij de meeste vriendinnen met wie ik het erover heb, ze het er mee eens zijn dat ze allemaal de opvoeding van hun kinderen anders doen dan hun ouders bij hen hebben gedaan. Ik weet van mijn ouders dat zij ons weer anders op hebben gevoed dan zij zijn opgevoed. (zij zijn streng opgevoed, wij heel erg vrij, ik probeer voor mijn kinderen ergens daar tussenin te zitten) Kortom: ik doe wat ik denk dat het beste is voor mijn kinderen. Verder maak ik me er niet te druk over, er zal later echt wel iets zijn waar zij over struikelen. Dan hoop ik dat het iets kleins is en dat ik verder een heel goede band met ze heb.