Hallo, Ik had een klein verhaaltje geschreven over me zoontje en wilde dat eve delen. Je begon als wens voor papa en mama, die al heel snel werkelijkheid werd. De eerste keer dat we je mochten zien op de echo was je net zo groot als een boontje, maar voor ons o zo mooi! Je groeide in mama,s buik iedere dag een stukje groter en groter. Tot de dag dat je graag de wereld wilde zien, eigelijk was je iets te vroeg, maar je vondt het daar binnen wel leuk geweest. Papa en mama waren zo blij om je te zien en eindelijk vast te kunnen houden. Eerst nog eve in het ziekenhuis en na 2 weken naar huis. Helaas mocht je geen rustige start hebben, en was het ziekenhuis in en ziekenhuis weer uit. Deed papa en mama zo veel verdriet en pijn om je iedere keer weer achter te moeten laten, maar jij bleef maar vrolijk en veel lachen. O mannetje wat hebben we je toen gemist! Na 5 opnames was het gelukkig duidelijk, je ging gewoon te snel en je eten viel niet goed. Na andere voeding en veel praten mocht je eindelijk weer mee naar huis. Mannetje wat ga je nu snel! Het lijkt wel gister dat we je uit je wiegje pakte en dat je nog in papa,s handen pasten. En nu kan je al zelf zitten, eten en kan je al bijna kruipen. We zijn zo trots op jou! En we genieten van ieder moment met jou, je gulle grote lach en ook iedere traan. Je bent zo mooi en nu nog zo klein. Mooie man papa en mama houden heel veel van jou, en beloven er altijd voor je te zijn. Hier hoor je thuis, we blijven je beschermen, nu klein en straks heel groot! Je bent en blijft onze kleine man! groetjes miranda
Er staan wel wat spelfouten in. Als je 'm dit later wil geven, misschien even de fouten eruit halen? Mooi geschreven.