Hebben jullie ook zo'n hekel aan ongevraagde meningen en kritiek? Mijn zoon is een typische "sloper", alles gaat eraan bij ons thuis, niet bewust, maar hij is grenzeloos nieuwsgierig en tamelijk lomp. Prima, vervelend, maar het is een fase, echte dingen van waarde staan buiten bereik, we corrigeren hem naar beste weten. Maar vanochtend zat ik met een collega over de kinderen te kletsen en zi ik dat ik het jammer vond dat mijn tuinfakkels (3wk oud, verjaardagscadeau) gewoon afgebroken waren gi toen ik in 1 hand mijn fiets had en in de andere de poortsleutels. En meneertje vond dat ik niet snel genoeg was. Krak, fakkel stuk. Heb hem hel duidelijk gezegd dat dit niet mag en dat mama daar boos om is. Met effect, ik zag echt dat hij schrok. Maar neemt niet weg dat ik het jammer vond. Zegt mijn collega "ja, dat hij zo is toch echt jouw schuld, teken dat jouw opvoeding tekort schiet. Zet hem maar gewoon wat vaker op de gang." Euh...je mag hem best een dagje lenen, als je het zo goed weet.... Nee, ze had er al drie, was het antwoord. Ik weet dat ik heus wel streng genoeg ben. Mijn vriend en ik zijn zelf ook mensen met korte lontjes, dus het is niet heel vreemd dat onze zoon dat ook is. Maar dat is juist ook mijn probleem, hoe kan ik het best reageren zonder rotopmerkingen te makn. Ook op straat, als vreemden opmerkingen maken. Ik flap er te snel iets echt gemeens uit. Of ik reageer niet maar krop het op. Hoe doen jullie dat?
Allereerst: iedereen heeft altijd een mening klaarstaan, maar met een oplossing komen ze niet! Erg vervelend hoe je collega reageerde, maar probeer het naast je neer te leggen! Beste stuurlui staan aan wal. Hier ook een pittig manneke en een moeder die een flapuit is met een heel kort lontje. Van het belonen en complimenten geven voor goed gedrag ben ik ook vaak zat, maar het werkt wel. Ook afleiden op het moment dat je letterlijk je handen vol hebt en je weet en ziet dat hij wat kapot gaat maken. In de fase waar jij nu inzit riep ik bijna de hele dag: J, kijk eens...... Of J, hoor eens, hoor je dat? Dan kon ik gauw mijn handen leeg maken en richting zoon gaan. Er waren weleens mensen die dan vroegen: waar moest hij naar kijken of wat moest hij horen? Bij bekenden zei ik: ach niks, maar het werkt. Je moet je niks proberen aan te trekken van andere mensen, wederom beste stuurlui staan aan wal. Het flapuit heb ik onder controle, of diegene waar ik het tegen uit, moet het wel heel erg maken, nou jammer dan, zolang je ze niet uitscheld, vloekt, ze een ram verkoopt en tegen ze schreeuwt, valt het vast mee. Probeer redelijk te blijven, ene oor in, ene oor uit, slok drinken, weglopen, iets in je tas zoeken, zodra je er iets gemeens uit wil flappen. (Soms moet het ook hoor! Mijn sv zei laatst dat wij wel een geweldige kerkdienst gehad moesten hebben, want hij had de voorganger een goede dienst gewenst. Ja dat was een schot voor open doel en ik flapte eruit: wow arrogantie ten top he en nee ik weet niet of het een goede dienst was, want wij waren een ochtendje thuis😃 )
Nee ik heb er op zich geen moeite mee. Hoor iedereen wel aan en ik bedenk met welke dingen ik iets doe en waarmee niet.
Oor in oor uit, ik ben daar redelijk makkelijk in, ik denk er het mijne van. En soms zit er best wel eens een goede tip bij. Overigens kan ik op die momenten prima mn mond houden. Even diep ademhalen en in gedachten tot 10 tellen.
Ik vond die bemoeienis van anderen heel vervelend toen ze net geboren was. Ze is onze eerste dus dan ben je al niet helemaal zeker van je zaak, je moet je kind leren kennen en het is allemaal nieuw. Nu ze ouder is kan ik me er niet meer druk om maken. Ik heb m'n kind en doe waarvan ik denk dat goed is. Als mensen handige tips hebben, prima. Alsof haar kinderen perfect zijn?