Vandaag hebben we het volgende meegemaakt: Ons oudste kindje, zoontje van 20 maanden, en wij waren vandaag op visite bij opa en oma. En daar waren ook het nichtje, van bijna 3 jaar, en het neefje, van 19 maanden. Ons zoontje is meestal heel verlegen op andere plekken dan thuis en duurt het even voor hij loskomt. Hij kijkt wel graag naar andere kindjes, maar het duurt meestal wel even voordat hij wilt gaan samen spelen. Hij gaat wel naar de kinderopvang, maar dat is natuurlijk ook bekend terrein. Dus vandaag stond hij te kijken naar het neefje, die doorgaans heel druk en extreem wild is. Het neefje liep op ons kindje af en duwde hem zonder enige vorm van emotie simpelweg om. Natuurlijk waren wij al een beetje boos omdat de moeder van het neefje er niets van zijn. Maar we hadden nog niets gezegd. Nog geen 2 minuten later stonden we met z'n allen naar ons pasgeboren dochtertje te kijken, waarbij het neefje het opeens zo nodig vond om onze zoon keihard met een schepje op zijn hoofd te slaan. En wederom werd er tot onze verbazing helemaal NIETS van gezegd, niet door de moeder maar ook niet door de grootouders. Alsof het de normaalste zaak was, Waarbij mijn vriend toch even uit zijn slof schoot. Nu is mijn vriend natuurlijk de boeman. Dit soort situaties zijn vaker voorgevallen, alleen was dit tot nu toe de ergste. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ook qua contact met mijn ouders. Want er is nu wel een vrij naar sfeertje opeens.
Tja ik had hetzelfde gedaan als jou vriend. Zolang mijn kind nog niet voor zichzelf kan opkomen doe ik dat voor hem. En slaan en duwen hoort niet, zeker niet als er geen rede voor is. Wat zeggen de ouders en groot ouders ervan?
Voor een volgende keer misschien wel het kind erop aanspreken waar de ouders bij zijn in een duidelijke manier zoals: Ik denk niet dat jij van je mama met een schep mag slaan. Dat is heel erg stout. dan horen de ouders het en kunnen die zelf ingrijpen. Sommige ouders zien namelijk alleen wat ze willen zien. En anders gewoon hardop tegen je eigen kindje zeggen: kom jij maar hier spelen want .... kan niet lief doen. Dat is jammer. Als er nog een nare sfeer hangt gewoon even navragen of zij het liever niet hebben dat jullie hun kinderen corrigeren. En als dat zo is dan verontschuldigingen maar wel vragen of ze volgende keer extra willen opletten.
Ik maak dit regelmatig mee met kindjes van vriendinnen of buurvrouwen. Mijn zoontje heeft nog nooit geduwd of geslagen en is ook meteen erg verdrietig als het gebeurt. Maar ik weet wel dat er kindjes zijn die dit snel doen en daar in moeten leren. Het is inderdaad erg belangrijk als iemand er iets van zegt. Maar als dat niet gebeurt, zeg ik er zelf iets van. Wel op een rustige normale toon, ik zou niet uit mijn slof schieten.
Dat is heel erg stout. en ... kan niet lief doen, zou ik nooit gebruiken. Ik zou uitleggen dat slaan erg pijn doet en dat je zoontje dat helemaal niet fijn vindt en er verdrietig van wordt. Je zegt daarmee dat je het gedrag niet accepteert, maar je keurt het kind niet zelf af. Maar goed, dat is hoe ik zelf tegen mijn zoontje wil praten en hoe ik ook tegen andere kinderen praat.
Het was meer mijn bedoeling dat die ouders dan tenminste horen dat hun kindje stout is. Als jij niet tegen dat kindje mag zeggen dan doe je dat via een andere manier. Ik denk namelijk als je het doet op jouw manier dat die ouders niks doen en dat dat andere kindje er niet veel van leert omdat zijn ouders zich er niet mee bemoeien
Het was voor ons de eerste keer dat zoiets gebeurde en we waren allebei een beetje verrast dat er werd gedaan alsof dat voor kinderen normaal was. Mijn vriend heeft nu eenmaal zo een karakter dat hij nog wel eens heel kort fel kan reageren. Nicole: Dat was het nu net het rare. Als een kind slaat, dat kan wel eens gebeuren. Het mag niet, maar het kan. Als de ouder nu gewoon had gereageerd erop dat zoiets niet mag, was er niks aan de hand geweest. Maar nu reageerde ze helemaal niet. Ze nam het ons zelfs kwalijk dat wij erop reageerden.
Ik vind zelf het woord 'stout' een groot woord voor een kindje die, punt 1 in de leeftijd zit dat het dit gedrag kan voorkomen en punt 2 een kindje is die blijkbaar niet aangesproken wordt op zijn gedrag. Ookal is het naar de ouders toe, je spreekt het kind aan. En dat kindje kan dan wel gaan denken dat je hem/haar stout vind in het algemeen om een duwtje. Persoonlijk spreek ik kinderen, dus ook van anderen, er op aan als er iets gebeurd wat ik niet vind kunnen en de ouders zeggen niets. Dus in de trant van "ik wil niet dat jij x duwt, dan doe je x pijn" oid. Een andere optie is om, voordat de situatie zich voordoet, een gesprek aan te gaan met de ouder(s). Uitleggen dat jij duwen en slaan niet acceptabel vindt, voor je eigen kind. En daarom ook niet wil dat jouw kind geduwd en/of geslagen wordt. Hou het vooral bij jezelf, ga niet aanvallen op hun manier van opvoeden.
hier ook wel eens dit soort situaties. nichtje is ruim 1.5 jaar ouder en wil ALLES wat mn dochter heeft. zit ze net lief te spelen, komt nichtje... nee fem, ik wil dat hebben.. en trekt het zo uit haar handen. op het moment dat zij er dan net lief mee zit te spelen, loop ik langs en zeg, nee nichtje, fem wil daar mee spelen, en geef het terug. daarna loopt ik naar nichtje en praat even met haar, dat het niet leuk is enzo. heb ik 2x hoeven doen. nu begrijp ik dat je een kind niet met een schep slaat, maar je kunt wel laten zien dat dat zeer doet, en ik doe dat dan ook zeker met boze toon, en zou ook de ouders daarop aanspreken. je kan dan wel doen alsof je het niet ziet, daar schiet je alleen niks mee op.
Even een update: Vanavond hebben we via telefoon een klein gesprekje gehad met mijn ouders. Uiteindelijk komt het erop neer dat wij verkeerd zitten. Wij overdreven, onze zoon had maar een klein duwtje gekregen en liet zich achterover vallen (huilend). En op die slag op het hoofd hadden wij niet zo op moeten reageren, want het kind heeft het al zo zwaar door gescheiden ouders, en de moeder moet alles alleen doen, bladiebla..... Voordat we telefoneerden hadden we nog enige hoop dat mijn ouders enig begrip zouden tonen en misschien eens met mijn zusje zou praten zodat ze eens zou beseffen dat haar zoontje duidelijke richtlijnen nodig heeft en toch in ieder geval zou leren dat slaan echt niet mag. Maar helaas... Hun vinden ook nog dat wij haar moeten helpen, maar al sinds de geboorte van haar eerste kindje weet zij alles beter. Naar adviezen luistert ze helemaal niet. Niet naar ons, maar ook niet naar haar ouders. Ik vind het ontzettend moeilijk wat ik hiermee moet doen.
niks. leven en laten leven. jij kan zelf je kind 'beschermen' tegen dat neefje, hoe weet ik niet.. maar met negeren ga je er niet komen neefje zn ouders komen er vanzelf achter. en jou ouders ook.. als alles altijd maar goed is, en alles mag, krijgen ze vanzelf problemen
Nou, ook al heeft dat kindje gescheiden ouders, dat lijkt me geen reden om dan maar alle gedrag goed te keuren.. Ik zou het een beetje in het midden laten en er geen drama van maken met de opa en oma.. Maar als jouw kindje er nadeel van ondervindt zoals in je voorbeeld, dan zou ik net zo handelen als jullie gedaan hebben en er zeker wat van zeggen.
Blijf het jongetje consequent toespreken en zeg dan dat het pijn doet en dat je niet wil dat hij dit doet. Zonder stemverheffing maar wel duidelijk en kort. Je mag altijd je eigen kind beschermen! Een scheiding is zeker geen excuus om je kind niet te corrigeren, sterker nog als de ouders geen grenzen bieden dan is dat alleen maar nog onveiliger in een toch al verwarrende periode. Te veel verwennen/compenseren is een valkuil en daar doe je kinderen geen goed mee. Leg uit dat je er juist wil zijn voor hem en dat je hem juist wil leren te spelen met andere kinderen zo dat hij genoeg vriendjes kan leren maken. Daar hoort corrigeren ook bij!
Dit! Helemaal mee eens. Een kind wat grenzen kent is gelukkiger dan een kind zonder grenzen. Ze worden ooit volwassen en dan zijn er ook grenzen aan wat wel en niet toegestaan is.
Ik zou me er niet al te druk over maken. Als een kindje mijn kind duwt of slaat, dan zeg ik heel duidelijk dat dat pijn doet en dat ik niet wil dat hij dat nog eens doet. Wat de ouder er dan mee doet is aan hen, maar ik bescherm mijn kind als het nodig is.